Kolacja z kosmitą

Patrzył na pokrojone pomidory, jakby to była mapa galaktyki Filarów Nieprawości. Z fascynacją i zachwytem. I niepewnością. 

Ostentacyjnie nadziałem plasterek na widelec i włożyłem do ust. 

Przeraził się. 

– Co ty robisz?! – zaskrzeczało w translatorze, zamieniając jego piski i zgrzyty na ludzką mowę. 

– Jem – odparłem cierpliwie. 

Nie rozumiał. 

– Wkładasz to do środka ciebie!

– Tak. 

– Dlaczego?!

Zastanowiłem się. 

– By uzyskać energię. Moje ciało zamieni to na składniki potrzebne do mojego funkcjonowania. 

Gdyby miał szczękę, to by mu opadła, ale i tak domyśliłem się, że kapiące z niego kawałki granatowej, żelowatej skóry oznaczają mniej więcej to samo. Na tyle zdążyłem go poznać. 

– Masz wewnątrz chemiczne laboratorium?

Zastanowiłem się. 

– Właściwie to tak. 

– Fascynujące. 

Sięgnął macką do pomidora. 

– To daje ci składniki… skąd to masz?

– Ze sklepu… no, rośnie w ziemi, a potem to zbieramy. 

Wybiegł na zewnątrz, a ja za nim. Pochylił się głowoodnóżem nad ziemią i pacnął grudkę piasku.

– To?

– Nie, tego nie spożywamy, to piasek. Z tego robi się szkło. Butelki, szklanki, okna. – Wskazałem na szyby. 

Jakbym rozmawiał z dziesięciolatkiem. Spojrzał zachwycony.

– Macie wszystko w zasięgu. Wyciągacie to z planety i używacie! 

– To logiczne. Jesteśmy z tej planety. Nasza ewolucja odbyła się tutaj. 

– Tutaj?

– Tutaj. Nie opuszczaliśmy tego miejsca. 

– Co?! Nie ruszaliście się nigdzie? Jak to? A sąsiednie planety, układy? 

– Jeszcze nie. Wszystko przed nami – uśmiechnąłem się nieco bezradnie. 

Nie odezwał się tym razem. Patrzył na mnie. 

– Przylecieliśmy za wcześnie. 

– Nie no, skąd! Jesteśmy gotowi. Zawsze domyślaliśmy się, że gdzieś tam w kosmosie musi istnieć życie. 

– Macie świadomość zbiorową?

– Co? Nie!

– Mówisz my.

– To tylko takie sformułowanie. 

Patrzył. Gdyby nie to, że wczoraj wyciągnąłem go z błota za stodołą, nieprzytomnego, to pomyślałbym, że ma dziwny sposób patrzenia. Jakby nie spoglądał na mnie, tylko przeze mnie. Ale od wczoraj zdążyłem się przyzwyczaić. 

– Za wcześnie – zazgrzytał ponownie. 

– Dlaczego? – Nie rozumiałem. 

– Nie jesteście nawet cywilizacją pierwszego stopnia, według waszych, zrozumiałych dla ciebie podziałów. 

– Nie wiesz, do czego służy pomidor i jak funkcjonuję, ale znasz nasze poziomy rozwoju cywilizacji?

– Specjalizacja. Biolog i geolog spadli bliżej równika. 

– A ty?

Macki zabłyszczały granatem.

– Technik niższego szczebla. 

Teraz ja zamilkłem. Coś tu nie pasowało. 

– Jak to się stało, że przylecieliście za wcześnie? – Podejrzliwość rosła we mnie wraz z paniką. 

Gdy go wyciągałem z błocka, wydawał się taki bezbronny i śliczny. Teraz zmieniał się na moich oczach. Skóra stawała się błyszcząca, macki i głowoodnóża mnożyły się, a zgrzytanie stało się jeszcze bardziej zgrzytliwe. 

– Nie wiem – przyznał niechętnie. – Nasza wspólna świadomość jest ograniczana do informacji, które są potrzebne w danej specjalizacji. Informacje techniczne są mi udostępniane bez ograniczeń. Natomiast inne dostarczane są w pakietach niezbędnego minimum. Dlatego nie mam wiedzy dotyczącej badań nad tą planetą. Muszę skontaktować się z panelem dowództwa wyprawy. 

Przygasł. Jakby się wyłączył. 

Wróciłem do moich pomidorów i skończyłem kolację, myśląc o fabryce chemicznej w moim wnętrzu i cenzurze świadomości zbiorowej.

Przypaćkał się z powrotem, gdy robiłem herbatę. 

– Oni też nie wiedzą, dlaczego nie jesteście na poziomie pierwszym. Powinniście. Obliczyli dokładnie, wzięli pod uwagę czas potrzebny do przejścia przez krzywą czasową, wyszło, że poziom pierwszy będzie już za wami. Ale nie jest. Co się stało?

– Pojęcia nie mam! Wiesz, ja też nie otrzymuję wszystkich informacji. Pakiet minimum, jak to ująłeś. 

– Nie korzystacie z energii planety w stopniu całkowitym…, ale macie fascynujący model działania… te procesy chemiczne…

– Hej, mówiłeś, znaczy zgrzytałeś, że jesteś technikiem. 

Na mackach pojawił się turkus, co przyjąłem jako ludzką wersję rumieńca. 

– Takie małe hobby na boku…

– Na boku? Przy świadomości zbiorowej?

– Oj, opanowałem już nieco tworzenie systemów lokalnych, pozasieciowych… czy mogę spróbować pomidora?

– Nie. Wszystko już zjadłem. 

– Nie szkodzi. 

I wtedy sięgnął najcieńszą macką do moich ust i zanim zdążyłem zaprotestować, złapał mnie za ramiona większymi odnóżami i wepchnął się do żołądka. Po chwili rzucił mnie na ziemię, trzymając w chwytnej końcówce lekko przetrawiony plasterek pomidora. 

Przyglądał się mu zafascynowany. 

– Noż, do jasnej… pierwszej nieosiągniętej! Nie można tak ingerować w moje ciało! 

– Przeciwnie! Ingerujecie bez przerwy! Naprawiacie się i psujecie! Widziałem przed chwilą! Dostałem z panelu pakiet medium na temat waszej planety. Smakowite informacje. 

Z obrzydzeniem patrzyłem, jak wkłada pomidora w otwór – miałem nadzieję, że gębowy. 

Gdy nieco oprzytomniałem po niespodziewanej napaści, powróciła podejrzliwość – najlepszy przyjaciel niewiedzy. 

– Dlaczego tu przybyliście?

– Twój pakiet minimum nie obejmuje takich informacji. 

Aż mnie skręciło na taką bezczelność. 

– Mój ziemski pakiet? Twoich informacji?! To była przenośnia!

– Oczywiście. Integrujemy się właśnie z waszym systemem informacyjnym. Strasznie chaotyczny. W związku z, wiesz jaką, sytuacją, nie możemy traktować was… poważnie. 

Zwątpiłem w umiejętności translatora, w który zaopatrzył mnie przybysz. To nie może być prawda. Zrobią z nas rybki w akwarium?

To ja wyciągam go z szamba za stodołą, a on mi tu takie rzeczy!

– Wiesz, co nas zabija?

– Oczywiście. System wam się starzeje, przestaje się odnawiać i fabryka pada. 

– Mniej więcej. Ale czasami…

– Tak, wiem. Zabijacie się nawzajem. Fascynujące. Samoregulacja populacji. Szkoda, że ta pierwsza nieosiągnięta. Dużo wam nie brakuje… jakieś trzydzieści procent… może trzysta lat…

– Nie o to mi chodziło. Czasami zabija nas nasze pożywienie. 

– Co masz na myśli? 

– Na przykład skórka z pomidora… albo z banana…

– Co? – Nie zrozumiał. 

Postukał w translator. 

– Albo kwas żołądkowy, który właśnie pochłonąłeś z pomidorem. To żrąca substancja i widzę, że dymi ci się z tyłka. 

Nie miałem pojęcia, czy ma tyłek. Strzelałem. Ale to wystarczyło, żeby obrócił się do tyłu i przeniósł uwagę na jedną z macek. 

Miałem tylko jedną chwilę, ale wystarczyła. Widły na szczęście stały blisko. Przyszpiliłem tyle odnóży do ziemi, ile zdołałem zebrać widłami. Nie miał chyba zbyt dużo końcówek nerwowych, bo nawet nie pisnął. 

– A to do czego służy? – zapytał zdziwiony. 

Musiałem szybko działać i jeszcze szybciej myśleć. 

– Jak to do czego? Po kolacji trzeba poprawić wentylację ciała, żeby nie gromadziły się gazy. 

– Fascynujące! – wykrzyknął. – A jakie logiczne!

– Jesteśmy logicznymi istotami. – Moja głowa pracowała na pełnych obrotach. – I dlatego specjalnie pominęliśmy pierwszy poziom rozwoju i jesteśmy niemal na drugim! Pierwszy okazał się zbędny. 

Przybysz znieruchomiał i przygasł, najwyraźniej łącząc się ze świadomością zbiorową. Widły trzymały go ładnie na miejscu. Skoczyłem szybko do Zenka i pożyczyłem drugie. Przyszpiliłem resztę macek. 

Ocknął się. 

– Dziękuję. Gazy się nie gromadzą.

– No, właśnie – odpowiedziałem, wracając do sączenia herbaty. Wystygła, niestety. – Zenek jedzie już z koparką. Poczekaj chwilę. 

– Zenek? Czy to część procesów chemicznych? Sprawdziłem informacje. – Zmienił temat. – Nie da się ominąć etapu pierwszego i przejść do drugiego. Wciąż nie dorastacie nam do pięt. Przykro mi. Będziecie niższą rasą, ale zajmiemy się wami. 

– O, dzięki za wyjaśnienie, to miło. – Dopiłem herbatę, myśląc, że translator szybko się uczy, bo używa już idiomów. – Zenek, kopiemy tutaj. 

– Jesteście niezwykli. Trzeba będzie dokładnie zbadać te procesy trawienne, są takie egzotyczne. Moja macka, ta od pomidora, faktycznie paruje. 

– Taa, widzę. Zenek, dajemy go tu.

– Ja pierdziu, Waluś! Co to jest? 

– Przybysz z obcej galaktyki. Wczoraj go uratowałem, a dzisiaj trzeba się go pozbyć. 

– Waluś, no co ty!? Przecież to ufo!

– Ufo, nie ufo, lepiej mu nie ufaj! Dla nich jesteśmy niższą rasą! Wiesz, co to znaczy?

– Że zapanuje ład i porządek?

– Nie! Powkładają nas do klatek i będą badać z każdej strony! Z każdej! Do dołu z nim!

– Dobra!

Wszystko niby poszło dobrze. Zenek miał pół litra w kieszeni, jak to on. Wylaliśmy na stwora, podpaliliśmy, a gdy ładnie wyparował, zakopaliśmy jakieś mizerne szczątki, które wyglądały niczym stopiony plastik. Zenek jeszcze dla pewności splunął na świeżą ziemię, coby zło nie wylazło. 

– Czy to też proces trawienia? – zapytał głos w mojej głowie, a pode mną ugięły się nogi. 

Strach ogarnął całe moje ciało. 

– Oczywiście! – wyjąkałem. – Wszyscy ostatecznie kończymy w ziemi. 

– Fascynujące! – wykrzyknął mi w głowie entuzjastycznie. 

Pomyślałem, że trzeba było zapytać, czy śmierć jest dla nich pojęciem znajomym, ale było już za późno. Skoro mają zbiorową świadomość, to zapewne jednostkowe przenosiny do innego ciała to dla nich bułka z masłem. Albo z pomidorem. 

No cóż, zrobiłem, co mogłem. Z obcym w głowie, niewiele już mi zostało opcji. Ludzkość będzie musiała sobie poradzić. Został przecież jeszcze biolog i geolog. Kiepsko. 

– Czy możemy jeszcze raz spożyć kolację? – zapytał obcy w mojej głowie, a jego pozytywna energia zaczęła mi się udzielać. 

W sumie, to czemu nie? 

– Zenek, masz jeszcze jakieś półlitrówki? Zapraszam na kolację! Sprawdzimy, jak świadomość zbiorowa zniesie etanol w dużych dawkach. 

– Waluś, co ty?! Właśnie go zakopaliśmy!

– Wlazł mi do głowy. Trzeba go jakoś osłabić, a my mamy odporność pokoleniową! Warto sprawdzić!

 

Wciąż sprawdzamy. Namówiliśmy też sąsiadów. Poświęcamy się nieustająco i robimy notatki. Obcemu chyba się podoba, bo siedzi cicho. Raz tylko szepnął, że biolog to idiota, bo rozmawia z delfinami. I zachichotał. Nazwałem go Mefisto. Tak jakoś. Jutro opowiem Gośce, kto siedzi w mojej głowie.