Wybrak [raczej +18]

Mistrz Ham­mon tkał.

W la­bo­ra­to­rium pa­no­wał mrok. Al­che­micz­ne kro­sna ter­ko­ta­ły cicho w szkla­nej kadzi go­le­mo­wej. Tau­micz­ne ser­wo­me­cha­ni­zmy kie­ro­wa­ły je tam, gdzie trze­ba, snu­jąc splo­ty do­kład­nie we­dług za­my­słu mi­strza.

Czy aby tak do­kład­nie…?

Ham­mon wy­strze­lił zza swo­je­go pul­pi­tu. Z krysz­ta­ło­wą lupą przy oku, przy­warł do szkła. Długo wo­dził wzro­kiem po smu­kłym udzie za­wie­szo­nej w pły­nie ko­bie­ty.

– Zrzu­cić pro­to­typ! – wrza­snął.

Gar­ba­ty sługa ze­rwał się z miej­sca, do­czła­pał do kadzi, za­trzy­mał me­cha­ni­zmy, i cią­gnąc za łań­cuch, wylał za­war­tość. Opa­li­zu­ją­cy mi­ce­lat ściekł z pla­ty­no­wych wło­sów, spły­nął z pa­gór­ków pier­si, któ­rym do ide­ału bra­ko­wa­ło tylko roz­ko­ły­sa­nia wol­nym ryt­mem od­de­chu, wylał się spo­mię­dzy mię­ciut­kich, ama­ran­to­wych warg i wbu­do­wa­ny­mi w pod­ło­gę la­bo­ra­to­rium krat­ka­mi po­mknął do ście­ku.

Igor dźwi­gnął wy­brak i aż stra­cił dech, gdy po­czuł wciąż wil­got­ną od mi­ce­la­tu gru­decz­kę sutka, śli­zga­ją­cą się mu po tor­sie. Na­tar­czy­we pul­so­wa­nie, które nagle ode­zwa­ło się w skro­niach – i in­nych miej­scach – zmu­si­ło go, by się ode­zwał, choć wie­dział, że le­piej tego nie robić.

– Mi­strzu, wy­bacz śmia­łość! – za­skrze­czał gar­bus. – Dla­cze­go? Prze­cież ona… to… – Otarł ślinę ście­ka­ją­cą z ką­ci­ka krzy­wych ust. – To jest ab­so­lut­na per­fek­cja!

– Per­fek­cja…? Per­fek­cja?! – Mistrz bez­ce­re­mo­nial­nie roz­warł nogi wy­bra­ku, tuż pod nosem sługi. – Patrz tu, igno­ran­cie! – Igora nie trze­ba było za­chę­cać do rzu­ce­nia okiem na klu­czo­wy ele­ment pro­duk­tu. Po we­wnętrz­nej stro­nie uda, tuż obok ścię­gna, skóra wy­bra­ku miała od­cień o ćwierć tonu ciem­niej­szy. Ka­le­ka nigdy nie zwró­cił­by na tę plam­kę uwagi, ale raz za­uwa­żyw­szy, nie mógł ode­rwać od niej oczu. – Wy­obra­żasz sobie, co zro­bił­by ksią­żę Anad­ma­ru albo hra­bia Mo­dzer, gdyby przy­szło im wci­snąć twarz w coś ta­kie­go?!

Igor sta­rał się sobie nie wy­obra­żać wci­ska­nia twa­rzy w po­lu­kro­wa­ną mi­ce­la­tem prze­ką­skę, bo miał na sobie je­dy­nie luźne sza­ra­wa­ry, ale było to jak nie­my­śle­nie o bia­łym koniu. Koń, praw­da. Sko­ja­rze­nie z jeź­dziec­twem też nie po­ma­ga­ło. Pro­dukt miał udka ape­tycz­ne jak kasz­mi­ro­we pa­ró­wecz­ki. Gdyby po­zwo­li­ło mu to zna­leźć się mię­dzy nimi, Igor bez za­sta­no­wie­nia dałby się prze­ro­bić na sio­dło, choć ich roz­kosz­na sprę­ży­stość za­chę­ca­ła ra­czej, by go­le­mi­cę po­siąść jak klacz­kę…

– Po dru­gie! – Mistrz, wrza­skiem, wy­rwał go z ma­rzeń o cia­snych ob­ję­ciach wy­bra­ku. – Jak wy­obra­żasz sobie w tej sy­tu­acji pro­duk­cję na skalę prze­my­sło­wą? Jeśli splot go­le­mo­wy nie jest ide­al­nie, ale to ide­al­nie sta­bil­ny, kro­sna się ro­ze­dr­ga­ją i każda na­stęp­na kopia bę­dzie miała tym więk­sze wady! Na tacz­kę! Na kom­post! Zre­se­to­wać me­cha­nizm! Jesz­cze raz i jesz­cze, od nowa! Raz, dwa, ruchy, ruchy, ruchy! Dyszy nam na karki kon­ku­ren­cja, i co gor­sza, udzia­łow­cy!

Igor spu­ścił nos, jesz­cze niżej niż zmu­szał go do tego garb, i z żalem za­brał się do uty­li­za­cji wy­bra­ku. Po kilku chwi­lach kro­sna ru­szy­ły po­now­nie.

Mistrz Ham­mon tkał.

*

Mistrz Ham­mon łkał.

Cały ty­dzień pro­duk­cji znowu po­szedł na kom­post. Do­bie­ga­ją­ca z dzie­dziń­ca woń roz­kła­da­ją­cych się pro­to­ty­pów za­czy­na­ła być nie do wy­trzy­ma­nia.

– Igor! – za­wo­łał ża­ło­śnie. – Zrzuć wy­brak, ja po­trze­bu­ję kwa­dran­sa. Szyb­ka her­bat­ka i spró­bu­je­my ostat­ni raz przed faj­ran­tem.

Ka­pra­we oczka ka­le­ki bły­snę­ły, gdy tylko al­che­mik znik­nął za win­klem.

– Zo­ba­czysz Igora zrzu­ca­ją­ce­go to bó­stwo – mruk­nął pod nosem, wie­dząc, że mistrz go nie usły­szy. – Zo­ba­czysz to, jak świ­nia niebo, pry­wa­cia­rzu.

– Na pewno wi­dzia­łem, jak gdzieś wy­wa­lał cał­kiem dobrą duszę… – dodał, nur­ku­jąc w szkar­łat­nym kuble.

*

Mistrz wró­cił do la­bo­ra­to­rium. Z za­do­wo­le­niem przy­jął widok pu­stej kadzi i zre­se­to­wa­nych kro­sien. Z fi­li­żan­ką uko­cha­ne­go oolon­ga, pod­szedł do pul­pi­tu.

Za­chły­snął się po­wie­trzem, gdy wy­ło­ni­ła się z cie­nia.

Utka­na z ma­rzeń bo­gi­ni zbli­ży­ła się wol­nym kro­kiem. Mokre włosy za­cze­sa­ła do tyłu, cał­ko­wi­cie od­sła­nia­jąc twarz, uszy i szyję, co w jakiś spo­sób spra­wi­ło, że wy­da­wa­ła się jesz­cze bar­dziej naga. Ma­leń­ki roz­stęp na bio­drze, który jesz­cze przed chwi­lą był nie­wy­ba­czal­nym man­ka­men­tem, teraz, roz­ko­ły­sa­ny mięk­ki­mi ru­cha­mi, z­da­wał się dys­kret­nym ta­tu­ażem i hip­no­ty­zo­wał ze sku­tecz­no­ścią tau­micz­ne­go wa­ha­dła. Ode­rwał od niego wzrok, do­pie­ro gdy sta­nę­ła tak bli­sko, że widok za­sło­ni­ły mu cięż­kie pier­si.

– Go­to­wa, by słu­żyć – szep­nę­ła. Mistrz aż prze­wró­cił ocza­mi, otu­lo­ny po­trój­ną piesz­czo­tą ak­sa­mit­ne­go głosu w uchu, cie­płe­go od­de­chu na po­licz­ku i roz­płasz­czo­nych na tor­sie miękkości.

Chciał jesz­cze pro­te­sto­wać, pytać, co prze­zna­czo­ny do uty­li­za­cji pro­dukt robi poza ka­dzią, w do­dat­ku naj­wy­raź­niej z duszą w środ­ku, ale za­pie­czę­to­wa­ła mu usta, naj­pierw opusz­ką palca, potem mięk­ką wil­go­cią warg, a jeśli w tym mo­men­cie miał jesz­cze ja­kieś reszt­ki ro­zu­mu, trze­po­czą­cy ję­zy­czek sku­tecz­nie je wy­ma­zał.

Pro­dukt, choć nie­do­sko­na­ły, dzia­łał nie­za­wod­nie.

Chwy­cił wy­brak za nie­moż­li­wie wąską talię, umo­ścił boginię na samym brze­gu pul­pi­tu al­che­micz­ne­go i pod­jął nie­rów­ną walkę z cięż­ką klam­rą pasa. Go­le­mi­ca nie uła­twia­ła za­da­nia, wci­snę­ła jego twarz pro­sto w mię­ciut­kie jak pta­sie mlecz­ko pier­si.

– Teraz – roz­ka­za­ła.

Co teraz? – miał za­py­tać, ale nie zdą­żył, bo ka­le­ki sługa z ogłu­sza­ją­cym wrza­skiem huk­nął go pę­ka­tym alem­bi­kiem w po­ty­li­cę.

Ham­mon padł bez życia, a go­rą­ca jucha po­pły­nę­ła do ście­ku prze­zna­czo­ny­mi na mi­ce­lat krat­ka­mi.

Igor zajął miej­sce mi­strza w czu­łych ob­ję­ciach go­le­mi­cy.

– Mo­men­cik, miły – prze­rwa­ła, zanim zdą­żył się za nią za­brać. – Umiesz to-to ob­słu­gi­wać? – za­py­ta­ła, po­kle­pu­jąc blat pul­pi­tu.

– Przy­glą­da­łem się mi­strzo­wi. Po­tra­fię – za­pew­nił, wy­pi­na­jąc pierś jak do or­de­ru. – Ale po co? Wy­star­czysz mi prze­cież ty jedna.

– Zo­ba­czysz, miły. Zmie­ni­my tylko tro­chę pro­jekt…

*

Ka­le­ki Igor tkał.

Wła­ści­wie kro­sna tkały same, a on pa­trzył przez okno na rów­ni­nę, roz­ko­szu­jąc się cie­płem i mięk­ko­ścią wtu­lo­nej w gar­ba­te plecy go­le­mi­cy. Mi­ria­dy jej utka­nych sióstr stały w kar­nych, mil­czą­cych sze­re­gach, cze­ka­jąc na uru­cho­mie­nie.

Igo­ro­wi nowy wzór wcale się nie po­do­bał. Sły­szał, że są męż­czyź­ni gu­stu­ją­cy w atle­tycz­nych ko­bie­tach, ale wąt­pił, czy wy­ko­na­ne we­dług pro­jek­tu go­le­mi­cy pro­duk­ty mogły spo­tkać się z cie­płym przy­ję­ciem rynku.

Jeśli jed­nak miało to utrzy­mać jego wy­bran­kę w hu­mo­rze do figli, był gotów tkać, i tkać, i tkać.

– Wy­bacz, że to po­wiem, tur­ka­wecz­ko, ale one nie są choć­by w czę­ści tak pięk­ne, jak ty.

– Nie mają być, miły – mruk­nę­ła, gła­dząc dło­nią pod­brzu­sze Igora. – One mają dźwi­gać piki.

Już miał pytać, o czym tak wła­ści­wie mówi, ale jego wła­sna pika za­czę­ła się dźwi­gać, ryt­micz­nie ugnia­ta­na smu­kły­mi pal­ca­mi go­le­mi­cy, więc za­miast tego roz­siadł się na szkar­łat­nym kuble, gotów na ko­lej­ną dawkę mo­krej, ama­ran­to­wej roz­ko­szy.

– Siądź gdzie in­dziej, miły – po­le­ci­ła go­le­mi­ca, z wy­ra­zem naj­szczer­szej tro­ski na twa­rzy. – Nie chcia­ła­bym, żeby coś ci się stało – do­da­ła, stu­ka­jąc w ta­blicz­kę na po­kry­wie kubła.

Igor zmarsz­czył brwi.

– Dla­cze­go coś mia­ło­by się stać? Co tu jest na­pi­sa­ne? Wiesz prze­cież, że nie po­tra­fię czy­tać.

– „Uwaga! Od­pa­dy nie­bez­piecz­ne”.

Igor ze­sztyw­niał i to nie tylko w ten przy­jem­ny spo­sób.