Matylda i Paladin

Przy­peł­za­ją każ­de­go wie­czo­ru, kiedy rosa osią­dzie na li­ściach Matki. Magia roz­bu­dza zmy­sły jako pierw­sze, na długo przed tym, nim prze­obra­zi resztę moich tkanek – więc mogę tylko bier­nie cze­kać na to, co się wy­da­rzy. To jak wy­myśl­na tor­tu­ra: sły­szę mla­śnię­cia ich ciał, sze­lest roz­su­wa­nych grud ziemi i źdźbeł trawy. Do­la­tu­je do mnie od­ra­ża­ją­cy za­pach. Do­pó­ki je­stem złą­czo­ny z pędem Matki, czuję rów­nież to, co ona. Prze­waż­nie za­czy­na się od do­ty­ku – lep­kie­go i na­chal­ne­go. Cza­sem be­stie nie­zno­śnie długo szu­ka­ją od­po­wied­nie­go miej­sca, by ugryźć, peł­zną po po­wierzch­ni, ba­da­ją ka­wa­łek po ka­wał­ku. Potem za­wsze jest ból. Ty­sią­ce zębów roz­ry­wa­ją tkan­ki, zdzie­ra­ją war­stwę po war­stwie. Otwie­ra­ją ranę i po­rzu­ca­ją ją tylko po to, by za­ata­ko­wać w innym miej­scu.

Nie szu­ka­ją jedynie po­ży­wie­nia. Wy­sy­sa­ją cząst­ki magii, by – po­dob­nie jak my – ulec me­ta­mor­fo­zie. Sza­nu­je­my każdą dro­bin­kę mocy, a nasze ciała są ni­czym spi­chle­rze. Be­stie są jak dziu­ra­we dzba­ny, magia wy­cie­ka z nich wraz ze ślu­zem. Wiecz­nie głod­ne, za­wsze wra­ca­ją po wię­cej.

Nie oba­wiam się o sie­bie ani o Matkę. Jest silna, a w miej­sce uszko­dzo­nych liści wy­ra­sta­ją ko­lej­ne. Oswo­iłem się z tym, że mogę zgi­nąć. Boję się o sio­strę. To jej Matka po­wie­rzy­ła na­sio­na – a w nich czy­stą, skon­den­so­wa­ną magię. Jeśli be­stie wy­czu­ją ema­na­cję mocy, ro­ze­rwą sio­strę na strzę­py.

 

Wo­jow­nik po­chy­lił się nad otwo­rem w li­ściu i żół­ty­mi pal­ca­mi do­tknął jego po­strzę­pio­nej kra­wę­dzi. Po­tra­fił roz­róż­niać po­two­ry po śla­dach zębów, nie­któ­rym nadał nawet imio­na. To był Arion, roz­po­znał go po trzech gład­kich li­niach mię­dzy row­ka­mi. Zęby nie zdą­ży­ły jesz­cze od­ro­snąć po cię­ciach, które zadał w ze­szłym ty­go­dniu.

I nie od­ro­sną, po­my­ślał.

Wy­cią­gnął zza ple­ców długi, krze­mion­ko­wy miecz. Żywa rę­ko­jeść broni roz­dzie­li­ła się na wiele cien­kich włó­kien, które oplo­tły dłoń. Miecz stał się prze­dłu­że­niem pal­ców, a ostrze samo po­dą­ża­ło tam, gdzie na­ka­za­ły myśli. Drugą ręką się­gnął po tar­czę. Ta rów­nież wy­pu­ści­ła gięt­kie pędy i przy­ro­sła do przed­ra­mie­nia, zo­sta­wia­jąc mu wolną dłoń. Po­wierzch­nia osło­ny za­iskrzy­ła się w bla­sku księ­ży­ca. Po­kry­wa­ły ją setki krysz­tał­ków o ostrych kra­wę­dziach, za­gnież­dżo­nych w ro­ślin­nej tkan­ce. Nie­jed­na be­stia stra­ci­ła już chi­ty­no­we zęby, pró­bu­jąc skru­szyć tar­czę.

Ślady za­schnię­te­go śluzu two­rzy­ły krętą ścież­kę po­mię­dzy ło­dy­ga­mi. Wojownik ostroż­nie prze­ci­skał się przez gęste za­ro­śla, wy­pa­tru­jąc be­stii. Ze­wsząd do­cho­dzi­ły sze­le­sty. Kro­pel­ki rosy, strą­co­ne od­nó­ża­mi owa­dów, dud­ni­ły o li­ście. Wiel­kie pa­ją­ki z szyb­ko­ścią bły­ska­wi­cy wy­ska­ki­wa­ły z kry­jó­wek i ata­ko­wa­ły zdo­bycz, a potem wcią­ga­ły ją do wy­ście­ła­nych przę­dzą norek. Wije prze­bie­ga­ły mię­dzy sto­pa­mi, to­ru­jąc sobie drogę wśród ze­schnię­tych szcząt­ków ro­ślin. Po­chód mró­wek hurt­nic na jego widok zwolnił, a owady łakomie rozwierały żuwaczki.

 – Urzą­dzę wam dzi­siaj ucztę z Ario­na… – mruk­nął i jed­nym susem prze­sko­czył mrówczą ścież­kę.

W mię­to­wym za­gaj­ni­ku tuż przed nim coś się po­ru­szy­ło, a po­wie­trze wy­peł­nił in­ten­syw­ny za­pach. Wstrzy­mał od­dech, przy­jął po­zy­cję obron­ną i osło­nił się tar­czą. Znad jej kra­wę­dzi zo­ba­czył wiel­ką ro­pu­chę. Zwie­rzę, które się­ga­ło mu po­wy­żej pasa, rów­nież za­sty­gło, jakby cze­ka­ło na re­ak­cję. Ostroż­nie się wy­co­fał, nie spusz­cza­jąc płaza z oczu. Ro­pu­chy były sprzy­mie­rzeń­ca­mi, ale miały silny in­stynkt ło­wiec­ki i czę­sto ata­ko­wa­ły wszyst­ko w za­się­gu wzro­ku.

Kiedy syl­wet­ka zwie­rzę­cia znik­nę­ła w li­sto­wiu, ode­tchnął z ulgą. W tej samej chwi­li po­czuł, że stopą wdep­nął w lepki śluz, a odór przy­brał na sile. Spoj­rzał w dół i w bla­sku księ­ży­ca do­strzegł drob­ne iskier­ki magii. Za­nie­po­ko­jo­ny, ob­ró­cił się i wbił spoj­rze­nie w po­ro­śnię­ty mcha­mi kra­ter sta­re­go, zmur­sza­łe­go pnia.

Bu­twie­ją­ce ka­wał­ki kory od­sta­wa­ły od sto­czo­ne­go przez larwy drew­na, a wiel­kie ko­rze­nie kluczyły przez kamienisty grunt. Wdra­pał się na jeden z nich i ru­szył w stro­nę pnia. Szedł stopa za stopą po wil­got­nym, śli­skim drew­nie. Miecz i tar­cza po­ma­ga­ły utrzy­mać rów­no­wa­gę, kiedy owady za­miesz­ku­ją­ce próch­no czmy­cha­ły spod stóp. Ostroż­nie wspiął się wyżej, kli­nu­jąc ręce i stopy w spę­ka­niach zbu­twia­łej kory.

Srebrny blask zalewał płaską powierzchnię pnia, wystającą ponad otaczające zarośla. Na po­dob­nej okrą­głej are­nie ćwi­czył kie­dyś szer­mier­kę ze swoim star­szym bra­tem, do­pó­ki ten nie padł ofia­rą be­stii. Teraz czuł obec­ność wroga, ale wciąż nie mógł go do­strzec. Be­stie rów­nież wy­ko­rzy­sty­wa­ły magię do metamorfozy. On za­wsze budził się jako ry­cerz, a jego sio­stra jako nie­wia­sta. Śli­ma­cze ciała przyj­mo­wa­ły różną po­stać, która w do­dat­ku mogła się zmie­niać przy ko­lej­nych prze­obra­że­niach.

– Pokaż się, Arion!

Jedną stopą wpadł w próch­no, ale w porę pod­parł się drugą. Wy­szedł na śro­dek pnia, gdzie drew­no było jesz­cze twar­de.

Usły­szał trzask pę­ka­ją­cej kory. Na kra­wę­dź pnia wpełzła gruba macka. Po chwi­li do­łą­czy­ły do niej ko­lej­ne. Stwór wy­pełzł na po­wierzch­nię. Łypał na niego wiel­ki­mi, po­ły­sku­ją­cy­mi ocza­mi. Po­mię­dzy ra­mio­na­mi wojownik do­strzegł na prze­mian za­my­ka­ją­ce się i otwie­ra­ją­ce płyty chi­ty­no­we­go dzio­ba.

– Po­msz­czę cię, bra­cie… Obro­nię cię, sio­stro. Za­bi­ję cię, be­stio! – wy­re­cy­to­wał, stop­nio­wo pod­no­sząc głos.

Be­stia pod­peł­zła bli­żej. Uniósł tar­czę. Uważ­nie ob­ser­wo­wał stwo­ra i za­uwa­żył mo­ment, kiedy mię­śnie zadrżały w ocze­ki­wa­niu na sy­gnał do ataku.

Czte­ry macki rów­no­cze­śnie wy­strze­li­ły w jego stro­nę. Za­mach­nął się i mie­czem prze­ciął jedną z nich, kiedy jesz­cze była w po­wie­trzu. Druga ude­rzy­ła o tar­czę. Przy­ssaw­ki bez­sku­tecz­nie szu­ka­ły gład­kiej po­wierzch­ni, do któ­rej mo­gły­by przy­lgnąć. Ostre kra­wę­dzie krysz­tał­ków ra­ni­ły je, a ramię za­czę­ło bro­czyć krwią.

Trze­cia macka oplo­tła prawe udo. Uniósł broń do ciosu, ale w tej samej chwili coś ude­rzy­ło go w ramię. Cię­cie, które zadał, weszło głę­bo­ko w mackę, ale nie zdo­ła­ło jej od­rą­bać. Tym­cza­sem czwar­ta macka przy­war­ła mocno do ra­mie­nia, a jej luźny ko­niec chło­stał go po szyi.

Be­stia po­cią­gnę­ła go do sie­bie rów­no­cze­śnie za udo i za ramię. Za­parł się no­ga­mi i z ca­łych sił wal­czył o utrzy­ma­nie rów­no­wa­gi. Szarp­nął za tar­czę, strzą­snął z niej mackę, od­dzielił rę­ko­jeść mie­cza od pra­wej dłoni i prze­rzu­cił broń do lewej. Ramię be­stii się­gnę­ło mu do twa­rzy i za­sło­ni­ło oczy, więc rąbał na oślep. Je­dy­nie po na­ci­sku na rę­ko­jeść i spa­zma­tycz­nych kur­czach stwo­ra wy­czu­wał, że cza­sem tra­fia. Tym­cza­sem macka, którą wcze­śniej strzą­snął z tar­czy, złapała go za lewą kost­kę. Po­czuł szarp­nię­cie, tak silne, że przy­ssaw­ki ode­rwa­ły ka­wał­ki skóry.

Krzyk­nął z bólu i upadł ple­ca­mi na śli­skie drew­no. Be­stia cią­gnę­ła go do sie­bie, ale nie wy­pu­ścił broni i nadal za­da­wał ciosy. Udało mu się uwol­nić nogi i od­rą­bać ramię stwora, które wcze­śniej za­sła­nia­ło mu twarz. W tej samej chwi­li wróg wy­rzu­cił w jego stro­nę po­zo­sta­łe czte­ry macki, oplótł i roz­warł sze­ro­ko pasz­czę.

Za­sło­nił się tar­czą. Usły­szał prze­raź­li­wy zgrzyt dzio­ba o ka­mie­nie. Zadał pchnię­cie mie­czem, a kiedy zę­ba­te ostrze prze­bi­ło skórę, na­parł na rę­ko­jeść i wbi­jał broń coraz głę­biej w ga­la­re­to­wa­te ciało. Ocze­ki­wał, że Arion ode­pchnie go i uciek­nie, by gdzieś w pod­ziem­nym tu­ne­lu le­czyć rany. Tym­cza­sem wróg przy­cią­gnął go do sie­bie jesz­cze moc­niej.

Już wkrót­ce przyj­dzie on.

Wzdry­gnął się. Nigdy wcze­śniej głos be­stii nie roz­brzmie­wał mu w gło­wie. Ople­cio­ne wokół niego ciało drżało w agonii. Ostrze mie­cza, wbite nie­mal po rę­ko­jeść rów­nież wibrowało, jakby to w nim biło teraz serce stwo­rze­nia.

Nie po­wstrzy­masz go. Ani ty, ani nikt inny.

– Kto? O czym mó­wisz? Kto to jest?

Ciało Ariona zwiot­cza­ło. Srebr­ne iskry magii opusz­cza­ły je. Część z nich wnik­nę­ła w jego wła­sną skórę. Choć jesz­cze nie­daw­no były czę­ścią Matki, teraz stały się innym ro­dza­jem magii, jakby prze­by­wa­nie we wnę­trzu be­stii je od­mie­ni­ło.

Po­wo­li uwal­niał się od nie­ru­cho­mych już macek. Nie­któ­re przy­ssaw­ki mu­siał od­ciąć mie­czem. Kiedy skoń­czył, chwiał się ze zmę­cze­nia. Spoj­rzał na swoje ciało, z któ­re­go zwi­sa­ły strzęp­ki skóry. Za­pra­gnął złą­czyć się z ło­dy­gą Matki już teraz, by magia za­bliź­ni­ła rany. Przy­po­mniał sobie jed­nak, że za­pach od­sło­nię­tej tkan­ki mógł­by przy­cią­gnąć inne be­stie, za­rów­no do Matki, jak i sio­stry.

Nie. Po­zo­sta­nę tutaj do świtu. Będę wal­czył, póki star­czy sił. Po­msz­czę cię, bra­cie… Obro­nię cię, sio­stro. Za­bi­ję cię, be­stio!

 

* * *

– Mamo, co się stało tej cu­ki­nii?

Ciem­no­zie­lo­ne, roz­cza­pie­rzo­ne li­ście wy­ra­sta­ły tak wy­so­ko, że ko­bie­ta w pierw­szej chwi­li nie za­uwa­ży­ła, gdzie przy­kuc­nę­ła córka.

– O, tu je­steś, Ma­tyl­do! Le­d­wie cię widać! Pokaż, któ­rej?

Dziew­czyn­ka wsta­ła i wska­za­ła żółty owoc, wci­śnię­ty mię­dzy dwie ło­dy­gi. Matka roz­chy­li­ła li­ście i przyj­rza­ła się mu uważ­nie.

– To moja ulu­bio­na od­mia­na, Pa­la­din. Ślady na skór­ce zo­sta­wi­ły śli­ma­ki. Jest po­kie­re­szo­wa­na, ale ra­czej prze­ży­je. Tylko nie bę­dzie smacz­na.

– Pa­skud­ne śli­ma­ki! – obu­rzy­ła się dziew­czyn­ka.

– Śli­ma­ki muszą coś jeść, jak ja i ty.

– Niech zo­sta­wią w spo­ko­ju nasze cu­ki­nie! Wiesz, mamo, to ry­cerz. A tamta grub­sza to jego sio­stra.

– Hm, cie­ka­we, skrzy­żo­wa­ły się dwie od­mia­ny. Wi­dzisz? Twój ry­cerz jest żółty, ale jego sio­strzycz­ka zie­lon­ka­wa. To chyba So­raya.

– Nie mo­że­my zła­pać śli­ma­ków?

– I co z nimi potem zro­bisz?

– Za… – już miała słowo na końcu ję­zy­ka, kiedy się wzdry­gnę­ła na samą myśl o tym, co przy­szło jej do głowy – Za­nio­sę gdzieś da­le­ko.

– Śli­ma­ki są po­cho­wa­ne pod korą albo za­grze­ba­ne w ziemi. Wy­cho­dzą do­pie­ro po zmierz­chu. Wtedy ty już śpisz!

Matka po­ca­ło­wała ją w czoło.

– Nie martw się, twój ry­cerz jest bar­dzo dziel­ny.

– A gdy­bym… gdy­bym przy­szła tu w nocy?

Ko­bie­ta nagle po­smut­nia­ła.

– Ma­tyl­do, do­brze wiesz, że w nocy nie wolno wychodzić z domu. Ani tobie, ani ni­ko­mu…

– Tak, mamo, po­two­ry. Cią­gle to po­wta­rzasz. Tylko dotąd jakoś żad­ne­go nie wi­dzia­łam. Może już sobie po­szły? I po co jest w takim razie krąg?

– Nie spo­tka­łaś żad­ne­go wła­śnie dla­te­go, że prze­strze­ga­my oby­cza­jów!

– Nawet nie po­zwa­lasz po­dejść do kamieni! Wi­dzia­łam zwie­rzę­ta, które przy­bie­ga­ły zza kręgu. Pięk­ne i zdro­we!

– Bo te oka­le­czo­ne w porę zabra­no! – Matka pod­nio­sła głos.

– Czy wy… chowacie je? Przede mną? – Oczy Ma­tyl­dy naj­pierw roz­bły­sły zło­ścią, a potem zro­bi­ły się wil­got­ne. – Co jesz­cze?

Matka otwo­rzy­ła usta, jakby miała coś szyb­ko od­po­wie­dzieć, ale się po­wstrzy­ma­ła, a potem zro­bi­ła głę­bo­ki wy­dech.

– Do­brze. Na­mó­wię bab­cię, że­by­śmy wy­bra­ły się jutro razem po zioła, które od­stra­sza­ją śli­ma­ki. To poza krę­giem, więc wy­ru­szy­my wcze­śnie rano.

– Poza krę­giem? – Ma­tyl­da spoj­rza­ła na nią zdzi­wio­na.

– Szyb­ko ro­śniesz, Ma­tyl­do. Jak twój ry­cerz. Ale jeśli na­praw­dę chcesz mu pomóc, przy­nieś wody ze Srebr­ne­go Źró­dła.

– Nie szyb­ciej bę­dzie ze stud­ni?

Matka zmarsz­czy­ła brwi i spoj­rza­ła na nią zna­czą­co.

– Wiem, wiem, bo tak mówi oby­czaj. Przy­nio­sę.

– Też kie­dyś nie ro­zu­mia­łam. – Matka po­gła­dzi­ła ją po wło­sach. – To trze­ba po­czuć w sobie. Magię.

 

* * *

Szły gę­sie­go ścież­ką: pierw­sza bab­cia, w środ­ku Ma­tyl­da, na końcu jej matka. Słoń­ce pa­trzy­ło im w oczy, a wiatr roz­wie­wał włosy.  Aż do ka­mie­nia ścież­ka była wy­dep­ta­na, ale potem ledwo było ją widać wśród wy­so­kich, zło­tych traw, które fa­lo­wa­ły przy ko­lej­nych po­dmu­chach.

Za­trzy­ma­ły się. Ma­tyl­da do­tknę­ła pal­ca­mi po­wierzch­ni głazu, dwukrotnie wyższego niż ona. Była zimna i gład­ka, ale wy­glą­dem przy­po­mi­na­ła nad­to­pio­ną świe­cę. Bab­cia dziew­czyn­ki rów­nież wy­cią­gnę­ła ręce w kie­run­ku kamienia. Przy­mknę­ła oczy i za­czę­ła mam­ro­tać słowa za­klę­cia. Ma­tyl­da zer­ka­ła na nią, zmie­sza­na i za­fa­scy­no­wa­na jed­no­cze­śnie.

– Prze­le­wam magię, by mógł nas chro­nić – wy­ja­śni­ła bab­cia, kiedy skoń­czy­ła. – Przed aszra­ka­mi. I in­ny­mi stwo­ra­mi. Każ­de­go dnia od­wie­dzam inny ka­mień, aż dojdę do ostat­nie­go, i wtedy za­czy­nam od nowa.

– A jeśli źle się po­czu­jesz? Albo za­cho­ru­jesz?

– Czar trwa długo, jeśli ka­mień go nie zu­ży­wa. Tylko od­na­wiam zapas. Do­le­wam kro­pel­kę, która wy­pa­ro­wa­ła z dzba­na. Jeśli będę chora, za­stą­pi mnie Fran­ce­sca. Albo twoja mama. Ją też uczy­łam, jak to robić. Tylko…

– Tylko nie mam ta­kie­go daru, jak bab­cia – ro­ze­śmia­ła się matka. – Mogę od­pra­wiać czary, ale bar­dzo nie­zgrab­nie. Może ty bę­dziesz robić to le­piej, Ma­tyl­do.

– Ja? – zdzi­wi­ła się dziew­czyn­ka.

– Je­steś pełna magii, choć tego nie wi­dzisz. – Bab­cia po­ło­ży­ła jej rękę na ra­mie­niu. – Za­sko­czę cię, ale już teraz masz jej w sobie wię­cej niż ja.

– Kiedy byłaś w moim wieku? – spy­ta­ła Ma­tyl­da.

– Nie. Niż kie­dy­kol­wiek mia­łam. Masz dar.

Dziew­czyn­ka spu­ści­ła głowę, za­wsty­dzo­na i za­kło­po­ta­na.

– Nie fra­suj się tak. – Babka pogłaskała ją. – Z darów trze­ba się cie­szyć. Wiesz, dla­cze­go ka­mień jest tak gład­ki?

Ma­tyl­da po­krę­ci­ła głową.

– Owio­nął go ogień smoka. Tak po­wie­dział mi oj­ciec, twój pra­dzia­dek. Wi­dział smoka na wła­sne oczy… 

Matylda znała opowieść, dlatego odpłynęła we własne myśli. Wyobraziła sobie przodków, przerażonych, zziębniętych, z dziećmi na rękach. Co czuli, kiedy dotarli do wypalonej przez smoka ziemi? Czy nie bali się go bardziej, niż ścigających ich bestii?

– … i wtedy w ich gło­wach roz­brzmia­ły słowa smoka. S­pi­sa­li je na trzech arkuszach per­ga­mi­nu.

Ma­tyl­da odruchowo przytaknęła, ale po chwili zmarsz­czyła czoło. Dlaczego ta wersja opowieści różniła się od poprzednich?

– Ale… prze­cież w ka­pli­cy są tylko dwa!

– Ktoś znisz­czył trze­ci. Nigdy nie zo­stał od­two­rzo­ny. Jego treść jest prze­ka­zy­wa­na przez ród Lo­ren­zo.

– To dla­te­go oni są tacy… szcze­gól­ni? – spy­ta­ła Ma­tyl­da.

– Do­brze ją wy­cho­wa­łaś, jest grzecz­na – ro­ze­śmia­ła się babka i pu­ści­ła oko do swej córki. – Więk­szość na­zy­wa ro­dzi­nę Lo­ren­zo sza­lo­ną, jeśli nie jesz­cze go­rzej. Nie­któ­rzy szep­czą, że to dla­te­go, że brze­mię ostat­nich słów smoka jest zbyt cięż­kie dla czło­wie­ka. Ale chodź­my wresz­cie po zioła, któ­rych nie lubią śli­ma­ki.

– Bab­ciu… wy­tłu­macz mi jesz­cze coś – ode­zwa­ła się Ma­tyl­da, kiedy wspi­na­ły się po zbo­czu, a ło­dy­gi sma­ga­ły ich łydki. – Dla­cze­go muszę pod­le­wać cu­ki­nie wodą ze Srebr­ne­go Źró­dła? Prze­cież stud­nia jest bli­żej…

– Bez magii Srebr­ne­go źró­dła nie mia­ła­bym czego oddać ka­mie­niom.

– A ty nie mo­gła­byś się napić ze źró­dła? Albo mo­gły­by­śmy polać ka­mień ma­gicz­ną wodą…

– Magia musi doj­rzeć. Nie je­stem cu­ki­nią. A ona nie mo­gła­by prze­lać magii w ka­mień. Każdy ma swoją rolę.

– No… ale aszra­ków mo­gło­by nie być. I śli­ma­ków też nie!

– W świe­cie jest miej­sce na wszyst­ko. – Star­sza ko­bie­ta się uśmiech­nę­ła. – I na wszyst­ko jest spo­sób.

– Nie ma miej­sca na zło – wtrą­ci­ła nagle matka Ma­tyl­dy. Przez chwi­lę ko­bie­ty mie­rzy­ły się spoj­rze­niem. Milczenie przerwał do­pie­ro głos dziew­czyn­ki.

– Skoro śli­ma­ki jedzą cu­ki­nie, i ja też je jem, to… czy nie je­stem ich wro­giem? Jak śli­mak? Nie je­stem dla nich zła?

– Trosz­czysz się o nie. Pod­le­wasz. One dają owoce. Jeśli nie dadzą, nie po­wstrzy­ma­my aszra­ków. Kto je wtedy pod­le­je? Je­ste­śmy czę­ścią tego sa­me­go stru­mie­nia magii.

Sta­rusz­ka przy­sia­dła przy nie­wiel­kiej kępie ziół, ze­rwa­ła li­ście i po­tar­ła je w pal­cach. Pod­su­nę­ła otwar­tą dłoń pod nos dziew­czyn­ki. Ta po­wą­cha­ła i aż zmarszczyła nos.

– Jeśli chcesz pomóc cu­ki­niom, zbierz wię­cej!

Ma­tyl­da do­sta­ła dwa list­ki na wzór i za­czę­ła po­szu­ki­wa­nia. Wkrót­ce się jej po­szczę­ści­ło: mię­dzy dwoma ka­mie­nia­mi zioło roz­ro­sło się w wiel­ką, zie­lo­ną kulę. Kiedy zry­wa­ła list­ki, kątem oka zo­ba­czy­ła cień, który prze­su­wał się po po­wierzch­ni są­sied­nie­go wzgó­rza. W pierw­szej chwi­li my­śla­ła, że po­cho­dzi od chmu­ry, był jed­nak zbyt re­gu­lar­ny. Usły­sza­ła świst po­wie­trza, jakby ktoś dmu­chał w wiel­ką pisz­czał­kę. Za­cie­ka­wio­na, za­dar­ła głowę do góry.

– Ma­tyl­da, wra­ca­my, szyb­ko! – krzyk­nę­ła matka.

– Ale zna­la­złam zioła na śli­ma­ki!

– To nie­waż­ne! – ko­bie­ta pod­bie­gła kilka kro­ków w jej stro­nę i mach­nę­ła ręką. – Szyb­ko, chodź!

Ma­tyl­da za­uwa­ży­ła stwo­rze­nie, które rzu­ca­ło cień. Naj­wy­raź­niej dotąd szy­bo­wa­ło, ale z ja­kie­goś po­wo­du się za­trzy­ma­ło i teraz wi­sia­ło wy­so­ko nad nimi. Tak się za­pa­trzy­ła w mia­ro­we ude­rze­nia ol­brzy­mich ra­mion i ło­po­ta­nie roz­po­star­tej na nich błony, że prze­ra­żo­ny głos matki zda­wał się nie do­cie­rać do jej uszu. Nie po­tra­fi­ła ode­rwać wzro­ku od lśnie­nia czer­wo­nych i zło­tych łusek, ła­god­nie fa­lu­ją­cych przy każ­dym ruchu mię­śni.

– Ma­tyl­do, bie­giem! – Po­czu­ła szarp­nię­cie za ramię i nagle zo­ba­czy­ła tuż przed sobą wy­stra­szo­ną twarz matki.

Po­gna­ły w stro­nę wio­ski. Ma­tyl­da dotąd nie wi­dzia­ła, żeby jej babka bie­gła, ale teraz star­sza ko­bie­ta sa­dzi­ła dłu­gie susy ponad ka­mie­nia­mi i gdyby nie to, że jakiś czas się od­wra­ca­ła, do­go­nie­nie jej nie by­ło­by wcale łatwe.

– To… smok… mu­si­my ostrzec… resz­tę! – Babka po tych sło­wach za­nio­sła się kasz­lem i wy­raź­nie zwol­ni­ła.

Ma­tyl­da spoj­rza­ła jesz­cze raz do góry. Smok po­chy­lił łeb i przez chwi­lę się jej wy­da­wa­ło, że pa­trzy wła­śnie na nią.

 

* * *

Pierw­szym, co po­czuł Pa­la­din, był po­twor­ny ból. Dotąd za­wsze po­tra­fił zlo­ka­li­zo­wać źró­dło wra­żeń prze­ka­zy­wa­nych przez Matkę i dzię­ki temu wie­dział, w którym miej­scu za­ata­ko­wa­ły be­stie. Teraz sy­gna­ły cier­pie­nia zda­wa­ły się do­cho­dzić ze­wsząd i były tak doj­mu­ją­ce, że za­głu­szy­ły nawet mowę Matki. Za­wsze bu­dzi­ła każde ze swych dzie­ci, do­da­jąc im otu­chy i od­wa­gi. Zwra­ca­ła się rów­nież do tych, któ­rzy zgi­nę­li, by przy­po­mnieć ich po­świę­ce­nie. Pa­la­din cze­kał, aż wy­mie­ni imię jego brata. Wtedy na­ra­stał w nim gniew, a wraz z nim po­ja­wia­ła się siła do walki.

Teraz za­miast słów sły­szał za­wo­dze­nie, które co jakiś czas sła­bło tylko po to, by wy­buch­nąć ze zdwo­jo­ną siłą. Kiedy otwo­rzył oczy, zro­zu­miał, dla­cze­go. Wiel­kie li­ście Matki le­ża­ły wszę­dzie, ścię­te przy ogon­kach. Be­stia, która to uczy­ni­ła, najwyraźniej nawet nie tknęła prze­sy­co­nej magią tkan­ki – po pro­stu od­cię­ła je, jeden po dru­gi­mi, by wy­schły lub zgni­ły.

Do po­ra­nio­ne­go ciała Matki przy­peł­zły teraz dzie­siąt­ki mniej­szych śli­ma­ków Jedne wy­sy­sa­ły sok ciek­ną­cy wprost z oka­le­czo­nych pędów. Przy każ­dej ranie kłę­bi­ło się ich kilka – roz­py­cha­ły się, wal­czy­ły ze sobą o do­stęp do ma­gicz­ne­go po­kar­mu, a nawet po­że­ra­ły na­wza­jem. Inne, słab­sze, peł­za­ły po li­ściach. Szu­ka­ły miejsc, w któ­rych magia chro­nią­ca skór­kę osła­bła na tyle, żeby ich zęby mogły sięgnąć mięk­kiej tkan­ki pod spodem.

Długo wołał sio­strę. Śli­ma­ki były tak za­ję­te ucztą, że po­cząt­ko­wo ledwo zwró­ci­ły na niego uwagę. Pewne prze­wa­gi li­czeb­nej, tylko na chwi­lę prze­ry­wa­ły po­si­łek i kie­ro­wa­ły w jego stro­nę spoj­rze­nia ma­łych oczu, za­mglo­nych od ilo­ści po­chło­nię­tej magii. Pa­la­din bez stra­chu wszedł mię­dzy wro­gów, a kiedy jego głos ochrypł od krzy­ku, wy­cią­gnął miecz i tar­czę.

Do­pie­ro kiedy wbił ostrze głę­bo­ko w ciało naj­bliż­sze­go wroga, nie­któ­re śli­ma­ki ode­rwa­ły się od je­dze­nia i za­czę­ły prze­obra­żać. Jedne wy­kształ­ca­ły macki jak Arion, inne przy­bie­ra­ły po­stać węży. Nie­któ­rym wy­ra­sta­ły pry­mi­tyw­ne koń­czy­ny – ko­śla­we, po­kry­te ślu­zem ka­ry­ka­tu­ry łap, za­koń­czo­ne chi­ty­no­wy­mi pa­zu­ra­mi, na któ­rych kuś­ty­ka­ły w jego stro­nę.

Pa­la­din ciął, za­da­wał pchnię­cia, ude­rzał wro­gów i od­py­chał ich tar­czą. Po chwi­li oto­czył go krąg ciał, jesz­cze na wpół ży­wych, ale już nie­zdol­nych do ruchu. Bro­nił się za nim jak za szań­cem, bro­dząc po kost­ki w prze­sy­co­nych magią so­kach. Kiedy tylko zdo­łał zła­pać od­dech, szep­tał imię sio­stry.

W końcu zgiełk walki ucichł. Wo­jow­nik ro­zej­rzał się po po­bo­jo­wi­sku. Kilku wro­gów umy­ka­ło w za­ro­śla, inni ledwo pełzli, bro­cząc ślu­zem. Z tru­dem przebrnął przez ster­tę ciał wrogów, od­ciął mie­czem strzę­py wła­snej skóry zwi­sa­ją­ce z ra­mion i nóg i chwiej­nym kro­kiem pod­szedł do głów­ne­go pędu. Padł na ko­la­na i przy­tu­lił się do Matki.

Znajdź sio­strę. Ona ma w sobie nowe życie.

– So­raya żyje?

Czuję ją. Ty też po­czu­jesz. Spiesz się.

– Kto to zro­bił, Matko?

Nie od­po­wie­dzia­ła. Za­mknął oczy. Trwał w bez­ru­chu, opar­ty o oka­le­czo­ny pęd. Nie­spo­dzie­wa­nie usły­szał w gło­wie głos sio­stry, cichy, ale wy­raź­ny. Wy­ma­wia­ła jego imię. Kiedy po­now­nie otwo­rzył oczy, wie­dział już, dokąd iść.

Zna­lazł ją, ukry­tą pod ga­łę­zią tar­ni­ny. Była po­ra­nio­na, ale cier­nie od­stra­sza­ły rów­nież śli­ma­ki. Padli sobie w ra­mio­na.

– Bra­cie… wi­dzia­łam strasz­ne rze­czy… ciało innej Matki, gni­ją­ce i mar­twe, a w nim kłę­bo­wi­sko be­stii.

– So­raya, je­stem przy tobie. Obro­nię cię! Ty je­steś naj­waż­niej­sza!

– Bra­cie, on wciąż jest w po­bli­żu… ten, który oka­le­czył Matkę. Biały Duch.

– Do­pad­nę go, przy­się­gam. Bę­dzie­cie bez­piecz­ne, ty i Matka.

 

* * *

– Mamo, dla­cze­go pła­czesz?

Ko­bie­ta po­de­szła do Ma­tyl­dy i ją przy­tu­li­ła.

– Boję się smoka – od­po­wie­dzia­ła matka, ale jej słowa za­brzmia­ły dziw­nie oschle. Dziew­czyn­ka po­czu­ła za to, jak przez ra­mio­na matki prze­szedł dreszcz.

– Muszę iść do Srebr­ne­go Źró­dła i pod­lać cu­ki­nie. I te zioła na śli­ma­ki…

– To teraz mało ważne…

– Nie. To jest ważne – ode­zwa­ła się bab­cia.

Kiedy Ma­tyl­da się obu­dzi­ła rano i za­uwa­ży­ła babkę śpią­cą przy piecu, po­czu­ła, że ten dzień jest inny, niż wszyst­kie po­przed­nie. Po­przed­nie­go wie­czo­ru długo nie mogła za­snąć i przez małe okien­ko zer­ka­ła na mi­go­tli­wy blask po­chod­ni, przy któ­rych do­ro­śli miesz­kań­cy ze­bra­li się na środ­ku osady. Sły­sza­ła ich pod­nie­sio­ne głosy, a nawet krzy­ki.

– Ja pójdę – po­wie­dzia­ła matka i za­czę­ła wią­zać san­da­ły.

– Nie za­stą­pisz jej. Ma­tyl­da ma magię rów­nież dzię­ki temu, że opie­ku­je się cu­ki­nia­mi.

– Wy­star­czy mi, że stra­ci­łam męża. Teraz mam stra­cić córkę?

– Każdy ma swoje miej­sce w świe­cie i swoją rolę, pa­mię­tasz?

– Nie! Nie ma miej­sca na zło. Mogę wy­brać, dokąd pójdę! I co się sta­nie z Ma­tyl­dą!

– Carla zabił aszrak. – Babka mó­wiąc to spoj­rza­ła na dziew­czyn­kę, któ­rej oczy zro­bi­ły się wil­got­ne. – Jeśli po­rzu­ci­my oby­cza­je, bę­dzie wię­cej ofiar.

– Mamo, bab­ciu, co się dzie­je? – Ma­tyl­da sta­nę­ła na środ­ku izby, jakby nie wie­dzia­ła, w którą stro­nę zro­bić ko­lej­ny krok, a łzy za­czę­ły jej kapać z po­licz­ków na pod­ło­gę.

– Po­wiesz jej? – Twarz babki była dziw­nie spo­koj­na.

– Nie za­mie­rzam ani mówić, ani do tego do­pu­ścić!

– Ma­tyl­do, ten smok… On przy­był po cie­bie. To było na trze­cim pergaminie. Smoki ho­du­ją nas, jak my cu­ki­nie. A teraz cze­ka­ją na owoc.

– To tylko bred­nie Lo­ren­zo! – krzyknęła matka. – Nie chcę tego słuchać! Idź stąd! Zostaw nas!

 

* * *

Słoń­ce za­cho­dzi­ło. Przez okien­ko Ma­tyl­da wi­dzia­ła, jak ostat­nie, czer­wo­ne pro­mie­nie pa­da­ją na czub­ki drzew. Ona i matka długo pła­ka­ły, przytulone do siebie. Potem usnę­ły – matka po­wie­dzia­ła jej, że nie zmru­ży­ła oka po­przed­niej nocy.

Ma­tyl­da bez­sze­lest­nie wy­śli­zgnę­ła się z łóżka, spoj­rza­ła na twarz matki i boso po­bie­gła do sieni. Założyła buty i spodnie do prac w ogro­dzie. Wzię­ła wo­re­czek z zio­ła­mi, które ze­bra­ły po­przed­nie­go dnia. Cicho przy­mknę­ła drzwi, po­gła­ska­ła kota i po­bie­gła do szopy po no­si­dło i wia­der­ka. Po chwi­li była już na łą­kach oka­la­ją­cych wio­skę. Srebr­ne Źró­dło try­ska­ło na skra­ju lasu, wprost z pęk­nię­cia w wiel­kim gła­zie.

Z nie­po­ko­jem spoj­rza­ła na niebo. Tar­cza słoń­ca scho­wa­ła się za drze­wa­mi. O tej porze za­wsze była już w domu. Babka mó­wi­ła, że ka­mie­nie od­stra­sza­ją aszra­ki i za­da­ją im ból, ale jeśli stwór zo­ba­czy czło­wie­ka, in­stynkt może zwy­cię­żyć.

Jak na złość ma­gicz­na woda ciur­ka­ła bar­dzo wolno. Nie­daw­no pa­da­ło i stud­nia przy domu była pełna, ale źró­dło naj­wy­raź­niej rzą­dzi­ło się in­ny­mi pra­wa­mi. Kiedy po raz pierw­szy Ma­tyl­da wy­ru­szy­ła do Srebr­ne­go Źró­dła w to­wa­rzy­stwie mamy i babci, try­ska­ło tak ob­fi­cie, że wy­star­czy­ło pod­sta­wić pod nie wia­dro. Z każ­dym ro­kiem i mie­sią­cem ma­gicz­nej wody było jed­nak coraz mniej.

Ma­tyl­da usia­dła i ła­pa­ła każdą kro­plę bla­sza­nym gar­nusz­kiem, a potem prze­le­wa­ła do wia­der. Kiedy w końcu je na­peł­ni­ła i za­ło­ży­ła no­si­dło na ra­mio­na, za­padł już zmrok. Droga z po­wro­tem bar­dzo się jej dłu­ży­ła – z peł­ny­mi wia­dra­mi mu­sia­ła stą­pać ostroż­nie, a wy­sta­ją­ce z dróż­ki ko­rze­nie i ka­mie­nie były ledwo wi­docz­ne. W końcu do­tar­ła do po­grą­żo­ne­go w ciem­no­ściach po­let­ka z cu­ki­nia­mi.

 

* * *

Pa­la­din przy­klęk­nął i podniósł grud­kę ziemi, jesz­cze mokrą od śluzu. Przez chwi­lę uważ­nie ją oglą­dał i wą­chał, by w końcu ci­snąć z po­wro­tem na pod­ło­że. W mruk­nię­ciu, które z sie­bie wydał, roz­brzmia­ło znie­cier­pli­wie­nie i złość. Wbił spoj­rze­nie w pła­ski teren, po­zba­wio­ny ro­ślin. Be­stie prze­waż­nie ata­ko­wa­ły z ukry­cia – kryły się pod ze­schły­mi li­ść­mi lub wy­peł­za­ły spod pła­tów kory. Ten stwór był inny: zo­sta­wił wy­raź­ny ślad ze śluzu, który pro­wa­dził na ja­ło­wą, wy­su­szo­ną zie­mię.

Wo­jow­nik się za­wa­hał. Jeśli pu­łap­ka była tak oczy­wi­sta, dla­cze­go miał­by się dać zła­pać? A jed­nak obraz znisz­czo­nych pędów i liści nie dawał mu spo­ko­ju. Be­stia za­bi­ja­ła ko­lej­ne ro­śli­ny, ale nie tknę­ła ani kęsa. Czyż­by nie pra­gnę­ła magii, jak inne śli­ma­ki? W do­dat­ku jego Matkę okrut­nie oka­le­czy­ła, ale nie wró­ci­ła, by do­koń­czyć dzie­ła znisz­cze­nia. Od­czy­tał to jako wy­zwa­nie, rzu­co­ne wła­śnie jemu.

Przy­po­mniał sobie śmierć brata. Zna­lazł go, roz­pła­ta­ne­go na pół. Małe śli­ma­ki do­bra­ły się już do wnę­trza, ale wciąż wi­docz­ne były gład­kie kra­wę­dzie pier­wot­ne­go cię­cia. Za­bi­ty, ale nie dla po­kar­mu.

Zde­cy­do­wał się wyjść z ukry­cia. Wy­cią­gnął miecz i po­wo­li po­dą­żał za śla­dem. Każdy sze­lest spra­wiał, że się od­wra­cał i osła­niał tar­czą, lub ciął ostrzem po­wie­trze, jakby nie do­wie­rzał zmy­słom. Po chwi­li zna­lazł się na środ­ku otwar­te­go te­re­nu. Ślad nagle się urwał, a wo­jow­nik nie czuł nawet żad­ne­go wy­raź­ne­go za­pa­chu. Stą­pał uważ­nie po mięk­kim grun­cie, na­słu­chi­wał, w my­ślach po­wta­rzał słowa przy­się­gi, którą zło­żył nad szcząt­ka­mi brata.

– Po­msz­czę cię, bra­cie… Obro­nię cię, sio­stro. Za­bi­ję cię, be­stio!

Po­czuł drże­nie pod sto­pa­mi i w tej samej chwi­li zie­mia tuż przed nim się otwo­rzy­ła. Zanim zdą­żył co­kol­wiek zro­bić, białe ciało be­stii wy­strze­li­ło do góry i przy­lgnę­ło do jego nóg i torsu.

 

* * *

Ma­tyl­da przy­sia­dła wśród znisz­czo­nych krze­wów cu­ki­nii i pła­ka­ła. Na po­cząt­ku wyszukiwała te, które jesz­cze żyły i pod­le­wała je wodą ze źró­dła, ale widok dzie­sią­tków mar­twych, sfla­cza­łych liści sprawił, że straciła zapał. Do łez do­pro­wa­dzi­ły ją od­cię­te kwia­ty, które nie zdą­ży­ły nawet za­wią­zać owocu. Choć za­pa­li­ła świe­cę, nie zna­la­zła ni­g­dzie sa­mych owo­ców, poza nie­licz­ny­mi szcząt­ka­mi, rozrzuconymi na ziemi.

Przy­po­mnia­ła sobie słowa babki. Po­wo­li do­cho­dził do niej ich sens: bez cu­ki­nii lu­dzie stra­cą magię, a wtedy aszra­ki wejdą do wio­ski. Jakby nie było dość kło­po­tów, gdzieś nad nimi krą­żył smok. Wy­tar­ła nos dło­nią, pod­nio­sła czoło i wtedy w od­da­li do­strze­gła jakiś ruch. Na wy­schnię­tej ziemi obok po­let­ka trwa­ła za­cię­ta walka. W pierw­szej chwi­li wy­da­wa­ło się jej, że to jedna z ro­puch wal­czy z jasz­czur­ką lub gry­zo­niem. Kiedy po­de­szła bli­żej, aż wes­tchnę­ła ze zdu­mie­nia. Żółty wo­jow­nik, nie więk­szy od jej stopy, zwarł się w uści­sku z dziw­nym stwo­rze­niem, które wi­dzia­ła po raz pierw­szy, ale które od razu na­pa­wa­ło ją od­ra­zą. Tru­pio­bla­de, po­kry­te ślu­zem ciało oplotło nogi wo­jow­ni­ka i blo­ko­wa­ło jego ra­mio­na, a na­je­żo­na ostry­mi zę­ba­mi pasz­cza się­ga­ła wła­śnie do twa­rzy.

– Pa­la­din? To ty? Więc na­praw­dę je­steś ry­ce­rzem… Zo­staw go, po­two­rze!

Całe na­pię­cie z ostat­nie­go dnia zmie­ni­ło się w złość. Bez na­my­słu schwy­ci­ła zła­ma­ny patyk i wbiła go w śli­ma­ka. Ten wy­pu­ścił białą pianę i na chwi­lę zwol­nił uścisk. To wy­star­czy­ło, by dziew­czyn­ka ode­rwa­ła go od wo­jow­ni­ka i rzu­ci­ła na zie­mię. Śli­mak bły­ska­wicz­nie za­czął wpełzać pod ziemię, ale Ma­tyl­da krzyk­nę­ła i z całej siły ude­rzy­ła go po­de­szwą buta. Czuła, jak się pod nią wije i pra­wie zwy­mio­to­wa­ła wy­obra­ża­jąc sobie, jak nacisk stopniowo go rozgniata. Mimo tego pod­nio­sła nogę i przy­dep­ta­ła go jesz­cze raz, a potem ko­lej­ny, aż białe ciało zmie­ni­ło się w bez­kształt­ną papkę i cał­ko­wi­cie zmie­sza­ło z gru­da­mi ziemi.

Do­pie­ro wtedy zer­k­nę­ła na wo­jow­ni­ka, który wy­co­fy­wał się w kie­run­ku po­let­ka cu­ki­nii. Był zbyt mały, by mogła do­strzec wyraz jego twa­rzy, ale w ru­chach wy­czu­ła lęk.

– Pa­la­din! Nie ucie­kaj! Już… już wszyst­ko do­brze, znaj­dzie­my zaraz twoją sio­strę i…

Prze­rwał jej zgrzyt. Brzmiał jak ostrze pługa szo­ru­ją­ce o ka­mie­nie, lub nawet kilka ostrzy naraz. Po­wracał w mia­ro­wych od­stę­pach, a po każdym był coraz gło­śniej­szy. Potem za­wtó­ro­wał mu trzask ła­ma­nych ga­łę­zi. Ma­tyl­da nie chcia­ła tra­cić z oczu cu­ki­nio­we­go wo­jow­ni­ka, ale mu­sia­ła się od­wró­cić.

Ga­łę­zie krze­wów na skra­ju pola naj­pierw się roz­chy­li­ły, a potem upa­dły na zie­mię, ścię­te jed­nym ude­rze­niem dłu­gich pa­zu­rów. Stwór kro­czył na nich jak na szczu­dłach, wbi­ja­jąc szty­le­to­wa­te za­koń­cze­nia głę­bo­ko w zie­mię. Be­czuł­ko­wa­ty tułów zwi­sał po­mię­dzy mu­sku­lar­ny­mi no­ga­mi. Cho­ciaż zwie­rzę miało ich czte­ry, spo­sób po­ru­sza­nia się przy­wo­dził na myśl ra­czej owada lub pa­ją­ka. Naga, szara skóra osła­nia­ła drga­ją­ce mię­śnie i od­sta­ją­ce kości. Wzro­stem prze­wyż­szał czło­wie­ka, a same nogi były rów­nie grube jak tors do­ro­słe­go męż­czy­zny.

Ma­tyl­dę naj­bar­dziej prze­ra­ził brak głowy. W po­bli­żu wio­ski na­po­tka­ła kilka nie­bez­piecz­nych zwie­rząt – węże, skor­pio­ny, a nawet za­błą­ka­ne dzi­kie świ­nie, ale wszyst­kie miały głowę, co po­zwa­la­ło choć spró­bo­wać od­gad­nąć, co za chwi­lę zro­bią. To stwo­rze­nie skła­da­ło się je­dy­nie z nóg i kor­pu­su – nie wie­dzia­ła nawet, czy po­ru­sza się przo­dem, tyłem, czy bo­kiem. Przez mo­ment po­my­śla­ła, że skoro nie ma głowy, to nie może rów­nież jej zo­ba­czyć i usły­szeć, a co naj­waż­niej­sze ugryźć.

W tej samej chwi­li na tu­ło­wiu zamajaczyła ja­śniej­sza szpa­ra, która po chwi­li się roz­war­ła. Dziew­czyn­ka zo­ba­czy­ła sze­reg trój­kąt­nych zębów, spo­mię­dzy któ­rych zwi­sa­ły strzę­py mięsa i futer zwie­rząt. Stwór zmie­rzał w jej stro­nę, a ona stała jak spa­ra­li­żo­wa­na. Za­mknę­ła oczy i na­słu­chi­wa­ła zgrzy­tu pa­zu­rów.

Łapa aszra­ka wbiła się w zie­mię tuż przed nią, aż po­czu­ła drże­nie pod­ło­ża. Owionął ją obrzy­dli­wy od­dech stwo­ra, słyszała krople śliny kapiące na ziemię i wy­obra­ża­ła sobie już strasz­ną śmierć w pełnej gni­ją­cy­ch reszt­ek pasz­czy, kiedy z góry do­biegł inny dźwięk. Po­zna­ła go: to był łopot skrzy­deł smoka.

Nagle zro­bi­ło się jasno, aż otwo­rzy­ła oczy. Go­rą­co buch­nę­ło jej w twarz. Padła na zie­mię, osła­nia­jąc głowę rę­ka­mi. Aszrak sta­nął w ogniu. Naj­pierw wydał z sie­bie prze­raź­li­wy kwik, a potem upadł na zie­mię i wił się, wy­ry­wa­jąc przy tym wiel­kie bryły ziemi. Smok wy­lą­do­wał na skra­ju pola i przez chwi­lę ob­ser­wo­wał stwo­ra, aż w końcu wy­pluł z pyska jesz­cze jeden stru­mień ognia. Kiedy dy­mią­ce ciało aszra­ka znie­ru­cho­mia­ło, smok zro­bił kilka kro­ków w stro­nę dziew­czyn­ki, a na­stęp­nie wy­cią­gnął do niej szyję i po­kry­ty łu­ska­mi łeb.

– Przy­by­łeś… by mnie ze­brać, praw­da? Jak owoc… – za­py­ta­ła drżą­cym gło­sem. – Jeśli… jeśli przez to bę­dzie żyła mama, bab­cia, Julia i Fran­ce­sca, Luigi i Enzo… To ja… – Resz­ta słów uto­nę­ła w szlo­chu.

Przez łzy zo­ba­czy­ła, że smok otwie­ra pysk. Kiedy wcze­śniej stała przed aszra­kiem, była zupełnie sztywna, a jej myśli również zwolniły, jakby w środku zamarzła. Teraz uderzył w nią strach, jak uwolnione z klatki zwierzę. Wrzeszczała i cała się trzęsła, dopóki ko­la­na się pod nią ugię­ły, a przed ocza­mi za­tań­czy­ły mrocz­ki.

 

* * *

Ock­nę­ła się na smo­czym grzbie­cie, wci­śnię­ta mię­dzy dwa rzędy płyt kost­ne­go grze­bie­nia. Mróz szczy­pał ją w po­licz­ki i nos, ale od ciała stwo­rze­nia biło cie­pło, jak od gli­nia­ne­go pieca w jej domu. Na wscho­dzie ró­żo­wi­ło się niebo, a oni uno­si­li się ponad ska­li­sty­mi gra­nia­mi. Kiedy ostroż­nie wyj­rza­ła zza płyt, zo­ba­czy­ła ję­zo­ry śnie­gu za­le­ga­ją­ce w żle­bach.

Smok za­to­czył krąg wokół góry o ścię­tym wierz­choł­ku. Kiedy się zbli­ży­li, do­strze­gła, że jest to wy­ga­sły kra­ter, a za stro­my­mi ścia­na­mi ukry­te jest po­kry­te lodem je­zio­ro. Wy­lą­do­wa­li ła­god­nie na jego brze­gu. Smok od­giął szyję i się­gnął po dziew­czyn­kę. Choć jego łeb był po­dob­nej wiel­ko­ści co ona, pre­cy­zyj­nie zła­pał zę­ba­mi za szel­ki i pod­niósł Ma­tyl­dę, a potem po­sta­wił na ziemi.

Przed nią le­ża­ły dwa okrą­głe przed­mio­ty. Na po­cząt­ku wzię­ła je za ka­mie­nie, bo po­kry­ta krysz­tał­ka­mi lodu po­wierzch­nia przy­po­mi­na­ła szorst­ką skałę. Potem do­my­śli­ła się, czym są. Od­wró­ci­ła głowę w stro­nę smoka. Ten sie­dział spo­koj­nie, jakby był prze­ko­na­ny, że Ma­tyl­da wie, co zro­bić.

Przy­po­mnia­ła sobie, jak jej babka uzu­peł­nia­nia magię w ka­mie­niach. Nie znała za­klęć i nie po­tra­fi­ła po­wtó­rzyć słów, ale uło­ży­ła dło­nie na lo­do­wa­tej po­wierzch­ni, a potem przy­mknę­ła oczy. Za­mro­żo­ny przed­miot wy­da­wał się mar­twy, ale wy­star­czy­ło uwie­rzyć, że gdzieś tam, we wnę­trzu, ukry­te jest życie.

Białe krysz­tał­ki wokół jej pal­ców topniały. Fala cie­pła ro­ze­szła się po całej po­wierzch­ni przed­mio­tu, uwal­nia­jąc ją od lodu. Po chwi­li szorst­ka sko­ru­pa za­czę­ła pa­ro­wać. Po­czu­ła wy­raź­nie, że coś do­tknę­ło jej od środ­ka, jakby chcia­ło się przy­tu­lić do dłoni.

Kiedy po­ja­wi­ły się be­stie, za­mie­ni­li­śmy jaja w ka­mień. Stwo­ry plą­dro­wa­ły nasze gniaz­da, po­dob­nie jak wasze osady. Potem nie star­czy­ło nam już magii, by prze­bu­dzić jaja. Zbyt wiele zu­ży­li­śmy na walkę.

– Czy… czy mojej magii star­czy na dru­gie?

Tak. A w przyszłości na wiele wię­cej. Masz w sobie na­sio­no. Na­sio­na kieł­ku­ją i zmie­nia­ją świat. Wła­śnie prze­bu­dzi­łaś jedno z nich. To mój syn, ale ty nadasz mu imię. Weź­miesz go ze sobą. Czu­jesz? Już puka w sko­ru­pę.

– Ale… w mojej wio­sce boją się smo­ków…

Już dość czasu spę­dzi­łaś we­wnątrz kręgu. Nie wy­star­czy się kryć przed be­stia­mi. Trze­ba uwol­nić od nich zie­mię, ka­wa­łek po ka­wał­ku. Mam coś dla cie­bie.

Smok po­now­nie się­gnął na grzbiet. Długo pró­bo­wał coś chwy­cić, aż w końcu mu się udało. Po­sta­wił przed dziew­czyn­ką wia­dro, jedno z tych, w któ­rych przy­nio­sła wodę. We­wnątrz Ma­tyl­da za­uwa­ży­ła dwie po­sta­cie, przy­tu­lo­ne do sie­bie. Kiedy przy­bli­ży­ła twarz, Pa­la­din od­ru­cho­wo za­sło­nił sio­strę. Ma­tyl­da ostroż­nie wy­cią­gnę­ła rękę w stro­nę ro­dzeń­stwa. Wo­jow­nik i jego sio­stra długo się wa­ha­li, aż w końcu każde z nich po­ło­ży­ło dłoń na jed­nym z pal­ców dziew­czyn­ki. Chwi­lę póź­niej ich ciała rozpoczęły metamorfozę w owoce cu­ki­nii.

– Po­trze­bu­ją ro­śli­ny, ich matki! – krzyk­nę­ła Ma­tyl­da. – Tylko ona ich karmi i leczy rany!

So­raya doj­rza­ła. Musi odejść, by wydać na­sio­na. Pa­la­din bę­dzie przy niej do sa­me­go końca. Za­nio­sę was do miej­sca, gdzie try­ska nie tylko źró­deł­ko, ale cały stru­mień magii. Żyją tam lu­dzie, ale nie po­tra­fią z niej ko­rzy­stać. Są jak pusta gleba, po­trze­bu­ją na­sie­nia od­wa­gi i wiary.

– A co z moją wio­ską? Co z mamą i bab­cią, i resz­tą? Źró­dło wy­sy­cha, a cu­ki­nie są znisz­czo­ne!

Twoja babka jest mądrą ko­bie­tą. Za­wsze ma zapas na­sion ma­gicz­nej cu­ki­nii. A źró­dło… cóż, smoki żyją długo, ale mój czas do­bie­ga końca. Wkrót­ce uwol­nię magię, za­war­tą we mnie.

– Czyli… nie zo­ba­czę już ich wszyst­kich? – Ma­tyl­da po­smut­nia­ła.

Nie. Ale może ich dzie­ci i wnuki zo­ba­czą lep­szy świat.

 

* * *

We­szła na skałę. Młody smok nie­zdar­nie wspiął się za nią. Ma­chał przy tym skrzy­dła­mi, jakby pró­bo­wał sobie nimi pomóc, ale na razie tylko ro­bi­ły hałas i młó­ci­ły po­wie­trze. Usiadła na kra­wę­dzi i bujała stopami nad przepaścią. Smok zwi­nął się w kłę­bek i uło­żył łeb na jej ko­la­nach. Po­gła­ska­ła go, a on mruk­nął z za­do­wo­le­niem i wy­pu­ścił ob­ło­czek pary z noz­drzy.

Spoj­rza­ła na dłu­gie za­go­ny cu­ki­nii, które zie­le­ni­ły się w do­li­nie. Wy­da­wa­ło się jej, że w wo­dzie prze­pły­wa­ją­cej przez drew­nia­ne rynny do­strze­ga srebr­ne iskier­ki. Prze­nio­sła spoj­rze­nie wyżej. Na za­cho­dzie rosła bu­rzo­wa chmu­ra. Kiedy wy­tę­ży­ła wzrok, za­uwa­ży­ła, że coś się zbli­ża do pod­sta­wy ob­ło­ków. Z jej per­spek­ty­wy wyglądało jak pchła, ale w rze­czy­wi­sto­ści mu­sia­ło być ogrom­ne. Obiekt znik­nął w chmu­rze. Niebo roz­świe­tli­ła bły­ska­wi­ca, a po dłu­gim cza­sie do­szedł do niej po­mruk grzmo­tu. Smok pod­niósł łeb.

– Spo­koj­nie, Pa­la­din. To tylko deszcz.

Pa­trzy­ła na czer­wień, złoto i sre­bro, które bły­ska­ło we­wnątrz ob­ło­ku, a potem opa­da­ło wraz z kro­pla­mi na zbo­cze od­le­głej góry. Wy­obra­zi­ła sobie, jak Srebr­ne Źró­dło się na­peł­nia, a lu­dzie z jej wio­ski za­dzie­ra­ją głowy. Zamyśliła się.

W świe­cie jest miej­sce na wszyst­ko.

Trze­ba uwol­nić od nich zie­mię, ka­wa­łek po ka­wał­ku.

Wkrótce będzie musiała dokonać wyboru.

– Opo­wiem ci hi­sto­rię o cu­ki­nio­wym ry­ce­rzu, chcesz? – wy­szep­ta­ła do ucha smoka.