Drukowanie żywności

Nastały czasy gdy ludzkość – a przynajmniej jej większość – przestała akceptować zabijanie innych istot, nawet w celu zaspokojenia własnego głodu. Lecz nie, nie zostało to spowodowane jej zwiększoną, tzw. humanitaryzacją. Ludzie, jak to ludzie, nadal mieli w pogardzie wszystkie zwierzęta. Spowodował to wspaniały rozwój ludzkiej biotechnologii i inżynierii genetycznej. Oraz jakże ludzka, ta sama co zawsze, obawa o własne zdrowie i życie. Okazało się bowiem, że możliwe jest “drukowanie” mięsa. Przy czym to drukowane mięso, doskonalsze jest od naturalnego, tak jak syntetyczny diament od swojego pierwowzoru – bo “skaz” wszelakich pozbawione. Wolne od chorób odzwierzęcych, które w przeszłości tak dokuczliwymi dla ludzi były. Nie wspominając już o obniżonej zawartości cholesterolu czy podwyższonym poziomie pożądanych związków.

Lecz technologie te, również inne drzwi otworzyły. Drzwi dla bardziej wyrafinowanych podniebień. Dla tych, którzy przesądów i uprzedzeń się nie boją a wysublimowanie i dobry smak bardzo sobie cenią. Dla doznań smakowych, które przez tysiąclecia zakazane były. Które w więzieniu zwanym “tabu” zamknięto. I które strasznym słowem “kanibalizm”, zostały okrzyknięte.

Jednak słowo to w nowych czasach, wydźwięk groźny zaczęło tracić. Bo o ile wśród narodów zacofanych, nijak konstruktywnej dyskusji prowadzić się nie dało. O tyle tam gdzie WOLNOŚĆ kapitału wartością najwyższą była, rozsądnie do tematu podejść się dawało. Nowa korporacja żywność produkująca (o wdzięcznej nazwie “Drukujemy ze Smakiem”), przed sądami dowiodła, że w ich produkcie żadnego mięsa (w prawnym znaczeniu tego słowa) nie ma. Że wprawdzie pobrano jedną komórkę jako wzór DNA do skopiowania, ale tą właśnie komórkę po skopiowaniu zniszczono. A produkt końcowy nie jest pobierany z ciała człowieka, lecz produkowany w bioreaktorach. I z tego właśnie powodu nie można go nazywać mięsem – podobnie jak napój niepochodzący z gruczołu mlekowego ssaków nie może być nazywany mlekiem. A tym bardziej, nie “ludzkim mięsem” – bo czy człowieka można wyprodukować? Nadmieniono też że, dobrowolny i anonimowy dawca komórki, otrzymał od korporacji odpowiednie wynagrodzenie. Tak już zupełnie mimochodem, prawnicy przed sądem przykłady podobne do tego podawali, że nawet do miliona komórek konsumujemy namiętnie kogoś całując. Trudno orzec, który argument szalę przeważył, ale korporacja uzyskała zakaz nazywania konsumentów swoich produktów “kanibalami”. Jeszcze tylko z rzadka coraz mniej liczni sceptycy “kanibalami homeopatycznymi”, lub dla niepoznaki “homeopatami” ich nazywali (dawnego znaczenia tego słowa nie zupełnie pamiętając).

Ledwie sprawa cała nieco okrzepła i najgorętsze emocje przestała wzbudzać, nowy trend (niby moda) się pojawił. Oto korporacja produkty “premium” wprowadzać zaczęła. Szeroko zakrojone kampanie reklamowe prowadzone przez celebrytów im towarzyszyły. Znana influencerka słowami “Zjedz moją szynkę” nowy produkt reklamowała. Piosenkarz muzyki popowej “Tylko ja mam takie żeberka” w reklamie śpiewał. Doszło do tego, że popularny aktor w telewizji śniadaniowej swoją własną wątróbkę przyrządzał, przepis autorski podając. O wyśmienitym smaku, reporterzy prowadzący jak i sam aktor, zaświadczali. Wszystkie produkty premium, odpowiednie certyfikaty posiadały (razem z testami DNA) oryginalność produktów gwarantujące.

Podczas gdy jedni roztrząsali takie kwestie jak to czy na produktach podawać płeć lub rasę, inni (przeczucia pewne mając) prostsze pytania zadawali. Bo co mianowicie z tymi, którzy jednak diamentów syntetycznych nosić nie chcą? Albo krążek winylowy wolą – mimo, że gorszą jakość od cyfrowego zapisu oferuje? Jednym słowem, co z konsumentami, którzy ponad wszelką miarę naturalność preferują i są w stanie za nią zapłacić?

Tutaj z pomocą “Humanitarne Koło Łowieckie” przyszło. Lecz jak łatwo się domyślić, z powodów przeszkód prawnych, HKŁ mogło funkcjonować tylko w krajach najbardziej WOLNOŚĆ miłujących. Jednocześnie sieć restauracji i turystykę gastronomiczną w nich rozwijając. Nazwę taką przyjęło aby struny sentymentalne pewne poruszyć – bo niestety z dawnej świetności i tradycji, zupełnie nic nie pozostało. Nowe koło bowiem, jedynie “łowieniem” klientów się zajmowało. Na dwie kategorie (konsu– i dawco-klientów) ich dzieląc. Emocje zawczasu studziło i o humanitaryzmie zapewniało, że kontrakt dawco-klienta praktycznie niczym od donacji dawnego dawcy się nie różni. Może tym jedynie, że wskazani przez niego spadkobiercy otrzymają sowite wynagrodzenie. Konsu-klienci zaś mogli być pewni, że dawco-klient za życia i później serię badań odpowiednich przejść musi. Ponadto, każdorazowo dochodzenie przeprowadzone będzie, aby zabójstwo czy samobójstwo wykluczyć. Oczywiście standardy najwyższe, świeżość gwarantujące, również będą zachowane. Wymogi te wszystkie sprawiały, że kontrakty takie, najczęściej tylko młodzi żołnierze i kaskaderzy podpisywali. Ze względu na podaż mocno ograniczoną, po wpłaceniu obowiązkowego wadium, aukcje w restauracjach były przeprowadzane. Szykiem swoim, znacznie przewyższając te onegdaj przez galerie sztuki organizowane.

W tym czasie korporacja nasza (ta “Drukującą ze Smakiem”), kampanię informacyjną przeprowadziła. Aby całkowitą odmienność swoją od HKŁ podkreślić i próby znalezienia jakichkolwiek podobieństw zawczasu ukrócić. I tylko języki złe, plotki kłamliwe wciąż podsycały, jakoby DzS udziały w HKŁ posiadało…