To ci się spodoba! (MASAKRA 2010)

Siadasz w ciszy. Będziesz czytał.

 

Wcześniej pobieżnie patrzysz na równe rzędy liter. Póki nie zaczniesz, póki nie wgłębisz się w treść, nic nie znaczą. Zamknięta w nich historia nie istnieje. Ukryte demony drzemią. Ożyją gdy zaczniesz.

Czytasz, więc z pewnością zdarzyło ci się, nie raz i nie dwa, wypożyczyć coś z biblioteki. Prawda? Trzymałeś w ręku podniszczoną książkę, pachnącą drewnem starego regału, pełnego podobnych, obłożonych w szary papier woluminów, a także skumulowanym wspomnieniem wszystkich wcześniejszych czytelników, ich domów, toreb, rąk i któż wie oj tak czego jeszcze.

 

Na pewno, oprócz niewyraźnych śladów palców, jakichś zarysowań, czy zabrudzeń, lekkiego zmarszczenia kartki w miejscu gdzie dotknęła jej nieznana wilgoć ciEkawe, spotkałeś również i bardziej wyraźne ślady poprzednich czytelników. Prawda?

 

Ich notatki.

Jakieś liczby, wyrwane z kontekstu słowa, cokolwiek. Naskrobane ołówkiem, długopisem, jakimś mazakiem, a czasami zupełnie nie wiadomo czym, choć kolor I ZAPACH wydaje się znajomy…

 

Wypisane krzywo na marginesach, czasami u góry bądź u dołu kartki, opisujące, streszczające, bądź komentujące, często bez związku z treścią. Czasami drobnym pismem, starannie wciśnięte między wyrazy o tak i linie.

Bywa, że są to komentarze do treści. Zdarza się, że na pierwszej stronie kryminału ktoś wypisze nazwisko jednego z bohaterów, doda strzałkę i napis „on zabił!". Albo zakreśli kawałek prozy i dopisze „tu jest niezłe". Czasami po kolejnym akapicie lub wypowiedzi bohatera można przeczytać „Co za kretyn".

 

Z podobnymi dopiskami, spotkałem się w książce, którą wypożyczyłem przed kilkoma dniami. Przynajmniej, tak mi się początkowo wydawało.

To Ci się spodoba.

 

Kiedy Marek dotarł do motelu na końcu świata noc trwała już w najlepsze. Migający neon niewielkiej stacji zdawał się być jedynym światłem w promieniu wielu kilometrów. Oczywiście, jeśli nie liczyć tych kilku zadziwiająco samotnych gwiazd i dwóch ogników tlących się niewyraźnie gdzieś daleko. To oN! Mężczyzna przyglądał się im przez moment, trochę zaciekawiony, trochę znudzony. Wreszcie machnął ręką, sięgnął do bagażnika po torbę i wszedł w do odrapanego budynku motelu. Zapomniał o nich zaraz za progiem.

Niesłusznie.

Coś, co stało na skraju szumiącego ponuro lasu, w niemal absolutnych ciemnościach, nie miało kształtu. Zresztą, być może, w najjaśniejszym świetle dnia również było go pozbawione. Nieruchome i ciche. Jeżeli ktoś nieopatrznie znalazłby się w tym miejscu, tuż przed nieuchronną śmiercią, zobaczyłby w ciemności jedynie oczy. Nierzeczywiste i jakby przezroczyste; nieprawdopodobnie ogromne, niemal groteskowe, ale jednocześnie przerażające, swą prawdziwością i bezruchem. Zwierzęco czujne oczy drapieżnika, zawieszone w próżni mroku na wysokości ponad dwóch metrów. Świecące. Ja PatRzę

Nie miało nazwy. Nawet jeżeli takowa istniała, nikt nie decydował się, aby jej używać. Kiedy trzeba było znaleźć jakieś określenie, mieszkańcy okolic mówili po prostu – Zło.

Było w okolicy od dawna.

 

Przerwałem czytanie lekko zirytowany, bardziej jednak zaciekawiony. Oczywiście, nie sama treść książki, która zapowiadała się na standardowe straszydło, wzbudziła moje zainteresowanie. A dopiski.

 

Przyjrzałem się im bliżej.

 

Ładne, napisane ciemnym tuszem albo nie, może mazakiem, może piórem. Czasami tylko dziwacznie pokoślawione. Z tą lub inną za dużą, jakby nerwową literą.

 

 

Zza lady wynurzyły się oczy – ogromne, przekrwione oczy potwora. Marek mimowolnie cofnął się o krok. Twarz starca nie wyrażała niczego.

 

– HYhm?

Dźwięk, jaki wydał z siebie potworny recepcjonista nie przypominał niczego. A już na pewno nie było to „W czym mogę pomóc?".

 

– Chciałbym pokój, na noc.

– HYhm.

Mężczyzna odpowiedział i wyciągnął spod blatu klucz z breloczkiem w kształcie wielkiej dwójki. Skinął głową w kierunku korytarza, kończąc w ten sposób obsługę nowego klienta. „Cudownie", pomyślał Marek. Co, jak co, ale gościu z całą pewnością nie był uroczym Normanem Batesem. „Co za ulga".

 

W tym momencie, po raz pierwszy przyszło mi do głowy, że przecież, parę godzin wcześniej, obok bibliotecznego regału całkiem dokładnie przeglądałem tę książkę. Zdawało mi się nawet, że czytałem fragment z nawiązaniem do „Psychozy" i byłem całkiem pewien, że nie widziałem wtedy tych długich dopisków na pustych częściach kartki. Na pewno…

 

Oczywiście w takich sytuacjach człowiek po prostu nie wierzy sam sobie. Czytałem więc, zanurzony w wygodnym fotelu nie zważając na zapadającą noc, która…

 

 

 

… budziła wszystko, co najgorsze.

Zło zmieniało się.

W ciemności tylko nieznacznie rozjaśnianej blaskiem tandetnych światełek motelu, zmieniało swoje kształty. Już nie było skrytą w mroku złowróżbną nicością i mrokiem, znaczoną jedynie potwornymi oczami. Nabrało kształtów, straszniejszych i posępniejszych niż wszystko.

Dawnych. Odwiecznych. WIELKICH!

Te kształty nie istniały. Nie na tym świecie.

Marek jeszcze raz upewnił się, że drewniany klin powstrzyma okno przed zamknięciem i usiadł na łóżku. Pozwolił by lekki wiatr chłodził mu plecy. Sięgnął po książkę. Obejrzał okładkę, przekartkował i otworzył na pierwszej stronie

 

„Było coraz bliżej. O TaK!", przeczytał i skrzywił się z niesmakiem. Krwawy dopisek na końcu pierwszego zdania zdawał się lekko spływać w dół kartki. ZdAwAł się? Oczywiście, nie było to możliwe. Książka przeleżała przecież zamknięta w torbie ładnych parę godzin.

 

 

 

Przerwałem lekturę. A właściwie chciałem to zrobić. A TY? Oczy same wodziły po kolejnych rzędach liter. „To niemożliwe", w mojej głowie walczyło z „ale jaja!". Czy to możliwe, że to wszystko to…?

 

 

 

Marek ze wstrętem przerzucił kartkę, nie chcąc dotykać długiego dopisku na samym dole bęDzie JAtkA. Ogonek „J" zakręcał tam wielokrotnie zajmując niemal całą przestrzeń pod tekstem, zakrywając numer strony. Mężczyzna instynktownie potarł palcami o siebie. Nadal wydawało mu się, że czerwień napisów jest lepka. „Ale jazda!", pomyślał.

 

W tym czasie Zło sunęło po ścianie budynku, pokrytym śluzem ciałem przyklejając się do odpadającego tynku. Czyż nie jest PIĘKNE? Wielkie oczy patrzyły w górę, prosto w cel – otwarte okno na piętrze. Poruszało się powoli, ale bezszelestnie. Nienaturalnie płynnie. Wolno, ale nieubłaganie.

 

Okno, zza którego, w nagłym powiewie wiatru na chwilę wychyliła się firanka, było coraz bliżej, tuż tuż.

 

Ten zwrot. „To ci się spodoba".

 

Odniosłem wrażenie, że nie przeczytałem go, świadomie przeskakując dalej, na właściwy tekst. A jednak on zabrzmiał w mojej głowie, jakby wypowiedziany przez kogoś bardzo blisko. Tuż tuż.

Czytałem, chcąc odgonić natarczywe, złe myśli.

 

Marek wyraźnie widział ten napis. „Co za głupota", pomyślał, jednak wrócił do lektury.

 

Młoda bohaterka horroru, który czytał, właśnie zorientowała się, że nie jest sama w zamkniętej, cichej bibliotece. Coś nakazywało jej patrzeć na wymazaną krwawymi napisami książkę.

Marek obejrzał się za siebie. Okno było otwarte. Pożółkła firanka powiewała nad parapetem. Poczuł zimniejszy powiew na plecach. Dobrze.

"Za dużo kawy, za mało snu!", próbował sobie tłumaczyć i nieomal w to uwierzył. W pierwszej chwili chciał wstać i zamknąć okno, jednak po chwili wrócił do czytania.

– Bzdura! – powiedział sam do siebie i jego wzrok ponownie spoczął na tekście. Ostatni raz. UmrzeSZ! Już nigdy nie miał patrzeć na nic innego.

 

 

 

„Umrzesz!", to coś szepnęło mi wprost do ucha.

A ja, jak zaklęty w światłach samochodu zając, brnąłem dalej, rzuciłem się ku zbliżającemu się, warczącemu nieznanemu. Witaj cZYTelniKu!

 

 

 

Ogromna i w każdej chwili potężniejąca łapa odsunęła nachalnie atakującą firankę. Potwór wpełzał do pokoju, przelewając się przez parapet. Śliskie, wilgotne ciało niemal bez szmeru zlało się po kaloryferze, a dotknąwszy podłogi stężało i urosło. JESTEM!

 

Pochłonięty lekturą Marek tkwił bez ruchu. Istota wyczuła jego zdenerwowanie. Zauważyła gdy…

… zrozumiał, że nie jest sam. I, że…

… zło obok niego nie istniało na tym świecie, a jednak wyciągnęło do niego obrzydliwe, zaropiałe ręce i Podobało się? ryknęło opluwając go jadowitym śluzem. To Ci się SPOdOba! Jego oczy spłonęły od środka, skóra odeszła od twarzy. UMRZESZ!

 

 

 

Przeczytałem. I usłyszałem.

 

Zło stało już za mną.

Wyczułem je, mimo że nie widziałem.

 

Nie, nie podniosły mi się włosy na karku. Nie mogły, bo lodowate powietrze oDDech usztywniło je na stałe, zmroziło skórę, nie pozwoliło się ruszyć.

 

Było ze mną w pokoju. o tak! Z tyłu. Oczyma wyobraźni, widziałem jak wyciąga nad moim ramieniem długi palec i poruszając nim lekko tworzy krwawe litery na kartkach przede mną

 

Nie obejrzałem się.

 

Zobaczyłem kolejny dopisek, z wydłużonym znakiem za pytania.

POdObałO się?

 

A trochę niżej.

To Ci się SPOdOba!

 

Pierwsze szarpnięcie wyrwało mi ramię… gdzieś w głowie zgrzytnęła miażdżona kość. więcej! Śmierdziało! MNiaM!!! Przez moment widziałem jego oczy.

 

Aż znikło wszystko.