Po pierwsze: nikt nie powiedział, że Wybawiciele NIE SĄ postaciami fantastycznymi. Co prawda nikt nie powiedział też wyraźnie, że postaciami fantastycznymi są. Zwracam więc honor. Być może rozwinęłabym to w drugiej części. A może nie.
Po drugie: tutaj nie ma dialogów, raczej monolog - ale i w tym wypadku zwracam honor z możliwie błędnym ich zapisem. Ortografów nie widzę, interpunkcyjnych parę.
Nieprzystępny język? W którym miejscu?
Powtórzenia zaś mają na celu nadawanie grozy sytuacji.
Czy miał być dramatyczny? Skąd mam wiedzieć, ja go po prostu napisałam.
A cel? Nauka pisania.
Dzięki za radę, a życzenie powodzenia się przyda.
A, i to nie jest jakiś wredny, chamski odpysk na nieprzychylny komentarz. Po prostu lubię, gdy wszystko jest klarowne :)
Pozdrawiam

Bard jak Jaskier - to mnie trochę razi - zbyt podobny w słabości do kobiet. Humor całkiem niezły. Ale nie wiem, jakoś tak 'wiedźmińsko'.

Oprócz paru zjedzonych końcówek ta praca jest absolutnie bez zarzutu. Jest genialna, mówię serio. I może mało się na tym znam, ale akcja wciąga, jest wartka i zaciekawia. Brawo :)

Czarny humor, ale wszystko, mimo przerysowania, jest takie "polskie". Niewiadomo czy się śmiać czy płakać. Przyznaję: momentami ryczałam ze śmiechu. Przerażająco zabawne polskie realia :)