Awans

To miał być mój wiel­ki dzień. Pra­co­wa­łem na to od lat, ha­ru­jąc jak wół, ślę­cząc w fir­mie do późna, pra­cu­jąc w week­en­dy i za­po­mi­na­jąc o urlo­pach. Byłem na każde ski­nie­nie szefa, bra­łem na sie­bie naj­trud­niej­sze pro­jek­ty i do­trzy­my­wa­łem naj­bar­dziej wy­śru­bo­wa­nych ter­mi­nów. Zre­zy­gno­wa­łem z życia pry­wat­ne­go, z za­ło­że­nia ro­dzi­ny, czy choć­by zna­le­zie­nia part­ner­ki. Ba, ogra­ni­czy­łem nawet kon­tak­ty ze zna­jo­my­mi i ro­dzi­ną. Wszyst­ko w tym jed­nym celu, który był teraz na wy­cią­gnię­cie ręki. Awans na kie­row­ni­ka dzia­łu. Mia­łem je­dy­nie po­ja­wić się na ze­bra­niu za­rzą­du i za­pre­zen­to­wać się po re­ko­men­da­cji szefa. Byłem świet­nie przy­go­to­wa­ny i nic nie mogło pójść źle.

Sta­łem przed lu­strem i nie mo­głem wyjść z po­dzi­wu. Wy­glą­dasz jak gwiaz­da te­le­wi­zji, Bill – szep­ną­łem sam do sie­bie. Śnież­no­bia­łe zęby zdo­bi­ły wy­tre­no­wa­ny, uwo­dzi­ciel­ski uśmiech. Per­fek­cyj­nie uło­żo­ne włosy lekko po­ły­ski­wa­ły na­nie­sio­nym na nie la­kie­rem. Nie­ska­zi­tel­na gładź ko­szu­li okry­wa­ła pięk­nie wy­rzeź­bio­ny tors, a jej jasny błę­kit kon­tra­sto­wał z czer­wo­nym, je­dwab­nym kra­wa­tem. I wresz­cie moja tajna broń – wło­ski gar­ni­tur, na który wy­da­łem nie­mal całe oszczęd­no­ści. Był bar­dzo do­pa­so­wa­ny, nieco cia­sny, ale za to leżał wy­śmie­ni­cie. 

Tak, nic mnie nie po­wstrzy­ma – po­my­śla­łem wy­cho­dząc z miesz­ka­nia i za­trza­sku­jąc za sobą drzwi. Pod­sze­dłem do windy i wci­sną­łem przy­cisk przy­wo­ła­nia. Była ósma trzy­dzie­ści, więc do spo­tka­nia po­zo­sta­ło jesz­cze pół­to­rej go­dzi­ny. Drzwi roz­su­nę­ły się uka­zu­jąc jasno oświe­tlo­ne wnę­trze ka­bi­ny. Ru­szy­łem do środ­ka i… od­bi­łem się, pa­da­jąc na wznak. Pod­nio­słem się bły­ska­wicz­nie. Zbyt szyb­ko, gdyż dotąd ogra­ni­cza­ją­ca moje ruchy ma­ry­nar­ka od­pu­ści­ła to sobie, oznaj­mia­jąc ka­pi­tu­la­cję dźwię­kiem pru­ją­ce­go się ma­te­ria­łu. Klnąc jak ma­ry­narz sta­ną­łem przed windą. Wszyst­ko wy­glą­da­ło nor­mal­nie, jed­nak wy­cią­gnię­ta ręka na­tra­fi­ła na opór. Prze­strzeń mię­dzy roz­su­nię­ty­mi drzwia­mi windy miała kon­sy­sten­cję mięk­kiej gumy.

– Głu­pie żarty! – krzyk­ną­łem, po czym wró­ci­łem do miesz­ka­nia nie prze­ry­wa­jąc nie­wy­bred­ne­go mo­no­lo­gu.

Zdją­łem ma­ry­nar­kę i zer­k­ną­łem na nią, aby osza­co­wać stra­ty. Szew na ple­cach pu­ścił nie­mal na całej dłu­go­ści, uka­zu­jąc w roz­le­głej szra­mie czer­wień pod­szew­ki, jak wiel­ki jęzor dow­cip­ni­sia. Za­klą­łem jesz­cze raz, po czym zmie­ni­łem gar­ni­tur na inny. Po kilku mi­nu­tach po­now­nie opusz­cza­łem mój skrom­ny apar­ta­ment. Jakiś głupi żart nie mógł zni­we­czyć moich wie­lo­let­nich sta­rań. Prze­zor­nie omi­ną­łem windę i ru­szy­łem w dół scho­da­mi.

Pierw­szych po­dej­rzeń na­bra­łem już pię­tro niżej, ale par­łem nadal, nie chcąc do­pu­ścić do świa­do­mo­ści faktu, że to jesz­cze nie ko­niec dziw­nych zda­rzeń tego ranka. Z każ­dym kro­kiem ścia­ny zbli­ża­ły się do mnie nie­ubła­ga­nie, a sufit wy­mu­szał coraz głęb­sze po­chy­le­nie głowy. W pew­nym mo­men­cie stop­nie stały się zbyt krót­kie dla moich stóp. Ze­śli­zgną­łem się z jed­ne­go z nich i zje­cha­łem po ko­lej­nych, wy­bi­ja­jąc tył­kiem coraz szyb­szy rytm. Da­le­ko nie za­je­cha­łem. Po kilku me­trach klat­ka scho­do­wa zwę­zi­ła się na tyle, że w niej utkną­łem. Li­ta­nia wy­zwisk pod ad­re­sem nie­zna­nych spraw­ców mojej udrę­ki trwa­ła dobre kilka minut. Wy­zwo­li­ła jed­nak we mnie ener­gię, która umoż­li­wi­ła mi pod­cią­gnię­cie się nieco w górę i uwol­nie­nie z po­trza­sku. Wró­ci­łem na czwar­te pię­tro, wra­ca­jąc jed­no­cze­śnie do wła­ści­we­go roz­mia­ru. Zlu­stro­wa­łem swój ubiór. Wy­dar­te tylne kie­sze­nie spodni i ślady bia­łej, star­tej ze ścian farby na ma­ry­nar­ce nie po­zo­sta­wia­ły wąt­pli­wo­ści. Mu­sia­łem wró­cić do miesz­ka­nia i po­now­nie się prze­brać. 

Za­kła­da­jąc trze­ci już gar­ni­tur za­sta­na­wia­łem się nad przy­czy­ną zda­rzeń, jakie miały dziś miej­sce. Ni­czym jed­nak nie dało się ich wy­tłu­ma­czyć. Zja­dłem coś nie­świe­że­go? Może jesz­cze śpię?

– Aaau! – Pod wpły­wem emo­cji nieco zbyt mocno się uszczyp­ną­łem. Lekko ku­le­jąc pod­sze­dłem do drzwi, ale za­wa­ha­łem się. Jeśli te ano­ma­lie nie ustą­pi­ły, to jak do dia­ska wy­do­sta­nę się z domu. Wiem! Scho­dy po­ża­ro­we!

Kil­ko­ma su­sa­mi po­ko­na­łem dy­stans dzie­lą­cy mnie od okna i w chwi­lę póź­niej wę­dro­wa­łem już w dół po me­ta­lo­wej kon­struk­cji, bacz­nie się przy­glą­da­jąc, czy ta przy­pad­kiem się nie zmniej­sza. Nie. Zde­cy­do­wa­nie stop­nie nie ma­la­ły. Nawet jakby się nieco zwięk­sza­ły. Po kilku me­trach „jakby” zmie­ni­ło się w „z całą pew­no­ścią”. Jed­nak czas na­glił, więc stwier­dzi­łem, że bez wzglę­du na wszyst­ko dotrę do par­te­ru. 

Ostat­nie kilka schod­ków sta­no­wi­ło nie lada wy­zwa­nie, ale nie było już moż­li­wo­ści od­wro­tu. Nie był­bym w sta­nie wdra­pać się z po­wro­tem na ostat­ni, po­ko­na­ny sto­pień. Wła­śnie usia­dłem na kra­wę­dzi przed­ostat­nie­go i spu­ści­łem nogi, pla­nu­jąc jak naj­de­li­kat­niej­sze zsu­nię­cie się, gdy po­czu­łem dziw­ny po­wiew. Jak rany, to było pta­szy­sko! Ogrom­ne! Więk­sze ode mnie! Go­to­we mnie po­żreć. Prze­stra­szy­łem się nie na żarty. W przy­pły­wie ge­niu­szu ze­rwa­łem kra­wat z szyi i od­rzu­ci­łem w bok. Naj­wy­raź­niej był bar­dziej ode mnie po­dob­ny do ro­ba­la, bo mon­stru­al­ny gołąb zajął się nim, po­zwa­la­jąc mi ze­sko­czyć z ostat­nich stop­ni i uciec.

Co to ma być! Ali­cja w kra­inie cza­rów? Co ja je­stem jakiś pie­przo­ny Gu­li­wer? Wy­bi­ła dzie­wią­ta i czasu mia­łem coraz mniej. Myśl, czło­wie­ku! – pró­bo­wa­łem się zmo­bi­li­zo­wać do dzia­ła­nia. – Prze­cież masz głowę na karku. Wy­myśl coś. Spró­buj ich prze­chy­trzyć.

I wy­my­śli­łem. Do­tar­łem do wej­ścia bu­dyn­ku, w któ­rym miesz­ka­łem, ro­zej­rza­łem się po holu, aby nie dać się przy­pad­kiem roz­dep­tać, po czym ru­szy­łem w stro­nę klat­ki scho­do­wej. Tak jak prze­wi­dzia­łem, po­ru­sza­jąc się w dół scho­da­mi sta­wa­łem się coraz więk­szy. Gdy do­tar­łem na od­po­wied­ni po­ziom pod­ziem­ne­go par­kin­gu, byłem pra­wie w swoim wła­ści­wym roz­mia­rze. Bra­ko­wa­ło mi może jesz­cze trzech, czte­rech stop­ni. To nie miało teraz zna­cze­nia. Wresz­cie wy­do­sta­łem się z matni i mo­głem udać się na ze­bra­nie. Te kilka cen­ty­me­trów róż­ni­cy we wzro­ście nie za­wa­ży prze­cież na mojej ka­rie­rze.

Śmie­jąc się nie­mal w głos ru­szy­łem w stro­nę sa­mo­cho­du. Z lek­kim dresz­czy­kiem na­ci­sną­łem przy­cisk w pi­lo­cie. Świa­tła po­jaz­du mru­gnę­ły, a cen­tral­ny zamek ura­czył mnie upra­gnio­nym dźwię­kiem. Otwo­rzy­łem drzwi i ostroż­nie wsu­ną­łem rękę do wnę­trza. Żad­nych dziw­nych ba­rier. Z uczu­ciem ulgi za­sia­dłem za kie­row­ni­cą, prze­su­wa­jąc nieco fotel, aby zni­we­lo­wać róż­ni­cę wzro­stu po­wsta­łą po sza­leń­stwach na pio­no­wych cią­gach ko­mu­ni­ka­cyj­nych. 

– Tak, panie i pa­no­wie – wy­po­wie­dzia­łem z wy­ra­zem try­um­fu na twa­rzy. – Dziś nic mnie nie po­wstrzy­ma. To mój dzień i nic tego nie zmie­ni!

Wsu­ną­łem klu­czyk do sta­cyj­ki i spró­bo­wa­łem prze­krę­cić. Nie dało się. Za­czą­łem się z nim szar­pać, ale po chwi­li do­tar­ło do mnie, że to nie ma sensu. Skoro ja nie wró­ci­łem do od­po­wied­nie­go roz­mia­ru, to i klu­czyk nie miał prawa pa­so­wać. Za­ci­sną­łem zęby, by ka­wal­ka­da prze­kleństw nie opóź­nia­ła mnie jesz­cze bar­dziej. Po­chy­li­łem głowę nad kie­row­ni­cą i wsu­ną­łem dło­nie pod deskę roz­dziel­czą. Na fil­mach za­wsze wy­glą­da­ło to tak łatwo. Wy­star­czy od­szu­kać od­po­wied­nie ka­bel­ki, po­łą­czyć i… Jakaś siła ode­pchnę­ła mnie w tył i wgnio­tła w fotel. Do­pie­ro po chwi­li balon po­dusz­ki po­wietrz­nej za­czął mięk­nąć i opa­dać. Spoj­rza­łem w lu­ster­ko wstecz­ne. Moja fry­zu­ra zo­sta­ła osta­tecz­nie zruj­no­wa­na, a twarz po­kry­wał biały pro­szek na­da­jąc jej tru­piej bla­do­ści. 

Nie, to jesz­cze nie ko­niec! Ja się tak łatwo nie pod­da­ję. Wy­do­sta­łem się z auta i ru­szy­łem pie­szo w stro­nę wy­jaz­du. Mia­łem za­miar wy­do­stać się na ulicę i zła­pać tak­sów­kę. Po­dró­ży me­trem bym nie ry­zy­ko­wał – za dużo tam scho­dów. W tak­sów­ce będę miał chwi­lę, aby do­pro­wa­dzić się do po­rząd­ku. Bie­głem pod­jaz­dem z nie­po­ko­jem ob­ser­wu­jąc oto­cze­nie. Nic nie­po­ko­ją­ce­go się nie dzia­ło. Po­ko­na­łem ostat­nie kil­ka­na­ście me­trów i wbie­głem na jasno oświe­tlo­ną scenę. Tak, scenę. Wokół mnie krą­ży­ły ka­me­ry, a tam, gdzie chcia­łem łapać tak­sów­kę ry­cza­ła ze śmie­chu kil­ku­ty­sięcz­na wi­dow­nia. Sta­łem kom­plet­nie zba­ra­nia­ły, a wokół bły­ska­ły fle­sze.

– Mamy cię w ukry­tej ka­me­rze! – wył do mi­kro­fo­nu gość o zę­bach jesz­cze biel­szych niż moje, ubra­ny w ob­ci­sły kom­bi­ne­zon mru­ga­ją­cy ko­lo­ro­wy­mi świa­teł­ka­mi. – Cóż za wspa­nia­ły finał, pro­szę pań­stwa! Bil, je­steś prze­cu­dow­ny!

– My się znamy? – rzu­ci­łem zdez­o­rien­to­wa­ny.

– Oczy­wi­ście że nie. Żar­tow­niś z cie­bie Bil. Cóż za po­czu­cie hu­mo­ru, dro­dzy pań­stwo!

– Czy ja mógł­bym się do­wie­dzieć, gdzie ja je­stem i co tu, do cho­le­ry, robię? – Moje zdzi­wie­nie tą ab­sur­dal­ną sy­tu­acją po­wo­li prze­cho­dzi­ło w gniew.

– No już, Bil. Nie eks­cy­tuj się tak. Zaraz się wszyst­ko wy­ja­śni. – Wy­uczo­ny uśmiech nie scho­dził pre­zen­te­ro­wi z twa­rzy. – Je­steś gwiaz­dą, Bil. Praw­dzi­wą gwiaz­dą te­le­wi­zyj­ne­go show. Twoje zma­ga­nia z na­szy­mi pu­łap­ka­mi oglą­da­ło na żywo kilka ty­się­cy osób zgro­ma­dzo­nych w tym stu­diu i kilka mi­liar­dów przed te­le­wi­zo­ra­mi. Pro­szę pań­stwa – zwró­cił się po­now­nie do pu­blicz­no­ści. – Na­gródź­my jesz­cze raz bra­wa­mi na­sze­go bo­ha­te­ra!

W prze­strze­ni mię­dzy sceną a wi­dow­nią za­czę­ły po­ja­wiać się na­pi­sy koń­co­we, a kiedy po­ja­wi­ła się re­kla­ma, pre­zen­ter odło­żył mi­kro­fon i prze­stał się uśmie­chać.

– I co teraz? – za­py­ta­łem nie­pew­nie.

– Jak to co, Bil. Pro­gram się skoń­czył i już nic dziw­ne­go cię nie spo­tka. Mo­żesz wra­cać do sie­bie i zająć się swo­imi spra­wa­mi.

– Jak wra­cać?

– Tak jak przy­sze­dłeś.

– Chwi­lecz­kę! – Po­now­nie ogar­nia­ła mnie złość. – Co to ma zna­czyć! My­śli­cie, że mo­że­cie ot tak zruj­no­wać mi życie, a potem kazać tak po pro­stu odejść? Mia­łem dziś ważne spo­tka­nie, a wy unie­moż­li­wi­li­ście mi do­tar­cie na nie. Nie da­wa­łem też żad­nej zgody na fil­mo­wa­nie mnie. A poza tym, skoro już wy­stą­pi­łem w wa­szym pro­gra­mie, to chyba na­le­ży mi się ja­kieś ho­no­ra­rium.

– Po­wo­li, Bil. Po pierw­sze, spo­tka­nie masz nie dziś. My tutaj mamy rok dwa ty­sią­ce sto osiem­dzie­sią­ty czwar­ty, a twoje spo­tka­nie jest w dwa ty­sią­ce czter­na­stym. Trans­mi­sja in­ter­tem­po­ral­na, ro­zu­miesz.

– Nie, nie ro­zu­miem. 

– No cóż, to już nie mój pro­blem. Teraz co do zgody na fil­mo­wa­nie. Ty dla nas nie ży­jesz od ponad stu lat, a więc nie mo­gli­śmy otrzy­mać two­jej zgody.

– Skoro mo­że­cie po­dró­żo­wać w cza­sie, jak ro­zu­miem, to mo­gli­ście wy­słać kogoś z proś­bą o taką zgodę.

– Nie mamy ta­kie­go praw­ne­go obo­wiąz­ku. A co do ho­no­ra­rium… Wy­na­gro­dze­nie mo­żesz ode­brać jutro w sie­dzi­bie na­szej sta­cji na Eu­ro­pie.

– Chyba w Eu­ro­pie? 

– Na Eu­ro­pie. To jeden z księ­ży­ców Jo­wi­sza.

– Zaraz! Na Eu­ro­pie nic nie ma. To zna­czy… wasze jutro, nie moje? – Od­po­wie­dział mi kiw­nię­ciem głowy. – Ale prze­cież ja już wtedy nie będę żył!

– To nie nasza spra­wa. Spró­buj dożyć.

– Pozwę was! – Wście­kłem się nie na żarty. – Ale przed­tem… – Za­czą­łem pod­wi­jać rę­ka­wy.

– Uspo­kój się, czło­wie­ku! Jakże pry­mi­tyw­ni byli lu­dzie przed stu laty. Po co ta agre­sja? Po­mo­że­my ci.

– Jak?

– Zo­rien­to­wa­łeś się, że pa­nu­je­my nad cza­sem i prze­strze­nią. Cof­nie­my cię w cza­sie tak, abyś zdą­żył na to swoje spo­tka­nie. Re­ży­ser­ka! – krzyk­nął do mi­kro­fo­nu. – Sły­sze­li­ście? Od­staw­cie pana w od­po­wied­ni czas i miej­sce.

Bły­snę­ło. Nagle zna­la­złem się przed otwar­ty­mi drzwia­mi windy. Mia­łem na sobie mój wło­ski gar­ni­tur. Spoj­rza­łem na ze­ga­rek – była ósma trzy­dzie­ści. Po­wo­li wy­cią­gną­łem rękę. Dłoń nie na­po­tka­ła żad­ne­go oporu. Wsia­dłem do windy.

Na spo­tka­nie rady nad­zor­czej zdą­ży­łem bez naj­mniej­sze­go pro­ble­mu. Ocze­ki­wa­ne­go awan­su jed­nak nie do­sta­łem. W za­mian pra­cow­ni­cy firmy jesz­cze przez dłu­gie mie­sią­ce ro­bi­li sobie żarty z mojej wło­skiej, roz­pru­tej na ple­cach ma­ry­nar­ki.