Czerwone oczy

Była ciem­na bez­k­się­ży­co­wa noc, gdy wra­ca­łem z pracy.

Znaj­do­wa­łem się już bli­sko domu, na skra­ju nie­wiel­kiej wio­ski. Zo­sta­ło je­dy­nie przejść przez teren, któ­re­go nie lu­bi­łem naj­bar­dziej – pola.

Idąc przez nie, czu­łem się jak poza wszel­ką cy­wi­li­za­cją, a cał­kiem za­chmu­rzo­ne niebo tylko po­tę­go­wa­ło uczu­cie izo­la­cji.

Sta­ną­łem na wą­skiej, po­kry­tej trawą ścież­ce, włą­czy­łem la­tar­kę w te­le­fo­nie i już po chwi­li usły­sza­łem sze­lest ga­łę­zi i trzask krza­ków nie­opo­dal.

Z ner­wów prze­łkną­łem ślinę i przy­spie­szy­łem kroku.

Wszy­scy po­wta­rza­li, że nie ma tu nic groź­ne­go, co naj­wy­żej sarny i wie­wiór­ki, ale mimo wszyst­ko nie mo­głem po­zbyć się nie­po­ko­ju, że za chwi­lę coś wy­sko­czy z ciem­no­ści.

Sze­dłem, sły­sząc sze­lest liści i wła­sny cięż­ki od­dech. Chcia­łem jak naj­szyb­ciej zna­leźć się w domu i za­mknąć za sobą drzwi.

Nagle sze­lest się na­si­lił i gdy od­wró­ci­łem się w kie­run­ku źró­dła dźwię­ku, zo­ba­czy­łem je – dwie czer­wo­ne plamy w mroku. Oczy. Wpa­trzo­ne pro­sto we mnie zza krza­ków. 

Za­mar­łem.

Te­le­fon o mało nie wy­padł mi z dłoni. Nogi mia­łem jak z waty, gdy po­wo­li prze­su­wa­łem się w kie­run­ku bez­piecz­ne­go domu.

Po­wta­rza­łem sobie w my­ślach, że to na pewno ja­kieś złu­dze­nie, może od­bi­cie świa­tła, ale nic nie po­ma­ga­ło. Czer­wo­ne oczy ob­ser­wo­wa­ły każdy mój ruch.

Nie wie­dzia­łem, co robić. Chcia­łem po­biec, ale jeśli było to ja­kieś dzi­kie zwie­rze, mógł­bym spro­wo­ko­wać po­ścig.

Po chwi­li czer­wo­ne świa­tła za­czę­ły zni­kać, cho­wać się w ciem­no­ści. Po­czu­łem taką ulgę, że bra­kło mi tchu.

Czym prę­dzej po­bie­głem do domu nie mogąc prze­stać oglą­dać się za sie­bie, ale wy­glą­da­ło na to, że nic mnie już nie ob­ser­wu­je.

 

 

 

•••

 

Gdy tylko otwo­rzy­łem drzwi usły­sza­łem płacz młod­szej sio­stry. W środ­ku pa­no­wał pół­mrok – oj­ciec lubił oszczę­dzać prąd.

Dom był mały, więc już po kilku kro­kach zo­ba­czy­łem Agniesz­kę i kom­plet­nie pi­ja­ne­go ojca, sto­ją­ce­go nad nią z pasem.

Kiedy nasze spojrzenia się spotkały, uciekła za moje plecy.

– Nie ukry­waj jej! – za­beł­ko­tał Adam, czer­wo­ny na twa­rzy. – Za­słu­ży­ła na lanie! Ledwo się szko­ła za­czę­ła, a już do­sta­ła je­dyn­kę!

Wie­dzia­łem, że nie ma sensu kłó­cić się ojcem, kiedy był w takim sta­nie, nie chcia­łem jesz­cze bar­dziej po­gar­szać sy­tu­acji.

– Na­uczy się, po­pra­wi ocenę, po­mo­gę jej – po­wie­dzia­łem spo­koj­nie.

Adam za­ta­cza­jąc się spra­wiał wra­że­nie spo­koj­niej­sze­go. Chwy­cił bu­tel­kę wódki ze stołu, po­cią­gnął łyk i wska­zał na mnie pal­cem.

– Oby tak było, bo ina­czej tobie też się do­sta­nie.

Od­wró­cił się i po­szedł do swo­jej sy­pial­ni, trza­ska­jąc drzwia­mi. Agniesz­ka przy­tu­li­ła się do mnie mocno, łka­jąc mi w ra­mio­na.

Chcia­łem coś po­wie­dzieć, jakoś ją po­cie­szyć, ale nic nie przy­cho­dzi­ło mi do głowy, więc po pro­stu gła­ska­łem ją po gło­wie, chcąc dodać otu­chy.

– Bar­dzo cię zbił? – za­py­ta­łem, gdy od­pro­wa­dzi­łem sio­strę do po­ko­ju.

Ona prze­czą­co po­krę­ci­ła głową.

– Tylko tro­chę – wy­szep­ta­ła – ale już nie boli. – Uśmiech­nę­ła się de­li­kat­nie, ale jej wciąż wil­got­ne od łez oczy wy­ra­ża­ły tylko ból i cier­pie­nie.

Na ten widok za­chcia­ło mi się pła­kać.

– Śpij do­brze, jutro bę­dzie le­piej – po­wie­dzia­łem, od­gar­nia­jąc jej włosy z twa­rzy.

Po­wta­rza­łem to co noc i mia­łem na­dzie­ję, że któ­re­goś dnia te słowa na­praw­dę się speł­nią. 

 

***

 

Obu­dzi­ło mnie blade po­ran­ne świa­tło.

Mia­łem dziś wolne, więc po­sta­no­wi­łem spę­dzić tro­chę czasu z sio­strą, kiedy wróci ze szko­ły.

Wsta­łem z łóżka i wyj­rza­łem przez okno. Nad wio­ską uno­si­ła się gęsta jak mleko mgła.

Było po siód­mej, więc Agniesz­ka po­win­na już szy­ko­wać się do szko­ły.

Nic jed­nak nie wska­zy­wa­ło na to, że sio­stra w ogóle się obu­dzi­ła, więc otwo­rzy­łem drzwi jej po­ko­ju i za­mar­łem… łóżko było puste. Serce od razu za­czę­ło walić mi w pier­si. Tłu­ma­czy­łem sobie, że może wy­szła wcze­śniej, ale nie mo­głem się uspo­ko­ić.

Wsze­dłem do po­ko­ju ojca, który spał w naj­lep­sze. Obok niego le­ża­ła flasz­ka po wódce i zdję­cie zmar­łej mamy. 

Trzę­są­cy­mi się rę­ka­mi się­gną­łem po te­le­fon i na­pi­sa­łem do sio­stry wia­do­mość: „Je­steś już w szko­le?”.

Cze­ka­łem na ja­ki­kol­wiek znak, ale nic się nie dzia­ło.

Coraz bar­dziej bałem się, że ucie­kła, ale gdyby to pla­no­wa­ła… prze­cież by mi po­wie­dzia­ła. 

Wy­bie­głem z domu i ru­szy­łem w stro­nę szko­ły. Mia­łem na­dzie­ję, że zła­pię ją gdzieś po dro­dze i moja pa­ni­ka znik­nie.

Mgła utrud­nia­ła wi­docz­ność. Świat znik­nął – wi­dzia­łem je­dy­nie biel i za­ry­sy bu­dyn­ków.

Gdy do­tar­łem pod szko­łę, przy bra­mie stali na­uczy­cie­le. Ich twa­rze były na­pię­te, oczy nie­spo­koj­nie.

Serce po raz ko­lej­ny moc­niej za­bi­ło w mojej pier­si.

– Dzień dobry – po­wie­dzia­łem do na­uczy­cie­li, któ­rzy od razu od­wró­ci­li się w moją stro­nę. – Czy… Agniesz­ka jest w szko­le? – za­py­ta­łem.

Star­szej na­uczy­ciel­ce za­drża­ła warga.

– Nie ma ni­ko­go… – od­par­ła.

– Jak to ni­ko­go? – za­py­ta­łem, czu­jąc, że coś ści­ska mi gar­dło.

Ko­bie­ta po­pra­wi­ła oku­la­ry i spu­ści­ła wzrok.

– Żadne dziec­ko nie przy­szło dziś do szko­ły.

Kiedy to usły­sza­łem, po­ciem­nia­ło mi przed ocza­mi.

 

 

***

 

 

Cze­ka­li­śmy jesz­cze jakiś czas, ale żadne dziec­ko nie przy­szło. Wy­da­wa­ło się, że wszyst­kie wy­pa­ro­wa­ły – jakby roz­pły­nę­ły się w po­wie­trzu.

Do akcji wkro­czy­ła po­li­cja, prze­słu­chu­jąc na­uczy­cie­li i ro­dzi­ców. Nikt nie miał nic do po­wie­dze­nia, nikt nie ro­zu­miał, co się wydarzyło. Sta­li­śmy przed szko­łą, a z każdą mi­nu­tą przy­by­wa­ło coraz wię­cej ro­dzi­ców.

– Jest coś o czym muszę wspomnieć… – po­wie­dzia­łem do jed­ne­go z po­li­cjan­tów. – Może to nic, ale… wczo­rajszej nocy wi­dzia­łem coś dziw­ne­go na po­lach, jakby… czer­wo­ne oczy… – mó­wi­łem nie­skład­nie i czu­łem, że wszy­scy pa­trzą na mnie jak na wa­ria­ta.

– I sądzi pan, że czer­wo­ne oczy po­rwa­ły dzie­ci? – za­py­tał po­li­cjant bez śladu roz­ba­wie­nia. Jego ton był ostry, zmę­czo­ny, jakby sły­szał już zbyt wiele głu­pich żar­tów.

– Nie wiem, po pro­stu… uzna­łem, że to może być ważne… – od­par­łem cicho, spusz­cza­jąc głowę.

Po­li­cjan­ci po­dzię­ko­wa­li za zło­że­nie ze­znań, obie­cu­jąc, że zro­bią wszyst­ko, by od­na­leźć dzie­ci całe i zdro­we.

Cała ta spra­wa nie da­wa­ła mi spo­ko­ju. Za­miast wró­cić do domu uda­łem się w stro­nę pól. Mgła nie ustę­po­wa­ła. Uno­si­ła się nad zie­mią, za­sła­nia­jąc mi widok.

Z drżą­cym ser­cem i su­cho­ścią w ustach ru­szy­łem na­przód. Nie wiem, czego szu­ka­łem, ale nie chcia­łem sie­dzieć bez­czyn­nie i cze­kać.

Roz­glą­da­łem się do­oko­ła, go­to­wy na wszyst­ko. Każdy sze­lest spra­wiał, że pod­ska­ki­wa­łem ze stra­chu, a gęsią skór­kę czu­łem nawet na karku.

Po chwi­li mar­szu za­uwa­ży­łem coś na jed­nym z krza­ków. Gdy pod­sze­dłem bli­żej za­uwa­ży­łem, że to nie­bie­ska wstąż­ka, naj­pew­niej na­le­żą­ca do ja­kiejś dziew­czyn­ki. Była po­kry­ta dziw­ną, lepką, zie­lon­ka­wą sub­stan­cją o nie­przy­jem­nym, gni­ją­cym za­pa­chu, który ude­rzył mnie w twarz jak cios. Na ziemi za­uwa­ży­łem wię­cej śla­dów mazi. Ru­szy­łem w ich kie­run­ku, gdy nagle usły­sza­łem kroki we mgle. Ze stra­chu otwo­rzy­łem sze­ro­ko oczy. Byłem gotów do uciecz­ki, serce wa­li­ło mi jak sza­lo­ne, twarz zro­bi­ła się cała mokra od potu.

Ni­ko­go jed­nak nie do­strze­głem, żad­nych czer­wo­nych oczu, więc za­czą­łem się uspo­ka­jać. W po­lach żyją też nor­mal­ne zwie­rzę­ta, nie tylko po­two­ry, po­wta­rza­łem sobie.

Na drżą­cych no­gach ru­szy­łem dalej. My­śla­łem nawet, że może naj­le­piej by­ło­by za­wia­do­mić po­li­cję, ale chcia­łem dzia­łać szyb­ko! Być może gdzieś tu, nie­da­le­ko, była moja sio­stra!

Ka­wa­łek dalej znaj­do­wa­ła się po­la­na.

Za­schło mi w gar­dle! Czu­łem, że je­stem już tak bli­sko! Cała maź zda­wa­ła się zbie­gać w jedno miej­sce – na śro­dek.

Nogi mi się trzę­sły, ale sze­dłem dalej.

Gdy do­tar­łem na śro­dek, całe buty mia­łem po­kry­te ta­jem­ni­czą sub­stan­cją.

Kuc­ną­łem, przy­ło­ży­łem dłoń do ziemi i po­czu­łem, że po­wierzch­nia de­li­kat­nie wi­bru­je, jakby w ryt­mie bicia serca.

Kom­plet­nie nie wie­dzia­łem, co o tym my­śleć.

Za­czą­łem po­wo­li kopać rę­ka­mi, a w gło­wie ko­ła­ta­ła mi się myśl, że chyba cał­kiem osza­la­łem i wtedy znów usły­sza­łem kroki.

Spoj­rza­łem w kie­run­ku dźwię­ku i po raz ko­lej­ny zo­ba­czy­łem czer­wo­ne oczy.

Wy­glą­da­ły jak małe świa­teł­ka uno­szą­ce się w gę­stej mgle.

Wsta­łem ledwo ła­piąc od­dech.

Stwór po­wo­li zmie­rzał w moim kie­run­ku. Wi­dzia­łem zarys jego syl­wet­ki. To… coś… po­ru­sza­ło się na dwóch no­gach, ale nie mógł to być czło­wiek – lu­dzie nie byli tak wy­so­cy.

Cał­kiem spa­ni­ko­wa­łem. My­śla­łem, że oto nad­szedł mój ko­niec. Ze­rwa­łem się do biegu.

Nigdy w życiu nie pę­dzi­łem tak szyb­ko. Co chwi­lę spo­glą­da­łem za sie­bie, ale oczy znik­nę­ły, jakby nigdy ich nie było. 

 

 

***

 

 

Wró­ci­łem do domu i zo­ba­czy­łem ojca, od któ­re­go od razu po­czu­łem al­ko­hol. Ciar­ki prze­szły mi po ciele – to nigdy nie zwia­sto­wa­ło nic do­bre­go.

Męż­czy­zna był wy­raź­nie wzbu­rzo­ny, cały czer­wo­ny na twa­rzy, z dłoń­mi za­ci­śnię­ty­mi w pię­ści.

Nawet nie zdą­ży­łem zdjąć butów, a on ru­szył w moim kie­run­ku, jak wście­kły byk.

– Gdzie ona jest?! – krzyk­nął, chwy­ta­jąc mnie za ra­mio­na.

– Nie… nie wiem… wszyst­kie dzie­cia­ki… znik­nę­ły – mó­wi­łem drżą­cym gło­sem, ale oj­ciec spra­wiał wra­że­nie, jakby nie ro­zu­miał ani jed­ne­go słowa.

– Żar­tu­jesz sobie ze mnie? – wark­nął, zbli­ża­jąc twarz do mojej. – Ukry­wasz ją przede mną? Tak sobie po­gry­wasz?

– Po­gry­wam?! – krzyk­ną­łem i ode­pchną­łem go z taką siłą, że Adam upadł na pod­ło­gę. – Jak­byś wy­szedł z domu, może wie­dział­byś, co się dzie­je! Agniesz­ka znik­nę­ła, po­zo­sta­łe dzie­cia­ki też! Ale może i do­brze! Gdzie­kol­wiek się znaj­du­je, na pewno jest jej le­piej niż z tobą! – Słowa wy­le­wa­ły się ze mnie, jedno po dru­gim, jak­bym tra­cił nad sobą pa­no­wa­nie.

Adam wstał z pod­ło­gi i ude­rzył mnie w twarz tak mocno, że po­ciem­nia­ło mi przed ocza­mi.

Przed upad­kiem po­wstrzy­ma­ła mnie tylko ścia­na, na którą wpa­dłem.

– Jesz­cze raz ode­zwiesz się do mnie w ten spo­sób – mówił oj­ciec z wy­ce­lo­wa­nym we mnie pal­cem – i jesz­cze raz mnie za­ata­ku­jesz, to cię za­bi­ję. A teraz le­piej znajdź tę sukę, swoją sio­strę.

To po­wie­dziaw­szy pod­szedł do lo­dów­ki, z któ­rej wy­cią­gnął piwo. 

 

Nie chcia­łem prze­by­wać z tym czło­wie­kiem w jed­nym po­miesz­cze­niu, więc wy­sze­dłem na ze­wnątrz. Im ciem­niej się ro­bi­ło, tym więk­szy nie­po­kój czu­łem. Wi­dzia­łem mi­ga­ją­ce świa­tła po­li­cyj­nych ra­dio­wo­zów. Lu­dzie cho­dzi­li po całej wio­sce i wo­ła­li dzie­cia­ki po imie­niu.

Sta­łem przed domem i pa­trzy­łem w stro­nę pól, ale nie do­strze­głem nic oprócz ciem­no­ści.

Zu­peł­nie nie wie­dzia­łem, co robić. Tem­pe­ra­tu­ra sta­wa­ła się coraz chłod­niej­sza, a Agniesz­ka nadal nie wra­ca­ła.

Za­sta­na­wia­łem się, gdzie jest, czy wszyst­ko z nią w po­rząd­ku. Te myśli nie da­wa­ły mi spo­ko­ju. Tak bar­dzo chcia­łem co­kol­wiek zro­bić, ale czu­łem się ab­so­lut­nie bez­sil­ny.

Pa­trzy­łem w pola. Coś tam było, coś strasz­ne­go. Przez chwi­lę mia­łem ocho­tę po­biec w tamtą stro­nę, do pul­su­ją­cej ziemi, ale po pro­stu się bałem. Za­miast tego wró­ci­łem do domu. Jak tchórz.

 

 

 

***

 

Nie mo­głem spać.

Tej nocy drzwi nie zo­sta­ły za­mknię­te na klucz – w razie, gdyby Agniesz­ka wró­ci­ła.

Le­ża­łem wpa­trzo­ny w sufit, słu­cha­jąc pa­nu­ją­cej do­oko­ła ciszy.

W pew­nym mo­men­cie oczy same mi się za­mknę­ły.

Obu­dzi­ły mnie czy­jeś kroki w po­ko­ju. Po­my­śla­łem, że to oj­ciec wszedł po pi­ja­ku, ale gdy spoj­rza­łem w kie­run­ku źró­dła dźwię­ku, cał­ko­wi­cie za­mar­łem.

Przede mną stała Agniesz­ka. Jej oczy świe­ci­ły czer­wie­nią, a ubra­nia miała po­kry­te tą samą zie­lo­ną mazią, którą wi­dzia­łem w po­lach.

– Ja… wró­ci­łam… – po­wie­dzia­ła gło­sem po­zba­wio­nym emo­cji.

Wsta­łem na drżą­cych no­gach i ostroż­nie zbli­ży­łem się do sio­stry.

Jej czer­wo­ne oczy ob­ser­wo­wa­ły każdy mój ruch. Nie my­śla­łem, że kie­dyś po­wiem coś ta­kie­go, ale autentycznie bałem się Agniesz­ki. Była taka nie­na­tu­ral­na, inna.

– Gdzie… gdzie byłaś? – za­py­ta­łem drżą­cym gło­sem.

– Tam. – Wska­za­ła pal­cem na okno, w stro­nę pól. – Coś mnie wo­ła­ło. Mu­sia­łam iść. Znaj­do­wa­łam się pod zie­mią, z in­ny­mi dzieć­mi i… coś jesz­cze tam było, coś dziw­ne­go, wy­glą­da­ło jak po­twór, ale czu­li­śmy się tacy spo­koj­ni, jak w pięk­nym śnie. Tak pięk­nym, że nie chcia­łam wra­cać.

Słu­cha­łem jej, i z każ­dym ko­lej­nym sło­wem czu­łem coraz więk­szy nie­po­kój.

Zbli­ży­łem dłoń do Agniesz­ki i kiedy do­tkną­łem jej twa­rzy, była zimna jak lód.

Gło­śno prze­łkną­łem ślinę.

– Je­steś bez­piecz­na, wszyst­ko bę­dzie w po­rząd­ku. – Pró­bo­wa­łem się uśmiech­nąć, ale wy­szedł mi tylko nie­przy­jem­ny gry­mas.

– Chcę spać. Muszę iść do sie­bie.

Od­pro­wa­dzi­łem ją do po­ko­ju i gdy wy­cho­dząc za­mkną­łem drzwi – odetchnąłem. 

W jej obec­no­ści czu­łem przerażenie, jakby we­wnątrz niej coś cza­iło się, go­to­we do ataku.

Wró­ci­łem do łóżka i nie po­tra­fi­łem za­snąć.

Co się stało z Agniesz­ką? Czym się stała? – py­ta­łem sa­me­go sie­bie i w oczach za­szkli­ły mi się łzy.

Mia­łem na­dzie­ję, że rano wszyst­ko bę­dzie do­brze.

Że nie stra­ci­łem sio­stry.

 

***

 

Na ze­wnątrz wsta­wa­ło słoń­ce i przez okno wpa­da­ły jego jasne, po­ran­ne pro­mie­nie. Nie zmru­ży­łem oka, odkąd Agniesz­ka wró­ci­ła. Le­ża­łem wsłu­cha­ny w ciszę, aż w końcu usły­sza­łem od­głos do­bie­ga­ją­cy zza drzwi – z po­ko­ju ojca.

Na­stęp­ne były kroki na ko­ry­ta­rzu – szedł do Agniesz­ki.

Gło­śno prze­łkną­łem ślinę, cze­ka­jąc w na­pię­ciu, co się wy­da­rzy.

Otwo­rzył drzwi. Sły­sza­łem cha­rak­te­ry­stycz­ne skrzyp­nię­cie. Serce wa­li­ło mi jak osza­la­łe.

– Agniesz­ka! – ryk­nął Adam. – Gdzieś była cały dzień?! – wrza­snął po raz ko­lej­ny.

Sio­stra nie od­po­wie­dzia­ła, a ja ze­rwa­łem się z łóżka.

– Od­po­wia­daj, jak do cie­bie mówię! – krzy­czał bez prze­rwy.

Nie zdą­ży­łem nawet wyjść z po­ko­ju, gdy usły­sza­łem prze­raź­li­wy ryk, jakby dzi­kie­go zwie­rzę­cia.

Po nim roz­pacz­li­wy krzyk ojca i głu­chy łomot.

Za­mar­łem.

Krzy­ki ojca od­bi­ja­ły mi się w gło­wię jak echo.

Cicho otwo­rzy­łem drzwi i wy­sze­dłem na ko­ry­tarz. Zo­ba­czy­łem, że pokój sio­stry był otwar­ty, a z wnę­trza po­wo­li są­czy­ła się krew, two­rząc ciem­ną smugę na pod­ło­dze.

Nogi mia­łem jak z waty, ale sze­dłem dalej. Z prze­ra­że­nia za­czą­łem się pocić, jakby w domu było sto stop­ni.

Zaj­rza­łem do środ­ka.

Oj­ciec leżał mar­twy, roz­szar­pa­ny. Na skó­rze miał ślady pa­zu­rów, a krew wy­le­wa­ła się z każ­dej rany.

Na łóżku sie­dzia­ła Agniesz­ka, cała we krwi.

Jej twarz nie przy­po­mi­na­ła twa­rzy sio­stry. Zde­for­mo­wa­na, blada. Z ust wy­do­by­wa­ła się zie­lo­na maź, a na gło­wie znaj­do­wa­ły się je­dy­nie szcząt­ki jej nie­gdyś dłu­gich, czar­nych wło­sów.

Spoj­rza­ła na mnie nie­sy­me­trycz­nie uło­żo­ny­mi, czer­wo­ny­mi ocza­mi i ode­zwa­ła chra­pią­cym gło­sem:

– On… za­ata­ko­wał mnie – mó­wi­ła tak nie­wy­raź­nie, że ledwo ją ro­zu­mia­łem.

Wsta­ła.

Zo­ba­czy­łem jej dło­nie za­koń­czo­ne pa­zu­ra­mi

Od­ru­cho­wo się cof­ną­łem, drżąc na całym ciele.

Ona jed­nak pod­cho­dzi­ła do mnie po­wo­li.

Na ze­wnątrz roz­le­gły się krzy­ki. Agniesz­ka spoj­rza­ła w stro­nę okna i po­my­śla­łem, że to naj­lep­sza oka­zja do uciecz­ki.

Wy­bie­głem z domu, wprost w gęstą mgłę.

Na ulicy pa­no­wał chaos. Miesz­kań­cy wal­czy­li ze stwo­ra­mi, które jesz­cze nie­daw­no były ich dzieć­mi.

Jeden z męż­czyzn za­ata­ko­wał dziew­czyn­kę z nie­bie­ską wstąż­ką na ręce, a ona po pro­stu rzu­ci­ła się na niego, roz­szar­pu­jąc dłu­gi­mi pa­zu­ra­mi.

Nie wie­dzia­łem, co zro­bić. Je­dy­ne o czym my­śla­łem, to żeby jak naj­szyb­ciej wy­do­stać się z tego kosz­ma­ru.

Spoj­rza­łem w stro­nę pól. Był tam, wy­so­ki, nie­po­ru­szo­ny.

Pa­trzył, jakby się bawił. Jak kot, który jesz­cze nie zabił myszy.

Wie­dzia­łem, że nigdy nie za­po­mnę tego wi­do­ku.

Od­wró­ci­łem się i po­bie­głem przez mgłe, byle dalej od tego pie­kła.

Za ple­ca­mi sły­sza­łem krzy­ki ko­na­ją­cych ludzi, a ja bie­głem do­pó­ki nie za­pa­dła cisza.