Obraz Rosji

Za­byt­ko­wa mo­skiew­ska ka­mie­ni­ca czasy świet­no­ści miała już dawno za sobą. Brud­ny, od­pa­da­ją­cy ca­ły­mi pła­ta­mi tynk sypał się na po­krzy­wio­ne płyty chod­ni­ko­we. Pier­wot­ny kolor bu­dyn­ku trud­no było roz­po­znać. Za ko­mu­ny funk­cjo­no­wał tu sklep mię­sny na par­te­rze, a nad nim mie­ści­ło się kilka miesz­kań. Obec­nie za­bi­te de­cha­mi okna oraz drzwi po­ma­lo­wa­ne przez gra­fi­cia­rzy od­stra­sza­ły po­ten­cjal­nych in­we­sto­rów. Zresz­tą ta oko­li­ca nigdy nie na­le­ża­ła naj­lep­szych. Gdy stary wła­ści­ciel wy­zio­nął ducha, los bu­dyn­ku zo­stał przy­pie­czę­to­wa­ny. Re­mon­to­wać się go nie opła­ca­ło, a wy­bu­rzyć nie można było ze wzglę­du na sta­tus za­byt­ku. Teraz nie­mal wszy­scy z utę­sk­nie­niem cze­ka­li, aż ka­mie­ni­ca za­wa­li się sama.

Pu­sto­stan żył jed­nak swoim ży­ciem. Mimo że bu­dy­nek od lat był w ka­ta­stro­fal­nym sta­nie, zo­stał prze­ję­ty przez lo­kal­nych pi­jacz­ków. Ci z kolei w jed­nym z miesz­kań urzą­dzi­li me­li­nę.

– Kurr­r­wa! – smu­kły męż­czy­zna za­to­czył się nagle na scho­dach, ła­piąc kur­czo­wo za ba­rier­kę. Drew­nia­na po­ręcz skrzyp­nę­ła zło­wro­go, wy­gi­na­jąc pod cię­ża­rem. Na szczę­ście po chwi­li udało mu się od­zy­skać rów­no­wa­gę.

 Był już lekko wsta­wio­ny po małp­ce, ale oka­za­ła się nie­wy­star­cza­ją­ca. Po­trze­bo­wał wię­cej.

– Kogo tam nie­sie?! – roz­legł się męski głos, do­bie­ga­ją­cy z miesz­ka­nia na pię­trze.

Nie od­po­wie­dział, gra­mo­ląc się po­wo­li na szczyt scho­dów.

– Pytam się, kto idzie?!

– To ja, Igor – od­parł, sta­jąc w wej­ściu.

Nie wy­glą­dał wyj­ścio­wo. Zwra­ca­ła uwagę pa­ro­dnio­wa szcze­ci­na na szczu­płej twa­rzy, przy­ga­szo­ne spoj­rze­nie i lekko po­si­wia­łe włosy, mimo mło­de­go jesz­cze prze­cież wieku. Nosił czap­kę z dasz­kiem, dla ochro­ny przed ma­jo­wym słoń­cem, a także brud­ne, śmier­dzą­ce ubra­nia.

– Aaa, Pod­po­rin, to ty! – po­ja­wił się przed nim uśmiech­nię­ty męż­czy­zna, bę­dą­cy kie­row­ni­kiem przy­byt­ku. – Tak żem my­ślał, że głos zna­jo­my! Masz wpi­so­we?

– Ser­giej… – wy­chry­piał. – Dej dziś na kre­chę.

– Znowu?! Chyba cię po­je­ba­ło! Nie tym razem, to­wa­rzy­szu!

– Kiedy ru­bel­ków bra­ku­je, a pić się chce…

– Idź robić, albo na żebry… Nie ob­cho­dzi mnie, skąd weź­miesz pie­nią­dze – od­parł zimno.

Igor spoj­rzał na Ser­gie­ja z umę­czo­ną miną, ale wi­dząc jego nie­ustę­pli­wość, po chwi­li zre­zy­gno­wa­ny wy­co­fał się na scho­dy. Skoro nie mógł wejść do me­li­ny, to mu­siał wy­brać się na mia­sto, szu­kać szczę­ścia.

– Hej! Tylko pa­mię­taj o długu, który masz u mnie!- wy­krzyk­nął za nim Ser­giej.

Igor opu­ścił zruj­no­wa­ny bu­dy­nek, sta­jąc na chod­ni­ku przed ka­mie­ni­cą. Mę­czy­ło go pra­gnie­nie, a teraz na do­miar złego za­chcia­ło mu się rów­nież palić. Wes­tchnął głę­bo­ko. Ten dzień nie mógł być chyba gor­szy. Ru­szył przed sie­bie w stro­nę przy­stan­ku, z któ­re­go kur­so­wa­ły au­to­bu­sy do cen­trum Mo­skwy. Li­czył, że trafi na ja­kie­goś ła­skaw­cę, który po­ra­tu­je go dat­kiem. W bo­gat­szych dziel­ni­cach zwy­kle da­wa­li wię­cej.

 Po dro­dze za­glą­dał do koszy na śmie­ci, szu­ka­jąc nie­do­pał­ków pa­pie­ro­sów. Udało mu się w końcu od­na­leźć jed­ne­go. Drżą­cy­mi rę­ka­mi wy­do­był z kie­sze­ni wy­świech­ta­ną za­pal­nicz­kę, a chwi­lę póź­niej de­lek­to­wał się już dymem ty­to­nio­wym.

W au­to­bu­sie ko­mu­ni­ka­cji miej­skiej zajął miej­sce przy oknie. O tej go­dzi­nie nie było wielu pa­sa­że­rów, ale każdy z nich uni­kał go jak ognia, trzy­ma­jąc dy­stans. Igo­ro­wi to nie prze­szka­dza­ło. W ciszy ob­ser­wo­wał mi­ja­ne co chwi­la spor­to­we wozy oraz strze­li­ste bu­dyn­ki. W Mo­skwie bieda oraz bo­gac­two prze­ni­ka­ły się wza­jem­nie, two­rząc jeden spój­ny obraz.

– Pro­szę bilet do kon­tro­li – za­brzmiał mu nagle głos nad głową. Igor prze­niósł spoj­rze­nie na mło­de­go ka­na­ra, pa­trzą­ce­go na niego z nie­chę­cią.

– Nie mam.

– Mu­sisz ze mną wy­siąść w takim razie. 

Gdy tylko au­to­bus za­trzy­mał się na przy­stan­ku, Igor po­słusz­nie wstał ze swo­je­go miej­sca, a na­stęp­nie wy­siadł na chod­nik. Kanar od­cią­gnął go na bok.

– Pokaż do­ku­ment toż­sa­mo­ści.

– Nie mam.

Kanar omiótł go spoj­rze­niem, po czym wes­tchnął, mach­nąw­szy dło­nią.

– Dobra, spa­daj. Szko­da mi czasu na cie­bie. Uznaj­my, że mi ucie­kłeś.

Scho­wał blo­czek do wy­pi­sy­wa­nia man­da­tów, po czym wsiadł do ko­lej­ne­go au­to­bu­su, zo­sta­wia­jąc Igora sa­me­go na przy­stan­ku.

Ten ro­zej­rzał się uważ­nie po oko­li­cy, pró­bu­jąc się ro­ze­znać, w któ­rej czę­ści Mo­skwy się zna­lazł. Znał to miej­sce. W po­bli­żu znaj­do­wał się park z po­mni­kiem nie­ja­kie­go Di­mi­tro­va. Nie­wie­le my­śląc, prze­szedł przez bramę, a na­stęp­nie ru­szył przez zie­leń, wcho­dząc głę­biej w alej­kę. Nie było tu dużo ludzi, ale Igo­ro­wi to wy­star­czy­ło.

– Prze­pra­szam, po­ra­tu­je pani głod­ne­go? Po­trze­ba mi na je­dze­nie.

Star­sza pani sie­dzą­ca na ławce, zmie­rzy­ła go chłod­nym spoj­rze­niem.

– A ja się uro­dzi­łam wczo­raj. Za uczci­wą ro­bo­tę się weź obi­bo­ku.

Igor skrzy­wił się lekko, ale nic nie od­po­wie­dział, wy­mi­ja­jąc ją. Pró­bo­wał dalej, pro­sząc na­po­tka­nych ludzi o pie­nią­dze z róż­nym skut­kiem. Nie­któ­rzy da­wa­li mu po kilka rubli, inni zu­peł­nie igno­ro­wa­li jego proś­by. Po dru­giej stro­nie parku przy ulicy wresz­cie mu się po­szczę­ści­ło. Na par­king pod­je­chał ele­ganc­ki po­jazd, z któ­re­go wy­siadł młody, wy­spor­to­wa­ny Ro­sja­nin. 

– Ładne auto, pro­szę pana. – stwier­dził z sza­cun­kiem. – Mogę po­pil­no­wać jeśli po­trze­ba.

Męż­czy­zna za­wa­hał się chwi­lę, po czym wy­łu­skał z port­fe­la bank­not o war­to­ści pię­ciu­set rubli, wkła­da­jąc mu go do dłoni.

– W takim razie przy­pil­nuj fury.

– Dzię­ki, kie­row­ni­ku złoty – rzu­cił ura­do­wa­ny za od­da­la­ją­cym się już męż­czy­zną.

Oczy­wi­ście, gdy tylko ten znik­nął z ho­ry­zon­tu, ru­szył pręd­ko, wcho­dząc w ulicę mię­dzy bu­dyn­ki. Teraz tylko po­zo­sta­ło zna­leźć jakiś mo­no­po­lo­wy. Jak się oka­za­ło nie było to wcale pro­ste w tej zna­mie­ni­tej oko­li­cy. W mię­dzy­cza­sie zdą­żył minąć cer­kiew św. Mi­ko­ła­ja bez re­zul­ta­tu. Zre­zy­gno­wa­ny za­trzy­mał się do­pie­ro w małym parku przy Fon­tan­nie Sztu­ki.

– Zaraz, zaraz… – po­wie­dział na głos, wy­tę­ża­jąc pa­mięć. – Wy­da­je mi się, że w Ga­le­rii Tre­tia­kow­skiej jest jakaś re­stau­ra­cyj­ka.

Cof­nął się o ulicę, osta­tecz­nie do­cie­ra­jąc przed wej­ście kom­plek­su, gdzie mie­ści­ło się mu­zeum sztuk pla­stycz­nych. Prze­czu­cie go nie za­wio­dło, przy wej­ściu rze­czy­wi­ście zlo­ka­li­zo­wa­ny był bufet dla gości, gdzie mię­dzy in­ny­mi sprze­da­wa­no al­ko­hol.

Igor ścią­gnął czap­kę, prze­cze­su­jąc przy tym włosy pal­ca­mi, a na­stęp­nie dłoń­mi prze­je­chał po ko­szul­ce, nieco ją roz­pro­sto­wu­jąc. Pew­nym kro­kiem wszedł do środ­ka, a na­stęp­nie pod­szedł do lady. Za kon­tu­arem stała młoda dziew­czy­na, ob­słu­gu­ją­ca klien­tów.

– Dzień dobry, macie tu może wódę?

– Mamy – przy­zna­ła nie­chęt­nie, spo­glą­da­jąc na przy­by­sza spode łba.

Igor prze­biegł wzro­kiem po pół­kach, wska­zu­jąc na jedną z bu­te­lek. Wy­do­był przy tym po­mię­ty bank­not, kła­dąc go na ladę.

– Tę naj­tań­szą po­pro­szę.

Poza flasz­ką dziew­czy­na po­da­ła mu rów­nież kie­li­szek.

– Dzię­ku­ję sza­now­nej pani – po­wie­dział szcze­rze za­sko­czo­ny. – Praw­dzi­wie kul­tu­ral­ny przy­by­tek!

Igor za­brał cały ze­staw do sto­li­ka przy oknie, a gdy już roz­siadł się na krze­śle, nalał sobie wódki. Jed­nym spraw­nym ru­chem wy­chy­lił całą setkę. Po chwi­li zro­bi­ło mu się do­brze, gdy al­ko­hol za­czął dzia­łać.

W mię­dzy­cza­sie ob­ser­wo­wał gości, któ­rzy wcho­dzi­li i wy­cho­dzi­li z ga­le­rii. Pełno było tu­ry­stów o azja­tyc­kich ry­sach twa­rzy, albo wy­cie­czek szkol­nych. Dzi­siaj, mimo po­nie­dział­ku pa­no­wał tu spory ruch.

– Może warto zo­ba­czyć – stwier­dził, na­peł­nia­jąc po­now­nie kie­li­szek. Po chwi­li pod­niósł go do ust.

Pa­trząc na licz­nych uśmiech­nię­tych tu­ry­stów, prze­ta­cza­ją­cych się tłum­nie przez mu­zeum, za­czę­ły nim tar­gać różne myśli i emo­cje. Wszy­scy oni mu­sie­li mieć dobre życie, mogąc po­zwo­lić sobie na przy­jazd do Mo­skwy, by po­dzi­wiać tu sztu­kę. Byli mło­dzi, mając przy tym ko­cha­ją­ce ro­dzi­ny, albo też mał­żon­ków, cze­ka­ją­cych na nich w do­mach. A co on miał? Poza znisz­czo­nym przez al­ko­hol ży­ciem bez per­spek­tyw nie zo­sta­ło mu wiele. Nie za­znał do­bre­go życia. Wy­cho­wał się w pa­to­lo­gii, a potem skoń­czył na ulicy.

Mi­mo­wol­nie z oczu po­cie­kły mu łzy, gdy na­le­wał do szkła ko­lej­ną por­cję. Eks­pe­dient­ka, do­strze­gł­szy, że pła­cze, od­wró­ci­ła głowę. Nic ją to nie ob­cho­dzi­ło. 

Fala żalu prze­to­czy­ła się przez serce Igora, więc wypił kie­li­szek wódki jed­nym hau­stem, li­cząc na szyb­kie znie­czu­le­nie. Al­ko­hol ude­rzył tym razem moc­niej, otę­pia­jąc umysł. Ogar­nę­ła go nie­wy­tłu­ma­czal­na złość na tych wszyst­kich ludzi. Opróż­nił tak całą bu­tel­kę, nim wstał, a na­stęp­nie chwie­jąc się lekko, wy­szedł z bu­fe­tu na dzie­dzi­niec. 

Spoj­rzał na wej­ście do ga­le­rii, po­dej­mu­jąc nagle de­cy­zję, a na­stęp­nie nie­za­trzy­my­wa­ny przez ni­ko­go wpa­ro­wał do wnę­trza ga­le­rii.

– Hej, trze­ba kupić bilet! – za­wo­ła­ła za nim pani z okien­ka. Zi­gno­ro­wał ją, prze­dzie­ra­jąc się przez wy­ciecz­kę.

– Ochro­na!

Igor wbiegł do dużej sali, a potem rzu­cił okiem na ota­cza­ją­cych go ludzi. Ci pa­trzy­li na niego zdez­o­rien­to­wa­ni za­mie­sza­niem.

– Kurr­r­wa, ja wam zaraz po­ka­żę, gnoje! Na mnie bę­dzie­cie się lam­pić?!

W przy­pły­wie zło­ści chwy­cił za me­ta­lo­wy słu­pek ba­rier­ko­wy, sto­ją­cy przed nim, a na­stęp­nie z całej siły ci­snął nim w szkla­ną osło­nę naj­bliż­sze­go ma­lo­wi­dła. Szkło roz­pry­sło się w drob­ny mak. Roz­legł się gło­śny alarm, a Igor znie­ru­cho­miał spo­glą­da­jąc na to co uczy­nił. Nim zdą­żył co­kol­wiek wię­cej zro­bić, dwóch ochro­nia­rzy obez­wład­ni­ło go, przy­ci­ska­jąc do po­sadz­ki. 

– Puść­cie mnie do kurwy!

Pełen zło­ści pró­bo­wał wierz­gać, nim wy­krę­ci­li mu ręce za plecy. Mniej wię­cej w tej po­zy­cji prze­le­żał aż do przy­jaz­du po­li­cji, co jed­nak nie trwa­ło długo. Miał czas, żeby nieco ochło­nąć. Po pięt­na­stu mi­nu­tach po­ja­wi­ło się nad Igo­rem dwóch funk­cjo­na­riu­szy z kaj­dan­ka­mi. Jeden z nich skuł mu ręce, pod­no­sząc go z po­dłogi.

– Pi­ja­ny jak bela – stwier­dził bez zdzi­wie­nia, czu­jąc woń al­ko­ho­lu. – Iwan, ogar­niesz ten baj­zel?

– Jasne. – Drugi z po­li­cjan­tów ski­nął głową, wy­do­by­wa­jąc z kie­szon­ki mun­du­ru no­tat­nik służ­bo­wy. Mu­siał prze­pro­wa­dzić stan­dar­do­we czyn­no­ści na miej­scu zda­rze­nia, prze­py­tać świad­ków i za­bez­pie­czyć mo­ni­to­ring. – Weź go do ra­dio­wo­zu, coś czuję, że pręd­ko nie wyj­dzie z paki. Niech prze­trzeź­wie­je. Potem go prze­słu­cha­my.

– Do­igra­łeś się, pi­ja­czy­no – wes­tchnął, po czym po­cią­gnął mil­czą­ce­go Igora w kie­run­ku wyj­ścia. – Tym razem na­bro­iłeś.

 

***

Sala prze­słu­chań na po­ste­run­ku, przy­po­mi­na­ła nieco te z hol­ly­wo­odz­kich fil­mów o ame­ry­kań­skich szpie­gach w Rosji. Sta­no­wi­ła nie­wiel­kie po­miesz­cze­nie wy­ło­żo­ne nie­do­my­ty­mi ka­fel­ka­mi. Po­środ­ku stał przy­krę­co­ny do pod­ło­gi me­ta­lo­wy stół oraz dwa krze­sła. Na su­fi­cie wi­sia­ła me­ta­lo­wa lampa z ja­rze­niów­ką.

– Imię?

– Igor.

– Na­zwi­sko?

– Pod­po­rin.

– Mam dla cie­bie dobrą i złą no­wi­nę, Pod­po­rin. Zła jest taka, że pój­dziesz do paki i to na bar­dzo długo, a dobra, że bę­dziesz jutro sław­ny. Cho­ciaż nie wiem, czy bę­dziesz z tego za­do­wo­lo­ny. Ra­czej nie.

Igor wła­śnie za­czął trzeź­wieć, więc za­czął też ro­zu­mieć, że na­wy­wi­jał. Spę­dził w celi kilka go­dzin, leżąc na twar­dym ma­te­ra­cu. Mu­siał też ko­rzy­stać z me­ta­lo­we­go ki­bel­ka, sto­ją­ce­go w kącie po­miesz­cze­nia. Wy­da­rze­nia z po­ran­ka pa­mię­tał jak przez mgłę.

– Co zro­bi­łem?

Funk­cjo­na­riusz przed nim uśmiech­nął się lekko, po czym spoj­rzał w no­tat­ki.

– Z tego co widzę, zro­bi­łeś burdę w Ga­le­rii Tre­tia­kow­skiej, uszka­dza­jąc przy tym bez­cen­ny obraz przed­sta­wia­ją­cy Iwana IV Groź­ne­go i jego syna au­tor­stwa mi­strza ma­lar­stwa Ilija Rie­pi­na. Coś świta?

– Chyba tak…

– Przejdź­my do sedna, dla­cze­go to zro­bi­łeś?

Igor prze­łknął ślinę, wy­tę­ża­jąc pa­mięć.

– Bufet… piłem wódę w bu­fe­cie… tro­chę mnie przy­tło­czy­ło. Po pi­ja­ku mi od­pier­da­la cza­sem. Na­praw­dę nie chcia­łem tego zro­bić…

– Teraz tro­chę za późno na czyn­ny żal, czyż nie? – po­li­cjant za­no­to­wał coś na pa­pie­rze. – Masz jakąś ro­dzi­nę, którą trze­ba po­in­for­mo­wać, gdzie je­steś? 

– Nie

– W takim razie to wszyst­ko. Wró­cisz teraz do celi. Wkrót­ce do­sta­niesz obroń­cę z urzę­du.

 

***

 

Mi­nę­ło za­le­d­wie kilka go­dzin od prze­słu­cha­nia, gdy pod celę przy­szedł ten sam funk­cjo­na­riusz, pro­wa­dzą­cy roz­mo­wę wcze­śniej. Tym razem za­cho­wy­wał się jed­nak ina­czej. Spra­wiał wra­że­nie po­waż­ne­go. Widać było, że jest spię­ty.

 – Pój­dziesz ze mną.

Igor zwlókł się z pry­czy, pod­cho­dząc do krat.

– Gdzie idzie­my?

– Masz gości.

– Gości?

– Tak, ktoś chce z tobą po­roz­ma­wiać.

Po­li­cjant za­pro­wa­dził go do tej samej salki, gdzie był wcze­śniej prze­słu­chi­wa­ny. Na krze­śle cze­kał tam na niego ele­ganc­ko ubra­ny młody męż­czy­zna w stro­ju cy­wil­nym. Przed nim le­ża­ła tecz­ka, a na niej różne do­ku­men­ty w nie­ła­dzie. Drugi w gar­ni­tu­rze stał opar­ty o ścia­nę, obok jego nogi stała skó­rza­na torba. Igor zo­stał przy­ku­ty do stołu, a potem funk­cjo­na­riusz opu­ścił po­miesz­cze­nie.

– Kim je­ste­ście?

Męż­czy­zna uśmiech­nął się.

– Ni­ko­łaj Nurow, ofi­cer FSB, a to twój praw­nik – wska­zał dło­nią na sto­ją­ce­go obok. Potem wy­cią­gnął pa­pie­ro­sa, po czym bez­ce­re­mo­nial­nie go od­pa­lił, za­cią­ga­jąc się głę­bo­ko. Spoj­rzał w no­tat­ki. – A ty je­steś Igor Pod­po­rin, lat trzy­dzie­ści sie­dem, bez­ro­bot­ny po­cho­dzą­cy z Wo­ro­ne­ża, al­ko­ho­lik. Wszyst­ko się zga­dza?

Zimny pot wstą­pił na czoło Igora.

– Tak – od­parł cicho.

– Świet­nie. Po­wiem ci, co się sta­nie. Nie­szczę­śli­wie obraz, który za­ata­ko­wa­łeś, mocno ucier­piał. Jak już usta­li­li­śmy z obec­nym tu twoim obroń­cą, zo­sta­niesz praw­do­po­dob­nie oskar­żo­ny o znisz­cze­nie obiek­tu o war­to­ści kul­tu­ro­wej, za co do­sta­niesz co naj­mniej dzie­sięć lat w ko­lo­nii kar­nej. Wierz mi, nie trak­tu­je­my ła­god­nie ludzi, któ­rzy tar­ga­ją się na dzie­dzic­two na­szej matki Rosji. Z tego co widzę, dzia­ła­łeś pod wpły­wem al­ko­ho­lu, czy to praw­da?

– Tak

Ni­ko­łaj wes­tchnął.

– Wy­glą­da to dla nas jako Rosji, przy­znaj­my szcze­rze, dość nie­ko­rzyst­nie na tę chwi­lę, a in­for­ma­cja pój­dzie wkrót­ce w świat. Tego je­stem pe­wien. Zro­bi­my to tak: zmie­nisz ze­zna­nia na… Ko­rzyst­niej­sze. W za­mian do­sta­niesz krót­szy wyrok, dajmy na to… – spoj­rzał kątem oka na praw­ni­ka.

– Dwa i pół roku – wtrą­cił.

– Tak, dwa i pół roku w ko­lo­nii kar­nej.

Igor prze­łknął ślinę. Zro­bi­ło mu się cie­pło.

– Co muszę zro­bić?

Męż­czy­zna znów się uśmiech­nął.

– Teraz się skup. Za ty­dzień masz ko­lej­ne prze­słu­cha­nie. Po­wiesz wtedy, że Iwan IV groź­ny nie zabił swo­je­go syna, że to obrzy­dli­wa pro­wo­ka­cja prze­ciw Ro­sja­nom i fał­szo­wa­nie hi­sto­rii. Twoją mo­ty­wa­cją było oczy­wi­ście sprze­ci­wie­nie się przed­sta­wia­niu cara na tym ob­ra­zie jako mor­der­cy syna. Mo­żesz dodać, że uwa­żasz, iż po­wi­nien zo­stać świę­tym. Zro­zu­mia­łeś? Czy mam po­wtó­rzyć?

– Tak – za­pew­nił gor­li­wie Igor. Ro­zu­miał do­sko­na­le, że ważą się teraz jego losy.

– Przy­go­tu­ją ci też go­to­we ze­zna­nia, które pod­pi­szesz. Kopia do­ku­men­ta­cji zo­sta­nie do­star­czo­na sto­ją­ce­mu tu obroń­cy. Wtedy omó­wi­cie sobie wszyst­ko. Wi­dzi­my się dziś, miej­my na­dzie­ję po raz ostat­ni, panie Pod­po­rin. Ro­zu­mie­my się do­brze?

– Tak, panie ofi­ce­rze.

– Do­brze, myślę, że tu skoń­czy­li­śmy – ski­nął głową ku praw­ni­ko­wi, po czym spoj­rzał znów na Igora. – Zmar­no­wa­łeś i tak mój cenny czas, któ­re­go nigdy nie mam zbyt wiele.

Wkrót­ce do sali wszedł za­wo­ła­ny funk­cjo­na­riusz, od­pro­wa­dza­jąc więź­nia z po­wro­tem do celi. Igo­ro­wi zro­bi­ło się słabo, więc usiadł na pry­czy. Cały się trząsł ze stra­chu. Mimo że nie­wąt­pli­wie nie uda mu się unik­nąć wię­zie­nia, to za swój wy­bryk gro­zi­ło mu ponad dzie­sięć lat ko­lo­nii kar­nej. Za­mknął oczy, pró­bu­jąc wszyst­ko to przy­swo­ić. Cze­kał go jesz­cze pro­ces, a po wy­ro­ku ska­zu­ją­cym, od­siad­ka. Bę­dzie mu­siał do­brze ode­grać swoją rolę.

 

***

 

Na­stęp­ne­go dnia wia­do­mość o czy­nie Igora Pod­po­ri­na po­szła w świat. Uszko­dze­nie ob­ra­zu na­zy­wa­ne­go ro­syj­ską Mona Lisą wzbu­dzi­ło dużą sen­sa­cję, rów­nież na za­cho­dzie, gdzie od­bi­ło się sze­ro­kim echem w śro­do­wi­sku ar­ty­stycz­nym. Dzie­siąt­ki gazet oraz por­ta­li in­ter­ne­to­wych roz­pi­sy­wa­ły się o tym wy­da­rze­niu, dla­te­go in­for­ma­cja prze­bi­ła się do więk­sze­go grona od­bior­ców, nie tylko po­wią­za­nych ze sztu­ką.

Mało kto wie­rzył, że Igor do­ko­nał tego wan­da­li­zmu z po­bu­dek ide­olo­gicz­nych, jak twier­dził, a jego za­pew­nie­nia o uwiel­bie­niu dla cara Iwana IV nie brzmia­ły wia­ry­god­nie. Nie­mniej wielu ludzi z za­cie­ka­wie­niem śle­dzi­ło pro­ces, a także czy­ta­ło potem o jego ska­za­niu. 

Znisz­czo­ny obraz zo­stał pod­da­ny re­no­wa­cji, na­to­miast Pań­stwo­wa Ga­le­ria Tre­tia­kow­ska osza­co­wa­ła stra­ty na trzy­dzie­ści mi­lio­nów rubli, czyli około czte­ry­sta dwa­dzie­ścia ty­się­cy euro i za­po­wie­dzia­ła, że bę­dzie się do­ma­gać od Pod­po­ri­na re­kom­pen­sa­ty na dro­dze są­do­wej. Cóż, po­wo­dze­nia z tym.