Jak uchronić się przed inwazją z kosmosu, czyli niedługa rzecz o koszmarach tak realnych, że trudno je odróżnić od rzeczywistości, ostatniej misji statku i jego załogi, a także o zrozumieniu problemu

Od in­wa­zji ob­cych dzie­li­ły nas trzy dni. Wtedy wy­da­wa­ło nam się, że to cały szmat czasu, ale by­li­śmy w błę­dzie. Zresz­tą, nie pierw­szy raz.

Za­wie­rzy­li­śmy nasz los siłom pie­kiel­nym. Wszyst­ko w myśl za­sa­dy, by ogień zwal­czać ogniem. Jed­nak zo­sta­li­śmy wy­wie­dze­ni w pole, oszu­ka­ni. Ni­czym małe, bez­bron­ne i nie­świa­do­me ni­cze­go dzie­ci. By­li­śmy głup­ca­mi, igno­ran­ta­mi, cho­ciaż czu­li­śmy się pa­na­mi wszech­świa­ta.

Spo­dzie­wa­li­śmy się wroga. Wie­dzie­li­śmy, skąd na­dej­dzie, a jed­nak nas za­sko­czył. Naj­gor­sze kosz­ma­ry były rze­czy­wi­sto­ścią, a rze­czy­wi­stość praw­dzi­wym kosz­ma­rem. 

***

Kra­me­ra ze snu wy­rwał okrzyk prze­ra­że­nia, jego wła­sny. Głowę prze­szy­wał mu ból, który można po­rów­nać z setką dłu­gich igieł jed­no­cze­śnie prze­bi­ja­ją­cych czasz­kę. Męż­czy­zna wstał i nie­pew­nym kro­kiem ru­szył w kie­run­ku ła­zien­ki. W ustach czuł płyn o in­ten­syw­nym, me­ta­licz­nym po­sma­ku.

Za­pa­lił świa­tło, pod­szedł do umy­wal­ki i splu­nął. Od­po­wie­dzia­ło głu­che stuk­nię­cie. Prze­czu­cie nie my­li­ło Kra­me­ra, ce­ra­mi­ka za­bar­wi­ła się czer­wie­nią, spo­śród któ­rej można było do­strzec dwa żółte zęby. Męż­czy­zna od­ru­cho­wo usi­ło­wał wy­ma­cać pal­cem lukę w uzę­bie­niu, wsku­tek czego wy­rwał trzo­now­ca. Nalał wody do szklan­ki, by prze­płu­kać usta, ale za­miast odro­bi­ny ulgi, po­czuł wy­raź­nie, jak ko­lej­ny ząb od­ry­wa się od szczę­ki.

Kra­mer od­kaszl­nął, z gar­dła wy­le­ciał mu ka­wa­łek nici. Chwy­cił ko­niec i za­czął cią­gnąć. Cen­ty­metr po cen­ty­me­trze, każdy okra­szo­ny prze­ni­kli­wym bólem, a także ko­lej­ny­mi utra­co­ny­mi zę­ba­mi. Męż­czy­zną tar­ga­ły kon­wul­sje, jed­nak nie usta­wał w pró­bie po­zby­cia się ciała ob­ce­go z wnę­trza or­ga­ni­zmu. Do dru­gie­go końca nici przy­twier­dzo­ne było oko, po­pę­ka­ne i prze­krwio­ne. Utkwi­ło nie­obec­ne spoj­rze­nie w Kra­me­rze, po czym za­wy­ło.

Po­wie­trze za­wi­ro­wa­ło, a sce­ne­ria ule­gła prze­obra­że­niu. Męż­czy­zna znaj­do­wał się teraz w ka­ju­cie stat­ku mię­dzy­pla­ne­tar­ne­go. Na pod­ło­dze leżał wy­świech­ta­ny ko­ron­ko­wy biu­sto­nosz i ro­ze­rwa­ne opa­ko­wa­nie po pre­zer­wa­ty­wie.

Wsta­jąc z pry­czy, Kra­mer za­ha­czył nogą bu­tel­kę, która z hu­kiem roz­bi­ła się o po­sadz­kę. Z reszt­ki bla­do­zło­te­go trun­ku po­wsta­ła plama śmier­dzą­ca naj­po­dlej­szym ga­tun­kiem whi­sky.

Męż­czy­zna wy­pa­trzył le­żą­cy na biur­ku pi­sto­let. Pod­niósł go, wło­żył lufę do ust i na­ci­snął spust. W tym samym mo­men­cie do po­miesz­cze­nia we­szła młoda Azjat­ka.

– Nie! – zdą­ży­ła je­dy­nie krzyk­nąć.

***

Ciszę po­ran­ka bru­tal­nie prze­rwał ja­zgot bu­dzi­ka. Kra­mer wy­łą­czył ustroj­stwo, po czym usiadł na łóżku. Był cały zlany potem, ale nie­mal na pewno żywy. Od wielu mie­się­cy drę­czy­ły go kosz­ma­ry tak re­al­ne, że spra­wia­ły wra­że­nie bar­dziej praw­dzi­wych od rze­czy­wi­sto­ści. Kra­mer od­ru­cho­wo się­gnął pal­ca­mi do szczę­ki. Wszyst­kie zęby znaj­do­wa­ły się na swoim miej­scu. Jak każ­de­go po­ran­ka.

Odkąd kilka mie­się­cy wcze­śniej zo­stał wy­rzu­co­ny z taj­ne­go rzą­do­we­go pro­jek­tu, miał ogrom­ne trud­no­ści ze zna­le­zie­niem za­trud­nie­nia. Mi­li­tar­na prze­szłość, a do tego duma, nie po­zwa­la­ły mu nawet pa­trzeć w kie­run­ku ofert w bran­żach, które po­strze­gał jako uj­mu­ją­ce wła­snej god­no­ści. A z tych „lep­szych” nigdy nie otrzymywał odpowiedzi.

Nie­spo­dzie­wa­nie po­ran­ną ru­ty­nę prze­rwał dzwo­nek do drzwi. Kra­mer nie­chęt­nie po­wlókł się przez całe miesz­ka­nie i spoj­rzał przez wi­zjer. To, co zo­ba­czył po dru­giej stro­nie, spra­wi­ło, że mi­mo­wol­nie sta­nął na bacz­ność. Na widok star­sze­go męż­czy­zny w ele­ganc­kim gar­ni­tu­rze, bły­ska­wicz­nie otwo­rzył drzwi, po czym za­sa­lu­to­wał.

– Panie ge­ne­ra­le – po­wie­dział.

– Da­ruj­my sobie te for­mal­no­ści, żoł­nie­rzu – uciął no­wo­przy­by­ły. – Zresz­tą, by­stry z cie­bie facet i chyba już się do­my­śli­łeś, że nie je­stem woj­sko­wym.

– Ow­szem, ale zwa­żyw­szy na pana… po­cho­dze­nie, uzna­łem, że oka­zy­wa­nie sza­cun­ku sta­no­wi wła­ści­we po­dej­ście – od­po­wie­dział Kra­mer.

– Skoro tak sta­wiasz spra­wę – skwi­to­wał Me­fi­sto. – Wpu­ścisz mnie, czy bę­dzie­my pro­wa­dzi­li tę kon­wer­sa­cję na progu?

***

Me­fi­sto­fe­les roz­siadł się wy­god­nie na sofie i spo­koj­nie otak­so­wał wzro­kiem salon. Brak ko­bie­ty do­strze­gal­ny był na pierw­szy rzut oka.

– Jak mo­żesz żyć w takim syfie? – za­py­tał. – Pierw­szy raz spo­ty­kam żoł­nie­rza, któ­re­mu nie prze­szka­dza ba­ła­gan we wła­snym obej­ściu.

– Wy­rzu­ci­li mnie z woj­ska. – Kra­mer wzru­szył ra­mio­na­mi.

– To żadna wy­mów­ka – zri­po­sto­wał Me­fi­sto. – O, ale ta rzeź­ba mi się nawet po­do­ba. Co to ta­kie­go? – Wska­zał gli­nia­ną pi­ra­mi­dę z do­cze­pio­nym prze­krwio­nym okiem.

– Do­sta­łem od zna­jo­mej. – Kra­mer mach­nął ręką. – Ale chyba nie po­fa­ty­go­wał się pan tutaj oso­bi­ście, żeby po­roz­ma­wiać o sta­nie mo­je­go miesz­ka­nia i o wy­po­sa­że­niu wnę­trza?

– Słusz­na uwaga. Je­stem tutaj, po­nie­waż mimo naj­szczer­szych chęci i mi­liar­dów wy­da­nych do­la­rów, nie zna­leź­li­śmy bar­dziej obie­cu­ją­ce­go kan­dy­da­ta od cie­bie – wes­tchnął.

– Pan chyba sobie ze mnie żar­tu­je…

– By­naj­mniej, w pew­nym mo­men­cie wy­da­wa­ło się, że mamy kogoś… Co cie­ka­we, żonę pre­zy­den­ta, je­że­li uwie­rzysz.

– Ale…?

– Jak to zwy­kle bywa. – Me­fi­sto splu­nął na pod­ło­gę. – Spra­wy cho­ler­nie się po­kom­pli­ko­wa­ły i babkę szlag tra­fił. Wy­szło znacz­nie go­rzej niż w twoim przy­pad­ku.

– No, ale prze­cież ja za­wa­li­łem po ca­ło­ści. – Kra­mer scho­wał twarz w dło­niach. – Nie wy­trzy­ma­łem pre­sji i ode­bra­łem sobie życie… A przy­naj­mniej usi­ło­wa­łem to zro­bić – dodał po chwi­li wa­ha­nia.

– Po ta­kiej ilo­ści prób, pew­nie i ja był pró­bo­wał wszyst­kie­go, by­le­by tylko się uwol­nić.

– To dla­cze­go w takim razie sam pan przy­stą­pi do za­da­nia i oszczę­dzi wszyst­kim kło­po­tu!? – Wi­dząc gniew­ne spoj­rze­nie roz­mów­cy, utra­cił rezon.

– Mnie na­tych­miast wy­kry­ją. Wi­dzisz… nie je­stem czło­wie­kiem, nie cał­kiem…

– Czyli te plot­ki o pie­kle, to praw­da?

– Nie ma cze­goś ta­kie­go, jak pie­kło – żach­nął się Me­fi­sto. Po dłuż­szej chwi­li dodał, nieco spo­koj­niej­szym tonem: – W każ­dym razie, nie w sen­sie ma­te­rial­nym. Praw­dzi­we pie­kło urzą­dzi­li­ście sobie sami – sark­nął. – Jak to le­cia­ło? Lu­dzie lu­dziom zgo­to­wa­li ten los, nie­praw­daż?

Kra­mer w od­po­wie­dzi je­dy­nie spu­ścił głowę i nie ode­zwał się ani sło­wem.

– To jak bę­dzie? Wra­casz do jed­nost­ki?

– Wy­glą­da na to, że nie mam in­ne­go wyj­ścia.

– To my nie mamy in­ne­go wyj­ścia – po­pra­wił go Me­fi­sto­fe­les.

***

Sy­gnał alar­mu bru­tal­nie wy­rwał Kra­me­ra ze snu. Usiadł na pry­czy i od­ru­cho­wo za­tkał uszy. W gło­wie mu dud­ni­ło, ale w znacz­nej mie­rze był to sku­tek ubocz­ny al­ko­ho­lu spo­ży­te­go po­przed­niej nocy. To był par­szy­wy kom­pro­mis, ale Kra­mer się na niego go­dził. Kac w za­mian za moż­li­wość za­śnię­cia. Coś za coś.

Do ka­ju­ty wbie­gła zdy­sza­na Jones i krzyk­nę­ła:

– Otrzy­ma­li­śmy pilną wia­do­mość od do­wódz­twa, cała za­ło­ga ma nie­zwłocz­nie udać się do po­ko­ju od­praw.

– Ko­lej­ne ćwi­cze­nia? – za­py­tał Kra­mer zre­zy­gno­wa­nym gło­sem.

Jones po­krę­ci­ła głową.

– Chyba nie tym razem. Ma się odbyć wi­de­okon­fe­ren­cja, a pod­czas niej ostat­nia od­pra­wa do­wódz­twa przed utra­tą kon­tak­tu.

***

Do po­łą­cze­nia z do­wódz­twem zo­sta­ły jesz­cze dwie mi­nu­ty, ale wszy­scy człon­ko­wie za­ło­gi znaj­do­wa­li się już na swo­ich miej­scach przy stole. Kra­mer uważ­nie przy­glą­dał się zgro­ma­dzo­nym. W my­ślach kon­tem­plo­wał, czy ci wszy­scy lu­dzie są praw­dzi­wi. Jak przez mgłę pa­mię­tał uryw­ki z ich prze­szło­ści. Jed­nak, czy to na­praw­dę była ICH prze­szłość? A może jego wła­sna? Na tym eta­pie ni­cze­go nie był już pe­wien.

– Cho­ler­ne pra­nie mózgu – za­klął pod nosem.

– Co tam mam­ro­czesz? – za­py­tał Ste­phens.

– Daj mu spo­kój – wtrą­ci­ła Briggs po­jed­naw­czo. – Prze­cież wiesz do­sko­na­le, przez co on prze­szedł, wy­lu­zuj.

Jed­nak męż­czy­zna ani my­ślał od­pu­ścić.

– Wła­ści­wie, to co ta­kie­go prze­żył? Kilka śmiesz­nych sy­mu­la­cji, za które zresz­tą otrzy­mał so­wi­tą wy­pła­tę. Też bym chciał prze­żyć taką trau­mę – iro­ni­zo­wał Ste­phens. – I z tego po­wo­du skur­wiel ma być le­piej trak­to­wa­ny? Wó­decz­ka, prosz­ki i cho­le­ra wie co jesz­cze. A my? – Splu­nął. – Le­ci­my na spo­tka­nie śmier­ci i nawet nic po­rząd­ne­go do żar­cia nie do­sta­je­my. O al­ko­ho­lu nawet nie wspo­mnę…

– To jest ten mo­ment, żeby się za­mknąć – wtrą­cił Nor­ris, rosły męż­czy­zna o apa­ry­cji uzbro­jo­ne­go od­dzia­łu pie­cho­ty.

– Bo co mi zro­bisz? – od­po­wie­dział hardo Ste­phens, ale urwał, gdyż kom­pu­ter po­kła­do­wy ob­wie­ścił po­czą­tek wi­de­okon­fe­ren­cji.

Na ekra­nie mo­ni­to­ra po­ja­wił się ge­ne­rał Bron­son, wy­god­nie roz­par­ty na fo­te­lu we wła­snym ga­bi­ne­cie.

Skur­wiel szyb­ko awan­so­wał, po­my­ślał Kra­mer, ale przy­tom­nie nie po­wtó­rzył tego na głos.

– Mamy mało czasu, więc będę się stresz­czał – po­wie­dział Bron­son. – Do­tar­li­ście do celu po­dró­ży i za kilka minut utra­ci­my wszel­ką łącz­ność. Je­że­li ja­kimś cudem za­po­mnie­li­ście, to po­zwól­cie, że przy­po­mnę. Z wa­szej czwór­ki to do­wód­ca, czyli ka­pi­tan Kra­mer jest naj­waż­niej­szy i mu­si­cie do­pil­no­wać, żeby włos mu z głowy nie spadł. Jak wy­lą­du­je­cie, to wpro­wa­dzi was w szcze­gó­ły misji. A, jesz­cze jedna, nie­zwy­kle istot­na kwe­stia.  Na po­wierzch­ni pla­ne­ty bę­dzie­cie sły­szeć różne… głosy – dodał jakby z wa­ha­niem. – Kra­mer jest waszą je­dy­ną na­dzie­ją na od­róż­nie­nie rze­czy­wi­sto­ści od ilu­zji. Pa­mię­taj­cie…

Po­łą­cze­nie zo­sta­ło ze­rwa­ne.

Te­raź­niej­szość po­now­nie przy­tło­czy­ła Kra­me­ra. Zgod­nie ze sło­wa­mi ge­ne­ra­ła miał być je­dy­ną na­dzie­ją za­ło­gi na usta­le­nie, co jest praw­dzi­we, a co nie. Tym­cza­sem w każ­dej se­kun­dzie sam się za­sta­na­wiał, czy rze­czy­wi­ście znaj­du­je się na stat­ku, a nie prze­ży­wa ko­lej­ny kosz­mar. Jak przez mgłę pa­mię­tał spo­tka­nie z Me­fi­sto­fe­le­sem we wła­snym miesz­ka­niu, pod­czas któ­re­go zgo­dził się wy­ru­szyć na ostat­nią misję. Zda­wa­ło mu się rów­nie nie­re­al­ne, jak wszyst­ko inne.

– Mo­ment – wtrą­ci­ła Jones. – Czy ge­ne­rał wła­śnie po­wie­dział, że jest nas tylko czwór­ka?

***

Czte­ry pary oczu spo­glą­da­ły na Kra­me­ra wy­cze­ku­ją­co. W końcu ode­zwa­ła się Briggs.

– Czy wiesz, kto z nas nie jest praw­dzi­wym człon­kiem za­ło­gi?

– Ste­phens – od­po­wie­dział Kra­mer po chwi­li wa­ha­nia.

– Je­steś pe­wien? – za­py­ta­ła Jones.

– Tak – skła­mał.

W rze­czy­wi­sto­ści był prze­ko­na­ny, że wska­zał Ste­phen­sa wy­łącz­nie przez chęć ze­msty za wy­buch pod­ko­mend­ne­go sprzed kilku minut. Jed­nak czuł, że musi pod­jąć de­cy­zję w ułam­ku se­kun­dy, bo tego wła­śnie wy­ma­ga­ło utrzy­ma­nie po­zo­rów wia­ry­god­no­ści. Nie miał żad­ne­go in­ne­go tropu, po­dob­nie jak nie miał pew­no­ści, czy w tym mo­men­cie na­praw­dę znaj­du­je się w po­ko­ju od­praw.

– Mi to wy­star­czy – po­wie­dział Nor­ris, po czym wy­cią­gnął pi­sto­let, od­bez­pie­czył go i strze­lił do Ste­phen­sa.

Po po­miesz­cze­niu roz­niósł się huk wy­strza­łu i za­pach pro­chu. Kula prze­bi­ła na wylot czasz­kę męż­czy­zny, a reszt­ki jego mózgu za­bar­wi­ły ścia­nę na czer­wo­no. Nor­ris pod­szedł do zwłok. Gdy na­brał pew­no­ści, że Ste­phens bar­dziej mar­twy już nie bę­dzie, nieco się roz­luź­nił, po czym ski­nął z apro­ba­tą.

Czy wła­śnie ska­za­łem nie­win­ne­go czło­wie­ka na śmierć?, po­my­ślał Kra­mer i za­klął pod nosem.

***

Za­ło­ga ocze­ki­wa­ła w na­pię­ciu na od­pra­wę, ale myśli Kra­me­ra po­chło­nię­te były wy­łącz­nie nie­daw­ną eg­ze­ku­cją. Wy­obra­żał sobie Ste­phen­sa, jako męż­czy­znę w po­de­szłym wieku, który umarł spo­koj­nie, ze sta­ro­ści, we wła­snym łóżku. Zwło­ki męż­czy­zny wy­sta­wio­no w trum­nie. Pre­zen­to­wa­ły się dum­nie w ele­ganc­kim czar­nym gar­ni­tu­rze. A jednak w ich oczach brakowało życia.

– Sze­fie? – za­ga­ił Nor­ris. – Nie chcę pana po­spie­szać, ale mamy misję do wy­ko­na­nia, a od sa­me­go prze­by­wa­nia na tej pla­ne­cie prze­cho­dzą mnie ciar­ki.

Jones i Briggs po­mru­ka­mi po­par­ły to­wa­rzy­sza.

– Wy­bacz­cie, mu­sia­łem sobie kilka rze­czy uło­żyć w gło­wie – od­po­wie­dział po chwi­li Kra­mer. – Do­wódz­two wie­rzy, że klu­czem do za­po­bie­że­nia in­wa­zji jest oł­tarz, który od­na­lazł ge­ne­rał Bron­son pod­czas pierw­sze­go kon­tak­tu z ob­cy­mi. – Wi­dząc nie­do­wie­rza­nie w oczach pod­ko­mend­nych, dodał: – Po wielu mie­sią­cach badań uzna­no, że to je­dy­ny i naj­lep­szy trop.

– Dla­cze­go do­tych­czas trzy­ma­no to przed nami w ta­jem­ni­cy? – do­py­ty­wa­ła Briggs, roz­glą­da­jąc się jed­no­cze­śnie, jakby cze­goś na­słu­chi­wa­ła.

– Zwa­żyw­szy na na­sze­go… pa­sa­że­ra na gapę, to chyba oczy­wi­ste? – wtrą­cił Nor­ris i zna­czą­co spoj­rzał w kie­run­ku zwłok Ste­phen­sa.

Kra­me­ra ko­lej­ny raz do­pa­dły wąt­pli­wo­ści, pod­sy­ca­ne do­dat­ko­wo nad­mier­ną pew­no­ścią sie­bie pod­ko­mend­ne­go. Męż­czy­zna wziął głę­bo­ki od­dech i kon­ty­nu­ował od­pra­wę.

– Oł­tarz zdaje się źró­dłem ilu­zji, zba­da­nie go jest klu­czo­we. Dzię­ki przy­tom­no­ści umy­słu Bron­so­na, czy może ra­czej: dzię­ki nie­za­wod­no­ści jego lo­ka­li­za­to­ra, znamy względ­nie do­kład­ną trasę, jaką mu­si­my przejść. Po dro­dze mo­że­my spo­dzie­wać się wszyst­kie­go, ale jed­no­cze­śnie nie ma gwa­ran­cji, że bę­dzie to praw­dzi­we – wy­ja­śnił. – Ja­kieś dal­sze py­ta­nia? Nie? Do­sko­na­le, w takim razie ru­sza­my w drogę.

***

We­dług mo­du­łu na­wi­ga­cyj­ne­go po­ko­na­li już po­ło­wę trasy, ale nie na­po­tka­li do­tych­czas żad­nych prze­szkód. Za­rów­no tych na­tu­ral­nych, jak i ob­ce­go po­cho­dze­nia. Co wię­cej, Kra­mer ze zdu­mie­niem stwier­dził, że marsz wcale go nie męczy, zu­peł­nie jakby ostat­nich kilka go­dzin spę­dził wy­god­nie w fo­te­lu, a nie na po­ko­ny­wa­niu pu­sty­ni. Wła­ści­wie je­dy­ną nie­do­god­no­ścią była gęsta mgła, która ogra­ni­cza­ła wi­docz­ność.

By za­cho­wać czuj­ność umy­słu, do­wód­ca po­sta­no­wił, że bę­dzie bacz­nie przy­glą­dał się za­cho­wa­niu Nor­ri­sa. W dal­szym ciągu nie miał pew­no­ści, czy wła­ści­wie wska­zał owego „pa­sa­że­ra na gapę”, więc na­le­ża­ło mieć się na bacz­no­ści. Człon­ko­wie za­ło­gi byli de facto prze­zna­cze­ni na stra­ce­nie, ale jed­no­cze­śnie nie­zbęd­ni do wy­ko­na­nia misji, gdyby na­tknę­li się na ślady ob­cych.

Wszyst­ko wska­zy­wa­ło, że dotrą do celu, jak po sznur­ku, gdy nie­spo­dzie­wa­nie Briggs padła na ko­la­na i za­kry­ła uszy dłoń­mi.

– Dłu­żej już nie wy­trzy­mam tych szep­tów! – wrza­snę­ła.

Kra­mer do­padł do niej, chwy­cił za ra­mio­na i mocno po­trzą­snął.

– Mel­duj, żoł­nie­rzu! – za­ko­men­de­ro­wał.

– Nic nie jest praw­dzi­we! – łkała Briggs. – One do mnie mówią! Wszy­scy je­ste­śmy mar­twi!

– Dla­cze­go wcze­śniej nie zgło­si­łaś, że coś sły­szysz?! – wrza­snął do­wód­ca.

– Pro­szę… Ja już dłu­żej nie wy­trzy­mam tych szep­tów!

– Czy ktoś wcze­śniej za­uwa­żył coś dziw­ne­go w za­cho­wa­niu Briggs? – za­py­tał Kra­mer.

– Ja tam nic nie wi­dzia­łem, sze­fie – od­po­wie­dział Nor­ris. – Z dru­giej stro­ny, ge­ne­rał ostrze­gał przed dziw­ny­mi gło­sa­mi, więc pew­nie o to mu wła­śnie cho­dzi­ło. Na­to­miast za­sta­na­wia mnie coś in­ne­go…

– Co znowu?

– To wła­śnie ty, sze­fie, mia­łeś być naszą ochro­ną przed in­ge­ren­cją ob­cych, a tym­cza­sem…

– Tym­cza­sem, co? – wark­nął Kra­mer.

– Mu­si­my ra­dzić sobie sami – od­po­wie­dział od nie­chce­nia Nor­ris, a w jego dłoni zni­kąd po­ja­wił się pi­sto­let, który wy­mie­rzył pro­sto w Briggs. – Te babsko mnie prze­ra­ża, nie mo­że­my ry­zy­ko­wać.

Zanim Kra­mer zdą­żył za­pro­te­sto­wać, roz­legł się wy­strzał, a mar­twe ciało ko­bie­ty padło na pia­sek.

– Co to miało być, do kurwy nędzy?! – wrza­snął do­wód­ca.

– A po­nad­to, tak sobie myślę, że… – kon­ty­nu­ował Nor­ris. – Odkąd prze­kro­czy­li­śmy wrota stat­ku, coś się zmie­ni­ło. Mógł­bym się za­ło­żyć o wła­sną duszę, że w pe­wien spo­sób wy­zwo­li­li­śmy się spod two­je­go wpły­wu.

– Mo­je­go wpły­wu? O czym ty mó­wisz, czło­wie­ku?!

– Fałsz, któ­rym nas kar­misz, któ­rym karmi nas do­wódz­two… – po­wie­dział Nor­ris i de­li­kat­nie uniósł broń w stro­nę do­wód­cy. – Skąd w ogóle mamy mieć pew­ność, czy była jakaś in­wa­zja? Nikt z nas nie wi­dział ob­cych na wła­sne oczy. Myślę…

Jed­nak Kra­mer nie do­wie­dział się, o czym my­ślał pod­ko­mend­ny, gdyż jego mo­no­log prze­rwał ko­lej­ny wy­strzał. Za­sko­czo­ny Nor­ris usi­ło­wał zła­pać się za głowę, ale jego dłoń bez­wied­nie prze­mknę­ła przez wyłom w czasz­ce, po­wsta­ły po tra­fie­niu kulą pi­sto­le­tu. Zie­lo­na jucha buch­nę­ła z wnę­trza or­ga­ni­zmu, a ma­syw­ne ciel­sko osu­nę­ło się na ko­la­na i w kilka se­kund uschło na wiór.

Dwa metry dalej stała dy­go­czą­ca Jones i cięż­ko od­dy­cha­ła. Ści­ska­ła broń obu­rącz tak mocno, że aż jej po­bie­la­ły kłyk­cie. Pot ście­kał po czole kobiety stru­mie­nia­mi.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku? – za­py­tał Kra­mer.

– Ja… Chyba tak… – wy­ją­ka­ła Jones. – Czyli zdraj­cą od po­cząt­ku był Nor­ris, a ska­za­li­śmy na śmierć nie­win­ne­go czło­wie­ka?

– Oba­wiam się, że na tym eta­pie, każdy ko­lej­ny zgon, to już tylko sta­ty­sty­ka – wes­tchnął.

– To byli praw­dzi­wi lu­dzie, nie bez­i­mien­ne nu­mer­ki w ta­be­li – wy­ce­dzi­ła Jones.

– Na tej cho­ler­nej pla­ne­cie nie mo­że­my ni­cze­go być pewni! – krzyk­nął Kra­mer, po czym pod­szedł do mar­twej Briggs.

Zwło­ki wpa­try­wa­ły się w do­wód­cę po­je­dyn­czym, prze­krwio­nym okiem. Jed­nak w tym spoj­rze­niu nie było żad­nych od­po­wie­dzi, a je­dy­nie ko­lej­ne py­ta­nia.

– Kra­mer… – szep­nę­ła Jones. – Mgła się roz­rze­dza.

Męż­czy­zna po­de­rwał się na równe nogi i ro­zej­rzał do­oko­ła. Z ulgą stwier­dził, że rze­czy­wi­ście wi­docz­ność za­czy­na się po­pra­wiać. W od­da­li dało się do­strzec za­ry­sy ogrom­ne­go kopca o kwa­dra­to­wej pod­sta­wie, a także ka­mien­ne to­te­my ota­cza­ją­ce po­rzu­co­ną sta­cję ba­daw­czą.

– Zaraz znaj­dzie­my się na wi­do­ku, mu­si­my się po­spie­szyć – rzu­cił Kra­mer. – Ru­sza­my.

Ko­lej­ne ki­lo­me­try po­ko­ny­wa­li w cał­ko­wi­tej ciszy. NIe byli w na­stro­ju do roz­mo­wy o mi­nio­nym in­cy­den­cie.

***

– Patrz! – krzyk­nę­ła Jones, wska­zu­jąc znisz­czo­ny oł­tarz. Pię­trzy­ły się na nim zde­for­mo­wa­ne czasz­ki, które zde­cy­do­wa­nie nie na­le­ża­ły do homo sa­piens.

Kra­mer sta­nął jak wryty.

– Boże… – wy­szep­tał. – Do ja­kich plu­ga­wych ob­rząd­ków do­cho­dzi­ło w tym… – urwał, gdyż kątem oka do­strzegł hu­ma­no­idal­ną po­stać o fio­le­to­wej skó­rze, po­dłuż­nych oczach po­zba­wio­nych źre­nic i kłach ko­lo­ru czy­stej stali.

Zanim ostrzegł Jones, isto­ta zdą­ży­ła już rzu­cić się na ko­bie­tę i za­czę­ła kąsać ją bez opa­mię­ta­nia. Ofia­ra nawet nie krzy­cza­ła, a try­ska­ją­ca z niej po­so­ka zro­si­ła pia­sek. Minął naj­wy­żej uła­mek se­kun­dy, a po­szar­pa­ne tru­chło padło bez­wied­nie na zie­mię.

Fio­le­to­wa isto­ta za­wy­ła i na­prę­ży­ła się, go­to­wa do skoku na Kra­me­ra.

Męż­czy­zna mo­men­tal­nie oprzy­tom­niał, się­gnął do ka­bu­ry i chwy­cił pi­sto­let. Miał tylko jedną szan­sę na od­da­nie strza­łu, więc sku­pił się z ca­łych sił, wy­ce­lo­wał i… chy­bił.

Huk był tak do­no­śny, że isto­ta do­sta­ła drga­wek. Nie zre­zy­gno­wa­ła jed­nak z za­mia­ru do­pad­nię­cia dru­giej ofia­ry i sko­czy­ła na Kra­me­ra. Ten padł na plecy i przez mo­ment jego oczy spo­tka­ły się z pu­sty­mi, prze­cią­gły­mi ocza­mi ob­ce­go. Z pyska na­past­ni­ka po­cie­kła śmier­dzą­ca fleg­ma, jed­nak nie po­ru­szył się, a po chwi­li życie w nim zga­sło.

Kra­mer od­trą­cił zwło­ki fio­le­to­wej isto­ty i zwy­mio­to­wał. Z brzu­cha po­czwa­ry wy­sta­wa­ła rę­ko­jeść woj­sko­we­go noża, a w jej oczach za­sty­gło za­sko­cze­nie.

Męż­czy­zna wstał na równe nogi i chwiej­nym kro­kiem ru­szył w kie­run­ku Jones. Na­chy­lił się nad jej zma­sa­kro­wa­ny­mi zwło­ka­mi i wy­szep­tał:

– Wy­bacz mi, za­wsze po­strze­ga­łem cię jako kogoś… mniej istot­ne­go. Jak re­kwi­zyt. Zu­peł­nie za­po­mnia­łem, że je­steś… byłaś praw­dzi­wą ludz­ką isto­tą, z krwi i kości. Mia­łaś ma­rze­nia, lęki, ro­dzi­nę… Byłaś w więk­szym stop­niu czło­wie­kiem, niż ja czy kto­kol­wiek, kogo po­zna­łem. Po­świę­ci­łaś się dla spra­wy, a ja nie zmar­nu­ję danej mi szan­sy – po­wie­dział, po czym wstał i ru­szył w kie­run­ku oł­ta­rza.

Gdy zna­lazł się przy nim, za­czął do­kład­nie oglą­dać czasz­ki oraz in­skryp­cje wy­ry­te w znisz­czo­nym drew­nie. Nie­któ­re sym­bo­le wy­da­wa­ły mu się zna­jo­me, ale nie ro­zu­miał ich tre­ści. Na­chy­lił się, by le­piej przyj­rzeć się cią­go­wi, który w mi­ni­mal­nym stop­niu przy­po­mi­nał al­fa­bet ła­ciń­ski.

W tym samym mo­men­cie z wnę­trza jed­nej z cza­szek, ni­czym z ho­lo­gra­mu, wy­ło­ni­ła się ręka, która nie­wia­ry­god­nie mocno chwy­ci­ła Kra­me­ra za bark, a na­stęp­nie wcią­gnę­ła do środ­ka. W uszach męż­czy­zny za­dud­ni­ło, a oczy za­szły mu mgłą.

***

Oto­cze­nie ule­gło cał­ko­wi­te­mu prze­obra­że­niu. Kra­mer stał na ide­al­nie czar­nej po­sadz­ce, jed­nak ni­g­dzie na linii ho­ry­zon­tu nie było widać ścian, ani żad­nych obiek­tów. Męż­czy­zna po­biegł przed sie­bie w po­szu­ki­wa­niu… Cóż, cze­go­kol­wiek. Biegł przez całe go­dzi­ny, aż w końcu przy­sta­nął, wy­czer­pa­ny. Przez dłu­gie chwi­le wsłu­chi­wał się we wła­sny, cięż­ki i nie­re­gu­lar­ny, od­dech, aż w końcu usły­szał ruch za ple­ca­mi.

Jak na ko­men­dę od­wró­cił się, po czym padł na ko­la­na i za­czął wpa­try­wać się w po­stać sto­ją­cą nie­opo­dal. Jej twarz była roz­ma­za­na, jakby ktoś na­ło­żył na nią filtr. Jed­nak w jej ubra­niu dostrzegał coś nie­zno­śnie zna­jo­me­go. Kra­mer wpa­try­wał się tępo w ele­ganc­ki gar­ni­tur, ale za żadne skar­by nie mógł sobie przy­po­mnieć, gdzie już go wi­dział. Tym­cza­sem po­stać po­wie­dzia­ła:

– Klę­czysz przede mną, ja stoję przed tobą. Je­stem praw­dzi­wy, nic nie jest praw­dzi­we. Je­stem tobą, je­stem kosz­ma­rem. Byłem tutaj już wcze­śniej, cie­bie nie po­win­no tu być. Nie ma mnie, nigdy nie było, cie­bie też nie bę­dzie. Je­stem praw­dą, je­stem kłam­stwem. Prze­mi­jasz, ja będę żył wiecz­nie. Prze­krocz wrota, wy­zwól się z oków fał­szu.

– Prze­krocz… wrota…? – po­wtó­rzył Kra­mer. – Czy to ko­lej­na złuda? Sztucz­ka?

Od­po­wie­dzia­ło mu mil­cze­nie.

– Je­że­li cze­goś się na­uczy­łem, to z po­dob­nych sy­tu­acji jest tylko jedno wyj­ście. Mam na­dzie­ję, że i tym razem okaże się wła­ści­we – po­wie­dział Kra­mer, po czym wy­cią­gnął pi­sto­let i wło­żył lufę do ust.

Je­że­li za­cho­wa­nie woj­sko­we­go zro­bi­ło ja­kie­kol­wiek wra­że­nie na nie­zna­jo­mej isto­cie, to nie dała tego po sobie po­znać. Nie po­ru­szy­ła się choć­by o cal nawet w mo­men­cie, gdy padł strzał.

***

Kra­mer otwo­rzył oczy i z ulgą od­krył, że znaj­du­je się we wła­snym miesz­ka­niu. Na ka­na­pie przed nim, z ka­mien­nym wy­ra­zem twa­rzy, sie­dział Me­fi­sto,  

– Nigdy nie opu­ści­li­śmy tego po­ko­ju? – za­py­tał Kra­mer.

Me­fi­sto po­krę­cił prze­czą­co głową.

– Nie w zna­cze­niu do­słow­nym.

– Czyli to wszyst­ko… To była tylko ko­lej­na ilu­zja?

– Nie­zu­peł­nie. Część z tego, co zo­ba­czy­łeś, przy­da­rzy­ło ci się na­praw­dę, ale znacz­nie wcze­śniej. Na­to­miast dzi­siaj… Dzi­siaj od­wie­dzi­łeś wnę­trze mojej głowy. – Wska­zał pal­cem prze­no­śny kom­pu­ter, do któ­re­go pod­łą­czo­ne było urzą­dze­nie przy­po­mi­na­ją­ce ze­staw do ob­słu­gi wir­tu­al­nej rze­czy­wi­sto­ści. – A ja wła­śnie skoń­czy­łem oglą­dać na­gra­nie z tej po­dró­ży.

Zro­zu­mie­nie spły­nę­ło na Kra­me­ra ni­czym grom z ja­sne­go nieba. Przy­glą­dał się roz­mów­cy ba­daw­czo, jakby usi­ło­wał do­pa­so­wać w gło­wie ostat­nie ele­men­ty ukła­dan­ki.

– To cie­bie spo­tka­łem we­wnątrz oł­ta­rza, a to ozna­cza, że… Je­steś jed­nym z nich – po­wie­dział, uno­sząc gniew­nie spoj­rze­nie. – Obcym. A my wszy­scy je­ste­śmy wa­szy­mi nie­wol­ni­ka­mi.

– I tak i nie – wes­tchnął Me­fi­sto­fe­les. – Je­stem… Byłem… Nie będę cię zwo­dził, sam chciał­bym zro­zu­mieć, co wła­ści­wie mi się przy­da­rzy­ło, wiem tylko, że w kon­se­kwen­cji sta­łem się czymś zu­peł­nie innym.

– Utra­ci­łeś po­łą­cze­nie z po­zo­sta­ły­mi oł­ta­rza­mi? – za­py­tał, ale w tym samym mo­men­cie przy­po­mniał sobie rękę, która wcią­gnę­ła go do środ­ka… – Nie, tu nie cho­dzi o oł­ta­rze, tylko o czasz­ki, praw­da? One służą do ko­mu­ni­ka­cji, stąd te głosy, mam rację?

– Tak myślę – po­twier­dził Me­fi­sto, po czym jesz­cze moc­niej za­padł się w ka­na­pę. – Na bazie two­ich do­świad­czeń, wnio­sku­ję, że sieć cza­szek two­rzy coś na wzór zbio­ro­we­go umy­słu. Bez po­łą­cze­nia z resz­tą mogę po­dej­mo­wać sa­mo­dziel­ne de­cy­zje, a przez to je­stem prak­tycz­nie au­to­no­micz­nym bytem, ale jed­no­cze­śnie nie mam do­stę­pu do całej zgro­ma­dzo­nej wie­dzy.

– Co teraz bę­dzie? – za­py­tał Kra­mer.

– Nie wiem. Ktoś inny bę­dzie mu­siał pod­jąć de­cy­zję – od­parł, po czym ru­szył w kie­run­ku drzwi.

Me­fi­sto do­ty­kał już klam­ki, gdy po­czuł na ra­mie­niu dłoń Kra­me­ra. Od­wró­cił się za­sko­czo­ny i usły­szał:

– Wy­ja­śnij mi jedno. Dla­cze­go aku­rat Me­fi­sto­fe­les?

– Czy­ta­łem sporo wa­szej li­te­ra­tu­ry i to imię bar­dzo mi pa­so­wa­ło. – Uśmiech­nął się pod nosem.

– Wiesz, jakie jest praw­dzi­we? Pa­mię­tasz co­kol­wiek?

Me­fi­sto po­krę­cił głową.

– Nie, ale od­no­szę wra­że­nie, że i tak nie da­ło­by się tego prze­tłu­ma­czyć na waszą mowę – od­po­wie­dział. Po chwi­li dodał jesz­cze: – Wiesz, w jed­nej kwe­stii masz zu­peł­ną rację, a teraz wszy­scy muszą się o tym do­wie­dzieć.

– To zna­czy?

– Wy­glą­da na to, że rze­czy­wi­ście wszy­scy je­ste­ście nie­wol­ni­ka­mi.

EPI­LOG

Nie wiem, jaką okrut­ną grę tak na­praw­dę z nami pro­wa­dzo­no. Nigdy nie po­zna­li­śmy jej zasad, więc trud­no uznać za nie­spo­dzian­kę, że po­le­gli­śmy na całej linii. Od in­wa­zji nie dzie­li­ły nas trzy dni. Tyle samo czasu nie mi­nę­ło też od jej roz­po­czę­cia. Zo­sta­li­śmy na­pad­nię­ci i znie­wo­le­ni na wiele lat przed na­szy­mi na­ro­dzi­na­mi. Wy­glą­da na to, że stało się to całe wieki przed tym, nim pierw­szy raz spoj­rze­li­śmy w górę, ku ko­smo­so­wi.

Pa­mię­tam czasy, gdy teo­rie o przy­by­szach z ob­cych pla­net, któ­rzy stwo­rzy­li pi­ra­mi­dy i prze­ka­za­li wie­dzę o pod­sta­wach rol­nic­twa oraz astro­no­mii, trak­to­wa­ne były z przy­mru­że­niem oka. Lu­dzie, któ­rzy od­wa­ży­li się wy­po­wie­dzieć je na głos, byli uzna­wa­ni za wa­ria­tów, albo w naj­lep­szym razie eks­cen­try­ków. A jed­nak to oni byli bli­żej praw­dy, niż my wszy­scy, któ­rzy uwa­ża­li­śmy się za „wy­kształ­co­nych” czy „zdro­wo­roz­sąd­ko­wych”. Iro­nia losu? Nie, myślę, że to tylko ty­po­wa dla na­sze­go ga­tun­ku aro­gan­cja zmie­sza­na z igno­ran­cją.

Je­ste­śmy ma­rio­net­ka­mi w rę­kach opraw­ców, któ­rzy prze­wyż­sza­ją nas pod każ­dym wzglę­dem. Prze­gra­li­śmy i po­now­nie mu­si­my ugiąć karki. Jed­nak coś się zmie­ni­ło, a to robi ogrom­ną róż­ni­cę. Teraz przy­naj­mniej wiemy, że je­ste­śmy nie­wol­ni­ka­mi.