Samotne Irysy (Opowieści z Kimiro) - prolog (poprawiony)

W sumie nie wiem, czy nie na gorzej, chociaż poprawie uległy w sumie chyba tylko dwa pierwsze akapity A i znów przepraszam za interpunkcję, ale tutaj przypadł by się ktoś do pomocy.

Zmierzch dawno przeszedł w noc i okolica pogrążyła się w ciszy, przerywanej jedynie przez monotonny, podobny do szumu wiatru śpiew cykad. Na bezchmurnym niebie świecił sierp księżyca, a wokół niego widoczne były całe roje gwiazd, zarówno pojedynczych jak i zebranych w najróżniejsze gwiazdozbiory. W nikłej poświacie dało się zauważyć czarne zarysy wysmukłych drzew rosnących szpalerem wzdłuż wąskiej, kamienisto-piaszczystej, lekko krętej ścieżki, po której właśnie poruszała się gęsiego grupa zbrojnych. Rząd konnych i pieszych wojowników ciągnął się niczym wielki, kolczasty wąż. Jego głową był dosiadający białego ogiera postawny mężczyzna w pełnej, bogato zdobionej zbroi i hełmie z rozłożystym, złoconym irysem irysem.

Odział w milczeniu przemierzał kolejne metry, coraz bardziej zbliżając się do małej wioski, położonej u podnóża niewysokiego wzniesienia. Na szczycie znajdowało się obszerny, otoczony murem wysokim zamek. Główna wieża – pięciopiętrowa pagoda ze spadzistym dachem o rogach mocno wygiętych ku górze, wznosiła się dumnie ponad wyżyną. Chociaż już minęła pierwsza pora nocna – czas żurawia, z okien budowli sączyło się delikatne, migocące światło lamp oliwnych.

Jadący na czele oddziału wojownik spojrzał w tamtym kierunku z lekkim zdziwieniem. Myślał, że o tak później porze zastanie wszystkich domowników oraz służących pogrążonych w błogim śnie, a jedynymi ludźmi, którzy go powitają, będą strażnicy wrót. Nikt nie mógł wiedzieć o jego powrocie, nie przesłał przecież żadnego listu, żadnej, chociażby krótkiej wiadomości. A jednak mimo tego, wszystko wskazywało na to, że mieszkańcy fortecy, prawdopodobnie na niego czekają. Mężczyzna poczuł jak jego serce zaczyna bić szybciej, w jednej chwili ogarnęło go dziwne, jakże przyjemne wzruszenie. "Wreszcie w domu", powtarzał sobie. Oczami wyobraźni zobaczył łagodną, uśmiechniętą

twarz szczupłej, czarnowłosej kobiety. Już niedługo, jeszcze tylko kilka minut i nie będzie musiał przywoływać w pamięci jej obrazu, tak jak robił to przez dziewięć długich miesięcy wojennej wyprawy. Westchnął cicho. Zawsze uważał się za jednego z najszczęśliwszych władców, jacy kiedykolwiek stąpali po kontynencie Ui, nawet całym Kimiro. Nieważne, że jego małżeństwo nie było spontanicznym aktem złączenia ze sobą dwóch pokrewnych dusz, a jedynie przypieczętowaniem sojuszu pomiędzy dwoma potężnymi klanami. Z czasem bowiem poszanowanie wobec woli rodziców oraz rodu, z którego wywodziła się jego przyszła żona, połączone z zachwytem wobec urody dziewczyny, od kiedy zobaczył ją po raz pierwszy, przerodziły się silne uczucie. Uczucie złożone z pożądania, wzajemnego poszanowania, a także głębokiego porozumienia, czegoś, co sprawiało, że rozumieli się niemal bez słów. Wszystko to przenikało się wzajemnie tworząc coś, czego żadne z nich nie potrafiło nazwać, a co stało, wbrew wszelkim zasadom, podstawą ich rodziny. Ważniejszą nawet niż zwyczajowy i prawny obowiązek posłuszeństwa żony wobec męża. Mniejsza o fakt, iż takie odstępstwo budziło niemałe zgorszenie pośród większości krewnych, a nawet niektórych poddanych. Ich opinia w tej konkretnej kwestii zupełnie się dla niego nie liczyła.

Strażnicy fortecy, choć zdumieni widokiem zbrojnych i nieco zaspani, bez trudu rozpoznali w tym rosłym, odzianym w zbroję mężczyźnie swojego pana. Z zadowoleniem otwarli więc przed nim podwoje posesji.

Przywódca natychmiast zsunął się z konia i nie przejmując się już więcej losem zwierzęcia, którym zajęli się jego podwładni, skierował swoje kroki ku wejściu do mieszkalnej części warowni. Po przestąpieniu progu, od razu zauważył, że w domu panuje lekkie, wydawałoby się kontrolowane zamieszanie, obejmujące w najwyższym stopniu żeńską cześć służby. Drobne, dziewczęce postacie biegały w tę i z powrotem po komnatach, dzierżąc w rękach rozmaite akcesoria, takie jak czyste ręczniki, czy też misy z gorącą wodą. Na powrót pana domu nikt nie zdawał się zwracać większej uwagi. Zaintrygowany, ale i poirytowany zastąpił więc drogę jednej z służek. Dziewczyna na jego widok zatrzymała się gwałtownie, a następnie szybko padła na kolana:

– Oh, Harumi-sama! – wykrzyknęła szczerze uradowana – jak dobrze, że pan już jest – powiedziała z uśmiechem. – Co za cudowny dzień, albo raczej noc.

– Co się tu dzieje? – zapytał mężczyzna, chociaż powoli, bardzo powoli zaczął domyślać się o co w tym wszystkim chodzi. Uśmiech, wciąż obecny na wargach dziewczyny, tylko utwierdził go w tych domysłach, podobnie, jak wypowiedziane przez nią słowa:

– Klan Sugiatni doczekał się nowego potomka. – Usłyszawszy do zdanie, Sugiatni Harumi, oparł się ścianę i jako że jeszcze przed wejściem do domu ściągnął hełm, otarł twarz dłonią.

– Jak się czuje moja małżonka? – zapytał, jednocześnie pozbywając się wszelkich, chociażby najmniejszych oznak irytacji.

– Bardzo dobrze. – Służąca wciąż uśmiechała się i uśmiech ten był słyszalny w jej głosie. – Niedługo powinno być po wszystkim. – Nie ruszyła się z miejsca dopóki pan Sugiatni nie odprawił ją ruchem dłoni, a wówczas w jednej chwili zniknęła w zakamarkach domu. Mężczyzna natomiast udał się do niewielkiej, stojącej w ogrodzie kapliczki, aby pomodlić się do duchów swoich przodków.

Jakiś czas później Harumi trzymał w objęciach dwa małe zawiniątka. Jedno z nich, wykazujące się wyjątkową, jak na noworodka ruchliwością, było dziewczynką, a drugie znacznie spokojniejsze, chłopczykiem.

– Hisako – powiedział w przestrzeń mężczyzna wpatrując się zawiniątko, chciałbym, aby tak właśnie nazywała się moja córka. – Oddał dziecko w ręce niewysokiej kobiety, tej samej, która przed chwilą przyniosła nowo narodzoną dwójkę. Harumi spojrzał na chłopczyka, uważnie przyjrzał się bratu małej Hisako:

– Hiroshi – szepnął. – Hiroshi i Hisako, to chyba dobre imiona – powiedział jakby do siebie, a szczęście napełniało całe jego serce. Czego mógłby chcieć więcej? Miał wszystko, piękny dom, dobrą żonę, a teraz jeszcze dwójkę cudownych, jak przewidywał, dzieci.