komentarze: 7, w dziale opowiadań: 7, opowiadania: 6

Dzięki za odpowiedź. Mój wcześniejszy komentarz był zbyt ostry, surowy i mało użyteczny.

Za co wypada przeprosić.

Wychodzi na to że intuicja faktycznie tym razem mnie zawiodła. Zapewne dlatego, że przy takiej liczbie dobrych pomysłów brakuje jeszcze ich pełnego zsynchronizowania. Po doprecyzowaniu reguł świata i relacji między postaciami całość mogłaby naprawdę mocno zyskać. Postaram się z całych sił uniknąć podsuwania własnych pomysłów – a niestety dla mnie to trudne zadanie. 

A więc jako rekompensatę podam kilka przykładów:

Tożsamość Taliji”

Funkcjonuje tu jako Człowiek, Chodząca i byt na poziomie Zwierzchności (na końcu opowiadania). Sam ten zabieg mógłby działać, ale problemem jest to, że perspektywa głównego bohatera nie pomaga go w żaden sposób uporządkować – jego reakcje i decyzje (w tym bardzo płynna zmiana stron konfliktu) sprawiają wrażenie, jakby on sam nie do końca wiedział, kim Talija jest.

List i kwestia „zmartwychwstania”.

Krzyżowiec pisze list do Taliji, która ma odzyskać życie po dziesięciu latach, będąc jednocześnie w tym samym pomieszczeniu co jej ciało – ciało, które po tym czasie znajduje się w bardzo złym stanie. Skąd tak bezwarunkowa wiara w to, że obietnica zostanie spełniona?

Dodatkowo: skoro Talija została wcześniej „poskładana” w całość, to co sprawiło, że jej ciało ponownie znalazło się w stanie krytycznym właśnie w momencie, gdy ma “zmartwychwstać”?

 Walka i los krzyżowców.

Podczas starcia Amriel kolejno traci naczynia, skazując na śmierć niemal wszystkich towarzyszących głównemu bohaterowi krzyżowców (w tym Oczka), ale nie do końca jasno wynika z tekstu, w którym momencie ginie jeszcze jeden krzyżowiec. Przy tej skali wydarzeń łatwo się pogubić w chronologii. Zwłaszcza że na polu bitwy rzekomo został tylko nasz bohater.

Relacja „z drugiej ręki”.

Pojawia się bardzo ciekawy zabieg: narrator/bohater zaznacza, że część wydarzeń zna jedynie z relacji, której nie do końca ufa. Problem w tym, że sposób opisu (dokładne ruchy mieczy, tempo walki, emocje postaci) nie różni się stylistycznie od scen obserwowanych bezpośrednio, przez co ta niepewność nie wybrzmiewa.

Purpura.

Drobna, ale istotna rzecz. Purpura funkcjonuje zarówno jako śmiertelne wzmocnienie broni, jak i dodatek do herbaty. To bardzo intrygujące, ale aż prosi się o doprecyzowanie.

Serdecznie pozdrawiam :)