Burdel King [16+]

Od czego za­cząć? Naj­le­piej od po­cząt­ku? No, mun­du­ro­wi jak za­wsze w for­mie.

Je­stem już stary i zmę­czo­ny tym biz­ne­sem. Jak my­śli­cie, że pro­wa­dze­nie re­stau­ra­cji czy firmy jest trud­ne, to spró­buj­cie pro­wa­dzić bur­del. Każdy z was zre­zy­gno­wał­by po ty­go­dniu. To cięż­ka praca, dwa­dzie­ścia czte­ry na sie­dem. Trze­ba pil­no­wać baru, żeby nigdy nie bra­ko­wa­ło al­ko­ho­lu oraz in­nych uży­wek, wia­do­mo, to nie jest ta­jem­ni­ca. No i trze­ba mieć też na oku ochro­nia­rzy, by nie za­chle­wa­li pyszcz­ków i ob­ser­wo­wa­li klien­tów. Ale naj­waż­niej­sze to dbać o pra­cow­ni­ce, żeby nic im się nie stało, a jed­no­cze­śnie trzy­mać je za te pu­cha­te mord­ki, żeby na­le­ży­cie wy­ko­ny­wa­ły swoją pracę.

I żeby się nie wy­ga­da­ły. Jak widać, źle wy­ko­na­łem tę część obo­wiąz­ków, bo ina­czej bym tutaj nie sie­dział, a wy by­ście się na mnie tak tępo nie ga­pi­li. Któ­ryś mi­siek się wy­pruł. A ja się do­wiem, który. I tak moje im­pe­rium szlag tra­fił, więc wszyst­ko po­wiem, bo już mam to w plu­szo­wej dupie i może dacie mi w końcu spo­kój.

 

 

Po­cząt­ko­wo kry­łem się z tym biz­ne­sem. Pro­wa­dzi­łem go w skrom­nym bu­dyn­ku na ulicy Mi­lu­siej 12. Tak, do­kład­nie, tuż obok znaj­do­wał się sklep z gu­zicz­ka­mi, do­brze pan po­li­cjant ko­ja­rzy. Po­nie­waż nie chcia­łem wzbu­dzać skan­da­lu, po­cząt­ko­wo uda­wa­łem, że sprze­da­je­my lu­dzi­ki. Co, nie wie mun­du­ro­wy, czym jest lu­dzik? Trzy­maj­cie mnie. To jakie pan po­li­cjant miał dzie­ciń­stwo? Nigdy pan się nie bawił lu­dzi­ka­mi? To chyba bieda pisz­cza­ła, aż głowy pu­chły, mam rację?

No, to są za­baw­ki dla dzie­ci po pro­stu. Małe lu­dzi­ki miesz­czą­ce się spo­koj­nie w do­ro­słej, mi­sio­wej dłoni. Mi­siu­nie uwiel­bia­ły dziew­czyn­ki o dłu­gich wło­sach i dziw­nych, cien­kich koń­czy­nach. Mi­siacz­ki z dru­giej stro­ny, oczy­wi­ście wo­le­li bawić się chłop­ca­mi. Dzie­ci kie­dyś uwiel­bia­ły te za­baw­ki. A teraz tylko sie­dzą przed kom­pu­te­ra­mi i kli­ka­ją w World of Be­ar­craft czy inne Call of Teddy.

No więc ofi­cjal­nie po­sia­da­łem sklep z za­baw­ka­mi, nawet na wi­try­nie ka­za­łem je po­usta­wiać. Lu­dzi­ki w naj­róż­niej­szych sta­nach emo­cjo­nal­nych: był lu­dzik pła­czą­cy, lu­dzik ra­do­sny, krzy­czą­cy, tra­cą­cy zmy­sły (ten był mój ulu­bio­ny, bo wy­ry­wał sobie włosy), lu­dzik w de­pre­sji, pi­ja­ny, na­ćpa­ny, z pętlą na szyi…

Nie­ofi­cjal­nie zaś pro­wa­dzi­łem klub nocny łą­czo­ny z domem uciech. Wiem, nie­ty­po­we. Ale fuzja była ge­nial­na. Prze­cież jak taki mi­siek się na­chla i na­oglą­da okrą­głych, pu­cha­tych wdzię­ków, to wia­do­mo, co się potem dzie­je… Nie trze­ba być pro­fe­so­rem, żeby wie­dzieć, że w ta­kiej sy­tu­acji misie z mięk­kich robią się twar­de. I po­trze­bu­ją znowu zmięk­nąć, ina­czej osza­le­ją.

Biz­nes kwitł, ale jak to mówią, ape­tyt ro­śnie w miarę je­dze­nia. Jak każdy bo­gacz, chcia­łem wię­cej i wię­cej. I jesz­cze wię­cej.

 

 

Któ­re­goś wie­czo­ru przy­szedł do mnie Ważny Miś. Ja go tak na­zy­wam, bo nigdy mi się nie przed­sta­wił. Miał na sobie ogrod­nicz­ki w nie­bie­ską kratę i nie­bie­ski ka­pe­lusz… No, wtedy od razu wia­do­mo, że roz­ma­wiasz z grubą szy­chą. Nawet ja noszę tylko czer­wo­ną ka­mi­zel­kę, a nie je­stem byle kim… Więk­szość mi­siów prze­cież biega nago.

No więc Ważny Miś przy­szedł kie­dyś do mo­je­go lo­ka­lu i po­pro­sił ochro­nia­rzy o spo­tka­nie ze mną. Po­cząt­ko­wo nie chcia­łem wy­cho­dzić z Se­kret­ne­go Po­ko­ju, ale jak tylko usły­sza­łem, że de­li­kwent nosi ogrod­nicz­ki, to od razu do niego po­bie­głem.

Cze­kał już na mnie w po­ko­ju dla VIPów, okry­ty pół­mro­kiem, roz­pra­sza­nym je­dy­nie przez de­li­kat­ne świa­tło lamp­ki w rogu. Od­ru­cho­wo chcia­łem opie­przyć ochro­nia­rzy, ale gdy tylko spoj­rza­łem na jego pysz­czek, zro­zu­mia­łem, dla­cze­go bez wa­ha­nia uzna­li go za Bar­dzo Ważną Oso­bi­stość. Czar­ne oczka szkli­ły się tak in­ten­syw­nie, że nie­mal same z sie­bie ema­no­wa­ły świa­tłem. Ogrod­nicz­ki to mu chyba sam Be­aren­cia­ga pro­jek­to­wał. Nie­bie­ski ka­pe­lusz przy­po­mi­nał te z fil­mów szpie­gow­skich. Wy­glą­dał jak praw­dzi­wy gang­ster, ale taki z klasą, mor­du­ją­cy w bia­łych rę­ka­wicz­kach.

– Sia­daj – po­wie­dział tonem ła­god­nym, acz­kol­wiek nie zno­szą­cym sprze­ci­wu.

Po raz pierw­szy w do­ro­słym życiu po­czu­łem się jak uczniak, który wy­ko­nu­je po­le­ce­nie okrut­ne­go na­uczy­cie­la. Mia­łem ocho­tę za­pro­te­sto­wać, po­wie­dzieć, że to prze­cież mój lokal i to ja mówię mi­siom, kiedy mają sia­dać a kiedy nie, lecz słowa uwię­zły mi w gar­dle i skłę­bi­ły się w ogrom­ną gulę.

Po­słu­cha­łem więc i usia­dłem na­prze­ciw. Dzie­lił nas tylko stół, na który Ważny Miś za­czął sypać ró­żo­wy pro­szek.

– Ścież­kę? – za­py­tał, for­mu­jąc go w słup­ki za po­mo­cą karty.

– Nie, dzię­ku­ję – wy­char­cza­łem. Pierw­szy raz wi­dzia­łem ten spe­cy­fik, wo­la­łem nie ry­zy­ko­wać.

– Naj­lep­szy towar… Coco Lino!

Ważny Miś po­chy­lił się, wcią­gnął kre­skę bia­ło-czer­wo­ną rurką. Wy­rzu­cił głowę do tyłu i otrzą­snął się, jakby do­pie­ro co wy­szedł z wody. Po­cią­gnął nosem parę razy i po­wie­dział:

– Mam dla cie­bie pro­po­zy­cję nie do od­rzu­ce­nia, panie Bur­del King.

Roz­ło­żył się na ka­na­pie, jakby był u sie­bie. Z jed­nej stro­ny strasz­nie mnie wkul­wił, ale z dru­giej mi za­im­po­no­wał.

– Słu­cham – wy­du­ka­łem. Byłem wście­kły, że robię z sie­bie przed nim ta­kie­go mię­ki­szo­na. Misio Pier­dzi­sio.

– Wiem, że oprócz klubu go-go, w któ­rym teraz sie­dzi­my, masz jesz­cze inny biz­nes. W po­ko­ju prze­zna­czo­nym na Tea Party, piesz­czo­tli­wie na­zy­wa­nym Her­bat­ką, znaj­du­je się se­kret­ne przej­ście do Mi­ni­ster­stwa Mi­ło­ści. Tam pro­wa­dzisz drugi biz­nes, praw­da?

Prze­łkną­łem ślinę i ski­ną­łem głową. Nie mia­łem po­ję­cia, skąd to wie­dział, ale nie śmia­łem za­py­tać. Ważny Miś po­ło­żył łapki na stole i na­chy­lił się do mnie:

– A tam znaj­du­je się pokój 101.

Fak­tycz­nie, był taki pokój. Za­wsze przy­pusz­cza­łem, że to po pro­stu skła­dzik na mio­tły i środ­ki do czysz­cze­nia.

– To praw­da, ale nie wiem, co tam jest, nigdy tam nie wcho­dzi­łem – po­wie­dzia­łem szcze­rze.

Ważny Miś uśmiech­nął się sze­ro­ko.

– Chcie­li­by­śmy ten pokój wy­na­jąć… I mamy jedną proś­bę: pra­cow­ni­cy lub pan, obo­jęt­nie kto, mają przy­pro­wa­dzać na bie­żą­co kon­kret­nych klien­tów do Her­bat­ki. Stam­tąd moi pra­cow­ni­cy będą za­bie­rać każ­de­go klien­ta. A co bę­dzie­my z nim robić, to już nasza spra­wa.

Prych­ną­łem. Na chwi­lę za­po­mnia­łem, że Ważny Miś mnie onie­śmie­lał.

– Niby dla­cze­go miał­bym się na to zgo­dzić? – za­py­ta­łem roz­ba­wio­ny.

Wtedy on się­gnął łapką do kie­sze­ni ogrod­ni­czek. Po­gme­rał w niej chwi­lę, po czym wyjął na stół kilka sze­lesz­czą­cych, prze­zro­czy­stych opa­ko­wań. Ka­ri­bo. Mnó­stwo ko­lo­ro­wych żel­ków w po­sta­ci uśmiech­nię­tych czło­wiecz­ków, roz­kosz­nie mię­ciu­sich w do­ty­ku i roz­kosz­nie słod­kich w smaku.

Nie do­wie­rza­łem wła­snym gu­zicz­ko­wa­tym oczom. Nie pa­mię­ta­łem, kiedy ostat­nio ja­dłem te uro­cze lu­dzi­ki. Widzę po wa­szych mi­nach, że też by­ście chęt­nie je opędz­lo­wa­li. Więc do­sko­na­le wie­cie też, że Ka­ri­bo to nie tylko trud­no do­stęp­na prze­ką­ska, ale i jedna z naj­moc­niej­szych walut. Za jedną pacz­kę można kupić nawet becz­kę miodu. Całą becz­kę!

Gdy już prze­sta­łem się gapić na opa­ko­wa­nia wy­peł­nio­ne ko­lo­ro­wy­mi lu­dzi­ka­mi, za­da­łem Waż­ne­mu Mi­sio­wi tylko jedno py­ta­nie:

– Ja­kich klien­tów mam przy­pro­wa­dzać?

 

 

To było ba­nal­nie pro­ste. Nie mu­sia­łem nawet cho­dzić po lo­ka­lu, by spraw­dzać pra­cow­ni­ków i śle­dzić klien­tów, bo mia­łem wszę­dzie za­in­sta­lo­wa­ny mo­ni­to­ring. No, może nie wszę­dzie. W Mi­ni­ster­stwie Mi­ło­ści nie było kamer, aż takim zwy­ro­lem nie je­stem, żeby pa­trzeć, jak się misie prują. Naj­waż­niej­sze dzia­ło się przed pru­ciem.

Na­ka­za­łem wszyst­kim pra­cow­ni­com upi­jać do nie­przy­tom­no­ści klien­tów, któ­rzy no­si­li ko­kard­ki pod szyją. Potem miały przy­pro­wa­dzać ich do Her­bat­ki i tam zo­sta­wiać. Za każ­de­go de­li­kwen­ta do­sta­wa­ły jed­ne­go lu­dzi­ka Ka­ri­bo. Ge­nial­ne w swo­jej pro­sto­cie i sku­tecz­no­ści.

Nie prze­wi­dzia­łem tylko pew­nej kwe­stii.

Że po krót­kim cza­sie Pokój 101 za­cznie mnie drę­czyć. I wołać. Po­ja­wiać się w moich snach.

Mu­sia­łem się do­wie­dzieć, co jest w tym po­miesz­cze­niu.

 

 

Nigdy nie za­po­mnę mojej pierw­szej próby do­tar­cia do po­ko­ju.

Spoj­rza­łem na ana­lo­go­wy ze­ga­rek, który noszę na lewej łapce. Wiem, że teraz nikt ta­kich nie używa, ale nie ob­cho­dzi mnie to, liczy się pre­stiż i ele­gan­cja. W końcu je­stem Bur­del King, nie byle kto.

No więc pa­mię­tam, że wska­zów­ka po­ka­zy­wa­ła pra­wie siód­mą rano, gdy drzwi lo­ka­lu za­mknę­ły się za pra­cow­ni­ca­mi. Cze­kał mnie jesz­cze tylko mały ob­chód i też mo­głem iść do domu.

Wie­dzia­łem jed­nak, że ten ob­chód bę­dzie się róż­nił od wszyst­kich po­przed­nich.

Za­mkną­łem klub od środ­ka i od razu skie­ro­wa­łem się do Her­bat­ki. Otwo­rzy­łem drzwi i włą­czy­łem świa­tło.

Dawno mnie tam nie było. Muszę przy­znać, że za­nie­dba­łem tro­chę Mi­ni­ster­stwo Mi­ło­ści, bar­dziej sku­pia­łem się na klu­bie go-go. Dla­te­go też nie wcho­dzi­łem do Her­bat­ki, bo po co – to był tylko pokój bu­fo­ro­wy mię­dzy klu­bem a Mi­ni­ster­stwem.

Na pierw­szy rzut oka ktoś mógł­by po­my­śleć, że to prze­cież uro­cze miej­sce. Cy­tru­so­we ścia­ny, ob­raz­ki w ró­żo­wych ram­kach przed­sta­wia­ją­ce cia­stecz­ka i her­bat­kę, zie­lo­ne ży­ran­do­le w stylu vin­ta­ge, ró­żo­we ka­na­py, nie­bie­skie po­dusz­ki, drew­nia­ne sto­licz­ki, fi­li­żan­ki na pół­kach…

I lu­dzi­ki. Nie sło­dy­cze, tylko te za­baw­ki. Małe lu­dzi­ki na pół­kach, samce i sa­mi­ce. Było ich pełno. Naj­wi­docz­niej ktoś suk­ce­syw­nie prze­no­sił je z wi­tryn lo­ka­lu albo pra­cow­ni­ce na­nio­sły je z wła­snych domów, gdy ro­bi­ły tu sobie prze­rwę, nie wiem, nie ob­cho­dzi­ło mnie to. Pod­czas prze­rwy mogły robić, co chcia­ły, by­le­by na­le­ży­cie wy­ko­ny­wa­ły pracę.

Nigdy nie lu­bi­łem tych za­ba­wek-lu­dzi­ków. Wstyd przy­znać, ale… Prze­ra­ża­ją mnie. Tak, wiem, mi­siek, który nie­jed­no­krot­nie wi­dział, jak jeden dru­gie­mu pod­rzy­na gar­dło w pi­jac­kiej kłót­ni, boi się za­ba­wek. No, bar­dzo śmiesz­ne. Każdy ma jakąś sła­bość. W każ­dym razie… Jakby te małe kul­wie nie były wy­star­cza­ją­co prze­ra­ża­ją­ce, to jesz­cze te w Her­bat­ce były z ga­tun­ku tych, które śle­dzi­ły cię ocza­mi… Te z de­tek­to­rem ruchu. Coś okrop­ne­go. Nie wiem, co za psy­cho­pa­ta wpadł na po­mysł pro­duk­cji tych ma­łych sza­ta­nów.

Nie wie­dzia­łem jesz­cze wtedy, że mogę w tym po­ko­ju uj­rzeć coś znacz­nie gor­sze­go. Na­gro­ma­dze­nie ko­lo­rów, fi­li­ża­nek i lu­dzi­ków spra­wi­ło, że do­pie­ro po dłuż­szej chwi­li w głębi po­ko­ju roz­po­zna­łem… tył głowy za­baw­ki lu­dzi­ka. Miała krót­kie i ciem­ne włosy, więc ra­czej to był chło­piec.

Lalka sie­dzia­ła tyłem do mnie na ró­żo­wym fo­te­lu. Są­dząc po roz­mia­rze samej głowy, mu­sia­ła być ogrom­na. Nie będę kła­mał, pra­wie się zde­fe­ko­wa­łem. Ocza­mi wy­obraź­ni wi­dzia­łem, jak wiel­ka głowa się ob­ra­ca, a oczy chłop­ca świ­dru­ją mnie na wylot i śle­dzą każdy mój krok. Usta wy­krzy­wia­ją się w nie­na­tu­ral­nym, trój­kąt­nym uśmie­chu…

Wy­sze­dłem z po­ko­ju, chcąc za­po­biec speł­nie­niu się obaw, które ra­czej by się nie wy­da­rzy­ły, ale cóż… Bo­ga­ta wy­obraź­nia to za­rów­no dar, jak i prze­kleń­stwo.

Wy­bie­głem na ze­wnątrz lo­ka­lu, ła­piąc po dro­dze klu­cze. Za­mkną­łem klub i po­sze­dłem do domu. Po­sta­no­wi­łem sobie, że jesz­cze wie­czo­rem każę sprzą­tacz­kom po­zbyć się tej okrop­nej lalki.

 

 

Wie­czo­rem nawet nie zdą­ży­łem zaj­rzeć do Her­bat­ki, bo wy­da­rzy­ła się ka­ta­stro­fa.

Otóż mojej pra­cow­ni­cy za­gi­nął… gu­zi­czek od su­kien­ki. Tak, do­brze sły­szy­cie. Też byłem prze­ra­żo­ny, tak samo jak wy teraz.

Uspo­ka­ja­łem miśkę, obie­ca­łem, że znaj­dzie­my ten cho­ler­ny gu­zi­czek. Po­sta­wi­łem cały per­so­nel na nogi. Wszyst­kie sprzą­tacz­ki i sprzą­ta­cze, ochro­nia­rze, strip­ti­zer­ki i strip­ti­ze­rzy, pro­sty­tut­ki, żi­go­la­ki, mieli za za­da­nie zna­leźć zie­lo­ny guzik.

Do lo­ka­lu wcho­dzi­li klien­ci. Pod­cho­dzi­li do baru i za­ma­wia­li drin­ki. Nie zwa­ża­li na to, że moi pra­cow­ni­cy są za­ję­ci cho­dze­niem na czwo­ra­kach i się­ga­niem łap­ka­mi w po­szu­ki­wa­niu zguby.

Pod­cho­dzi­łem do każ­de­go.

– W czym mogę pomóc? – py­ta­łem, za­uwa­ża­jąc z roz­cza­ro­wa­niem brak ko­kar­dy.

– Chciał­bym za­mó­wić drin­ka i miśkę na osob­ność w Mi­ni­ster­stwie…

– Jedna z mi­siek zgu­bi­ła guzik. Wła­śnie go szu­ka­my. Przy­kro mi.

Wtedy pa­cior­ko­wa­te oczka bły­ska­ły, a pu­cha­ty pysz­czek się otwie­rał, za­sty­ga­jąc w prze­ra­że­niu.

– O mój Pu­chat­ku… – du­ka­li klien­ci.

– Do­kład­nie – od­po­wia­da­łem. – Pro­szę wró­cić jutro, gdy kry­zys zo­sta­nie za­że­gna­ny.

Nie­do­szły klient opusz­czał lokal, a ja mo­głem wra­cać do po­szu­ki­wań.

Po kilku go­dzi­nach w drzwiach klubu po­ja­wił się mi­siek o dziw­nym wy­glą­dzie. Było coś nie w po­rząd­ku z jego ocza­mi. Za­in­try­go­wa­ny pod­sze­dłem do baru, od­sy­ła­jąc bar­ma­na do po­szu­ki­wań gu­zi­ka.

– Co tu się dzie­je? – za­py­tał klient. – Czemu wszy­scy cho­dzą na czwo­ra­kach?

– Moja pra­cow­ni­ca zgu­bi­ła gu­zi­czek.

Wy­da­wał się być zbity z tropu.

– No i co? Nie może po pro­stu kupić sobie no­we­go?

Spoj­rza­łem na niego już z pewną dia­gno­zą w gło­wie. Wiem, po­my­śla­łem to samo, co wy. Wa­riat. Dla­te­go zre­zy­gno­wa­łem z tłu­ma­cze­nia mu cze­go­kol­wiek.

– Czego się pan na­pi­je? – za­py­ta­łem.

– Krwa­we­go Ku­bu­sia pro­szę.

Gdy na­le­wa­łem do wy­so­kiej szklan­ki mar­chew­ko­we­go Ku­bu­sia z do­miesz­ką rumu, bacz­nie ob­ser­wo­wa­łem miśka. I wtedy mnie olśni­ło.

Klient nie miał dru­gie­go oka. Miej­sce szkla­ne­go pa­cior­ka za­stą­pił… zie­lo­nym gu­zi­kiem miśki! Ga­ga­tek wszył go sobie bez­czel­nie i my­ślał, że nikt się nie zo­rien­tu­je.

Pu­ści­łem szklan­kę i bu­tel­kę wódki. Zanim jesz­cze do na­szych plu­szo­wych uszu do­tarł brzdęk tłu­czo­ne­go szkła, rzu­ci­łem się przez ladę do de­li­kwen­ta. Nie chy­bi­łem i od razu wy­rwa­łem guzik.

Mi­siek ryk­nął jak wście­kły niedź­wiedź. Chwy­cił się za pu­cha­tą mord­kę, krzy­cząc z bólu.

– Pozwę was! Pozwę wszyst­kich! Psy­cho­le…!

Nie słu­cha­łem dalej, bo pod okrą­głą, plu­szo­wą głową ga­gat­ka zo­ba­czy­łem ko­kard­kę.

– Za­brać go do Her­bat­ki! – krzyk­ną­łem do pra­cow­ni­ków. – Mam guzik, ten zło­dziej go za­brał!

Ochro­nia­rze od razu pod­bie­gli do sza­mo­czą­ce­go się i rzu­ca­ją­ce­go in­wek­ty­wa­mi miśka. Wy­pro­wa­dzi­li go w stro­nę po­ko­ju bu­fo­ro­we­go.

Pra­cow­ni­ca po­de­szła do mnie z naj­szer­szym uśmie­chem na świe­cie.

– Masz, miśka, zo­bacz, ja­kie­go masz do­bre­go szefa. – Po­da­łem jej guzik. – A teraz wra­caj na rurę i za­kręć swoją pu­cha­tą dup­cią.

 

 

W ten spo­sób moja druga próba do­tar­cia do po­ko­ju 101 zo­sta­ła uda­rem­nio­na. Przez cho­ler­ny gu­zi­czek.

Trze­cie­go dnia byłem tak za­fik­so­wa­ny na punk­cie tego po­ko­ju, że za­po­mnia­łem wspo­mnieć o upior­nej lalce sprzą­tacz­kom, zanim opu­ści­ły lokal. Wpa­ro­wa­łem do Her­bat­ki i za­trzy­ma­łem się do­pie­ro tuż przed fo­te­lem, na któ­rym sie­dzia­ła za­baw­ka.

Naj­wy­raź­niej nikt tej lalki nie ru­szał, bo nie zmie­ni­ła po­ło­że­nia sprzed dwóch dni. Nadal znad opar­cia fo­te­la wy­sta­wa­ła tylko głowa z czar­ny­mi, krót­ki­mi wło­sa­mi, od­wró­co­na tyłem.

Wście­kły na sie­bie, lalkę i całą tę sy­tu­ację wró­ci­łem do lo­ka­lu. Wsze­dłem na jedną z plat­form z rurą, o którą wła­śnie się po­cie­ra­ła miśka. Chwy­ci­łem ją za łapkę i de­li­kat­nie ścią­gną­łem na dół.

– Miśka, słu­chaj, co to za lalka, duża taka, sie­dzi na fo­te­lu w Her­bat­ce? Tyłem do wej­ścia? To któ­rejś z was?

Pra­cow­ni­ca za­ru­mie­ni­ła się lekko.

– To tylko Jo­hann – od­po­wie­dzia­ła.

– Słu­cham?

– Jo­hann. Jest mój. Bar­dzo go lubię.

Wes­tchną­łem.

– Mo­żesz go stam­tąd za­brać? Prze­szka­dza mi.

– Jasne. Tylko sko­rzy­stam z ła­zien­ki.

Po­bie­gła w stro­nę to­a­le­ty. Usia­dłem więc na we­lu­ro­wej ka­na­pie i cze­ka­łem. Po dłuż­szej chwi­li miśka wy­szła, trzy­ma­jąc się za głowę.

– Sze­fie, nie czuję się do­brze… Chyba wy­pi­łam za dużo Krwa­we­go Ku­bu­sia…

– Co?

– Muszę iść do domu. Nie dam rady.

– No… Dobra, skoro masz się zrzy­gać… Ale weź Jo­han­na!

Tego zda­nia już nie sły­sza­ła, po­bie­gła do szat­ni. Szu­ka­łem jej, ale zdą­ży­ła jakoś się wy­msknąć, nie wiem, jakim cudem.

Zre­zy­gno­wa­ny pa­trzy­łem na po­zo­sta­łe tan­cer­ki, wy­gi­na­ją­ce się przy rur­kach. Za­sta­na­wia­łem się, czy po­dejść do ko­lej­nej i po­pro­sić o usu­nię­cie lalki, ale mach­ną­łem łapką.

– Prze­cież je­stem sze­fem, je­stem Bur­del King! Sam sobie z tym po­ra­dzę.

Skie­ro­wa­łem się do Her­bat­ki, wsze­dłem do środ­ka, za­pa­li­łem świa­tło. Wpa­tru­jąc się w tył głowy lalki, jak­bym chciał ją roz­bić spoj­rze­niem, zmu­si­łem się do pew­ne­go i szyb­kie­go kroku.

Serce mi pra­wie wy­sko­czy­ło z plu­szo­wej pier­si, gdy sta­ną­łem mord­ką w mord­kę… w twarz lalki?

Trud­no to na­zwać twa­rzą, gdy nic na niej nie ma. Jo­hann był po­zba­wio­ny twa­rzy: bra­ko­wa­ło oczu, ust, nosa…

Co miśka wi­dzia­ła w tej lalce? I co z nią ro­bi­ła? Wo­la­łem się nie do­wia­dy­wać. Le­piej nie wie­dzieć o swo­ich pra­cow­ni­kach za dużo.

Tak czy owak, po­czu­łem dumę z po­ko­na­nia stra­chu. Mo­głem przejść do Mi­ni­ster­stwa Mi­ło­ści.

Widzę, że aż się na­chy­li­li­ście, pa­no­wie, tak was za­in­te­re­so­wał ten mo­ment. Gdy otwie­ra­łem drzwi do Mi­ni­ster­stwa, też mi się krę­ci­ło w gło­wie z eks­cy­ta­cji.

Bu­dy­nek był jedną wiel­ką bryłą z czer­wo­nym ko­ry­ta­rzem i od­cho­dzą­cy­mi od niego po­ko­ja­mi. To wszyst­ko, nic cie­ka­we­go. Szyb­ko od­na­la­złem pokój 101.

Jako je­dy­ny miał za­mon­to­wa­ne me­ta­lo­we, prze­ciw­pan­cer­ne drzwi. Nie przy­po­mi­na­łem sobie, bym kie­dy­kol­wiek zle­cał ich wy­mia­nę.

Zdez­o­rien­to­wa­ny i za­nie­po­ko­jo­ny po­bie­głem do Se­kret­ne­go Po­ko­ju. Otwo­rzy­łem szaf­kę z klu­cza­mi. Bra­ko­wa­ło tego z nu­me­rem 101.

 

 

Mo­że­cie sobie wy­obra­zić, jaki byłem wście­kły.

Wy­pro­si­łem wszyst­kich klien­tów z lo­ka­lu. Ochro­nia­rzom po­le­ci­łem spraw­dzać rze­czy oso­bi­ste pra­cow­ni­ków. Ka­za­łem usta­wić się miś­kom w jed­nym rzę­dzie, jak na apelu w szko­le.

– Przy­znaj­cie się, a nikt nie zo­sta­nie zwol­nio­ny. – Pa­mię­tam, że sta­ra­łem się mówić opa­no­wa­nym gło­sem, ale złość brała górę. – Czy ktoś z was wziął klucz do po­ko­ju 101?

Wszy­scy za­wzię­cie prze­czy­li głowami. Nikt nie pa­trzył mi w pysz­czek.

Pod­sze­dłem do miśki, która ostat­nio zgu­bi­ła guzik. Zła­pa­łem za jej pu­cha­tą głowę i unio­słem do góry. Z pa­cior­ko­wa­tych oczu cie­kły łzy, które wni­ka­ły w plu­szo­we po­licz­ki.

– Miśka, wiesz coś o tym? Wiesz, gdzie jest klucz?

Nie śmia­ła się ode­zwać. Za­prze­czy­ła tylko lekko głową.

Gwał­tow­nie za­bra­łem łapkę. Spoj­rza­łem na po­zo­sta­łych.

– Nikt ni­cze­go nie wi­dział, tak? Nikt z was nie wcho­dził do po­ko­ju 101?

– Prze­cież to tylko skła­dzik na mio­tły.

Od­wró­ci­łem pysz­czek w stro­nę głosu. Mi­siek-żi­go­lak. Pod­sze­dłem do niego.

– Skła­dzik na mio­tły, tak? – Na­chy­li­łem się do niego. – Je­steś głup­szy niż my­śla­łem!

Pra­cow­ni­ce ude­rzy­ły w jed­no­staj­ny, syn­chro­nicz­ny ryk.

– Ni­cze­go nie ukra­dły­śmy! Nie mamy klu­cza! Sam zo­bacz, sze­fie…

Miśka zdję­ła kol­czyk z ucha i wy­ce­lo­wa­ła nim w brzuch. Ostrym koń­cem bi­żu­te­rii za­czę­ła drzeć fu­ter­ko. Prze­ra­żo­ny pa­trzy­łem, jak z dziu­ry wy­peł­za wata. Jeden kłę­bek spadł niemo na pod­ło­gę.

Miśka cią­gle pa­trzy­ła mi w oczy.

– Wi­dzisz? Je­stem nie­win­na…

Nie do­koń­czy­ła. Padła na pysz­czek. Wokół niej szyb­ko roz­ra­sta­ła się biała wata, coraz wię­cej i wię­cej…

Po­zo­sta­łe pra­cow­ni­ce po­szły za jej przy­kła­dem. Wszyst­kie roz­pru­wa­ły sobie kol­czy­ka­mi brzu­chy, pa­trząc mi pro­sto w pysz­czek.

– Je­ste­śmy nie­win­ne! Nie wzię­ły­śmy klu­cza…

Po kolei każda z nich pa­da­ła na mord­kę. Bia­łej waty było tak dużo, że za­czy­na­ła przy­po­mi­nać wiel­ką chmu­rę…

 

 

Byłem za­ła­ma­ny. Stra­ci­łem pra­wie po­ło­wę per­so­ne­lu! Nie pa­trz­cie tak na mnie, oczy­wi­ście mi­siek też mi było żal…

Do­pie­ro po tej zbio­ro­wej au­to­ma­sa­krze przy­szło mi do głowy, że prze­cież Ważny Miś mógł po pro­stu ce­lo­wo nie po­dzie­lić się ze mną klu­czem do po­ko­ju 101… Zwłasz­cza że to pew­nie on wy­mie­niał do nich drzwi.

Po­bie­głem do Her­bat­ki, mając na­dzie­ję, że spo­tkam tam jed­ne­go z pra­cow­ni­ków Waż­ne­go Misia.

I nie po­my­li­łem się, ale nie spo­dzie­wa­łem się też, że pra­cow­nik bę­dzie sie­dział okra­kiem na Jo­han­nie. Za­sty­głem, a on na­tych­miast zszedł z lalki. Od­chrząk­nął.

– Spraw­dza­łem tylko, czy… Ma ja­kieś nie­bez­piecz­ne funk­cje… – tłu­ma­czył się.

– Nie ob­cho­dzi mnie to. Chcę roz­ma­wiać z twoim prze­ło­żo­nym. Na­tych­miast.

Na­sta­wi­łem się na upór i wy­mów­ki, ale miś­ko­wi było chyba tak głu­pio, że bez wa­ha­nia za­aran­żo­wał roz­mo­wę te­le­fo­nicz­ną z Waż­nym Mi­siem. Przy­niósł mi nawet swój te­le­fon.

– Halo? – Pra­wie wrza­sną­łem, gdy usły­sza­łem cha­rak­te­ry­stycz­ny klik ode­bra­ne­go po­łą­cze­nia.

– No halo, co jest? – Po tonie głosu wy­wnio­sko­wa­łem, że był nie­za­do­wo­lo­ny.

– Czemu nie zo­sta­wi­łeś mi klu­cza po wy­mia­nie drzwi? – wark­ną­łem.

– Ja­kie­go klu­cza?

– Nie uda­waj de­bi­la! Do po­ko­ju 101. Prze­cież wy­mie­nia­łeś do niego drzwi!

– Nie udaję de­bi­la. Pytam, ja­kie­go klu­cza, bo nie ma żad­ne­go klu­cza.

Za­tka­ło mnie. Przez chwi­lę sły­chać było tylko szum po­łą­cze­nia.

– Że co? – wy­krztu­si­łem, gdy wresz­cie się ode­tka­łem.

– No nie ma klu­cza do po­ko­ju 101. Można tam nor­mal­nie wejść. Prze­cież nigdy nie za­ka­zy­wa­łem ci tam wcho­dzić. Po­wie­dzia­łem tylko, że to, co tam ro­bi­my, to nasza spra­wa. A to, że wszy­scy pra­cow­ni­cy, łącz­nie z tobą, mają trzy­mać pysz­czek na kłód­kę, ro­zu­mie samo przez się. Ina­czej ko­niec z Ka­ri­bo.

Za­koń­czył roz­mo­wę. Za­sty­głem z te­le­fo­nem w łapce. Do­pie­ro po chwi­li się zo­rien­to­wa­łem, że pra­cow­nik Waż­ne­go Misia cze­kał, aż oddam te­le­fon.

Spoj­rza­łem na niego. W jego szkla­nych oczkach już nie wid­niał wstyd, tylko…. roz­ba­wie­nie? Śmiał się ze mnie w plu­szo­wej duszy.

– Idzie­my do po­ko­ju 101 – po­wie­dzia­łem twar­do.

Wzru­szył ra­mio­na­mi.

– No to idzie­my.

Bez wa­ha­nia otwo­rzył drzwi do Mi­ni­ster­stwa i po­szedł czer­wo­nym ko­ry­ta­rzem. Za­trzy­mał się przed me­ta­lo­wy­mi drzwia­mi. Wska­zał na nie łapą.

– Pro­szę – za­chę­cił.

Pod­sze­dłem do drzwi i chwy­ci­łem za klam­kę. Fak­tycz­nie uchy­li­ły się bez oporu.

 

 

No, pa­no­wie po­li­cjan­ci, widzę, że za­in­try­go­wa­ła was ta hi­sto­ria. Aż macie wy­pie­ki na pyszcz­kach. Co skry­wał pokój, do któ­re­go tak usil­nie pró­bo­wa­łem wejść? Naj­za­baw­niej­sze w tym wszyst­kim jest to, że tak na­praw­dę nie było żad­nych prze­szkód do od­kry­cia tej ta­jem­ni­cy. Te prze­szko­dy ro­bi­łem sobie ja sam, w mojej pu­cha­tej gło­wie… No do­brze, już mówię, co było w po­ko­ju.

Pierw­sze, co mi się rzu­ci­ło w oczy, to plu­szo­we worki na bla­cie sto­ją­cym tuż przy drzwiach. Pokój miał czer­wo­ne ścia­ny, tak jak każde inne po­miesz­cze­nie w Mi­ni­ster­stwie. W kącie uj­rza­łem ster­tę mi­siów z ko­kard­ką pod szyją. Nie miały oczek, a górne i dolne łapki były zwią­za­ne liną.

Pra­cow­ni­ków Waż­ne­go Misia było czte­rech. Jeden z nich wła­śnie roz­pru­wał ja­kie­goś de­li­kwen­ta piłą ręcz­ną. Przy­pa­try­wa­łem się jego do­kład­nym i pre­cy­zyj­nym ru­chom. Nie mo­głem ode­rwać oczu, bo było to tak obrzy­dli­we, a jed­no­cze­śnie fa­scy­nu­ją­ce zja­wi­sko. Z każ­dym cię­ciem na pod­ło­gę wy­sy­py­wa­ło się mnó­stwo prosz­ku o ró­żo­wej bar­wie… Na Pu­chat­ka! Nie mia­łem po­ję­cia o ist­nie­niu mi­siów wy­peł­nio­nych ró­żo­wym prosz­kiem!

I do­pie­ro po kilku se­kun­dach mnie olśni­ło, że prze­cież już wi­dzia­łem ten pro­szek…

Coco Lino.

Gdy tak sta­łem onie­mia­ły w drzwiach, pra­cow­nik zo­rien­to­wał się, że ktoś wszedł. Prze­rwał pracę i spoj­rzał na mnie.

– Dobry wie­czór, panie Bur­del King – po­wie­dział chłod­no. – Czy wszyst­ko w po­rząd­ku?

Wró­ci­łem spoj­rze­niem na blat. Do­pie­ro wtedy zo­rien­to­wa­łem się, że to, co po­cząt­ko­wo uzna­łem za worki, było w isto­cie zwło­ka­mi mi­siów, po­zba­wio­nych wnętrz­no­ści.

Przy­tak­ną­łem ener­gicz­nie.

– Prze­pra­szam, że prze­szko­dzi­łem – szep­ną­łem tylko i za­mkną­łem drzwi.

 

 

Widzę, że pa­no­wie mun­du­ro­wi są w szoku. Bo jak można odu­rzać się wnętrz­no­ścia­mi wła­snych po­bra­tym­ców?

Że co? Nie, to nie ja za­wia­do­mi­łem po­li­cję. Nie je­stem ka­pu­siem. Poza tym bałem się kon­se­kwen­cji… Nie chcę sobie wy­obra­żać, jak Ważny Miś mógł­by się ze­mścić za brak lo­jal­no­ści.

Nie chciał­bym stra­cić gu­zi­ka jak moja pra­cow­ni­ca. Albo oka jak ten dziw­ny miś, który wtedy przy­szedł do lo­ka­lu…