Człowiek, który nie umarł (Inanis)

– Zabawne, nie sądzisz? Pył, którego normalnie tak nienawidzimy, teraz nam pomaga, tłumiąc wszystkie dźwięki – powiedział mężczyzna w kapturze. – Z początku to chyba właśnie on najmocniej dawał mi się we znaki. Ale teraz dostrzegam zalety, jakie ze sobą niesie. Kroki są praktycznie bezgłośne, ciała upadają jedynie z głuchym stuknięciem…

 

– Nie byłoby tutaj tak cicho, gdyby nie to, co potrafisz – odpowiedział mu drugi człowiek, ubrany w kamizelkę, pod którą widać było potężną muskulaturę. Prócz tego rzucał się w oczy także zupełny brak włosów na jego głowie. – Twoja obecność tutaj i fakt, że do nas dołączyłeś, są prawdziwymi błogosławieństwami dla naszej grupy.

 

– Szkoda, że nie dla mnie. To miejsce, ten świat… ci wszyscy nędzni ludzie… Ale nie będę o tym mówić. Pewnie masz na ten temat takie samo zdanie, a nowi, tacy jak ja, tylko cię irytują. To co teraz robimy?

 

– Pora zmagazynować w bezpiecznym miejscu wszystko, co udało się nam zdobyć. – Łysy kucnął nad trzecim, nieprzytomnym mężczyzną. Chwycił nóż i wbił go szybkim ruchem w jego ciało. Następnie podniósł wzrok na swojego towarzysza. – Widziałeś już Norę?

– Tak, choć często w bardzo różnym stopniu. Ja zostałem z bożej łaski obdarzony silnym darem. Z początku, gdy tutaj trafiłem, było to dla mnie powodem kilku problemów. Wtedy ciągle sądziłem, że wszyscy są w stanie to zrobić.

 

Som milczał przez chwilę i tylko dźwięk blaszakowego silnika oraz ich kroki zagłuszały ciszę.

 

– Ale napastnik nie mógł o tym wiedzieć. Mimo to pozostawił ostrze w ranie, a bardzo wątpliwe, by to i twoja regeneracja nie były ze sobą powiązane.

 

– Tak. Niestety, wydaje mi się, że ten, który mnie zaatakował, dysponuje jeszcze bardziej nietypowymi zdolnościami. Jestem w zasadzie pewien, że gdy nasze drogi się przecięły, był w stanie czytać w moich myślach.

 

– Psionik? – zdziwił się Blaszak.

 

– Wiesz coś na ten temat?

 

– Niewiele. Nigdy nie miałem okazji żadnego spotkać. Ludzie tylko czasem wspominali o takich mocach, ale były to opowieści o ich Źródłach, nigdy o kimś w Inanisie.

 

– A zatem to mało prawdopodobne. To mogła być przecież zwykła magia – zauważył Som.

 

– Muszę zaoponować. Podczas gdy leżałem ranny, spróbowałem się skupić i odpowiedzieć kontratakiem. To w ten sposób dowiedziałem się o jego celu. „Zwykła magia” nie działa w ten sposób.

 

– Interesujące. W takim razie powiedz nam, czego jeszcze się dowiedziałeś. Wszystko może być istotne.

 

– Na pewno zmierzał do Nory. Wiedział, że podążacie jego tropem. Nie uchwyciłem wiele więcej… To, o czym już powiedziałem, było na wierzchu, tak jakby wokół tego właśnie oscylowały w tamtym momencie jego myśli. Napastnik zdołał w jakiś sposób pozbawić mnie większości wspomnień związanych z naszym spotkaniem. Nawet część tych informacji, które zdobyłem w ramach rewanżu, musiała ulecieć z mojego umysłu. Nie przypominam sobie, jak wyglądał, jak się zachowywał… Nie pamiętam naszej walki, o ile jakaś w ogóle się odbyła. Ale byłeś tam ty. W jego myślach. Był też Blaszak. Przypuszczam, że możesz być jego kolejnym celem.

 

– A to ciekawe. Wiesz co mnie zastanawia, Gorn? Skoro wyczytał twoim umyśle, że jesteś zdolny do regeneracji, to czemu po prostu nie zabił cię jakimś specjalnym sposobem? – zaatakował Som. – No wiesz, ucinając głowę, czy coś…

 

– Dobre pytanie. – Jego nowy towarzysz nie dał po sobie poznać, czy poczuł się urażony. – Sam chętnie mu je zadam, gdy tylko nadarzy się okazja. Potem z chęcią odwdzięczę mu się pięknym za nadobne. – Potrząsnął sztyletem w geście wyrażającym determinację. Tym samym, który wcześniej tkwił w jego boku, Som bowiem zgodził się, by go zachował. – Na twoje pytanie nie mam odpowiedzi. Jedynie domysły, które już pewnie zdążyły przejść ci przez myśl. Być może jest sadystą. Nie do końca straciłem świadomość, będąc rannym – może chciał, bym cierpiał? Może nie odnalazł w mojej głowie sposobu, by mnie zgładzić? Może nie miał czasu próbować? Może nie chciał się ubrudzić krwią, ponieważ zmierzał do Nory? Albo aż tak go wystraszyliście, że zaczął panikować, popełniać błędy?

 

– Skoro wiedział, że za nim idziemy, to musiał się domyślać, że cię uratujemy…

 

– Coś sugerujesz?

 

Obydwaj doskonale wiedzieli, że Som nie do końca ufał odratowańcowi, ale nie mógł wygłosić swoich podejrzeń wprost. Łatwo byłoby wykazać, że nie ma żadnych dowodów, co podważyłoby jego stanowisko. Gorn z kolei osiągnąłby odwrotny do zamierzonego efekt, gdyby sam z siebie jasno się odciął od podobnych insynuacji, bowiem bronienie się przed zarzutami, które wcale nie padły, źle by o nim świadczyło.

 

– Zabójca mógł mieć jakiś interes w pozostawieniu cię przy życiu. Być może nie powinniśmy być względem ciebie tacy pomocni, co?

 

– Jeżeli sądzisz, że współpracuję z człowiekiem, który wbił mi sztylet pomiędzy żebra, to muszę ci powiedzieć, że się mylisz. Tym niemniej nie mam wątpliwości, że gdyby tak było, to równie gorliwie bym zaprzeczył. Dlatego rozumiem twoje stanowisko…

 

– Na twoim miejscu modliłbym się, żeby tak nie było. Bo jeśli się okaże, że jednak jest, to ja nie popełnię tego samego błędu, co ten niedoszły zabójca. – Som zaakcentował słowo „niedoszły”. Spojrzał przy tym w oczy idącemu obok mężczyźnie. Nie musiał patrzeć przed siebie, nie było o co się potknąć. Powierzchnia Inanisa w każdej jego części była tak samo płaska.

 

– Dobrze. – Odparł po chwili Gorn, odwzajemniając spojrzenie z uśmiechem. Przyjął wyzwanie. – Moglibyśmy na tym zakończyć to niczym nieuzasadnione oskarżanie siebie nawzajem?

 

– Nie. Ale możemy na razie już o tym nie mówić.

 

– Niech bóg nas zbawi od dnia, w którym ludzie, których uważamy za swoich przyjaciół, obrócą się przeciw nam…

 

– I nawzajem. – Som skrzywił się.

 

– O co chodzi? Sam kazałeś mi się modlić. – Gorn wykorzystał szansę na zmianę tematu. – Źle reagujesz na każdą wzmiankę o panu. Nie wierzysz w boga?

 

– O, nie… – rzucił cicho Blaszak, ze sporą dozą rezygnacji.

 

– Czy wierzę? Nie wiem. Mam to zupełnie gdzieś. A jeśli jednakj jakiś bóg jest, to jego także.

 

– To czemu w takim razie…

 

– Rozejrzyj się. Widzisz, gdzie jesteśmy? Jeżeli istnieje jakakolwiek istota, która stworzyła to miejsce, która pozwala na jego trwanie, i przez którą tu trafiliśmy, to jestem całkiem pewny, że jej szczerzę nienawidzę. Dlatego chyba wolę, żeby jednak jej nie było. Bezosobowe, naturalne okrucieństwo otoczenia jest łatwiejsze do zniesienia. Porządek świata nie przeraża tak bardzo, jak czynione z pełną świadomością zło.

 

Gorn potrzebował chwili, by znaleźć argumenty. A Som, po to, by ochłonąć.

 

– Jak zapewne wiesz, większość Źródeł ma wiele cech wspólnych, jakby rozwijały się według pewnego wzorca. Do podobieństw należy także historia religii. Nasz ruch, zresztą całkiem wiekowy, bazuje na tym, w co wierzyliśmy jeszcze przed Inanisem. Przede wszystkim sądzimy, że w każdym ze światów czci się tego samego boga, a obecnie znajdujemy się w czyścu. Miejscu, do którego trafiamy, by cierpieć za grzechy, ale w ostateczności pomimo tego… Nie, właśnie dzięki temu uda się nam osiągnąć zbawienie. To jest, o ile nie utracimy wiary.

 

– Więc ja także zaliczę się do tego grona, bo już wcześniej nie miałem niczego, co mógłbym stracić. Ale powiedz mi jedno: dlaczego tylko my? Dlaczego te wybrane kilka tysięcy osób spośród… spośród tysięcy miliardów mieszkańców wszystkich Źródeł? – Powoli znów tracił temperament. – Co ja takiego zrobiłem, by na to zasłużyć? Co ty takiego zrobiłeś?

 

– Być może właśnie z powodu twojej niewiary, Som? Lecz nie jesteś taki wyjątkowy, jak ci się wydaje. Skąd wiesz, że nie ma więcej Inanisów? Albo więcej takich miejsc jak Nora? Z tego co słyszałem, ten świat może być nieskończony… Nawet jeśli nie w przestrzeni, to w czasie. Wszyscy wiemy o Starszych, ale nikt nie ma zielonego pojęcia, ile minęło od ich epoki. Nie ma tu dni, lat, których upływ można by mierzyć. Nawet, jeżeli teraz jest tu tylko kilka tysięcy ludzi… Gdyby Inanis trwał odpowiednio długo, mogłaby do niego trafić dowolna ich ilość.

 

– Ta dyskusja jest bez sensu… Nigdy nie zdołam cię przekonać, że pierdolisz farmazony, ani ty mnie, że jednak istnieje gdzieś jakiś wspaniały byt, który – być może z nudów – postanowił skazać mnie na to piekło. W dodatku nie ma lepszego zajęcia, niż czekać i pilnować, czy będę się z tego cieszyć i go za to chwalić. Jedyne, co uda nam się osiągnąć, to obustronna irytacja… A i tak nikt jeszcze stąd nie uciekł za pomocą modlitwy.

 

– Być może nie z powrotem do swojego Źródła, racja. Ale ucieczka wewnątrz siebie to ciągle ucieczka. Istnieje wiele różnych prawd, Som.

 

– Wolę ufać, że prawda to po prostu prawda, w związku z czym jest tylko jedna.

 

Atmosfera ponownie zrobiła się wyjątkowo gęsta.

 

– Właściwie – Nieoczekiwanie to Blaszak tym razem zapobiegł wybuchowi kolejnego konfliktu – to pod tym względem obydwaj macie rację. Istnieje więcej niż jedna prawda, które ze sobą nie kolidują, a jednocześnie tylko jedna z nich jest prawdziwa.

 

– Właśnie sam sobie zaprzeczyłeś. Ale chyba zarazem powiedziałeś, że to nie ma znaczenia. – Soma zainteresowały jego słowa, coś, co rzadko miało miejsce. – Oczekuję, że będziesz kontynuować i nam to wyjaśnisz – rozkazał.

 

Gdyby robot mógł odetchnąć z ulgą, z pewnością by to zrobił. Spodziewał się, że jego właściciela zezłości to, iż zabrał głos podczas dyskusji między ludźmi, nieproszony. Mimo to udało mu się sprawić, że napięcie w dyskusji spadło. Blaszakowi wydało się, że Som istotnie zdenerwował się z powodu jego wtrącenia, jednak wcześniej był już jeszcze mocniej wzburzony. W konsekwencji jego irytacja zmniejszyła się do poziomu standardowej reakcji na nieproszone zabranie głosu przez robota.

 

– Każde zdanie logiczne może być prawdziwe lub fałszywe – zaczął spełniać polecenie. – Ponadto nie może być i takie, i takie. Istnieje zatem tylko jedna prawda. – W chwilach, takich jak ta, robot często używał wielokrotnych powtórzeń, ponieważ wolał, by jego przekaz był maksymalnie jednoznaczny, nawet jeśli miałby przez to gorzej brzmieć. – Żadne zdania prawdziwe nie mogą być ze sobą sprzeczne, bowiem gdyby było inaczej, moglibyśmy w wyniku pewnego wnioskowania dojść do sytuacji, w której jedno zdanie jest jednocześnie fałszywe i prawdziwe. Dlatego całość zdań prawdziwych składa się na obraz prawdy. Ludziom o wiele łatwiej przyjąć taki stan w matematyce. Dwa plus dwa to zawsze cztery, nie pięć, nie trzy. A trzy plus trzy to sześć i te dwa zdania nijak sobie nie przeczą. Co ciekawe, nasz codzienny język, choć z pewnymi uproszczeniami, podlega takim samym prawom. Jedna prawda.

 

– Skoro tak jest, to skąd biorą się kłótnie, spory, różnice światopoglądowe?

 

-Różnice między ludźmi nie leżą w prawdach, które głoszą, a w założeniach, które czynią. Mając konkretne założenia, możemy w poprawnym wnioskowaniu dojść tylko do jednej prawdy. Jednak robimy ich tyle, że rzadko można spotkać parę osób o podobnych zestawach. Często już mając przed sobą równanie algebraiczne i zastanawiając się, czy jest ono prawdziwe, nie zdajemy sobie sprawy z wielu założeń, które czynimy. Zakładamy, czym są liczby. Zakładamy, czym jest dodawanie, suma, wynik. I w matematyce, poza teoretycznymi rozważaniami pojedynczych naukowców, wszyscy zgadzają się co do tych założeń. Dlatego jest ona uniwersalna. Natomiast w mowie nie ma tej zgodności. Kiedy powiem: życie, miłość, szczęście, bóg, zabawa – każdy poczyni inne założenia odnośnie tego, co w zasadzie te słowa znaczą. Jak możemy dojść do tych samych wniosków, jeżeli tak różnie definiujemy ważne dla nas wartości? Zdanie „czerwony jest podobny do pomarańczowego” to dokładnie takie samo zdanie, jak „dwa plus dwa równa się cztery”. Ono również może być tylko prawdziwe, bądź tylko fałszywe. Jednak każdy człowiek musi założyć, czym jest kolor czerwony i pomarańczowy, oraz czym jest podobieństwo. I te założenia u wszystkich będą nieco inne – dla każdego nieco inny będzie dopuszczalny zakres odmienności przy określaniu podobieństwa, zaś myśląc o kolorze wyobrazi sobie delikatnie inny odcień. Jeżeli mój czerwony będzie ceglasty, zdanie stanie się prawdziwe. Jeżeli dla któregoś z was okaże się purpurą, wtedy wręcz przeciwnie, będzie ono fałszem. Dlatego gdy dwoje ludzi zaczyna wymieniać ze sobą poglądy, jedno zdanie może być prawdą i fałszem, obydwoma jednocześnie, zależnie od przyjętych założeń. – Obydwaj mężczyźni słuchali go uważnie.

 

– Przyznasz jednak, że ktoś mógłby poczynić zupełnie niedorzeczne założenia. Coś zupełnie bez sensu – zauważył Gorn.

 

– Czyli to, co w tej chwili zapewne obydwoje sądzimy o sobie nawzajem – dodał zgryźliwie Som.

 

– Oczywiście. Na przykład ktoś mógłby wyobrazić sobie w tych samych okolicznościach zupełnie inny kolor, na przykład zielony. Barwy nie są jednak najlepszym przykładem, bo można je łatwo i precyzyjnie zdefiniować przy pomocy długości fali, jakiej odpowiadają. A zatem nie ma problemu by stwierdzić, co jest, a co nie jest niedorzecznością. Niestety ze znaczną częścią pojęć nie jest tak wygodnie.

 

Dalszą część podróży spędzili w ciszy. Była to specyfika kontaktów z innymi w Inanisie: gdy nie było już o co pytać, nie pytano. Nawet ci, którzy próbowali nie poddawać się nastrojowi panującemu w tym świecie, z czasem musieli odpuścić. Jeszcze w Norze dałoby radę znaleźć kogoś chętnego do rozmowy, ale poza nią nie obowiązywały Prawa, dające namiastkę poczucia bezpieczeństwa. Na pustyni brak zaufania był normą.

 

Som nie należał do ludzi, którym przeszkadzała cisza. Odpowiadała mu zwłaszcza teraz, dzięki niej mógł bowiem bez przeszkód skupić się na własnych myślach. Do jedynych dźwięków, które im towarzyszyły – delikatnego szumu silnika oraz jeszcze cichszych kroków na pyle – zdążył się już przyzwyczaić. Słyszał je tylko wtedy, gdy odpowiednio się na nich skupiał, tak jak ludzie zwykle nie zwracają uwagi na to, że oddychają.

 

Oczywiście, nie przestał podejrzewać Gorna o jakiś związek z zabójcą. Som od początku przewidywał, że będzie się on starał zastawić na niego jakąś pułapkę – a przemycenie wspólnika jako kreta idealnie by się w to wpisywało. W opowieści nowego towarzysza było sporo luk – uzasadnionych, jeśli mówił prawdę i naprawdę został zaatakowany psychicznie – ale też żadnych nieścisłości, które mogłyby go wydać. Pozycja, w jakiej się znalazł, była zła i Som o tym wiedział. Nie tylko musiał zwracać ciągłą uwagę na Gorna, ale też bez przerwy mieć się na baczności – jeżeli wydarzenia przedstawiały się tak, jak je opisał, to zagrożenie mogło nadejść z zupełnie innego kierunku. Na równinach mógł go wypatrywać, jednak utraci ten komfort, gdy przybędą do Nory.

 

Jednak głównym powodem dla którego Som pozwolił sprawom biec takim, a nie innym torem, był fakt, że nie za bardzo miał w tej kwestii wybór. Zabójca najprawdopodobniej się nim interesował, w dodatku dysponował niebezpiecznymi zdolnościami. Musiał go odnaleźć, bo gdyby zdarzyło się odwrotnie, być może nawet nie dano by mu szansy na obronę.

 

Jednego mógł być pewien. Nawet, jeżeli Gorn rzeczywiście stanowił dla niego zagrożenie, to nie było możliwości, by działał w pojedynkę – a zatem niemożliwe, by podążali za cieniem, nieistniejącym tropem. Poprzednie zwłoki były bowiem ograbione z wyposażenia, a gdy go odratowali, nie miał przy sobie nic, poza ubraniem i wbitym pod żebra nożem. Choć nikt nie zna przyczyny, to na pustkowiach Inanisa rzeczy się pojawiają, a nie znikają. A więc musiał istnieć ktoś, kto zabrał ze sobą wszystkie te przedmioty.

 

Z ekwipunkiem był związany jeszcze jeden argument za tym, by pozwolić mężczyźnie podróżować razem z nimi. Mógł on nie pamiętać (lub tylko udawać, że nie pamięta) żadnych szczegółów na temat zabójcy, lecz wątpliwe, by zapomniał o swoim dobytku. Mógł więc rozpoznać w sklepach Nory którąś ze skradzionych mu rzeczy, co znacznie ułatwiłoby im poszukiwania. W osadzie nie istniała żadnego typu policja – sama taka myśl wydałaby się śmieszna komuś, kto znał realia Inanisa. Tylko umierający z głodu żebracy, usiłujący wyłudzić coś do jedzenia od każdego przybysza, dysponowali jakimiś danymi odnośnie tego, kto do niej wchodził i z niej wychodził. A oni nie stanowili wiarygodnego źródła informacji, choć zdarzały się od czasu do czasu sytuacje, kiedy okazywali się przydatni.

 

Ciągle jednak Som musiałby się głęboko zastanowić, czy podejmowanie jednego ryzyka jest lepsze od drugiego. Nie był w stanie powiedzieć, czy mimo wszystko zgodziłby się na podróż z niepewnym towarzyszem, gdyby nie jeden moment, którą ciągle miał w pamięci.

 

Nie było jeszcze pewne, co zamierza zrobić Gorn, po tym jak skończy odpowiadać na ich pytania podczas marszu. Już wcześniej wyraził chęć pomocy w złapaniu jego niedoszłego zabójcy, jednak nie miał niezbędnych zapasów, aby przetrwać podróż do Nory. Mógł zostać na pustyni. Owszem, z samym nożem nie rokowało to zbyt dobrze, ale z pewną dozą szczęścia przeżyłby i znalazł coś bardziej przydatnego.

 

Som zapytał się go o to, żeby wiedzieć, na czym stoi.

 

– Myślałem o tym, żeby udać się razem z wami do Nory – potwierdził swój zamiar mężczyzna. – Być może udałoby mi się odzyskać moje rzeczy, a jeśli nie, mógłbym spróbować zdobyć nowy ekwipunek. To chyba lepsze niż błąkanie się po pustyni. Nie powinno się bez potrzeby wystawiać na próbę opieki, jaką otacza nas pan.

 

– Wiesz tak samo dobrze, jak i ja, że nie wytrzymasz marszu bez prowiantu. A nie zamierzamy się zatrzymywać tylko po to, byś mógł poszukać sobie czegoś do jedzenia – Somowi wydało się, że Blaszak mocniej zainteresował się ich rozmową. Było to dziwne, bowiem doskonale zdawał sobie sprawę, że robot najpewniej i tak zawsze słucha wszystkiego, nawet jeśli znajduje się daleko i wydaje się robić zupełnie co innego – co wyjaśniałoby po części, skąd wie tak dużo.

 

– A ty wiesz tak samo dobrze, jak ja, że masz więcej zapasów, niż sam potrzebujesz.

 

– Nie są za darmo.

 

– Tak? – Gorn udał zdziwienie. – Wiesz, że mogę za nie zapłacić tylko na jeden sposób. To jak, jedna dowolna rzecz?

 

– Może być. Ale będziemy musieli oszczędzać wodę. Żarcia z kolei mam aż nadto.

 

– Nigdy zbyt wiele, co? Hm, nie zamierzasz uwierzyć mi na słowo, prawda? Nie, to by było głupie. Mało praktyczne. – W wyciągniętej ręce mężczyzny zajaśniała bladą poświatą niewielka, żółtawa kulka. – Stoi?

 

– Stoi. – Odparł Som, po czym przyjął zapłatę.

 

Wiele lat zajęło mu, by dobrze się zorientować w tym, jak wielkiego czynu dokonali Starsi, tworząc Handel. Choć on sam pochodził ze świata, w którym magia nie istniała, to potrafił obserwować. Wątpił, by wiele osób poza nim równie dobrze się orientowało w tej kwestii.

 

Niezależnie od tego, czym były zdolności tych nielicznych czarodziei, którzy trafiali do Inanisa, nie oddziaływały na nic, co pochodziło z samego świata pustki. Mogli oni pracować tylko na tym, co trafiało do niego żywe, w efekcie czego ich możliwości stawały się mocno ograniczone. Tym niemniej Starszym udało się w jakiś sposób wypalić w matrycy Inanisa czar, który pozwalał jemu, Gornowi, a także wszystkim innym, niezależnie od czasu i miejsca, na Handel.

 

Sam koncept nie należał do wyjątkowo skomplikowanych. Tworząc świetlistą kulę, Gorn nałożył na siebie warunkowanie. Gdy tylko Som tego zapragnie, będzie mógł zażądać dowolnego przedmiotu będącego w jego posiadaniu. Nie da się sprzeciwić takiemu nakazowi. Czasem słyszało się plotki o ludziach, którym udało się przeciwstawić zaklęciu. Som jednak, pomimo wielu lat spędzonych w Inanisie, nigdy nie był tego świadkiem. Zdążył co prawda spotkać kilku ludzi, którzy przechwalali się posiadaniem tej umiejętności, lecz żaden z nich nie palił się, by ją zaprezentować. Raz nawet w Norze ktoś chciał mu wcisnąć medalion, który rzekomo miał go uwolnić od konieczności podporządkowania się Handlowi. Oczywiście wysłał wtedy naciągacza do diabła, ale nadal zastanawiało go czasem, czy ludzie naprawdę dają się na takie sztuczki nabrać, a jeśli tak, to jak wielu.

 

Nie tylko skala trudności zaklęcia była powodem, by je podziwiać. Som przez niemal dwadzieścia lat naoglądał się Inanisa o wiele bardziej, niż by tego pragnął – zdołał się jednak przy tym dobrze zorientować, jak funkcjonuje wiele jego elementów. Niewątpliwie Handel był podstawą delikatnej gospodarki tego miejsca. Nie był bazowym typem transakcji – te najczęściej sprowadzały się do barteru. Czasem za walutę służyły niewielkie i wytrzymałe klejnoty, który sporo nagromadziło się w Inanisie, bowiem praktycznie nie niszczały. Był on wyjściem na czarną godzinę, a tutaj zdarzały się one często. Nawet Soma okoliczności zmusiły do skorzystania z tego rozwiązania kilkadziesiąt razy.

 

Z jego spostrzeżeń wynikało, że obecny system mógł pozwolić na istnienie w Inanisie trzy-czterotysięcznej społeczności. Bez Handlu przetrwałaby może połowa z tych ludzi. Nie można mieć zawsze szczęścia i każdemu, kto wybierał życie na pustyni, od czasu do czasu przytrafiał się moment, gdy zostawał bez zapasów. Gdyby nie Handel, albo oznaczałoby to jego koniec, albo zmusiłoby go to do zaatakowania innych podróżników. Tak czy siak, ich liczba znacznie by się uszczupliła – a bez łowców i szperaczy, którzy dostarczali do niej pożywienie i inne materiały, Nora upadłaby w bardzo krótkim czasie.

 

A był to tylko jeden z wielu reliktów pochodzących z czasów, gdy świat pustki znajdował się we władaniu Starszych. Som wolał nie wyobrażać sobie, jak musiał wyglądać, zanim udało im się nagiąć go do swej woli.

 

Kula rozpłynęła się, jednak nie było to nic niespodziewanego. Bądź co bądź, chodziło tu o czary. Jej nowy właściciel mógł przywołać ją w dowolnym momencie. Na razie dołączyła do pozostałych. Było to praktyczne rozwiązanie. Podczas lat wędrówki Som zgromadził ich tyle, że gdyby cały czas zachowywały swoją formę, nie miałby miejsca w plecaku na nic innego.

 

– A zatem na razie się ciebie nie pozbędę. Zamierzam zwiększyć tempo marszu, gdy skończymy mówić. Postaraj się nadążyć – rzucił do Gorna.

 

– Chwileczkę, to jeszcze nie wszystko. – Jego nowy towarzysz podszedł do Blaszaka, obserwującego całe zajście z niewielkiego dystansu. Utrzymywał go na niewypowiedziane polecenie Soma, któremu nie podobało się, gdy robot zachowywał się za bardzo jak człowiek. Miał więc swoje miejsce w oddaleniu, na orbicie wydarzeń, tak jak dziecko w gronie dorosłych. – Oto moje podziękowanie za uratowanie życia, Blaszaku. – W jego dłoni błysnęło czerwonawo-pomarańczowe światełko. – Gdy leżałem tam, walcząc z całych sił o to, by moje ciało się nie poddało, słyszałem sporo z tego, o czym mówiliście. Nie mogłem się zregenerować, lecz nie utraciłem całkowicie świadomości. Dziękuję.

 

– To jest… – Ton robota był jak zawsze niezmienny, lecz kłócił się z przerwami, jakie robił podczas mówienia. Zdradzało to zdziwienie nie tylko Somowi. On sam zresztą był nie mniej zaskoczony.

 

– Jedno co-tylko-sobie-zażyczysz. Nie ma większej przysługi, niż uratowanie życia. Niczym nie odpłacę się tak, jak bardzo bym chciał, ale zawsze lepsze to, niż nic.

 

Im silniejsze warunkowanie, tym mocniejszy był kolor, przechodząc od bladożółtego aż do intensywnie czerwonego. Te ostatnie spotykane były wyjątkowo rzadko i oznaczały najsilniejsze obietnice.

 

– Świetnie – zepsuł nastrój Som – mogłeś od razu powiedzieć, że jesteś wookiee. Dlaczego mi się tacy nie trafiają?

 

– Nie słuchaj go. Ostatnim razem co-tylko-sobie-zażyczysz zaoferowała mu w podzięce pewna kobieta – wyjaśnił robot. – Kazał jej się wynosić z powrotem do swojego Źródła.

 

– A jasne, że kazałem!

 

– Dlaczego? – zainteresował się Gorn.

 

– Ponieważ wykorzystałbym je w taki sposób, by zyskać jak najwięcej, a wtedy z pewnością skończyłoby się to jej krzywdą bądź śmiercią. Miałbym wyrzuty sumienia – odparł Som bez zastanowienia – Albo uczyniłbym to i zdecydowałbym się na łagodniejszą wersję, bądź nie wykorzystałbym go wcale. Wtedy miałbym jeszcze większe, z powodu przepuszczenia takiej okazji.

 

– Zanim dokończyłeś, przez moment miałem cię za dobrego człowieka – uśmiechnął się Gorn.

 

– Tymczasem ja przez moment ponownie rozważałem celowość naszej wspólnej podróży. – Som nie lubił, gdy ludzie się uśmiechają. – Okoliczności są przeciwko. A jaka będzie twoja decyzja względem prezentu Gorna? To twoja pierwsza taka sytuacja? – zwrócił się do swojego robota.

 

– Prawdę mówiąc, nie do końca mam wybór. Ludzie zawsze załatwiali interesy wyłącznie z tobą, Som, więc nie miałeś okazji się o tym przekonać, ale Handel na mnie nie działa. Jestem maszyną – stwierdził żartobliwie w założeniu, ale w połączeniu z jego głosem nie zabrzmiało to radośnie, wręcz przeciwnie. – Tak czy inaczej, dziękuję ci za twój dar, Gorn. Nawet gdybym chciał, nie mam możliwości go przyjąć – skłamał robot, a moment potem ruszyli w drogę szybszym krokiem, w milczeniu.

 

Choć nie była to do końca nieprawda. Jeszcze przed chwilą był tego pewien. Spędził w Inanisie o wiele więcej czasu niż jakikolwiek człowiek. Z początku zdarzało się i tak, że próbowano z nim Handlować. Zaklęcie traktowało go wtedy tak, jakby wcale nie istniał. Jednak tamten Blaszak z przeszłości różnił się od obecnego. Z czasem wytworzyła się w nim osobowość. Być może właśnie dlatego, jak ze zdziwieniem właśnie odkrył, gdy Gorn zaoferował mu dowolną przysługę, ta jego cecha także uległa zmianie.

 

Teraz, gdy jechał obok Soma, znów w pewnym oddaleniu, robot usprawiedliwiał się w myślach. Jego właściciel z pewnością wolałby, żeby skłamał, gdyby znał prawdę. W ten sposób to sam Blaszak dostarczył mu bowiem kolejny argument za tym, że jest w istocie tylko maszyną. A skoro właśnie to miało sprawić, że Som będzie zadowolony – myślał robot – to nie będę się wahać. Poza tym, wcale nie było to kłamstwo, a jedynie… trochę-prawda, lub prawie-prawda.

 

W istocie wahał się tylko trochę.

 

Takie było życie, które wybrał – nawet jeżeli Som naiwnie wolał wierzyć, że jego lojalność pochodzi ze skryptu, a robot przywiązuje się w ten sposób do każdego właściciela, który by go kupił. Jednak już w momencie podjęcia decyzji ten wybór nie należał do najłatwiejszych, a jego konsekwencje z czasem nie stawały się wcale łatwiejsze do zniesienia.

 

W chwilach takich jak ta Blaszak nienawidził siebie oraz ludzi naokoło, mężczyzn i kobiet z krwi i ciała, czegoś dlań upragnionego, a zarazem nieosiągalnego. Lecz przede wszystkim – okrutnego, chłodnego do granic możliwości świata, w którym się znalazł, który rozdzielił jego i Soma tylko po to, by potem na nowo połączyć, jednak odbierając przy tym wszystko, co wcześniej ich ze sobą łączyło.

 

Bywały momenty, gdy myślał o tym, by ze sobą skończyć. Nawet po ominięciu zabezpieczeń systemowych nie znalazł prostego wyłącznika. Prawdopodobnie nic takiego wcale nie istniało. Udało mu się natomiast odkryć kilka bocznych furtek. Mógł przeciążyć obwody, wywołując spięcie, albo przyznać kilku istotnym systemom najniższy priorytet. Oczywiście, pierwotnie nie miał do tych opcji dostępu. Uzyskał go dopiero po tym, jak delikatnie się przeprogramował. Jednak tak jak zawsze postanowił, że tego nie zrobi.

 

Nie, dopóki ciągle istnieje szansa.

– No, nareszcie! – W pomieszczeniu było ciemno, ale nie miał problemu, by rozpoznać Gorna po głosie. – Prawdę mówiąc, Som, mi też zajęło trochę czasu dojście do siebie. Gdybyś miał jeszcze drugie tyle naboi, to kto wie? Niestety dla ciebie, nigdy nie będziemy mieli okazji, by się przekonać. – W tonie mężczyzny zabrzmiał udawany smutek. – Pamiętasz, co ci obiecałem? W takim razie pora zaczynać.

 

Som miał tylko chwilę, by zorientować się w swojej pozycji, nim z ciemności nadszedł kolejny cios. Spostrzegł, że siedzi na krześle. Miał związane ręce za plecami. Mógł wstać – jego oprawcom musiało zabraknąć liny, by go totalnie unieruchomić, albo po prostu woleli, by próbował stawiać opór. Nawet jednak mając pełną swobodę nie byłby w stanie pokonać dwóch uzbrojonych mężczyzn, nie wiedząc nawet, gdzie się znajdują w ciemnościach.

 

– Zagrajmy w grę, Som. Zabiję cię w momencie, kiedy spadniesz z krzesła. Jednak zanim to się stanie… Pora na zabawę! – Wymierzył więźniowi kilka bezpośrednio następujących po sobie ciosów, aż się zmęczył i musiał mu na chwilę odpuścić. – Nie zawiedź mnie. Nie chcę, żeby zbyt szybko się skończyła.

 

– Sram na ciebie. – Som wypluł krew, starając się trafić w oprawcę, ale nie mógł wycelować, nie wiedząc, gdzie znajduje się jego cel. W głowie kręciło mu się na tyle, że nie był w stanie powiedzieć, skąd dochodzi jego głos.

 

– Som, Som… wydaje mi się, że nie potrafisz docenić dobrej rozrywki. Powiedziałbym nawet, że nie rozpoznałbyś jej – Gorn włożył zdecydowanie więcej wysiłku w kolejne uderzenie – gdyby walnęła cię w ten twój zadufany łeb.

 

Więzień zachwiał się, ale nie upadł. Starał się znaleźć jakieś wyjście z tej sytuacji, lecz razy, jakie zbierał, nie pomagały rozjaśnić umysłu. Mógł tylko grać na czas.

 

Z ciemności dobiegł tłumiony śmiech. A więc ten drugi też tu jest, zorientował się Som. No tak, ranny Gorn nie byłby w stanie przynieść tu jego bezwładnego ciała.

 

– Zamknij się, Chirri. Mówiłem ci przecież, że masz siedzieć cicho.

 

– Sory, Gorn.

 

– Wiesz, co znaczy „cisza”? To znaczy, że masz zupełnie nic nie mówić! I bez tego wiem, że ci przykro. Łapiesz?

 

– Tak.

 

Zapadła cisza i pojmany mężczyzna zaczął się zastanawiać, czy jego oprawca zamierza w jakiś sposób ukarać swojego wspólnika, gdy jego rozważania przerwał kolejny potężny cios, tym razem skierowany w brzuch.

 

– Przepraszam cię, Som. – Gorn nachylił się nad nim i wywarczał mu prosto do ucha. Gdyby nie to, że więzień dusił się po uderzeniu w przeponę, wykorzystałby ten moment na próbę uwolnienia się. – Za ten jeden naprawdę cię przepraszam. Był przeznaczony dla niego, ale nie mogę przecież bić swojego wspólnika za jego głupotę, a ty jesteś zastępczo pod ręką, rozumiesz?

 

– Nie… przej…muj się… – Wysapał Som, ledwo łapiąc oddech. – Twój żart… był gorszy do zniesienia.

 

– I o to właśnie chodzi! Tortury torturami, ale nie róbmy z nich jakiejś stypy, nie? – Gorn odsunął się od niego. – Za każdym razem, kiedy powiesz coś zabawnego albo wysilisz na sarkazm, oszczędzisz sobie trochę cierpienia. Wcale nie zamierzam przez to bić cię mniej, co to, to nie. Ale wiesz co mówią o śmiechu? Podobno goi wszystkie rany! – Gorn podczas swoich przemów raz na jakiś czas wymierzał kolejny cios związanemu mężczyźnie. – Cóż, przynajmniej w moim przypadku to działa, choć ty nazwałeś to regeneracją. – Przerwał na chwilę. – Ale mimo wszystko wydajesz się być mało rozmowny… Mów mi, mów mi wszystko, co wiesz! – Nagle zbliżył się do ofiary i przyłożył rękę do jej twarzy, kciukiem naciskając na oko. Som po raz pierwszy krzyknął z bólu. – Tylko żartowałem. Nie masz mi nic do powiedzenia. Nie ma niczego, co mogłoby cię uratować. A zatem, skoro ty nie chcesz nic mówić, ani ja nie mam potrzeby cię słuchać, pozwól, że samemu zajmę się tą częścią. Co ty na to, że opowiem ci o naszym planie – tym, który zakończył się sprowadzeniem cię w to miejsce?

 

– Gówno… mnie to… obchodzi.

 

– Ups, ktoś tu stracił nastrój… A tak dobrze ci szło przez moment. Wiem, co sobie myślisz. Niech mówi, wszyscy złoczyńcy tak robią, podczas gdy bohater dowiaduje się wszystkich niezbędnych informacji, a na koniec ucieka. Tyle tylko, że ty nie jesteś bohaterem. Nie masz odpowiednich cech, dla mnie jest to oczywiste po tym, co mówiłeś w czasie naszej wędrówki. Czarnym charakterem też nie… Jesteś zwykłym gościem, po żadnej ze stron skali. Ja natomiast po prostu lubię paplać, owszem, nienawidzę się nudzić – jeszcze bardziej. A że podróż z tobą niesamowicie się dłużyła, to myślę, że swoją porcję monotonii już odebrałem… Uwierz mi, tłuczenie cię na krwawą pulpę w zupełnej ciszy chyba by mnie zabiło. Ach, ta ironia. Ale głupi nie jestem. Nie powiem zupełnie nic, co mogłoby ci się przydać, choćby i jakimś cudem udało ci się stąd wydostać, jak fragmenty naszych przyszłych planów… Nie, opowiem ci tylko o tym jednym, który skończy się w tym miejscu wraz z twoją śmiercią. Być może nawet jestem trochę z niego dumny. Bądź co bądź, to porządny plan… Prawda, Chirri?

 

– Dokładnie. Chociaż wolałbym tę drugą rolę, szefie.

 

– Och, nie, już ci mówiłem, że byś się w niej nie sprawdził… – powiedział Gorn nad wyraz spokojnie, ale jednocześnie wbił Somowi obcas w stopę. – A skoro nie zamierzasz siedzieć cicho, tak jak ci kazałem, to może chociaż wyręczysz mnie i samemu wyjaśnisz wszystko naszemu gościowi?

 

– Dobrze, Gorn. No więc, Gorn i ja pozbyliśmy się tamtego gościa. Było to łatwe, bo dopadliśmy go we śnie. – Chirri się powtarzał. Słychać było wyraźnie, kto był „mózgiem” tej dwójki. – Według Gorna tylko dlatego nam się udało. Ee… Spytał się mnie, co zrobi samotny wędrowiec, gdy na horyzoncie zobaczy parę zmierzającą w jego kierunku. Odpowiedziałem, że ucieknie…

 

– Właśnie tak – przerwał mu Gorn. – A nawet jeślibyśmy utrzymywali szybsze od niego tempo, prawdopodobnie i tak zdołałby schronić się w Norze lub którejś z Wież. Tak więc zorientowaliśmy się, że wyjście na pustynię i po prostu zabijanie ludzi jest mało praktycznym rozwiązaniem. A potem w dodatku dostrzegliśmy, że mamy ogon. I to jaki! Sam stary Som z Blaszakiem!

 

– Nigdy was nie widzieliśmy… Skąd moglibyście wiedzieć, że to akurat my szliśmy za wami?

 

– Czy to takie ważne? Co jakiś czas jeden z nas stawał na ramionach drugiego. Skoro nas nie zauważyliście, wnioskuję, że nigdy nie przyszło ci do głowy, by wspiąć się na tego twojego robota przy rozglądaniu się po okolicy, niczym na maszt?

 

– Masz rację. Ale dlaczego mielibyście zabijać łowców?

 

– A-a! Som, zawiodłem się na tobie… Przecież wyraźnie zaznaczyłem, że nie powiem ci nic przydatnego. Albo mnie nie słuchałeś uważnie do tej pory, albo uznałeś, że jestem głupi, lub zapominam, co mówię. Że wystarczy przyznać mi słuszność, a potem już dam się złapać na takie podpuszczanie, odpowiadając na każde pytanie. Tak czy siak, zasłużyłeś sobie na to. – Gorn wymierzył kolejny cios. – Kontynuuj – zwrócił się do wspólnika.

 

– No więc, udało nam się zwabić ciebie tutaj. Inaczej pozbycie się ciebie byłoby niemożliwe.

 

– Ale to tylko główna zaleta naszego planu! – podekscytował się Gorn. – Spójrz, jak wiele innych osiągnięć mamy dzięki niemu na koncie. Nie musieliśmy dźwigać twoich rzeczy, bo sam je nam przyniosłeś. Przewidziałem, że będziesz chciał odwiedzić Lotho, dzięki czemu dowiedziałem się, czy i jaką posiadasz broń palną. Naprawdę myślałeś, że jeżeli każesz mi iść z przodu i wycelujesz w moje plecy, będziesz bezpieczny? Powiedziałem ci już – to, że się domyślisz, było niespodziewane, ale pod kontrolą. W dodatku tutaj nikt nam nie przeszkodzi podczas tego, co zamierzam z tobą zrobić. No i jeszcze było oczywiste, że rozdzielisz się z Blaszakiem, co znacznie ułatwiło nam pochwycenie ciebie.

 

– Ale ty… przecież chciałeś zostać wookieem Blaszaka. A gdyby się jednak udało?

 

– To proste. Wiedziałem, że maszyny nie mogą Handlować. A propos Blaszaka… Co on tak w ogóle potrafi? Przydaje się? Jak sądzisz, powinienem go zatrzymać, czy rozwalić na kawałki, jak tylko z tobą skończę?

 

Som przypomniał sobie wszystko, co łączyło go z maszyną. Chociaż tego nie aprobował, bardzo się do niego przywiązała. Na tyle, że ona sama pewnego razu określiła to dużo więcej znaczącym słowem, niż „przywiązanie”. Nie był zadowolony z takiego stanu rzeczy i zakazał jej poruszać ponownie ten temat. Jednak w tej chwili Som wyjątkowo się z tego cieszył – zmuszony do służenia mężczyźnie, który by go zabił, Blaszak zapewne poświęciłby całą dostępną moc obliczeniową na przygotowanie jak najboleśniejszej śmierci swojemu nowemu właścicielowi.

 

– Zatrzymaj go – rzekł bez cienia wahania. – Z pewnością wyjdzie ci to na dobre.

 

– W pomieszczeniu nie ma światła, Som, ale i tak wiem, że się uśmiechasz. Słychać to w twoim głosie. W takim razie Blaszaka czeka zezłomowanie. Wiesz co? Jesteś strasznie nieuprzejmy jak na gościa w naszych progach…

 

– Bo nie mówię ci, jakie mogą na ciebie czekać zagrożenia? – jeniec odparł mu z goryczą.

 

– Bo nie śmiejesz się z moich żartów, a nie masz zupełnie żadnych oporów przed uśmiechaniem się do swoich myśli. Som… – Gorn zadbał o to, by jego więzień mógł wyraźnie usłyszeć wyciągane ostrze. – Wierzę, że pewien etap twojej wizyty właśnie dobiegł końca.

Tak jak zakładał Som, wydostanie się z komnat należących do Lotho nie sprawiło Mi żadnych problemów. W istocie, nawet przez sekundę nie przyszło jej przez myśl, że była gdziekolwiek uwięziona.

 

Z drugiej strony, była zagubiona. W Norze Pierwszy Zmysł był bezużyteczny. Obecność ogromnej ilości innych ludzi, mających tak podobne umysły, atakowała ją ze wszystkich stron, nie pozwalając się skupić. Podążała więc za mężczyzną, któremu towarzyszyła, z pomocą wzroku i Drugiego. Lecz kiedy przez moment zajęła się czymś zupełnie innym, on oddalił się. Mogła dostrzec ciepło wszystkich istot, których serce biło, a krew płynęła – choćby i przez drewniane ściany – ale zwierzęta tego samego rozmiaru były dla niej nieodróżnialne. Tak więc w momencie, kiedy straciła go z oczu, nie była już w stanie na nowo odnaleźć go z pomocą Drugiego Zmysłu.

 

Chwile takie jak ta sprawiały, że żałowała opuszczenia swojej siedziby w jednej z Wież. Było tam poza nią tylko troje ludzi. I choć nie przepadała za nimi tak, jak za swoim obecnym towarzyszem, byli dla niej dobrzy. Nie wspominając już o tym, że najstarszemu zawdzięczała życie, bowiem przekazał jej Dar, gdy znalazł ją, umierającą. Przede wszystkim jednak, czuła się tam całkowicie bezpieczna, tu zaś – wystawiona na atak.

 

W instynktownej reakcji na poczucie zagrożenia, schowała się w miejscu, gdzie żaden człowiek nie był w stanie wejść. Musiała się zastanowić nad tym, co dalej. Końcówką ogona bezwiednie tupała o deski. Przede wszystkim odczuwała w tamtym momencie potrzebę, by dać znać mężczyźnie, jak bardzo była na niego zła, ale by to zrobić, musiała go najpierw odszukać.

 

Zaczęła przeczesywać kolejne umysły, szukając tego jednego. Długo to trwało. Przynajmniej mieszkańcy powierzchni byli prości do odróżnienia od pozostałych – ich myśli skupiały się na głodzie, cierpieniu i pragnieniu przetrwania. Te trzy elementy świeciły u nich na tyle silnie, że jedno spojrzenie Pierwszego Zmysłu wystarczało. Nie miała problemu, by z całą pewnością wykluczyć, że któryś z nich jest tym, za którym podążała. Zaskoczyło ją jednak, gdy rozpoznała pośród nich drugiego towarzysza, przedmiot-kobietę. Już chciała tam ruszać, sądząc, że mężczyzna musi także być gdzieś w pobliżu, lecz sprawdziła i wcale tak nie było. Przypomniała sobie, że rozdzielili się przy wejściu do podziemi, choć nie rozumiała przyczyny. Poirytowana, wróciła do swojego zadania.

 

Zaczęła zagłębiać się coraz bardziej. Umysły poniżej były bardziej skomplikowane i musiała poświęcać im więcej czasu. Porażka za porażką wywoływały u niej wrażenie, że tylko marnuje czas. Jednak wcale nie to było najgorsze. Zaczynała wyczuwać fragmenty tego, co spoczywało na samym dnie. Bała się.

 

Niektóre z jaźni, które znajdowały się szczególnie głęboko, były groźne. Nie wątpiła w to, pomimo że nie odważyła się zajrzeć bezpośrednio do którejś z nich. Niektóre były wcale niepodobne do ludzkich, ale też nie należały do bezmyślnych bestii czy zwierząt… Pewne z nich z zaskoczeniem rozpoznawała jako zbliżone do własnej, inne zupełnie nie przypominały niczego, z czym mogła mieć styczność do tej pory. Wolała ich unikać. Nawet patrzenie Pierwszym Zmysłem w ich stronę wydawało się niebezpieczne, jakby te istoty mogły z daleka zarejestrować jej obecność, a nawet w jakiś sposób dosięgnąć ją z głębin Nory…

 

Wreszcie udało jej się odnaleźć swojego człowieka. Ulga zamieniła się w nieprzyjemne zaskoczenie, gdy zorientowała się, w jakiej znajduje się sytuacji. Był tam także ten drugi, którego spotkali niedawno po drodze. Wyczuwała, że planował – i właśnie wprowadzał ten zamiar w życie – skrzywdzić jej towarzysza.

 

Widziała to już wcześniej, lecz nie reagowała, bowiem jednocześnie wydawało jej się, że jej człowiek także jest świadom, że nie należy ufać temu mężczyźnie. Być może się myliła.

 

To nie był jednak czas na robienie sobie wyrzutów. Ktoś potrzebował jej pomocy.

 

Natychmiast ruszyła w jego kierunku.

– A śmieszy cię, że jest to ten sam nóż, który wyciągnąłeś ze mnie? Ten sam, po który sięgając, zapoczątkowałeś to wszystko? – Gorn przejechał powoli po policzku jeńca, zostawiając płytką szramę. – Mnie też nie. Osobiście uważam to bardziej za ironiczne. Lina, którą cię związaliśmy, też jest dokładnie ta sama. Akurat zabrakło nam własnej. – Przepraszający ton wyszedł wyjątkowo sztucznie, zważywszy na okoliczności. – Powiedz mi… Gdybyś go nie ruszył, pewnie byłbym teraz martwy, lub przynajmniej bliski śmierci. Chirri zamartwiałby się, nie mając pojęcia, dlaczego jeszcze nie zjawiliśmy się w Norze zgodnie z planem. A ty, wręcz przeciwnie, nie miałbyś powodów do obaw. Żałujesz tego?

 

– Trochę.

 

– Tylko trochę?

 

– Tak. Dzięki temu wszystkiemu – Rana na twarzy piekła, ale łatwiej mu było teraz mówić, gdy nie był bity – będę mógł zabrać wszystko, co znajdę w tym miejscu. I przy waszych ciałach. „Trochę”, bo rzeczywiście wolałbym, żebyś zdychał godzinami na pustyni z tym nożem w brzuchu – a żeby się uwolnić, będę musiał zabić cię szybko.

 

Informacja o linie była dokładnie tym, czego mu brakowało. Teraz potrzebował tylko trochę czasu, by zdołać ją zamoczyć w krwi. Nie mógł przy tym pozwolić, by Gorn mocniej go pociął, bo nie będzie miał dość sił, by się uwolnić. I tak miał szczęście. Akurat teraz mógł chwilę odpocząć, odkąd przestał być bity. Płytkie cięcia nożem były bolesne, ale nie miały większego wpływu na jego zdolność do walki.

 

Skupił się na stojących przed nim problemach. Nie wiedział, jak duże jest pomieszczenie, w którym się znajdował, a drugi z oprawców miał dość czasu, by przemieścić się w zasadzie gdziekolwiek.

 

– Gorn, czy on ma jakiś plan…? – Som ucieszył się w duchu, że Chirri był na tyle głupi, by przejąć się jego czczymi groźbami i ponownie zdradzić swoją pozycję. Zresztą okazało się to wcale niepotrzebne. Cały czas stał w tym samym miejscu.

 

– Gra na zwłokę – wydał po chwili werdykt jego towarzysz. – Może rzeczywiście coś mu w tej głowie siedzi, a może tylko czeka na to, aż Blaszak zorganizuje mu jakąś pomoc. Tak czy siak, nic z tego nie będzie. Ale sprawdzić nie zaszkodzi. Zapal światło.

 

– Już. Tylko znajdę lampę w tych ciemnościach.

 

– Pospiesz się!

 

Som spróbował lekko szarpnąć za więzy, tak by nie zaalarmować pozostałych. Zorientował się przy tym, że nadal nie był gotów. Nadstawił ręce pod kapiącą mu z brody krew i próbował wycelować tak, żeby krople spadały bezpośrednio na sznurek. W ciemnościach błysnęła zapałka.

 

– Nie widzę jej nigdzie! – Światełko zgasło.

 

– Jest po prawej stronie stołu, z tyłu. Na boga, mógłbyś się wreszcie nauczyć… Aargh!

 

Gorn krzyknął głośno, raczej z zaskoczenia niż z bólu. Przestraszył przy tym Soma, który prawie się na niego rzucił. Ale to by oznaczyło klęskę, lina nie była jeszcze odpowiednio nasiąknięta. Krew kapała coraz słabiej. Dlatego powstrzymał się w pół drogi, podskakując tylko na krześle. Przeklął się w duchu za nieostrożność, a jednocześnie ucieszył, że nikt się nie zorientował. Pozostali mężczyźni mieli coś ważniejszego na głowie.

 

– O co chodzi?! Ktoś tu jest?! – krzyknął Chirri.

 

– Coś tu się dostało! To pewnie ten szczur, co za nimi chodził. Jakoś znalazł tu dro… Aargh! – Wampirzyca wgryzła mu się w drugą łydkę i odskoczyła, nim zdołał ją kopnąć.

 

– Gdzie on jest?! – Po głosie można było poznać strach.

 

– Po prostu zapal wreszcie to cholerne światło. Jemu najwyraźniej ciemność nie przeszkadza, nam – tak!

 

Som był równie, co oni, zdziwiony pojawieniem się Mi. Kotka najwyraźniej podążyła jego śladem. Jednak teraz, gdy słyszał, jak Gorn skacze i kopie losowe cele, obawiał się o nią. Przemiana w wampira już raz ją uratowała przed śmiercią. Nie był nawet pewien, czy potrafi się regenerować. A była przecież tylko niewiele większa od jego stopy…

 

Pierwszy atak był dla Mi błahostką, ponieważ nikt nie wiedział, że się tu znajdowała. Nogi mężczyzny, który krzywdził jej towarzysza, stanowiły łatwy cel. Za drugim razem było już trudniej, ale dała radę. Teraz jednak nie była pewna co dalej. Tamci zorientowali się w jej obecności i zaczęli się aktywnie bronić. Niewiele mogła zdziałać, gdy ciągle kopali i nadeptywali przypadkowe miejsca. Nawet z pomocą obydwu Zmysłów wiele by zaryzykowała, próbując dosięgnąć ich po raz trzeci. Być może zostanie zmuszona ukryć się i patrzeć, jak zabijają tego, którego chciała uratować. Na razie jednak czekała, aż zły mężczyzna zacznie odczuwać efekty jej ukąszenia…

 

– Uważaj! – powiedział Gorn – Ten pierdolony kot jest jadowity. Nogi mi drętwieją!

 

O tym nie wiedziałem, pomyślał Som. Skorzystał z zamieszania, jakie się wytworzyło i wreszcie udało mu się skończyć. Mógł rozerwać więzy w każdym momencie.

 

– Kot?! Zupełnie nie brzmi jak kot! – Chirri podskoczył – Co to w końcu jest, do cholery?

 

– Nie mam pojęcia!

 

Rozległ się dźwięk przedmiotów spadających na drewnianą podłogę, coś się także potłukło.

 

– Znalazłem lampę!

 

– Zapalaj!

 

Jednocześnie rozjarzyły się dwa niewielkie światełka – kolejna zapałka i żółtawa poświata w ręku Soma. Chirri się nie zorientował, stał tyłem, przez co obecny moment był dla więźnia idealny na podjęcie działań. Gorn musiał wszystko zrozumieć, bo kiedy pomieszczenie rozświetliła lampa naftowa, jego twarz wyrażała mieszankę zdziwienia i wściekłości w równych proporcjach. Przez krótką chwilę walczył z magią, nakazującą mu oddać Somowi jeden, dowolnie wybrany przez niego przedmiot. Wbrew sobie podrzucił trzymany w ręku sztylet w taki sposób, by więzień bez przeszkód mógł go złapać. Handel został zakończony.

 

Gorn zdołał jeszcze krzyknąć, ostrzegając towarzysza, lecz zrobił to zbyt późno. Som rzucił się w jego stronę, złapał sztylet i wbił go w plecy wroga. Następnie nie zwlekając wyszarpnął go i zrobił to samo jeszcze raz, tym razem za cel obierając kark. Bezwładne ciało opadło na ziemię.

 

Jednocześnie upadł Gorn. Mężczyzna nie marnował cennych ułamków sekundy i zaatakował, gdy tylko zorientował się w tym, co planuje jego więzień, lecz runął jak długi, gdy nogi odmówiły mu posłuszeństwa.

 

– Mówiłem ci, że właśnie tak się to skończy – wysapał Som.

 

– Daj spokój. Co teraz zrobisz? – Gorn próbował się jeszcze podnieść, ale zdołał tylko wspiąć się na czworaki.

 

– Przecież wiesz. – Kopniak w bok posłał go z powrotem na deski. – Zabiję cię i zabiorę wszystko co znajdę w tym pomieszczeniu. – Som kucnął nad leżącym mężczyzną z nożem w ręku.

 

– No i? Na co czekasz? Nie mów mi, że… – Gorn zaczął chichotać. – Hahaha. Hahahahaha! Som, nie możesz tego zrobić prawda? Chirri nie był dla ciebie problemem, oczywiście, bo kiedy go zabiłeś, byłeś naszym więźniem! Teraz sytuacja się odwróciła, ja jestem bezbronny, a ty trzymasz nóż przy moim gardle! To dopiero ironia! Ty, który uważasz siebie za złego człowieka, nie jesteś w stanie tak po prostu złamać Praw! – Monolog stawał się coraz bardziej histeryczny. Gorn przewrócił się na plecy, śmiejąc się przy tym coraz głośniej. – Hahaha! Zaiste, decyzja, by ściągnąć cię do Nory była strzałem w dziesiątkę. To co, zostawisz mnie tutaj? Naprawdę?! Przecież wiesz, że cię dopadnę. Dopadnę! O ile tylko mnie nie zabijesz, to możesz być tego pewien. I mimo to nie jesteś w stanie…! Doprawdy! Stary Som… Wiesz, że nowi, tacy jak ja, opowiadają sobie historie o tobie? Naprawdę, nie mogę się doczekać, gdy…

 

Milczący do tej pory bez ruchu Som jednym celnym ruchem wbił nóż pod żebra Gorna. Na tyle mocno, że wystawała sama rękojeść.

 

– Zregeneruj się z tego, dupku! – Wstał i kopnął powoli tracącego przytomność przeciwnika, który próbował jeszcze wyciągnąć ostrze ze swojego ciała spazmatycznymi ruchami. Po namyśle kucnął raz jeszcze i zbliżył twarz do jego ucha, podnosząc mu głowę i podtrzymując ją za włosy. – Pewnie to przeżyjesz, więc mam ci jeszcze coś do powiedzenia… Zatem nie trać jeszcze przytomności, dobra? – wyszeptał. – Przyjdź. Znajdź mnie. Będę czekał. Uwierz mi… jest tyle rzeczy, które chciałbym ci zrobić. Więc błagam cię: odszukaj mnie gdzieś na pustyni i daj mi tę przyjemność. Jak myślisz, ile kreatywnych zastosowań dla twoich zdolności regeneracyjnych będę w stanie wymyśleć? Jeżeli cenisz sobie… siebie… i swoje życie… – szeptał. – A przede wszystkim wolność od porażającego, przedłużającego się bólu… lepiej nie wychylaj głowy z Nory. Nawet na centymetr.

 

Wstał, gdy skończył mówić. Zakrwawiona ręka Gorna opadła na miejsce, w którym jeszcze przed chwilą kucał, zostawiając czerwony ślad na deskach. Cios był zbyt wolny i słaby, by mógł stanowić dla niego zagrożenie. Po tej ostatniej próbie stawiania oporu ranny mężczyzna w ogóle przestał się ruszać.

 

Bicie, jakie znosił Som, odcisnęło swoje piętno na jego ciele. Już po tych kilku gwałtownych ruchach chwyciły go potężne torsje. Uklęknął i zaczął wymiotować. Potrzebował trochę czasu, by dojść do siebie. Jego oprawca raczej unikał wymierzania ciosów, które mogłyby wyrządzić mu trwałą krzywdę – zapewne po prostu się rozgrzewał. Som wolał nie myśleć o tym, do czego zamierzał się posunąć z wykorzystaniem noża, ani jak długo zamierzał go torturować.

 

Tym niemniej od uderzeń kręciło mu się w głowie i nawet gdy skończył pozbywać się treści żołądka, ciągle odczuwał mdłości. Pół twarzy i dłonie miał umazane krwią. Bolało go praktycznie całe ciało i choć większość obrażeń była powierzchowna, nie wykluczał, że może mieć złamane któreś z żeber czy kości twarzy. Zanim wyruszy z Nory, będzie musiał odwiedzić któregoś z magów. Obecnie znał dwóch, ale wątpił, by mógł wiedzieć wszystko na ten temat, skoro nie był nawet mieszkańcem osady.

 

Gdy znów był gotowy do działania, zaczął od sprawdzenia, czy rzeczywiście nic już nie grozi mu ze strony ludzi, którym wcześniej udało się go porwać. Nie zamierzał ryzykować – już raz tak zrobił w ostatnim czasie i nie skończyło się to dla niego przyjemnie.

 

Chirri był bez wątpienia martwy. Przy jego zwłokach znalazł także kota, zlizującego krew z rany, jednak tym razem nie miał zamiaru go odganiać. Wręcz przeciwnie – po tym, co zwierzę dla niego zrobiło, zastanawiał się, jak miałby mu podziękować. Jak wyrazić wdzięczność kotu? Ostatecznie uznał, że skoro Mi potrafi zazwyczaj wyczuwać jego intencje, to w takim razie także wie o tej. Na razie musiało wystarczyć.

 

Zdjął z ciała zawieszoną na pasku strzelbę. Była bardziej nieporęczna niż jego rewolwer i od razu zdradzała każdemu swoją obecność. Jednak dopóki nie uda mu się zdobyć do niego nowych naboi, będzie potrzebował jakiegoś zastępstwa. Przełamał ją. W komorze znajdowały się dwa pociski. Spróbował, ale nie udało mu się znaleźć żadnego więcej w ubraniu Chirriego.

 

Gorn leżał na plecach, a jego rozłożone nogi dawały wystarczająco dużo miejsca dla buta. Som włożył w potężnego kopniaka całą siłę, aż pociemniało mu przed oczami od gwałtownego ruchu. Dało się usłyszeć cichy jęk, ale ranny mężczyzna nie poruszył się.

 

Gdy uznał, że jest bezpieczny, zaczął rozglądać się po pokoju, teraz rozświetlanym przez lampę. Znajdował się w średniej wielkości pomieszczeniu. Jedyne wyjście prowadziło w górę, po drabinie. Uznał, że jeśli piętro wyżej miał przebywać ktoś jeszcze, to pewnie już by zszedł na dół, by zorientować się, co tam zaszło. W najgorszym wypadku zamierzał czekać, aż Som wejdzie po drabinie i wystawi się na atak. Tak czy inaczej, nie musiał się spieszyć z oględzinami.

 

Jego rzeczy zostały z pewnością przejrzane, leżały bowiem wyrzucone z plecaka. Jednak były w jednym miejscu i łatwo było włożyć je z powrotem do niego. W dodatku nie musiał ich przeglądać, żeby wiedzieć, do czego służą. Więcej czasu wymagało przejrzenie pozostałych: było tu kilka podobnych stert, a co cenniejsze przedmioty zagracały stół. Z natury trafiających do Inanisa przedmiotów wynikała ich różnorodność. Przy niektórych musiał się sporo nagłowić, zanim odgadł ich funkcje.

 

Som nie byłby w stanie zabrać wszystkiego nawet w pełni sił, a nie zamierzał ryzykować wielokrotnych wycieczek w to miejsce – ktoś mógłby go śledzić i odnaleźć ciała, a nie miał dowodu, że nie złamał Praw. No i dwójka, która go porwała, niekoniecznie musiała działać sama.

 

Jako pierwszy ze stołu zabrał swój rewolwer. Nie na wiele mu się teraz przyda przez to, że strzelając do Gorna wykorzystał do końca magazynek. Jednak uznał, że ostatecznie dobrze wtedy postąpił. Kto wie, jak by się to wszystko potoczyło, gdyby jego przeciwnik miał przy sobie nabitą broń? Bez wahania dorzucił do plecaka woreczek klejnotów. Nie miały tutaj nawet niewielkiej części swojej wartości ze światów, z których pochodziły, ale mogły się przydać jako drobna waluta. Łatwą decyzję miał przy bloku czystego papieru – był lekki i nie zajmował wiele miejsca, za to szybko się niszczył i z tego względu posiadał pewną wartość w Norze, a poza nią zawsze można było użyć go jako rozpałki. Lampa była niestety zbyt duża i delikatna, ale zapasik nafty, jako cenny i przydatny, trafił do wnętrza plecaka. Do łupów dołączyły także dwa nowoczesne długopisy, trochę konserw z jedzeniem, baterie, choć nie pasowały do jego latarki, igła, tubka pasty do zębów, kilka bełtów – kuszy nigdzie nie odnalazł – oraz woreczek z hubką i krzesiwo. Po namyśle zdjął jeszcze z Chirriego kamizelkę myśliwską, którą tamten nosił. Była co prawda zbyt duża i z oczywistych względów na plecach znajdowała się ogromna dziura, ale w każdej z Wież znajdzie się ktoś, kto będzie potrafił to naprawić.

 

Wiele rzeczy z bólem decydował się zostawić, ponieważ były zbyt ciężkie. Najwięcej rozterek sprawił mu jednak kompas. Gdy go zauważył, początkowo ucieszył się, że podczas podróży nie będzie musiał polegać wyłącznie na zdolnościach Blaszaka do dokładnej analizy przebytej trasy. Jednak gdy tylko go chwycił, zorientował się, że igła się nie porusza. Przedmiot nie wydawał się zepsuty, już prędzej Inanis nie posiadał pola magnetycznego. Tym niemniej ostatecznie zabrał go ze sobą. Był niewielkich rozmiarów, a mógł przydać się przy rozpoznawaniu niektórych anomalii.

 

Czuł się już trochę lepiej i planował opuścić to miejsce. Postanowił, by przedtem napić się jeszcze wody i pożywić się tymi zapasami, których nie miał jak ze sobą zabrać. Trochę czasu zajęło mu znalezienie takiego miejsca, z którego nie musiał oglądać swoich wymiocin ani żadnego z ciał.

 

Rozmyślał nad tym, co się stało. Gorn nic mu nie zdradził, ale całkiem możliwe, że nie działał sam. A nawet jeśli nie, to rzeczywiście mógł to przeżyć – miał rację i Som nie był w stanie po prostu się go pozbyć, nie wbrew Prawom. A wtedy i tak znowu znalazłby się w niebezpieczeństwie. Przeżył w Inanisie wiele, ale nie to, że ktoś próbował się go pozbyć – nie przypadkiem! – i przygotowywał w tym celu specjalne plany! On także powinien jakoś się zabezpieczyć – tylko jak?

 

Na pewno nie może już więcej działać w taki bezmyślny sposób. Musi zacząć brać pod uwagę, że pojawiły się znacznie poważniejsze zagrożenia, niż pustynne bestie, czy samotnie działający ludzie. Nie, uznał po chwili, to nie tylko o to chodzi. Problem nie leżał w podjętym ryzyku. Bo i co miał zrobić, by go uniknąć? W Norze nikt nie pomógłby mu bezinteresownie – a większość nawet z zyskiem. W dodatku do tej pory nie przeszło mu nawet przez myśl, że może potrzebować ratunku.

 

Tym razem z odsieczą przyszła mu Mi – niechciany towarzysz, budzący w nim obrzydzenie, a w pewnym stopniu także strach. Som pochodził ze świata, gdzie magia i wampiry nie istniały. Może i było inaczej, a on o tym nie wiedział, jednak uważał to za wątpliwe. Tu zaś, w Inanisie, były one realne – o ile w Źródle, z którego pochodziły, również istniały naprawdę. Som unikał wszystkiego nadprzyrodzonego, o ile mógł, co nie było szczególnie trudne z tego względu, że takich światów było stosunkowo niewiele. Mawiało się o nich, że są ekscentryczne – stąd fantastyczne istoty były bardzo rzadko spotykane.

 

Jak się jednak okazało – był to towarzysz lojalny. I z jakiegoś powodu zaryzykował wiele, by pomóc mu w oswobodzeniu się. Wampir, nie wampir – fizycznie był przecież tylko niewielkim, puchatym kociątkiem.

 

No i był też Blaszak.

 

Bez wątpienia mógł równie mocno liczyć na jego oddanie. Wynikało ono z afektu, jaki zdawał się żywić do swojego właściciela. Do tej pory Som nie chciał tego zaakceptować i unikał tematu. Oczekiwał od robota jedynie wykonywania poleceń.

 

Czy Blaszak zorganizowałby dla niego jakąś pomoc? A jeśli nie, to czy nie stałoby się tak właśnie dlatego, że do tej pory Som starał się tłumić jego inicjatywę?

 

Jak na razie nie było sytuacji, w której potrzebowałby go jako towarzysza, a nie sługę. Przeszło mu przez myśl, że takie traktowanie mogło nie być właściwe.

 

Gdy kończył jeść, przeszedł już do rozważań na temat tego, jak powinien po tym wszystkim odnosić się do swoich towarzyszy. Szczególnie do robota.

 

Kotka podeszła do niego i przez moment chciał jej dać coś do zjedzenia, ale przypomniał sobie, że jej ulubiony pokarm jest nieco inny od tego, który trzymał w ręce.

 

Spróbował dotknąć ranę na twarzy. Zabolało. Będzie potrzebował pomocy Blaszaka, by ją opatrzyć. I tak miał szczęście, że podobnie jak inne żywe istoty, bakterie nie miały w Inanisie warunków sprzyjających egzystencji. Inaczej mogłoby się to skończyć poważną infekcją.

 

Siedzieli razem przez chwilę. Mężczyzna spróbował pogłaskać zwierzę. Ręce i umysł miał przyzwyczajone do czegoś zgoła innego. Gdy przejeżdżał po karku Mi, palce zginały mu się, by go skręcić. Miękkie futro było przyjemne dla skóry, ale jednocześnie wyprowadzało z równowagi. Światło lampy powoli przygasało. Som tak już przywykł do niebezpieczeństw i trudów Inanisa, iż miał wrażenie, że znajduje się w jednym ze Snów.

 

Nie trwało to długo. Kot nagle zaczął się wiercić i drapać, dopóki Som go nie wypuścił. Jednak zamiast zniknąć gdzieś w ciemnościach, Mi została przy nim, wciąż podgryzając jego dłoń.

 

Mężczyzna pomyślał, że o coś może jej chodzić. W końcu była inteligentna i potrafiła wyczuwać emocje, więc może chciała coś mu przekazać? Lecz jednocześnie czuł się coraz bardziej zmęczony. Ziewnął. Nie pomogło nawet to, że kotka ugryzła go wyjątkowo mocno. Oto jest i psionik, zdążył tylko pomyśleć, nim zapadł w sen. Nie starczyło mu czasu, by zdołał zdać sobie sprawę, że nie jest to jedynie żart.

– Za każdym razem zadziwiasz mnie tak samo – powiedział łysy, muskularny mężczyzna, schodząc po drabinie. – Czyli, że tak po prostu cię nie widział ani nie słyszał?

 

– To nie jest nawet w połowie tak proste, jak brzmi to w twoich ustach – odparła mu zakapturzona postać, stojąca nad Somem. – Towarzyszył mu kot. Nie wiem, o co tu chodzi, ale to nie jest zwykłe zwierzę. Nie mogłem się do niego… dostać. Wyczuł nas i ukrył się za ścianą. Obserwuje nas.

 

– Co w tym dziwnego?

 

– Robi to, chociaż niemożliwe, by mógł nas widzieć.

 

– Łapię. Ale to ciągle tylko kot. Gdyby mógł nam zaszkodzić, już by to zrobił. Co z nim? – Wskazał na Soma.

 

– Pośpi trochę. Wiesz przecież, że wyrządzanie innym krzywdy to dla mnie ostateczność.

 

– Oczywiście. Dasz radę dowiedzieć się, co tu zaszło? To wszystko wygląda na niezły burdel…

 

– Tak. Mogę ci nawet pokazać. Usiądź koło niego, proszę. Podczas wizji można zapomnieć, że ma się nogi.

 

Łysy spełnił prośbę, choć z oporami. Mężczyzna w kapturze umieścił jedną dłoń nad głową Soma, a drugą nad głową swojego towarzysza. Jęk zdziwienia oznajmił rozpoczęcie rytuału. Następnie zapanowała cisza, podczas gdy nowi przybysze wprost z umysłu nieprzytomnego mężczyzny wyciągali informacje o tym, co zdarzyło się, nim dotarli w to miejsce.

 

– Coś takiego… – powiedział zasapany łysy, gdy było już po wszystkim. – Ten skurwysyn…

 

– Masz na myśli Soma? – Zakapturzony był na tyle doświadczony, że zdawał się nie mieć żadnych problemów z oddychaniem. – Przynajmniej już wiemy, czym tak naprawdę jest ten kot.

 

– Nie, mówię o Gornie! Znalazł sobie pomocnika spoza naszej grupy! Pokazał mu jedną z naszych kryjówek w Norze! Zignorował rozkazy. Miał zabijać nic nieznaczących łowców w taki sposób, by nikt się nie zorientował. A on zabrał się za grubą rybę i zwabił ją prosto w jedyną osadę na tej przeklętej pustyni, by wszyscy mogli sobie ich pooglądać, jak wchodzą do środka. Na co on liczył, nawet gdyby mu się udało? Pochwały, medal?!

 

– Z dobrych wieści, wspomniany pomocnik nie żyje, a my akurat w porę przybyliśmy na miejsce, by zająć się jego porażką. No i niczego nie wypaplał. A plan, który opracował, wydaje mi się całkiem sensowny. Co w nim takiego złego?

 

– Nie widzisz tego?! – Łysy nadal był wzburzony, ale momentalnie ochłonął. – To dobrze. Znaczy, że nie szperałeś mi niczym we łbie. Którą fazę obecnie wykonujemy? Pierwszą. Powtarzam to przy każdej możliwej okazji. Czynimy przygotowania. Szukamy sprzymierzeńców godnych dołączenia do naszej grupy. Owszem, zabijamy łowców i innych ludzi, którzy mogliby później sprawiać problemy, ale w taki sposób, by nikt się nie zorientował. A co zrobił Gorn? Pomyśl, jaki efekt miałoby na ludziach gdyby mu się powiodło. Jak zareagowaliby mieszkańcy Nory, gdyby Som – nie jakiś podrzędny łowca, ale właśnie Som! – wszedł do Nory i z niej nie wyszedł? Panika! – Mężczyzna znowu tracił opanowanie. – A jak myślisz, co by zrobił ten jego robot? Na pewno nie siedziałby bezczynnie! W jaki sposób mielibyśmy w takiej sytuacji dalej działać w cieniach?

 

– Racja – przyznał po chwili drugi mężczyzna. – Wygląda na to, że Gorn nie przewidział tak dobrze jak ty, że jego działania przyniosłyby nam więcej szkód, niż pożytku. Przyznaję, że ja zresztą też nie, lecz w przeciwieństwie do niego miałem tylko chwilę na przemyślenie tej kwestii. A tak między nami… Ile jeszcze potrzebujemy czasu, by wreszcie przejść do fazy drugiej?

 

– Nadal brakuje nam środków, ale tylko niewiele. Niewiele…

 

Milczeli przez pewien czas. Łysy wstał i przeszedł się kilka razy po pomieszczeniu.

 

– To co z tym wszystkim robimy? – padło pytanie.

 

– Właśnie nad tym myślałem. – odparł. – Możesz zmienić wspomnienia Soma?

 

– Tak. W pewnym stopniu. Czym dokładnie mam się zająć?

 

– Niech ten cały Chirri będzie psionikiem, a Gorn jego sługą. Resztę zostaw tak jak była – Som zabił Chirriego i zostawił rannego Gorna na pastwę losu. Następnie wydostał się – będziemy musieli wynieść go na wyższe poziomy. W ten sposób wszystkie braki w pamięci i niepewności zwali na efekty twoich, znaczy się, Chirriego zdolności. Zrób to, jak skończymy, a ja przeszukam jego rzeczy i zabiorę co cenniejsze…

 

– O ile mogę się wtrącić: każda różnica pomiędzy tym, co będzie pamiętać, a tym co wydarzyło się naprawdę, zwiększy szanse, że się domyśli. Jak już mówiłem, to co robię jedynie brzmi łatwo.

 

– W takim razie zatrzymam tylko tę strzelbę. Takich broni nie powinniśmy zbyt łatwo wypuszczać z rąk.

 

– Z tym nie będzie problemu. A co zrobimy z Gornem?

 

– Pozwolimy mu żyć… To, co zrobił, uczynił bądź co bądź mając na myśli dobro naszej wspólnej sprawy. Ale należy mu się kara. Dam głowę, że tak leżeć i nie móc się zregenerować musi być strasznie nieprzyjemnie… Trzeba wyciągnąć ten nóż. – Łysy przerwał na chwilę. – Zrobimy to następnym razem, gdy tutaj przyjdziemy. – Spojrzał się na Gorna z bezczelnym uśmiechem. – Mógłbyś sprawdzić, czy zarejestrował, co powiedziałem?

 

Zakapturzony pochylił się nad rannym i położył rękę na jego głowie.

 

– Jego umysł ledwo trzyma się świadomości. Słabo, ale wciąż orientuje się w tym, co dzieje się dookoła. Tak, usłyszał twoje słowa. W dodatku jestem pewien, że nienawidzi cię za to. To jedno akurat czuć bardzo mocno.

 

– Dobrze. W takim razie nie widzę potrzeby, by się spieszyć. – Mężczyzna chwycił strzelbę. – Mam jeszcze jedno pytanie do ciebie. Kiedy chcieliśmy, byś namieszał mieszkańcom Nory w ich umysłach tak, by stali się posłuszni, co zaoszczędziłoby nam wiele problemów, odmówiłeś. Wytłumaczyłeś się jakąś tam moralnością. Tymczasem nie masz żadnych oporów przed manipulowaniem wspomnieniami tego człowieka. Czy tylko ja dostrzegam tu sprzeczność?

 

– Wbrew temu, co sądzisz, nie ma tu jej. Tam, skąd pochodzę, jest więcej osób z moimi zdolnościami. Stanowimy coś w rodzaju klasy rządzącej. Jednak wszyscy „zwyczajni” są równie wolni, co my. W naszych zwyczajach rozróżnia się to, co człowiek sądzi na temat wyimaginowanych spraw – jego poglądy – i wydarzeń z przeszłości – czyli wspomnienia. Widzisz, te pierwsze mogą być prawdziwe bądź fałszywe, słuszne bądź niesłuszne, więc ich zmiana pociąga za sobą jakieś konsekwencje. Natomiast te drugie są zawsze, bez wyjątku błędne. Istnieje oczywiście jakaś prawda na temat tego, co się wydarzyło, jednak żaden człowiek nie ma możliwości jej poznać. Postrzegamy tylko niewielki wycinek rzeczywistości. W dodatku nasze umysły kształtują to, co widzimy, wcale nie mniej niż to, co widzimy, kształtuje nas. Zaglądając do umysłów różnych osób szybko przekonujesz się, że nawet jeżeli stały obok siebie i patrzyły na to samo, to w ich głowach utrwalą się różne wspomnienia. Dlatego gdy je zmieniasz, nie ma to żadnego znaczenia. Człowiek i tak pamięta to, co chce pamiętać.

 

– Czyli karzecie tylko tych, co zmieniają innym ich poglądy? Zabawne.

 

– Nie, źle mnie zrozumiałeś. Robienie tego to nie przestępstwo, jest raczej… jakby to powiedzieć… faux pas? Najgorsze, co czeka kogoś takiego, to społeczny ostracyzm. No chyba, że ofiarą byłby inny psionik. – Zakapturzony uśmiechnął się. – Jesteśmy w końcu klasą rządzącą, nie?

 

– To głupie. Ale brzmi, jakby funkcjonowało całkiem nieźle. No i słyszałem już w życiu gorsze debilizmy. – Łysy obserwował, jak jego towarzysz zabiera się do pracy.

 

– Jeszcze jedna kwestia. Co z tym kotem? Ciągle tu jest. – Usłyszał, gdy było już po wszystkim.

 

– A co możemy mu zrobić? Mnie ucieknie bez trudu, a z tego co mówiłeś, zdaje się być także odporny na twoje moce.

 

– Częściowo. Mogę spróbować…

 

– Nie ma takiej potrzeby. Sam przecież mówiłeś, że gdybyś go na przykład zabił, Som mógłby się zorientować, że coś jest nie tak. Zresztą nawet jeśli to zwierzę zrozumiało, co tu zaszło, nie ma jak tego przekazać swojemu właścicielowi. Ale dobrze że mi przypomniałeś…

 

– O czym?

 

– O kilku mieszkańcach Siódmej Wieży, posiadających nadprzyrodzone zdolności i teoretycznie będących w stanie pokrzyżować nam plany. Zamierzam złożyć im wizytę.

Słaniając się na luźnych kończynach, mężczyzna z trudem wydostał się z głębin Nory. Gdy pokonał ostatnią dzielącą go od powierzchni drabiną, dał jeszcze radę przejść parę kroków, po czym upadł na ziemię. Zdołał obrócić się na plecy, lecz niewiele więcej.

 

– Som! – krzyknął Blaszak. Jego głos zabrzmiał inaczej, jakby należał do kobiety, w przeciwieństwie do mechanicznego i komputerowego, którym posługiwał się zazwyczaj. Robot podjechał do swojego właściciela. – Jak bardzo jesteś ranny? – Przeszedł z powrotem na zwykły ton.

 

– Wcale. Trochę. Ale to nic. Poważnego. – Człowiek robił częste przerwy i ucinał zdania, jakby nie do końca panował nad mową. – Muszę odpocząć. To nie rany. To ten psionik. Cokolwiek. Mi zrobił. Powinno przejść.

 

– Dorwałeś go? A Gorn? Jest z tobą Mi? Martwiłam się o ciebie! – Blaszak dopiero po chwili zauważył, że z przejęcia zapomniał się i użył żeńskiej formy czasownika. Som źle na to reagował, więc szybko zmienił temat. – Opatrzę cię, ale musisz wstać. Dobrze wiesz, jak niebezpiecznie jest być nieprzytomnym w tej części Nory. Już zwróciłeś na siebie uwagę paru osób. Któraś z nich może spróbować czegoś głupiego, jeżeli będziesz tak leżał.

 

Robot schylił się lekko i wyciągnął rękę, by pomóc Somowi wstać. Ten najpierw spróbował zrobić to samemu, a dopiero kiedy się nie udało, przyjął pomoc. Razem udali się do Studni, gdzie mężczyzna przemywał sobie twarz i pił, dopóki nie poczuł się lepiej.

 

– A więc co się tam stało? – Blaszak zaczął jeszcze raz.

 

– Gorn jednak był razem z zabójcą. Mi pomogła mi uciec. Zabiłem psionika w samoobronie. A drugi z nich… Dostał to, na co zasłużył: poleży sobie trochę z tym samym nożem wbitym w to samo miejsce. Ale musiałem oberwać jakimś psychicznym atakiem. Wszystko jest zamazane…

 

– Zabrali cię do jakiegoś miejsca? Pamiętasz, jak tam trafić?

 

– Nie wiem. Ale nie będę szukać. Na razie zupełnie nie mam ochoty schodzić pod ziemię.

 

– Ale dorwałeś Gorna i tego psionika, jesteś tego pewien?

 

– Tak! – Som krzyknął stłumionym głosem, zirytowany. Przypomniało mu się, że nie powinien już tak łatwo denerwować się na robota, choć nie miał pojęcia, dlaczego. Dokończył przepraszającym tonem. – Jestem pewien.

 

– O to mi właśnie chodzi. Dlaczego nie masz żadnych wątpliwości, skoro wszystko inne ci się miesza?

 

– Nie wiem. – Blaszak miał rację. – Po prostu tak jest.

 

Som miał wrażenie, że coś było nie tak, ale mógł określić, co dokładnie. Jak przez mgłę pamiętał, że dwóch mężczyzn pomagało mu przejść w stronę powierzchni. Na początku sądził, że są to wspomnienia z chwil, gdy niesiono go do kryjówki, ale nie zgadzał się kierunek. W dodatku miał przed oczami obraz łysego człowieka, a włosy Gorna nie były nawet przerzedzone. Co do Chirriego, nie mógł się zdecydować, co tak naprawdę pamięta. Ta niepewność sprawiała, że potrzebował jeszcze paru chwil spokoju, a Blaszak tylko się dopytywał i dopytywał. Jeśli nawet miał rację, to i tak tylko go tym irytował. Som kazał robotowi milczeć, choć ciągle nie opuszczało go wrażenie, że powinien być dla niego bardziej uprzejmy.

 

Gdy tak siedział obok Blaszaka, znikąd pojawiła się kotka. W odruchu chciał ją podrapać za uchem, choć normalnie by tego nie zrobił. W tym przypadku przynajmniej częściowo pamiętał, dlaczego chce to zrobić – Mi miała jakiś udział w jego uwolnieniu, choć nie był wstanie sobie przypomnieć, jaki.

 

Ona jednak odsunęła się przed jego ręką, cała nafukana. Nie wiedział, o co może jej chodzić. Postanowił, że podziękuje jej kiedy indziej. Na razie najchętniej opuściłby Norę, ale nie miał żadnego konkretnego celu, a nie mógł się zdecydować na żaden losowy kierunek podróży. W dodatku powinien przed wyruszeniem odwiedzić maga, żeby ten przyjrzał się jego sińcom i zbadał, czy któryś z nich nie skrywał czegoś poważniejszego. Był też zwyczajnie zmęczony całą tą zabawą. Potrzebował odpoczynku.

 

A zatem czekał go sen w Norze. Nigdy tego nie lubił – zawsze wolał przebywać na otwartej pustyni, nawet pomimo tych wszystkich zagrożeń – ale teraz dodatkowo nie podobał mu się ten pomysł. Choć był pewien, że pozbył się czyhających na jego życie mężczyzn, nadal się podświadomie czegoś obawiał. Jednak uznał ziewając, iż nie zawsze ma się wybór. Być może, pomyślał, porządna drzemka sprawi, że przypomnę sobie, co tak naprawdę zdarzyło się tam, w podziemiach?

 

Wiosna 2013

Komentarz: długość powyżej 100 000 znaków, kilku bohaterów, różne miejsca akcji… W zasadzie napisałem mikropowieść. A pomyśleć, że po pierwszym opowiadaniu – które jest prawie o połowę krótsze – początkowo nie zamierzałem tworzyć nic równie długiego. Zabierając się za to, nie planowałem, że rozwinie się aż tak bardzo. Napisałem jednak dwie pierwsze sceny, a dalej jakoś samo poszło.

Pomysłów mi jednak ciągle nie brakuje, więc pewnie niedługo znowu coś tutaj wrzucę. Lecz wątpię, by było choć w połowie tak długie, jak tekst powyżej :)

Mam nadzieję, że się podobało,