Pomocna bogini

Po­sta­cie:

Mi­ner­wa

Dio­ni­zos

Hades

Zeus

Hera

Atena

 

AKT I

 

Wi­dzi­my pokój pełen re­ga­łów z książ­ka­mi. Na pół­kach, tu i ów­dzie, stoją bi­be­lo­ty, kom­po­nu­ją­ce się z rzę­da­mi skó­rza­nych grzbie­tów. Sam śro­dek po­miesz­cze­nia zaj­mu­je sto­lik ka­wo­wy. Po jego pra­wej stro­nie znaj­du­je się błę­kit­ny, pi­ko­wa­ny fotel, zaś po lewej ka­na­pa w takim samym ko­lo­rze.

Do po­ko­ju wcho­dzi Mi­ner­wa. Po­są­go­wa bo­gi­ni nie­spiesz­nie za­sia­da w fo­te­lu i po­pi­ja z trzy­ma­nej w dłoni fi­li­żan­ki. Wtem roz­le­ga się ner­wo­we pu­ka­nie.

 

MI­NER­WA od­sta­wia­jąc fi­li­żan­kę

 Pro­szę!

 

Do po­miesz­cze­nia, przez dru­gie drzwi, wbie­ga Dio­nio­zos. Opada na ka­na­pę.

 

MI­NER­WA

Witaj, mój drogi. Jak się…

 

DIO­NI­ZOS pod­ry­wa­jąc się na równe nogi

Po­sta­no­wio­ne!

 

MI­NER­WA

Posta… słu­cham?

 

DIO­NI­ZOS

To dziś! Nad­szedł dzień, wy­bi­ła go­dzi­na! W końcu doj­rza­łem do tego, aby po­wie­dzieć: ,,dość!”. Pro­szę bar­dzo! (na­bie­ra po­wie­trza w płuca) DOŚĆ!

 

Mi­ner­wa przy­glą­da się bogu, który na po­wrót siada na ka­na­pie i za­czy­na po­cie­rać dło­nie.

 

MI­NER­WA ostroż­nie do­bie­ra­jąc słowa

Chcesz mi po­wie­dzieć, że w końcu doj­rza­łeś do tego, aby czy­nić to, co za­wsze pra­gną­łeś czy­nić, ale bra­ko­wa­ło ci na to od­wa­gi?

 

DIO­NI­ZOS spo­glą­da na roz­mów­czy­nię z peł­nym uwiel­bie­nia po­dzi­wem

Jak pięk­nie to uję­łaś! Jak zwy­kle, zresz­tą. Tak, moja droga! Dziś to po­czu­łem! Dzi­siaj rano obu­dzi­łem się po ko­lej­nej bibie, po­śród cią­gle pi­ja­ne­go, go­łe­go, obrzy­ga­ne­go to­wa­rzy­stwa i już wie­dzia­łem, że na­stą­pił… prze­skok. Jakby otwar­ła mi się jakaś za­pad­ka w mózgu! Mi­ner­wo! Za­czą­łem nowe życie!

 

MI­NER­WA przy­kła­da­jąc dło­nie do po­licz­ków

Mój drogi, ależ to cu­dow­na wia­do­mość!

 

DIO­NI­ZOS

Praw­da? Ko­niec z bez­myśl­nym, hu­lasz­czym ży­ciem! Ko­niec z fon­tan­na­mi wina i ta­bu­na­mi ko­cha­nic! Dzi­siaj wy­pra­wiam ostat­nią fetę, na któ­rej ogło­szę…

 

Mi­ner­wa odej­mu­je dło­nie od po­licz­ków i wbija wzrok w pod­ło­gę. Ten wy­mow­ny gest nie umyka uwa­dze Dio­ni­zo­sa

 

DIO­NI­ZOS z nie­po­ko­jem

Co się stało?

 

MI­NER­WA po­waż­nie  

To zły po­mysł, Dio­ni­zo­sie.

 

DIO­NI­ZOS

Jak to? (znów pod­ry­wa się na równe nogi i czeka na od­po­wiedź Mi­ner­wy, ale cisza się prze­dłu­ża) O co cho­dzi?! Po­wiedz, pro­szę!

 

MI­NER­WA wzdy­cha, kła­dzie dło­nie na ko­la­nach

Dio­ni­zo­sie, cza­sa­mi warto po­świę­cić dzień czy dwa i po­ob­ser­wo­wać śmier­tel­ni­ków. Przyj­rzeć się co­dzien­ne­mu życiu tych kru­chych istot. Nawet nie wiesz, ile można się od nich na­uczyć. Sia­daj, pro­szę.

 

Za­słu­cha­ny Dio­ni­zos sto­su­je się do po­le­ce­nia.

 

MI­NER­WA

Nie­któ­rzy śmier­tel­ni­cy pi­ja­ją za dużo wina. Wielu koń­czy w rynsz­to­ku, ale są i tacy, któ­rzy pró­bu­ją się ra­to­wać. Udaje się tym, któ­rzy bez ce­re­gie­li od­rzu­ca­ją pu­char ze słod­ką tru­ci­zną. Spójrz na sie­bie – są­dzisz, że już dziś roz­po­czą­łeś nowe życie. To nie tak, mój drogi! W tej chwi­li wciąż ści­skasz w dłoni swój pu­char i choć go nie­na­wi­dzisz – tak, jak nie­któ­rzy lu­dzie nie­na­wi­dzą wina, które za­tru­wa ich ciała i umy­sły – wciąż nie po­tra­fisz go od­rzu­cić! Masz w sobie go­to­wość, mię­śnie już na­prę­ża­ją się do wy­ko­na­nia prze­ło­mo­we­go, pięk­ne­go ruchu, a ty… a ty mó­wisz o po­że­gnal­nej uczcie! Och, wi­dzia­łam to tyle razy! Jeden łyk, ma­lut­ki ły­czek, a potem ko­niec z tru­ci­zną…! Tym­cza­sem jeden łyk po­cią­ga za sobą drugi, drugi trze­ci, a potem… a potem pu­char fak­tycz­nie wy­la­tu­je przez okno. Ale ten, kto nim cisną, rzuca się w ślad za nim, aby zli­zać ostat­nie kro­ple z bruku!

 

DIO­NI­ZOS wy­da­je z sie­bie prze­ra­żo­ny okrzyk

Nie! Ja tak nie chcę! Co mam robić, Mi­ner­wo?! Pomóż mi, bła­gam!

 

MI­NER­WA uśmie­cha­jąc się pro­mien­nie

Roz­wią­za­nie jest pro­ste. Udasz się do świę­te­go gaju na wy­spie Kos, gdzie przez mie­siąc bę­dziesz wiódł żywot pu­stel­ni­ka. Mu­sisz po­ścić i od­da­wać się me­dy­ta­cjom. Wy­ru­szaj czym prę­dzej, nie mó­wiąc ni­ko­mu! Od­rzuć pu­char! Za mie­siąc bę­dziesz nową, czy­stą isto­tą!

 

DIO­NI­ZOS wsta­je, za­czy­na krą­żyć po po­ko­ju

Ale ja nie mogę tak znik­nąć na mie­siąc! I to w ta­jem­ni­cy! Mam tyle obo­wiąz­ków, tyle spraw…

 

Mi­ner­wa zgina palce tak, jakby trzy­ma­ła w dłoni pu­char. Przy­kła­da nie­ist­nie­ją­cy brzeg na­czy­nia do ust i od­chy­la głowę.

 

DIO­NI­ZOS

Nie! Nie! Od­rzu­cam to plu­ga­stwo! Że­gnaj, Mi­ner­wo! Zo­ba­czy­my się za mie­siąc!

 

Dio­ni­zos wy­bie­ga. Mi­ner­wa czeka kil­ka­na­ście se­kund, po czym wy­bu­cha śmie­chem. Re­cho­cze długo, trzy­ma­jąc się za brzuch. W końcu udaje jej się opa­no­wać, sięga po fi­li­żan­kę. Wy­pi­ja łyk i wła­śnie wtedy roz­le­ga się pu­ka­nie do drzwi. Bo­gi­ni krztu­si się, por­ce­la­na omal nie wy­pa­da jej z ręki. Z tru­dem od­sta­wia ją na sto­lik.

 

 MI­NER­WA wciąż po­ka­słu­jąc

Pro…szę!

 

Hades wsuwa głowę przez drzwi. Na jego twa­rzy widać zmie­sza­nie.

 

HADES

Czy można?

 

MI­NER­WA

Za…ekhm!…za­pra­szam, mój drogi!

 

Bóg czła­pie w stro­nę ka­na­py, siada. Mil­czy.

 

HADES nie­ocze­ki­wa­nie, jakby o czymś sobie przy­po­mniał

Nie przy­cho­dzę chyba zbyt wcze­śnie?! Tak się zło­ży­ło, że dzi­siaj mo­głem…

 

MI­NER­WA

Ależ nie! Nie mia­łam dziś żad­nych zajęć! Od rana le­niu­chu­ję, cze­ka­jąc na cie­bie!

 

To wy­zna­nie spra­wia, że Hades – dry­blas o su­ro­wej twa­rzy – spusz­cza wzrok ni­czym uczniak. Ale już po chwi­li wle­pia spoj­rze­nie w Mi­ner­wę.

 

HADES bez­na­mięt­nym tonem

Ja już dłu­żej nie mogę, Mi­ner­wo. Je­stem o krok od sza­leń­stwa.

 

MI­NER­WA

Wierz mi, że praw­dzi­we sza­leń­stwo nie przy­pa­da w udzia­le bogom.

 

HADES marsz­cząc brwi

Mia­łem na myśli to, że…

 

MI­NER­WA

O, de­ner­wu­jesz się!

 

HADES bie­rze głę­bo­ki wdech

Nie, wcale nie. Ja…

 

MI­NER­WA tonem nie­zno­szą­cym sprze­ci­wu

Ty wprost pło­niesz ze zło­ści!

 

HADES wrzesz­czy

Wcale nie!

 

Bo­gi­ni przy­kła­da dło­nie do pier­si i wbija plecy w opar­cie fo­te­la. Hades za­kry­wa oczy ra­mie­niem. Do­pie­ro po chwi­li jest gotów spoj­rzeć Mi­ner­wie w oczy.

 

HADES

Wy­bacz mi. Ja na­praw­dę czuję, że od­cho­dzę od zmy­słów. Cią­gle za nią tę­sk­nię. Z każ­dym dniem coraz bar­dziej.

 

MI­NER­WA

Na na­szym ostat­nim spo­tka­niu mó­wi­łeś, że oswa­jasz się z tę­sk­no­tą.

 

HADES

Tak my­śla­łem. Ale już tego sa­me­go dnia byłem pe­wien, że oszu­ku­ję sa­me­go sie­bie. Przed ocza­mi cią­gle mam twarz Per­se­fo­ny, w uszach jej ostat­nie słowa. Ona tak bar­dzo mnie nie­na­wi­dzi. A ja przed wszyst­ki­mi muszę uda­wać, że nie­na­wi­dzę jej rów­nie mocno. Tylko przy tobie po­zwa­lam sobie na… oka­za­nie tego… (po­cią­ga nosem, ocie­ra łzę) Je­stem ci bar­dzo wdzięcz­ny za to, co dla mnie ro­bisz.

 

MI­NER­WA ła­god­nie i cicho

Ha­de­sie, myślę, że na­de­szła pora na roz­wią­za­nie two­ich pro­ble­mów.

 

HADES pro­stu­jąc się gwał­tow­nie

Jak to?!

 

MI­NER­WA

Przez ostat­nie pół roku mówię ci, że po­wi­nie­neś stop­nio­wo oswa­jać się ze stra­tą, dać sobie czas na za­ak­cep­to­wa­nie tego, że twoja uko­cha­na już do cie­bie nie wróci. Jed­nak widzę, że ta stra­te­gia nie dzia­ła. Trze­ba spró­bo­wa­nie cze­goś in­ne­go.

 

HADES

Co­kol­wiek po­wiesz!

 

MI­NER­WA

Udaj się do świę­te­go gaju na wy­spie Kos i wy­praw tam ostat­nią, po­że­gnal­ną ucztę na cześć uko­cha­nej.

 

HADES klasz­cze dłoń­mi

Do­brze! Zaraz poślę po Dio­ni­zo­sa…

 

MI­NER­WA

Nie! Tego nie rób! Nie mie­szaj do tego bogów! Dla nich je­steś wście­kłym panem pod­zie­mi, a nie roz­go­ry­czo­nym, opusz­czo­nym ko­chan­kiem! Mu­sisz po­ka­zać swoje praw­dzi­we ob­li­cze! Za­proś garst­kę śmier­tel­ni­ków, naj­le­piej po­etów, któ­rzy naj­peł­niej zro­zu­mie­ją twój ból!

 

HADES

Czy to po­mo­że? Czy dzię­ki temu w końcu o niej za­po­mnę?

 

MI­NER­WA

To za­le­ży wy­łącz­nie od cie­bie. Jeśli po­trak­tu­jesz tę ucztę jako sym­bo­licz­ne po­że­gna­nie i ob­na­żysz swą duszę przed ziem­ski­mi piew­ca­mi pięk­na… tak, wtedy naj­pew­niej uwol­nisz się od brze­mie­nia!

 

HADES wsta­jąc

Dla­cze­go wła­śnie na wy­spie Kos?

 

MI­NER­WA wzdy­cha i kręci głową

Mój drogi! Od na­sze­go pierw­sze­go spo­tka­nia po­dej­rze­wa­łam, że bę­dziesz mu­siał wy­pra­wić tę ucztę. Bra­łam pod uwagę różne miej­sca i do­szłam do wnio­sku – po­zna­jąc cię bli­żej – że gaj na wy­spie Kos bę­dzie od­po­wied­ni. Za­ufaj mi.

 

Hades kwi­tu­je jej słowa ski­nie­niem głowy i rusza w stro­nę drzwi. Już wy­cią­ga dłoń ku klam­ce, ale po­wścią­ga ten gest i od­wra­ca się do Mi­ner­wy.

 

HADES

Mi­ner­wo, nigdy ci tego nie mó­wi­łem, ale czuję się wy­róż­nio­ny. Tym, że to wła­śnie ja mogę czer­pać z two­jej bez­gra­nicz­nej mą­dro­ści.

 

MI­NER­WA

To nic nad­zwy­czaj­ne­go, Ha­de­sie. (zni­ża­jąc głos do szep­tu) To ty je­steś nad­zwy­czaj­ny.

 

Hades uśmie­cha się, ocie­ra łzę i wy­bie­ga z po­ko­ju.

 

MI­NER­WA prze­cią­ga­jąc się

No, le­piej wyjść nie mogło!

 

Wsta­je z fo­te­la i wy­cho­dzi z po­ko­ju

 

AKT II

 

W ga­bi­ne­cie Mi­ner­wy pa­nu­je mrok. Roz­le­ga się na­tar­czy­we pu­ka­nie do drzwi, po któ­rym do środ­ka po­spiesz­nie wcho­dzą Hera i Zeus.

 

ZEUS roz­glą­da­jąc się po pu­stym po­ko­ju

A jeśli jej nie ma?

 

HERA

A niby gdzie ma być?! No chyba, że się łaj­da­czy po nocy z ja­kimś łaj­da­kiem two­je­go po­kro­ju!

 

ZEUS prze­wra­ca­jąc ocza­mi

Ko­cha­nie, stać cię na za­baw­niej­sze przy­cin­ki!

 

HERA wy­bu­cha krót­kim, po­zba­wio­nym ra­do­ści śmie­chem

Ach, no tak, nie je­stem do­sta­tecz­nie za­baw­na! Czyż to nie jest ko­lej­ny, ty­siąc dwie­ście trzy­dzie­sty piąty powód do tego, żeby mnie zdra­dzać?! Pew­nie, że jest!

 

Zeus nie de­cy­du­je się na ri­po­stę. Za­le­ga cisza, którą po chwi­li prze­ry­wa jego żona.

 

HERA

No, co tak sto­isz?! Zapal świe­ce!

 

Zeus po­słusz­nie zbli­ża się do pa­ra­pe­tu, na któ­rym stoi wie­lo­ra­mien­ny świecz­nik. Przy­kła­da palce do ko­lej­nych kno­tów, te zaj­mu­ją się ogniem. Hera ob­ser­wu­je go przez chwi­lę w mil­cze­niu.

 

HERA

Mówię ci, że Te­jre­zjasz też by nam po­mógł.

 

ZEUS

Może by i po­mógł, gdy­byś mu wtedy nie wy­dłu­ba­ła oczu.

 

HERA gwał­tow­nie zwra­ca się w stro­nę męża

Chce­my, żeby ktoś nas wy­słu­chał, a nie po­dzi­wiał! Uszu mu nie ob­cię­łam!

 

ZEUS

Taak, dzię­ki temu usły­szał, że kiedy na­stęp­nym razem ośmie­li się wtrą­cić, to obe­tniesz mu nie uszy, a co in­ne­go…

 

Otwie­ra­ją się dru­gie drzwi – te, z któ­rych ko­rzy­sta Mi­ner­wa. Bo­gi­ni, ubra­na w zwiew­ny szla­frok, ma roz­pusz­czo­ne włosy. Brak ma­ki­ja­żu i bi­żu­te­rii do­dat­ko­wo wska­zu­je na to, że do­pie­ro co wsta­ła z łóżka.

 

MI­NER­WA

Hero! Zeu­sie! Co się stało?!

 

HERA

Ach, moja droga! Wy­bacz, że nie­po­ko­imy cię o tak nie­bo­skiej porze! (bie­rze Mi­ner­wę w ra­mio­na, bo­gi­nie wi­ta­ją się trze­ma bez­kon­tak­to­wy­mi ,,ca­łu­ska­mi” w po­licz­ki).

 

MI­NER­WA

Witaj, Zeu­sie!

 

Bóg pio­ru­nów wita się sztyw­nym ukło­nem.

 

MI­NER­WA wska­zu­jąc na ka­na­pę

Sia­daj­cie, pro­szę!

 

Mał­żeń­stwo siada na prze­ciw­le­głych koń­cach ka­na­py. Zeus za­kła­da nogę na nogę i krzy­żu­je ra­mio­na. Hera przyj­mu­je po­zy­cję bar­dziej otwar­tą, ale i ule­głą za­ra­zem, zsu­wa­jąc się na brzeg sie­dzi­ska i opie­ra­jąc dło­nie na ko­la­nach.

 

MI­NER­WA

Czy mo­że­cie po­wie­dzieć…

 

HERA wcho­dząc jej w słowo

Mi­ner­wo, znamy się nie od dziś, więc przej­dę do rze­czy: na Olim­pie krążą plot­ki, że je­steś ce­nio­ną spe­cja­list­ką od roz­wią­zy­wa­nia wszel­kich pro­ble­mów. Można po­wie­dzieć, że u nas każdy za­zdro­ści Rzy­mia­nom tego, że mają swoją… do­rad­czy­nię.

 

MI­NER­WA

To bar­dzo mi po­chle­bia!

 

HERA

Oczy­wi­ście nikt nie wy­ra­ża tego wprost, nie myśl sobie! Wszy­scy ra­czej z was szy­dzą, cho­ciaż wcale bym się nie zdzi­wi­ła, gdyby ktoś od nas po­sta­no­wił zło­żyć ci wi­zy­tę…

 

MI­NER­WA bez mru­gnię­cia okiem

Nic mi na ten temat nie wia­do­mo.

 

HERA

A więc je­ste­śmy pierw­si, no pięk­nie. Za­sta­na­wiasz się pew­nie, czemu?

 

Py­ta­nie wcale nie jest re­to­rycz­ne, Hera ocze­ku­je od­po­wie­dzi. Mi­ner­wa spla­ta dło­nie i przy­kła­da palce wska­zu­ją­ce do brody.

 

MI­NER­WA

Zga­du­ję, Hero, że pro­ble­mem jest wasza re­la­cja. Ty masz dość cią­głych zdrad Zeusa i nie­ustan­nie ro­bisz mu z tego po­wo­du wy­rzu­ty, a on czuje się przez cie­bie bez­za­sad­nie ata­ko­wa­ny i ogra­ni­cza­ny, po­nie­waż wią­żąc się z nim, wie­dzia­łaś, że nie mo­żesz li­czyć na zwią­zek opar­ty na wier­no­ści.

 

Hera wy­da­je z sie­bie wes­tchnię­cie, z kolei Zeus zmie­nia uło­że­nie ciała i sie­dzi teraz w spo­sób nie­mal iden­tycz­ny jak jego po­ło­wi­ca.

 

ZEUS

Mi­ner­wo, skąd wiesz…

 

Hera uci­sza męża ge­stem, nawet na niego nie pa­trząc. Nie wy­glą­da na za­chwy­co­ną.

 

HERA

Wy­bacz, ale na mnie to nie robi wra­że­nia. Za­ser­wo­wa­łaś nam parę oczy­wi­sto­ści!

 

MI­NER­WA kiwa głową

Ow­szem. Zeus sły­nie z roz­wią­zło­ści, ty zaś – z su­ro­wo­ści. Do­tych­czas nie po­wie­dzia­łam ni­cze­go od­kryw­cze­go, ale za­mie­rzam zro­bić to teraz: złość, którą ży­wisz do męża o jego zdra­dy, jest ni­czym wobec stra­chu, któ­rym na­pa­wa cię myśl o tym, że Zeus mógł­by od cie­bie odejść.

 

HERA wy­bu­cha swoim nie­ra­do­snym śmie­chem

Ha! A to dobre! My­ślisz, że aż tak mi na nim za­le­ży?!

 

MI­NER­WA

Oczy­wi­ście, że tak.

 

HERA spo­glą­da na onie­mia­łe­go Zeusa

Pro­szę bar­dzo! Może w tym mo­men­cie wstać i odejść, nie uro­nię ani jed­nej łzy!

 

MI­NER­WA spo­koj­nie

Mó­wisz tak dla­te­go, bo wiesz, że tego nie zrobi.

 

HERA

Aku­rat!

 

ZEUS po­tul­nie zwra­ca się do Hery

Skar­bie, nie mu­sisz się bać, ja cię nie opusz­czę…

 

HERA

Milcz, łaj­da­ku! Idź sobie w cho­le­rę choć­by zaraz!

 

Hera wy­bu­cha pła­czem, chowa twarz w dło­niach. Zeus przy­su­wa się i po­kle­pu­je ją po ple­cach.

 

MI­NER­WA ostro

A tobie to od­po­wia­da!

 

ZEUS za­sko­czo­ny

Co?

 

MI­NER­WA

Układ, który stwo­rzy­łeś! Dla­cze­go tak usil­nie za­bie­ga­łeś o rękę Hery?! Do­brze wie­dzia­łeś, że jest bo­gi­nią za­bor­czą i dumną! Nie mo­głeś pojąć za żonę Afro­dy­ty albo któ­rejś z nimf? Prze­cież one nie mia­ły­by nic prze­ciw­ko twoim pod­bo­jom!

 

ZEUS ci­chut­ko

Prze­cież sama po­wie­dzia­łaś, że Hera wie­dzia­ła, na co się pisze…

 

MI­NER­WA

Pew­nie, że wie­dzia­ła! Ale Hera, przyj­mu­jąc twoje oświad­czy­ny, kie­ro­wa­ła się praw­dzi­wą, ślepą mi­ło­ścią! Czy ty mo­żesz po­wie­dzieć to samo o sobie? Ile tam było mi­ło­ści, a ile kal­ku­la­cji? Może zwy­czaj­nie po­trze­bo­wa­łeś kogoś, kto każ­de­go dnia bę­dzie umie­rał z za­zdro­ści?

 

ZEUS krzy­czy

Ale ja ją ko­cham!

 

MI­NER­WA od­po­wia­da­jąc krzy­kiem

Może ko­chasz je­dy­nie jej za­zdrość!?

 

ZEUS krzy­cząc jesz­cze gło­śniej

To nie­praw­da!

 

MI­NER­WA

Ach, tak? A czym dla cie­bie jest mi­łość, o gro­mo­wład­ny? Nie­któ­rzy lu­dzie, a nawet bo­go­wie, dla mi­ło­ści od­da­li­by życie! A ty nie po­tra­fisz nawet po­wścią­gnąć chuci!

 

Zeus otwie­ra usta, ale szyb­ko je za­my­ka. Po­chy­la się, ma­su­je skro­nie dłoń­mi.

 

MI­NER­WA spo­koj­nie

Moi dro­dzy. Przy­ja­cie­le. Wy­bacz­cie, że roz­ma­wiam z wami w ten spo­sób. Gdy­by­śmy znaj­do­wa­li się w innej sy­tu­acji, nie po­zwo­li­ła­bym sobie na po­dob­ną po­ufa­łość, wierz­cie mi. Ale tu nie cho­dzi o to, aby było wam przy­jem­nie, ale żeby uzdro­wić waszą re­la­cję. Bo ja uwa­żam, że ist­nie­je dla was wspól­na przy­szłość.

 

Na te słowa mał­żon­ko­wie wy­raź­nie się oży­wia­ją.

 

HERA

Na­praw­dę?

 

MI­NER­WA

Tak. Wy­bacz, że do­pro­wa­dzi­łam cię do łez, Hero. A ty, Zeu­sie, daruj mi moje oskar­że­nia. Ko­chasz swoją żonę, je­stem tego pewna, ale jest to mi­łość, nad którą trze­ba pra­co­wać. Nad którą oboje mu­si­cie pra­co­wać.

 

ZEUS

Ale jak?!

 

MI­NER­WA

Wy­trwa­le. Cięż­ko. Każ­de­go dnia, każ­dej go­dzi­ny, każ­dej mi­nu­ty. Ale po kolei. Na wy­spie Kos macie taki uro­czy, świę­ty gaj. Czym prę­dzej tam ru­szaj­cie. Pora na drugi mie­siąc mio­do­wy! Tylko wy dwoje! Wspól­ne po­sił­ki, dłu­gie spa­ce­ry, szcze­re roz­mo­wy, na­mięt­ne noce… Na­sy­ci­cie się sobą na­wza­jem, po­now­nie uwie­rzy­cie, że po­tra­fi­cie być dla sie­bie do­brzy. A potem bę­dzie­cie się u mnie re­gu­lar­nie zja­wiać, abym mogła kie­ro­wać wa­szy­mi kro­ka­mi na za­wi­łej, ale pięk­nej ścież­ce mi­ło­ści!

 

HERA wsta­je

Moja droga! (wy­cią­ga ręce do Mi­ner­wy) Ser­decz­nie ci dzię­ku­je­my!

 

ZEUS wsta­je i mówi cicho, jakby sam do sie­bie

Świet­nie! Po­je­dzie­my sobie na Kos albo na Kretę…

 

MI­NER­WA krzy­czy

NIE! Żadna Kreta! Świę­ty gaj na wy­spie Kos! Ko­niecz­nie tam! Pa­mię­taj­cie!

 

Mał­żon­ko­wie po­kor­nie ki­wa­ją gło­wa­mi, nie do­py­tu­ją o nic wię­cej. Rzu­ca­ją ,,do wi­dze­nia” i wy­cho­dzą. Mi­ner­wa rusza ku dru­gim drzwiom, chi­cho­cząc. Kiedy za­my­ka je za sobą, śmie­je się już na całe gar­dło.

 

AKT III

 

Ga­bi­net tonie w sza­ro­ści, deszcz bębni o szyby. W od­da­li sły­chać po­mru­ki burzy. Do po­miesz­cze­nia, ta­necz­nym kro­kiem, wcho­dzi Mi­ner­wa. Ubra­na jest w ko­lo­ro­wą su­kien­kę, w sam raz na pik­nik. Nuci pod nosem, ko­ły­sze bio­dra­mi – jej na­strój zdaje się za­prze­czać pa­nu­ją­cej na ze­wnątrz aurze. Bo­gi­ni ści­ska w dłoni bu­tel­kę wina. Kła­dzie ją na stole, po czym wy­cią­ga z kre­den­su dwa kie­lisz­ki. Roz­le­ga się pu­ka­nie.

 

MI­NER­WA

Pro­szę!

 

Wcho­dzi Atena. Ma na sobie su­kien­kę w kwia­ty.

 

ATENA

Dzień dobry!

 

MI­NER­WA

Dzień dobry, ko­cha­na!

 

Bo­gi­nie biorą się w ra­mio­na, wy­mie­nia­ją trzy nie­do­ty­kal­skie bu­ziacz­ki.

 

MI­NER­WA

Sia­daj, pro­szę!

 

ATENA siada na sofie i za­cie­ra ręce

Po­le­waj, jest co świę­to­wać! Mu­sisz mi wszyst­ko opo­wie­dzieć, bo umie­ram z cie­ka­wo­ści!

 

MI­NER­WA

Z roz­ko­szą!

 

Rzym­ska bo­gi­ni roz­le­wa wino do kie­lisz­ków.

 

ATENA

Mów, pro­szę!

 

MI­NER­WA

For­tu­na sprzy­ja­ła nam jak nigdy. Wy­obraź sobie, że tego sa­me­go dnia Dio­ni­zos, bied­ny głu­piec, i Hades, jesz­cze głup­szy i jesz­cze bied­niej­szy, do­brnę­li do gra­ni­cy. Za wszel­ką cenę chcie­li po­rzu­cić to, co ich uniesz­czę­śli­wia.

 

ATENA

Dio­ni­zos miał dość roz­pust­ne­go życia, a Hades pra­gnął za­po­mnieć o Per­se­fo­nie.

 

MI­NER­WA

Zga­dza się. Ten pierw­szy ubz­du­rał sobie, że oto jest gotów, aby od zaraz roz­po­cząć nowe życie. Po­le­ci­łam mu, żeby w takim razie udał się na wyspę Kos i po­ścił tam przez mie­siąc. Mie­siąc to sporo czasu, byłam pewna, że znaj­dzie się oka­zja do tego, aby uprzy­krzyć życie świe­żo upie­czo­ne­mu pu­stel­ni­ko­wi. No i pro­szę – zaraz po nim wpada tu zgnę­bio­ny Hades, któ­re­mu po­le­cam osta­tecz­nie po­że­gnać się z Per­se­fo­ną i wydać ucztę na jej cześć. Gdzie? W świę­tym gaju na wy­spie Kos!

 

ATENA

Ha! Do­brze wie­dzia­łaś, że kiedy Hades spo­tka Dio­ni­zo­sa, nie przy­zna się do tego, że wy­pra­wia ucztę na cześć tej, o któ­rej mówi z po­gar­dą…

 

MI­NER­WA

Tak jest – przed kim jak przed kim, ale przed Dio­ni­zo­sem nie śmiał­by wyjść na sen­ty­men­tal­ne­go mię­cza­ka. Byłam pewna, że Hades na po­cze­ka­niu za­ser­wu­je ja­kieś kłam­stwo i, rzecz jasna, za­pro­si na im­pre­zę rów­nież Dio­ni­zo­sa, a wręcz wy­mu­si na nim rolę sta­ro­sty…

 

ATENA

…któ­rej Dio­ni­zos nie od­mó­wi, bo wów­czas mu­siał­by przy­znać, że zre­zy­gno­wał z hu­lasz­cze­go życia, a przed zgorzk­nia­łym, iro­nicz­nym Ha­de­sem nie bę­dzie miał na to od­wa­gi! Ge­nial­ne! Ale prze­cież to nie wszyst­ko, to le­d­wie po­czą­tek! Jakim cudem, moja droga, do­pro­wa­dzi­łaś Zeusa do ta­kie­go stanu, że od ty­go­dnia cały glob drży w po­sa­dach…?

 

W tym mo­men­cie roz­le­ga się po­tęż­ny huk, pio­run ude­rzył gdzieś bli­sko. Obie bo­gi­nie aż pod­ska­ku­ją, a potem wy­bu­cha­ją śmie­chem.

 

MI­NER­WA

To ko­lej­ny, pro­mien­ny uśmiech for­tu­ny! Otóż Hera i Zeus przy­szli do mnie w nocy…

 

ATENA krzy­czy

Nie wie­rzę!

 

MI­NER­WA z em­fa­zą

Wła­śnie tak! Ze­rwa­li mnie z łóżka, żebym roz­wi­kła­ła ich pro­ble­my mał­żeń­skie. A ja na­mie­sza­łam im w gło­wach tak, że zgo­dzi­li się odbyć drugi mie­siąc mio­do­wy… w świę­tym gaju na wy­spie Kos!

 

ATENA

Och, z tego mu­sia­ło wy­nik­nąć ja­kieś nie­szczę­ście!

 

MI­NER­WA

Ow­szem! Choć przy­zna­ję, że nie wszyst­ko po­to­czy­ło się po mojej myśli. Ale naj­waż­niej­sze się udało – przy­pusz­cza­łam, że kiedy Zeus i Hera tra­fią na ucztę Ha­de­sa, Hera po­sta­no­wi go uwieść, a sfru­stro­wa­ny i zbo­la­ły bóg pod­zie­mi nie bę­dzie umiał się jej oprzeć…

 

ATENA

Skąd wie­dzia­łaś, że Hera…

 

MI­NER­WA

Cóż, nie będę uda­wać, że po­tra­fię prze­wi­dzieć wszyst­ko. Ale bio­rąc po­praw­kę na to, co na­ga­da­łam Herze i Zeu­so­wi, oraz na to, że dobry los mi sprzy­jał…

 

ATENA

Pięk­nie! Lecz co nie po­szło po two­jej myśli?

 

MI­NER­WA wzdy­cha

Li­czy­łam na to, że osza­la­ły ze zło­ści i za­zdro­ści Zeus wy­pra­wi ogól­no­świa­to­we ba­cha­na­lia, aby do­piec Herze. Wów­czas ma­rzą­cy o świę­tym spo­ko­ju Dio­ni­zos miał­by pełne ręce ro­bo­ty. Tym­cza­sem gro­mo­wład­ny po­sta­no­wił wy­ła­do­wać się w inny spo­sób, choć w ra­mach ze­msty na­pło­dzi też pew­nie z tuzin bę­kar­tów…

 

ATENA

No cóż, upie­kło się na­sze­mu stru­dzo­ne­mu Dio­ni­zo­so­wi. Za to Ha­de­so­wi współ­czu­ję…

 

MI­NER­WA

Tak! Gniew Zeusa jest ni­czym w po­rów­na­niu z to­wa­rzy­stwem tam­tej jędzy…

 

Obie bo­gi­nie znów chi­cho­czą, po czym opróż­nia­ją swoje kie­lisz­ki. Mi­ner­wa roz­le­wa nową por­cję.

 

MI­NER­WA

Wiesz, moja droga, co w tym wszyst­kim jest naj­bar­dziej tra­gicz­ne? Ci bied­ni głup­cy fak­tycz­nie wie­rzą w to, że mogę co­kol­wiek zmie­nić. Że mogę nadać ich nud­ne­mu, nie­śmier­tel­ne­mu życiu nowy sens. Ale żeby to uczy­nić, mu­sia­ła­bym zmie­nić ich sa­mych, a to prze­cież nie­moż­li­we. Śmier­tel­ni­cy są w dużo lep­szej sy­tu­acji. Miesz­cząc w sobie cząst­kę każ­de­go z nas, są jak glina, którą można swo­bod­nie ugnia­tać. A nawet potem, kiedy wy­da­je im się, że za­sty­gli w swych for­mach, wciąż można ich zmie­nić, choć­by tłu­kąc i kle­jąc na nowo.

 

ATENA

Ech, to nie­spra­wie­dli­we, że tylko my je­steśmy na tyle mądre, aby to pojąć.

 

MI­NER­WA

To praw­da. Mamy też na tyle mą­dro­ści, by za­ak­cep­to­wać to, że z na­tu­ry je­ste­śmy pod­stęp­ny­mi su­ka­mi, więc snu­cie in­tryg spra­wia nam czy­stą przy­jem­ność! 

 

ATENA

Ech, nie mo­gły­by­śmy mieć mą­dro­ści, ale i dobra w sercu?  

 

MI­NER­WA

A czyż śnieg nie mógł­by być cie­pły?

 

Atena unosi kie­li­szek, pije do dna. Mi­ner­wa chce go na­peł­nić, ale bo­gi­ni na­kry­wa szkło dło­nią.

 

ATENA

Nie, moja droga! Będę się zbie­rać! Ale naj­pierw… (sięga do kie­sze­ni, wyj­mu­je z niej złotą spin­kę do wło­sów i kła­dzie ją na sto­li­ku). Pro­szę!

 

MI­NER­WA krzy­czy i pod­no­si spin­kę

Jaka ślicz­na!

 

ATENA

Za­słu­ży­łaś na nią, moja droga!

 

MI­NER­WA oglą­da­jąc po­da­rek ze wszyst­kich stron

Dla ta­kich pięk­nych pre­zen­tów warto się sta­rać! Na­stęp­nym razem spi­szę się jesz­cze le­piej!

 

ATENA wzdy­cha

Ech, o ile spra­wa w końcu się nie wyda…

 

MI­NER­WA

Ależ to nie­moż­li­we! Przede wszyst­kim – ci dumni głup­cy ni­ko­mu się nie przy­zna­ją, że ko­rzy­sta­li z moich porad, więc ni­cze­go mię­dzy sobą nie usta­lą! A nawet jeśli któ­reś z nich po­dej­rze­wa, że spo­tka­nie na Kos nie było dzie­łem przy­pad­ku, to… co z tego? My­ślisz, że będą mnie tu na­cho­dzić? Nękać? Wprost prze­ciw­nie! Ze­chcą jak naj­szyb­ciej za­po­mnieć o całej spra­wie. Kto wie, może nawet któ­reś z nich wróci tu po ko­lej­ną radę… choć to jesz­cze się nie zda­rzy­ło. Pa­mię­taj tylko, żeby trzy­mać przy życiu bajki o tym, że udzie­lam po­ra­dy mojej grec­kiej fa­mi­lii!

 

ATENA wsta­je

Nie martw się, pod­sy­cam te plot­ki! (wsta­je) Wkrót­ce mo­żesz spo­dzie­wać się no­wych gości. A przy­naj­mniej jed­ne­go. Ponoć Her­me­so­wi prze­szka­dza, że jest zbyt szyb­ki.

 

MI­NER­WA rów­nież wsta­je

Jak to? To bycie szyb­kim może prze­szka­dzać?

 

ATENA uśmie­cha­jąc się pół­gęb­kiem

Nie w każ­dej sy­tu­acji szyb­kie do­tar­cie do mety jest suk­ce­sem…

 

Bo­gi­nie chi­cho­czą jak na­sto­lat­ki, ,,ca­łu­ją” się na do wi­dze­nia i scho­dzą ze sceny.