Misja Lucjana

Opo­wiast­ka pra­wie wi­gi­lij­na

 

* * *

Kiedy wresz­cie do­stał to zle­ce­nie od Szefa, po­czuł, że teraz do­pie­ro za­cznie na­praw­dę żyć. A wła­ści­wie dzia­łać, a tak do końca uści­śla­jąc – pra­co­wać. Speł­nia­ło się ma­rze­nie jego życia. Po­sta­no­wił, że zanim co­kol­wiek roz­pocz­nie, musi do­ko­nać zmian. Naj­pierw w swoim image. Nie żeby był nie­za­do­wo­lo­ny z tego, czym go ob­da­rzył Stwór­ca. Wręcz prze­ciw­nie. Był dumny z sze­ro­kich ra­mion, węź­la­stych mię­śni i gęsto ob­ro­śnię­tej klat­ki pier­sio­wej. Dumą na­pa­wa­ły go też mocne nogi, lekko przy­kur­czo­ne – zgod­nie z naj­now­szą modą. Do tego wy­jąt­ko­wo za­dba­ne pa­zu­ry, ostro spi­ło­wa­ne i na­błysz­czo­ne. A szczyt ele­gan­cji to ko­py­ta. Sze­ro­kie, czar­ne, no i w ogóle bez­kon­ku­ren­cyj­ne. Uwa­żał też, że jego kolce nad pię­ta­mi są wręcz fi­glar­ne. Wpraw­dzie miał za­strze­że­nia co do ogona, ale od­po­wied­nie pre­pa­ra­ty spra­wia­ły, że kita wy­da­wa­ła się bar­dziej pu­szy­sta i gęsta.

Z szu­fla­dy biur­ka wy­cią­gnął małe lu­ster­ko i przyj­rzał się sobie. Wy­stu­dio­wa­nym ru­chem po­pra­wił czu­pry­nę, po­śli­nił palec i przy­gła­dził brwi. Uśmiech­nął się sze­ro­ko i z prze­ra­że­niem za­uwa­żył, że mię­dzy przed­ni­mi zę­ba­mi utkwił mu ka­wa­łek je­dze­nia. Ro­zej­rzał się ostroż­nie po biu­rze i z ulgą stwier­dził, że nikt nie zwra­ca na niego uwagi. Ko­le­dzy pil­nie stu­ka­li w kla­wia­tu­ry przy­go­to­wu­jąc ra­por­ty i spra­woz­da­nia dla Szefa. Zbli­żał się ko­niec roku i każdy miał obo­wią­zek pod­su­mo­wać swoje dzia­ła­nia. Za­rów­no suk­ce­sy jak i po­raż­ki. Szcze­gól­nie po­raż­ki. W takim przy­pad­ku na­le­ża­ło bar­dzo szcze­gó­ło­wo omó­wić przy­czy­ny, wy­ra­zić skru­chę, na­szki­co­wać plan dzia­łań na­praw­czych, a na ko­niec takie spra­woz­da­nia ko­niecz­nie mu­sia­ło być opa­trzo­ne obiet­ni­cą po­pra­wy. Nikt nie wie­dział, czy On czyta te wy­po­ci­ny, ale też nikt nie za­ry­zy­ko­wał­by omi­nię­cia pro­ce­du­ry. Szef bar­dzo ry­go­ry­stycz­nie pod­cho­dził do wsze­la­kich roz­po­rzą­dzeń, szcze­gól­nie wła­snych i do tego wy­da­nych na pi­śmie.

Lu­cjan uśmiech­nął się le­ciut­ko, wy­grze­bał spo­śród spi­na­czy, zszy­wa­czy, kar­tek i ołów­ków lekko zu­ży­tą wy­ka­łacz­kę i wy­dłu­bał tkwią­cy mię­dzy zę­ba­mi ka­wa­łe­czek lun­chu. On sam dawno już upo­rał się ze spra­woz­da­niem. Nie miał zbyt wiele do na­pi­sa­nia. Do tej pory był zwy­kłym pra­cow­ni­kiem biu­ro­wym, teraz do­pie­ro, po sied­miu­set la­tach, awan­so­wał na pra­cow­ni­ka w te­re­nie.

– Agent Lu­cjan – po­wie­dział do swego od­bi­cia w lu­ster­ku i au­to­ma­tycz­nie wy­pro­sto­wał ra­mio­na. – Teren dzia­ła­nia: War­sza­wa, okres dzia­ła­nia: 1 grud­nia – 2 stycz­nia. Cel – jedna dusza ludz­ka.

Przy­po­mniał sobie roz­mo­wę z Sze­fem. W całej ka­rie­rze był w Jego ga­bi­ne­cie tylko trzy razy. Pierw­szy, gdy przyj­mo­wa­no go do pracy, drugi, gdy udało mu się pod­pa­lić kosz na śmie­ci i tylko dzię­ki przy­tom­no­ści umy­słu Sa­mu­ela unik­nę­li po­ża­ru ca­łe­go biura, no i trze­ci raz, teraz. Lu­cjan nadal od­czu­wał lek­kie drże­nie kolan. Kiedy Sa­mu­el prze­ka­zał mu, że Szef go wzywa, są­dził, że to ko­lej­ny żart ko­le­gów. Nie pierw­szy zresz­tą i z pew­no­ścią nie ostat­ni. Jakoś się nie po­lu­bi­li. Może z wy­jąt­kiem Sa­mu­ela. To coś, co ich łą­czy­ło, trud­no było na­zwać przy­jaź­nią, ale też nie byli wro­ga­mi. Je­dy­nie wła­śnie star­szy o ty­siąc trzy­sta lat Sa­mu­el wy­da­wał się nieco Lu­cja­na ro­zu­mieć. Nigdy nie brał udzia­łu w ka­wa­łach, jakie ro­bi­li mu ko­le­dzy. Raz go nawet ostrzegł, że ma wy­sma­ro­wa­ne smołą krze­sło. Cho­ciaż, czego Lu­cjan długo nie mógł mu da­ro­wać, śmiał się do roz­pu­ku, kiedy wy­cze­sał grzy­wę szczot­ką na­są­czo­ną wolno schną­cym kle­jem. Mu­siał się potem ostrzyc na krót­ko i po­padł w chwi­lo­wą de­pre­sję. Je­dy­nie Sa­mu­el ro­zu­miał jego tę­sk­no­tę za pracą na Ziemi, jego za­uro­cze­nie ziem­ski­mi ga­dże­ta­mi, mu­zy­ką i sa­my­mi ludź­mi. Ale nie ta­ki­mi, jacy tra­fia­li do nich. Ci byli albo bar­dzo smut­ni, albo bar­dzo gniew­ni, cza­sem ra­do­śni, ale tak dziw­nie, jakby na gra­ni­cy obłę­du. Lu­cjan lubił zwy­kłych ludzi, ta­kich co pra­co­wa­li, mieli ro­dzi­ny, domy, przy­ja­ciół, zwie­rzę­ta. Dla­te­go przy­szedł do pracy w tym biu­rze, bo to da­wa­ło mu szan­sę, że kie­dyś zo­sta­nie od­de­le­go­wa­ny na Zie­mię. I choć cze­kał bar­dzo długo, dłu­żej o dwie­ście lat niż prze­cięt­ny pra­cow­nik biura, to się w końcu do­cze­kał. Ja­kieś sto lat temu za­czął po­dej­rze­wać, że Szef o nim za­po­mniał, albo że gdzieś za­wie­ru­szy­ły się jego pa­pie­ry. Po­pro­sił nawet Sa­mu­ela, żeby to spraw­dził, ale on po­wie­dział mu, że jest bar­dzo długa ko­lej­ka ocze­ku­ją­cych i dla­te­go tyle to trwa. I żeby się uzbro­ić w cier­pli­wość. No i Lu­cjan cze­kał i cze­kał, aż w końcu się do­cze­kał. Jutro jesz­cze tylko jeden test i w drogę. Nie bał się, że ob­le­je, bo Sa­mu­el po­in­stru­ował go, jakie od­po­wie­dzi na­le­ży za­kre­ślać. Widać, że sam zdał kie­dyś ce­lu­ją­co, ale, gdy Lu­cjan za­py­tał o pobyt na Ziemi, tylko wzru­szył ra­mio­na­mi i udał, że jest bar­dzo za­ję­ty.

– Młody, tylko nie za­po­mnij ubran­ka – ryk­nął któ­ryś ko­le­ga – bo jak cię na Ziemi ujrzą na­gu­sień­kie­go, to na widok twego przy­ro­dze­nia po­ło­wa po­pu­la­cji pad­nie tru­pem.

– Ale to z prze­ra­że­nia, że dia­beł, a ma takie ma­ciu­peń­kie – do­koń­czył ktoś nie­wy­bred­ny żart.

– Radzę ci za czar­cie złoto zro­bić sobie małą ope­ra­cję pla­stycz­ną – do­rzu­cił ktoś jesz­cze.

– Pa­no­wie – wtrą­cił się Sa­mu­el – spra­woz­da­nia po­koń­czo­ne? Nie? To do ro­bo­ty!

Ro­ze­szli się nie­chęt­nie, a Lu­cjan ode­tchnął z ulgą. Nie bar­dzo wie­dział, jak ma się za­cho­wać.

– Dzię­ki, Sa­mu­el – szep­nął cicho.

– A ty już skoń­czy­łeś? – wark­nął na niego star­szy ko­le­ga. – To zmy­kaj do sie­bie. Trans­for­ma­cja to nie taka pro­sta spra­wa.

– Wiem, wiem. Już pró­bo­wa­łem…

– I co ci wy­szło? – za­py­tał z za­cie­ka­wie­niem Sa­mu­el.

– Nic spe­cjal­ne­go, ale rze­czy­wi­ście muszę nad tym tro­chę po­pra­co­wać.

Nie chciał się przy­znać, że już pię­cio­krot­nie pró­bo­wał zmia­ny swo­je­go wy­glą­du i nigdy nie był do końca za­do­wo­lo­ny. Wolał też prze­mil­czeć fakt, że po paru nie­wy­bred­nych żar­tach ko­le­gów usi­ło­wał sobie po­pra­wić co nieco i nie­ste­ty skoń­czy­ło się to dość przy­kro. Swoją ludz­ką po­stać ob­da­rzył tak gi­gan­tycz­nym atry­bu­tem mę­sko­ści, że za­chwia­ło to jego rów­no­wa­gą i runął na ko­la­na. Po tym do­świad­cze­niu uznał, że nie warto sprze­czać się z Na­tu­rą i że naj­le­piej bę­dzie, jeśli spró­bu­je ją na­śla­do­wać.

 

* * *

– No, młody – Sa­mu­el spoj­rzał w nową twarz ko­le­gi – masz tu kartę z fun­du­szem re­pre­zen­ta­cyj­nym. Na wa­run­ki ziem­skie to bar­dzo duże kwoty. Tu masz ko­mór­kę i czar­ną kulę. I pa­mię­taj – masz tylko ziem­ski mie­siąc. To nie­zbyt dużo. Za­bierz się ostro do ro­bo­ty. Jasne?

– Jasne… – Lu­cjan sta­rał się, żeby głos mu nie drżał, ale i tak star­szy ko­le­ga wy­czuł jego nie­pew­ność i strach.

– No stary, głowa do góry. To nie takie trud­ne – po­cie­szał go przy­ja­ciel. – Dam ci parę wska­zó­wek. Spraw sobie wy­pa­sio­ną brykę.

– Co?

– No, luk­su­so­wy sa­mo­chód. W port­fe­lu miej za­wsze parę ty­się­cy i naj­waż­niej­sze – nie za­po­mnij kim je­steś!

– Dzię­ki, Sa­mu­el. Na mnie już pora…

– I jesz­cze jedno, w tej chwi­li naj­waż­niej­sze…

– Tak? Co?

– Za­łatw sobie ja­kieś ubra­nie.

 

 

* * *

Jazda tu­ne­lem nie była zbyt przy­jem­na, a ze­tknię­cie z lo­do­wa­tym po­wie­trzem po­zba­wi­ło Lu­cja­na tchu.

– O rany – stęk­nął, a z ust wy­le­ciał mu ob­ło­czek pary. – Jak oni mogą tu żyć? Tu jest lo­do­wa­to jak w ot­chła­ni. Hotel! Muszę mieć jakąś bazę!

Hol ho­te­lu po­wi­tał go fe­erią barw i za­pa­chów. Wszę­dzie stały ogrom­ne cho­in­ki przy­stro­jo­ne mnó­stwem ko­lo­ro­wych bom­bek. Wszyst­ko skrzy­ło się i błysz­cza­ło, aż można było do­stać zwro­tu głowy.

– Dobry wie­czór. Czym mogę słu­żyć? – Re­cep­cjo­nist­ka zlu­stro­wa­ła go wpraw­nym okiem i po­czu­ła, że oto stoi przed nią ktoś bar­dzo nie­zwy­kły.

– Chciał­bym wy­na­jąć pokój. Na mie­siąc. Do dru­gie­go stycz­nia.

– Ma pan ja­kieś spe­cjal­ne ży­cze­nia? – Widać było, że pani jest go­to­wa do speł­nie­nia wszyst­kich ży­czeń no­we­go go­ścia.

– Czy ja wiem? – Lu­cjan za­sta­na­wiał się. – Chciał­bym mieć do dys­po­zy­cji ła­zien­kę. To chyba wszyst­ko.

Dziew­czy­na za­śmia­ła się i za­trze­po­ta­ła rzę­sa­mi, ale nie wy­pa­dła z roli pro­fe­sjo­na­list­ki.

– Oczy­wi­ście. Ja­kieś inne ży­cze­nia?

– Nie. Ra­czej nie.

– Dowód lub pasz­port po­pro­szę! – Ko­bie­ta od­wró­ci­ła się w stro­nę kom­pu­te­ra, acz­kol­wiek nadal rzu­ca­ła po­włó­czy­ste spoj­rze­nia znad kla­wia­tu­ry.

– Słu­cham? – Lu­cjan za­czął ner­wo­wo grze­bać po kie­sze­niach.

– Dowód lub pasz­port. Muszę pana za­re­je­stro­wać.

– Już, już, chwi­lecz­kę… – W kie­sze­niach pa­łę­ta­ły mu się rę­ka­wicz­ki, pa­pie­ro­we bank­no­ty i bilon, ale czar­nej kuli nie mógł zlo­ka­li­zo­wać. Wresz­cie przy­po­mniał sobie, że ma ją w kie­sze­ni gar­ni­tu­ru a nie kurt­ki. Z ulgą chwy­cił ją w dłoń i po chwi­li po­czuł w dru­giej ręce mały, pla­sti­ko­wy kar­to­nik. – O pro­szę! – Podał re­cep­cjo­ni­st­ce.

– Lu­cjan Sza­tań­ski. – Dziew­czy­na spoj­rza­ła na niego py­ta­ją­co i słod­ko jed­no­cze­śnie, a przy­naj­mniej miała na­dzie­ję, że on tak to od­czy­ta.

– Tak – po­twier­dził i po­my­ślał, że po po­wro­cie za­tłu­cze ko­le­gów za to na­zwi­sko.

– Pro­szę. – Młoda ko­bie­ta po­da­ła mu dowód i klucz do po­ko­ju jed­no­cze­śnie mu­ska­jąc ko­niusz­ka­mi pal­ców jego dłoń. – Pokój numer trzy­na­ście na trzy­na­stym pię­trze. Mam na­dzie­ję, że nie jest pan prze­sąd­ny? Doba ho­te­lo­wa kosz­tu­je…

– Prze­sąd­ny nie je­stem, a za cały pobyt za­pła­cę z góry. – Uśmiech­nął się. Zdą­żył za­uwa­żyć, jakie zro­bił wra­że­nie. Jed­no­cze­śnie po­dzi­wiał jej pro­fe­sjo­na­lizm. Za­uro­cze­nie za­uro­cze­niem, ale o pie­nią­dzach nie za­po­mnia­ła.

– Kartą?

– Oczy­wi­ście. – Znowu ści­snął kulkę i po chwi­li miał ko­lej­ny pla­sti­ko­wy kar­to­nik.

– Pana ba­ga­że?

– Nie mam żad­nych. – I żeby ukró­cić dal­sze py­ta­nia, po­dzię­ko­wał i od­ma­sze­ro­wał do windy.

Nawet nie zda­wał sobie spra­wy, jaki jest wy­czer­pa­ny. Kiedy do­tarł do po­ko­ju, padł na łóżko i głę­bo­ko ode­tchnął. Roz­luź­nił ra­mio­na i roz­tarł mię­śnie karku. Po chwi­li spał.

 

 

* * *

Lu­cjan po­sta­no­wił dać sobie jeden dzień na oswo­je­nie z nowym świa­tem. Wy­szedł z ho­te­lu zaraz po śnia­da­niu i szwen­dał się po uli­cach. Kiedy zmarzł lub zgłod­niał, wcho­dził do knaj­pek, barów i re­stau­ra­cji. Jadł i słu­chał. I do­szedł do wnio­sku, że lu­dzie są dość mo­no­ton­ni i prze­wi­dy­wal­ni. Przy więk­szo­ści sto­li­ków roz­mo­wy to­czy­ły się wokół te­ma­tu świąt, pre­zen­tów, świą­tecz­nych wizyt i re­wi­zyt. Roz­ma­wia­ły o tym z dużym na­tę­że­niem przede wszyst­kim ko­bie­ty, ale i męż­czy­znom udzie­li­ła się ta mania. Z tym że pa­no­wie mieli wię­cej pro­ble­mów. Bo zro­bie­nie pre­zen­tów ro­dzi­nie to nie taka pro­sta spra­wa. Może sy­no­wi kupić rę­ka­wice ­bok­ser­skie, a córce złoty łań­cu­szek? Tylko czy syn lubi ten sport, a może woli mu­zy­ko­wać. A córka? Ile ona wła­ści­wie ma lat, a może wo­la­ła­by lalkę? Boże, a co dla żony? Znowu per­fu­my? Co ona w ze­szłym roku mó­wi­ła o tym za­pa­chu, który jej po­da­ro­wa­łem? Po­do­bał się jej, czy wręcz prze­ciw­nie?

Lu­cjan za­sta­na­wiał się, o co tyle za­mie­sza­nia. Są skle­py, w nich masa rze­czy. Wejść, kupić i do wi­dze­nia. Mach­nął ręką.

 

* * *

Ma­rian­na za­trzy­ma­ła się przed wy­sta­wą skle­pu po raz dwu­dzie­sty. Ro­bi­ła to za każ­dym razem, kiedy szła do pracy. To nic, że było wście­kle rano, że wiał wiatr i wła­śnie znowu wzmógł się mróz. Za­trzy­my­wa­ła się przed skle­pem od mie­sią­ca, od kiedy na wy­sta­wie po­ja­wił się TEN swe­ter. Czer­wo­ny, mię­ciut­ki, pu­szy­sty, z sze­ro­kim gol­fem. Wła­śnie taki wy­ma­rzy­ła na pre­zent dla mamy. Je­dy­ny man­ka­ment swe­ter­ka sta­no­wi­ła cena. Dziew­czy­na zda­wa­ła sobie spra­wę, że w tym przy­pad­ku wy­ni­ka ona przede wszyst­kim z lo­ka­li­za­cji bu­ti­ku, marki i tego, że zbli­ża­ją się świę­ta. Ale, mimo że zwie­dzi­ła masę in­nych skle­pów i skle­pi­ków, ni­g­dzie nie na­tra­fi­ła na taki sam.

Wes­tchnę­ła cięż­ko i rzu­ci­ła ostat­nie spoj­rze­nie na wy­sta­wę. Wresz­cie od­wró­ci­ła wzrok i po­wę­dro­wa­ła zre­zy­gno­wa­na dalej. Nie stać jej na takie eks­ce­sy.

 

* * *

Było już ciem­no, kiedy wy­szła z pracy. W świe­tle la­tar­ni fru­wa­ły grube płat­ki śnie­gu. Spa­da­ły na włócz­ko­wą czap­kę i za­trzy­my­wa­ły się tu na dłu­żej. Te, które spa­dły na jej twarz, roz­pusz­cza­ły się i spły­wa­ły jak grube łzy. Prze­cie­ra­ła po­licz­ki weł­nia­ną rę­ka­wicz­ką, żeby po­zbyć się nie­mi­łej wil­go­ci. Na przy­stan­ku stała w to­wa­rzy­stwie ta­kich sa­mych jak ona zmę­czo­nych i stłam­szo­nych ludz. Au­to­bus jak zwy­kle nie przy­jeż­dżał o wy­zna­czo­nej porze.

– Jak to się dzie­je, że kiedy jest obrzy­dli­wa po­go­da, ten cho­ler­ny au­to­bus za­wsze się spóź­nia – my­śla­ła wście­kła. W lecie rzad­ko muszę tyle cze­kać!

Wresz­cie nad­je­chał. Wsia­dła razem z in­ny­mi i usta­wi­ła się koło szyby. Nie, żeby wy­glą­dać przez okno. Było tak za­pa­ro­wa­ne, że nawet prze­cie­ra­nie nic nie po­ma­ga­ło. Co chwi­la za­cho­dzi­ło mgłą. Sto­jąc przy oknie chcia­ła od­izo­lo­wać się od resz­ty, unik­nąć przy­pad­ko­wych roz­mów, od­de­chów, spoj­rzeń. W ści­sku do­je­cha­ła do placu Zba­wi­cie­la, prze­sia­dła się do tram­wa­ju. Był pią­tek po po­łu­dniu, przed nią week­end. Kosz­mar. Lu­bi­ła swój dom, lu­bi­ła sie­dzieć w fo­te­lu koło mamy i pa­trzeć jak przy­by­wa wzor­ku w nowym swe­trze. Ale nie cały czas. NIE CAŁY CZAS! Wszyst­ko w niej krzy­cza­ło, że jest młoda, atrak­cyj­na, że po­win­na mieć chło­pa­ka. Wy­sia­dła przy Ro­tun­dzie. Krzyk w jej wnę­trzu ucichł. Skrę­ci­ła w bocz­ną ulicz­kę, we­szła do skle­pu, po­zdro­wi­ła zna­jo­me sprze­daw­czy­nie, za­pa­ko­wa­ła bu­łecz­ki, a po na­my­śle do­rzu­ci­ła do ko­szy­ka lody cze­ko­la­do­we. To nic, że zima. W jej po­ko­ju jest cie­pło, a książ­ka, którą teraz czyta, prze­nie­sie ją na tro­pi­kal­ną wyspę. Lody będą jak zna­lazł.

Na ulicy śnież­na paćka okle­iła jej buty, czuła jak zimna wil­goć ob­ła­pia stopy. Za­trzy­ma­ła się, żeby ob­tu­pać śnie­go­we błoto i wtedy zwa­li­ła się na nią be­to­no­wa ścia­na. Ru­nę­ła w breję. Bułki roz­sy­pa­ły się po chod­ni­ku, na szczę­ście lody były szczel­nie za­mknię­te i takie po­zo­sta­ły.

Kiedy nie­zdar­nie usi­ło­wa­ła się po­zbie­rać, jakaś po­tęż­na siła unio­sła ją i usta­wi­ła w po­zy­cji pio­no­wej.

– Strasz­nie cię prze­pra­szam, tak nagle się za­trzy­ma­łaś. Nie zdą­ży­łem wy­ha­mo­wać! Bie­głem… Bie­głem do au­to­bu­su.

– Nic się nie stało – Dziew­czy­na otrze­py­wa­ła ubra­nie z błota. – Ale bułki nie na­da­ją się.

– Od­ku­pię ci! – Męż­czy­zna wy­cią­gnął chust­kę i po­ma­gał jej ście­rać błoto z płasz­cza. Ogar­nął dło­nią spa­da­ją­cą mu na twarz grzyw­kę.

Ma­rian­na spoj­rza­ła na niego wła­śnie, gdy roz­ma­zy­wał sobie po twa­rzy so­czy­stą smugę błota i wy­buch­nę­ła śmie­chem. Spo­dzie­wał się, że ra­czej za­cznie pła­kać, kląć albo zło­rze­czyć, a ona chi­cho­ta­ła ser­decz­nie, ra­do­śnie. I wtedy po­czuł, że zima znika z Ziemi. Uśmiech­nął się. Naj­pierw nie­śmia­ło i z za­że­no­wa­niem. Potem coraz śmie­lej, aż wresz­cie śmiał się na całe gar­dło. Stali oboje ubło­ce­ni, na smut­nej, zi­mo­wej ulicy, a wokół nich wi­ro­wa­ły płat­ki śnie­gu. I czuli, że jest jakoś ina­czej niż zwy­kle. To zna­czy, przy­naj­mniej ona czuła, że jest ina­czej.

– Ma­rian­na. – Wy­cią­gnę­ła rękę do no­we­go zna­jo­me­go.

– Lu­cjan. – Chwy­cił jej dłoń. – Czy w ra­mach prze­pro­sin dasz się za­pro­sić na kawę?

Dziew­czy­na znowu wy­buch­nę­ła śmie­chem.

– Czemu się śmie­jesz? – Lu­cjan na­stro­szył się.

– Wy­obra­żasz sobie, jak wcho­dzi­my oboje w na­szych ślicz­nych, ubło­co­nych ubran­kach do ja­kiejś ka­wiar­ni?

– No tak, nie po­my­śla­łem o tym – za­kło­po­tał się.

– Ale wiesz co? – Ma­rian­na wo­la­ła zbyt długo nie za­sta­na­wiać się nad tym, co chcia­ła po­wie­dzieć. – Miesz­kam tu nie­da­le­ko. Za­pra­szam cię na her­ba­tę i może uda nam się oczy­ścić tro­chę twój płaszcz.

 

 

* * *

Ro­zej­rzał się po po­ko­ju. Całą jedną ścia­nę zaj­mo­wa­ły półki z książ­ka­mi i biur­ko. Po dru­giej stro­nie stała wer­sal­ka, nad nią też półka z książ­ka­mi. Tuż za drzwia­mi była nie­wiel­ka szafa. Żad­nych zdjęć, oprócz jed­ne­go – mama, tata i Ma­rian­na w wieku lat kilku.

- Jest sama – po­my­ślał. I sa­mot­na – do­rzu­cił w my­ślach wi­dząc du­że­go, plu­szo­we­go za­ją­ca na łóżku.

– Sia­daj – za­rzą­dzi­ła dziew­czy­na od­sta­wia­jąc tacę z fi­li­żan­ka­mi i czar­ka­mi lodów na biur­ko. – Zaraz zor­ga­ni­zu­ję nam stół!

Się­gnę­ła za szafę i wy­cią­gnę­ła drew­nia­ny skła­da­ny sto­li­czek. Prze­tar­ła blat i prze­sta­wi­ła wszyst­ko. Za­pa­dła nie­zręcz­na cisza. Kilka razy za­czy­na­li naraz coś mówić i prze­ry­wa­li.

– Dużo czy­tasz, praw­da? – po­wie­dział męż­czy­zna wska­zu­jąc na regał.

– O tak. To moje ulu­bio­ne za­ję­cie. Oprócz pracy.

– Pracy? – Lu­cjan po­czuł się za­sko­czo­ny.

– Bo wiesz, je­stem przed­szko­lan­ką i to mi się bar­dzo po­do­ba – za­czę­ła naj­pierw nie­śmia­ło, a potem się roz­krę­ci­ła.

Lu­cjan słu­chał jak za­cza­ro­wa­ny. Mó­wi­ła jed­nym tchem o dzie­ciach, ich ro­dzi­cach, książ­kach, pro­ble­mach, o mamie. Jakby do­tych­czas tłu­mi­ła to wszyst­ko w sobie, a teraz tama pu­ści­ła i słowa jak po­wódź za­la­ły ka­na­pę, Lu­cja­na i cały pokój. Kiedy wresz­cie za­czę­ła, nie mogła skoń­czyć. W końcu opa­no­wa­ła sło­wo­tok.

– Ja cię prze­pra­szam, gadam i gadam jak na­ję­ta – za­wsty­dzi­ła się.

– Ależ skąd, to bar­dzo in­te­re­su­ją­ce – za­pew­nił ją i czuł, że mówi praw­dę. To, co usły­szał, było dla niego cał­kiem nowe i cie­ka­we. Mógł­by jej słu­chać bez końca, ale ona za­mil­kła na stałe.

– A ty co ro­bisz?

– Ja? No… – Wpadł w pa­ni­kę. – Je­stem w po­dró­ży służ­bo­wej. Mój Szef po­trze­bu­je no­wych ludzi. Ja mam ich po­szu­kać.

– I co? Udało ci się?

– No, nie do końca.

– Co to za praca?

– No wiesz, wła­ści­wie… biu­ro­wa…

Jego męki zo­sta­ły na szczę­ście prze­rwa­ne, bo z po­ko­ju obok do­bie­gło wo­ła­nie.

– Zaraz wra­cam, zo­ba­czę, co chce mama.

 

* * *

Umó­wi­li się na jutro. Ma­rian­na obie­ca­ła po­ka­zać mu mia­sto. On za­pro­sił ją w ra­mach prze­pro­sin za nie­szczę­śli­we wy­pa­dek na obiad.

– Zo­bacz, wszy­scy sza­le­ją z za­ku­pa­mi. – Dziew­czy­na wska­za­ła głową tłum kłę­bią­cy się przy ka­sach mar­ke­tu. Sie­dzie­li w knajp­ce w pa­sa­żu han­dlo­wym w cen­trum. Wła­śnie wró­ci­li ze spa­ce­ru po Sta­rym Mie­ście. Po­dzi­wia­li baj­ko­wo przy­stro­jo­ny Nowy Świat i w końcu po­sta­no­wi­li gdzieś od­po­cząć.

– Nie ro­zu­miem tego! – Lu­cjan wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Czego?

– Tych za­ku­pów, cho­inek, pre­zen­tów…

– Prze­cież to Świę­ta!

– No tak, ale świę­tu­je­cie cudze uro­dzi­ny…

– Cudze? Co ty ga­dasz? To Na­ro­dze­nie Chry­stu­sa. Wszy­scy się cie­szą i tą ra­do­ścią chcą dzie­lić się z bli­ski­mi.

– Niby tak, ale to tro­chę jakby wnu­czek do­sta­wał pre­zen­ty z oka­zji uro­dzin dziad­ka – za­żar­to­wał.

– Nie wie­rzysz w Boga? – spy­ta­ła za­sko­czo­na.

– Wie­rzę, ale nie tak jak ty.

– To zna­czy jak?

– Wie­rzę w Stwór­cę, który dał im­puls do po­wsta­nia świa­ta, stwo­rzył ludzi, de­mo­ny i anio­ły, dobro i zło. A teraz przy­glą­da się tylko swo­je­mu dzie­łu.

– A Chry­stus?

– To jego ko­lej­ny po­sła­niec.

– Po­sła­niec?

– No tak. Był Moj­żesz, Budda, Ma­ho­met… Wszy­scy mieli jakąś misję do speł­nie­nia. Wiesz – tłu­ma­czył dziew­czy­nie – wy­obra­żam to sobie jak pałac z ogrom­ną ilo­ścią kom­nat. Każdy ko­lej­ny me­sjasz otwie­ra drzwi do na­stęp­nej sali, a to przy­bli­ża nas do sali tro­no­wej, gdzie za­sia­da Bóg. Dzię­ki nim lu­dzie wkra­cza­ją na ko­lej­ny po­ziom.

– Ja­kieś to po­kręt­ne – sprze­ci­wi­ła się Ma­rian­na.

– Po­kręt­ne? Wcale nie. Za­uważ, że każda re­li­gia ma te same za­ło­że­nia. Istot­ne za­ło­że­nia. Nie za­bi­jaj, nie krad­nij – przy­ka­za­nia z two­je­go De­ka­lo­gu mo­żesz od­na­leźć w is­la­mie, bud­dy­zmie, ju­da­izmie czy w ja­kie­kol­wiek innej re­li­gii. Za­ło­że­nia są takie same.

– Wła­ści­wie masz rację, ale…

– Nie ma ale… Pro­blem po­le­ga na tym, że lu­dzie nie po­tra­fią wy­zbyć się swo­ich na­wy­ków. A na do­da­tek na siłę pró­bu­ją in­nych do nich prze­ko­nać. Stąd wojny. We­dług mnie Wiel­ki Ma­ni­tou, Allah, Je­ho­wa czy ja­ki­kol­wiek bóg to ten sam Bóg Stwór­ca, któ­re­go czczą wszy­scy lu­dzie, tylko każdy na swój spo­sób.

– Może rze­czy­wi­ście masz rację, ale ja i tak ko­cham te Świę­ta, za­pach cho­in­ki, no i pie­ro­gi z ka­pu­stą i grzy­ba­mi.

 

* * *

Ma­rian­na stała na przy­stan­ku. W świe­tle la­tar­ni wy­glą­da­ła na za­gu­bio­ną. Kiedy go do­strze­gła, uśmiech wy­pły­nął na jej twarz. Lu­cjan po­czuł się przez to bar­dzo wy­jąt­ko­wo.

- Czy ja się za­ko­cha­łem? - zadał sobie py­ta­nie, ale nie zdą­żył za­sta­no­wić się nad od­po­wie­dzią, bo nad­je­chał au­to­bus. Wsko­czy­li do na­grza­ne­go wnę­trza i prze­ci­snę­li w stro­nę okna. Na każ­dym ko­lej­nym przy­stan­ku do­sia­da­ło się mnó­stwo ludzi. Było dusz­no i tłocz­no, ale Lu­cjan czuł się szczę­śli­wy. Napór ludzi spra­wił, że stali z Ma­rian­ną tak bli­sko, jak nigdy dotąd. Nie miała się czego przy­trzy­mać, więc zła­pa­ła go za klapy kurt­ki. Oto­czył ją ra­mie­niem, aby uchro­nić przed in­ny­mi ludź­mi bądź upad­kiem. Po­czuł, że mógł­by tak je­chać całą wiecz­ność. Ale nie­ste­ty, wkrót­ce mu­sie­li wy­sia­dać. I znowu po­wtó­rzył się ten sam, co za­wsze ry­tu­ał. Ma­rian­na za­trzy­ma­ła się przed wy­sta­wą skle­po­wą i za­uro­czo­na wpa­try­wa­ła się w swe­ter. Już wie­dział dla­cze­go.

– Od­da­ła­byś duszę za ten swe­ter, co? – spy­tał tro­chę tylko żar­tem.

– Duszę? – za­śmia­ła się. – Nie, ale mo­gła­bym oddać urlop, żeby zdo­być na to kasę!

Lu­cja­no­wi ka­mień spadł z serca. Pró­bo­wał, ale nic z tego nie wy­szło. Może już sobie dać spo­kój z ku­sze­niem.

– Idzie­my? Zimno tu.

 

* * *

Wi­gi­lia stała się tym dniem, który za­wa­żył na resz­cie jego życia. Nie cho­dzi o to, że była to jego pierw­sza wi­gi­lia, że spę­dzał ją w ro­dzi­nie. Nie cho­dzi nawet o to, że po­psuł tro­chę na­strój od­ma­wia­jąc po­ła­ma­nia się opłat­kiem. Nie cho­dzi rów­nież o to, że tego wie­czo­ru po raz pierw­szy po­ca­ło­wał ziem­ską ko­bie­tę i że spra­wi­ło mu to nie­ziem­ską przy­jem­ność. Cho­dzi o to, że po raz pierw­szy za­ufał czło­wie­ko­wi i po­wie­dział praw­dę o sobie.

– Ma­rian­no, chcę ci coś waż­ne­go po­wie­dzieć – za­czął po­waż­nie.

– Że masz żonę i trój­kę dzie­ci? – za­żar­to­wa­ła.

– Nie, nie mam. Go­rzej

– Co może być gor­sze­go?

– Je­stem de­mo­nem.

– Kim? – za­śmia­ła się.

– W wa­szym ję­zy­ku – dia­błem.

– Bre­dzisz. Dia­błów nie ma.

– Są. Jest Bóg, są lu­dzie, są de­mo­ny i anio­ły. Tak jak dobro i zło.

– Żar­tu­jesz sobie ze mnie. I to głu­pio żar­tu­jesz.

Lu­cjan zro­zu­miał, że jeśli chce, aby dziew­czy­na mu uwie­rzy­ła, musi jej to udo­wod­nić. Ści­snął kulę i zna­leź­li się na go­rą­cym pia­sku, a stopy ob­my­wa­ło im cie­płe morze.

– Co? Jak to zro­bi­łeś? Gdzie?

– Wie­rzysz teraz? – spy­tał chwy­ta­jąc ją za ręce.

– Chcę do domu – po­wie­dzia­ła płacz­li­wie.

Zro­bił, o co pro­si­ła.

 

* * *

Dwa świą­tecz­ne dni spę­dzi­li osob­no. On, w po­ko­ju ho­te­lo­wym, wy­rzu­cał sobie, że po­wie­dział jej praw­dę. Mógł prze­cież nic nie mówić i zo­stać. Nigdy by się ni­cze­go nie do­my­śli­ła. Z dru­giej stro­ny nie chciał za­czy­nać od kłamstw. Trud­no, zro­zu­mie, jeśli go od­rzu­ci.

Ona pła­ka­ła w po­dusz­kę i jadła od­sma­ża­ne pie­ro­gi z ka­pu­stą i grzy­ba­mi. Po co jej to wszyst­ko opo­wie­dział? Wo­la­ła­by nic nie wie­dzieć. Ca­ło­wać się, cho­dzić na spa­ce­ry. Z dru­giej stro­ny – takim stwo­rzył go Bóg. Może to Jego plan spra­wił, że się spo­tka­li? W końcu są świę­ta i po­dob­no cuda się zda­rza­ją!

 

* * *

– Cześć! – Usły­szał jej głos w słu­chaw­ce i serce wsko­czy­ło mu do gar­dła.

– Jurto Syl­we­ster. Idziesz gdzieś?

– Nie – od­po­wie­dział, choć nie bar­dzo ko­ja­rzył o co cho­dzi, ale i tak ni­g­dzie się nie wy­bie­rał.

– Przyj­dziesz do mnie, po­wiedz­my o dzie­wią­tej?

– Oczy­wi­ście! Przyj­dę! – Serce znowu mu za­ło­mo­ta­ło.

 

 

* * *

Do pół­no­cy sie­dzie­li w po­ko­ju z mamą. Wy­pi­li no­wo­rocz­ny toast i po­oglą­da­li z bal­ko­nu sztucz­ne ognie. Potem za­mknę­li się w po­ko­ju Ma­rian­ny. Lu­cja­no­wi serce wa­li­ło jak młot. Cze­kał w na­pię­ciu, ale dziew­czy­na nie kwa­pi­ła się, żeby za­cząć roz­mo­wę. Po­de­szła do okna i uchy­li­ła je, mimo że na ze­wnątrz pa­no­wał siar­czy­sty mróz.

– Zo­stań – po­wie­dzia­ła tak cicho, że nie był pewny, czy się nie prze­sły­szał.

– Co po­wie­dzia­łaś?

– Chcę, żebyś zo­stał. Nie oddam ci za to duszy, ale dam ci moje serce i mi­łość. To tyle samo, jak nie wię­cej.

Lu­cjan pod­sko­czył do niej i chwy­cił ją w ra­mio­na. Uniósł nad zie­mię i ca­ło­wał po wło­sach, twa­rzy i rę­kach, a ona śmia­ła się ra­do­śnie.

 

 

* * *

– Je­steś kom­plet­nym idio­tą! – Głos Sa­mu­ela wy­ra­żał re­zy­gna­cję. Po serii wy­zwisk, wrza­sków i prze­kleństw star­szy demon wresz­cie się uspo­ko­ił. – Wiesz, co tra­cisz?

– Pracę w Biu­rze, oka­zję do spo­tkań z Sze­fem, życie pra­wie wiecz­ne? O tym mó­wisz?

– Mniej wię­cej.

– No więc, wiem!

– Jak za­mie­rzasz żyć na Ziemi?

– Jak wszy­scy inni!

– A praca?

– Znaj­dę jakąś.

– Pie­nią­dze? Szef za­bie­rze ci fun­dusz!

– Już się za­bez­pie­czy­łem. – Lu­cjan uśmiech­nął się. Prze­lał od­po­wied­nią kwotę na nowo otwar­te konto. Po­win­no wy­star­czyć do końca ludz­kie­go życia, a może jesz­cze dłu­żej.

W słu­chaw­ce za­pa­dła cisza.

– Przy­kro mi, Sa­mu­elu, że do­sta­nie ci się za mnie. Tak wy­szło.

– Gra­tu­lu­ję od­wa­gi. Mnie jej kie­dyś za­bra­kło.

I dodał szep­tem:

– Po­wo­dze­nia, czło­wie­ku!

 

 

* * *

Na ze­wnątrz śnieg skrzył się w świe­tle ulicz­nych lamp, a Ma­rian­na wtu­li­ła się w wy­god­ne za­głę­bie­nie ra­mie­nia Lu­cja­na.

– My­ślisz, że ktoś by nam uwie­rzył? – spy­ta­ła.

– Nie ma mowy! – za­śmiał się.

– Ale wiesz co?

– No?

– To, że byłeś de­mo­nem, ma nie­za­prze­czal­ne za­le­ty!

– O czym mó­wisz?

Nie padła żadna od­po­wiedź, tylko za­sze­le­ści­ła sa­ty­no­wa po­ściel.