Piszę dla rozrywki. Czasami ktoś czyta. W papierowej NF wiele lat temu udało mi się nawet zamieścić spore opowiadanie alterhistoryczne ("Plan Basior"). W antologiach NF (tych z brązowymi piórkami) dwa inne. I tu i ówdzie jeszcze parę. Najwięcej zamieściła ma szuflada. Ale ona jedynie znacząco milczy.
komentarze: 110, w dziale opowiadań: 102, opowiadania: 40
Ze złą babą se człek nijak nie poradzi, ale z byle duchem zawsze, hej!
Już tylko spokój może nas uratować
Gdzie ta Anna?! Dawaj mi ją szybko, ja na pewno docenię jej zalety!:D
Już tylko spokój może nas uratować
Przeczytałem. Nie zrozumiałem. Zapomniałem. Pozdr.
Już tylko spokój może nas uratować
Wygląda mi to na fragment , wstęp do czegoś większego. Jestem w górach na szlaku, zatem nie mam warunków do bardziej wnikliwej oceny, ale zgadzam się z OSewerem: jest nieźle. Jak na debiut nawet lepiej niż nieźle. Wlatywać "nad niebo"? A nie "na niebo" albo "nad naszą ziemię"?.
Już tylko spokój może nas uratować
AP– jako najbardziej te same! Pod jednym wszakże warunkiem– że obowiązki TEŻ będzie mieć takie same. Podatki na przykład…
Już tylko spokój może nas uratować
Brawo! Nareszcie coś naprawdę przerażającego. Dzieciaki będą zachwycone! Fabuła ok, dramaturgia bdb, twist na końcu jak ta lala! Nareszcie horrorem:). Jestem usatysfaty. Klik
Już tylko spokój może nas uratować
No pięęękne jest:). Dawno się tak nie uśmiałem. I styl swoisty, i suspens, i klimacik, i nastrój odpowiedni. Starannie całkiem napisane w dodatku. Sympatyczne opko/szorcik całkiem. A tak z ciekawości – co to było?:) Klik!
Już tylko spokój może nas uratować
Ludwik Jerzy Kern: "Ferdynand Wspaniały" Polecam;)
Już tylko spokój może nas uratować
Kończąc, zaciekawiła mnie kiedyś ta kwestia. A wzięło się to stąd, że etatowe pistolety, np lugery, przysługiwały z powodu ceny i funkcji tylko oficerom. Tymczasem zwyczajni szturmowcy posyłani do walki okopowej mieli w okopach wielki problem z przydziałowymi długimi karabinami. Stąd adaptowali do roli pistoletów, do walki w okopach, czyli często w zwarciu, co tylko w rękę im wpadło. Stąd kariera krócic i garłaczy czarnoprochowych odprzodowych, stąd adaptowanie na obrzyny XIX wiecznych strzelb myśliwskich, kapiszonowych, stąd też niezwykła kariera wśród szturmowców maczug! i kastetów. Albo obuchów. Wszystko to archaiczne, ale w walce okopowej niezastąpione. Dopiero pistolet maszynowy z czasów późniejszych rozwiązał problem. Np fińskie bodajże suomi czy sowiecka pepesza, a nawet nasz przedwojenny klon suomi.
Już tylko spokój może nas uratować
Garłacze. To były garłacze. Krócice podobne, ale nie mają lejkowatej lufy. Czasami używano też zwyczajnych obrzynów kapiszonowych. Pozdr.
Już tylko spokój może nas uratować
Dlatego właśnie wolę pisać, niż dyskutować. Na razie w naszym nowym wspaniałym w pełni demokratycznym świecie za opowiadania na stosach nie palą. ;D
Już tylko spokój może nas uratować
Wiem:D Po wynikach od razu widać, że niekompatybilny :DDD
Pozdr.
Już tylko spokój może nas uratować
Gratki. To raz. Podwójne gratki, bo przeczytałem po nabyciu drogą kupna. Akcja 8/10. Dramaturgia i twist 9/10. Płynność wejścia w świat opisany 8/10. Bohaterowie 7/10. A nawet byłoby więcej, gdyby główny bohater, stary wiarus frontowy, tak łatwo nie wpadał w infantylizmy. I nie był tak młodzieńczo sztubacki sentymentalny. Aha, pomysł 10/10. To się będzie pamiętać po lekturze dłużej niż trzy dni. A teraz minusy: korekta – fatalna. Zwłaszcza interpunkcyjna! Redakcja – kuleje. Żaden prawowierny Żyd nie nazwie Boga imieniem Jahwe! To imię zakazane poza Świątynią i najwyższymi Lewitami, a i to tylko przy Arce. Żydzi mówią co najwyżej Adonai! Teraz główny bohater: poważna wtopa, kiedy piszesz, że nie miał pojęcia jak obsługiwać broń czarnoprochową odprzodową. Po pierwsze – jako oficer MUSIAŁ znać reguły obsługi choćby pistoletów pojedynkowych. I strzelać jako dziecko z odprzodowego kapiszonowego flowera. Już nie mówiąc o kapiszonowych flintach dla młodych myśliwych. A jako żołnierz okopowych Szturmowców MUSIAŁ używać najpopularniejszej wówczas (IWŚ) broni okopowej, czyli stareńkiej krócicy odprzodowej i czarnoprochowej, walącej z grubej lufy z bliskiego dystansu chmarą siekańców. Powtarzam – to była megapopularna wtedy , nieregulaminowa broń żołnierzy frontowych wszystkich mocarstw. I tu zonk – bo gdyby to było zapodane zgodnie z realiami, osiłka w pałacyku myśliwskim załatwiłby w try miga. A poza tym bardzo dobrze i udany debiut! Gratki zatem zasłużone. Aha, sławojki – ta nazwa pojawiła się w Polsce dopiero po roku 1928, a raczej dopiero w latach 30. XX wieku, i dopiero po uporczywych terenowych inspekcjach polityka i generała Felicjana Sławoja Składkowskiego po wioskach RP. Które w dobie Ciemności byłyby rzecz jasna niemożliwe. Szczegóły ważne są! Tak na przyszłość.;).
Już tylko spokój może nas uratować
Reg, ponanosiłem, jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam
Czytelnikom dziękuję za przeczytanie.
A propos, mógłby ktoś, kto nie czytał (i się nie zachwycił nadal przez to :DDD ) przeczytać i domknąć sprawę ósmego Nawigatora Snuffa ? ;)
Już tylko spokój może nas uratować
Dawidzie, są lepsze. Pozdr.
Już tylko spokój może nas uratować
Wirus nie był dostrojony. To przeszczepiona wielokrotnie większość populacji miała rozregulowane do reszty naturalne mechanizmy obronne. Proste jak konstrukcja cepa;). Pozdr. takoż.
Już tylko spokój może nas uratować
Hi hi, politycy, niestety, też przetrwali z tych najcwańszych;)
Już tylko spokój może nas uratować
Teraz tylko dokończyłem i wygładziłem dropy…
Już tylko spokój może nas uratować
Reg, dziękuję za Twe uwagi. Poprawię dopiero pojutrze, bom z dala od kompa. A opko napisane dokładnie kilka tygodni po moim drugim zniknięciu, na samym początku pandemii. Signum temporis czyli.
Już tylko spokój może nas uratować
Wirus sam się wypuścił. A crossowanie szczepień na tyle osłabiło odporność populacji, że padła od piórka na wielbłądzie.
Już tylko spokój może nas uratować
Źle zrozumiałeś
Już tylko spokój może nas uratować
W Łodzi lodowato. Ale kumpel z roboty ten poniedziałek przeżywa podobnie. Strasznie go suszy
Już tylko spokój może nas uratować
Gratki, Staruchu:)
Już tylko spokój może nas uratować
Dziewczynę o perłowych włosach" Omegi polecam. Tam też jest dziwny słoń:D. A to był hit lat 70.
Już tylko spokój może nas uratować
Hmmm….. Gdzie ja to…. Już wiem: herbu Ostrokrzew! Ale jakoś nadal nie zachwyca. Kiedy patrzysz w Otchłań, Otchłań spogląda na Ciebie (Fredzio Nicki)
Już tylko spokój może nas uratować
Czajnik okrążał orbitę Słońca? Znaczy, jaką? Wokół jądra galaktyki? Zmęczył mnie ten swobodny ciąg świadomości, bo tak zdaje się owa forma twórczości się nazywa. No, do pewnej bodajże magdalenki (ciastka takiego dość słynnego w literaturze;) jednak twemu czajniczkowi jeszcze troszkę brakuje, ale nie zniechęcaj się. Tyle że bez Twej dbałości o szczegóły wskazane przez szanowne Przedpiszące , nic z tego nie będzie. Niestety. Pozdrawiam i zachęcam takoż do większej dozy autokorekty i autoredakcji.
Już tylko spokój może nas uratować
Się spodobało. I nawet fantastyka jest. Zgrabnie, do diaska, całkiem zgrabnie, mociumpanie ten tego ten!:)
Już tylko spokój może nas uratować
Oki:). I tak nikt tego opka nie czyta. Za długie:DDD. Pora umierać…:DDD
Już tylko spokój może nas uratować
Ślimaku, to NIE JEST lektura szkolna ani poradnik z poradni AA. To opko. Moje. O ludziach, w miarę zwyczajnych, a nie o laurkach. Mogę?:) Pozdrawiam
Już tylko spokój może nas uratować
Aha, parsknąłeś. I o to właśnie autorowi chodziło:D
Już tylko spokój może nas uratować
Sagitt: Dzięki za wnikliwą lekturę i uwagi. Mała lampka słabego wina od wielkiego dzwonu, nie zaszkodzi nawet w ciąży bliźniaczej. Lampka wina raz w tygodniu, już na pewno tak.
Już tylko spokój może nas uratować
Łomatkojedyna!
Nie kupię. Na pewno nie kupię dzieła owego autora, które w Twej recenzji obrazuje najpełniej Drugą Konkluzję Kartezjusza. Znaczy – Non cogito, sed sum!
Brrrrrr!…
Już tylko spokój może nas uratować
Bardzo dobre. I mądre. Wbrew pozorom, wcale nie egocentryczne, a wręcz przeciwnie. Wreszcie jakiś szorty O CZYMŚ. I O KIMŚ. Coraz trudniej o takie. Gratki i pozdr.
Już tylko spokój może nas uratować
Czyta się nieźle, ale to ewidentnie fragment a nie opowiadanie. Aha: zdjął but, a nie zdjął buta. Serio serio.
Już tylko spokój może nas uratować
I na koniec, Ślimaku: stosujesz nieładny chwyt erystyczny sugerując mi, że zaprzeczam zmianom klimatu. Otóż – nie zaprzeczam. Poddaję jednak stanowczo pod rozwagę, czy to akurat ludzie są jego sprawcami. A nie cały szereg innych istotnych czynników poza ludzkich. Na razie powyżej podając nagie FAKTY a nie tezy (jak Ty) wykazałem jedynie, że obecny a nawet estymowany poziom CO2 w atmosferze biosferze, a więc Ziemi, jedynie sprzyja. A to wszak, czyli Ziemia, jest dla ekologów pokolenia Grety, dobro najwyższe, czyż nie?:) Pozdr
Już tylko spokój może nas uratować
300 ppm to wtedy, gdy do Szwecji jeździło się saniami przez Bałtyk. To ja wolę tak jak teraz:)
Już tylko spokój może nas uratować
Na razie consensus naukowy jest taki, że ludzkość odpowiada za ok 3 do 4 % całkowitej emisji CO2, Za resztę odpowiadają oceany, zmiany chemiczne skał na lądach, wybuchy wulkanów, cała biosfera itd.
No i jeszcze jeden consensus naukowy:
“Za niebezpieczny dla zdrowia poziom dwutlenku węgla uznaje się 40000 ppm (czyli 100 razy wyższy niż obecnie – przy czym norma wynosi do 1000 ppm), jednak już przy 2500 ppm obserwuje się bóle głowy, znużenie i dekoncentrację, będące objawami niedotlenienia”.
Słowem – poziom CO2 musiałby być 2,5 razy wyższy, by w ogóle dojść do górnej granicy normy.
Jednak… To mało prawdopodobne, gdyż wraz z już w sumie niewielkim wzrostem w ostatnim półwieczu poziomu CO2 w atmosferze, pokrywa roślinna na Ziemi (obserwacje satelitarne!) POWIĘKSZYŁA SIĘ o ponad 10 procent.
Tak że ten…
Staruch bardzo trafnie zatytułował swoje opowiadanie….
Już tylko spokój może nas uratować
I na koniec dane z dalszej przeszłości i kilka ostatnich pytań na gruncie nauki (a nie religii)
Echchch… Tyle pytań, tak mało odpowiedzi… Oczywiście na gruncie nauki a nie religii (bo jak wiadomo dżentelmeni o religii nie dyskutują;).
Więcej pytań w tym temacie nie mam, tradycyjnie dziękuję za uwagę.
Już tylko spokój może nas uratować
Dane przytoczone w jednym opracowaniu przez NASA (sprzed kilku lat): "Niedawne badania wykazały też, że ostatnio tak wysoka temperatura panowała na Ziemi około 125 tys. lat temu, gdy poziom morza był od 6 do 9 metrów wyższy niż obecnie". Pytania: 1) to jak to jest z tym "najwyższe w historii"? 2) 125 tys lat temu nie było przemysłu. A Homo Sapiens dopiero rozpoczynał wypieranie Neandertalczyków. Co zatem wywołało wtedy ocieplenie porównywalne z obecnym? Dziękuję za uwagę.
Już tylko spokój może nas uratować
A Archanioł nadal jest ozdobą mego gabinetu, o!
Już tylko spokój może nas uratować
Bo Ty inteligentna i mądra kobieta jesteś. Tyle wiem, a na tym akurat to ja się znam :).
W ogóle historia kolonizacji Ameryki przez Rosjan w XVIII/XIX wieku jest niesamowita. Czy wiesz, na przykład, że ten Fort Ross jest raptem 130 – 140 km od San Francisco? Albo że wiodącą religią wyznających chrześcijaństwo Indian z Alaski jest (chyba nawet do dziś) … prawosławie?
Była dawno dawno temu taka książka polskiego podróżnika, Janusza Wolniewicza, “Archipelag pięciu cumulusów”. I tam to wyczytałem, jeszcze jako dzieciak, w pierwszych latach 70. XX wieku.
Natomiast o historii miłości owego ruskiego kapitana do córki gubernatora, niejakiej Conchity, to naprawdę taaaakie romansidła historyczne można pisać. Związek skonsumowany nie został, pomimo zaręczyn, bo onże kapitan jak wrócił do się, w założeniu tylko na chwilę, przed powrotem do narzeczonej, zmarł był w 1807 roku z wyczerpania. Nawiasem mówiąc, po drodze jako pierwszy, jeszcze przed admirałem Pearym (któren zagroził ostrzałem z armat Tokio bodajże w 1854?) ówże żeglujący Rosjanin intensywnie udzielał się w Japonii, usiłując otworzyć ją na handel z rosyjską handlową Kompanią Amerykańską. Historia w ogóle ciekawa jest.
Już tylko spokój może nas uratować
Fort Ross powstał kilka lat później po tej historii miłosnej…
Już tylko spokój może nas uratować
Sorki, gubernator był Hiszpan, ale kapitan i tak wymienił z nim Kalifornię na cuś innego. W imieniu swej kompanii handlowej. Tyle że król Hiszpanii nie klepnął wymiany i interes nie wypalił. A działo się to dosłownie w pierwszych latach XIX wieku, w czasie gdy w Europie szalał Napoleon
Już tylko spokój może nas uratować
Serio serio. Nie wiedziałaś? Ty?!! Niemożliwe!
Już tylko spokój może nas uratować
Miło mi to czytać, Zygfrydzie. . To przeczytaj część ósmą, poprzedzającą. W dodatku można nadal klikać :D
Już tylko spokój może nas uratować
Rosjanie kolonizowali Amerykę aż do Kalifornii. W 1812 r prawie pod San Francisco założyli Ford Ross, w którym siedzieli aż do lat 40. XIX wieku, a tuż przed wielką kalifornijską gorączką złota onże fort sprzedali. Nawiasem mówiąc, to tam dzieje się akcja najsłynniejszej sowieckiej rock opery z lat 80. XX wieku, czyli "Junona i Awos'". O miłości dowódcy tych statków, przybyłych do rosyjskiej części Kalifornii z Petersburga do córki rosyjskiego gubernatora Kalifornii. Niezła muzyka, nawiasem mówiąc.
Już tylko spokój może nas uratować
Jako początek pracy nad horrorem – tak. Jako gotowy utwór – nie. Finkla ma rację z tym nadmiarowym wątkiem. Dużo emocji, bardzo dużo młodzieńczych zachowań bohaterów (rany boskie, toć to przyszli prawnicy!;). Ale nie trafiło , nie porwało, a przede wszystkim – nie wystraszyło. Weźże odkuj z tego ładnie zapowiadającego się kawału marmuru, co niepotrzebne, wycyzeluj i będzie git :D . Zapewniam, że da się. Pozdr
Już tylko spokój może nas uratować
Pięknie dziękuję za wnikliwą lekturę. Oraz uwagi. Serdeczne pozdrowienia dla Drakainy:)
Już tylko spokój może nas uratować
Maćku, ty już dużo tych opowiadań-wspomnień napisałeś. Nie próbowałeś najlepszych 15-17 zebrać w całość i zaproponować wydawcom? Bo naprawdę klimatyczne i mające swój niepowtarzalny indywidualny smak.
Już tylko spokój może nas uratować
A dodam tylko, że to akurat (rosół z przodków) jest wprost z życia wzięte: jakieś dwa– trzy lata temu jak najpoważniej zaproponował coś takiego pewien ekologista-profesor z zach. Europy. PRAWDZIWY profesor. :(((
Już tylko spokój może nas uratować
Irko, bardzo dziękuję za lekturę i jak mniemam, klik:). Nie tylko dżdżownice. Głównie rosół (z) przodków.
Już tylko spokój może nas uratować
Realne, realne! W klasie maturalnej wręcz powszechne, nawet w końcówce lat 80. XX w. ;)
Już tylko spokój może nas uratować
Tradycyjnie pędzę czytać Twój kolejny tekst – jak do piwiarni na nieskażone piwo. :)
Powiem krótko – uwielbiam te twoje śląskie klimaty, takie (jak dawno temu pisałem) trochę kafkowskie, trochę jak u Niziurskiego w klasycznych powieściach z lat 60-70, a trochę takie wypatrzone przeze mnie we wczesnym, ośmioletnim bodajże dzieciństwie właśnie gdzieś na Dolnym Śląsku i za Gorzowem Wielkopolskim, na lokalnej stacyjce PKP. Takiej wygrzanej lipcowym słońcem, zabudowanej starymi budyneczkami z pruskiego muru, przesiąkniętej odurzającym aromatem kolejowego dziegciu i rdzy, połączonym z upalnym upajającym oddechem tzw. zieleni ruderalnej :D. Gdzie niby czekało się na lokalny piętrowy pociąg, mający dowieźć mnie pod Rudnicę, do wuja gajowego, nad leśną rzeczkę, a tak naprawdę… czytało się “Naprzód wspaniali” i napawało się chwilą…
I dlatego, w związku z tym, jak już powiedziałem, że tak nadmienię równie tradycyjnie – klikam jako pierwszy!
Pozdr.
Już tylko spokój może nas uratować
A ja tak sobie tylko cichutko (a propos wszystkich jak to tu ich powyżej nazwano, fanatyków ) myślę, jak najbardziej praktycznie: Jak już będziemy tak całkiem całkowicie zeroemisyjni, schładzający zatem planetę, czyli w pełni zelektryfikowani centralnie (przypomnę, że ani autko na baterie, ani pompa ciepła ani już nawet piecyk gazowy, już nie mówiąc o wentylacji i klimatyzacji) bez prundu z gniazdka nie zadziałają… To co się z nami stanie, jak pięć pierwszych nie dbających o ślad węglowy wrażych rakiet walnie w pięć największych polskich elektrowni? Tak tylko pytam. :(
Już tylko spokój może nas uratować
Tylko stary Bańbuła milcząc, konwencjonalnie rżnął nożem… A, tak mi się skojarzył Twój szorcik. :D. Kto z osób 40 minus pamięta, skąd to i czyjego pióra?
Już tylko spokój może nas uratować
Kawał porządnej roboty. Dobrze napisane, trzyma w niepewności i ma w sobie to coś. Duża dawka pesymizmu dodaje całości wiarygodności. Niestety.
Już tylko spokój może nas uratować
Niestety, to nie fantastyka, a raczej futurologia. Duży plus: tworzysz ten świat w oparciu o podstawy ekonomiczne. Czyli znika z miejsca kryterium niewiary. Zastanawiam się tylko, czy ktokolwiek głównego bohatera wybudzi, bo tego typu ideologiczno-religijne totalitarne reżimy raczej się tylko zaostrzają, co nieodmiennie kończy się ich totalnym kollapsem cywilizacyjnym. Napisane przyzwoicie, taki fragment mówiący wiele o ludzkiej naturze i ludzkim szaleństwie. Ode mnie zasłużony klik. Pozdr.
Już tylko spokój może nas uratować
Pozdrawiam takoż, a Adamowi dziękuję dodatkowo za gościnę.
Już tylko spokój może nas uratować
Закружилась листва золотая В розоватой воде на пруду, Словно бабочек легкая стая С замираньем летит на звезду. Zakrużyłas' listwa zołotaja/w rozowatoj wodzie na prudu/słowni babocziek liogkaja staja/s zamieraniem lietit na zwiezdu. To teraz możesz porównać pierwszą zwrotkę:)
Już tylko spokój może nas uratować
Tak sobie pomyślałem, pisząc kilka lat temu to opko, że gdyby mieszkańcom tamtej alterPolski i tamtej alterEuropy pokazać naszą Polskę i naszą Europę, też by je wzięli za ponurą fantastykę, niestety… A następujący po tym czas tylko wzmocnił to moje przekonanie…
Już tylko spokój może nas uratować
Krar85: Dziękuję za lekturę, wnikliwą ocenę i klik :).
Ono miało takie być, to opko. Niejednoznaczne. Niepokojące. Niestety – pełne pesymizmu. Do odczytania przez pryzmat (każdorazowo) osobistych danego czytelnika doświadczeń i przemyśleń. Niby inny ten alterświat (bo to jest alterświat – porównaj kadencje Sejmu), ale… czyż nie nadzwyczaj podobny do naszego? W którym ludzie, całe społeczeństwa i kraje, też są pionkami w grze ukrytych we mgle graczy? (patrz – wszystkie ostatnie teorie spiskowe, które po fakcie okazały się… prawdą. Albo wszelkie obecnie modne ideologie, przekształcające się coraz szybciej w sekty ślepych wyznawców…).
Smutny ten świat XXI wieku. Bo coraz mniej racjonalny, niestety. Świat konkurujących potęg, używających memów do manipulacji maluczkimi, świat w którym coraz mniej wyedukowani, poddani coraz większej zewnętrznej presji ludzie, wrzuceni przez władców świata w plemienne bańki, pozbawieni wartości tworzących prawdziwe wspólnoty i społeczeństwa, kierują się już prawie wyłącznie emocjami, nie zaś wiedzą i rozumem… Dodajmy – kierują się jak bezwolne marionetki. Tam, gdzie ich władcy chcą ich kierować. Samo życie czyli, choć w wymyślonej opowieści…
Pozdrawiam
Rybak
Już tylko spokój może nas uratować
I niby nic nowego: tracimy Uważność, więc tracimy to, co najcenniejsze w naszym życiu. Gnani powszedniością, wybieramy byle co, więc to co Naprawdę Ważne przegapiamy, i to Najważniejsze w efekcie znika, opuszcza nas w ten czy inny sposób. Bezpowrotnie, niestety najczęściej. A refleksja przychodzi nieodmiennie zbyt późno.
I niby to wszystko już było. Tysiąckrotnie w literaturze było, albo i więcej. Mimo to, nie wpadło to opowiadanie w truizmy, nie było kolejnym sztampowym ogrywaniem starych kawałków. A to w warunkach tak ostrej konkurencji – bardzo dużo.
Podobało mi się. Bym kliknął, ale już po ptokach ;)
Jedna uwaga – górskie bezdroża powtórzone akapit po akapicie przestają być tak całkiem bezdrożowate :).
Już tylko spokój może nas uratować
Ślimaku, to jeszcze dwa, na koniec;)
To się śniło mi… I to wciąż śni się
Arsenij Tarkowski
To się przyśniło mi, i moim snem wciąż jest
I to mi jeszcze gdzieś i kiedyś-tam się przyśni,
Wszystko powtórzy się, a życie sen mój ziści
I wam się przyśni świat ze snu mojego też.
Jakże daleko nas, na kraju świata hen
Za falą fala mknie – uderzać w brzeg z łoskotem
Na fali gwiazdy blask i człowiek. Ptasim lotem
jawa i śmierć i sny – fali za falą tren.
Byłem i będę, trwam: i zbędna mi odmiana
Życie – ten cudów cud, na jego to kolanach
Dziś siebie jak sierota w samotność kładę swą
Jeden wśród luster stu, zza odbić mnogich słyszę
wszechoceany, miasta nasiąkające mgłą
I matkę co na kolanach dziecko wśród łez kołysze.
A tu klasyka, Jesienin. Przyznam, że to było dla mnie prawdziwe wyzwanie – : pogodzić tłumaczenie, wersyfikację i rymy plus nastrój z oryginałem. Przebijając się w dodatku przez popularny (acz w istocie – dowolny) przekład Adama Pomorskiego.
A tu poniżej mój przekład, znaczy Rybaka ;) :
Sergiusz Jesienin
***
Zakręciło listowiem złocistym
wodę w stawie różową – do dna
niczym jętek rój drżący przejrzysty,
który cichnąc – ku gwieździe się pcha
Ja się dziś zakochałem w tym zmierzchu,
kocham w jarze żółcący się piach
Urwis-wiatr małej brzózce bez przeszkód
zadarł kieckę aż do samych pach
Ziębnie dusza, z doliny wiew chłodu,
stado owiec już sine jak zmrok
Za wrotami ścichłego ogrodu
brzęknął, urwał janczarek się skok
Jeszcze nigdy uważniej, troskliwiej
nie wsłuchałem w Stworzenia się cud
Dobrze byłoby mi – niczym iwie
wpaść z witkami w różowość tych wód
Na stóg siana się śmiać z wysokości
Krowim pyskiem Księżyca go strzyc…
…Gdzieś ty, gdzie, moja cicha radości:
kochać wszystko – i nie chcieć już nic.
Już tylko spokój może nas uratować
Dobre. Pogłębione i o uczuciach. Mocno mnie trafiło, bo właśnie obchodzę czwartą rocznicę odejścia mojej Mamy. I trzecią – Ojca. Ale stamtąd, gdzie są, nie odbierają telefonów, niestety. Albo stety, zależy od interpretacji.
Ale wracając do rzeczy: jest w tym opku wszystko to, co powinno w nim być. I jest na spokojnie, bez zbędnych wygibasów. Proste słowa, proste uczucia, prosty przekaz – dokładnie jak w życiu zwyczajnych ludzi, zderzających się niespodziewanie (zawsze niespodziewanie) z Nieuniknionym. Wymyśliłaś technologiczno-metafizycznego pośrednika do kontaktów z tymi, którzy odeszli. Hmmm…. Co prawda kiedyś taka Komnata nazywała się seansem spirytystycznym i była dostępna w każdym mieście, ale co postęp w nauce, to postęp w nauce. Choć, jak widzę, nauka jest u Ciebie jednak tylko pretekstem, mimo wszystko liczy się to Coś nienazwanego, czyli Wiara. Nadzieja. I Miłość (która z nich jak wiadomo jest najważniejsza). A to sporo w dzisiejszej prozie. I odważnie, w dzisiejszych czasach. Dlatego – za tę odwagę – klikam.
Już tylko spokój może nas uratować
Całkiem całkiem.
Końcówka OK, z twistem o zakochanych obcych, początek też niezły, środek opisowy, ale podoba się. W sumie jakaś całość z tego istotnie jest, sporą wyobraźnię rzeczywiście widać, a co najważniejsze – trzymasz ją w większych niż niegdyś ryzach i nie rodzi ona kryterium niewiary, a to podstawa w opkach fantastycznych. W sumie – interesujące. Widzę spory postęp w porównaniu do dawniejszych Twoich opowiadań. Tak trzymać!
Już tylko spokój może nas uratować
Z komórki, to się nie zwersyfikowało. Ale to drobiazg.
Już tylko spokój może nas uratować
Ślimaku, silwuple:D: Aleksander Błok *** O, jak szaleńczo pragnę żyć: Uwiecznić chcę-istotę rzeczy Bezosobowe-uczłowieczyć Niewypełnione-w ciało wbić! Niech dławi życia ciężar senny, Niech tchu mi w takim śnie wciąż brak,– Wierzę, młodzieniec uśmiechnięty W przyszłości powie o mnie tak: Wybaczmy mu surowość, może Skryty to motor, co go pcha? Cały on – dziecię dobre, Boże, Wolności triumf w sobie ma! 5 lutego 1914
Już tylko spokój może nas uratować
Tylko dwie ostatnie zwrotki są w oryginale bodajże jedenastozgłoskowcem nieregularnym. Ale też przy zachowaniu układu rymów…
Już tylko spokój może nas uratować
Niestety, to nie jest przekład literacki, poetycki. W oryginale to regularny dziewięciozgłoskowiec, z rymami aabb bodajże. U Ciebie po w miarę dosłownym tłumaczeniu to dopiero 1/4 roboty. Jeszcze dużo tu brakuje do przekładu. To byłby przekład poetycki, gdyby brzmiał choćby tak: Któż nocą polem pod wiatr tak gna? Ojciec, co w siodle dziecko swe ma Itd. itp. Wziąłeś się za potwornie trudny kawał poezji. Pogratulować odwagi, ale… Spróbuj potraktować dotychczasowy wysiłek jako wstęp do właściwego przekładu. A wiem, co piszę, bo przekładam poezję od lat kilkunastu, tyle że nie niemiecką. Pozdr.
Już tylko spokój może nas uratować
Miło mi. Ech, gdyby tak ktoś tę Ósemkę poniżej jeszcze kliknął…:D
Już tylko spokój może nas uratować
Reg, bardzo Ci dziękuję za pracę włożoną w mój tekst. Ponanosiłem.
I pozdrawiam serdecznie
R.
Już tylko spokój może nas uratować
Grzelulukas:
Dziękuję za uwagi i lekturę. Co mogłem, poprawiłem. Niestety, mój edytor tekstu działa jak chce, stąd zapewne liczne podwójne spacje itd. Pozdrawiam
Już tylko spokój może nas uratować
Niko, co do anglosaskiego nazwiska Snuffa… Hi, hi. No to teraz konkurs. Wielki konkurs, kto odgadnie imię starego Nawigatora. Wskazówek w tekstach poprzednich było aż nadto. P.s. dzięki za klika.
Już tylko spokój może nas uratować
Doberek Spodobało mi się. Horrory zazwyczaj zaczynają się niepozornie. Aż szkoda, że się tak nagle urwało, poczytałbym, co było dalej. Klikam Pozdr.
Już tylko spokój może nas uratować
Macieju, tak sobie jeszcze pomyślałem o tej mierze czasu/drogi. I była jeszcze jedną miarą: pacierz. A to było ok. 25 -30 sekund. I w ten sposób chłop mógł też powiedzieć "tuzin pacierzy". Ale tu głowy nie dam. Niektórzy bowiem za pacierz biorą godzinę, bo zwyczaj był w dawnej Polsce taki, że szczególnie pobożne osoby za dnia odmawiały pacierz co godzinę, na każde bicie zegara na wieży np. kościoła czy zamku…
Już tylko spokój może nas uratować
Podobało mi się tak, że dokonam bibliotecznego klika. Kawał prawdy historycznej. Lwią część mojej rodziny też w ten sposób na Wołyniu wymordowano. A ocalała resztka z Kresów zawędrowała również pod Wrocław.
Nie będę się rozdrabniał – mnie UFO takoż niespecjalnie pasowały do całości. A bez nich to opowiadanie nie wydaje się w ogóle fantastyką.
Mała acz ważna uwaga – prosty chłop na Kresach za króla Sobieskiego nie miał zielonego pojęcia co to minuta! Całkowity i zgrzytający po zębach anachronizm! Zmień to koniecznie.
A ile to było wtedy pięć minut? A to akurat doskonale wiadomo: to było dokładnie 15 zdrowasiek! I to ów chłop rezolutny by wtedy wiedział.
I druga mała uwaga – nigdy nie pisz “w przeciągu” – boć tam nie wiało. Poprawnie jest “w ciągu”.
pozdr.
Już tylko spokój może nas uratować
Dzięki! Wszystko będzie. W kolejnej opowieści…
Już tylko spokój może nas uratować
Czyste szaleństwo!:D Się bardzo podobało, zwłaszcza reptiliodisco w finale. Klikam.
Już tylko spokój może nas uratować
Hi hi, ta "noc idzie czarna z twarzą Murzyna" to przecież Norwid, sobie właśnie przypomniałem. Hmmm…. :D
Już tylko spokój może nas uratować
Pomału;)
Już tylko spokój może nas uratować
Doberek. Krótko, bo noc idzie, noc z twarzą Murzyna, jak pisał któryś z naszych poetów w latach stalinizmu. Świetne! I pomysł, i wykonanie. A że historia alternatywna przy okazji, to klikam czym prędzej, żeby mnie inni nie ubiegli. Jedna mała uwaga: łatwo jest zlikwidować człowieka. Suworow to opisał w Kontroli dokładnie. Nie w potylicę, a w to przewężenie u styku czaszki i szyi. Pod kątem, prawie z przyłożenia. Otwór wylotowy jest wtedy sporo nad linią brwi. A kula idzie skośnie ku górze. Tak mieli nasi oficerowie wykopani np. w Katyniu. Ale to na marginesie. Natomiast historyjka bdb. I wcale nie taka rozrywkowa, jak się wydaje Pozdr.
Już tylko spokój może nas uratować
Dzięki:). Dobre rzeczy trza z umiarem, co by nie przedawkować:D
Już tylko spokój może nas uratować
Adamie KB. Dzięki za lekturę. To tylko przypomnę zdanie kończące moje opko "Plan Basior", zamieszczone w NF. Kończy się autentycznym apelem Marszałka Piłsudskiego: Lawirujcie jak długo się da (między Rosją a Niemcami – przyp. mój), a jak się już dłużej nie da – podpalcie świat!
Już tylko spokój może nas uratować
Znaki zapytania wbił sam aparat (to ten iluzjonista zapewne;)
Już tylko spokój może nas uratować
A ja mam propozycję: napisz całość opka i. dopiero wtedy zamieść????. Chętnie przeczytam.
Już tylko spokój może nas uratować
Tłumaczenie jest ok, ale to się powinno jednak rymować. zatem napisz po prostu tak (i pal licho składnię zdania łacińskiego z est na końcu!):
Ad mortem serviendum, vita est utendum.”
pozdr.
Już tylko spokój może nas uratować
A jednak mogę:). Klik!
Już tylko spokój może nas uratować
Cześć, Bella :)
Powiem Ci bardzo lakonicznie: to jest świetne. Normalnie na poziomie światowym. Jedno z trzech-czterech najlepszych opowiadań, jakie kiedykolwiek na tym portalu przeczytałem. Gratulacje! Ja bym dał dwa złote pióra. Albo i trzy :).
pozdr.
Już tylko spokój może nas uratować
Bardzo, ale to bardzo mi się spodobało. Niby motyw nienowy, niby człowiek widział podobne, acz oczywiście całkiem odmiennie zaprezentowane pomysły choćby u Pilipiuka (lub u mnie, hi hi: “Tańczące w słońcu sosny” polecam, zdaje się są gdzieś nadal w sieci), a jednak świeże i wzruszające. Ładne. Delikatne. Psychologicznie jak najbardziej wiarygodne. Jest w tekście kilka dropów do poprawki (np. “Na obrazie znajdowała się Zofia, ale jej twarz nie była en face – skierowana była w prawo.) Lepiej myślę brzmiałoby : Na obrazie znajdowała się Zofia, ale jej twarz nie była en face – spoglądała w prawo.
Ale te dropy to drobnostki. Jakże żałuję, że jestem tu na tyle krótko, że nie mogę jeszcze dać klika do biblioteki. No chyba, że mogę?
Już tylko spokój może nas uratować
Reg, jesteś nieoceniona, dziękuję, już ponanosiłem Twoje uwagi.
I znów się napracowałaś…:(
Już tylko spokój może nas uratować
Mocne, okrutne, bogobójcze. Nawet całkiem nieźle napisane, choć zdanie “Trzy uderzenia serca później zwłoki Demiurga zastygły na podłodze w wyrazie głębokiego zaskoczenia.” to bym napisał od początku. Bo hmmm, niesie jak dla mnie nawet, zbyt wielki ładunek zapowiedzianego przez Ciebie na wstępie absurdu.;).
Druga sprawa: Demiurg. Ów idealny byt stworzony intelektualnie przez bodajże Platona nie jest równoznaczny z Bogiem. No chyba, że wszedłeś w pojmowanie tegoż pojęcia znacznie bliższe późniejszym ideom gnostyków. Ale i tu nie do końca pasuje w opisanym przez Ciebie kontekście. Ale – to Twoje opko i pomysł. Znaczy – masz święte prawo:).
I trzecia sprawa: obraz szpitala dla psychicznie i nerwowo chorych. Jak dla mnie wada największa. W czasach dzisiejszych (a w twym opku są dzisiejsze, boć to czasy prezentacji w korporacjach ;) – jest absolutnie nieprawdziwy. Co znienacka i niestety – całkowicie – obudziło we mnie kryterium niewiary. A szkoda. Gdybyś miał kiedyś trochę czasu, polecam lekturę wspaniałej książki z lat 70. XX wieku – “Obłęd” Jerzego Krzysztonia. Dzieło , wg mnie, godne literackiej nagrody Nobla.
Pozdr.
Już tylko spokój może nas uratować
Tarantarayatri: jeszcze raz dziękuję, większość Twych uwag uwzględniłem i naniosłem odpowiednie poprawki. Z wyjątkiem niektórych.
SJP potwierdził np. me rozumienie słów krytyczna, okazała się , regularny :). Zatem ich nie zmieniłem.
Co do samej relatywistyki… Częściowo masz rację. Ale ja użyłem tu nie tylko osobistej “licencji poetyckiej”, lecz także ostatnich teorii wykraczających poza staruszka Einsteina. Np. teorii fizyka Erica Lentza. Baaardzo ciekawa, w każdym razie dopuszczająca podróżowanie międzygwiezdne z prędkościami powyżej WARP 1. A nawet budowę odpowiednich ku temu silników. ;D
Pozdrawiam serdecznie
Światowiderze – poprawiłem, dzięki :)
Już tylko spokój może nas uratować
Reg, ponanosiłem. Jeszcze raz dziękuję.
Outta – miło mi. Pozdrawiam takoż :)
Już tylko spokój może nas uratować
Światowiderze, postawa piratów wyjaśni się w kolejnej opowieści Snuffa:)
Już tylko spokój może nas uratować
popoprawiam, te guziczki mnie wykończą zaraz;)
Już tylko spokój może nas uratować
Ha! Cudne i w większości słuszne uwagi:) . Dzięki. To opowieść kolejna, sporo rzeczy przez Ciebie poruszanych znajduje wyjaśnienie w poprzednich odcinkach cyklu. Rzecz jasna co mogę, po poprawiam. Ale Druga Nadświetlna, po przekroczeniu której czas biegnie tak, jak na powierzchni Ziemi itd – to mój własny absurdzik. I nikomu go nie dam:DD. Ale że Ci się chciało robić aż taką wiwisekcję, no no no, podziwiam wytrwałość:). Pozdr.
Już tylko spokój może nas uratować
Reg, bardzo dziękuję za pomoc. Jutro niezawodnie Twe uwagi ponanoszę
Już tylko spokój może nas uratować
Najlepszy odcinek, “Opowieść dziewiąta”, od dawna gotowy, ale będę dawkował :)
Już tylko spokój może nas uratować
dziełkiem nie dzieckiem: okienko w komórce za małe:)
Już tylko spokój może nas uratować
No dobrze. Połknęło go. A co było dalej? Bo wyobraźnia pracuje: iluzjonista miał następnie dwie możliwości: wiać, albo rozszerzyć cylinder i połknąć nim całą Ziemię (poczynając od samej korporacji). Druga możliwość: korpoludki zw przerażeniu zwiały, albo nie zwiały i rzuciły się na sztukmistrza. (Raczej to pierwsze). Tak czy siak koniec taki sam: iluzjonista połyka kapeluszem Ziemię. I teraz podstawowe pytanie: a właściwie – po co? I tu masz teraz wymóg podstawowy stojący przed tym dzieckiem: on sam w sobie nie ma większej racji bytu bez albo zrobienia z niego pełnowymiarowego opka, rzecz jasna fantasy, albo – bez choćby zasygnalizowania owego: po co? Bo tak jak jest, mnie w ogóle nie przekonuje… A szkoda.
Już tylko spokój może nas uratować
