Wybawiciele

Szła ciemnym korytarzem. Nie wiedziała skąd się tu wzięła, jak znalazła się w tym koszmarze. Co chwila rozbłyskała któraś z jarzeniówek umieszczonych wysoko na suficie. Niedostępnych.

Nie potrafiła myśleć racjonalnie. W głowie huczało jej setki pytań, ale na żadnym nie mogła skupić uwagi na dłużej. Koszmar dookoła rozbrzmiewał tysiącem przerażających odgłosów, ale nie bała się tego, co ją otaczało. Bała się wnętrza siebie, uciekała przed własnym ja.

Jarzeniówki nad jej głową co chwila rozbłyskały sztucznym, ale jakby przygaszonym światłem. W tych krótkich chwilach jasności dostrzegła swoje ubranie. Bordowa sukienka na ramiączkach cała pobrudzona. W niektórych miejscach dały się zauważyć dziury, jak po przypaleniu żelazkiem. Ale to nie żelazko tak zniszczyło tę sukienkę. Dziury miały kształt rowków po pazurach, jakby jakiś ogromny kot zabawiał się jej ubraniem. Musiałby mieć jednak parzące pazury.

Jej chorobliwie blade dłonie o połamanych paznokciach, gdzieniegdzie zdartych do żywego mięsa, przygładziły ten żałosny, bordowy strzęp.

Dziewczyna o bosych stopach z włosami pozlepianymi brudem i, czy to możliwe? zaschniętą krwią, która wyraźnie nie należała do niej. Kiedyś te włosy przywodziły na myśl małe elfiątko albo wróżkę. Teraz wyrażały straszny widok.

Ale oto w krótkim błysku jarzeniówki, na drugim końcu korytarza dostrzegła jakiś ruch. A może to tylko ściany napierały na nią w nieustannym tańcu śmierci? -Kim jesteś?– zawołała, ale jej krzyk był tylko beznamiętną mieszanką przerażenia i bełkotu osoby, która postradała zmysły. -Czym jesteś? – spróbowała znowu, ale w tym momencie bardzo blisko jej twarzy rozległ się donośny syk. Przerażona, tracąc resztkę zmysłów, instynktownie rzuciła się na podłogę. Syk nie ustawał i dopiero po dłużej chwili uświadomiła sobie jego źródło. Stara, przerdzewiała rura nad jej głową obfitowała w dziury, z których uchodziła para. Gorące powietrze nie mogło wyrządzić jej krzywdy, więc powoli, na chwiejnych nogach podniosła się z ziemi. Jarzeniówki migotały w psychodelicznym tańcu.

Spojrzała za siebie, ale dostrzegła tylko ciemną otchłań. Gotową pożreć resztki jej świadomości – pomyślała. Jarzeniówki migotały wpędzając ją w jakiś chory rodzaj transu.

Nagle drugi koniec korytarza rozbłysnął jak supernowa, pożerając wszechobecną czerń. Z jasności wyłoniły się dwie postacie. Jej serce z początku zabiło mocniej na myśl o wybawicielach, gotowych uchronić ją od złego snu. Ale kiedy przyjrzała im się dokładniej krzyk zamarł jej na ustach. Ubrani w srebrzyste uniformy, tak mocno przylegające do ich dziwnych ciał, że wydawały się drugą skórą. Mimo, że nie poruszali ustami, czy też tymi narządami, które zastępowały im usta, Wybawiciele rozmawiali ze sobą. Czuła ich rozmowę całym ciałem jako nieustanne mrowienie i choć nie rozumiała słów, wiedziała, że temat rozmowy dotyczy jej. Nie mogła przejrzeć ich zamiarów, więc instynktownie zaczęła się wycofywać. Ale chociaż za plecami przybyszów wciąż jaśniał srebrzysty okrąg, ciemność za nią nie została niczym rozrzedzona. Napierała na nią jak stalowa ściana. Nie miała możliwości odwrotu, więc niczym przestraszone zwierzę, przytuliwszy się do chropowatej, zimnej ściany, skuliła się w sobie czekając na cios i ból.

Z wysokości trzyletniego dziecka obserwowała nogi Wybawicieli. Systematyczny stukot obcasów przerażał ją, dawał znać o nieuniknionym. Przeraźliwe tup-tup-łup-tup-tup-łup wżynało się do jej podświadomości, wywołując kolejną falę strachu o jasność własnej psychiki.

Srebrzystobiałe kombinezony – Wybawiciele, dotarli do niej. Lecz zamiast ciosów, poczuła, jak chwytają ją pod ramiona i delikatnie podnoszą na nogi. Któryś z nich przyłożył jej do karku jakiś przedmiot, równocześnie stalowo zimny i papierowo gorący. Poczuła lekkie ukłucie, zakręciło jej się w głowie. Potem była tylko ciemność.