Nieumarli (MASAKRA 2010)

Blade słońce wpełzało na marcowe niebo powoli i jakby bez przekonania, do reszty utraciwszy niedawny wiosenny zapał. Ciszę upstrzonych sprejem blokowisk mąciła jedynie miarowa kanonada kropel umierających na blaszanych parapetach i dźwięki wody ciurkającej w dziurawych rynnach. Czepiające się wszystkiego jęzory gęstej mgły rozdzieliły oblepione nią wieżowce, rodząc archipelag kanciastych wysp na oceanie brudnego mleka. Gdzieś pośrodku, cicho szeleszcząc, poprzez szary świt Poniedziałku Wielkanocnego płynęła ku centrum Miasta rozdygotana, ciemniejąca plama.

Pierwszy zobaczył ich woniejący wilgotną ziemią i tanim winem Grabarz, jowialny gospodarz lokatorów cmentarza na przedmieściach. Oszołomiony, nadal nieprzytomny po świątecznym piciu, zwalczył zwyczajowo opanowującą go w takich sytuacjach kurtuazję wobec nieznajomych i jedynie zszedł z drogi tanecznym krokiem. Zatoczył się i upadł, niezgrabnie czepiając się kościelnego ogrodzenia. Stamtąd, z poczerwieniałą twarzą w mokrej trawie, obserwował niekończący się, chwiejnie powolny przemarsz łuszczących się stóp i owrzodzonych kikutów.

Przemieszczali się w milczeniu, olbrzymia masa wychudłych, powykręcanych ciał, wyzierających spod strzępów kurtek, marynarek i swetrów. Brudna, pokryta liszajami skóra ledwie okrywała pamiętające niekiedy wojnę kości, za połamanymi, zżółkłymi paznokciami czerniła się ziemia. Widoczne tu i tam resztki bród zwisały w strąkach, zaś upstrzone mozaiką plam, strupów i blizn głowy tylko gdzieniegdzie jeszcze nawiedzały kępki włosów. Na wysokości ust ziały czarne jamy, strzeżone przez pijane warty zarobaczonych, sinych pniaków.

Nierówne szeregi zbliżyły się do żeliwnej bramy Kościoła, we mgle przypominającej poszarpaną pajęczynę. Nie zatrzymując się, niczym kierowane jednym umysłem, setki okaleczonych ciał szurając wkroczyły na dziedziniec. Niezauważone przez zapatrzonego w stal nieba Chrystusa na krzyżu, pokonały schody i powoli wkroczyły do ciemniejącego wnętrza kaplicy. Przy wtórze ledwie słyszalnego szmeru, przygięte sylwetki sunęły szarą nawą ku ołtarzowi. Nie unosząc głów i nie czując zapachu kwiatów, oblane na moment karmazynowym blaskiem znad tabernakulum, widmowe postacie wkuśtykały do zakrystii.

Kilkadziesiąt uderzeń serca później obok Kościoła przechodził wracający z nocnej zmiany Stróż. Dorabiający na czarno do szczątkowej emerytury, cierpiący na bezsenność staruszek przeklinał swych pracodawców, gdy zauważył otwierające się drzwi plebanii. Zbliżył się, zaraz jednak zamarł, sparaliżowany widokiem wylewającej się z budynku rzeki. Gdy ta wyłoniła się z cienia rzucanego przez próchniejące mury świątyni, stare serce nie wytrzymało. Skonał dokładnie w chwili, gdy po chodniku obok twarzy przesuwał się zachlapany krwią złoty ornat.

Im bliżej centrum, tym wyższe stawały się budynki, układając się na kształt gigantycznych, ginących w oparze schodów do zamkniętego niewidocznymi chmurami nieba. Przy jednym z wciśniętych pomiędzy wieżowce skrzyżowań stał stary policyjny radiowóz, przygotowany na coroczną batalię z wyposażonymi w wiadra smarkaczami. Za zaparowanymi szybami, w zawalonym papierami wnętrzu, na możliwie rozłożonym siedzeniu wyłożonym koralikami, usiłował drzemać Policjant, wystarczająco pechowy, by pracować w święta. Z płytkiego półsnu wyrwało go zgaśnięcie świateł pod powiekami. Samochód otaczał szczelny kordon wykrzywionych, zgarbionych postaci pozbawionych twarzy. „Nie zamknąłem drzwiczek. Zaleją wóz, skurwysyny.", zdążył pomyśleć.

Gdzieś nieopodal przejechał autobus, bez przekonania prychając na opustoszały przystanek. Przypominający groteskową karykaturę niegdysiejszych wiosennych defilad pochód niestrudzenie sunął wymarłymi ulicami. Ujęte w kleszcze poczerniałych fasad, bezgłośnie błyskających jadowicie zielonymi neonami, prowadziły go przez miejski labirynt. Stopniowo w otoczeniu dokonała się kolejna zmiana – drapacze chmur zostały zastąpione przez spróchniałe kamienice, u podstaw których lśniły przeszklone witryny drogich sklepów i kawiarni. Upiorne szeregi minęły je obojętnie i skierowały się ku otwartej przestrzeni otaczającej pałac należący do Władz. Przed nim zafalowały i przystanęły, by zaraz jednak ponownie ruszyć naprzód. Parę chwil później stłumione krzyki zbudziły parę gołębi z pobliskiej kaplicy.

Ponury wiec został rozwiązany, rozlewając się na dziesiątki drżących strumyków, nie był to jednak koniec. Zwykli mieszkańcy Miasta spali twardo, odsypiając gorliwe świętowanie Zmartwychwstania Pańskiego. Zbudzeni na chwilę psim ujadaniem lub zduszonym jękiem zza ściany przewracali się jedynie na drugi bok, licząc, że ich własne dzieci jeszcze się nie zbudziły. Nie słyszeli skrzypienia otwieranych drzwi. Ten czy ów zdążył poczuć przed twarzą odór gorzejących ran bądź usłyszeć chrobot ciężko stąpającego, okulawionego ciała. Wybrańcy mieli jedyną, i ostatnią, okazję do spojrzenia z bliska w nieludzko pomarszczoną, brunatną twarz z zaropiałymi oczami. Zwykle wbitymi w ziemię.

Tym razem bezdomni mieszkańcy Miasta podnieśli czoła.