komentarze: 2, w dziale opowiadań: 1, opowiadania: 1

Cześć MrPiQ!

Dobry tekst, podoba mi się, dobrze się bawiłem podczas lektury. Fajny jest haczyk na początku, przykuwa uwagę, i o to chodzi.

Szczególnie przypadł mi do gustu Twój nienachalny humor (np. „dowód hipotezy Riemanna, który ślepym trafem napatoczył się przy pracy nad teorią”). Bohaterka została potraktowana przez świat w bardzo wiarygodny, znany nam z mediów sposób: najpierw obsesyjne uwielbienie, potem obsesyjny hejt. No i „Metafizyka umarła”, też jak w życiu ;)

Bardzo mi się spodobał motyw z maszynami, które wzięły Helenę w obronę i zaczęły prostować narrację na jej temat. To takie odwrócenie istniejącej sytuacji z trollującymi botami (i innym ustrojstwem).

W pierwszym akapicie, w zdaniu „ocenić ją mogło jedynie gremium najtęższych krzemowo-kwantowych umysłów sztucznej inteligencji”, uciąłbym sztuczną inteligencję, bo to się samo przez się rozumie. Usunąłbym może też ostatnie zdanie („Należy podkreślić, że tak złożone i zawiłe zagadnienia przekraczały zdolności pojęciowe ludzkości”), bo to powtórzenie.

W drugim akapicie raziły mnie nieco zbyt krótkie zdania, może tak by było lepiej: „Przez okno zaglądał księżyc, w jego świetle widziała, że mąż wciąż spał. Chciała się jakoś uspokoić, więc ułożyła ciało wygodnie i wyrównała oddech.”? Zgrzyta mi też nieco to zdanie: „Zebrała wszystko w kilka prac z zamiarem ich publikacji” (może tak: Ujęła wyniki w kilku pracach z zamiarem ich publikacji”?) i kolokwializm tu: „Niestety, ku jej wielkiemu rozczarowaniu nie potrafili tego przetrawić”.

No ale to tylko stylistyczne czepianie się, poza tym nie mam zastrzeżeń. Opowiadanie napisane jest lekko i sprawnie, czyta się płynnie i przyjemnie.

Pozdrawiam :)