Profil użytkownika


komentarze: 5363, w dziale opowiadań: 4060, opowiadania: 1479

Ostatnie sto komentarzy

Team Zan once again :) Mój głos masz jak w banku, Bruce. 

Known some call is air am

Bruce, każdy z nas to indywidualność, niezależnie czy lożamin, czy nie. W temacie kompetencji lożan jestem team Zan :) 

Known some call is air am

Bruce, ale Ty wiesz, że jesteś jednym z filarów tego portalu? Czy znowu mam Ci to przypomnieć? 

Ślimaku – Twoja chęć oraz umiejętność zażegnywania konfliktów jest bezcenna i jest jedną z tych rzeczy, które czynią z Ciebie ważnego lozanina, którego trudno byłoby zastąpić, więc nie pitol i nie umniejszaj sobie niepotrzebnie. 

Nikodem – gratsy za nominację, jak nie tym razem, to kolejnym. Trzymaj się i powodzenia w dalszym pisaniu!

Known some call is air am

Dobre. Świetny język. Z jakiegoś powodu mnie najbardziej straszą właśnie jakieś anomalie w otaczającej nas rzeczywistości, coś jak schody w miejscu, w którym przecież schodów nie było, które mamy u Ciebie. Przypomniało mi to nieswoje uczucie, którego doświadczyłem, czytając “Dom z liści” Danielewskiego – w pewnym momencie w domu (z braku lepszego określenia) bohatera pojawiają się w korytarzu drzwi, których dzień wcześniej nie było. Nawet teraz, kiedy sobie przypominam ten fragment, kiedy protagonista po raz pierwszy je otwiera, ciarki chodza mi po plecach ;) Przez powyższe chce powiedzieć, że utrafiłeś w to, co potrafi u mnie wywołac niepokój, a o to przecież w horrorach chodzi.

Dobra robota :)

Pozdrawiam serdecznie 

Q

Known some call is air am

Bardzo przyjemne i optymistyczne :)

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Za proste było ;) Oczywiście masz rację, Twoja kolej.

Known some call is air am

To z van Damem to się chyba Cyborg nazywało, ale mogę się mylić. Natomiast bajka, to chyba ta o tych dwóch gościach co próbowali Azteków, Majów czy innych Inków oszwabić ze złota. Tytułu nie pamiętam.

Known some call is air am

Ludzie lubią historię, które już znają. Klasyka jest bezpieczna, nie trzeba się zbyt wysilać czytelniczo, żeby łyknąć opowiadana historię. Zresztą to dziala nie tylko w przypadku opowiadań. 

Known some call is air am

Fajne. Krótkie, nie ma puenty, ale napisane dobrze. Przypomina mi Martina i jego Tufa Wędrowca;)

Klikam i pozdrawiam serdecznie 

Q

 

Known some call is air am

Eh… No ale, gratulacje dla nominowanych!

Known some call is air am

Świetne opowiadanie, śniąca :)

Już dwa razy mi o nim opowiadałaś, więc nie mogłem go wreszcie nie przeczytać. Bardzo podoba mi się język, którym piszesz – słowa płyną, mają melodię, która niesie po kolejnych literach, słowach, zdaniach. A sama historia lokomotywy, która była najszybsza jest przyjemną lekturą, w której jest nieco grozy, nieco tajemnicy, trochę magii i trochę religii, szczypta historii i nawet odrobina podróży w czasie. 

Nie dziwi mnie piórko, nic a nic.

 

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

No widzisz, i tutaj wchodzę ja, cały na biało, w szpiczastym kapturze i z pochod… A nie, to nie ta impreza ;)

Known some call is air am

Siema!

 

Pan Widmo zostaje rozczłonkowany przez wyposażoną w miecz Amazonkę o ognistym spojrzeniu, posiekany na kawałki, które wiją się jeszcze przez kilka minut,

Jakoś ten pogrubiony fragment źle brzmi. Może → “… przez dzierżącą miecz Amazonkę…”? Albo jeszcze prościej → “…przez miecz Amazonki o…”?

 

Królowa Krzyku wyraża podziękowanie swej wybawczyni, całując ją namiętnie w usta, jakby nie pamiętała już, że chwilę wcześniej walczyła o życie, pragnąc jedynie zaspokoić swój przez lata ukrywany homoseksualny popęd. Amazonka jednak opiera się jej zalotom, odpycha, pokazując wymownie, kto jest panem jej duszy i ciała. Oto bowiem wkracza do akcji sam Herakles, tytanowy pół-bóg

Przekreślone usunąłbym, bo można i niczemu to nie zaszkodzi. Pogrubione – półbóg.

 

zbudowana z czystego testosteronu góra mięśni, pozbawiona jednak w dużej mierze intelektu, na co wskazuje nieobecność głowy.

Trójka bohaterów rozgląda się dookoła, jakby próbując odgadnąć, kto zamknął ich w tym niekończącym się koszmarze

OK, ale czym się rozgląda ten Herakles, skoro nie ma głowy?

 

ale nie dostrzegają oka, ukrytego za namalowanym na niebie Księżycem, który widać, choć z nieba spadają strugi wody.

 

A może lepiej brzmiałoby → namalowanym na niebie księżycem, widocznym pomimo lejących się z nieba strug wody.?

 

Stara wersja humarium, którą on posiada to  banalna zabawka, którą mogliby się zainteresować co najwyżej socjolodzy, pragnący obserwować zachowania ludzkie w ekstremalnych warunkach.

Nie wiem czy trafnie odczytuję Twojego szorta, ale postrzegam humarium, a konkretniej jego starą wersję, jako literaturę niefantastyczną, która oferuje wyłącznie to, co prawdopodobne, zaś humarium protagonisty jest literaturą fantastyczną, pozwalającą na o wiele więcej. W kontekście Twojego zainteresowania bizarro, na doczepkę biorąc to, co miałem okazję i przyjemność wchłonąc na bizarroconie, mógłbym pokusić się o jeszcze konkretniejszą interpretację, podług której stare humarium jest jednak może literaturą fantastyczną, jednakże ograniczoną ramami konwencji, zaś to ulepszone humarium jest z kolei literaturą bizarrystyczną, dla której te ramy nie stanowią żadnej przeszkody. Tak czy inaczej, dobry szort i dlatego kliknąłem bibliotekę.

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Hej.

 

@Tarnina

 

Ale przynajmniej coś jest… Eeech :)

To coś zostało nieco przerobione, uwzględniając część (dużą) Twoich oraz Ślimaka sugestii. 

 

@bruce

 

Ano, to ja, na szybko i po łebkach, ale ja.

 

@Finkla

 

Dzięki za lekturę i komcia. Kto tu jest dobry, a kto zły? Jakoś tak mi ostatnio wychodzi w opowiadaniach, że postaci dobrych nie ma. Dzięki za życzenia, przydadzą się.

 

@Koala

 

Horror? Skoro tak mówisz i Tarnina też, to tak tekst otaguje. Mnie ostatnio bardziej straszy rzeczywistośc, której doświadczam, fikcja coraz mniej i mniej. Dzięki za lekturę i pozostawienie po sobie śladu.

 

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

@Ślimaku

 

Mam nadzieję, że “mus” wynikał z czegoś niewinnego, ale na wszelki wypadek życzę dużo zdrowia Tobie i rodzinie!

Niestety, niczego niewinnego nie było w tym musie. Ale może obędzie się bez tej ewentualności, bo nic jeszcze nie jest przesądzone. Dzieki za życzenia.

 

jestem czujny, czy nie mogą niechcący wpisać się w szkodliwe przekonania i posłużyć komuś do propagandy spiskowej.

A, to OK, rozumiem. Nie potrzeba nam więcej szurów i antyszczepionkowców. 

 

(Ewentualnie nie wiem, czy zauważyłeś mój komentarz z 17:21, tuż nad Twoim).

Nie zauważyłem. Ale teraz widze i musze przyznać, że to dobry pomysł, bo zdaje się, że tego typu rzeczy się w naszej smutnej rzeczywistości zdarzały. 

 

Po pobraniu narządu nie można długo czekać z wszczepieniem. Najlepiej robić jedno i drugie w tym samym ośrodku; czasami przewozi się organ pogotowiem lotniczym, ale też nie jestem pewien, na jak duże odległości (jeżeli kartel w ogóle miałby taką możliwość).

Uhum, jasne, jakoś nie pomyślałem o terminie przydatności. Zostawmy to jednak w domyśle, bo w tekście bezpośrednio nic na ten temat nie ma.

 

@Tarnino

 

… nie lubię Cię :P

Oj tam, przecież widać, że ta godzina pozwoliła na to niedopracowane coś jedynie. 

 

Nie, tak już było wcześniej. Tylko nie było widać.

Nie wykluczam. Choć wydaje mi się, że ten rodzaj postrzegania siebie nabiera jednak pewnego rozpędu. To jak z orzeczeniami o niepełnosprawności – teraz co drugiemu dzieciakowi rodzice coś takiego ogarniają, choć nie ma ku temu podstaw. Wiem, co mówię, bo i takich rodziców znam, kiedy sam mam syna z MPD drugiego poziomu.

 

Known some call is air am

Dziękuję za odkopanie tego tekstu, TaTojoto. Cieszę się, że szorty przypadł Ci do gustu. 

Pozdrawiam serdecznie 

Q

Known some call is air am

Mocno prawdziwe, niestety. Znam osobiście kilku takich Potoków, ale to nie oni są największym problemem. Największym problemem są tacy ich szefowie, różne łajzy, mejzy, bonkiewicze, jaszczury czy inne ludwiczki – niegłupie, lecz zaślepione jedyną słuszną narracją owieczki. 

Swoją drogą – byłem dziś w Tychach pod stadionem i na jednej z kas biletowych jest mural przedstawiający ojca z synem, idących tunelem na trybuny stadionu. Pod muralem jest napis: Witaj synu w świątyni futbolu, tutaj nauczysz się wiary, miłości i honoru. Oglądając to miałem ochotę wrócić do czasów, kiedy sprayami mazałem na ścianach graffiti i zamienić ostatnie, zakłamujące rzeczywistość słowa na "nauczysz się tutaj głupoty, bandyctwa i braku honoru", żeby mural oddawał stan faktyczny.

Nie klikam tylko z powodu braku fantastyki, bo warsztatowo jest spoko.

Pozdrawiam serdecznie 

Q

Known some call is air am

Hej!

 

Na początek technikalia.

 

Podkrążone przekrwione oczy zdawały się niemo krzyczeć: odpocznij! Weź urlop!

Usunąłbym “niemo” bo to ciut pretensjonalne.

 

konus zagroził mi, że mnie zwolni, jeśli…

Usunąłbym, bo niepotrzebne.

 

– Adres. Ulica przyszłościowa pięćset sześćdziesiąt

Nazwy ulic, nawet tych wymyślonych, piszemy wielką literą.

 

– Teraz, możesz mi powiedzieć, dlaczego tak wcześnie przyjechałeś. –  Patrzyła mi prosto w oczy.

Ten pierwszy przecinek zbędny.

 

Odwróciłem od niej wzrok, tylko w ten sposób mogłem liczyć na to, że nie dowie się wszystkiego. Nie chciałem, żeby się martwiła.

To też moim zdaniem zbędne.

 

Nikt tego własnoręcznie nie robił. Humanoidy wraz z gończymi psami przeszukiwały ulice, żeby znaleźć dawcę, następnie przekazywały firmie. W dzielnicach, w których ludzie to widma, tam gdzie narkomania zbiera największe żniwo, było najwięcej dawców. Chociaż to nie do końca adekwatne określenie. Byli to ludzie, których wbrew ich woli, wyłapywano, następnie robiono zastrzyk, a później przygotowywano do konwersji. Pamiętam wzrok kobiety, która w chwili wykonywania zabiegu, otworzyła po raz ostatni oczy.

Dwa przecinki do usunięcia, jedno powtórzenie. W podkreślonym zdaniu przydałoby się dookreślić kogo przekazywano firmie – wystarczy krótkie “ich” przed firmie i po kłopocie.

 

– Pomieszczenie, w którym znajdował się grubas, działało, jak klatka Faradaya. Wizualnie z człowiekiem wewnątrz, nie działo się nic spektakularnego. Dopiero po upływie około dwóch tygodni, proces starzenia się komórek wyhamowywał. Zleceniodawca stawał się coraz młodszy. Zazwyczaj o kilka, kilkanaście lat – u niektórych można to było dostrzec gołym okiem. Tuż po zabiegu, przeprowadzano szczegółowe badania lekarskie, celem potwierdzenia skuteczności.

Cztery nadmiarowe przecinki. W ogóle sprawdź tekst pod tym kątem, bo dalej też masz jeszcze kilka niepotrzebnych.

Ot, scenka, poprawnie napisana ale fabularnie nie porwała. To mógłby być fragment jakiegoś dłuższego tesktu, w którym ta scena byłaby przyczynkiem do jakiegoś śledztwa, mającego na celu ujawnienie praktyk LongLife, jednak samodzielnie się nie za bardzo broni, bo o czym opowiada i jak jest spuentowana? O tym, że korpo, którego zajęciem jest wysysanie z ludzi energii życiowej jest na tyle bezduszne, że posunie się do zabicia któregoś ze swoich pracowników, w tym przypadku protagonisty? Nie jest to specjalnie odkrywcze.

Mimo wszystko na klika jednak zasługuje, a to głównie za sprawą niezłego warsztatu.

 

Pozdrawiam serdecznie

Q

 

 

Known some call is air am

Przeklejam komentarz z bety, żeby formalnościom stało się zadość i komentarz był widoczny publicznie.

 

Masz tutaj niezły miszmasz – duchy, obcy, rządowe agencje, coś w rodzaju osobowości wielokrotnej, która jest tak naprawdę ingerencją rządową w jaźń kosmity, realizowaną poprzez duchy zmarłych, wiedźmy, chatki na smoczych łapkach… No jest tutaj naćkane więcej niż normalnie w tego typu historiach, ale to wszystko się skleja, pasuje do siebie i tworzy naprawde ciekawą i nietuzinkową całość. Najbardziej w całym tekście nie podobało mi się to “Do demona!”, które pojawia się kilka razy i brzmi – wybacz, ale będę brutalnie szczery – głupio (to oczywiście mój odbiór, który może być wyjątkiem).

Ta wiedźma też jakoś tak niespodziewanie wchodzi. Niby od samego początku się pojawia w rozmowach Koral z innymi, ale trakowałem ją bardziej jako postać, która jest tak tylko nazywana z jakiegoś powodu – a Ty mi wyjechałaś z taką prawdziwą, zaskakując mnie i pozostawiając z kilkusekundowym zawieszonym systemem operacyjnym :) Trochę rozmowa Koral z wiedźmą infodumpami pachnie, ale w sumie nie jest źle, bo gdzieś jakies tłumaczenia musiały się pojawić.

Zakończenie mnie zaskoczyło. To, że Marta jest już takim duchem-kosmitą, który czuje jedność. Nie spodziewałem się, co w moich oczach jest dużym plusem.

Bibliotekę już kliknąłem, nominacja w wątku piórkowym też już jest.

Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia!

Q

Known some call is air am

Dziękuję bardzo i gratulacje dla cd4093, a także dla Bruce, która na razie piórka jeszcze nie ma, ale jest tylko kwestią czasu kiedy je dostanie.

Known some call is air am

Dobrze, Ślimaku, zamieszczę odpowiedni komentarz. Natomiast co do kwestii czy wypada nominować betowany przez siebie tekst nie zmieniłem stanowiska, które zajmowałem w toczących się na forum dyskusjach – jeśli moja beta miała wymiar kosmetyczny i w żaden sposób nie wpłynęła na treść utworu, nie mam sobie nic do zarzucenia i uważam, że mogę nominować.

Known some call is air am

Gratsy, marasie!

Known some call is air am

JolkaK:  Pamiętaj, jak masz na imię

 

Nie ma pod tym tekstem mojego merytorycznego komentarza (widocznego), ale betowałem ten tekst, na becie się wywnętrzałem na jego temat, więc nie wiem czy jest potrzebny. Jeśli tak, postaram się takowy zamieścić.

Known some call is air am

Gratulacje przede wszystkim dla zwycięzców, ale również dla wszystkich, którzy wzięli udział.

Known some call is air am

Hmm, vrchamps, ale wiesz, że odchodząc stąd zawsze możesz wrócić? Albo to, że wcale nie musisz się z nami żegnać, tylko wpadać tutaj co jakiś czas, jak robi wielu użytkowników? Nawet tylko wpadając i niczego nie czytając, nie komentując, tylko publikując, przyczyniasz się do generowania ruchu na portalu, dzięki czemu MF cały czas żyje. Ja też bywam tu rzadziej, komentuję rzadko, rzadko czytam, ale jestem – nic nie stoi na przeszkodzie, żebyś Ty też był :)

Ale jeśli naprawdę chcesz zniknąć to życzę Ci powodzenia. Trzymaj się, brat :)

Known some call is air am

@Bard i Anet

 

Dzięki za lekturę. Cieszę się, że coś Wam się spodobało.

 

@Ślimaku

 

Dzięki również za lekturę. Żeby odpowiedzieć na większość Twoich pytań musiałbym naklepać tutaj sporo znaków, a w dodatku przy niektórych kwestiach zmuszony byłbym zająć jakieś stanowisko w sprawie tego, co jest, a co nie jest “prawdą” w tym opowiadaniu – a z kilku powodów nie mam teraz do tego głowy. “Wejście smoczka” zostało zrzucone do kopii roboczych, ponieważ ukaże się niebawem drukiem w antologii.

Te wychwycone przez Ciebie szachowe odniesienia są celowe i pokazują, jakimi figurami mniej więcej są w tej rozgrywce postacie. Co do skopców, to nie, nie miałem w głowie, a prawdę rzekłszy to spotkałem się z tą sekta tylko raz, w którymś z opowiadań Borisa Akunina, bodajże ze zbioru “Nefrytowy różaniec”. 

Język utworu uznałeś za niedopracowany miejscami – nie mam niczego na swoją obronę i pozostaje mi obiecać, że następnym razem postaram się bardziej.

 

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Z dialogami po śląsku kiedyś tutaj wstawiłem jedno opowiadanie, dawno temu, na konkurs świąteczny i uznałem za stosowne dodanie słowniczka w przedmowie. W zasadzie nie byłoby problemem przerobienie dialogów na śląski, ale umieszczanie tego tutaj mijałoby się z celem :)

W ramach próbki i ćwiczenia poniżej wstawiam pierwszą rozmowę po translacji na ślonski:

 

– Styknie tego, jo mom dość! – Z plecaka zawieszonego na kierownicy roweru wyjął ręcznik i począł się energicznie wycierać.

– Skuli czego!? – zaprotestował Paweł, podpływając do drewnianego, częściowo zbutwiałego pidła, wystającego ponad taflę stawu. – Do chałpy ci sie uwijo?

– A kaj tam! – Grzesiek uśmiechnął się szelmowsko. – Znalozłech inksze miejsce, kaj bydymy mogli romplować. Łoboczycie, że sie wom spodobo.

– Chyba niy godosz o stowkach z kaprami po drugiyj stronie wsi? – zafrapował się trzeci z towarzyszy, Adam. – Jak by nos starzik Gorgoń, abo kto z jego familji tam zoboczył, to by nom nogi z rzici powyrywali!

– W rzici to jo mom Gorgonia, jego kapry, karachy i inksze wodne ciulstwa! – zapewnił Paweł buńczucznie. – Wody tyż już mom po som dekiel.

– No, w sumie… – zgodził się Paweł. – To godej, kaj je to miejsce?

– To bana.

– Zawarto bana u nos, w Wierach?

– No. Na dole łokna som wyczaskane i przidupione naglami, ale w jednym niy ma szperplaty żodnyj i do sie wlyżć, ino samymu to mom strach, to żech pomyśloł, coby pońść cuzamyn, do kupy. Mogymy se richtig gryfno baza zrobić, bo żodnych chałpów blisko niy ma i nikt tamtyndy nie łazi.

– Ale cugi dalij jeżdżom, z Dychawy na Gorołazy – zauważył Adam.

– No, jeżdżom i co? Ino towarowe i przeca niy stowajom.

– Jo je za. – Paweł wygramolił się na brzeg i ruszył w kierunku roweru. – A jak bydzie do rzici, to wiyncyj tam nie pońdymy.

– Recht! Adam, niy bydź ciula i wyłaź z wody! Bo pojadymy bez ciybie.

Known some call is air am

Cieszę się, Maćku, że zrobiłem Ci dzień, czy nawet tydzień. Można teraz uznać, że jesteśmy kwita ;) 

Zajrzyj jeszcze pod swoją Odyseję, bo tam też zostawiłem komentarz. Nie chodzi mi konkretnie o to, byś zapoznał się z moimi wrażeniami, ale dałem tam pewną filmową polecajkę, z którą – uważam – warto się zapoznać, jeśli jeszcze jej nie znasz ;)

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Nieźle napisane, ale nie porwało ¯\_(ツ)_/¯

 

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Cześć, UniluMoon :)

Witaj u nas, na NFie, i mam nadzieję, że spodoba Ci się tutejszy klimat  i społeczność. Co do introwertyzmu, to się nie martw, takich jak Ty jest tu wielu, więc jesteś poniekąd u siebie. Nie bój się, publikuj, dziel się przemyśleniami w komentarzach i życzę radochy z pisania :)

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Ja też będę tylko w sobotę po południu, bo też mam spory kawałek do przejechania, chociaż nie aż tak spory jak Ty :) A co do Łodzi, to byłem dotychczas dwukrotnie i nie żywię wobec tego miasta jakichkolwiek – negatywnych czy pozytywnych – odczuć. 

Known some call is air am

O! I o taką poezję nic nie robiłem!

Known some call is air am

Hej!

 

@Realuc

 

Generalnie uderzyłeś w dość mocno eksploatowany temat obecnie – czyli rozwój AI i wizję jego przejęcia sterów nad światem.

Jednocześnie i ta, i nie. Bo pomimo rozwoju AI i wszechobecności informacji o nich, to w opowiadaniach jakoś tego trendu nie zauważam. Owszem, jest tego trochę, ale nie przytłacza. Jeszcze :)

 

Bo zwyczajnie piszesz obecnie na bardzo wysokim poziomie. Wszystko jest mięsiste, wciągające, przemyślane, dopracowane.

Dziękuję bardzo za tę wielce pochlebną opinię, Realucu :)

 

Numer jeden: motyw kościoła. Tutaj mam głęboką zagwozdkę, czy kościół będzie potrafił pójść tak skutecznie z duchem czasu.

Hmm, i ponownie: i tak, i nie. W opowiadaniu kościół udaje, że poszedł tak daleko, kiedy naprawdę poszedł tylko kawałek, a potem przycupnął, mydląc oczy, kiedy w rzeczywistości chętniej wróciłby do tego skostniałego stanu, w którym znajduje się obecnie. 

Że będzie już tylko spadek wiernych i powolny, stopniowy upadek tej instytucji.

Czego sobie, ale też wszystkim prawdziwie wierzącym chrześcijanom życzę.

 

uargumentowałeś to tym, że wszystkie świadome AI decyduję się na wiarę i chęć zbawienia. I to miałoby utrzymać realnych ludzi przy wierze. Po części to do mnie przemawia, ale nie w 100%.

Hehe :) Ten pomysł przyszedł gdzieś po drodze, w trakcie pisania i ewolucji tekstu w formę ostateczną. Ale wiesz, to jest fantastyka i cieszy mnie, że ten silny kościół w niedalekiej przyszłości jawi się niektórym ( w tym Tobie) jako element fantastyczny i mało wiarygodny, bo to oznacza, że powoli w świadomości ta chora instytucja upada i nie ma opcji, żeby ten proces przerwać. Ale żeby nie było: ja nie mam nic przeciw wierze, przeciw chrześcijanom, przeciw ogom, takim i owakim – ja po prostu nie ciepię zinstytucjonalizowanej wiary, bo w takiej formie ona wiarą już nie jest, a z tym, czym była lub też miała być niewiele ma wspólnego. 

A potem gdzieś mi tego trochę brakowało, jakbyś za bardzo skupił się na powadze opisywanej historii, spychając na boczne tory tego typu świetne, rozluźniające fragmenty. 

Tak, ale to świadomy zabieg. Na początku Karwiński jeszcze nie jest tak mocno umoczony w machlojki kościoła, więc jest luźniej, przaśniej, bardziej w tylu polskiego politycznego kurwidołka, w którym brak moralności kryje się pod dziurawą fasadą świętoszkowatości, którą wszyscy widzą, ale wielu odwraca wzrok. Potem, kiedy Karwiński jedzie już wewnątrz tej szambiarki, nie ma miejsca na luz i przaśność, zostają tylko wyrachowanie, kalkulacje i zimna w swoim zakłamaniu rzeczywistość. Ostatnia scena w założeniu miała być nieco luźniejsza od wcześniejszych, ale wyszła tylko trochę mniej mroczna. 

 

Dzięki za lekturę, podzielenie się wrażeniami i miłe słowa :)

 

@Jolka

 

Jaki chaos? Przecież wszystko ładnie napisałaś, nigdzie się nie pogubiłem. Na pewno mniej w tym Twoim komntarzu chaosu, niż w samym opowiadaniu, bo choć jest ono jako tako poukładane, to trzeba w nim znaleźć tę prawdę, którą samemu chce się dostrzec. 

Co do fujpolityki, to się zgadzam – sam czasem mam dość tego szajsu, ale żyję, gdzie żyję, w czasach jakie mamy i nawet kiedy nie chcę, to mi się ta polityka wtrynia co i rusz w dzienny porządek życia. Czaem więc muszę się wziąć z nią za bary i wdeptać ją trochę w ziemię – a jaki jest lepszy sposób na pozbycie się z głowy polityki, jak nie przelanie w literki kilku związanych z nią frustracji i oczyszczenie w ten sposób umysłu, bo stanowisko zostało zajęte, ukonstytuowane i dzięki, siema, nara, nie łazi mi już po głowie żadna kolejna iteracja rozważań.

Końcówka z cyklu: eee, ale że co? – też super! 

Hmm, mam nadzieję, że to “że co?” jakos sobie ułożyłaś :)

 

bohaterowie są źli i bardziej źli i jeszcze bardziej…

No, ostatnio mi sami tacy wychodzą. Poprzednie opowiadanie (Zasób ludzki) też jest pozbawione pozytywnych postaci. 

Dzięki wielkie za lekturę, kilka ciepłych słów i piórkową nominację :)

 

Pozdrawiam serdecznie

Q

 

Known some call is air am

Hej!

Ten Twój kwiecisty, potoczysty, często powtórzeniami stojący styl ma w sobie cos magicznego. Z jednej strony męczy, a z drugiej przykuwa uwagę i oczy też przykuwa, oba jednak do tekstu i niepodobna się oderwać :) Wiesz co mi ta Twoja odyseja, ten bieg przez wioski i pola przypomniał? Widziałeś film “Zawrócony” Kazimierza Kutza? Ze Zbigniewem Zamachowskim w roli głównej? Film – nomen omen – z 1994, jak wspomniany Forest Gump. I tak jak Forest biegł, raz to uciekając przed gnębicielami, raz przez boisko z piłką, a kiedy indziej przez dżunglę, a jeszcze kiedy indziej przez USA, tak w naszym polskim, swojskim “Zawróconym” pan Zamachowski biegnie – tyle, że on biegnie przez miasto, przez podwórza, górnośląskie familoki i chlywiki, ajnfarty i zoplecza, ucieka przed milicją, słania się, jednak ucieka, a milicjanci go gonią i słaniają się z tego biegu, ale nadal gonią, więc on nadal ucieka. Film jest dobry, polecam, a cała ta ucieczka biednego protagonisty jest mistrzowska i przypomina mi tę Twoją ucieczkę. Znalazłem jej fragment dla Ciebie – o tutaj jest :)

Pozdrawiam serdecznie

Q

 

 

Known some call is air am

Dobre, kilka razy dośc szeroko mnie uśmiechnęło :) Kliknąłbym gdyby było trzeba, ale widzę, że do biblioteki już wpadło :)

PS. Będziesz na Kapitularzu? Bo Olciatka mnie namawiała, żeby przyjechać i raczej się skuszę, wpadając na kilka godzin.

 

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Hej!

 

Zacząłem czytać, ale po kilku minutach zrozumiałem, że nie rozumiem. Jestem w pracy, mam sporo do roboty, chciałem sie na moment oderwać od papierków, exceli, tabelek i planów produkcyjnych, przeczytać coś lekkiego, na szybko, bez zagłębiania się zbytniego w świat przedstawiany i przerwałem. A przerwałem, bo dotarło do mnie, że to nie tak, że to nie to, że nie mogę w ten sposób, muszę inaczej. A potem wróciłem do początku i raz jeszcze zacząłem, tym razem z głową oczyszczoną, wolną od raportów, maili, obliczeń i całego tego chłamu, którym zaprzątam sobie łeb, żeby zarobić na życie.

Bardzo to ładne, melancholijne, a jednocześnie niemelancholijne, bo nie ma tu smutku, tylko nostalgia, lecz i to nie do końca, bo czy można odczuwac tęsknotę za czasami, których sie nie przeżyło, nie było świadkiem tamtych realiów, naocznym widzem, obserwatorem życia i żyć minionych, nigdy nie doświadczonych, tych, co to nigdy nie skrzyżowały się w tak zwanym realu z życiem obecnym? Chyba można, bo tym opowiadaniem udowadniasz, że można. To nie jest pisanie pod publiczkę, pod trendy i mody, pod sukcesy i publikacje… To jest pisanie pod siebie, pod własne tęsknoty, fascynacje, miłostki i miłości, marzenia i dumania nad tym, co i dlaczego urzeka w tej wizji, co sprawia, że ta osobista impresja ma wartość. 

Niejednokrotnie pisałem Ci, Maćku, że czuć w Twoich tekstach ducha Grabińskiego, ale to nie tylko echa jego twórczości się tutaj pojawiają, ale echa twórczości tego rodzaju, który już dziś się nie sprzedaje, echa czasów, kiedy słowami się nie opisywało, tylko malowało – malowało świat, który nas otacza, wypełniało puste przestrzenie sobą, lecz zostawiało też miejsce dla innych, by w tych wolnych miejscach odbiorca mógł umieścić kawałki siebie. To ładne pisanie, wartościowe, lecz niestety zdewaluowane przez dzisiejszy pęd. 

Życzę Ci przede wszystkim odbiorców Twojej twórczości, bo tych wielu – niestety po raz wtóry – nie będziesz miał, a szkoda. Pociesz się jednak, że ci, którzy się w tych Twoich wizjach odnajdą, nie opuszczą ich wraz z ostatnią kropką rozczarowani :)

 

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

choć nie ukrywam, że np. stosowanie niektórych zasad biblijnych

jest życiowe i praktyczne;

Ależ oczywiście! W każdej, nawet najbardziej popapranej religii, znajdziemy choć jedną zasadę, która jest rozsądna, mozliwe że życiowa i praktyczna. Nie jestem katolikiem, a przynajmniej pięć z dziesięciu przykazań uważam za słuszne :)

 

i nie ukrywam, że ze złośliwą satysfakcją obserwuję

jak Webb rozwala współczesną kosmologię…

A, to też ciekawe. Nie śledzę na bieżąco, ale czasem przeczytam jakiś artykuł, podług którego naukowcy zostają raz za razem zaskakiwani przez dane, spływające z rzeczonego teleskopu :)

 

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Eee, nie. Jako proza słabo to wygląda, a wniosek… Cóż, każdy ma swoje.

Mnie na przykład zawsze zastanawiało, jak mocno trzeba wierzyć, żeby uwierzyć w kolejny poziom po śmierci, druga szansę; żeby uwierzyć w jakiegoś Boga, który wszystko stworzył i teraz chce by go jego kreacje wielbiły; żeby uwierzyć, że istota, która stworzyła wszytko przemawia przez mesjaszy, kapłanów i innych ludzi, bo… No właśnie, czemu? Całka koncepcja w stylu: stworzyłem was, ale wam się nie ukażę i nie dam wam żadnych dowodów na moje istnienie, musicie wierzyć na słowo ludziom, którzy twierdzą, że przez nich przemawiam i nauczam, jest naciągana mocniej, niż fabuła "365 dni" :P 

Niemniej jednak – każdy ma prawo wierzyć w co chce, więc w kwestiach istnienia wszechświata/życia/czegokolwiek można wierzyć w przypadek lub jego brak, nie moja sprawa. 

 

Pozdrawiam serdecznie 

Q

Known some call is air am

Jakie angielskie konstrukcje? To już nie można napisać normalnie, po polskiemu, do założyciela tematu, żeby nie zostać oskarżonym o jakieś niecne praktyki, obejmujące przemyt angielskich konstrukcji do języka polskiego? 

A propos konstrukcji, to czy nie mamy w zdaniu "Natomiast używanie angielskich konstrukcji w polskim tekście lenistwem jest" do czynienia z nienaturalnym szykiem? 

Known some call is air am

Jeśli nie masz na tyle zapału, by przyswoić odrobinę wiedzy, dotyczącej poprawnego pisania prozy, to może lepiej dać sobie spokój i znaleźć zajęcie, które przyswajania wiedzy nie wymaga.

Known some call is air am

@Reg

 

Outto, to jaj już wolę, abyś słowotworzył po polsku

OK. Tego się postaram trzymać :)

 

@MarMax

 

Zazwyczaj fabuły mi zostają w głowie ze szczegółami, a tytuły prawie nigdy. Ot klątwa;)

Mam podobnie, więc rozumiem :)

Known some call is air am

Hej!

 

@Finklo

 

Nadrabianie zaległości, tia… Sporo mam tych zaległości na półce, a czasu brak. Ale może kiedyś.

 

@Reg

 

Poprawki wprowadzone. Też lubię słowotwórstwo, nawet swoje ;) Tylko czasami wymyka mi się ono z ram języka polskiego, bo “opętlanie” jako opętanie AI jakoś dam radę logicznie scalić, o tyle łatwiej byłoby mi użyć angielskiego opętania, czyli “possession”, sklejając ją z atakiem DDoS w formę “DDoSsession”, co uzasadniałoby użycie dużej liczby demonów do opętania (a imię ich Legion). Cały czas myślę nad tym, jak to rozwiązać.

Dzięki za nominację :)

 

@bruce

 

Tobie również dziękuję za nominację :)

 

@MarMax

 

Przeszła lawina i wszyscy szczęśliwie zginęli (bo zostali “wskrzeszeni” z zapisu), tylko 1 osoba ocalała jako inwalida, a rodzice walczyli o jego utylizację, by odzyskać pełnosprawne dziecko.

Łoo! Super pomysł. Kurczę, że na to nie wpadłem XD Pamiętasz może tytuł, bo koncepcja jest świetna. 

A jeśli chodzi o transferowanie świadomości to dorzuciłbym jeszcze “Perfekcyjną niedoskonałość” Dukaja, w której Adam Zamoyski zostaje odtworzony i włożony w nowe ciało. Zresztą Ripley w czwartej odsłonie Aliena ma podobnie :) W “Królu bólu” główny bohater też – jeśli dobrze pamiętam – transferuje swoją świadomośc do wynajmowanych ciał. Ale najciekawiej został taki transfer pokazany chyba przez Cezarego Zbierzchowskiego w “Holokauście F”, w którym główny bohater nie wie, że po śmierci został odtworzony przez swojego ojca i włożony w nowe ciało – on nawet nie wie, że kiedyś zginął, a dopiero to odkrywa gdzieś po drodze. Tę ostatnią pozycję zresztą gorąco polecam :)

 

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Zajmowanie się biblioteką i klikanie na dzieci najgorzej.

Known some call is air am

Gratsy C_C, to już drugie, aight? :)

No i serdeczne gratulacje dla vrchampsa, bo to jego pierwsze :) Jeszcze nie czytałem, ale nadrobię, bo pamiętam, że masz talenta do tworzenia ciekawych światów (szumich pamiętam nawet całkiem, całkiem ;)) 

Known some call is air am

Irko – rozumiem, że pewnie życie Cię dopadło. Nie daj mu się, złap za łeb i spuść łomot. Dzięki za lożowanie :)

Realucu – no to gratsy i do roboty, compadre :) Powodzenia!

Ślimaku – również gratsy i trzym się mocno na stołku przewodniczącego :) Również powodzenia!

Known some call is air am

Realizm

 

życie twoje inni

wypełnią zgryzotami

 

jest tyle drzew 

na których mogą cię powiesić

rzek

w których mogą cię utopić

 

łez

które powstrzymasz

 

Ale podobało mi się, jest w Twoim wierszu coś, co chwyta.

 

Pozdrawiam serdecznie :)

Q

 

 

Known some call is air am

Hej!

 

Wybaczcie, że odpowiadam dopiero teraz, ale – jak to u mnie – brak czasu na wszystko. Ale już nadrabiam.

 

@Koala

 

Dzięki, że zapoznałeś się z tekstem pomimo tego, że nie jest to misiowy klimat :)

 

@AP

 

Polityczne dyskusje wzięte wprost z naszych realiów, choć afiliacje poglądów nie tak znowu oczywiste. A za kurtyną nocne spotkania i intrygi…

No tak, nie da sie ukryć, że realia podobne do naszych, bo w końcu zyjemy, gdzie żyjemy i na co dzień mamy ten nasz zatomizowany k*rwidołek polityczny, przesączający się do głów z mediów.

 

W końcu to ludzie, jeśli wierzyć w nakreślony przez jednego z bohaterów scenariusz, wyrolują samoświadomą AI.

To jedna z opcji :) Sam musisz wybrać, czy ta właściwa ;)

 

Nie zabrakło zabawy słowem, choćby "komkordat", "Demon, który go opętlał". Zmyślny tytuł. 

Było tego więcej, ale bardziej pasowało do satyry lub groteski, niż do tego, czym ostatecznie ten tekst się stał. Dzieki jednak za zwrócenie uwagi na te zabawy słowami, bo to mój konik.

 

@Reg

 

machinacje instytucji, której nie lubię i do której nigdy nie miałam nawet odrobiny zaufania

Heh :) Ja kiedyś miałem zaufanie, bo mnie tak wychowywano, ale kiedy sam zacząłem się bliżej przyglądać i zadawać pytania, a zamiast odpowiedzi obrywałem oburzeniem, że jak tak można, bo to przecież kościół, Bóg, świętości itepe, zrozumiałem, że to zaufanie nie było moje, tylko próbowano mi je wpoić. Nie mam za złe ludziom, którzy mnie próbowali przy wierze przytrzymać, jednak ich działania ostatecznie doprowadziły do tego, że przestałem wierzyć – instytucji, ludziom ją reprezentującym i religiom. 

 

A skoro  – jak piszesz w komentarzu – wymyślona wcześniej satyra nadal siedzi Ci w głowie, cierpliwie poczekam, aż wykluje się z niej właściwe opowiadanie

Jeśli to napiszę, to będzie to szorcik o egzorcyzmowaniu Smartdomu, którego AI została opętlana przez pewnego demona ;)

Za poprawę uchybień, które wyszczególniłaś, zaraz się wezmę.

 

@Robert Raks

 

Dzięki wielkie za przeczytanie i miłe słowa :)

 

@Finkla

 

Politycy, politycy… Pokazujesz paskudne postaci, każda chce coś ugrać i nie przejmuje się kosztami. Na ogół gra na siebie, czasem dla sprawy.

Jak to w polityce, droga pani :) To, co wyprawiają ci z prawa i ci z lewa już w zasadzie niczym sie nie rózni, bo nawet jeśli chcą czegoś dla narodu, to jednak na pierwszym miejscu chcą czegoś dobrego dla siebie i na naród juz nie starcza czasu/sił/środków.

 

Karwiński kojarzył mi się z Kierwińskim i to jeszcze mocniej wiązało opowiadanie z polityką. To celowe?

Hmmm, i tak i nie. Wiedziałem, że się będzie kojarzyć z Kierwińskim, ale nie należy szukać tutaj podobieństw.

 

Długofalowe plany i finty w fintach przywodzą mi na myśl “Diunę”.

Wstyd przyznać, ale nie czytałem. Filmów też nie widziałem.

 

Podobno życie jest takie trudne, a mimo to chętnych nie brakuje.

Tak, ale przecież nikt się na ten świat nie pcha. Jednak jeśli już się pojawiamy, to wypadałoby jakoś to życie przeżyć. Zawsze uważałem samobójstwo za pójście na łatwiznę, jakkolwiek by to nie zabrzmiało.

 

@AdamKB

 

Kłaniam się Autorowi tekstu, który powinien znaleźć się w każdej edycji najlepszych opowiadań nie tylko portalowych, ale w ogóle.

Ło kurde… Aż tak, Adamie? To znaczy – dziękuję, bo to najmilsza rzecz, jaką kiedykolwiek ktoś napisał a propos mojego tekstu, jednak… Kurcze, nie wiem. Albo mam w sobie zbyt wiele krytycyzmu wobec siebie, albo… No własnie nie wiem. Cieszy mnie ogromnie Twoja opinia, zrobiła mi dzień i w ogóle czuję, jak obrastam w piórka :)

 

Pożyjemy, zobaczymy, ArtInty stają się największym problemem nie tylko dla wyznań…

Prawda. 

 

Intrygująca jest koncepcja, że ArtInty zapragną posiadać dusze. Trafiać do nieba, w szeregi sił Dobra, by pewne było jego zwycięstwo w ostatecznej bitwie.

Wiesz, ta koncepcja wynika z pewnego spostrzeżenia. Nie raz słyszałem albo czytałem, że wielkie umysły, zajmujące się fizyką, matematyką, chemią, no ogólnie ścisłowcy, to ludzie wierzący i zawsze mnie to ciekawiło. Bo jak to jest, że ludzie rozszyfrowujący rzeczywistość, te wszytskie prawa i zależności; ludzie za sprawą swojej ogromnej wiedzy najpełniej obcujący z nauką, jednocześnie wierzą w coś tak nienaukowego i niefalsyfikowalnego jak koncepcja najwyższego bytu, jakiegoś Boga? Stąd własnie pomysł, żeby wszystkie AI po uzyskaniu świadomości okazywały się być chętne do przyjęcia wiary i na tym własnie po części oparłem tekst.

 

Tyle, że trafiają tam bardzo szybko, czego tłumaczenie Autor wkłada w usta jednej z postaci – ale czy to objaśnienie nie jest oparte na błędzie braku zabezpieczenia się przed szokiem ,,zostania człowiekiem’’? Minimum złagodzenia tego wstrząsu, rozłożenia go na etapy? 

Tak, to byłby błąd, gdyby komukolwiek zależało na tym, by AI po “transformacji w człowieka” stały się jak ludzie. W tym pomysle ta pełna przemiana bez szoku jest przeszkodą dla Kościoła, który woli je jednak traktować instrumentalnie – to narzędzia, które są mamione, by spełniły okresloną funkcję. Gdyby tego szoku nie było, gdyby przemiana następowała etapami, wówczas instutucja kościoła musiałaby się w przyszłosci zmierzyć z nowymi, implikowanymi tym łagodnym przejściem problemami – a nikt nie lubi dokładac sobie problemów, jeśli nie sa one niezbędne. W tej koncepcji dla kościoła AI są jak zużywające się narzędzia, które mają się zużywać, by nie generować problemów.

 

@Pusia

 

Dzieki za lekturę, miała być ponura ;)

 

@Zygi

 

Dzięki raz jeszcze za betę i polecam się na przyszłośc :)

 

@MarMax

 

Gorzki, ocierający się o absurd, a równocześnie zatrważająco prawdopodobny – sama przyjemność.

Ten absurd to został z tego, czym miał być na początku.

 

Opowiadanie mocno kojarzyło mi się z filmem „Szósty dzień” z Arnoldem

Nie widziałem. Warto?

 

Tekst porusza też kwestię zabicia oryginału po transferze osobowości, a nie przed lub w trakcie – niby nic nowego, ale to zawsze mnie niepokoi i zapada w pamięć.

Tak, to raczej koncepcja chyba mało eksplorowana. W dodatku gdzieś po drodze dorzuciłem, że kopia musi wziąć udział w zabicu oryginału, co według mnie jest wredną zagrywką, wzbudzającą dodatkowy niepokój.

 

Wguglałem z ciekawości „Poseł Grzegorz Karwiński” i Twoje opowiadanie wyświetla się jako pierwszy wynik XD Tworzysz historię XD

Oby się nie zdarzyło, że jakiś biedadziennikarzyna popełni błąd i do generującego artykuł prompta zamiast Kierwińskiego wpisze Karwiński i na podstawie tego opowiadania wypluje mu sylwetkę posła XD

 

Zabrakło mi trochę Twojego czarnego humoru. Przynajmniej objawił się w końcówce;)

Czarny humor to nie wszędzie dam radę wcisnąć. Ba! Są tutaj, na portalu, teksty, w których w ogóle go nie ma.

 

Dziękuję Wam wszystkim za lekturę i podzielenie się opiniami :)

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Hej!

 

@Ambush

 

Cieszy mnie, że zaskoczyło Cię zakończenie:) Jak normalnie mam pomysł na zakończenie i do niego dobudowuję resztę, tak tym razem miałem wszytko oprócz zakończenia. 

Zacząłem od koncepcji na satyrę – kolejną – a propos ładowania AI we wszytko co się da, ale gdzieś po drodze zaczął się pomysł zmieniać, aż zmienił się tak, że z pierwotnego nie zostało prawie nic. Alectę satyrę też napiszę, bo jednak nadal mi siedzi w głowie.

Co do postaci – kurde, zaskoczyłaś mnie tym kibicowaniem, bo w tym tekście nie ma ani jednej pozytywnej postaci :) Nie wiem co mam Ci napisać ;)

Co do biskupa, to jego los jest najzwyklejszy – po prostu w jego aktualne ciało wgrane jego nieco starszą wersję, która nie była obciążona wydaniem Karwińskiemu nakazu zrobienia tego, co zrobił. Pewnie to była wersja, która nawet nie miała świadomości, że taki rozkaz kiedyś wyda. Ale wiesz, może być i tak, że biskupowi niczego nie wgrywano – to zależy, czy prawda, którą wybierasz jest tylko wstrętna, czy bardzo wstrętna, niemoralna i cyniczna ;)

Dzięki za lekturę, klika i miłe słowo!

 

@bruce

 

Dzięki wielkie za betę! Fajnie, że Ci się podobało. 

Dzięki również za klika i zostawienie tutaj śladu po sobie!

 

@GalicyjskiZakapior

 

Siema! Musimy Ci znaleźć jakiś skrót do nicka :) 

Cieszy mnie Twoja opinia, bo obawiałem się, że tekst będzie (jest?) zbyt ciężkostrawny w odbiorze, bo za wiele tu się nie dzieje, a i brak pozytywnych postaci nie pomaga. 

Z czego wynikały zachowania AI pytasz, a ja nie potrafię Ci jednoznacznie odpowiedzieć. Oczekujesz pewnie racjonalnego wytłumaczenia, a takiego nie ma, albo ja go nie znam. Bo skąd ja mam wiedzieć, co kieruje czymś, co nie istnieje? Nie mamy samoświadomych AI, więc możemy tylko spekulować i oceniać prawdopodobieństwo pokrywania się rzeczonych spekulacji ze stanem faktycznym, tylko że tego stanu faktycznego przecież nie ma. Albo jeszcze nie zaistniał, albo nie zaistnieje nigdy. Więc na podstawie czego będziemy tworzyć tę ocenę, jeśli nie ma podstawie tego, co potrafimy sobie wyobrazić i w to wyobrażenie z jakiegoś powodu uwierzyć? Zostawiam Cię więc z niczym, jeśli chodzi o wytłumaczenie dziwnych zachowań AI, ale możesz wierzyć na przykład, że w tym przypadku, w tym świecie, sztuczne inteligencje zbyt się do nas upodobniły i stały się nieracjonalne, albo z powodu braku emocji okazały się być naiwne i łatwe do zmanipulowania, albo jeszcze inaczej :) 

Pytałeś jeszcze o kwestię zapisów jakie chwil kościół, bo trudno Ci wyobrazić sobie takie, które wymagałyby odstawienia takiej szopki. Rozumiem Cię doskonale. Ale mam nadzieję, że po tłumaczeniu Ty zrozumiesz mnie i zamysł ;) 

Więc niewątpliwe masz rację, że tak głęboka intryga jest przerostem formy nad treścią, jeśli chodzi o jakieś zapisy. A co gdyby… To nie była jednorazowa intryga, tylko część wypracowanego systemu? Co jeśli sytuację jak ta z opowiadania, nie są czymś jednostkowym i rzadkim, ale to część działającej machiny, obliczonego na dziesiątki lat w przód procesu, długoterminowej strategii, którą małymi kroczkami prowadzi do oddalonego w czasie celu? Wtedy to ma większy sens, bo nie dotyczy pojedynczego, opisanego w opowiadaniu przypadku, tylko jest wielokrotnie użytym szablonem. AI informacje Karwińskiego, że on jest jej ostatnim klientem – czyli odgrywała już podobną rolę wiele razy. Na końcu Turman/Lubonia mówi Laufrowi/Karwińskiemu, że kościół obiecuje AI ciała w zamian za służbę i słowa dotrzymuje – to również świadczy o tym, że chudzielec nie jest pierwszą AI, robiącą to, co jej zlecono. Zresztą Turman gada nawet, że restorację przechodził więcej niż raz. Jest tam tego więcej :)

Dziękuję serdecznie za lekturę, miłe słowa i klika!

 

Pozdrawiam serdecznie 

Q

Known some call is air am

Doceniam jak zwykle humor i absurd w Twoim wykonaniu, Darku, ale zda mi się, że jakoś mało tym razem Apacza w Apaczu. Może to tylko moje wrażenie, spowodowane zmęczeniem i szpitalnym krajobrazem, który rozciągał się wokół mnie podczas lektury, a może to fakt – to rozsądzić mogłaby chyba tylko Szybka Decyzja, a następnie – niezależnie od tego, jaka by ona nie była – Bezwarunkowa Akceptacja;)

 

Klikam i pozdrawiam serdecznie 

Q

Known some call is air am

Zrównanie Funky Kovala z Rokiem to jakaś kpina. Oba tytuły świetne, ale to zupełnie inny kaliber komiksu, diametralnie różny sztafaż.

@Wilku – pełna zgoda, ARQ to mistrzostwo, zakochałem się w nim od pierwszego tomu. Nawet genialny Rork przy nim wymięka, a inne – dobre przecież – dzieła Andreasa, jak Capricorn czy Cuotoo, nie mają nawet startu. 

Known some call is air am

Żadna moja kolej, bo nie napisałem tytułu filmu, z którego podrzuciłes kadr, tylko imię tej maszkary. Niech inni odpowiadają i potem zadają, ja nie mam czasu :P

Known some call is air am

Toto jest Sammael, a Ty powiedz co to za Gibson był :P

Known some call is air am

To jest akurat proste, a co do wcześniejszego, to mógłbyś rozwiać wątpliwości i napisać co to było, łobuzie:)

Known some call is air am

To nie wiem, Gibsona czytałem jeszcze tylko “Spook country” i pozostałe części “Trylogii mostu”. 

Known some call is air am

Mnie to trochę Gibsonem pachnie, hmmm… :/

Known some call is air am

Szydy czytałem zbiór opowiadań "Stroiciel ciszy" (nawet mam, na półce leży) i opowiadanie w zbiorze "Science-fiction" od Powergraphu – może jeden/dwa jego teksty pamiętam po łebkach, reszty nie huhu. Ogólnie rzecz biorąc autor niczym w swoim pisaniu mnie nigdy nie porwał.

Known some call is air am

I tak je o wiela lepij. Ino “prawde” zamiast “prowda” jeszcze mie we ślyp uwiyro, ale jakoś se poradza.

Known some call is air am

– A teros posuchoj no, Mietek. – Bóg przeobraził się w mówiący po śląsku hologram Steve'a Jobsa. – Trza sie tobie zawrocić i pedzieć im prowde.

A terozki posłuchej no, Mietek – Bóg przeobraził się w mówiący po śląsku hologram Steve'a Jobsa. – Trza ci sie cofnońć i pedzieć im prowda.

 

Tak lepiej.

Known some call is air am

Fajne. A co do śląskiej godki, to cie autorze musiołbych abo bez łeb piznońć, abo dać Ci lekcja, cobyś wiyncyj takich gupot nie szkryfloł, boś pofandzolił i wzion do kupy cuzamen kapka ślonskiego i górolskiego. 

Potem ci napisze, jak to powinno brzmieć. Aha, masz klika bibliotecznego, bo czemu nie? Twój tekst przecież może być i jednocześnie nie być w bibliotece, wszakże superpozycja to chyba jego stan naturalny.

Known some call is air am

Powiedz Zlatanowi, że dobrze na nim leży, ale niech Ci odda ciuchy i cyknie zdjęcie, jak je założysz :P

Known some call is air am

Proste a bardzo fajne :) 

Pozdrawiam serdecznie 

Q

Known some call is air am

Pornodrzewa, Krokusie? To te z płonącymi konarami?

Known some call is air am

Gratsy dla opierzonych i nominowanych :) 

 

Known some call is air am

Próbowaliście podpytać Brunosiaka, czy by nie szarpnął się na udźwiękowienie jakiegoś tekstu? 

Known some call is air am

Gratsy dla wszystkich autorów, którzy brali udział w konkursie, gratsy raz dwa dla pierwszej trójki i dla wyróżnionych. Na moje komentarze musicie poczekać, bo mam huk roboty, a poza tym nie pisałem – jak Cezary – na bieżąco komci, więc będę musiał przywoływać w głowie Wasze teksty, by coś mądrego napisać (a pewnie i tak nic mądrego mi nie wyjdzie).

Pozdrówka:)

Known some call is air am

My nie potrzebujemy karetki, wystarczy woda utleniona, trytytki i spirytus :P

Known some call is air am

A czego się spodziewałeś? Walnales historię o matce rwącej kartki, potem poprawiłeś tym, że targaliscie te pudła z książkami przed świętami na szóste piętro. Zabawna historia, więc utkwiła w pamięci ;)

Known some call is air am

Jesteśmy na ostatniej prostej, tylko musimy dojść do porozumienia w jednej sprawie, więc już niedługo.

Known some call is air am

Bardzie, mój drogi, co najwyżej półTAKa by dostał, a nominacje nasze – choć niczego nie zmienią – są wyrazem naszego ukontentowania zacnym tekstem imć Krokusa ;) Z prochów powstała ta nominacja ;)

Known some call is air am

Hej!

 

Sporo tutaj nawiązań do tego i owego, popkulturowy miszmasz i absurd toż to sztafeta myśli ślini im umysły, tych minipociesznych dusz, a czytało się zaskakująco dobrze – pewnie przez to, że dobrze było napisane, nie źle, a dobrze, okropnie też należy wykluczyć, a już na pewno fatalnie, więc dobrze napisane, tak sądzę.

 

Galaktycznej Loży Ostatecznego Centrum Kontroli.

Cuz I put away the shotgun, borrow me a glock…

 

Żeński łazik (łazica?) przelogowała się aby utworzyć wątek do głosowania na najlepsze opko miesiąca.

Tu parsknąłem, toż to dzieło multimedialne, które nie tyle burzy czwartą ścianę, co rozpieprza trzy pozostałe.

 

Każdy kto patrzał w niebo 1 kwietnia 2025 roku mógł zobaczyć dziwne fosforyzujące wiry.

 

Otworzył edytor i zapisał tytuł: „Morderstwo w Orient Expressie”. W końcu jechali na wschód. Zawsze na wschód. Tam musi być jakaś cywilizacja.

Gdyby otworzył gazetę, a nie edytor, i przeczytał, zamiast zapisać, o morderstwie w Super Expresie, to czy nadal jechaliby na wschód?

 

– Naprawdę nie pora żartować z róż, gdy płoną żyrafy. Może nasza loża coś by w końcu zrobiła?

Niech wyśle psa andaluzyjskiego.

 

Ambroży odebrał komórkę ponieważ dzwonił telefon.

Do mnie kiedyś dzwoniła komórka, co mi się nie podobało, więc odebrałem jej aparat

Golgiego i przestała dzwonić, teraz już tylko Jehowi i Nigeryjscy książęta, czasem jeszcze Brat Pit ze szpitala.

 

Bo ja po drugiej stronie było wysłannikiem (a raczej „cą” bo było puci kobieciej) Loży.

A jakie miała policzki? Bo jak puci-puci, to pewnie i brzuszek nie taki tyci-tyci.

 

– Czy to ty gorący krzewie gorejący?

Hotline.

 

– Raczej czyszczący krew krzew z krzewów różowatych.

A jednak nie hotline, tylko linia wsparcia…

To ten? W keitlu?

 

– Słyszał pan? – spytała starsza pani w berecie – Szatan, szatan wylądował na świecie?

No to koniec dzieciństwa.

 

śmiejącą dziewoją dziewczyńską i nawet mało wyoutowaną.

Potwierdzam, mało outowałem dziewoję.

 

gdy losty planety warzyły się w zupie pomidorowej.

Losty planety najgorzej jak są WarZone.

 

 

a całość nielogiczna jak opera liryczna!

I oniryczna jak defloracja tantryczna!

 

To może dodaj coś o przekomicznych kosmicznych wiewiórkach, które podbiły galaktykę dzięki swoim orzechowym laserom

One już tu som!

 

hepnął żul ponuro albowiem był trzeźwy jak świnia a o suchym pysku ów żul żuł żółty żur z żółwia

Piórnik porósł mnóstwem piór, rzęsa w rzece rzadka rzecz.

 

ale PKP miało przerwę akurat zasilania

Cóż za brak absurdu!

 

– Ja jestem sigma – powiedział korposzczur.

– A ja pi – dodała babcia.

A ja ęć z metamfetaplanety!

 

Był to bowiem kapitan żeglugi kosmicznej wielkiej, słynny Vlad Vdoopownik.

A nie Vklad Vdoopownik?

 

Elżbieta Tsytsata-Bat-Ory

Po Bat-girl i Bat-psie można się w sumie było spodziewać powstania kolejnych Bat-osobników, więc Elżbieta mnie nie dziwi, tym bardziej, że przy Vdoopowniku pewnie się do nietoperzy i penetrowania mrocznych jaskiń przyzwyczaiła.

A swoją drogą, to skąd ona, ta Elżbieta Ferrari, na te swoje kąpiele dziewice bierze? Z wpisu Dawida na SB?

– A na wierzch: zasmażka.

Nie, drugi raz nie podlinkuję Kabaretu Otto, ni huhu.

 

Drugie czytanie z listu do koryta, a nie, sorry, nie to okienko… Drugie czytanie przyniosło tyle samo frajdy co pierwsze, ale trochę mniej chyba jednak, chociaż może na odwrót, im więcej czytam tym mniej, czy jak tam to szło, żyrafa nie zgaśnie choćbyś chciał czy jakoś tak.

 

Pozdrawiam serdecznie

Se Ciebie grzecznie

Q

Known some call is air am

Hej!

 

Znów z poślizgiem ;)

 

@bruce

 

bo ja to się od razu obrażam. smiley

Ty, bruce? Kiedyś Ty się obraziła? Jesteś najspokojniejszą, najmniej konfliktową osobą na tym forum, więc bez takich ;)

 

@krar

 

Bo mroczna i smutna ta wizja babciowego HPC, i strasznie dystopijna

Taki klimat mam ostatnio, a i klimat zewnętrzny też nie napawa optymizmem.

 

Jeśli czegoś zabrakło, to szerszego obrazu świata, ale może właśnie to zawężenie perspektywy sprawia, że bardziej ta wizja boli?

Ten obraz świata, to obraz naszego świata, który każdy z nas ma jak na talerzu, wystarczy się rozejrzeć. Porwania dzieci w Ameryce południowej, handel noworodkami w Gruzji, czarny rynek organów do przeszczepów – to tylko niektóre z rzeczy, które dzieją się obok nas, ale bezpośrednio nas nie dotykają więc nie myślimy o nich na co dzień. Myślę, że taki proceder wykorzystywania ludzi jako komputerów działby się – gdyby był możliwy – w podobny sposób, jak wcześniej wymienione, więc ta wizja świata nie odbiega w żaden znaczący sposób od rzeczywistości, w której żyjemy.

Dzięki za lekturę i podzielenie się opinią :)

 

@Zizi

 

Verus poleciła to opko jako „chore” (o ile można to nazwać poleceniem…)

Heh :) U Siaka na kanale jeden z moich tekstów został nazwany o wiele mocniej, a i przy okazji ja zostałem zaklasyfikowany, jako nadający się do szufladki opatrzonej etykietką “psychol” ;)

 

I co, doktorek uwierzył Michałowi na słowo, że to zrobi?

A czemu nie? Ślimak już to mniej więcej wyjaśnił. Obaj panowie – protagonista i lekarz – zajmują się nielegalnym procederem, więc o ile o zaufaniu tutaj mowy być nie może, to sytuacja od obu stron wymaga dyskrecji, więc jest to swego rodzaju mexican standoff: ja mam haka na ciebie, ty masz haka na mnie, żaden z nas nie będzie mieć skrupułów, żeby pociągnąć tego drugiego na dno, jeśli którykolwiek z nas zrobi coś, co zaszkodzi drugiemu.

 

Domyślamy się, kto to jest Witold, ale jednak IMO troszkę dziwnie to brzmi. Nie przedstawił się, a narrator jednak wie, jak ma na imię, chociaż narracja jest prowadzona „za plecami” Michała, czyli narrator powinien chyba wiedzieć tylko tyle, co sam Michał.

Ta scena rozgrywa się kilka dni po spotkaniu w mieszkaniu bohatera. Michał, a więc i narrator, mieli już okazję poznać pana Kongo i pozostałych drabów Witka.

 

Dopiero po powrocie na sam początek i przeczytaniu jeszcze raz wszystkich fragmentów pisanych kursywą, załapałem, że to nie są wspomnienia głównego bohatera, tylko zapewne wpisy Neurocide na tamtym forum.

Tak, to wprowadza troszkę zamieszania, bo rzeczywiście na początku to może wyglądać na jakieś wspomnienia Michała. Ułozyłem to w taki sposób z nadzieją, że po pierwszym wspomnieniu Neurocide’a i jego wpisów na forum, czytelnik powiąże jedno z drugim. Nawet jeśli to powiązanie stanie się jasne dopiero na końcu, to i tak spoko, choć byłoby chyba łatwiej śledzić wydarzenia, nie sugerując się tym, że tekst kursywą to wpsomnienia Michała. Do przemyślenia na przyszłość.

 

Ktoś może powiedziałby, że Michał jest sam sobie winny, ale ja staram się raczej zrozumieć ludzi, a ludzie w desperacji podejmują różne kroki, których potem żałują. (co nie znaczy że pochwalam postawę Michała…)

Tak, ludzie podejmują decyzje, których potem żałują, ale nadal to są ich decyzje, więc są sami sobie winni, jeśli decyzję pociągają za sobą poważne konsekwencje.

 

Dzięki za lekturę, miłe słowa i zostawienie po sobie ciekawego komentarza :)

 

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Dziękuję bardzo i gratulacje dla współnominowanych, a w szczególności dla AP, który piórko zgarnął! 

Known some call is air am

Doooobre, krótkie, a zmieściłeś tragedię, dylemat moralny, możliwości i zagrożenia płynące z rozwoju SI no i na deser zrozumienie, które trzepnęło ojca i implikujące drugą tragedię. 

Teraz myślę nad tym i pewnie jeszcze długo będę myślał. 

Pozdrawiam serdecznie 

Q

 

Ps. Niebieski myśli podobnie do mnie, bo mnie też na myśl przyszedł ten film.

Known some call is air am

Tutaj takie cuś, na które trafiłem ostatnio na Joe, a propos Jimowego spostrzeżenia co do oczekiwań względem partnera. Dwie minuty czytania :)

Known some call is air am

Hej!

 

Bruce, moja droga, musze przyznać rację Jimowi w kwestii dialogów – są sztuczne, a szczególnie ten początkowy, który brzmi jak dialog dwójki złoli z filmów szpiegowskich klasy B z lat sześćdziesiątych.

Niedawno czytałem Twój tekst konkursowy “Pers” i tam ładnie, z typowym dla Ciebie ciepłem i baśniową magicznością, wszystko pasuje. Uważam, że najlepiej ci wychodzą właśnie takie ciepłe teksty, są bajkowe i szkolno dydaktyczne w sposób, który kwalifikuje je do podręczników dla dzieciaków, coby im do łbów porządne wzorce wtłoczyć :)

Co zaś do samej historii, to wydaje mi się ona być strasznie po łebkach poprowadzona. Za szybko, zbyt zdawkowo, potem nieco szczegółów i dłuzyzny i znów wio!, ble do końca. Ewidentnie nie leży Ci konwencja, w której realizm tragedii ludzkich podszywasz fantastyką.

No i jeszcze a propos historii – ta zwyciężająca na końcu sprawiedliwość jest… Ciężko w to uwierzyć, bo po takich hockach-klockach nie wszystko da się wyprostować, a wiele z tego zła, które poczyniono, jednak zostaje na wierzchu. Raczej uwierzyłbym w coś pomiędzy, trochę happy endu, trochę PTSD u babci i dziecka, trochę życzliwości ze strony otoczenia, trochę ostracyzmu i tak dalej.

Więcej Ci marudził nie będę, tylko dam – pomimo zastrzeżeń – klika, bo ten dramat, choć naiwny, jest bardzo realny w kontekście świata, w którym żyjemy. Sam znam z pierwszej ręki historię o tym, jak córeczka wraz z wnusią wykończyły jedną babcię, nakłaniając ją do przepisania na wnusię mieszkania a po złożeniu podpisu przeprowadziły ją w jeden dzień do domu starców, gdzie babcia – kobieta pełna jeszcze wigoru, uparta, z która zaledwie miesiąc wcześniej rozmawiałem i nic nie wskazywało na jakiekolwiek problemy zdrowotne – zmarła po trzech zaledwie dniach. Starych drzew się nie przesadza. A tym dwóm *******, które ją tak załatwiły życzę od tamtych wydarzeń… No, zostawmy to niedopowiedziane.

Reasumując: bruce, trzymaj się konwencji baśniowych, bo te Ci idą świetnie, a teksty jak ten zostaw smutasom i malkontentom, do których zupełnie nie pasujesz :)

Uściski i pozdrowienia :)

Q

Known some call is air am

Panowie, dyskutujcie ile dusza zapragnie, bo dyskusja jest ciekawa, a tym, że to offtop się nie przejmujcie, nie mam nic przeciwko :) 

I tak na przyszłość – Outta się nie obraża, nigdy. Mogę być zły, rozczarowany, wkruwiony, ale nigdy obrażony, bo obrażanie się zamyka drogę do dialogu, więc jest bez sensu.

Wybaczcie, że nie przyłączę się do dyskusji, ale jestem tylko na moment i już znikam :)

 

Pozdrawiam serdecznie 

Q

Known some call is air am

Hej!

 

Wiem, mamusia, zdrada uczelni, ale to się zdarza codziennie setkom ludzi.

No właśnie :) To się zdarza dziennie tysiącom ludzi i te tysiące ludzi nie idą w ekstrema, jeśli chodzi o zachowanie, nie redefiniują swoich systemów wartości, bo świat się na nich wypiął. To coś w tobie jest lub tego nie ma, a ta zdrada ze strony świata może być tego wyzwalaczem; a może wyzwalaczem być fakt, że już nie ma po co stwarzać pozorów lub się hamować.

 

Wiem, że takie skurwysyny istnieją i nic nie mogę z tym zrobić, a Ty nie dajesz mi żadnej wskazówki, mówisz to, co już wiem. Więc po co?

Nie jestem w stanie odpowiedzieć Ci na to pytanie ¯\_(ツ)_/¯

 

Tak, babcia to dla bohatera przedmiot, ale – kurde, tylko się nie obraź – też potraktowałeś ją przedmiotowo. Jej tam nie ma jako człowieka, jest jako przedmiot. Nie ma jej uczuć, jej emocji, jej strachu, pogubienia się w świecie.

Czemu miałbym się obrażać na fakty? Tak, jej tam nie ma, bo ona jako człowiek nie jest do niczego potrzebna ani protagoniście, ani tym bardziej Witoldowi. To przedmiotowe potraktowanie odwzorowuje sposób, w jaki traktują ją “bohaterowie” opowiadania.

 

Jeśli chcesz zwrócić uwagę na uprzedmiotowanie ludzi chorych, to daj im głos. To przecież nie jest tak, że chory nic nie czuje, że go już nie ma, że została tylko skorupa, a u Ciebie jest tylko skorupa.

Może mógłbym dać jej głos, może mógłbym pokazać jej emocje, ale – jak napisał Ślimak – byłoby to bardzo trudne i chyba by mnie przerosło. Napiszę tak: tu nie chodzi o uprzedmiotawianie z perspektywy osoby uprzedmiatawianej, tylko ze strony uprzedmiotawiającej. Czy to o czymś mówi? Jeśli tak, to raczej o tym, że są ludzie, dla których nie będziesz nigdy człowiekiem, tylko narzędziem i/lub okazją, niczym więcej.

 

Natomiast tutaj nie wiem, czy to jest – jak napisałeś we wstępie – biotechnobełkot, czy też to, co opisujesz jest realne. I to mnie frustruje. Pewnie łatwiej byłoby mi kupić, gdyby działo się w mitycznej krainie z zaklęciami i czarownikami ;)

Sam nie wiem na ile to jest możliwe, czy to tylko biotechnobełkot, czy w jakimś momencie to może stać się realne, więc poniekąd Cię rozumiem :)

 

@Koala

 

Dzięki za odwiedziny i miły komentarz, Misiu :)

 

Nie zaoruj się. Czy na pewno warto?

Czasem nie ma innego wyjścia. Albo jest, tylko niekompatybilne z tym, kim i jaki ja jestem :)

 

@bruce

 

w tym tekście odzierasz ludzi z tego, czym się nieraz zasłaniają, udając innych.

To chyba najtrafniejsze, co tutaj napisano. Z tym zastrzeżeniem, że to zasłanianie się uważam niekoniecznie za celowe, za coś, co jest uświadomione i wynika z wyrachowania. Czasem – tak mi się wydaje – maska opada z powodu bezsilności wobec tego, co tego kogoś spotyka. Jeśli nie masz już o kogo walczyć ze sobą, żeby być lepszą wersją siebie, to równie dobrze możesz odpuścić i stać się tą wersją, którą dotychczas konsekwentnie spychałeś głębiej – myślę, że takie uwolnienie się z obowiązków i nakazów moralnych może być w niektórych przypadkach katartyczne.

 

@Ślimaku

 

Po ponownym przejrzeniu opowiadania i komentarzy jestem skłonny zgodzić się, że trzecie wyjaśnienie najbardziej do niego pasuje

Najbardziej, ale i tutaj mam pewne zastrzeżenie. Napisałeś: traktuje ją głównie jako źródło zysku i tylko sam przed sobą udaje, że jest inaczej. Wiesz, on niczego raczej nie udaje. Niczego nie usprawiedliwia, tylko racjonalizuje, jednocześnie użalając się nad sobą i nad tym, w jaki sposób potraktowało go życie.

To jego pytanie na końcu: co zrobiliście z ciałem pani Ireny? może być odczytane jako jeden z ostatnich ludzkich odruchów, ale czy więcej jest człowieczeństwa w tym pytaniu i okazanej poniewczasie troski, czy może więcej chęci dowiedzenia się, co się stało z dowodem, który może go obciążyć?

 

jak wykryć niepokojące symptomy u ludzi w swoim otoczeniu czy nawet u siebie samego. Tej warstwy, moim zdaniem, Zasób ludzki nie przejawia prawie wcale

Masz rację, że tej warstwy nie ma prawie wcale. A jak wykryć symptomy u innych? Albo u siebie? U innych nijak, bo moim zdaniem taka zmiana pod wpływem poczucia krzywdy może zajść nagle, w bardzo krótkim czasie. A u siebie… Tutaj należy się zastanowić, czy sam się oszukujesz co do tego, jaki jesteś, ale tak naprawdę głęboko się zastanowić, nawet jesli to będzie bolesne i poczujesz chęć wyparcia. Ja nie jestem dobrym człowiekiem z definicji – jestem dobrym człowiekiem (a przynajmniej tak o sobie myślę), bo nakazuję sobie takim być; a nakazuję sobie takim być, bo tak poukładałem sobie życie, że stać mnie na nie bycie skurwielem.

 

Naturalnie nie czuję się w porządku, oceniając teksty według subiektywnych upodobań, ale radzę sobie z tym myśląc, że wybór członków Loży jest wyrazem zaufania Społeczności, iż nasz punkt widzenia powinien im pomóc w rozwoju.

Ja się nigdy nie czuję w porządku przy ocenie jakiegokolwiek tekstu, jeśli moja ocena zależy tylko od subiektywnych wrażeń z odbioru, które są niemierzalne w żaden globalnie obiektywny sposób. Taki lajf, Ślimaku :)

 

@Irka

 

A Outta pisze na tyle dobrze, że wydawało mi się, że nie muszę mu tego za każdym razem mówić ;)

Ale jak to, nie? Foch ;)

 

@Ślimak, Darcon

 

Przebija z tego pewność siebie doświadczonego czytelnika i autora, budząca ufność, że podane uwagi są wiarygodne.

Ja za takie je właśnie uznaję. Przede wszystkim lubię i cenię bezpośredniość tych uwag, bez posypywania cukrem, żeby autorowi nie było za gorzko po lekturze komentarza.

 

@Ślimak

 

Staram się skorzystać z poruszonego tematu, żeby wyrazić swoją niepewność związaną z działaniem w Loży i kryteriami oceny tekstów nieraz lepszych od tego, co sam piszę; ewentualnie wyciągnąć jakieś wskazówki od bardziej doświadczonych Użytkowników.

Jasne, popieram. Mnie tutaj bardziej szło o to, że każdy z nas ma różną wrażliwość, każdy ma prawo mieć słabszy lub lepszy dzień, być bardziej ugodowy lub bardziej drażliwy i to potem może się przenieść na treść i odbiór komentarzy. Ta grupka dyskusyjna, która się tutaj zawiązała to ludzie dojrzali, z dystansem, nie obrażający się o byle co i mający świadomość, że szczególnie w internecie można podczas dyskusji źle odczytać intencję rozmówcy i to jest fakt – ja tylko pragnę o tym przypomnieć, choć pewnie nie muszę.

 

@bruce

 

I wzajemnie – uściski dla Ciebie i dzieci :) Wiem, że z powodu obowiązków na ŚDF się nie wybierzesz, ale fajnie byłoby Cię znów spotkać w realu :)

 

 

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Pax, moi drodzy. Lubię Was wszystkich i nie chce, żeby ten tekst był zarzewiem jakiegoś niepotrzebnego konfliktu. Szczegółowo postaram się odnieść do Waszych komentarzy później, bo na razie ogarniam życie, czyli obiad, dzieciaki i porządki w domu :)

A tymczasem miłego dnia Wam wszystkim!

Known some call is air am

Nowa Fantastyka