Smak młodości

Nie ma sprawy i do usług :)

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Wisisz betę? He he he 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Już opublikowałem, gdybyście nie widzieli :P

Interesująca ta bażń. Stara ale nowa.

To chyba najbardziej Baźniowe opowiadanie z dotychczasowych. Na tyle niejednoznaczne i tajemnicze, że skłania do ponownej lektury.

To chyba nostalgia, jedna wielka tęsknota za tamtymi czasami, tamtą modą, muzyką, stylem, życiem...

Hej, Misiu!

Dzięki za wizytę, mam nadzieję, że się spodobało.

Pozdrawiam serdecznie

Hej, Fanthomasie!

Cieszę się, szczególnie z drugiego zdania komentarza. O takie coś mi chodziło.

Dzięki i pozdrawiam.

Hej Zanais!

Po przeczytaniu, sam pomysł trochę skojarzył mi się z “Diagnozą strachu” vrchampsa – bohater uświadamia sobie, że jest elementem opowieści/ wytworem wyobraźni. Klasyczny, postmodernistyczny chwyt. Jednak liczy się podanie, a to było w tym opowiadaniu mistrzowskie!

Jeżeli miałbym się na siłę czepiać, to wytknąłbym dwie rzeczy:

1. W jednym miejscu za duże nagromadzenie porównań:

Blask księżyca wychodzi zza chmur, wpada przez okna wprost na jasne włosy dziewczyny, które nagle żarzą się srebrem jak włosy staruchy. Refleksy wody suną po twarzy Atrament niczym głębokie bruzdy zmarszczek. Ciepła skóra i krótka sukienka tracą barwy, teraz tylko lśnią; cała Atrament lśni jak odprysk księżyca, jak samotność, jak łaknący liter pergamin.

I za chwilę:

Krople wody spadają mu z włosów niczym diamentowe drobiny z pierścieni możnych dam, plecy zaś głaszcze aura płomieni z pieca – poświata żółtawa jak płynne złoto.

Czytając wyobrażam sobie te porównania, ale na tym przedostatnim się potknąłem, bo: jest nagi chłopiec, mokre włosy, krople wody jak diamentowe drobiny i pierścienie i jeszcze możne damy…

2. Niektóre kwestie wypowiadane przez wiedźmę i przez Atrament niepotrzebnie wyjaśniały coś, co było zawarte pośrednio w opowiadaniu. Oprócz tego brzmiały niepasująco, nie były stylistycznie osadzone w kontekście:

Powinniśmy być porzuceni, prawda?

Zbyt dosłowne wskazanie, że odbywa się tu pewnego rodzaju inscenizacja (szczególnie to “prawda?”).

Zła? Czy wilk jest zły, bo poluje na jelenia? Albo żuk, cierpliwie znoszący jaja pod padliną? Las nie marnuje mięsa.

Banalne, imho obniża poziom wcześniejszego tekstu.

Trzymaj swoją moralność z dala od lasu.

Słowo “moralność” poza kontekstem, jakby wtrącone z innego świata. To czarownica mówi do dziecka, czy autor do czytelnika?

Mocnych stron opowiadania jest wiele: sam pomysł, podwójna opowieść (dosłowna i metafora), styl, bogaty język, plastyczność opisów, klimat grozy, oraz zdecydowana większość dialogów. Podobały mi się na przykład te fragmenty:

 – Nie jesteście rodzeństwem.

– Podróżujemy razem – odpowiada Atrament, później szepcze, jakby sama do siebie: – Rodzina… Na przykład brat.

“Uderzyło” tajemnicą.

Atrament marszczy brwi, warczy:

– Bój się.

Strach momentalnie wykrzywia oblicze chłopaka. Wrzeszczy i płacze, dziewczynka dołącza po chwili.

Starucha znów wybucha śmiechem, ale w głębi serca czuje, że coś fałszywego wpełzło do jej chaty. Jakby ugryzła jabłko z błyszczącą skórką, lecz zgniłe od środka.

Świetnie zbudowana groza.

Chłopczyk zaczyna śpiewać, chrapliwie i mocno, obce dźwięki są pełne tęsknoty.

Wtem Atrament otwiera usta i wpierw cichutko, później coraz głośniej, jej pieśń w nieznanym języku wypiera zawodzenie Później, pożera opowieść z jego słów, aż zostaje tylko jeden śpiew i cisza w ustach chłopca.

Zaskakujące, nieco surrealistyczne, ale jak najbardziej na miejscu. Znowu budowana jest groza.

Podsumowując, jeden z lepszych tekstów jakie ostatnio czytałem.

P.S.: Chłopiec Później jest dla mnie zagadką (pewnie takie było zamierzenie). Czy chodzi o późniejsze pokolenia, na swój sposób interpretujące klasyczną opowieść?

Hej, kronos.maximus

Ja to już tak mam, że biorę sprawdzone schematy. “Diagnozy strachu” nie czytałem (nadrobię, vo we Wcieleniu też będę brał udział), ale zdaję sobie sprawę, że nic nowego nie wymyśliłem. Chociażby Stephen King i jego “Ostatnia sprawa Umney’a. Mam przynajmniej nadzieję, że w takiej konwencji niewielu próbowało ;) No i, oczywiście, próbowałem dodać coś od siebie.

Nagromadzenie porównań trochę poprawiłem. Trochę, bo jak zaczynam za bardzo ingerować sobie w styl, to mi dziwactwa wychodzą…

Moralność – widzę, czemu Cię kłuje w oczy. Jeszcze pomyślę nad zmianą, ale na razie nic mi nie pasuje w zastępstwie.

Dziękuję za miłe słowa :) Zawsze dobrze widzieć, który fragment się “udał”.

Wtem Atrament otwiera usta i wpierw cichutko, później coraz głośniej, jej pieśń w nieznanym języku wypiera zawodzenie Później, pożera opowieść z jego słów, aż zostaje tylko jeden śpiew i cisza w ustach chłopca.

To zdanie powstało zdecydowanie za długo ;)

P.S.: Chłopiec Później jest dla mnie zagadką (pewnie takie było zamierzenie). Czy chodzi o późniejsze pokolenia, na swój sposób interpretujące klasyczną opowieść?

Nie chciałbym zdradzać za wiele, ale nie, nie chodzi o późniejsze pokolenia :) Za daleka interpretacja.

Dzięki raz jeszcze za lekturę i pozdrawiam.

Na razie kliczek, z komentarzem przyjdę później.

Zanaisie, tak, naprawdę się spodobało. Dlatego gwiazdki dane były już po pierwszym komentarzu.

Przeczytawszy.

Hej, hej, Michale

Dzięki za kliczka i czekam na komentarz.

Misiu

Cieszę się :)

Hej, Oidrin

Witam jury! Dzięki za wpadnięcie i lekturę.

Mocneee, podoba mi się bogata symbolika i bardzo mroczny klimat. :]

Mogę się przyczepić do komentarzy narracyjnych – moim zdaniem, w porównaniu do całości, która jest bardzo zabarwiona emocjami – są naprawdę suche. Mam tu na myśli “powiedział”, “odparł” albo zrobił to, tamto etc. Bardzo tłumi to samą kwestię dialogową, tak jakby ktoś wyciszył w książce wszystkie dźwięki i wrzucił głos narratora. Co mogę polecić w zamian: więcej samodzielnych komentarzy narracyjnych. Ruchu, ale w towarzystwie rozmaitych bodźców. Np. zamiast: “krzyczy Atrament, ale chwyta miotłę i zaczyna zamiatać” możesz napisać coś w stylu: “…ale chwilę potem słychać nerwowe szuranie miotłą po podłodze”. Również polecam taki zabieg stosować w samodzielnych akapitach.

Pozdrawiam

S.

Hej, Sutsui

Mocneee, podoba mi się bogata symbolika i bardzo mroczny klimat. :]

Dzięki :)

Co do komentarzy narracyjnych, to bardzo indywidualna sprawa i przyznam, że akurat ja takie “odparł”, “powiedział” lubię i używam. Nie idę aż tak w minimalizm, aby wykluczać wszystkie: mruknął, warknął, syknął itd, ale zwykłe “powiedział” jest nadal u mnie podstawą.

Twój przykład z miotłą jest dobry, ale no, nie mój styl :)

Pozdrawiam serdecznie

Gratuluję kunsztu (np. słońce na jeziorze) i wyobraźni (np. korzenie wierzby, oplatające dzieci, cała procedura ciasta, wygłodniały piec). Podoba mi się zwątpienie złej postaci, szamotanie się ze sobą. 

Do tego – ja raczej nie lubię postmodernistycznych zabaw w literaturze, na ten przykład nie doczytałem nigdy żadnej książki Austera do końca, a ta historia zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Pierwsza połowa jest zgrabnie napisana, ciekawa i niepokojąca, a potem jest jakiś lot w hiperprzestrzeń.

Mam kilka miejsc, które językowo są jak dla mnie do przemyślenia:

widokiem malutkich białych ząbków obnażonych uśmiechem.

A może “w uśmiechu”?

Jej woń tuli izbę,

Tu też nie jestem pewien…

Nakłada drew, krzesa ogień.

“Krzesa” jest poprawne? A nie “krzesze”?

Obietnica posiłku jest lepsza niż posiłek. Idealna. Perfekcyjna.

Jakoś mi to nie pasuje do stylu opka.

Wy, młodzi, myślicie, że stare oznacza słabe. Stare od zawsze karmiło się młodym!

To zdanie mnie powaliło :)

Ciepła chata kusi jak diabeł.

Nie wiem czemu, ale trochę mnie wybiło… Ale może to ja. Brzmi mi jakoś tak kolokwialnie.

Po cichu wchodzi do środka i dostrzega, że nagi chłopiec stoi nieruchomo pośrodku balii z parującą wodą, pozwalając, by Atrament obmywała szmatką jego spoconą skórę.

Głupie pytanie, czemu dzieci nie dały dyla? Albo inaczej, wiedźma ich jakoś nie zabezpieczyła? Czy korzenie dalej ich oplatają? Trochę mnie dziwi to, że wiedźma ich tak zostawia, bez informacji, że jednak uniemożliwiła ucieczkę.

Kroczy wśród ludzkich ciał, nagich i poskręcanych, lecz żywych. Ciągną się po horyzont. Usta mają zaciśnięte z całych sił, aż słychać jak skrzypią zęby.

Fotel zaskrzypiał od wciskania w niego przez opko.

Piec warczy groźnie, po czym znów mruczy zadowolony. Nie odda jej chłopca, dopóki sam nie nasyci się jego bólem. Teraz należy do niego, wraz ze skwierczącym tłuszczem, pękającą skórą i płucami, czerniejącymi przy każdym parzącym oddechu.

J.w. Dalej nie wymieniam, a jest jeszcze kilka takich fragmentów.

facebook.com/tadzisiejszamlodziez

Hej, GreasySmooth

Gratuluję kunsztu (np. słońce na jeziorze) i wyobraźni (np. korzenie wierzby, oplatające dzieci, cała procedura ciasta, wygłodniały piec). Podoba mi się zwątpienie złej postaci, szamotanie się ze sobą. 

Dziękuję, zła(?) postać bywa znacznie ciekawsza niż dobra.

Do tego – ja raczej nie lubię postmodernistycznych zabaw w literaturze, na ten przykład nie doczytałem nigdy żadnej książki Austera do końca, a ta historia zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Pierwsza połowa jest zgrabnie napisana, ciekawa i niepokojąca, a potem jest jakiś lot w hiperprzestrzeń.

To dobrze, że nie napisałem książki – opowiadanie łatwiej doczytać ;) Nie miałem zupełnie pomysłu na Baźnie, który nie byłby czymś w moim przekonaniu oklepanym – zwykły człowiek, spotkanie zła, śmierć. Wiedziałem tylko, że chcę coś o kanibalizmie, a stąd już prosta droga do Jasia i Małgosi.

Miło mi, że podeszło.

Za poprawki dziękuję, już wprowadziłem.

Głupie pytanie, czemu dzieci nie dały dyla? Albo inaczej, wiedźma ich jakoś nie zabezpieczyła? Czy korzenie dalej ich oplatają? Trochę mnie dziwi to, że wiedźma ich tak zostawia, bez informacji, że jednak uniemożliwiła ucieczkę.

Hm, po pierwsze dalej trzyma je korzeń, uznałem, że skoro nie wspominam o uwolnieniu się z korzeni, to wiadomo, że nadal tam są. Po drugie, dzieci nie chciały uciec (a raczej Atrament nie chciała, Później nie ma nic do gadania), ponieważ taka historia nie miałaby sensu. Metodą prób i błędów trzeba doprowadzić do powstania historii.

(I zmieścić się w limicie ;) )

Dzięki wielkie za wizytę i komentarz.

Pozdrawiam!

Hej hej!

Tekst jest świetnie napisany, paskudztwa są paskudne, drastyczności drastyczne, ale piękno też dajesz radę tam wpleść.

Tym bardziej bolą mnie mieszane uczucia, bo zrobienie z tej opowieści “tylko opowieści” odbiera mi trochę ciężaru emocjonalnego. Jak zaczęłam przeczuwać, co kombinujesz, Drogi Autorze, cały czas miałam nadzieję, że Atrament jednak dopada prawdziwych ludzi/istoty i przerabia je na opowieści, stopniowo wchłaniając ich tożsamość, wpychając ich na właściwe tory i ostatecznie pożerając. Twoja wersja jest intelektualnie bardziej wyrafinowana, ale ostatecznie stępiła dla mnie ostrze całej opowieści.

Chociaż kanibalizm był dzięki temu bardziej, nomen omen, strawny, więc może to i dobrze ;)

Kliczek, rzecz jasna. Dziękuję za mocną lekturę!

„Jak mogła się zamknąć z tym draństwem, a teraz nie chce się otworzyć?! Kto to w ogóle kupił?! Czy ktoś tego używa?!”

Hej, Anoia

Trochę się będę bronił ;)

Kto powiedział, że wiedźma nie może być prawdziwa? Dlatego, na przykład, nie zabrałem jej całkowicie pamięci. Utrata wspomnień mogła wyniknąć z powodów naturalnych – demencja, alzheimer czy coś podobnego, ale przecież nie mogę tych słów użyć w narracji wiedźmy sprzed kilkuset lat.

Atrament pojawia się później i zaczyna tworzyć historię, ale to nie znaczy, że to początek historii. Skoro Atrament jest historią czemu nie ma jej już w pierwszych zdaniach, czemu opowieść musi najpierw nabrać kształtu.

Wolę nie przesądzać ani za jednym, ani za drugim rozwiązaniem, bo to nawet nie o to tu chodzi. Zagubienie wiedźmy miało znaleźć swoje odzwierciedlenie w tekście. Przyznam, że pewne kwestie zostały wycięte z powodu limitu.

Ponadto Atrament to nie opowieść o Jasiu i Małgosi, tylko coś innego, dlatego Później musiał zostać, jego afrykańskie korzenie także.

Ale przynajmniej kanibalizm strawniejszy xD

Dzięki wielkie za wizytę :)

Mroczne, nastrojowe. Z początku niejasne, ale potem wszystko trafia na miejsce.

Fabularnie jest więcej niż poprawnie, nie ma zbytnio się czego czepić – a chyba ciężko o lepszą pochwałę ode mnie, bo ja uwielbiam się czepiać.

Kreacja postaci również bardzo dobra, uwierzyłem w narastającą dezorientację wiedźmy, jej stopniowo wyłaniającą się desperację. Momentami trochę męczył mnie schemat małej, groźnej dziewczynki – choć u ciebie ma on uzasadnienie fabularne, to jest nieco wyeksploatowany.

Jedno, czego mogę się czepić (więc to zrobię), to język. Bez dwóch zdań jest on bardzo bogaty, jak to u ciebie, ale momentami, szczególnie na początku, miałem poczucie przesytu, opisy wydawały mi się aż ciężkie od metafor i porównań. Potem ta tendencja się utrzymuje, ale kiedy już wsiąknie się w fabułę, łatwiej to przełknąć.

Kilka metafor nie do końca mi też zagrało:

Jej woń tuli izbę, snuje się wokół dawno nieotwieranych słoików,

Tulenie polega zwykle na obejmowaniu czegoś, tu siłą rzeczy to izba obejmuje zapach, więc trochę mi to zgrzyta.

Ciasto ląduje w piecu. Dojrzewa powoli, bo magia bywa kapryśna, obca i krnąbrna. Niemal żywa. Jak dziecko.

Niemal żywa, jak dziecko? Chyba nie o to chodziło w metaforze. Sugerowałbym pozmieniać kolejność: “bo magia jest niemal żywa. Potrafi być kapryśna, obca i krnąbrna. Jak dziecko.”

Więc je. Wpierw nieśmiało, po chwili łapczywie, jak nowo narodzone szczenię.

To już czepialstwo wyższego poziomu, ale nowo narodzone szczenięta nie jedzą, a piją.

Hej, None

Fabularnie jest więcej niż poprawnie, nie ma zbytnio się czego czepić – a chyba ciężko o lepszą pochwałę ode mnie, bo ja uwielbiam się czepiać.

Kreacja postaci również bardzo dobra, uwierzyłem w narastającą dezorientację wiedźmy, jej stopniowo wyłaniającą się desperację.

O, bardzo się cieszę. Nawet na becie pisałem, że None to pewnie mi wygarnie za narrację z perspektywy złej postaci, co niweczy całą horrorowatość tekstu ;) 

Momentami trochę męczył mnie schemat małej, groźnej dziewczynki – choć u ciebie ma on uzasadnienie fabularne, to jest nieco wyeksploatowany.

Zgadzam się i też mnie to bolało, nawet rozważałem zamianę ról – chłopiec Atrament i dziewczynka Później, ale pewne sceny zaczynały się robić niezręczne (np. kąpiel). Poza tym Małgosia też była starsza od Jasia. A kolejnej osoby do fabuły wprowadzać nie chciałem.

Jedno, czego mogę się czepić (więc to zrobię), to język. Bez dwóch zdań jest on bardzo bogaty, jak to u ciebie, ale momentami, szczególnie na początku, miałem poczucie przesytu, opisy wydawały mi się aż ciężkie od metafor i porównań. Potem ta tendencja się utrzymuje, ale kiedy już wsiąknie się w fabułę, łatwiej to przełknąć.

Kurczę, wiem. No tak już mam, że styl w tym opowiadaniu siedział mi w głowie i za nic nie chciał się zmienić, po prostu pasował mi do historii. Na dodatek cały czas uważam, że mam właśnie ubogie słownictwo, więc może podświadomie próbuję z tym walczyć. Z pewnością nie zamierzam tak pisać każdego opowiadania.

Jej woń tuli izbę, snuje się wokół dawno nieotwieranych słoików,

Tulenie polega zwykle na obejmowaniu czegoś, tu siłą rzeczy to izba obejmuje zapach, więc trochę mi to zgrzyta.

Tak, jesteś już drugą osobą, która zwraca uwagę na tulenie. Zmieniam.

Ciasto ląduje w piecu. Dojrzewa powoli, bo magia bywa kapryśna, obca i krnąbrna. Niemal żywa. Jak dziecko.

Niemal żywa, jak dziecko? Chyba nie o to chodziło w metaforze. Sugerowałbym pozmieniać kolejność: “bo magia jest niemal żywa. Potrafi być kapryśna, obca i krnąbrna. Jak dziecko.”

Też dobra sugestia.

Więc je. Wpierw nieśmiało, po chwili łapczywie, jak nowo narodzone szczenię.

To już czepialstwo wyższego poziomu, ale nowo narodzone szczenięta nie jedzą, a piją.

Podobnież xD

Dziękuję za odwiedziny i pozdrawiam :)

Nawet na becie pisałem, że None to pewnie mi wygarnie za narrację z perspektywy złej postaci, co niweczy całą horrorowatość tekstu ;) 

Przypuszczam, że to nawiązanie do opowiadania Alicelli, które faktycznie uwierało mnie pod tym kątem. Ale chociaż u niej była wiedźma i u ciebie była wiedźma, to jednak u ciebie ta wiedźma nie przeszkadzała. Z prostej przyczyny – choć czarownica niewątpliwie jest złą postacią, to bardzo szybko staje się jasne, że nie ona kontroluje wydarzenia. Co więcej, ona nawet nie bardzo wie, co się dzieje. Więc doskonale nadaje się na ofiarę. Z kolei u Alicelli wiedźma w zasadzie kontrolowała sytuację, nie groziło jej zbyt wiele i dysponowała niemal całą mocą sprawczą w opowiadaniu. Stąd różnica.

Tak, dokładnie o to chodziło. Wtedy już byłem w trakcie pisania tekstu i pomyślałem, że mam taki sam problem, ale, racja, różnica jest.

Interesująca wersja starej bajki. To na ogół ciekawy zabieg.

Pogubiłam się w tych ciągłych resetach sytuacji (Finkle lubią liniowy czas i klarowne wyjaśnienia). Ale w komentarzach padło sformułowanie “metoda prób i błędów”. To nakierowało mnie na interpretację, że Atrament (względnie Jaga) jakby rozgrywała grę, zapisując stan przed krytycznym etapem. Jak nie wyjdzie – odpala po raz kolejny. Ciekawe, że Jaga pamięta poprzednie podejścia, ale w sumie – czemu nie?

Po wykminieniu tej interpretacji tekst już mi się podoba. Bo i napisany bardzo ładnie.

Babska logika rządzi!

Na podstawie bajki o chłopcu, który pasąc owieczki zaczął z nudów wszczynać alarm o nadchodzących wilkach, Nabokov pisał kiedyś o chwili, w której narodziła się literatura. Po trosze zahaczasz tym tekstem o podobne rejony, jakbyś szukał odpowiedzi na pytanie, co było przed opowieścią, tą którą znamy, gdzie tkwią jej korzenie, jaka siła stoi za jej powstaniem w takim, a nie innym kształcie. To jest fajne. Tworzysz swoją metaopowieść aby zabrać nas gdzieś głębiej, do źródeł, które my wszyscy, piszący, chcielibyśmy poznać. Szkoda tylko, że robisz to przy okazji, po trosze, zatrzymując się w pół kroku i ustępując przed przyjętym z góry założeniem, że to ma być horror. Uciekasz wtedy w dość zgrabną, lecz nie satysfakcjonującą mnie jak powyższe sztuczkę o tym, że młodsze jest starsze niż się wydaje. Szkoda. Szkoda, że zabrało Ci konsekwencji. Zgrabnie lawirujesz i uwodzisz, lecz bystre czytelnicze oko widzi, że król jest nie tyle nagi, co wystrojony w szmatki nie do końca tworzące zgrabną całość. 

A tak bardziej wprost. W pewnym momencie napięcie siada. Gdy czar flirtu ze znanym wszystkim schematem mija, a Ty zaczynasz maglować naszą bohaterkę w tę i na zad. Pogubiłem się wówczas, nie wiem do końca czemu te wszystkie zabawy Atrament z bohaterką miały służyć. Jakbyś próbował kilku rozwiązań, nie mogąc zdecydować się na jedno. Nie wiem, czy finał mi to wynagrodził. Na pewno nie na tyle, ile obiecywałem sobie po doskonałym początku. Na pewno wrażenie, że można by z tej opowieści wycisnąć więcej, zostało.

W każdym razie tekst czyta się doskonale. Lubię Twój przesycony emocjami styl. Wrażliwość pozwalającą dostrzec szczegół i zabrać nas w świat bohatera, zarówno ten w którym żyje, jak i ten, który przeżywa. To bardzo cenne. I dla mnie, czytelnika, niezwykle przyjemne. To na długo zapada w pamięć, nastrój, psychika bohatera. Naprawdę zabierasz nas do innego świata.

I na koniec, z technikaliów. Często w tym tekście do budowy nastroju używasz porównań. Ja to lubię, ale przyznam szczerze, że w pewnym momencie zacząłem zwracać na to uwagę i momentami co kilka zdań coś było jak malowniczy element budujący ponury nastrój grozy świata przedstawionego. Powstało wrażenie przesytu, a na pewno warto by ten element tekstu przepuścić przez gęstsze sito.

Hej, Finklo

Drugi retelling bajki, mam nadzieję, że wyszedł lepiej niż ostatni…

Atrament tworzyła opowieść “na bieżąco” – składała ją, próbując różne wersje, jednocześnie reagując na poczynania Jagi (no i na tyle, jak dalece pozwalał limit). Chciałem pokazać proces rodzenia się opowieści, które zasłyszane zmieniały się wiele razy, ale jednak miały mniej więcej ten sam przebieg i zakończenie. Być może Atrament wie od samego początku jak skończy się ta historia, ale droga do zakończenia jest płynna i jaga pewnie wiele razy skończy w piecu, zanim opowieść ostatecznie okrzepnie.

A że pamięta, co się wydarzyło? Niech pamięta, i tak wiele na to nie poradzi.

Dziękuję za wizytę :)

Hej, Michale

Zapewniam, że tekst był przemyślany – niestety, musiałby zająć więcej niż 30k znaków – i tak samo głęboko rozważałem zmiany i cięcia oraz skupienie się na pewnym motywie. Jeśli tego nie widać, to już kwestia umiejętności warsztatowych i przelania myśli na papier.

Nie powiedziałbym, że na siłę próbowałem zrobić z tego horror. Bajka o jasiu i Małgosi sama z siebie jest horrorem, bo przecież mamy czarownicę, która zjada pieczone dzieci, a na końcu sama trafia do pieca. Po prostu zaserwowałem pomijane detale.

Co do porównań, to napiszę sobie kartkę nad laptopem, aby je ograniczyć. W tym opowiadaniu serce dyktowało, że porównania pasują, tym bardziej że ostatnio czytałem książki, w których było ich znacznie więcej. Postaram się wstrzymywać ;)

Cieszę się, że przynajmniej bohaterka okazała się strawna (ha, dowcip). Wejść w psychikę czarnego charakteru i zamienić go w ofiarę, było całkiem ciekawe i pouczające.

Dziękuję pięknie za komentarz i pozdrawiam.

Zapewniam, że tekst był przemyślany

W to nie wątpię, chyba jednak najbardziej zainteresowało mnie nie to, co wybrane zostało na główną oś opowiadania. Zresztą ja mam tak, jak napisała Finkla, lubię czas liniowy i przejrzystość sytuacji. Nawet w kryminałach gubię się po pięciu minutach.

Nie powiedziałbym, że na siłę próbowałem zrobić z tego horror.

Tego nie twierdzę, natomiast odniosłem wrażenie, że konwencja wyznaczyła Ci ramy, których zdecydowałeś się nie przekraczać. A ja przez pewien czas liczyłem na to, że opowiesz nam tu o czymś uniwersalnym, wykraczającym poza gatunkowość. Zresztą to takie moje czytelnicze marudzenie. Tekst, do czego już nas przyzwyczaiłeś, jest świeży, barwny, ciekawy. Baśniowość, pomijając nawet zapożyczenie, fajnie gra, Jest nastrój i opowieść. Czegóż chcieć więcej?

Pozdrawiam również. 

Ładna bajka. Najbardziej podobał mi się oczywiście Twój styl, przez który naprawdę po prostu się płynie. Miałam w paru momentach wrażenie, że trochę za dużo porównań i przymiotników upchnąłeś na małej przestrzeni, ale nie przeszkadzało to w odbiorze tekstu.

Lubię motyw sięgania do tego, co było przed baśnią, tudzież do tego, z czego baśń się narodziła. Miałam nadzieję, że zakończenie będzie nieco bardziej przejrzyste, ale prawdę mówiąc mniej więcej od momentu upieczenia Później zaczęłam podejrzewać, że skręcisz w inną stronę. I niestety, w końcówce coś hamuje, napięcie i atmosfera grozy rozpływa się w trochę nazbyt rozciągniętej rozmowie z Atrament. Przyznam, że trochę się ostatecznie zagubiłam w meandrach jej makiawelicznych knowań.

Niemniej, jest to zgrabny tekst, bardzo ładnie napisany, krwawy. Myślę, że gdyby trochę wygładzić fabułę i dodać znaków, to Robert Eggers mógłby nakręcić na podstawie tej historii niezły film ;)

three goblins in a trench coat pretending to be a human

No to witam po becie, Zan :)

Powtórzę się – bardzo udane opowiadanie, napisane stylem plastycznym, płynnym, obrazowym, po prostu przyjemnym dla oka. Mnie jednak kupiła przede wszystkim, wspominana już na becie, ucieczka spod topora wtórnej historyjki o wiedźmie i dzieciakach, o którą Cię (choć znam przecież już część Twojego dorobku) niesłusznie posądzałem. Skręt w stronę opowieści o baśni samej w sobie i jej uniwersalności, a także skupienie się na czarownicy jako kukiełki wtłoczonej w baśń, służki opowieści bez wolnej woli i perspektywy wyjścia z piernikowego matrixa uważam za najjaśniejsze punkty Twojego utworu.

Być może zgodziłbym się z niektórymi głosami krytyki, że zbytnio namnożyłeś porównań, że może za dużo tu dekoracji. Ale to nie szkodzi. W niczym nie przeszkadza. Opowiadanie jest naprawdę, naprawdę dobre. Wszystkich Baźni jeszcze nie czytałem, ale póki co to mój prywatny faworyt.

Chyba już nie trzeba Ci klika, ale sprawdzę w wątku. Gdybyś przypadkiem cierpiał  w tej kwestii na niedobory, to zrobię, co trzeba :)

Pozdrawiam,

fmsduval

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Uprzejmie informuję, że wysłałam do Biblioteki :) Z komentarzem wrócę za chwileczkę :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Hej, gravel

Dzięki za pochwały, styl mam wrażenie zmienia mi się z opowiadania na opowiadanie, więc jeszcze sobie stałego nie wypracowałem, ale to i tak zależy od tematyki.

Porównania – wiem, za dużo :P

Hm, na pewno chciałem włożyć więcej wydarzeń, ale musiałem ciąć ze względu na limit i może nie wszystko wybrzmiało tak, jak powinno. Nauczka na przyszłość, aby nie komplikować za bardzo tekstów konkursowych.

Myślę, że gdyby trochę wygładzić fabułę i dodać znaków, to Robert Eggers mógłby nakręcić na podstawie tej historii niezły film ;)

Eggers bardzo cenię, więc miło mi, że tak uważasz :) Właśnie, więcej znaków… ;)

W pierwszej wersji był większy nacisk na postać wiedźmy, ale fabuła wtedy rozłaziła się wtedy w wielu kierunkach.

Pozdrawiam i dzięki za odzew :)

Hej, fmsduvalu

Mój dorobek wskazuje, że stoję schematami xD Czasem tylko udaje mi się wprowadzić coś ożywczego między początkiem a zakończeniem. To weirdowy tekst, a tego gatunku jeszcze nie pisałem, więc trochę obawy było, jak wyjdzie.

Z porównaniami obiecuję walczyć, chociaż troszeczkę ;)

Jeszcze raz dziękuję za betę i pozdrawiam!

Hej, Irko

Dzięki i czekam ;)

Cześć, Zan!

Udana wycieczka do źródeł. Bardzo baśniowo, nieco folkowo, grozy też się uświadczy – jurki mogą być zadowoleni.

Miałem tu trochę skojarzeń z innymi portalowymi tekstami. M.in. gdy pojawiła się Atrament, na myśl przyszła mi Oblakinia Fms’a, a gdy zaczęły się kolejne kręgi/pętle/resety, przypomniałem sobie bardzo niedocenione wg. mnie opowiadanie Lany – Krąg taktu, szaleństwa i totalnej obłudy.

Pod koniec przyznam, że już nieco się gubiłem, ale mam wrażenie, że to co miało z tekstu wyjść – ogarnąłem :P Podane w przyjemny sposób, w kilku momentach naprawdę doceniłem umiejętność operowania słowem, szczególnie budowania obrazów hmm… brzydkich :) no ale to w końcu nie pierwsza Twoja próba zmierzenia się z takowymi :)

Jedno powtórzenie mi zgrzytnęło:

To dobry czas, magiczny czas, dlatego czarownica zbiera lubczyk i inne zioła.

Wkrótce stare plecy sztywnieją od jesiennego chłodu. Czarownica coraz częściej myśli o ciepłej chacie, w końcu ulega, poddaje się i wraca.

ale poza tym jest tradycyjnie bardzo dobrze.

Klikać nie trzeba :)

Pozdrawiam i powodzenia w krokusie!

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

A wiesz, Krokusie, że mi też przez myśl przeszła moja poczciwa Oblakinia? Coś w tym musi być :)

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Tylko czekać, aż Zan zbije na tym opku fortunę i cyk! Pozew! Będę Cię wspierał, numer konta podam na priv.

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Dogadani :) Zrobimy w sądzie hokuskrokus i grube miliony w kieszeni.

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Hej, Krokusie

Teraz kto mi uwierzy, że Oblakini jeszcze nie przeczytałem ? ;(

Nie róbmy tu procesu jak Johny i Amber.

Jeśli pogubiłeś się w tekście to trochę dobrze, ogólnie miało wyjść poczucie zagubienia – proces twórczy to takie właśnie (przynajmniej u mnie) zagubienie i kombinowanie, pisanie na bieżąco i kasowanie, aż powoli na horyzoncie wyłania się zakończenie.

Rzeczy hmm… brzydkie. Dzięki, mam nadzieję podbić poprzeczkę opowiadaniem na Wcielenie. Każdy lubi inny rodzaj horroru, ja taki… brzydki ;)

Dziękuję za odwiedziny i pozdrawiam :) 

Teraz kto mi uwierzy, że Oblakini jeszcze nie przeczytałem ? ;(

Czuj się zaproszony, Zan :)

A co do podobieństwa, to jest ono raczej poszlakowe – po prostu i moje, i Twoje opko dotyka samej istoty pisarstwa. Reszta jest już jednak ciągiem zasadniczych różnic. 

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Odwiedzę z pewnością :) Muszę tylko zacząć pisać Wcielenie, bo weszło mi w głowę i nie chce wyjść. Jak zacznę, to poczytam.

No jestem. Tak mi się podobało, że po prostu musiałam zdążyć z klikiem :)

Teraz już wiem, jaki motyw folkowy wykorzystałeś. Choć nie od razu zajarzyłam, że to o tym opku wspominałeś pod moim tekstem. Wpaść na pomysł nie znaczy napisać, czego jestem najlepszym przykładem :)

Z góry przepraszam, ale specem nie jestem, więc terminy sobie dopasowuję do własnych potrzeb, mam nadzieję, że mimo tego będzie to wywód w miarę zrozumiały :)

Ja to widzę tak… Po pierwsze jest narracja stara jak ludzkość. Ciemny las, miejsce nieznane, niebezpieczne, w którym ludzie giną. Skoro giną, musi być w nim zło, straszne, tym straszniejsze, że nienazwane. Aby je oswoić trzeba nadać mu nazwę. A więc jest wiedźma (najlepiej stara), która pożera dzieci. Czemu? Bo jest zła. Czemu jest zła? Bo jest wiedźmą. Wyjaśnienie, które niczego nie wyjaśnia, ale wystarczy.

Skąd się wzięło? Może z tajemnicy, z wiedzy niedostępnej wszystkim ludziom, a nie zawsze wystarczającej. Dzieci przy porodzie czasem umierają, czasem razem z matkami, nie wszystkie choroby da się wyleczyć. I jeszcze z wiekiem przybywa doświadczenia, ale przychodzi moment, że wzrok już nie ten, może nie odróżnić zioła od trucizny, ręce drżą i nie zdołają obrócić dziecka w łonie matki. A poza tym w razie czego zawsze można pozbyć się tej jędzowatej wdowy z sąsiedztwa i zagarnąć jej zagon ziemi.

I to jest narracja, która funkcjonuje do dziś, w nieco zmienionej formie, albo przynajmniej ze zmienionymi słowami. Wysyłamy tam wojska, bo tam są źli ludzie. Czemu są źli? Bo są faszystami. I już się zamyka ludziom usta.

Ty trochę wiedźmę odczarowujesz. W pierwszym momencie jest u Ciebie staruszką, która niczego nie pamięta. Nie ma imienia, wspomnień z młodości, poza może śmiechem dzieci. W następnych akapitach odkrywasz jej inną naturę, ale to pierwsze wrażenie jednak pozostaje. Miałam wrażenie, że im bliżej jej chaty są Atrament i Później, tym bardziej wchodzi w rolę złej wiedźmy i nie powiedziałabym, że to jest jej prawdziwa natura. Właściwie to ona chyba nie ma prawdziwej natury, została stworzona na potrzeby narracji.

Atrament bierze tę zastaną narrację i próbuje do niej dopasować własną fabułę. Później jest nie do końca określony. Nie wiem, czy chciała go tylko później wykorzystać, czy może stwierdziła, że później dorzuci mu kolory: charakter, ludzkie cechy. Na razie to marionetka w jej rękach i nie wzbudza sympatii swoją biernością. Ale dość szybko stwierdziła, że trzeba się go pozbyć. Jestem pewna, że w jej opowieści to wiedźma wsadziła go do pieca. A potem próbuje różnych wariantów historii. Takiego, w którym ginie, takiego, w którym pozwala wiedźmie odejść. I wreszcie decyduje się na rozwiązanie znane z oryginalnej bajki.

Szczerze mówiąc, gdy Atrament pojawiła się w chacie czarownicy przypominała mi niektóre portalowe świeżynki jeszcze przed konfrontacją z Reg, Tarniną, czy Marasem ;) Ta sama pewność siebie, przekonanie o racji.

I teraz, czy opowieść, którą stworzyła Atrament mogłaby mieć szansę powodzenia? Odpowiedź: oczywiście, że nie, sama ciśnie się na usta. Bo przecież bohaterowie papierowi; czemu wiedźma za pomocą czarów nie sprawadza sobie zwierząt do spiżarni? Czemu pomiędzy przybyciem kolejnych dziatek żyje, jak żyje? I ten chłopak taki bierny, płaczliwy. A dziewczynka? Ach, jaka ona rezolutna, krząta się po chacie, robi porządki, a w małej główce wciąż układa plany. A kiedy przychodzi odpowiedni moment, wie co ma zrobić i ani chwili się nie waha. No, Mary Sue ;)

Tylko że ta opowieść już zyskała powodzenie. Jaś i Małgosia są chyba jedną z najbardziej znanych bajek, wciąż chętnie czytanych i przyjmowanych, jak się okazuje, zupełnie bezmyślnie. Jakby wciąż kierował nami ten sam strach przed ciemnym lasem, rządziła ta pierwotna część mózgu, wrzeszcząca: uciekaj albo zabij. 

Trochę odczarowałeś tę opowieść. Nie wiem, czy taki był Twój zamiar, ale wydaje mi się, że stworzyłeś ważny tekst nie tylko o pisaniu, ale też o czasem nieco bezmyślnym odbiorze różnych narracji. Rozebrałeś tę bajkę na części pierwsze i zaprezentowałeś, co się wewnątrz kryje. A ładny widok to nie jest.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

O, Irko, cóż za komentarz… :)

Teraz już wiem, jaki motyw folkowy wykorzystałeś. Choć nie od razu zajarzyłam, że to o tym opku wspominałeś pod moim tekstem. Wpaść na pomysł nie znaczy napisać, czego jestem najlepszym przykładem :)

Oboje pisaliśmy o pisaniu. Wpaść na pomysł zdecydowanie nie znaczy napisać, ale przecież bez pomysłu też się nie napisze ;) A pomysły już masz.

Mam wrażenie – może mylne – że stara kobieta jest strasznie w kulturze Europy i Azjii demonizowana. Nie wiem, trzeba by pytać Ninedin i Drakainę, ale wiedźmy są w wielu opowieściach, zawsze stare, choć mogą przybierać ładną postać i z reguły złe. Nie chcę tu wchodzić w jakieś rozważania, czy to patriarchalny strach przed mądrą kobietą, czy obwinianie (jak wspominasz) starych akuszerek za śmierć dziecka, albo najzwyczajniejsze w świecie prześladowanie “inności”.

Niby wiedźmy są też ofiarą chrześcijaństwa i próbą obrzydzenia, zakłamania dawnych bóstw, w szczególności Matki Ziemi. Dlatego mieszkają w dziczy, znają się na ziołach itp.

Nie wiem.

Uwaga, też próbuję pisać z sensem, ale może mi nie wyjść, bo mam problemy z ubieraniem myśli w słowa.

Nie chciałem decydować czy wiedźma (nazwijmy ją standardowo Jaga) jest prawdziwa, czy to postać wymyślona dla opowieści. Piszę z jej punktu widzenia, a skąd ona miałaby poznać, że jest tylko bohaterką bajki. Sama nie uważa się za złą (który zły tak o sobie myśli?), ma wytłumaczenie na swoje działania, a jak pokazują ostatnie wydarzenia, można wmawiać sobie wszystko. Jest czarownicą, ma trochę mocy, trochę wiedzy, zyskała ją w czasach, gdzie kobiecie było o to trudno, mieszka w lesie i czasem zjada dzieci, które i tak by zginęły.

Tylko czy to prawda?

Atrament i Później to opowieść i błąd, ale także potrzeba snucia opowieści i potrzeba zagarniania coraz to nowszych historii, zabierania ich z innych kultur. Później jest jednocześnie składnikiem opowieści i “posiłkiem”, ale to drugie staje się tylko dla jego opowieści, które trzyma w głowie. Atrament to głód – tworzy nowe historie, pożera motywy, wykorzystuje je, po czym idzie dalej. Bez końca.

Szczerze mówiąc, gdy Atrament pojawiła się w chacie czarownicy przypominała mi niektóre portalowe świeżynki jeszcze przed konfrontacją z Reg, Tarniną, czy Marasem ;) Ta sama pewność siebie, przekonanie o racji.

Dobre :D

Atrament przybywa do chaty już w swojej roli, jest jednocześnie opowieścią i częścią opowieści. Jaś i Małgosia też są na początku zachwyceni chatką z piernika, ale tutaj Atrament dopiero tworzy tę historię, dopasowując ją. Ona sama nie wie, jak to będzie przebiegać. Próbuje, zmienia, nadal próbując grać rolę biednej dziewczynki.

Geneza opowieści, którą każdy zna, jest trudna do napisania, bo czemu akurat tak, a nie tak. Tutaj nie daję “skończonej” bajki. Atrament będzie ją zmieniała dalej, ludzie ją zmienią, ale pewne sprawy/rzeczy/wydarzenia zostaną jako element wspólny.

Tak, gdyby się głębiej przyjrzeć bajce o Jasiu i Małgosi nieścisłości jest pełno, ale czy nie jest tak z każdą bajką. I czy komuś to przeszkadza? Ludzie chętnie czytają ugładzone wersje bajek, i masz rację, zupełnie bezmyślnie. Tylko detale mogą być za ostre. Kto pokazuje dzieciom pierwsze wersje Grimmów? Dla mnie sam fakt przy czytaniu o Jadze, że w wersji dziecięcej jest o spaleniu wiedźmy żywcem, był dużym zaskoczeniem. No, przepraszam, czytamy o sprytnej dziewczynce, ale tam jest okrutne morderstwo.

Hm, czy odczarowałem? Na pewno chciałem wejść w te niewygodne szczegóły bajki, te niedopowiedziane. Bo łatwo napisać, że wiedźma “zjadała dzieci”, ale prawdziwy horror kryje się w rozwinięciu tych skrótów.

No i pokazać ten straszny głód opowieści, a Jaś i Małgosia to jedna wielka opowieść o głodzie. Nie tylko jedzenia ;)

Dziękuję za klika i za komentarz :)

Zacznę od tego, ze tytułu nie rozumiem za grosz.

Psia krew, na sb mogłam zbudować oczekiwania. Dla mnie jest dobrze, lecz jako czytelnik mam swoje odczucia – smugi. Będę w tych smugach ostra, bo dobrze piszesz, masz fajne pomysły i lubisz "w tym robić". Tak, oczekiwania się zwiększają, to nieuniknione, chyba. Będę snuć na temat i niekoniecznie, znaczy po swojemu.

Dla mnie nad opowiadaniem trzeba byłoby jeszcze popracować. Jestem wielbicielką Saundersa i kofam, jeśli opowiadanie zapada mi w pamięć. Właśnie wyszły jego „Sielanki”. Jak on buduje ludzi, niesamowicie, Vonnegut, czułość, groza i dylematy. A ludzie, choć są zwyczajni, stają się bohaterami. Zdarzenia też nic takiego, każdemu się takie przytrafiają. Najlepsza proza. Czerpie z bogactwa najlepszej amerykańskiej przeszłości: O’Connor, Hemingway, Salinger (dalej nie będę wymieniała), zabarwia sobą. Żadnych zbędnych słów, ale trzeba oddać co jego – tłumaczeniu, bo znakomite. Ty, imho, ciut przesadzasz, kolorujesz.

Kompletnie nie czuję wyższości czasu teraźniejszego nad przeszłym w sytuacji, gdy i tak sporo opisujesz w oddalonej i wyjaśniającej narracji, inaczej niż robi to Gravel w opku o szczurze. Relacjonujesz, jeśli mam oddać różnicę postrzegania. Jeśli jest ""teraz" i używasz czasu teraźniejszego, dlaczego nie robić tego konsekwentnie, lecz oddawać „panu Bogu świeczkę, a diabłu ogarek”, czyli czas teraźniejszy dla czytelników (niech się wczują, przecież to lubią, jakbym słyszała swoich marketingowcow), a my sobie będziemy na boczku jakieś dodatkowe info przemycali: metaforami, wspomnieniami, żeby temu czytelnikowi podsuwać tę jedynie słuszną wybraną przez Autora linię. Nie twierdzę, że taki był zamysł, a nawet, w gruncie rzeczy jestem bardzo, bardzo daleka od tego, ale tak to czytam. Widzę Staruchę, wnerwiam się i pytam z pretensją w swoich myślach: „Dlaczego nie poświęciłeś jej, tej postaci wystarczającej uwagi, przecież jest bohaterką! Jak mam przejąć się jej losem, jeśli ciebie kompletnie nie obchodzi? Ma być, więc jest? Naprawdę! Tak ma to działać?”

Wyjściowy pomysł jest dobry, reanimacja Jasia i Małgosi. Bardzo lubię uwspółcześnianie baśni. Zerknij, jak to robi np. M. Cunningham („Dziki łabędź”) i pewnie wielu przed nim i za nim, ale jego znam i opowiadanie o łabędziach zrobiło na mnie wrażenie, stąd wspomnienie. Twoje przetworzenie nie jest jasne. Moim zdaniem – zabijasz pomysł porównaniami i, powtórzę się, czasem teraźniejszym kształtowanym w określony sposób.

Zmieniłabym punkt widzenia. Nie czuję wiedźmy, jej ducha, charakteru. Zachowuje się jak panienka na wydaniu umieszczona w szklanej wieży tyle, że na osobności, choć nie wiadomo skąd te ząbki. ;-) Wrażenie wzmacnia narracja i metafory. W ogóle przedziwnie ją pokazujesz : ząbki i nacinanie (samo nacięcie nie jest niczym takim, drzewo zabliźni pod warunkiem że w dobrym miejscu się natnie gałąź, poza tym tnie nożem przez korę – gratuluję pomysłu, chyba że drzewa mają tam inną korę, a tak właściwie to jakie drzewo tnie, bo o tym ani słówkiem nie wspominasz, czyli konkretów brak, za to płyniesz). Do mojej rozchwianej głowy metafory słabo przemawiają, a i klimat budują umiarkowanie, dużo prędzej zrobiłaby to mocna postać działająca w konkretnych realiach, jakie by one nie były, fantastyczne bądź nie.

Początek przypomina mi opowiadania: dd na krajobrazy, a białe, ostre ząbki i klimat beznadziejnego osaczenia – Gravel; z kolei większa część fabuły – Ambush. Wskazania nie mają znaczenia, tzn. podrzucam je, abyś zerknął na różnice w przedstawieniu i zobaczył, co i jak się zmienia w odbiórze opowiadań.

Najbardziej, nawet szalenie, zainteresowały mnie dzieciaki: Atrament i Później. Imiona genialne, ale… nie wykorzytałeś ich. W zasadzie nie wiem, z czyjego punktu widzenia byłoby najlepiej prowadzić opowieść. Po swojemu chyba postawiłabym na najmniej znaczącą postać, czyli “Później”, albo zrezygnowała z pierwszoosobowej, bo jeśli Starucha trzeba byłoby “podkręcić”.

Dwie ekstra postaci pojawiają się znikąd: szejk w opowieści Później i kot Gryzek. Role epizodyczne, choć ten szejk – wystrzelił jak z katapulty.

Odniesienia do H. Lectera i Szeherezady – zauważone. ;-) Gładkie stare karmi się młodym, młode starym.

Opko jest łatwo czytalne i szybko. To duży plus, lecz zastrzeżenia pozostają w mocy: nie interesują Cię sytuacje, co jest widziane/słuchane/jedzone i co tam jeszcze. Nie zawsze kluczowa postać snuje historię. Nie wiem, czy to jest historia Staruchy?

Biblio – tak, ale już w niej jesteś!

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Mam wrażenie – może mylne – że stara kobieta jest strasznie w kulturze Europy i Azjii demonizowana.

Ogólnie, zwłaszcza kiedy książki były jeszcze cholernie drogie i trudno dostępne, zgromadzenie wiedzy wymagało wieku. Droga prowadzi od niewiasty do wiedźmy. I pod wieloma względami jest jednokierunkowa.

A ostatnio panuje kult młodości. Jakby ludzkość o wiele wyżej ceniła jurność i płodność od doświadczenia. Opakowanie od zawartości…

Babska logika rządzi!

Prawda z kultem, ale starość trza umieć przedstawić. Droga jest zawsze jednokierunkowa. Jurność – w naszej Europie – niekoniecznie, bo tylko kłopoty, a w szerszym kontekście – dalsze kłopoty.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

A o czym innym świadczy potraktowane botoksem i/lub makijażem oblicze telewizyjnego redaktora, polityka itd.?

Babska logika rządzi!

Ewidentne, po co? Nie wiem.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Hej, Asylum

To jedziemy ;)

Zacznę od tego, ze tytułu nie rozumiem za grosz.

Smak młodości odnosi się zarówno do bajki o Jasiu i Małgosi, w której czarownica zjada dzieci, jak i do tego, że wiedźma kończy zjedzona przez coś starszego.

Psia krew, na sb mogłam zbudować oczekiwania. Dla mnie jest dobrze, lecz jako czytelnik mam swoje odczucia – smugi. Będę w tych smugach ostra, bo dobrze piszesz, masz fajne pomysły i lubisz "w tym robić". Tak, oczekiwania się zwiększają, to nieuniknione, chyba. Będę snuć na temat i niekoniecznie, znaczy po swojemu.

Dzięki, ale zwiększanie oczekiwań przyniesie tylko rozczarowanie. Żaden pisarz, muzyk itd. nie będzie tworzył tylko coraz lepszych dzieł. ja przynajmniej o takim przypadku nie słyszałem. Poza tym “lepsze” – a przecież musi być lepsze, żeby zaspokoiło zwiększone oczekiwania – to bardzo subiektywne pojęcie. Ja mam nadzieję, że pisze lepiej niż na początku, ale próbując cały czas czegoś nowego, uważam, że resetuję swoje postępy.

estem wielbicielką Sandersa i kofam, jeśli opowiadanie zapada mi w pamięć.

Nie znam, nie wykluczam, że spróbuję poznać.

O’Connor, Hemingway, Salinger (dalej nie będę wymieniała), zabarwia sobą. Żadnych zbędnych słów, ale trzeba oddać co jego – tłumaczeniu, bo znakomite. Ty, imho, ciut przesadzasz, kolorujesz.

Hemingwaya kojarzę xD ale z niego był mistrz zwięzłego stylu – a trzeba lubić ten styl (umieć to inna sprawa). Mnie się teraz bardzo spodobała “Jej ciało i inne strony” Machado, a ona ma styl bardzo bogaty w porównania, przymiotniki – bardziej do mnie przemawia. Może źle robię, ale próbuję pisać to, co sam bym chciał przeczytać i stylem takim, który sam lubię.

Czas teraźniejszy – ok, nie wiem, czy wszystko zrozumiałem, ale zacznijmy od tego, że ja mało czytam, mało pisze, mało się znam na literaturze. Wybrałem czas teraźniejszy, bo mi po prostu pasował do tego opowiadania. Nie z powodu jakiejś funkcji merytorycznej. To opowiadania brzmiało w moim umyśle znacznie lepiej w czasie teraźniejszym. Czemu? Nie wiem. Ale tak, jak “Spleć z głosów…” nie napisałbym w czasie teraźniejszym, to tak tego tu nie zmieniłbym na przeszły. Wiem, że to słaba odpowiedź, ale jedyna, którą mam.

Widzę Staruchę, wnerwiam się i pytam z pretensją w swoich myślach: „Dlaczego nie poświęciłeś jej, tej postaci wystarczającej uwagi, przecież jest bohaterką! Jak mam przejąć się jej losem, jeśli ciebie kompletnie nie obchodzi? Ma być, więc jest? Naprawdę! Tak ma to działać?

Bo to nie opowieść o niej, tak jak Jaś i Małgosia nie jest historią złej wiedźmy.

To celowy zabieg. W Lowinie bohater był centrum historii, w Cess też, ale nie tu. To opowieść o opowieści, a więc to bardziej Atrament gra tu pierwsze skrzypce. Natomiast nie lubię narratorów wszechwiedzących, ktoś więc musiał być “oczami” – Atrament by się zupełnie nie nadawała.

Zmieniłabym punkt widzenia. Nie czuję wiedźmy, jej ducha, charakteru. Zachowuje się jak panienka na wydaniu umieszczona w szklanej wieży tyle, że na osobności, choć nie wiadomo skąd te ząbki. ;-) Wrażenie wzmacnia narracja i metafory. W ogóle przedziwnie ją pokazujesz : ząbki i nacinanie (samo nacięcie nie jest niczym takim, drzewo zabliźni pod warunkiem że w dobrym miejscu się natnie gałąź, poza tym tnie nożem przez korę – gratuluję pomysłu, chyba że drzewa mają tam inną korę, a tak właściwie to jakie drzewo tnie, bo o tym ani słówkiem nie wspominasz, czyli konkretów brak, za to płyniesz).

Ok, dużo tutaj zarzutów. Po kolei – jesli nie czujesz wiedźmy, to ja nie potrafię Ci inaczej jej pokazać w takim limicie, a po drugie nie chcę tego zrobić bardziej niż zrobiłem. Co mam pokazać? To postać prawie bez pamięci, pośrodku niczego, która siedzi jak pająk i czeka na ofiarę. Taka jest w bajce, podobna jest u mnie. To nie opowieść o niej, ale nie zgodzę się, że jej “nie ma”. Tak, chciałem dodać sprawę z jej wspomnieniami, ale limit, limit, limit a uciąłem dlatego, że opowieść jest tu ważniejsza.

Nóż i kora zgadzam się, tylko drzewa normalne też nie mówią ;) To nie ma znaczenia, co to za drzewa. Jakie znaczenie ma kot? Czy to chowaniec, czy zwykły przybłęda? W co jest ubrana wiedźma? Jak wygląda piec?

Jak mówi Atrament “ludzie dopowiedzą sobie szczegóły”.

Najbardziej, nawet szalenie, zainteresowały mnie dzieciaki: Atrament i Później. Imiona genialne, ale… nie wykorzytałeś ich. W zasadzie nie wiem, z czyjego punktu widzenia byłoby najlepiej prowadzić opowieść. Po swojemu chyba postawiłabym na najmniej znaczącą postać, czyli “Później”, albo zrezygnowała z pierwszoosobowej, bo jeśli Starucha trzeba byłoby “podkręcić”.

Dwie ekstra postaci pojawiają się znikąd: szejk w opowieści Później i kot Gryzek. Role epizodyczne, choć ten szejk – wystrzelił jak z katapulty.

No widzisz, znów nie wykorzystałem, ale nie wiem, co byś chciała. Każde ma swoją rolę i tę rolę odgrywa do końca (szczególnie Później). Rozumiem, że chcesz więcej, ale 30k znaków na trzy osoby to naprawdę niewiele, aby wszystkie pogłębić.

Nie no, Później mógłby mieć problem z prowadzeniem narracji, po tym, jak skończył jako danie ;)

Kot być musi, ale to tło. A szejk? Opowieść Później ma znaczenie, bo mówi coś o chłopcu, nawet parę spraw. Poza tym opowieść w opowieści, to zabieg, który mi się podoba ;) Ale starałem się, aby była krótka – zresztą to prawdziwa opowieść z folkloru Egiptu i Sudanu.

Odniesienia do Lecteura i Szecherezady – zauważone. ;-) Gładkie stare karmi się młodym, młode starym.

Trochę głupio się przyznać, że nie zawierałem tu odniesień do Szecherezady, a Lecteura nie znam ;p

Opko jest łatwo czytalne i szybko. To duży plus, lecz zastrzeżenia pozostają w mocy: nie interesują Cię sytuacje, co jest widziane/słuchane/jedzone i co tam jeszcze. Nie zawsze kluczowa postać snuje historię. Nie wiem, czy to jest historia Staruchy?

Odniosę się do Sb, bo mnie kusi – jak na stwierdzenie, że opowiadanie podoba ci się w ¾, a nie w ¼, to widzę w komentarzu bardzo odwrotne proporcje :P

Tu kluczowa postać nie snuje historii – powtórzę, to opowieść o powstawaniu opowieści. Każda narracja będzie błędna, bo musimy jakoś przetworzyć słowo na nasze postrzeganie, ktoś musi być narratorem, przekaźnikiem świata – Później nie może, bo kończy jak kończy, Atrament zniszczyłaby całe napięcie, więc zostaje Starucha. Czy to idealny wybór? Nie, ale najlepszy z możliwych (kota nie liczę :P )

Dzięki za rozbudowany komentarz i za lekturę. Polemika z Tobą to przyjemność i pokazuje mi inny punkt widzenia, na który bym nie wpadł.

Pozdrawiam!

Hmm. Mam po lekturze bardzo ambiwalentne odczucia.

Bo oczywiście jest to bardzo ładnie i efektownie napisane (lista drobnych uwag niżej). I jest tu niewątpliwie ciekawy pomysł na metatekst, odwołujący się do archetypów (z tą starością, mądrością i wiedźmiością to skomplikowana historia; greckie czarownice na przykład: Medea, Kirke, są młode i piękne, ale są też stare w sensie takim, że są wiecznie młode, bo długowieczność to doświadczenie i mądrość, a one na dodatek są półboginiami; chrześcijaństwo tu swoje ma oczywiście za uszami, ale i realia: znachorki zazwyczaj były stare; niemniej z patriarchatem to już bym była ostrożna, bo większość wczesnych kultur osiadłych ma przynajmniej częściowo matriarchat, gdzie stara kobieta jest bardzo wysoko w hierarchii społecznej). Może i najciekawszy pomysł na metatekst, jaki ostatnio czytałam, bo bohaterowie rzeczywiście toczą rodzaj gry o fabułę i to się wszystko dość sprawnie rozgrywa wewnątrz tej fabuły (aczkolwiek też bym wyrzuciła te najbardziej widoczne znaczniki) – to jest coś, czego mi np. brakło w “Słowodzicielce” Ceterari.

A z drugiej strony, podobnie jak kilka osób wcześniej, ten tekst mnie trochę znużył, bo w pewnym momencie, przy którejś iteracji, to zmaganie się postaci staje się monotonne. Czy był to materiał na coś krótszego, czy dłuższego? Nie wiem, bo nie wiem, jakie elementy wyciąłeś dla limitu.

Przyznam też, że mnie osobiście wybijały z rytmu imiona dzieci. Zwłaszcza że nie do końca zajarzyłam, o co chodzi z imieniem Później, ale może to moje gapiostwo, bo poza jedną grą słów w wykonaniu Atrament nic mi tu nie podpowiada sensownej interpretacji. Żeby było zabawniej, z początku myślałam, że imiona są na odwrót, inaczej mi się kojarzyły z płciami.

Bardzo sugestywne są te naprawdę horrorowe kawałki, ale całość to taki trochę postmodernizm, z którym nie do końca się w pełni dogaduję ;)

Obiecana lista technikaliów:

z wewnątrz grubego pnia

A nie: z wnętrza? Wewnątrz się jest.

Nic[+,] czego nie można naprawić.

Sam szejk – nadzwyczaj młody – przyjął go pod swój dach.

W takich przypadkach jestem za zapisem bez półpauz, bo w dialogu sugeruje to wejście didaskaliów. Akurat tu przecinki sprawdziłyby się idealnie.

Strach momentalnie wykrzywia oblicze chłopaka. Wrzeszczy i płacze

Strach wrzeszczy i płacze?

szelest pałek wodnych

Tu mam problem, bo sama pałka pałki jest miękka i nie bardzo szeleści. Podejrzewam, że miałeś na myśli całe rośliny, głównie ich liście i mam wrażenie, że ponieważ pałki nie odgrywają w opowiadaniu żadnej roli, lepsze byłyby po prostu trzciny, które niewątpliwie szeleszczą i to niemal archetypowo. W sumie w tym opowiadaniu wszelka nietypowość jest trochę zgrzytem, bo to jest tekst o najbardziej klasycznej narracji i fabule.

Blask księżyca wychodzi zza chmur,

Zza chmur wychodzi raczej księżyc, blask chyba bardziej się przez nie przedziera czy coś?

jak sarna okrążona przez płonące drzewa

Tak, to bajka, w której wierzba chwyta człowieka za kostki, ale jednak chyba tu animizacja drzew poszła troszkę za daleko?

po czym bada swą głowę, sycząc.

Lepiej: własną.

Czarny palec zdaje się wskazywać oskarżycielsko.

Czasownik wskazywać wymaga dopełnienia.

Światło na horyzoncie zbliża się jak powóz. Rośnie coraz szybciej i szybciej, i wkrótce wiedźma dostrzega ognistą czeluść pieca i stojącą przy nim Atrament.

Siedzi na krześle zrezygnowana.

Dziewczyna patrzy na nią z żalem.

Tu się troszkę zawiesiłam na podmiotach, mimo że chyba są okej. Oraz to porównanie z powozem jest jak dla mnie nagle z innej bajki.

http://altronapoleone.home.blog

Hej, Drakaino

Na becie już mnie ostrzegano, że ten tekst nie za bardzo się spodoba, ale co tam, trzeba pisać.

W starożytności rzeczywiście są te młode czarodziejki, ale jak wygląda sprawa w późniejszych wiekach? Czy były jakieś młode wiedźmy w opowieściach?

Rozumiem znużenie, ale, cóż, próbowałem przedstawić tworzenie finalnej wersji metodą prób i błędów. Jeśli nie wyszło wystarczająco emocjonująco, to mogę obwinić jedynie swój brak umiejętności. Środek jest zawsze dla mnie najtrudniejszy do napisania (prócz pierwszego zdania).

Imiona albo dostają pochwałę albo krytykę, więc nie mam tu nic do powiedzenia, bo zawsze ktoś będzie niezadowolony ;) Później – tak, chodziło tylko o to, że chłopak stanowi “posiłek dla Atrament. Jest dla niej tylko tym, niczym więcej. Miało odczłowieczyć chłopaka i pokazać Atrament, jako taką pożerajacą siłę.

Łapankę wprowadzę w życie :)

Dziękuję za wizytę :)

Bogowie, Zanaisie, Ty to bywasz bardziej marudny niż Maras :P

Napisałam Ci sporo pochwał, a przecież wziąłeś na warsztat coś cholernie trudnego, bo pisanie o pisaniu czy też literatura autoteliczna ;) to naprawdę bardzo wysoka poprzeczka. Napisałam, że lepiej sobie z tym poradziłeś niż nominowana do Zajdla powieść, a Tobie mało…

I nie o “emocjonująco” tu chodzi, bo jak może wiesz, staram się to podkreślać przy każdej okazji, nie jestem fetyszystką ani dynamizmu, ani porywających bohaterów, z którymi czytelnik musi się obowiązkowo utożsamiać i tak dalej. Tu mi nie zagrało do końca chyba to, że te iteracje są trochę za mało zróżnicowane i wyraziste, w zasadzie to o tym, że jest to metodą prób i błędów osiąganie wersji finalnej, zrozumiałam ostatecznie z lektury komentarzy.

Może gdyby one się urywały bardziej gwałtownie, żeby czuło się, że ktoś gdzieś w tle woła “cięcie, dubel!”? Bo przez długi czas myślałam, że obie bohaterki majaczą, a nie, że to się zapętla.

Co do młodych wiedźm, pamiętaj, że młoda i piękna to uwodzicielka, więc też zagrożenie, zwłaszcza w moralności chrześcijańskiej, ale wcale nie tylko. Czyli też nierzadko czarownica.

http://altronapoleone.home.blog

Bogowie, Zanaisie, Ty to bywasz bardziej marudny niż Maras :P

Do mistrza mi daleko :P

Napisałam Ci sporo pochwał, a przecież wziąłeś na warsztat coś cholernie trudnego, bo pisanie o pisaniu czy też literatura autoteliczna ;) to naprawdę bardzo wysoka poprzeczka. Napisałam, że lepiej sobie z tym poradziłeś niż nominowana do Zajdla powieść, a Tobie mało…

Przepraszam, jeśli tak zabrzmiało, ale nie miało. Akurat, że to powieść nominowana do Zajdla to nie wiedziałem, ale zrozumiałem, że pomysł był lepszy – ciesze się, tylko z realizacją wyszło gorzej :P

I nie mało mi, naprawdę – przecież wiem, że nie ma tekstu, który podoba się każdemu. Nie mam z tym problemu.

Skupiłem się na słowie “nużyły”. Dla mnie nużyć to nudzić, a jak opowiadanie nudzi, to lipa. Rozumie, co chciałaś powiedzieć – że nie czuć tego resetowania, na pewno można by tak to napisać, miałem zamysł na nieco dłuższe ujęcia, ale cenna uwaga. Uznałem, że krótsze sceny wprowadzą chaos. No coś trzeba wybrać.

Skoro ktoś, kto nie lubi postmodernizmu znajduje dobre strony opowiadania, to na pewno się cieszę :) Po prostu wiedziałem, że to trudna tematyka i łatwo coś sknocić. Kolejnych prób takich eksperymentów nie przewiduję :)

Spieszę z wyjaśnieniem (może powinnam zrobić “słowniczek drakainy”, bo najwyraźniej bywam jeszcze bardziej enigmatyczna niż Anet), że “nuży” i “nudzi” w moim słowniku dzieli semantyczna przepaść.

“Nuży” to takie marudzenie: no dobra, fajnie jest, ale trochę już za dużo o tym konkretnym czymś; “nudzi” = nie chce mi się tego dalej czytać, prask! “Nużyć” to bliższe “męczyć”, ale też nie dokładnie to samo, “męczy” jest znacznie mocniejsze i też grozi “prask!”

Jak coś mnie znużyło, to w 99% przeczytałam do końca i koniec bywał nawet satysfakcjonujący, jak znudziło, to sobie poszłam i nie czytałam do końca.

Tu, jak napisałam, iteracje były zbyt rozmyte, żebym od razu załapała, o co chodzi (to dopiero zakończenie i komentarze), więc zastanawiałam się, ile razy one jeszcze będą wpadać w ten torpor, budzić się, stwierdzać, że Atrament żyje albo nie żyje, i czy to do czegoś prowadzi.

http://altronapoleone.home.blog

Nie chciałem decydować czy wiedźma (nazwijmy ją standardowo Jaga) jest prawdziwa, czy to postać wymyślona dla opowieści.

Pisząc o zastanej narracji, miałam na myśli narrację jako sposób, w jaki nadajemy światu sens, jako pewną bazę, na której budujemy opowieść. I tak rozumianą narrację można w tym wypadku streścić jednym zdaniem: Wiedźma jest zła. I taką narrację przyjmuje Atrament. Sama to zresztą przyznaje:

Może zaistniałaś, kiedy prymitywni ludzie po raz pierwszy zastanawiali się, co spotkało dziecko, które wyszło z jaskini, by nazbierać jagód i nigdy nie wróciło. Może byłaś sylwetką w ciemności, lękiem ukrytym wśród drzew, cieniem na granicy postrzegania. Stworzona jako przestroga. A może… Nie. Liczy się tylko zło ukryte w lesie, wielki piec i kusząca obietnica słodkiej chatki.

Pisząc opko z punktu widzenia Jagi (a czemu nie ;)), odczarowałeś ją, albo ładniej mówiąc zwróciłeś człowieczeństwo, bo jako wcielenie zła została zdehumanizowana. A Ty dałeś jej głos, pozwoliłeś mówić, wyjaśniać, powiedzieć, co czuje.

Atrament i Później to opowieść i błąd, ale także potrzeba snucia opowieści i potrzeba zagarniania coraz to nowszych historii, zabierania ich z innych kultur.

Aa, czyli dlatego Później jest czarny, chciałeś mieć obcy element w tej historii. Mnie się wydawał po prostu jedynie naszkicowany, niedokończony i dlatego pozbawiony kolorów, czarny jak rysunek ołówkiem. I tu muszę przyznać, że to czerpanie z innych kultur trochę słabo widać, bo poza kolorem skóry on niczego świeżego, kulturowo nowego do opowieści nie wnosi.

Atrament to głód – tworzy nowe historie, pożera motywy, wykorzystuje je, po czym idzie dalej. (…) Atrament przybywa do chaty już w swojej roli, jest jednocześnie opowieścią i częścią opowieści. Jaś i Małgosia też są na początku zachwyceni chatką z piernika, ale tutaj Atrament dopiero tworzy tę historię, dopasowując ją. Ona sama nie wie, jak to będzie przebiegać. Próbuje, zmienia, nadal próbując grać rolę biednej dziewczynki.

Nie, no, to rozumiem ;) Ale w tym poszukiwaniu nowych opowieści jest ograniczona. Mówisz, że to głód, ale czego właściwie. Czy rzeczywiście nowych historii? Bo ona na tej zastanej bazie próbuje tworzyć nowe opowieści, ale jednego nie robi. Nie próbuje pogrzebać przy samej bazie, przy narracji: “Wiedźma jest zła”. Tego spróbowałeś Ty, jako autor opowieści o opowieści, ale nie ona. A przecież zburzenie tej bazy daje większe możliwości, więcej opowieści. Atrament to nie interesuje.

W ogóle nadałeś jej fajne imię. Atrament to coś, co łączy czytelnika i pisarza, pisarz nim pisze, czytelnik go czyta ;) I, jeśli spojrzeć na Atrament jako na pisarkę, to ona jest raczej głodna sukcesu. Opowieści, które tworzy nie są niczym nowym, niczego nowego nie wnoszą. Są powtórzeniem tej samej narracji: Wiedźma jest zła.

Podobają się jednak, więc jeśli spojrzeć na Atrament jako na czytelnika, to jest to głód opowieści, ale opowieści prostych, takich, które nie zmuszają do zastanowienia się, do jakiegoś przewartościowania własnego świata. To jest głód sieczki.

I takich właśnie opowieści szuka Atrament pisarka, opowieści, które łatwo się sprzedadzą. Ale ta narracja nie tylko przestarzała, ale też szkodliwa.

Bo łatwo napisać, że wiedźma “zjadała dzieci”, ale prawdziwy horror kryje się w rozwinięciu tych skrótów.

No, właśnie. Ty próbujesz, ale Atrament nie :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Fajna analiza, Irko!

http://altronapoleone.home.blog

Pisząc opko z punktu widzenia Jagi (a czemu nie ;)), odczarowałeś ją, albo ładniej mówiąc zwróciłeś człowieczeństwo, bo jako wcielenie zła została zdehumanizowana. A Ty dałeś jej głos, pozwoliłeś mówić, wyjaśniać, powiedzieć, co czuje.

Teraz widać to szczególnie z tym, co robi ostatnio kino (lepiej lub gorzej) – złe postaci nagle stają się narratorami opowieści i już nie wydają się takie złe. Na tym pewnie polega problem z prostymi historiami, jak bajki – tam nie ma szarości, nie ma argumentów drugiej strony. Jednak nie możemy dzieciom tłumaczyć, że wiedźma pożera małolatów, ale tak naprawdę nie jest taka zła ;) Zły bohater, który robi zło, bo lubi, wydaje mi się płaski. Poza tym chyba nie ma większego zła niż ubrane w szaty dobra.

Aa, czyli dlatego Później jest czarny, chciałeś mieć obcy element w tej historii. Mnie się wydawał po prostu jedynie naszkicowany, niedokończony i dlatego pozbawiony kolorów, czarny jak rysunek ołówkiem. I tu muszę przyznać, że to czerpanie z innych kultur trochę słabo widać, bo poza kolorem skóry on niczego świeżego, kulturowo nowego do opowieści nie wnosi.

Dobry pomysł z tym szkicem, ale chyba wolałbym uniknąć określania osób czarnoskórych jako “niedokończonych” ;) On nie miał wnosić nic nowego do TEJ opowieści. Atrament sama wspomina, że Później jest błędem. Wnosi tyle, że opowiada historię z dalekiego kraju i jest, powiedzmy, pierwszą próbą Jasia. Atrament jako głód szuka zapożyczeń i historii z różnych kultur, nie chciałem ograniczać tej ludzkiej potrzeby tylko do kręgu europejskiego.

 Nie, no, to rozumiem ;) Ale w tym poszukiwaniu nowych opowieści jest ograniczona. Mówisz, że to głód, ale czego właściwie. Czy rzeczywiście nowych historii? Bo ona na tej zastanej bazie próbuje tworzyć nowe opowieści, ale jednego nie robi. Nie próbuje pogrzebać przy samej bazie, przy narracji: “Wiedźma jest zła”. Tego spróbowałeś Ty, jako autor opowieści o opowieści, ale nie ona. A przecież zburzenie tej bazy daje większe możliwości, więcej opowieści. Atrament to nie interesuje.

Masz rację, nie grzebie przy bazie, jak to nazywasz, ale ja chyba inaczej podszedłem do “nowe”. Dla mnie nowa opowieść to zapożyczony, przemieszany, zmodyfikowany zbiór elementów podstawowych. Rozumiem tak Twoją wypowiedź, że Atrament powinna sięgnąć do samej postaci wiedźmy jako zła. Ok, aaaaale dlaczego Atrament ma tworzyć coś zupełnie nowego, skoro ona jest ludzką potrzebą opowieści, a ludzie stworzyli Jasia i Małgosię, a więc właśnie takie coś im pasowało.

W ogóle nadałeś jej fajne imię. Atrament to coś, co łączy czytelnika i pisarza, pisarz nim pisze, czytelnik go czyta ;) I, jeśli spojrzeć na Atrament jako na pisarkę, to ona jest raczej głodna sukcesu. Opowieści, które tworzy nie są niczym nowym, niczego nowego nie wnoszą. Są powtórzeniem tej samej narracji: Wiedźma jest zła.

Tak powtarzają narrację, ale przecież takie opowieści właśnie tworzymy. I opowieści o tym, jak to wiedźma nie jest zła, też powstaną poprzez Atrament. Hm, nie nazwałbym Atrament pisarką – raczej samą powieścią, procesem powstawania, tym siedzeniem przy kartce papieru, zmienianiem i kreśleniem, mimo że mniej więcej wiemy, co ma wyjść.

Podobają się jednak, więc jeśli spojrzeć na Atrament jako na czytelnika, to jest to głód opowieści, ale opowieści prostych, takich, które nie zmuszają do zastanowienia się, do jakiegoś przewartościowania własnego świata. To jest głód sieczki.

Atrament sama się denerwuje na swoją rolę – co chciałem pokazać, kiedy “lituje” się nad wiedźmą i mówi, aby jadła, póki może.

Tworzymy opowieści jako ludzie dla ludzi – Atrament jest tego odzwierciedleniem, więc tworzy takie historie, które ludzie chcą czytać, aaaalllleeee ponieważ jesteśmy w konkursie na Baźnie to piszę o Jasiu i Małgosi :)

Dzięki za tę analizę, Irko, dobrze się dyskutuje, choć mam wrażenie, że zaraz mnie skołujesz xD

Dzięki za tę analizę, Irko, dobrze się dyskutuje, choć mam wrażenie, że zaraz mnie skołujesz xD

O, czemu? ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Czytam i czytam Twoje wyjaśnienia w kwestii Później i coraz mniej rozumiem tę postać. Może za bardzo się przejąłeś tym, że on jest błędem, bo zrobił się trochę też błędem w opowiadaniu ;) Nic z tego wszystkiego nie jest czytelne w tekście (i tak, wiem, że zapewne moje wyjaśnienia pod moim opkiem też są z tej serii…), niestety :(

http://altronapoleone.home.blog

Czytam i czytam Twoje wyjaśnienia w kwestii Później i coraz mniej rozumiem tę postać. Może za bardzo się przejąłeś tym, że on jest błędem, bo zrobił się trochę też błędem w opowiadaniu ;) Nic z tego wszystkiego nie jest czytelne w tekście (i tak, wiem, że zapewne moje wyjaśnienia pod moim opkiem też są z tej serii…), niestety :(

Przepraszam, czy właśnie zarzucono mi, że błąd jest błędnym błędem? xD

Nie chce znów się powtarzać, bo pewnie jak nie potrafię wyjaśnić, to nie potrafię, ale w zamyśle Później jest zarówno błędnie wrzucony do opowiadania, ale także postacią, którą karmi się Atrament, biorąc historie i tworząc z nich nowe.

Jeśli to nie jest czytelne, to mea culpa. Zaczynam tęsknić za wesołym, prostym Lowinem xD

Zaczynam tęsknić za wesołym, prostym Lowinem xD

Ja za nim też tęsknię, ale nie z powodu tego opka, tylko po prostu

http://altronapoleone.home.blog

No, i masz Ci los. ;-) Kiedy ja właśnie chciałabym, abyś pisał dalej również podobne opowiadania i inne. A rozwój pisarski jest niesamowicie (musiałam dodać przymiotnik.:D) zauważalny. Wydaje mi się, że coraz bardziej świadomie kształtujesz treść, że nie wodzi Cię za nos, tak bardzo jak na samym początku bywało. Choć z tym wiążą się kolejne przeszkody – wiem. Ciągle na człowieka czyhają jakieś zasadzki.

Smak młodości (tytuł) zaczął mi mieszać w głowie, kiedy byłam już w połowie opka, ponieważ nie mogłam się odczepić od myśli: "Jak to młodości/starości, chodzi o coś innego, opowieść i jej smak, o co tu chodzi – rozpoczynanie, zmianę przebiegu zdarzeń, czy jakiś nieustający kołowrót?". W tym sensie tekst zdał mi się urwany.  

zwiększanie oczekiwań przyniesie tylko rozczarowanie.

Niekoniecznie, taki Depeche mode wydawał coraz lepsze, choć inne płyty, o Myśliwskim nie wspomnę. Oczekiwania mam tylko odnośnie warsztatu, bo cała reszta zależy od osoby i kontekstu.

Nie znam powieści Machado, sprawdziłam, że to ona napisała "Jej ciało i inne strony". Z przyjemnością zerknę. Zwłaszcza że przeczytałam o jej poczuciu humoru. ;-)

Ale tak, jak “Spleć z głosów…” nie napisałbym w czasie teraźniejszym, to tak tego tu nie zmieniłbym na przeszły. Wiem, że to słaba odpowiedź, ale jedyna, którą mam.

Odpowiedź jest mocna i jedyna możliwa. Jeśli tak musi być, czemu ma nie być? Jednak z wyborem czasu wiążą się ograniczenia, tj. nie ma skoków w bok, nadmiernego opisywania, bo się dzieje, jak w filmie, sekunda po sekundzie. Możesz przenosić uwagę z jednego bohatera na drugiego i im oddawać głos, myśli i wszystko inne, albo być tym kimś, który obserwuje teraz, jest bliżej nieznanym narratorem. 

Bo to nie opowieść o niej, tak jak Jaś i Małgosia nie jest historią złej wiedźmy. To celowy zabieg. W Lowinie bohater był centrum historii, w Cess też, ale nie tu. To opowieść o opowieści, a więc to bardziej Atrament gra tu pierwsze skrzypce. Natomiast nie lubię narratorów wszechwiedzących, ktoś więc musiał być “oczami” – Atrament by się zupełnie nie nadawała.

W zasadzie i Starucha, i Atrament się nie nadawała, masz rację, dlatego pomyślałam o Później, ponieważ to on snuł opowieści tak jak Szecherezada, niekończące się szkatułkowe opowieści, chyba żeby spróbować z zewnętrznym narratorem, po części to zrobiłeś.

wiedźmy… Co mam pokazać? To postać prawie bez pamięci, pośrodku niczego, która siedzi jak pająk i czeka na ofiarę.

Właśnie to, co teraz napisałeś. Bez pamięci i pająk. A limit, prawda, zabójczy, z drugiej strony sprzyja napisaniu tego, co się chce i nic więcej, bez esów-floresów. ;-)

Nóż i kora zgadzam się, tylko drzewa normalne też nie mówią ;) To nie ma znaczenia, co to za drzewa. Jakie znaczenie ma kot? Czy to chowaniec, czy zwykły przybłęda? W co jest ubrana wiedźma? Jak wygląda piec?

Ejże. :p Szczegóły mają znaczenie, osadzają czytelnika w fikcji, są czymś trwałym, mniej ulotnym niż odczucia i wrażenia bohaterów, które zaczynają działać wtedy, gdy niejako "boksują się" z reality, tą znaną czytelnikowi lub opisaną przez Autora. Stosunek postaci do rzeczywistości, szczegołów wiele mówi o tym kim są i jacy są.

Jak mówi Atrament “ludzie dopowiedzą sobie szczegóły”.

Mogę się różnych rzeczy jako czytelnik domyślać, ale, ale im mam silniejszą bazę tym mi łatwiej.

No widzisz, znów nie wykorzystałem, ale nie wiem, co byś chciała. Każde ma swoją rolę i tę rolę odgrywa do końca (szczególnie Później). Rozumiem, że chcesz więcej, ale 30k znaków na trzy osoby to naprawdę niewiele, aby wszystkie pogłębić.

Nie no, Później mógłby mieć problem z prowadzeniem narracji, po tym, jak skończył jako danie ;) Kot być musi, ale to tło. A szejk? Opowieść Później ma znaczenie, bo mówi coś o chłopcu, nawet parę spraw. Poza tym opowieść w opowieści, to zabieg, który mi się podoba ;) Ale starałem się, aby była krótka – zresztą to prawdziwa opowieść z folkloru Egiptu i Sudanu.

Ja tam nic nie chcę, prócz tego abyś pisał! :-) 30k na trzy osoby nie jest za mało, pod warunkiem, że nie chcemy czytelnikowi wszystkiego wyjaśniać – tak dokumentnie, zwłaszcza że bazujesz na znanej bajce.

Jak kot ma być tłem, dlaczego nie pojawił się wcześniej.

Szejk i opowieść Póżniej jest dla mnie jest super, właśnie przez Szeherezadę i zwrócenie uwagi na opowieść. To kluczowy moment, taki zwrotny. :-)

Trochę głupio się przyznać, że nie zawierałem tu odniesień do Szeherezady, a Lecteura nie znam ;p

E, tam, ja się przyznaję do wszystkiego. :p Przestałam się mamić, też przed samą sobą. A z Szeherezadą zrobiłam orta – już poprawiony, a Hannibalowi Lecterowi przekręciłam nazwisko, też poprawię. 

Odniosę się do Sb, bo mnie kusi – jak na stwierdzenie, że opowiadanie podoba ci się w ¾, a nie w ¼, to widzę w komentarzu bardzo odwrotne proporcje :P

Widzisz w swoich tekstach nie dorastam do satysfakcjonującej – 1/2. U Ciebie widzę pomysł, dobrą konstrukcję, język w punkt, świadomość i zrozumiałość (taką nie do końca, ale dużą), a zaserwowana zagadka wciągnęła. ;-)

Nie, ale najlepszy z możliwych (kota nie liczę :P )

Ten kot mógłby nie być taki zły. Jeśli drzewa gadają, i kot może być czymś wincyj. ;-)

Polemika z Tobą to przyjemność i pokazuje mi inny punkt widzenia, na który bym nie wpadł.

Dzięki, bo obawiałam się wstawić komentarz!

pzd sąd

a

PS. Widzę, że masz sporo nowych komentarzy, więc spokojnie poczekam na odpowiedź.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Mnie się czytało bardzo dobrze. To jest historia, którą przerabiano wiele, wiele, wiele razy i wzięcie jej po raz kolejny na warsztat to spora odwaga, zwłaszcza w tak karkołomnym kontekście (Drakaina ma rację, pisanie o procesie pisania / tworzenia bez popadania w minoderię i pretensjonalność nie jest łatwe). IMHO ci się udało, podoba mi się i to, jak łączysz historię bohaterów z tym głównym de facto tematem opowiadania o opowieści, doceniam kreację głównej postaci (ona mi się gdzieś, blado, skojarzyła z tym, co Gaiman w “Snow, Glass, Apples” robi z postacią złej macochy z “Królewny Śnieżki”) i bardzo wysoko cenię styl i język tego opowiadania. Brawo.

ninedin.home.blog

Drakaino 

Zaczynam tęsknić za wesołym, prostym Lowinem xD

Ja za nim też tęsknię, ale nie z powodu tego opka, tylko po prostu

Pisze się, bo obiecałem Finkli, ale mam wrażenie, że straciłem wenę do komedii. Ocenicie :P

Asylum

No, i masz Ci los. ;-) Kiedy ja właśnie chciałabym, abyś pisał dalej również podobne opowiadania i inne.

To opowiadanie mnie zmęczyło. Może nawet przerosło. Może czas na coś lekkiego ;)

A rozwój pisarski jest niesamowicie (musiałam dodać przymiotnik.:D) zauważalny. Wydaje mi się, że coraz bardziej świadomie kształtujesz treść, że nie wodzi Cię za nos, tak bardzo jak na samym początku bywało. Choć z tym wiążą się kolejne przeszkody – wiem. Ciągle na człowieka czyhają jakieś zasadzki.

Dziękuję. Zawsze są jakieś przeszkody. Na razie główna (dla mnie) to to, że pewne rzeczy mają sens w mojej głowie, a potem się okazuje, że nie bardzo.

Smak młodości – jak wspominałem, chodzi o zjadanie dzieci, ale i zjedzenie wiedźmy jako kogoś, kto jest młodszy niż opowieści.

Niekoniecznie, taki Depeche mode wydawał coraz lepsze, choć inne płyty, o Myśliwskim nie wspomnę. Oczekiwania mam tylko odnośnie warsztatu, bo cała reszta zależy od osoby i kontekstu.

Tylko to też subiektywne ;)

Nie znam powieści Machado, sprawdziłam, że to ona napisała "Jej ciało i inne strony". Z przyjemnością zerknę. Zwłaszcza że przeczytałam o jej poczuciu humoru. ;-)

Właśnie chodzi mi o “Jej ciało…”, powieści też nie czytałem. Poczuciem humoru mnie zdziwiłaś. Jej opowiadania mają wiele cech, ale śmiesznymi bym je nie nazwał. Raczej bardzo przygnębiającymi.

Czas tak – wiem, że ma ograniczenia. Piszę (aktualnie przerwa na inne konkursy) opowiadanie, gdzie już trzy raz zmieniałem czas, ale w końcu skończyłem na teraźniejszym. Wspomniana Machado też pisze w teraźniejszym i tak samo Kelly Barnhill, którą też polecam. Niektóre z ich opowiadań nie wyobrażam sobie w przeszłym.

W zasadzie i Starucha, i Atrament się nie nadawała, masz rację, dlatego pomyślałam o Później, ponieważ to on snuł opowieści tak jak Szecherezada, niekończące się szkatułkowe opowieści, chyba żeby spróbować z zewnętrznym narratorem, po części to zrobiłeś.

 

Później nie mógł być narratorem, bo w połowie historii ginie. Poza tym nie chciałem zaczynać opowieści od przyjścia do chatki wiedźmy. Wtedy nadal byłaby tylko archetypową złą wiedźmą bez głębi.

Właśnie to, co teraz napisałeś. Bez pamięci i pająk. A limit, prawda, zabójczy, z drugiej strony sprzyja napisaniu tego, co się chce i nic więcej, bez esów-floresów. ;-

W pierwszej wersji tekstu wspomnienia wiedźmy grają dużą rolę, ale cierpi reszta. Limit nie pozwolił, no i przeciągnął strasznie już i tak długą (może za długą) ostatnią scenę. Tak jeszcze z 3k znaków więcej… ;)

Ejże. :p Szczegóły mają znaczenie, osadzają czytelnika w fikcji, są czymś trwałym, mniej ulotnym niż odczucia i wrażenia bohaterów, które zaczynają działać wtedy, gdy niejako "boksują się" z reality, tą znaną czytelnikowi lub opisaną przez Autora. Stosunek postaci do rzeczywistości, szczegołów wiele mówi o tym kim są i jacy są.

Masz rację. Teraz inaczej bym napisał tę nieszczęsną korę. Na becie nikt też nie zwrócił uwagi xD 

Ja tam nic nie chcę, prócz tego abyś pisał! :-)

To na pewno będę robił, ale odpocznę od “głębokich” opowiadań…

Jak kot ma być tłem, dlaczego nie pojawił się wcześniej.

Szejk i opowieść Póżniej jest dla mnie jest super, właśnie przez Szeherezadę i zwrócenie uwagi na opowieść. To kluczowy moment, taki zwrotny. :-)

Kot przecież pojawił się bardzo szybko, kiedy wspominam, że przynosił martwe gryzonie.

Bardzo lubię sam motyw Szecherezady, ale wykorzystałbym go raczej, gdybym miał coś odwlekać. Gdyby Później odwlekał na przykład swoją śmierć. Tutaj opowieść o szejku, prócz obcego fokloru, którego chciałem dodać, przedstawia chłopca jako tego znawcę historii, co ma później wpływ na zachowanie Atrament i tłumaczy śmierć chłopca oraz scenę ze zjadaniem mózgu.

E, tam, ja się przyznaję do wszystkiego. :p Przestałam się mamić, też przed samą sobą. A z Szeherezadą zrobiłam orta – już poprawiony, a Hannibalowi Lecterowi przekręciłam nazwisko, też poprawię

Aaa, Lecter. Dobra :P Nie jestem jego fanem, scena ze zjadaniem mózgu kojarzy mi się raczej z “Szamanką” Żuławskiego, ale, tak czy inaczej, w opowiadaniu ma znaczenie – Atrament chce zjeść historie, a one są w pamięci, a pamięć jest w głowie ;) Poza tym to dobry horror (znów subiektywnie).

Polemika z Tobą to przyjemność i pokazuje mi inny punkt widzenia, na który bym nie wpadł.

Dzięki, bo obawiałam się wstawić komentarz!

Nie no, dobrze autora przemaglować, może coś zapamięta ;)

Dzięki :)

Ninedin

Dziękuję :) Kurczę, z tym “Snow, glass, apples” masz całkowitą rację, nawet się zastanawiałem czy nie będę miał za wielu podobieństw, bo i narrator to ta zła wiedźma, to jeszcze koniec bardzo podobny, ale nie chciałem zmieniać na siłę. Mam nadzieję, że wyszło wystarczająco inaczej.

Styl i język z “Żółtych zębów”, ale polubiłem go, więc nie wykluczam, że znów się pojawi. Tylko zdecydowanie mniej porównań… ;)

Dzięki za odwiedziny

Cóż za dyskusja…

Sam temat pochodzenia archetypów i mitów jest szalenie ciekawy i fajnie, że spróbowałeś się z nim zmierzyć w opowiadaniu. Atrament odczytałem (może niesłusznie, na skutek moich własnych skrzywień) jako postać negatywną, przekształcającą historię dla celów – uwaga, brzydkie słowo – komercyjnych. Z interpretacją wiedźmy jako autora walczącego o niezależność swojego pomysłu będzie przesada, ale wtedy wszystko pięknie się zgrywa.

Później jest dla mnie zagadką. Atrament go wykorzystuje, to pewne, bo chce poznać jak najwięcej jego opowieści, a ostatecznie dosłownie go ,,wchłania”, więc chłopiec może być pomysłem czekającym na realizację… ale wciąż nie rozumiem, czemu nazywa się ,,Później”. Gdy się pojawił, miałem kilka teorii, ale wszystkie upadły.

Znalazłem kilka baboli:

Dziewczynka dmucha na swój kawałek, wsadza łapczywie do buzi i wywraca oczami, mrucząc.

Wywraca oczami kawałek? Tak to brzmi.

Szare usta przełykają głośno.

No, ja nie wiem, czy usta mogą przełykać.

Chłopak natychmiast wykrzywia oblicze w przerażonym gry.

Tu coś zjadło końcówkę.

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Niby znany motyw, ale udało się tu wykrzesać z niego jakąś interesującą i niepokojącą głębię. Zagubiona wiedźma i jej ofiary, które tak naprawdę ofiarami nie są to dość przewrotny i udany retelling. Historia kupiła mnie pomysłem, jednak językowo jest tu miejscami barok przechodzący w rokoko. Rozumiem miłość do porównań, bo sama nią gorąco pałam, ale przez parę momentów przesytu widzę, że tekst się nie odleżał. Klimat baźni jednak czuć, a to chyba liczy się najbardziej.

Dziękuję za udział w konkursie i pozdrawiam.

Interesujący tekst, w ciekawy sposób wykorzystałeś tu znaną baśń. Dość makabryczną, tak jak w sumie większość baśni. Dodałeś jej czegoś więcej, jakiejś takiej powagi i uczuć, przez co stała się dość smutnym obrazem samotnej kobiety, która nawet nie pamięta już, czy naprawdę istnieje. Dzięki temu opowiadanie jest na pewno “życiowe” i pokazuje pewne rzeczy, przed którymi nie da się uciec zarówno w baśni, jak i w prawdziwym życiu. 

Tekst miejscami mocno wciągał, a miejscami nieco zwalniał, stawał się refleksyjny, więc było miejsce i na rozrywkę z lektury i na przemyślenia. Opisy bardzo barwne i szczegółowe, a jednak lekkie w odbiorze. Bardzo dziwnie opisałeś scenkę, gdy Atrament uderza wiedźmę krzesłem – dynamiczna scenka i wydaje się, że powinny być tu krótkie zdania, a rozciągnąłeś ją długimi opisami, ale chyba mi się to jednak podoba, bo rozumiem, że nie o dynamikę tu chodziło :)

Zająłeś się baśnią znaną i początkowo czytało się świetnie, ale to co zaczęło się dziać po upieczeniu chłopca sprawiło, że zrozumienie wyłączyło się i dokończyłam opowiadanie nie bardzo wiedząc o co chodziło. Pogubiłam się, Zanaisie.

…po ple­cach zaś suną płyn­nym zlo­tem… → Literówka.

– Szcze­gó­ły są nie­waż­ne. Lu­dzie i tak zmie­nią ja wiele razy. → Literówka.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Hej, Oidrin!

Racja, nie odleżał tyle, ile bym chciał, ponieważ terminy goniły. Zdaję sobie sprawę, że przebarwiłem język, ale miło mi, że i tak znalazłaś tu klimat :)

Dziękuję za konkurs i pozdrawiam.

Hej, Sonato!

Ciesze się, że wiedźma wzbudziła u Ciebie trochę litości. Tekst okazał się trochę zagmatwany, ale mam nadzieję, że widać warstwę emocjonalną. Przeznaczenie wiedźmy jest zdefiniowane od początku, bo opowieść zna każdy, jednak wiedźma próbuje walczyć, póki może.

Mam niecodzienny pogląd na opis walki mam może niecodzienny, ale wolę dłuższe zdania niż przerywanie akcji kropkami ;)

Dzięki za komentarz i pozdrawiam!

Hej, Reg!

Zdawałem sobie sprawę, że stąpam po cienkim lodzie z tym opowiadaniem, ale lubię eksperymentować :P Pocieszam się, że przynajmniej łapanka niedługa i mam nadzieję, że moje kolejne opowiadania sprawią Ci więcej przyjemności :)

Dziękuję za wizytę i że doczytałaś do końca ;)

Zanaisie, pozostaję z nadzieją graniczącą z pewnością, że lektura wielu Twoich opowiadań sprawi mi jeszcze mnóstwo przyjemności. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Podobało się: Całkiem wiarygodnie przedstawiona Wiedźma.

Nie podobało się: Odniosłem wrażenie że jest trochę niezdecydowania w opowiadaniu starodawnego motywu na nowo. 

Gratuluję i pozdrawiam!

Hej, Olgierdzie

Jeśli wiedźma wydawała się wiarygodna, to już dla mnie powód do radości, bo zawsze staram się skupić na bohaterach. Fabularnie bywa gorzej ;)

Hm, z tym niezdecydowaniem nie bardzo wiem, co masz na myśli.

Pozdrawiam i dzięki za lekturę

Wicked!

W zeszłym roku napisałeś tekst, w którym pytali: “czy zjedli tu murzyna”. W tym roku poszedłeś o krok dalej. Jest groza, jest kanibalizm – nic, tylko się zanurzyć. Zacne ujęcie perspektywy czarownicy, która istnieje po to, by skończyć w piecu. Umiejętnie mieszasz bajkę z jej perspektywy z rozważaniami na temat roli i położenia bohaterów, a także roli samych historii w ludzkiej zbiorowości. Opowieść jest niby przewidywalna, ale Atrament i położenie ciężaru na inne aspekty powodują, że wciąga i intryguje. CM chyba kiedyś napisał cos podobnego, ale nie w konwencji grozy (nie mogę linka znaleźć…)

Kupuję spojrzenie wiedźmy, która “lubi obcować z mięsem”. Odnoszę nawet wrażenie, że wręcz rozumiem jej punkt widzenia (spokojnie, i nie ma to nic wspólnego z kanibalizmem). Bardzo obrazowo pokazałeś to i przez to kreacja postaci nabiera głębi i budzi niepokój. Brawo!

Atrament jest pokazana w mniejszym stopniu, ale nadal wystarczająco. Natomiast zagadką jest dla mnie Później i ich relacja. Jeszcze nie wpadłem, co chciałeś pokazać tą postacią. Zakładam, że istotna jest scena kąpieli, ale nie potrafię jej powiązać z opowieściami. Pewnie dlatego druga połowa tekstu dłużyła mi się miejscami, bo nie wyłapałem też, do czego nawiązywały te kolejne próby sił (czyżby walka w celu znalezienia zakończenia po blokadzie? ) ;-)

Ładnie, obrazowo, miejscami naprawdę niekomfortowo. Wyszło. Pomyślę nad nominacją.

Pozdrawiam!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Hej, Krarze

W zeszłym roku napisałeś tekst, w którym pytali: “czy zjedli tu murzyna”. W tym roku poszedłeś o krok dalej. Jest groza, jest kanibalizm – nic, tylko się zanurzyć.

Raz na rok trzeba coś z kanibalizmem napisać ;)

Zakończenie jest przewidywalne, ale skoro opowiadanie jest o tworzeniu opowieści, nie mogło być inaczej. Kajdany przyjętego założenia. Liczyłem na to, że środek zaintryguje.

Wiedźma potrzebowała nieco głębi. To archetyp zła odpowiedzialnego za zaginione dzieci, ubrany w postać złej czarownicy z lasu. Ale jak to bywa z wybielaniem złych postaci, nie zawsze da się trafić, dlatego miło mi, że ją rozumiesz – znaczy, że coś wyszło :)

Scena z kąpielą pokazuje afrykańskie korzenie Później, ale też głód opowieści (głównie kultury białego człowieka), który zabiera i przekształca kulturę innych krajów/kontynentów. Atrament zabiera głos Później, przekształca jego pieśń na swoją, w końcu zjada dosłownie jego mózg, co i łączy się z bajką o Jasiu i Małgosi i tą opowieścią. To także scena, która początkowo musi się znaleźć w tej opowieści, wiedźma w końcu jest kanibalem, Atrament zaś ustawia sceny i wypróbowuje je, by ostatecznie ukształtować całą historię.

Jak sama mówi: ludzie zmienią szczegóły. Ważny jest ogólny zarys i sam proces powstawania historii.

Dzięki za wizytę i pozdrawiam! :)

Scena z kąpielą pokazuje afrykańskie korzenie Później, ale też głód opowieści (głównie kultury białego człowieka), który zabiera i przekształca kulturę innych krajów/kontynentów.

Tego nie złapałem, jakoś nie patrzyłem na chłopca jak na symbol Afryki – choć są ku temu przesłanki. Teraz faktycznie nabiera to spójności, choć imho mogłeś to jakoś bardziej zarysować (chyba że inni zrozumieli a tylko ja gapa ;-) ) Czas rzucic okiem na komentarze…

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Czarnoskóry syn szamana, podczas kąpieli jest porównanie do diamentów i złota. Ty nie gapa, inni też nie załapali Późnieja, choć przyznam, że nie robiłem go jakąś skomplikowaną metaforą czegoś. Przede wszystkim miał być zjedzony – musi być Jaś i musi być horror. Pewnie mogłem zrobić to lepiej, po fakcie zawsze człowiek mądry ;p

Przyjemnie się czytało :)

Przynoszę radość :)

Hej, Anet

Miło mi :)

Hej Zan!

Pomysł może nie jakoś bardzo oryginalny, ale bardzo dobrze podany, z mądrością której brakowało mi w innych tego typu opowieściach. Jest ciekawie, tajemniczo, choć początek nieco przegadany i dla mnie mógłby być nieco krótszy.

Bardzo horrorowo nie było, raczej obrzydliwie, ale mi to nie przeszkadza.

Najmocniejszym punktem jest dla mnie wiedźma, niejednoznaczna, ani dobra, ani zła, o której zmieniamy opinię wraz z tekstem. Bardzo lubię tego typu postacie, bo i wyglądają realistycznie, i skłaniają do refleksji.

O stylu rozpisywać się nie będę, bo jak zwykle bardzo dobrze; i w sumie tyle mogę napisać ;)

Dlaczego nie widziała tego wcześniej? Wszystko jest brudne i krzywe. Nawet ona. Czy zawsze tak mieszkała? Jak… zwierzę?

Kurde, to ja w moim studenckim barłogu xD

Tekst na pewno będę miło wspominać, ale czy długo? Jeszcze nie wiem ;)

Dziękuję za lekturę!

Hej, Gruszel

Pomysł może nie jakoś bardzo oryginalny, ale bardzo dobrze podany, z mądrością której brakowało mi w innych tego typu opowieściach

Oryginalny pomysł u mnie? Herezja! ;)

Jest ciekawie, tajemniczo, choć początek nieco przegadany i dla mnie mógłby być nieco krótszy.

Najmocniejszym punktem jest dla mnie wiedźma, niejednoznaczna, ani dobra, ani zła, o której zmieniamy opinię wraz z tekstem. Bardzo lubię tego typu postacie, bo i wyglądają realistycznie, i skłaniają do refleksji.

Te dwa zdania (trzy) się łączą. Początek to sama wiedźma, jej psychika i spojrzenie na świat, dzięki czemu później może się zmieniać, przejść ze złej, archetypowej wiedźmy na trochę mniej złą, a nawet może i budząca litość w swym uwięzieniu. Bez tego początku trochę by mi bohaterka “kulała” ;) Oczywiście, masz pełne prawo do bycia znudzoną początkiem :) Przyjmuję do wiadomości.

Bardzo horrorowo nie było, raczej obrzydliwie, ale mi to nie przeszkadza.

Cieszę się, bo jeszcze nie czytałem horroru, który by straszył, więc nie wiem, jak taki napisać.

O stylu rozpisywać się nie będę, bo jak zwykle bardzo dobrze; i w sumie tyle mogę napisać ;)

Kwestia gustu ;) Wielu uznało za zbyt ekstrawagancki.

Kurde, to ja w moim studenckim barłogu xD

To chyba normalne? U mnie było tak samo. Jeszcze się nasprzątasz ;)

Tekst na pewno będę miło wspominać, ale czy długo? Jeszcze nie wiem ;)

Wystarczy, jeśli wspomnisz przy czytaniu o Babie Jadzie i wrednej Małgosi :P

Dziękuję za odwiedziny!

To zawsze trochę dziwne, by komentować – i to jeszcze celem uzasadnienia głosu piórkowego – tekst, który się betowało, bo widziałem jak on się zmieniał. I w tym wypadku mam ciężki orzech do zgryzienia, bo o ile teks tnie odbiegł wiele od pierwotnej formy, to został zauważalnie poprawiony w kilku strategicznych miejscach.

Już w komentarzu betowym wskazywałem, że do pewnego momentu ten tekst ociera się – w moim odczuciu – o piórkowość. Mimo to nie nominowałem go, by oddać decyzję o jego przyszłych losach w ręce czytelników, którzy nie byli zaangażowani w betę. Jak widać, tekst został dominowany do głosowania. ;)

Posłużę się częściowo komentarzem z bety, ale będą tez nowe wstawki.

Od pierwszych zdań opowiadanie bardzo mi się podobało, ale ja chyba tak już mam, że lubię twoje pisanie, więc muszę się wysilić, żeby zebrać jakąś garść uwag. 

W pierwszych akapitach uwodzisz słowem, opisy przemyśleń Baby Jagi są fenomenalne. To ci się udało i chylę czoła. W ogóle był taki moment, że pomyślałem, że to jest opowiadanie wręcz piórkowe. Później pojawili się Atrament i Później i byłem niesamowicie ciekaw, gdzie nas to zabierze. 

Później, który dla mnie osobiście był bardziej intrygujący (ta scena z korzeniami, kiedy Atrament mu mówi, że ten ma się bać), tak sobie po prostu ginie (bo już nie ma historii, wiem, wiem). To czysto subiektywne, ale byłem zawiedziony.

Potem narracja już staje się trochę mniej wyszukana – choć trafiają się perełki – i sama Baba Jaga schodzi na dalszy plan, za to zainteresowanie skupia się na Atrament. I tu tkwi również największa siła tego opowiadania, ta przewrotność, kiedy w jakiś cudownie niepojmowalny sposób sprawiasz, że czytelnik sympatyzuje z Babą jaga, czyli zjadaczka dzieci i bajkowym potworem, a przecież nie dokonujesz w niej żadnej przemiany. Nadal jest potworem z lasu. Tylko potworem bezsilnym, który wpadł w sidła mocy o wiele większej niż on sam.

Doskonale się to komponuje z zagubieniem Baby Jagi, która nie bardzo wie, kim jest.

To znakomity retelling i przełamanie schematu.

Zakończenie opowiadania to już zabawa formą. Już nie tylko obserwujemy Atrament i Babe Jage, tylko jesteśmy świadkami rodzenia się opowieści. Tego, jak wyrasta a archetypu, pierwotnych obaw – i jak chce być opowiedziana. Dostrzegam tam  potencjał, by tekst wynieść na jakiś meta-tekstowy poziom i opowiedzieć o autorze piszącym tekst czy o rodzącej się opowieści, która jest poprawiana i zmieniana. Szkoda, że nie pociągnąłeś tej myśli dalej, miałbym teraz łatwiejszą decyzję.

Niemniej jednak tekst uważam za najbardziej pomysłowy z kandydatów do piórka w tym miesiącu, wydaje mi się, że wart jest umieszczenia w antologii. Dlatego będę na TAK.

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Czasem zbliża do niego wykrzywioną twarz i głośno wciąga zwietrzały zapach cierpiącego mięsa. Gdy już naprawdę nie może wytrzymać głodu, otwiera żelazne drzwiczki – w które tak często uderzały małe piąstki – po czym zagląda do środka, szukając zaschniętych linii tłuszczu. Wysuwa cienki jak u węża język i przesuwa nim po sczerniałych śladach, mlaskając głośno, gdy wspomnienie dawnych smaków rozlewa się po brzuchu.

Ach, Zanaisie, myślałem, że masz świadomość, że od nadmiaru słodyczy może zemdlić.

Ona rozszerza oczy na widok chaty, usta czerwone jak krew rozciągają się w uśmiechu. Krótka sukienka odsłania zdrową, złocistą skórę, marszczy się na piersiach, które dopiero zakwitną. On? Niski, czarnoskóry, chuderlawy. Pełne wargi są zaciśnięte i szare, oczy zaś mętne, puste, wodniste. Starucha cmoka, z niezadowoleniem oceniając patykowate nogi, kościste ramiona.

Witaj, Zanaisie!

Zerknąłem w komentarze, żeby sprawdzić, czy ktoś zwrócił na to uwagę i prawdopodobnie będę w mniejszości. Trudno. Uważam, że to opowiadanie toczy okropna epitetoza, w jednym miejscu pojawiły się wręcz cztery (!) określenia pod rząd. IMO rozwadnia to przekaz, bo historia jest tak doprawiona, że widać same przyprawy i gdzieś umyka mięsko.

Pomysł miałeś w istocie zacny, bo wywróciłeś jasiomałgosiową bajkę na dziesiątą stronę w oryginalny, interesujący sposób. Nie spodziewałbym się po Twoim piórze, że mogłoby być inaczej. Odniosłem jednak wrażenie, że napięcie fluktuuje, żeby nie powiedzieć – siada, gdy nimb niejednoznaczności powoli opada, a Atrament nadal bawi się ze staruchą niczym kot ze swoją ofiarą.

Jak kwiat do kożucha pasuje w tym wszystkim szejk w opowiadaniu Później. :P

Wiele już zostało napisane o tym opowiadaniu, więc żeby się nie powtarzać: poniżej pewnego poziomu nie schodzisz, Zanaisie, choć tym razem nie poczułem się zachwycony. Rozwodniłeś tekst epitetami i scenami grozy, a jedne i drugie powinny służyć pokazaniu czegoś, a nie stanowić eksponat same w sobie. Przeczytałem bezboleśnie, choć gdy karty powoli wykładały się na stół, poczułem znużenie.

Hej, Geki

Sprawa piórkowa z tekstem betowanym zawsze jest problematyczna – miałem to samo u Ciebie ;)

Zmiany w tekście były w głównej mierze spowodowane tym, że mogłem pójść w różne strony, skupiłem się początkowo bardziej na postaci wiedźmy, później nastąpiła zmiana na proces tworzenia historii. Osobiście uważam, że trochę zabrakło limitu, ale są i głosy, że przynudzam, więc może i dobrze ;)

Dzięki za TAKa i cieszę się, że chciałbyś tekst zobaczyć w NF-owej antologii, ale na to szans nie ma :P

Pozdrawiam

Hej. MrBrightside

Ach, Zanaisie, myślałem, że masz świadomość, że od nadmiaru słodyczy może zemdlić.

Kusi zażartować, że domek Baby Jagi wymaga trochę mdłości, ale poprzestańmy na pewnym stylu opowiadania, który niekoniecznie pasuje każdemu xD

Epitetoza tutaj jest, przyznaję, ale poczyniona świadomie i z premedytacją. Taki styl pasował mi do opowieści i myślę, że walka z nim odbyłaby się tylko ze szkodą dla opowiadania. Mimo to rozumiem, że zemdliło ;)

Odniosłem jednak wrażenie, że napięcie fluktuuje, żeby nie powiedzieć – siada, gdy nimb niejednoznaczności powoli opada, a Atrament nadal bawi się ze staruchą niczym kot ze swoją ofiarą.

Czasem wyjaśnienie zabiera całą tajemniczość i atrakcyjność. Bywa :)

Jak kwiat do kożucha pasuje w tym wszystkim szejk w opowiadaniu Później. :P

Hm, szejk może pasuje jak kwiat do kożucha, ale sama opowieść jest nie tylko zaczerpnięta z prawdziwego folkloru, lecz także odnosi się do kanibalizmu oraz pokazuje afrykańskie korzenie Później i wyjaśnia jego rolę u boku Atrament. Dla mnie pasuje ;P

Wiele już zostało napisane o tym opowiadaniu, więc żeby się nie powtarzać: poniżej pewnego poziomu nie schodzisz, Zanaisie, choć tym razem nie poczułem się zachwycony

Nie można zachwycić wszystkim. Nie podeszło, to nie podeszło. Dziękuję za lekturę i mam nadzieję, że nie zanudziłeś się zbyt mocno :P

Pozdrawiam

Wracam okołopiórkowo: miałam spore myślenice, bo uważam, że pomysł zasługuje na publikację, ale jednocześnie miałam tyle z tym tekstem w jego obecnej formie tyle problemów, że nie mogę dać TAK-a. Niemniej jestem przekonana, że jeśli TAKi przeważą, poradzisz sobie z uzdatnieniem opka na potrzeby antologii ;)

http://altronapoleone.home.blog

Wracam okołopiórkowo: miałam spore myślenice, bo uważam, że pomysł zasługuje na publikację, ale jednocześnie miałam tyle z tym tekstem w jego obecnej formie tyle problemów, że nie mogę dać TAK-a. Niemniej jestem przekonana, że jeśli TAKi przeważą, poradzisz sobie z uzdatnieniem opka na potrzeby antologii ;)

Uzdatnianie odpada, bo tekst jest już po korekcie i ukaże się w „Baźniach” Domu Horroru :)

A, to gratulacje!

http://altronapoleone.home.blog

A dziękuję, spodobał się w obecnej formie ;)