Krótko i zwięźle

– Jestem głodny! – wrzasnął niespodziewanie Wielki Biały Huragan, otwierając z hukiem drzwi jednoizbowej szkoły w Nebrasce.

Był środek dnia dwunastego stycznia 1888 roku. Ranek, stosunkowo ciepły i pogodny, nie zapowiadał tego, co miało nastąpić później.

Dziewiętnastoletnia nauczycielka Minnie Freeman krzyknęła przestraszona i upuściła trzymaną książkę. Na widok śnieżnej bestii trzynaścioro dzieci skurczyło się w ławkach.

A Wielki Biały Huragan podpełzł zdradziecko, niczym ogromny wąż, wprost do zdrętwiałej kobiety, chuchając jej w twarz mroźnym powietrzem.

– Chcę was zjeść! – syknął złowrogo i oblizał się.

A potem spojrzał w górę. Rozdziawił wielką paszczę. Zamieć, wywołana jego zabójczym oddechem, błyskawicznie zmiotła dach i wybiła okna szkoły, jakby były wykonane z papieru.

– Jestem tu i nie odejdę! Pożrę was jednym kłapnięciem szczęk!

Temperatura w budynku zaczęła szybko spadać, uczniowie drżeli, krzyczeli i panikowali coraz bardziej. Rozumieli, że czeka ich najgorsze.

– Już po nas! – wołał Tom.

– Mądre dziecko – roześmiał się złowieszczo Huragan. – Jego zostawię sobie na deser. Lunch zacznę od ciebie, Minnie.

Dziewczyna popatrzyła odważnie w oczy śnieżnego potwora.

– A ja powiem krótko i zwięźle: nie!

– Coś?! – ryknął stwór.

Pisk przerażonych dzieci na moment ogłuszył nauczycielkę. Skulone, trzymały się razem, drżąc z zabójczego zimna i strachu.

Minnie sięgnęła do biurka. W szufladzie znalazła kłębek sznurka. Kolejny raz potężnie zawiało. Z trudem łapiąc oddech, kobieta podeszła do szafy i wydobyła z niej koce. Musiała się spieszyć. Śniegu błyskawicznie przybywało.

Skostniałymi z zimna rękami zaczęła po kolei wiązać szczelnie okryte kocami dzieci.

– Na nic twoje żałosne starania, Minnie Freeman. Z moją siłą nie można wygrać! Już teraz mówią o mnie: „Dziecięcy Żywioł”. Nie macie żadnych szans! Pożrę was, jak i innych! – szydził Wielki Biały Huragan.

– A ja powiem krótko i zwięźle: nie!

– Proszę pani, ja nie dam rady przejść przez takie zaspy. – Najmłodsza Patrycja wyjrzała przez wyrwę po drzwiach.

Minnie otarła jej łzy i przytuliła z serdecznym uśmiechem.

– Nie martw się, Pati. Wezmę cię na ręce.

– Ale wtedy to pani nie zdoła iść – wtrąciła ze smutkiem Dorotka.

– Bądź spokojna, Dorotko, zdołam.

– To nieprawda! – zasyczał Wielki Biały Huragan. – Idziecie na pewną śmierć, prosto w moją paszczę!

Uczniowie znowu zaczęli jęczeć.

– Ten potwór będzie wciąż straszył i huczał, lecz tylko od nas zależy, czy się mu poddamy, czy nie! – zawołała do dzieci Minnie, próbując przekrzyczeć silną wichurę, która nagle wdarła się między ławki.

– Może powinniśmy zostać w szkole? – zapytała niepewnym głosem Alicja.

– O, tak, zostańcie tu, zostańcie. Nie macie dokąd iść, głupcy! – podchwycił upiór.

– Nie, tej szkoły zaraz nie będzie. Śnieg ją zasypie albo wiatr porwie i doszczętnie zniszczy – stwierdził ponuro Jan. – Musimy iść.

– A co, jeśli zginiemy?

– Nie zginiemy. Gwarantuję – odpowiedziała z ciepłym uśmiechem nauczycielka i wyprowadziła powiązane dzieci.

Szli w zamieci, prawie po omacku, zginając ciała przy silnych podmuchach mroźnego wiatru.

– Chodźcie, chodźcie do mnie, im szybciej, tym lepiej! Wprost w moją paszczę! – ryczał Wielki Biały Huragan. – Pożarłem już tyle smakowitych dzieci, pochłonąłem już ponad dwieście trzydzieści kąsków, a teraz chętnie zrobię to samo z wami!

Aby zagłuszyć jego groźby, Minnie śpiewała podopiecznym piosenki i wołała do nich ciągle, dodając tym samym otuchy.

I dokonała rzeczy – zdawałoby się – niemożliwej. Przeszedłszy w skrajnie wyczerpujących warunkach milę, dotarła z uczniami do najbliższego domu. Byli uratowani! Żadnych odmrożeń, żadnych ran.

– Jeszcze po ciebie wrócę, Minnie Freeman, to nie koniec!- odgrażał się rozwścieczony Wielki Biały Huragan, z gniewem odlatując ku innych zasypanym szkołom, domom, polom i osiedlom.

Dziewczyna odetchnęła z ulgą, widząc całe i zdrowe wszystkie trzynaścioro podopiecznych, po czym wyszeptała ze stoickim spokojem, patrząc przez okno na oddalającego się potwora.

– A ja powiem krótko i zwięźle: nie.