Jedyny taki

Za­wsze sto­so­wa­łam się do prze­stróg krew­nych, aby od po­dej­rza­nie wy­glą­da­ją­cych sprze­daw­ców ni­cze­go nie ku­po­wać, a jed­nak wtedy sku­si­łam się, ab­so­lut­nie nie słu­cha­jąc głosu roz­sąd­ku. Staruszek, sie­dzą­cy przy wej­ściu na wiel­kie miej­skie tar­go­wi­sko, wy­glą­dał na­praw­dę sym­pa­tycz­nie. W do­dat­ku sprze­da­wał coś, czego aku­rat po­szu­ki­wa­łam: świe­żo ze­bra­ne leśne grzy­by. Pach­nia­ły tak, jakby chcia­ły udo­wod­nić, że ni­g­dzie in­dziej już iść nie muszę, aby na­pa­wać się ich wy­bor­nym sma­kiem. Za­pa­dał zmrok, więc ku­pi­łam w po­śpie­chu kilka ki­lo­gra­mów i za­do­wo­lo­na wró­ci­łam do domu.

 

 

 

Póź­nym wie­czo­rem za­nie­po­ko­ił mnie po­dej­rza­ny za­pach, wy­do­by­wa­ją­cy się z mied­nicz­ki, do któ­rej wsy­pa­łam owe leśne skar­by. Cała kuch­nia na­pstrzo­na była ob­le­śny­mi, tłu­sty­mi i nie­ustan­nie bzy­czą­cy­mi mu­cha­mi, a z po­jem­ni­ka cuch­nę­ło, ni­czym ze świe­że­go obor­ni­ka. Z prze­ra­że­niem zer­k­nę­łam na im­po­nu­ją­co wy­glą­da­ją­ce jesz­cze kilka go­dzin temu bo­ro­wi­ki, pod­grzyb­ki, koź­la­rze i ma­śla­ki. Za­miast do­rod­nych ka­pe­lu­szy uj­rza­łam ma­zi­stą, czar­ną breję. Nic w niej nie było po­dob­ne do za­ku­pio­nych przed tar­giem grzy­bów. Z miej­sca mnie ze­mdli­ło, więc uzna­łam, że nie mam wyj­ścia.

Znie­chę­co­na po­rwa­łam mied­nicz­kę i wy­bie­głam z nią pro­sto do ogro­du, po czym wy­rzu­ci­łam za­war­tość mię­dzy so­sen­ki, mo­drze­wie i świer­ki, z tru­dem ha­mu­jąc na­tu­ral­ne od­ru­chy. Zda­wa­łam sobie spra­wę, że z tej śmier­dzą­cej masy nie ura­tu­ję już nawet jed­ne­go mar­ne­go grzyb­ka.

Po po­wro­cie szyb­ko się po­ło­ży­łam.

W nocy zbu­dził mnie jed­no­staj­ny od­głos ulewy, ude­rza­ją­cej o dach. Długo nie mo­głam za­snąć i w końcu wyj­rza­łam przez okno. Ogród skry­ty w mroku zda­wał się lekko fa­lo­wać, po­ru­szać w roz­ma­ite stro­ny, żyć jakoś nie­na­tu­ral­nie i ma­gicz­nie… Było to o tyle dziw­ne, że do­cho­dzą­ce do oglą­da­nej czę­ści drze­wek, nikłe świa­tło ulicz­nych la­tarń, mi­go­czą­ce przez rzę­si­stą ulewę, po­zwa­la­ło je­dy­nie na do­strze­że­nie od czasu do czasu frag­men­ta­rycz­nych ele­men­tów: ga­łę­zi, wierz­choł­ków, ogro­dze­nia. Wpa­try­wa­łam się upar­cie w jedno miej­sce i do­pie­ro wró­ciw­szy do łóżka uświa­do­mi­łam sobie, że tam wła­śnie tkwi­ły wszyst­kie za­ku­pio­ne od sta­rusz­ka, znisz­czo­ne grzy­by.

Przy­po­mnia­ła mi się początkowa ra­dość z zakupu, szybko zastąpiona przez wiel­ką złość, że stra­ci­łam szan­sę na sma­ko­wi­ty obiad i przy­go­to­wa­nie kilku sło­ików z prze­two­ra­mi na zimę. A potem mo­men­tal­nie za­snę­łam.

Kiedy po­now­nie się obu­dzi­łam, była druga w nocy i deszcz cał­kiem już ustał. Księ­życ w ko­niunk­cji z są­sied­ni­mi pla­ne­ta­mi oświe­tlał prze­pięk­nie całą oko­li­cę. Wyj­rza­łam przez okno, bo od­nio­słam wra­że­nie, że z ogro­du do­bie­ga­ją nie­ty­po­we ha­ła­sy. A kiedy po­pa­trzy­łam uważ­niej, za­mar­łam ze zdu­mie­nia.

Tam, gdzie po­win­ny znaj­do­wać się reszt­ki grzy­bów, rósł teraz ol­brzy­mi mu­cho­mor. Im­po­no­wał nie tylko wiel­ko­ścią, ale także do­stoj­nym wy­glą­dem. Wokół uwi­ja­ły się roz­ma­ite zwie­rza­ki, mi­nia­tu­ro­we wobec gó­ru­ją­ce­go nad nimi, na­kra­pia­ne­go ko­lo­sa.

 

 

 

Prze­tar­łam oczy ze zdu­mie­nia, uchy­li­łam okno i wpa­try­wa­łam się w nie­na­tu­ral­ną scenę z prze­ko­na­niem, że musi to być je­dy­nie sen.

– Chciał­bym przy re­stau­ra­cyj­nym sto­li­ku zjeść scha­bo­we­go! – usły­sza­łam nagle męski ba­ry­ton.

Ka­pe­lusz grzy­ba nieco się ugiął, jakby przy­zwa­lał na speł­nie­nie nie­co­dzien­ne­go ży­cze­nia błę­kit­ne­go owada i za mo­ment księ­życ oświe­tlił, ni­czym re­flek­tor na te­atral­nej sce­nie, po­kaź­ne­go żuka, zręcznie posługującego się sztuć­ca­mi i spo­ży­wa­ją­ce­go z ta­le­rza ko­tlet wie­przo­wy, ziem­nia­ki i tarte bu­racz­ki.

 

 

 

Nie po­tra­fiąc się po­wstrzy­mać, par­sk­nę­łam śmie­chem.

Wszyst­kie zgro­ma­dzo­ne w ogro­dzie zwie­rzę­ta, włą­cza­jąc w to de­gu­stu­ją­ce­go sma­ko­wi­te danie żuka oraz ogrom­ny mu­cho­mor, skie­ro­wa­ły się w moją stro­nę. Sta­łam tak przy oknie, pa­trząc na nie, a one na mnie i nikt z wra­że­nia nie mógł się po­ru­szyć. Po kilku se­kun­dach przy dzi­wacz­nym grzy­bie znowu zro­bi­ło się rojno i gwar­no, a miesz­kań­cy ogro­du i sąsiedniego lasku za­po­mnie­li o moim ist­nie­niu.

Tym­cza­sem wiel­ki mu­cho­mor za­czął zmie­niać ko­lo­ry oraz kształ­ty.

 

 

 

– Niech na­resz­cie będę bo­gacz­ką, opły­wa­ją­cą w złoto! – za­skrze­cza­ła sto­ją­ca przy nim sroka.

Po chwi­li cho­dzi­ła z dumną miną po tra­wie w im­po­nu­ją­cej sukni, ob­wie­szo­na naj­droż­szą bi­żu­te­rią.

– A ja chcę być ba­let­ni­cą! – za­wtó­ro­wa­ła jej mrów­ka, za mo­ment tań­cząc z gra­cją w ba­let­kach.

 

 

 

 

Inne zwie­rząt­ka także wy­ra­ża­ły swoje ży­cze­nia, a ka­pe­lusz zmie­nia­ją­ce­go się cią­gle grzy­ba tylko przy­ta­ki­wał i na­tych­miast je speł­niał.

– Re­we­la­cyj­ny sen! – ro­ze­śmia­łam się gło­śno, spo­glą­da­jąc z sym­pa­tią na za­baw­ne scen­ki, roz­gry­wa­ją­ce się w moim ogro­dzie.

Zwie­rza­ki znowu na mo­ment za­sty­gły, po­pa­trzy­ły na mnie py­ta­ją­co, po czym spo­koj­nie wró­ci­ły do swo­ich ko­le­jek, pro­wa­dzą­cych ku ma­gicz­ne­mu grzy­bo­wi, który teraz za­czął upo­dab­niać się do kani czu­baj­ki. Naj­wy­raź­niej spie­szy­ło im się, bo coraz czę­ściej spo­glą­da­ły w niebo. Czyż­by oba­wia­ły się na­dej­ścia świtu?

 

 

 

 

– Spo­koj­nie, po­śpię jesz­cze tro­chę, więc na pewno wszyst­kie zdą­ży­cie! – uspo­ka­ja­ją­co rzu­ci­łam do nich przez szybę.

A one znów na uła­mek se­kun­dy za­sty­gły, pa­trząc na mnie z za­cie­ka­wie­niem, po czym po­gna­ły ku grzy­bo­wi. Za­uwa­ży­łam, że każde z nich odła­my­wa­ło ka­wa­łe­czek ma­gicz­ne­go ka­pe­lu­sza, spo­ży­wa­ło go, a potem wy­po­wia­da­ło ży­cze­nie, ustę­pu­jąc miej­sca ko­lej­ne­mu cze­ka­ją­ce­mu.

Na­to­miast sam speł­niacz owych ży­czeń stał się teraz dla od­mia­ny ogrom­nym bo­ro­wi­kiem.

 

 

 

 

W końcu, po za­ła­twie­niu wszyst­kich in­te­re­san­tów, uniósł ka­pe­lusz, spoj­rzał w moje okno i po­wie­dział życz­li­wym tonem:

– A ty, Aniu, nie masz żad­ne­go ma­rze­nia?

Zwie­rza­ki znowu po­pa­trzy­ły mi w oczy. Za­sty­głam. Uświa­do­miw­szy sobie, że to tylko nad­zwy­czaj re­al­ny sen, uśmiech­nę­łam się nie­śmia­ło i od­po­wie­dzia­łam:

– Skoro po­sia­dasz taki dar, ma­gicz­ny grzy­bie, za­mień mnie w mo­ty­la, abym mogła choć raz w życiu po­fru­wać i uj­rzeć cały świat z wy­so­ko­ści!

Ka­pe­lusz drgnął i w usta wle­ciał mi jakiś nie­wiel­ki, słod­ka­wy kęs, który szyb­ko prze­żu­łam i po­łknę­łam.

Ani się obej­rza­łam, a u ra­mion po­ja­wi­ły się ślicz­ne, barw­ne skrzy­dła. Za­trze­po­ta­łam nimi i przez otwar­te okno unio­słam się bar­dzo wy­so­ko, ponad dom. Po­fru­nę­łam nad są­sied­nie ulice.

 

 

 

 

Księ­życ po­wo­li blak­nął, a na wscho­dzie za­ja­śnia­ły zorze. Kiedy wró­ci­łam po kilku go­dzi­nach upoj­ne­go lotu, w ogro­dzie pa­no­wa­ła zwy­cza­jo­wa cisza, zaś po zwie­rza­kach oraz wiel­kim grzy­bie nie było śladu. Słoń­ce pra­ży­ło, uka­zu­jąc znane mi za­ka­mar­ki, za­ro­śla i drze­wa. Wle­cia­łam przez okno do domu i po­pa­trzy­łam w lu­stro. Skrzy­dła wy­glą­da­ły na­praw­dę ma­gicz­nie!

Wszyst­ko faj­nie, sen jest cu­dow­ny, ale naj­wyż­szy czas się zbu­dzić – po­my­śla­łam.

Ku wiel­kie­mu zdu­mie­niu stwier­dzi­łam, że nie tylko nie śpię, ale na do­da­tek nie mogę po­zbyć się ko­lo­ro­wych mo­ty­lich ozdób, przy­cze­pio­nych do ple­ców.

– Chyba nie sta­łam się mo­ty­lem – stwier­dzi­łam szep­tem, coraz bar­dziej zde­ner­wo­wa­na.

– Nie, Aniu – ode­zwał się nagle cho­dzą­cy po ścia­nie pa­ję­czak. – Po­pro­si­łaś Cza­ro­dziej­ski Grzyb o speł­nie­nie ży­cze­nia tuż przed świ­tem. Teraz mu­sisz po­cze­kać aż za­pad­nie zmrok i znowu zjeść jego cząst­kę.

– Cząst­kę?

– Tak. Wtedy czar pry­śnie.

– A skąd on się wziął? To nie był sen? – Wpa­try­wa­łam się za­sko­czo­na w ga­da­ją­ce­go kąt­ni­ka.

Pa­ję­czak ro­ze­śmiał się.

– Nie, to jawa. Cza­ro­dziej­ski Grzyb wy­rósł z po­zo­sta­ło­ści, które wy­rzu­ci­łaś wie­czo­rem do ogro­du. Pa­mię­tasz je?

– Cho­dzi o tę cuch­ną­cą masę? – za­py­ta­łam, mi­mo­wol­nie krzy­wiąc się na samo wspo­mnie­nie.

– Stwo­rzy­łaś coś nie­po­wta­rzal­ne­go z na­siąk­nię­tych magią skar­bów le­śnych i dzię­ki temu to wła­śnie w na­szym ogro­dzie po­ja­wił się Za­cza­ro­wa­ny Grzyb.

– Jakoś trud­no mi uwie­rzyć, że z ta­kich śmie­ci mogło po­wstać fan­ta­stycz­ne­ cudo – mruk­nę­łam po­wąt­pie­wa­ją­co.

– Dla­cze­go w takim razie masz skrzy­dła?

– No tak, racja. – Do­tknę­łam de­li­kat­nych bło­nek. – Muszę więc cze­kać do nocy?

– Nie masz in­ne­go wyj­ścia. Mój syn też czeka, bo nie zdą­żył od­wo­łać ży­cze­nia. – Wska­zał mi Spi­der­-Ma­na, zwi­sa­ją­ce­go z su­fi­tu.

– Może po­szu­ka­ła­bym tego sprze­daw­cy?

– Zby­tecz­ny kło­pot. Był tam tylko raz i tylko dla cie­bie, Aniu.

– Na­praw­dę?

– Każdy czło­wiek spo­ty­ka tylko raz taką osobę i albo ją mija, albo ku­pu­je od niej ofe­ro­wa­ne, ma­gicz­ne to­wa­ry.

– Nie wie­dzia­łam… Hmm, a moje obo­wiąz­ki, praca?

– Jakoś sobie po­ra­dzisz – kąt­nik uspo­ko­ił mnie z uśmie­chem i wró­cił do tka­nia pa­ję­czej sieci.

Wie­czo­rem rze­czy­wi­ście w ogro­dzie znowu za­ro­iło się od zwie­rza­ków, a po­kaź­ny mu­cho­mor na po­wrót po­ja­wił się w miej­scu wy­rzu­ce­nia prze­ze mnie po­zo­sta­ło­ści po za­ku­pio­nych u ta­jem­ni­cze­go sprze­daw­cy grzy­bów. Po od­sta­niu swego w ko­lej­ce, po­łknę­łam ka­wa­łe­czek odła­ma­ne­go dla mnie ka­pe­lu­sza (który od razu od­rósł na nowo), zrzu­ci­łam skrzy­dła i dla od­mia­ny po­pro­si­łam o wiel­kie łap­ska di­no­zau­ra. Dzię­ki nim w kilka minut prze­mie­rzy­łam cały glob.

Odtąd wraz z in­ny­mi miesz­kań­ca­mi mo­je­go domu, ogro­du i pobliskiego lasu, ku za­zdro­ści są­sia­dów, co noc speł­niam jedno ży­cze­nie, po­ły­ka­jąc ka­wa­łe­czek ka­pe­lu­sza Cza­ro­dziej­skie­go Grzy­ba.

Nie wni­kam: skąd, jak i dla­cze­go. Cie­szę się, że – choć nie­za­mie­rze­nie – przy­czy­ni­łam się do jego po­wsta­nia i dzię­ki temu mam ów uni­kat u sie­bie. Je­dy­ny taki.