Symfonia Stali

Wokoło roznosił się wspaniały aromat pieczonej kaczki. Rarytas w tych czasach. Lan podchodził niepewnie do otwartych drzwi kuchni. W myślach coś nie dawało mu spokoju… Tego miejsca już nie było. Nie mogło!

A jednak? Znajdował się w nim tu i teraz. Może wojna to tylko zły sen, z którego nareszcie się obudził? Zobaczył ją stojącą przy oknie.

– Senaar? Słońce moje! Dlaczego wstałaś tak wcześnie?

W tym samym momencie postać, która przed chwilą stała przed oknem odwróciła się w jego kierunku.

– Kiedy oni wreszcie przestaną Lan? Kiedy to szaleństwo dobiegnie końca? Gdzie jest nasza córka? – Wykrzyczała głosem pełnym przerażenia i paniki.

Lan nagle poczuł strach. Jego oczom ukazała się twarz pozbawiona życia, o niewyraźnych konturach. Patrzył w puste oczodoły śmierci.

Po chwili wszystko zaczęło robić się ciemne. Z oddali dobiegał jeszcze rozpaczliwy krzyk kobiety, którą znał. Którą kochał.

– Lan! Wracaj! Błagam! Nie zostawiają mnie samej! Gdzie jest Alice?! Lan!!! Jestem taka samotna…

***

Minęło trochę czasu, zanim zaczął odzyskiwać świadomość. Pierwszą rzeczą była absolutna niemoc. Ani wzrok, ani słuch, czy chociażby czucie w kończynach nie dawało o sobie znać. Pamiętał jak przez mgłę majaki, które przed chwilą wydawały się jeszcze takie realne.

Tęsknił za tamtym miejscem. Jednak twarz ukochanej…

Zimne dreszcze przeszyły całe jego ciało. Emocje kłębiły się wewnątrz. Strach, złość i kompletna dezorientacja.

Powoli wszystko zaczęło układać się w całość. Powaga sytuacji w jakiej się znajdował była niczym kubeł wrzącej słonej wody wylanej bezpośrednio na otwarte rany.

Zdawał sobie sprawę z tego, jak przerażająco nikłe szanse ma na przeżycie. Panika nasilała się. Czuł przeszywający ból. Pulsowanie wewnątrz czaszki nasilało się.

Ból nasilił się do tego stopnia, że Lan znów zaczynał tracić przytomność.

 

***

Jego świadomość wróciła nagle. Tym razem jednakże coś uległo drastycznej zmianie. Przerażającym było nie widzieć nic, będąc przytomnym i coraz bardziej świadomym powagi sytuacji jaka rozgrywała się dookoła.

Przeszywający ból nie pozwalał mu zapomnieć jak mocno oberwał.

 

*Tryb awaryjny aktywowany*

 

W jego nozdrza uderzył zapach palonej skóry, zmieszany ze specyficzną wonią palącej się elektroniki.

 

*

– Lewa gałka: aktywna.

– Prawa gałka: inicjalizacja nieudana.

– Kalibracja.

– Korekta ostrości.

– Automatyczny dobór filtrów.

– Prawa gałka: restart inicjalizacji

– Inicjalizacja aktywna: Reboot transferu wizji.

*

Po tej sekwencji mózg Lana zaczynał przeżywać prawdziwą agonię. Ilość nagłych bodźców była zbyt ogromna. Pierwszą reakcją było zasymulowanie zamknięcia jednej z powiek. Strach zawładnął Lanem ponownie.

 

Obie gałki oczne znajdowały się odseparowane od twarzy. Lewa leżała bezwiednie pod nogami jego ciała. Natomiast prawa odbierała obrazy pola bitwy z perspektywy znajdującej się poza kokpitem pilota. Obrazy, które dotarły do niego w ułamku sekund, nie pozostawiały żadnej nadziei.

Szczególnie wizja z prawego oka. Z kolosa sterowanego przez Lana zostały tylko kikuty nóg przewrócone na prawy bok. Obok leżał do połowy zasypany piaskiem korpus. Cała pokrywa kokpitu została rozerwana od gradu pocisków, a to co znajdowało się na miejscu operatora nie miało prawa żyć, a co dopiero mieć świadomość.

Twarzoczaszka wyglądała na jeden wielki skrzep krwi. Lewa ręka przypalała się zaplątana w palące się powoli obwody modułu sterującego.

– Ot masz zapach… Kaczki… – Pomyślał ironicznie.

Natomiast lewe skierowane na pole bitwy przedstawiało dwie sylwetki dwunożnych średniej klasy mechów typu apocalypse. Zbliżających się powoli niczym dwa czarne wilki chcące doszczętnie rozerwać swą ofiarę.

 

Lan czuł od dawna, że ten dzień w końcu nadejdzie. Czterdzieści lat służby w aktualnym ciele. Refleks już nie ten sam. Setki wygranych bitew – ego zaczęło brać górę. Rozsądek schodził już na dalszy plan. Teraz ma efekt… Mimo to nie tak wyobrażał sobie swój własny koniec.

***

Dwa cele. Skup się! Co robić. Jak to rozegrać…. Oba równie mocno pokiereszowane. Doszedłszy do siebie szybko przywołał komendę szybkiej analizy systemu.

Pierwszy raz wszystkie te pierdoły nazywane wszczepami zaczęły dawać znać o swojej wartości.

-Może jakimś cudem tak jak i Ja coś tu jeszcze działa.

– Tak! – Wyrzutnia rakiet. Zostały cztery sztuki. System sprawny. Jednak przez uszkodzenia obwodów mam duże spadki mocy. System może paść w każdej chwili. Dwóch celów jednocześnie nie namierzę. Gdyby jeden ustawił się chociaż na chwilę prostopadle gdy podejdą wystarczająco blisko… A nawet jeżeli… Muszę wyczuć odległość na tyle, aby wybuch nie zabił mnie przed sekwencją namierzania drugiego mecha…

Nie będzie czasu na namierzanie obu. Jeden musi dostać pociskiem wystrzelonym manualnie. Czas między wystrzałem manualnym a inicjacją namierzania musi być minimalny. System może nie wytrzymać już po pierwszym odpaleniu. Szanse powodzenia takiego zabiegu są nikłe. Czas zdać się na intuicję. Zaufać własnemu doświadczeniu. Wszystko zależy od kilkunastu metrów. Czas operacyjny manewru to sekunda.

Lan ponownie zaczął tracić świadomość.

Ostatkami sił walczył żeby ponownie nie odpłynąć.

– Nie teraz.

– Dam…

– Dam radę…

– Dam k**wa radę!