W Kurkowie

Kolejny szorcik z jedna puentą ;)

Nad naszą wsią przeleciał meteoryt. A potem spadł do pobliskiego jeziora. Stary Maciej obudził się ale nie stwierdziwszy niczego niezwykłego (meteoryt był już pod wodą), obrócił się na drugi bok i ponownie zapadł w sen, w którym główną rolę grała cycata Maryśka. Szczegóły tego snu pozostawmy jednak Maciejowi.

Drugą osobą, która obudziła się owej nocy, był Zbyszko. Wylazł z łóżka i przeciągnął się aż mu coś strzeliło w karku.. Wbił stopy w stare trampki i ostrożnie, żeby podłoga nie skrzypiała za głośno, wyszedł przed chatę. Podrapał się w wiecheć koloru słomy i poczłapał pod stary orzech, gdzie z lubością oddał się czynności zmniejszenia ciśnienia w pęcherzu.

Popatrzył na wschód, gdzie za niedługo powinno się pojawić słońce. Właśnie gdzieś tam było jezioro. A nad nim unosiła się kolorowa, fosforyzująca chmura. Nietrudno się domyślić, że zwróciła uwagę Zbyszka.

Zbyszko, jak na dwudziestoletniego młodzieńca inteligencją nie grzeszył. Rozsądkiem też nie. Nie tracąc więc czasu na myślenie (bo faktycznie byłaby to strata czasu) ruszył w kierunku jeziora. Kiedy doszedł na miejsce, niebo już się różowiło.

Woda w jeziorze wrzała, ugotowane ryby unosiły się na powierzchni. Zbyszko ucieszył się, bo to oznaczało łatwo zdobyte, smaczne śniadanie. Ułamał kawałek gałęzi i przyciągnął do brzegu kilka sztuk. Jedną od razu chwycił za ogon i spróbował. Skrzywił się – brakowało soli.

Już miał zdejmować koszulę, do której chciał nazbierać ryb, kiedy jego uwagę zwróciło silne światło bijące z dna jeziora. Zbyszkowi skojarzyło się z silną latarką, ale kto by chciał po nocy włazić do jeziora? I po co? Może poszukiwacze skarbów? Zbyszko oglądał kiedyś film o zatopionych skarbach piratów, ale to było gdzieś bardzo daleko. Nigdy nie słyszał, żeby na tym jeziorze grasowali piraci. No chyba, że to było bardzo dawno.

Zbyszko usiadł pod drzewem i postanowił poczekać na rozwój wypadków. Powoli żuł wyłowioną rybę.

Kilka słów wyjaśnienia. Meteoryt, który wpadł do stawu nieopodal wsi Kurkowo, tak naprawdę nie był meteorytem tylko statkiem kosmicznym klasy zero. Załogowym oczywiście. Wysłanym na Ziemię celem przeprowadzenia badań antropologicznych, cokolwiek by to nie znaczyło.

Stary Maciej obudził się ponownie, kiedy pierwszy kogut oznajmił nadejście nowego dnia. Wstał i przeciągnął się aż mu coś strzeliło w karku. Przez chwile uśmiechał się lubieżnie na wspomnienie snu, ale zaraz ubrał się i poszedł oporządzić trzódkę.

– Zbyszko! – zawołał. – Zbyszko! Wstawaj! A naciągnij wody ze studni!

Z wiadomych powodów Zbyszko nie mógł naciągnąć wody. Nie mógł też usłyszeć ojca. A to dlatego, że zasnęło mu się pod drzewem. A kiedy się ocknął, znajdował się już we wnętrzu statku kosmicznego, którego ściany skutecznie tłumiły dźwięki z zewnątrz. Więc tym bardziej nie mógł nic usłyszeć.

Wokół niego krzątało się kilku takich zielonkawo-niebieskich z wielkimi oczami. Dotykali różnych przyrządów niewiadomego przeznaczenia, podchodzili do Zbyszka, dotykali go w różnych miejscach powodując od czasu do czasu śmiech albowiem Zbyszko miał łaskotki. Chłopiec z pewnym zażenowaniem stwierdził, że jest nagi. A dotyk obcych powodował… reakcję… Zbyszko miał nadzieję, że to są samiczki. Trudno to było jednak określić, bo wszyscy wyglądali identycznie. Na wszelki wypadek starał się mieć ich na oku.

Obcy szemrali coś między sobą, ale Zbyszko nic nie rozumiał z tego ich brzęczenia więc nie wtrącał się do rozmowy. Zresztą nic ciekawego nie miał do powiedzenia. W międzyczasie ściągnął ze stolika kawałek jakiegoś obrusa i okrył się trochę.

W pewnym momencie wszyscy opuścili pomieszczenie pozostawiając Zbyszka samego. Chłopak poczuwszy się swobodniej zlazł ze stołu na którym leżał i zaczął się rozglądać. Dosyć szybko znalazł swoje ubranie, więc nie namyślając się długo (z wiadomych powodów) założył je.

Pomieszczenie przypominało jakieś laboratorium czy salę operacyjną, jaką widział kiedyś w filmie. Masa komputeropodobnych przyrządów pod ścianami, jakieś gadżety, których przeznaczenia się nie domyślał, probówki, miseczki, butelki, kalkulatory i wiele, wiele innych. Powąchał zawartość jednej z butelek, ale go odrzuciło. Innych więc nawet nie otwierał. Do jedzenia nic nie znalazł. Żeby chociaż kawałek ryby…

Zbyszko od najmłodszych lat miał żyłkę eksperymentatora, nic więc dziwnego, że tysiące kolorowych przycisków kusiło jego palce. Te zaś nie opierały się długo. Dosyć szybko wykasował (przypadkiem oczywiście) wszystkie bieżące badania i część archiwów, uszkodził system operacyjny, przeprogramował robota wspomagającego (nieświadomie) na coś w rodzaju terminatora i uruchomił kilka alarmów przeciwpożarowych. Ten zaś otworzył wyjście ewakuacyjne i Zbyszko mógł opuścić pomieszczenie.

Schowany w jakiejś szafce przeczekał aż załoga statku przebiegnie do laboratorium, po czym ruszył w przeciwnym kierunku. Wkrótce znalazł się przed przezroczystą ścianą, za którą widział głębiny stawu. Znowu pomajstrował przy przyciskach i wkrótce ściana otworzyła się zalewając statek wodą. Zbyszko Przytrzymał się jakiegoś kabla, żeby woda go nie spłukała wgłąb a następnie wypłynął na wolność.

Stary Maciej coraz bardziej rozeźlony szukał po wsi syna. Nie dość, że nie pomógł rano, to jeszcze gdzieś się schował i nie pomógł w południe. Obibok jeden. Ku jego zmartwieniu nikt we wsi nie widział Zbyszka od wczoraj. Zupełnie nikt. Nawet cycata Maryśka, u której Maciej spędził nieco więcej czasu.

Dopiero pod wieczór znalazł Zbyszka śpiącego pod drzewem nieopodal stawu. Tuż obok leżała pokaźna kupka ugotowanych ryb. Maciej szturchnął syna. Zbyszko otworzył jedno oko i ujrzawszy ojca stanął na równe nogi.

– Ojciec! – krzyknął. – Co tu robisz?

– Szukam cię, obiboku i leniuchu.

– A ja właśnie nałowiłem ryb na kolację – skłamał gładko chłopak. No, może nie do końca skłamał, bo przecież samodzielnie wyłowił je z wody.

A potem wrócili do domu i zjedli na kolację gotowane ryby. I nigdy nie rozmawiali o tym, co się stało. Pewnie dlatego, że Maciej o niczym nie wiedział, a Zbyszko szybko zapomniał…