Król Śniegu

Wio­sna 2020

 

Ma­leń­ka dusza coraz sła­biej trzy­ma­ła się nie­mow­lę­ce­go ciał­ka. W wiej­skim domu pa­no­wa­ła cisza nie­mal ka­le­czą­ca uszy.

Gerda pa­trzy­ła na parę mło­dych ludzi po­chy­lo­nych nad dzie­cię­cym łó­żecz­kiem; za­pła­ka­ną sio­strę po­pra­wia­ją­cą kocyk w misie, jej męża, mil­czą­ce­go, z ocza­mi prze­peł­nio­ny­mi prze­ra­że­niem. Bab­cia w kra­cia­stej spód­ni­cy sie­dzia­ła przy stole z ró­żań­cem w rę­kach i bez­gło­śnie po­wta­rza­ła mo­dli­twy spierzch­nię­ty­mi usta­mi.

Gerda otwo­rzy­ła okno. Do środ­ka wdar­ło się ra­do­sne ćwier­ka­nie ptac­twa, ogła­sza­ją­ce ko­niec zimy. Przy­grze­wa­ło słoń­ce, a pierw­sze kwia­ty pod­no­si­ły kie­li­chy z trawy.

Ma­lut­ki chłop­czyk z coraz więk­szym tru­dem łapał od­dech, nawet nie pła­kał, tylko po­sa­py­wał ci­chut­ko.

Męż­czy­zna się­gnął po te­le­fon le­żą­cy na stole.

– Wołam po­go­to­wie.

– Bła­gam, nieee! – za­wy­ła hi­ste­rycz­nie ko­bie­ta przy ko­ły­sce. – Sły­sza­łeś, co mówił le­karz! Dla niego nie ma już ra­tun­ku! Niech przy­naj­mniej odej­dzie w domu…

Z jej oczu pły­nę­ły łzy, zna­cząc ślad na po­licz­kach, czer­wo­ne jak po sma­gnię­ciach batem.

Gerda po­de­szła do sio­stry, do­tknę­ła jej ra­mie­nia. Od­waż­nie spoj­rza­ła w twarz pełną roz­pa­czy i bez­sil­no­ści.

– Jest jeden spo­sób. – Wy­grze­ba­ła z kie­sze­ni wi­sio­rek.

Na dłoni za­lśnił nie­bie­ski kamyk, zimny ni­czym brył­ka lodu.

– Mu­si­my to zro­bić – po­wie­dzia­ła.

– Jak mo­gła­bym…?

– To nasza je­dy­na na­dzie­ja. – Gerda ści­snę­ła w ręce wi­sio­rek, przy­wo­łu­jąc w my­ślach słowa, które od dawna chcia­ła wy­po­wie­dzieć.

Spoj­rza­ła przez okno, słoń­ce scho­wa­ło się za chmu­ry, a ptaki umil­kły. Grube płat­ki śnie­gu za­czę­ły pły­nąć z nieba jak za­mar­z­nię­te aniel­skie łzy.

 

***

 

Zima 2019

 

Wciąż takie same, pięk­ne, ale cze­goś bra­ku­je – po­my­ślał Król Śnie­gu, prze­mie­rza­jąc sa­nia­mi mil­czą­ce, sa­mot­ne bez­dro­ża, przy­kry­te pie­rzy­ną bia­łe­go puchu.

Po­pra­wił na ra­mio­nach ko­żuch, na­rzu­co­ny na jasny strój. Po­pę­dził czwór­kę si­wych koni, które par­ska­ły na mro­zie, zry­wa­jąc się do szyb­sze­go biegu. Me­ta­licz­ny od­głos dzwon­ków przy uprzę­ży prze­ci­nał ciszę pust­ko­wia.

Pęd już nie upa­jał Króla, jak kie­dyś. Nie cie­szy­ła Kra­ina Wiecz­nej Zimy.

Ty­siąc razy te same miej­sca, jedne po­dob­ne do dru­gich. Znam je na pa­mięć – prze­mknę­ło mu przez myśl. A gdyby tak…

Do­tarł do lasu. Smu­kłe cho­iny, ustro­jo­ne śnie­go­wy­mi cza­pa­mi, stały w sze­re­gach ni­czym uśpio­ne woj­sko. Za nimi roz­cią­ga­ła się ko­lej­na prze­strzeń przy­kry­ta śnie­go­wą koł­drą.

Wład­ca Zimy zwol­nił, wy­szep­tał słowa za­klę­cia. Kiedy zo­ba­czył za­bu­do­wa­nia na ho­ry­zon­cie, moc­niej ści­snął lejce. Od­wykł od to­wa­rzy­stwa ludzi. Już nie pa­mię­tał, kiedy ostat­ni raz roz­ma­wiał z kimś innym poza pin­gwi­na­mi i niedź­wie­dzia­mi po­lar­ny­mi.

Zbli­żał się do wsi, wy­raź­nie wi­dział par­ka­ny po­se­sji, oka­la­ją­ce mu­ro­wa­ne domy. Wy­po­wie­dział na­stęp­ną for­mu­łę. Sanie stały się nie­wi­dzial­ne, tylko dźwięk dzwon­ków i rże­nie koni zdra­dza­ły ta­jem­ni­cze­go przy­by­sza.

Po­wo­li je­chał głów­ną ulicą, z za­cie­ka­wie­niem ob­ser­wo­wał ludzi krzą­ta­ją­cych się w obej­ściach. Wokół uno­sił się za­pach pie­czo­ne­go chle­ba.

Nie­spo­dzie­wa­ny widok spra­wił, że Wład­ca Zimy na­tych­miast za­trzy­mał sanie. W ogro­dzie, obok bia­łe­go domu ze spa­dzi­stym da­chem, dwie młode ko­bie­ty le­pi­ły bał­wa­na. Roz­ma­wia­jąc i śmie­jąc się ra­do­śnie, to­czy­ły śnie­go­we kule.

Król pa­trzył jak urze­czo­ny na ru­do­wło­są nie­zna­jo­mą. Gęste locz­ki wy­my­ka­ły się spod weł­nia­nej czap­ki, opa­da­jąc na jej ra­mio­na. Krót­ka kurt­ka od­sła­nia­ła zgrab­ne nogi w ob­ci­słych spodniach i ko­zacz­kach na ob­ca­sie. Kiedy dziew­czy­na uśmie­cha­ła się do to­wa­rzysz­ki, Wład­cy Zimy wy­da­wa­ło się, że za chwi­lę śnieg stopi się wokół i za­mie­ni w lawę.

Wy­siadł z sań, pod­szedł do par­ka­nu. Nie mógł ode­rwać wzro­ku od pięk­nej nie­zna­jo­mej, która z gra­cją le­pi­ła ostat­nią kulę. Czuł, jakby pio­run ude­rzył w lo­do­wą pu­sty­nię.

– Kaja, już wy­star­czy, sta­wia­my! – za­wo­ła­ła druga, młod­sza dziew­czy­na, ubra­na w chło­pię­cą kurt­kę i czer­wo­ną czap­kę-uszat­kę.

Razem umie­ści­ły głowę bał­wa­na na dwóch wcze­śniej przy­go­to­wa­nych ku­lach.

Król Śnie­gu za­pra­gnął, żeby Kaja go zo­ba­czy­ła. Otrze­pał płat­ki śnie­gu z wło­sów i brody, wraz z nimi opa­dło za­klę­cie nie­wi­dzial­no­ści.

Pięk­na nie­zna­jo­ma chyba wy­czu­ła obec­ność Króla, bo zer­k­nę­ła w jego stro­nę. Po­słał jej spoj­rze­nie zdol­ne sto­pić naj­grub­szy lód.

Ucie­kła wzro­kiem i za­czę­ła coś szep­tać z to­wa­rzysz­ką. Tamta prze­sta­ła ozda­biać ka­wał­ka­mi pa­ty­ków buzię bał­wa­na.

Obie pa­trzy­ły na Króla, który stał jak spa­ra­li­żo­wa­ny. Jego myśli błą­dzi­ły wśród bez­dro­ży Kra­iny Wiecz­nej Zimy. Ma­rzył, że pędzi sa­nia­mi razem z ru­do­wło­są Kają, szep­czą­cą mu do ucha…

Pac! Śnie­go­wa kula ude­rzy­ła go w pierś. Usły­szał gło­śny, dziew­czę­cy śmiech.

– Gerda! Prze­stań! – za­wo­ła­ła Kaja do to­wa­rzysz­ki, która już le­pi­ła ko­lej­ny po­cisk.

Wy­rwa­ny z roz­my­ślań Wład­ca Zimy szyb­ko wsiadł do sań i po­pę­dził przed sie­bie, sam nie wie­dząc, dla­cze­go uciekł. Wró­cił do swo­jej kra­iny.

Wzbu­rzo­ny, gnał po bia­łym pust­ko­wiu, dro­bin­ki śnie­gu pry­ska­ły spod płóz i koń­skich kopyt. Sanie zo­sta­wia­ły głę­bo­ki ślad, tak samo, jak wi­zy­ta w Kra­inie Ludzi. Pierw­szy raz czło­wiek od­wa­żył się po­de­ptać ma­je­stat. Wład­ca Zimy znał czary, któ­ry­mi mógł na­tych­miast uka­rać śmiał­ka, ale nie miał na to naj­mniej­szej ocho­ty.

Kaja, Kaja, Kaja – po­wta­rzał w my­ślach. Skrzą­ce się bielą pola i lasy wy­da­wa­ły się bu­dzić z głę­bo­kie­go snu.

Wy­obra­ził sobie, jak za­bie­ra pięk­ną nie­zna­jo­mą do swo­je­go pa­ła­cu, który roz­świe­tla się ty­sią­cem lo­do­wych iskier. Jak tań­czą na rzeź­bio­nych mro­zem po­sadz­kach, a on widzi w jej oczach wła­sne od­bi­cie i obiet­ni­cę.

 

***

Gerda sie­dzia­ła na ławce przy sta­wie i sznu­ro­wa­ła łyżwy. Obok niej za­ję­ła miej­sce sio­stra. Wy­da­wa­ło się, że tego dnia cała wieś po­sta­no­wi­ła wy­brać się na śli­zgaw­kę. Wokół było tłocz­no, z prze­no­śne­go gło­śni­ka roz­brzmie­wał prze­bój di­sco-po­lo.

– Uwa­żaj na prze­rę­ble – mó­wi­ła Kaja.

– Spo­koj­nie, dam sobie radę – od­par­ła Gerda.

Zręcz­nym ru­chem ze­sko­czy­ła z ławki i prze­szła na lód. Po­ma­cha­ła sio­strze z uśmie­chem, po czym ru­szy­ła po za­mar­z­nię­tej tafli na śro­dek stawu, omi­ja­jąc in­nych łyż­wia­rzy. Wy­krę­ci­ła kilka pi­ru­etów.

Wtedy go zo­ba­czy­ła. Ta­jem­ni­czy nie­zna­jo­my z ogro­du stał na brze­gu, w tłu­mie. Roz­glą­dał się, jakby kogoś szu­kał. Od razu roz­po­zna­ła go po ja­snych, pra­wie bia­łych wło­sach i bro­dzie, oka­la­ją­cych cał­kiem młodą twarz. Do tego ten strój i sanie… Zu­peł­nie, jak w opo­wie­ści babki.

Po­wiem Kai. Nie, znów bę­dzie tłu­ma­czy­ła, że to bajki. Muszę się upew­nić – po­my­śla­ła Gerda.

Przy­stoj­ny nie­zna­jo­my in­try­go­wał ni­czym nowo od­kry­ta droga w lesie. Dziew­czy­na pod­je­cha­ła do niego. Miał zdzi­wio­ną minę.

– Hej, nie je­steś stąd, praw­da? – za­py­ta­ła.

Spoj­rzał na nią prze­ni­kli­wym wzro­kiem.

– Przy­je­cha­łem z da­le­ka – od­parł ni­skim, przy­jem­nym dla ucha gło­sem.

– Lu­bisz się śli­zgać?

– O, tak.

Gerda mo­gła­by się za­ło­żyć, że jesz­cze przed chwi­lą miał na no­gach dłu­gie, skó­rza­ne buty za­miast łyżew.

– Ści­ga­my się? Kto pierw­szy na drugi brzeg stawu? – za­py­ta­ła.

– Zgoda. – Uśmiech­nął się lekko.

Sta­nę­li obok sie­bie na lo­dzie.

– Go­to­wi, do biegu, start! – za­wo­ła­ła Gerda.

Pierw­sza wy­rwa­ła do przo­du. Pę­dzi­ła z ca­łych sił, ale nie­zna­jo­my szyb­ko ją do­go­nił. Zrów­na­li się, mknę­li jak wiatr, lu­dzie roz­stę­po­wa­li się przed nimi. Wy­da­wa­ło się, że łyżwy męż­czy­zny le­d­wie do­ty­ka­ją lodu. Gerda czuła, że w pier­siach bra­ku­je jej tchu, a mię­śnie nóg palą nie­zno­śnym bólem. Nie­zna­jo­my wcale się nie zmę­czył, mimo gru­be­go ko­żu­cha. Wy­glą­dał, jakby wy­brał się na nie­dziel­ny spa­cer.

Gerda za­ci­snę­ła zęby, po­sta­no­wi­ła nie pod­da­wać się, moc­niej od­py­cha­ła się od lodu. Nagle ząbki łyżwy za­ha­czy­ły o nie­rów­no­ści, dziew­czy­na stra­ci­ła rów­no­wa­gę, pod­ci­na­jąc nie­zna­jo­me­go. Usły­sza­ła, jak wy­mru­czał kilka dziw­nych słów w nie­zna­nym ję­zy­ku.

Za­miast bo­le­sne­go zde­rze­nia z twar­dą po­wierzch­nią, opa­dli na taflę po­wo­li, ni­czym płat­ki śnie­gu. Do­my­śli­ła się, że jej to­wa­rzysz to spra­wił.

– Kim je­steś? – za­py­ta­ła.

Jego szare oczy wy­glą­da­ły z bli­ska jak dwie brył­ki lodu.

– Kró­lem Śnie­gu – od­parł z po­waż­ną miną.

Z kocią zręcz­no­ścią pod­niósł się z ziemi, Gerda też szyb­ko wsta­ła, zanim zdą­żył podać jej rękę.

– Tym Kró­lem, który miesz­ka w pięk­nym pa­ła­cu w Kra­inie Wiecz­nej Zimy i ma pin­gwi­ny i niedź­wie­dzie po­lar­ne za sługi? – za­py­ta­ła.

– Tym samym. – Uśmiech­nął się lekko, po czym spoj­rzał w stro­nę Kai, za­ję­tą smart­fo­nem. Wpa­try­wał się w nią, jakby za­po­mniał o wszyst­kim do­oko­ła.

– Moja sio­stra jest naj­pięk­niej­sza, praw­da? Za­wsze tak było – po­wie­dzia­ła Gerda smut­nym gło­sem. – Po­do­ba się wszyst­kim fa­ce­tom, ale ma na­rze­czo­ne­go, Antka. Na wio­snę biorą ślub.

Król skrzy­wił się na te słowa, otrze­pał ubra­nie ze śnie­gu.

– Hej, ści­ga­my się dalej? – za­py­ta­ła Gerda z na­dzie­ją.

– Innym razem – od­parł chłod­nym tonem. – Do zo­ba­cze­nia.

– Cześć.

Pa­trzy­ła, jak Wład­ca Zimy szyb­ko i pew­nie sunie na łyż­wach do brze­gu stawu, z któ­re­go ru­szy­li, a póź­niej znika w tłu­mie.

Wró­ci­ła do Kai, wciąż sie­dzą­cej na ławce.

– Nie uwie­rzysz, co się stało… – Opo­wie­dzia­ła o spo­tka­niu z Kró­lem Śnie­gu.

Żadna z sióstr nie wie­dzia­ła, że po­tęż­ny cza­rnok­sięż­nik wła­śnie przy­pad­kiem roz­bił zwier­cia­dło zła, któ­re­go okru­chy roz­sy­pa­ły się po całym świe­cie. Jeden z ka­wał­ków wpadł do oka Kai, drugi tra­fił wprost do jej serca.

– Król Śnie­gu! – po­wtó­rzy­ła dziew­czy­na z roz­anie­lo­ną miną. – Ten po­tęż­ny i bo­ga­ty! Ach, wy­rwać się z tej wio­ski w da­le­ki świat!

Gerda nie po­zna­wa­ła star­szej sio­stry.

– A co z Ant­kiem?! – za­py­ta­ła.

– Och, głup­ta­sie! Prze­cież żaden król po mnie nie przyj­dzie. Ten facet na pewno przy­je­chał z mia­sta, wy­my­ślił bajer na pod­ry­wa­nie dziew­czyn. Wyjdę za Antka, zo­sta­nę na go­spo­dar­stwie. Tak tylko sobie gło­śno marzę.

 

***

Kilka słów, za­mie­nia­ją­cych ra­dość w śnie­go­wą breję. Do­kład­nie taką samą, jak roz­bry­zgu­ją­ca się pod ko­py­ta­mi koni cią­gną­cych sanie.

Kaja jest z innym. Wkrót­ce mu przy­się­gnie – po­my­ślał ze smut­kiem Król Śnie­gu.

Le­d­wie od­po­czął w lo­do­wym pa­ła­cu i zjadł obiad, po­czuł, że znów musi ją zo­ba­czyć. Cho­ciaż przez chwi­lę. Mimo wszyst­ko. Ko­lej­ny raz prze­niósł się do Kra­iny Ludzi.

Do­tarł do domu sióstr, ale ni­ko­go nie za­stał, w oknach nie pa­li­ło się ani jedno świa­tło. Po­dą­żył za gło­śną mu­zy­ką, która do­bie­ga­ła z re­mi­zy stra­żac­kiej.

Król sta­nął przy oknie, zaj­rzał do środ­ka. W sali, ustro­jo­nej ba­lo­na­mi i wstąż­ka­mi, wi­ro­wa­ły tań­czą­ce pary. Wy­da­wa­ło mu się, że w tłu­mie mi­gnę­ła Kaja w zie­lo­nej su­kien­ce, w ob­ję­ciach ciem­no­wło­se­go chło­pa­ka.

Wład­ca Zimy po­czuł pa­lą­ce ukłu­cie we­wnątrz, jakby do­tknę­ła go za­tru­ta strza­ła. Za­ci­snął pię­ści, a z jego ust wy­rwa­ło się ciche prze­kleń­stwo. Gdyby tylko mógł tam wejść!

Przed re­mi­zę wy­szła gro­ma­da ro­ze­śmia­nych, gło­śno roz­ma­wia­ją­cych gości.

– Ty, pod­glą­dacz, czego tu chcesz? – za­cze­pił go wy­so­ki chło­pak z pa­pie­ro­sem w zę­bach.

Król uświa­do­mił sobie, że za­po­mniał o cza­rze nie­wi­dzial­no­ści. Od­wró­cił się w stro­nę przy­by­szy, go­to­wy ode­przeć atak. Miny męż­czyzn wska­zy­wa­ły, że bę­dzie po­trzeb­ne dużo magii.

– Zo­staw­cie, on przy­szedł do mnie – po­wie­dzia­ła Gerda, która stała w tej samej gru­pie.

– A, to in­na spra­wa. – Męż­czyź­ni prze­sta­li in­te­re­so­wać się Wład­cą Zimy.

Dziew­czy­na po­de­szła do niego.

– To we­se­le mo­je­go ku­zy­na. Za­tań­czy­my?

– Tutaj? – zdzi­wił się.

– Nigdy nie tań­czy­łam na śnie­gu.

– Skoro chcesz…

Miała takie cie­płe dło­nie. Usi­ło­wa­ła wy­tłu­ma­czyć Kró­lo­wi, jak zła­pać rytm dys­ko­te­ko­we­go prze­bo­ju. Śmia­li się oboje, kiedy wpa­dli w zaspę, pró­bu­jąc jed­no­cze­śnie zro­bić obrót. Wład­ca Zimy pod­trzy­mał Gerdę, zanim stra­ci­ła rów­no­wa­gę. Za­pa­dła krę­pu­ją­ca cisza.

– Chodź­my do środ­ka, za­pra­szam cię. – Wy­po­wie­dzia­ła słowa, dzię­ki któ­rym mógł wejść do sali.

Po­szedł za nią, cho­ciaż myśl, że znaj­dzie się w tłu­mie ludzi, w za­mknię­tej prze­strze­ni, wy­da­wa­ła się nie­po­ko­ją­ca. Sta­nę­li z Gerdą z boku, znów pró­bo­wa­li tań­czyć. Król dawno tak do­brze się nie bawił.

Wtedy zo­ba­czył Kaję. Na­praw­dę miała zie­lo­ną su­kien­kę, a ciem­no­wło­sy chło­pak wła­śnie gdzieś po­szedł.

Wład­ca Zimy za­trzy­mał się i pu­ścił rękę Gerdy. Na­tych­miast po­rwał ją do tańca ktoś inny.

Król pod­szedł do Kai. Czuł magię zwier­cia­dła, roz­ta­cza­ją­cą wokół zły czar i ku­szą­cą, aż do sza­leń­stwa. Pa­trzył na dziew­czy­nę prze­ni­kli­wym wzro­kiem, w któ­rym naj­zim­niej­szy lód mie­szał się z ogniem. Wie­dział, że wy­star­czy tak nie­wie­le, by jego ma­rze­nie się speł­ni­ło.

Szep­nął Kai do ucha kilka słów. Póź­niej w my­ślach po­wtó­rzył słowa za­klę­cia, po czym wy­szedł z sali, zo­sta­wia­jąc ją ze zdzi­wio­ną miną, zanim skoń­czył się ta­niec.

 

***

We­se­le wciąż trwa­ło, or­kie­stra nie­stru­dze­nie wy­gry­wa­ła nowe prze­bo­je. Wład­ca Zimy nie­cier­pli­wie prze­cha­dzał się na ty­łach re­mi­zy. Dłu­gie buty grzę­zły w głę­bo­kim śnie­gu.

Król splótł dło­nie, szep­cząc zna­jo­mą for­muł­kę. Z nieba za­czę­ły padać drob­ne płat­ki, osia­da­ją­ce na wło­sach i ubra­niu.

Wkrót­ce usły­szał od­głos nóg za­pa­da­ją­cych się w śnie­gu. Krót­ka kurt­ka od­sła­nia­ła we­sel­ną su­kien­kę, przy­sy­pa­ną bia­łym pu­chem, po­dob­nie, jak rude włosy. Kaja miała nie­przy­tom­ne oczy, a kiedy zo­ba­czy­ła Króla, jej twarz roz­ja­śnił sze­ro­ki uśmiech.

Wie­dział, że wy­star­czy tak nie­wie­le, by do­peł­nić czaru.

– Chodź, prze­je­dzie­my się – po­wie­dział.

Siwe konie wy­ło­ni­ły się z mroku, cią­gnąc sanie.

Dziew­czy­na wa­ha­ła się, wciąż stała w tym samym miej­scu. Na po­dwór­ku sły­chać było głosy gości we­sel­nych. Król wie­dział, że musi się spie­szyć, zanim ktoś im prze­szko­dzi.

– Do pa­ła­cu? – za­py­ta­ła Kaja.

– Tak. Po­ka­żę ci miej­sca, któ­rych nie od­wie­dził dotąd żaden czło­wiek – szep­nął jej do ucha. Gdy na­chy­lił się, czuł hip­no­ty­zu­ją­cą magię zwier­cia­dła.

Po­mógł jej wejść do sań. Kiedy umo­ści­ła się na sie­dze­niu, przy­krył ją cie­płym ple­dem. Sły­szał we­sel­ni­ków coraz bli­żej.

– Kaja! Kaja! – wołał męski głos.

– Jedź­my, prę­dzej! – szep­nę­ła, mocno ła­piąc go za ramię.

Król Śnie­gu chwy­cił lejce. Krót­kie za­klę­cie spra­wi­ło, że konie ru­szy­ły z ko­py­ta, zo­sta­wia­jąc za sobą tuman bia­łe­go puchu i gło­śną me­lo­dię dzwon­ków.

 

***

Śnieg, który miał stać się lawą, wciąż tra­cił blask. Wład­ca Zimy nie wie­rzył, że dzia­ło się to tak szyb­ko. Jego pałac wciąż po­zo­sta­wał mroź­ną, lo­do­wą sa­mot­nią.

– Chodź­my na łyżwy – po­wie­dział do Kai, która prze­cha­dza­ła się po kom­na­cie pa­ła­cu z gry­ma­sem nie­za­do­wo­le­nia na pięk­nej twa­rzy.

– Nie lubię jeź­dzić! – skrzy­wi­ła się. – Jak tu zimno! Jak w psiar­ni! – do­da­ła, szczel­niej okry­wa­jąc się gru­bym ko­żu­chem.

– Wiem! – za­wo­łał Król Śnie­gu. – Zro­bi­my ucztę! Albo bal! Co byś wo­la­ła?

– Bal! – prych­nę­ła. – My, pin­gwi­ny i niedź­wie­dzie po­lar­ne. Też mi za­ba­wa!

– To czego byś chcia­ła? – Pod­szedł i do­tknął dło­nią jej po­licz­ka.

– Zo­staw! – Od­su­nę­ła się. – Masz taką lo­do­wa­tą rękę. Brr! Po­dob­no je­steś bo­ga­ty?! Chcę je­chać do cie­płych kra­jów!

– Je­stem Kró­lem Śnie­gu, umarł­bym w upale – mruk­nął.

Złote pan­to­fel­ki za­stu­ka­ły po pod­ło­dze. Kaja po­de­szła do okna, spoj­rza­ła przez ma­lo­wa­ne mro­zem szyby na je­zio­ro skute lodem i do­li­nę ukry­tą pod białą pie­rzy­ną.

– U nas już pew­nie przy­szła wio­sna – wes­tchnę­ła. – Tę­sk­nię za słoń­cem i kwia­ta­mi. Tu jest bez­na­dziej­nie!

Wład­ca Zimy sta­nął obok niej, przy oknie. Spoj­rzał na to samo je­zio­ro co Kaja, po­kry­te grubą taflą lodu, nie­moż­li­wą do roz­pusz­cze­nia. Wy­da­ło mu się prze­raź­li­wie sa­mot­ne. Bar­dziej, niż kie­dy­kol­wiek wcze­śniej.

Sta­rał się za­cho­wać obo­jęt­ną twarz, ale czuł, że lada chwi­la ta fa­sa­da roz­sy­pie się jak domek z kart. Nie mogła wi­dzieć. Od­wró­cił się szyb­ko, po czym uciekł z kom­na­ty.

 

***

Gerda wy­szła na po­dwór­ko przed domem. Zima po­wo­li od­cho­dzi­ła, spod śnie­gu prze­świ­ty­wa­ły kępki zmar­z­nię­tej trawy. Po­my­śla­ła o sio­strze i wes­tchnę­ła. Wciąż bo­la­ło jak nigdy nie za­skle­pio­na rana. Nie mogła tego tak zo­sta­wić.

Na myśl o tym, co pla­no­wa­ła, prze­cho­dził ją dreszcz. Chcia­ła po­biec do Antka, prze­cież na­rze­czo­ny Kai po­wi­nien za­cho­wać się ina­czej. Przy­po­mnia­la sobie, jak sie­dział, zre­zy­gno­wa­ny, cał­kiem za­ła­ma­ny w po­ko­ju. Jakby umarł za życia razem z odej­ściem jej sio­stry.

Nie za­mie­rza­ła od­pusz­czać.

Muszę po­ra­dzić sobie sama – po­my­śla­ła, otwie­ra­jąc drzwi szopy.

We­wnątrz stał sku­ter śnież­ny, pre­zent od ro­dzi­ców na osiem­na­ste uro­dzi­ny. Wy­pro­wa­dzi­ła go na po­dwór­ko, wsia­dła i od­pa­li­ła sil­nik. Usły­sza­ła zna­jo­my ter­kot. Pa­mię­ta­ła, jak ob­jeź­dzi­ła wszyst­kie dróż­ki w wio­sce i w oko­li­cy, ale tego dnia zna­jo­my dźwięk już nie cie­szył. Pla­no­wa­ła coś znacz­nie więk­sze­go.

Wy­je­cha­ła na ulicę i szyb­ko do­tar­ła do końca wsi. Ru­szy­ła ścież­ką pro­wa­dzą­cą wzdłuż sadów. Uśpio­ne drze­wa owo­co­we wy­cią­ga­ły bez­list­ne ga­łę­zie do słoń­ca roz­grze­wa­ją­ce­go bez­chmur­ne niebo. Na wpół roz­to­pio­ny śnieg pla­skał pod pło­za­mi sku­te­ra.

Mocno ści­ska­ła rącz­ki kie­row­ni­cy. Od babci wie­dzia­ła, że po­win­na je­chać na pół­noc. Od niej usły­sza­ła za­klę­cie, zdol­ne prze­nieść czło­wie­ka do Kra­iny Wiecz­nej Zimy.

Pa­mię­ta­ła słowa babci: "Magia za­dzia­ła tylko na tego, kto na­praw­dę chce tam do­trzeć. Zwłasz­cza, jeśli zo­sta­wił w tej kra­inie cząst­kę wła­snej duszy".

Była pewna, że jej się uda. Drżą­cy­mi usta­mi wy­po­wie­dzia­ła za­klę­cie.

Kiedy po­czu­ła lo­do­wa­ty po­wiew na twa­rzy, wci­snę­ła nos w sza­lik. Drzew­ka owo­co­we i zna­jo­ma droga znik­nę­ły mgnie­niu oka. Przed nią roz­cią­ga­ły się pola przy­kry­te dy­wa­nem bia­łe­go puchu, w od­da­li ma­ja­czył las przy­stro­jo­ny śnież­ny­mi cza­pa­mi.

Przy­sta­nę­ła, ocza­ro­wa­na, roz­glą­da­ła się po nie­zmie­rzo­nych, dzi­kich prze­strze­niach. Ode­tchnę­ła kry­sta­licz­nie czy­stym po­wie­trzem. Wy­cią­gnę­ła kom­pas, który dała jej babka. Mała, czer­wo­na igła wska­zy­wa­ła pół­noc.

Dziew­czy­na od­pa­li­ła sil­nik sku­te­ra i po­mknę­ła w tym kie­run­ku. Pę­dzi­ła jak sza­lo­na, wresz­cie nie mu­sia­ła uwa­żać na znaki, prze­chod­niów, czy ogra­ni­cze­nia pręd­ko­ści.

– Ju­hu­uu! – za­wo­ła­ła do­no­śnym gło­sem.

Sku­ter parł do przo­du jak bły­ska­wi­ca, w zwy­kłym świe­cie nie był nigdy taki szyb­ki. Sza­lik spadł Ger­dzie z twa­rzy, czap­ka zsu­nę­ła się z uszu, ale nie przej­mo­wa­ła się wcale. Pa­da­ją­ce z nieba płat­ki wy­da­wa­ły się ma­ły­mi świa­teł­ka­mi, tań­czą­cy­mi w po­wie­trzu.

 

***

Gerda prze­mknę­ła obok lasu. Kiedy my­śla­ła o tej kra­inie, wy­obra­ża­ła sobie upior­ne pust­ko­wia i krwio­żer­cze niedź­wie­dzie po­lar­ne. Nie przy­pusz­cza­ła, że znaj­dzie się w takim ma­gicz­nym, za­chwy­ca­ją­cym miej­scu. Nie czuła zmę­cze­nia, zimna, czy stra­chu.

Zo­ba­czy­ła ko­lej­ne pola, po­prze­ci­na­ne sku­pi­ska­mi wy­so­kich choin, a w od­da­li po­ja­wi­ła się strze­li­sta syl­wet­ka pa­ła­cu. Jasny, gó­ru­ją­cy nad oto­cze­niem kształt przy­po­mi­nał sa­mot­ne­go lo­do­we­go ol­brzy­ma, wy­ła­nia­ją­ce­go się z bez­kre­snej, bia­łej toni.

Po­my­śla­ła o Kai.

Tylko spraw­dzę. Jeśli jest szczę­śli­wa, po pro­stu po­ga­dam z nią i wrócę – pla­no­wa­ła.

Pa­mię­ta­ła sen, który bu­dził ją przez kilka nocy z rzędu. Jej sio­stra, wzy­wa­ją­ca po­mo­cy przez okno lo­do­we­go zamku.

Król Śnie­gu nie może być zły – po­my­śla­ła o jego sza­rych oczach. Ale jeśli Kaja jest nie­szczę­śli­wa, muszę ją uwol­nić, zna­leźć spo­sób, żeby wró­ci­ła ze mną.

Sku­ter mknął po śnie­gu. Zbli­ża­ła się do pa­ła­cu z każdą chwi­lą. Strze­li­sta syl­wet­ka po­tęż­nia­ła w oczach, skrząc się całą zorzą od­cie­ni błę­kitu i bieli. Pa­trzy­ła z otwar­ty­mi usta­mi na te wspa­nia­ło­ści. Wprost nie mogła ode­rwać wzroku od bu­dow­li. Obok pa­ła­cu do­strze­gła je­zio­ro, znacz­nie więk­sze niż staw w wio­sce.

Tutaj to do­pie­ro byłby wy­ścig na łyż­wach – po­my­śla­ła.

Zdzi­wi­ła się, bo wokół bu­dow­li nie do­strze­gła żad­ne­go muru, tylko nie­wy­so­ki pło­tek utka­ny z lo­do­wych sopli, z sze­ro­ką, otwar­tą bramą.

Omi­nę­ła sla­lo­mem pin­gwi­ny sto­ją­ce na dzie­dziń­cu. Czar­ne pióra zwie­rząt kon­tra­sto­wa­ły z bielą śnie­gu.

Za­trzy­ma­ła po­jazd nie­da­le­ko wej­ścia. Do pa­ła­cu pro­wa­dzi­ły sze­ro­kie scho­dy wy­ku­te w ośnie­żo­nym pa­gór­ku, a po bo­kach stały lo­do­we rzeź­by ry­ce­rzy i pa­nien.

Zo­ba­czy­ła po­lar­ne­go niedź­wie­dzia, który szedł w jej stro­nę. Za­mar­ła z prze­ra­że­nia, ale nie za­mie­rza­ła ucie­kać. Zwie­rzak zbli­żył się, po­wą­chał jej nogę, po czym usiadł i pa­trzył.

– Dobry miś, spo­koj­nie – po­wie­dzia­ła, zsia­da­jąc ze sku­te­ra.

Spoj­rze­nie zwie­rzę­cia wy­da­wa­ło się przy­ja­zne.

Po­wo­li wcho­dzi­ła po scho­dach, aż do po­bie­lo­nej szro­nem bramy. Niedź­wiedź wdra­py­wał się za nią.

Się­gnę­ła do klam­ki, drzwi otwo­rzy­ły się dziw­nie lekko, bez naj­mniej­sze­go skrzyp­nię­cia. Aż dech jej za­par­ło w pier­siach z prze­ję­cia, kiedy zaj­rza­ła do środ­ka. Jej oczom uka­za­ła się ogrom­na sala z pięk­ną, jakby szkla­ną pod­ło­gą, przy­po­mi­na­ją­cą wzory z mrozu na szy­bach. Ścia­ny skrzy­ły się śnie­go­wy­mi gwiazd­ka­mi, a z su­fi­tu zwi­sa­ły ogrom­ne ży­ran­do­le z ty­sią­ca­mi lśnią­cych krysz­tał­ków.

Na pię­tro pro­wa­dzi­ły sze­ro­kie scho­dy. Nagle roz­legł się stu­kot pan­to­fel­ków. Spoj­rza­ła w tamtą stro­nę i uśmiech­nę­ła się sze­ro­ko.

Kaja zbie­gła z góry, rzu­ci­ła się jej w ob­ję­cia.

– Tak tę­sk­ni­łam! – po­wie­dzia­ła.

– Ja też. – Gerda przy­tu­li­ła ją, a wtedy okruch zwier­cia­dła zła sto­pił się w sercu sio­stry, która szlo­cha­ła cicho.

To z prze­ję­cia – po­my­śla­ła Gerda. W takim miej­scu nie można być nie­szczę­śli­wym.

– Ślicz­nie wy­glą­dasz – po­wie­dzia­ła do Kai, kiedy się przy­wi­ta­ły.

Po­dzi­wia­ła jej białą suk­nię z de­li­kat­ne­go ma­te­ria­łu, ha­to­wa­ny ko­żuch i złote pan­to­fel­ki. – Je­ste­ście szczę­śli­wi z Kró­lem Śnie­gu?

– Ratuj mnie! – szep­nę­ła Kaja, po czym roz­pła­ka­ła się na dobre. Wtedy okruch zwier­cia­dła zła wy­padł z jej oka. – Za­bierz mnie stąd! Tu jest tak nudno i zimno! Król znika na całe dnie. Chcę wró­cić do wio­ski, do Antka.

– Co ty mó­wisz? Na­praw­dę? – Gerda nie do­wie­rza­ła. – Prze­cież sama mó­wi­łaś, że chcesz je­chać z Kró­lem.

– Po­my­li­łam się! Wra­caj­my, szyb­ko, zanim on wróci! – Kaja po­cią­gnę­ła sio­strę w stro­nę wyj­ścia.

Ger­dzie zro­bi­ło się jej żal. Nie do­wie­rza­ła, że Wład­ca Zimy mógł oka­zać się zły, ale po­sta­no­wi­ła ura­to­wać sio­strę. Cicho prze­szły obok niedź­wie­dzia po­lar­ne­go, który drze­mał nie­da­le­ko drzwi. Gerda otwo­rzy­ła je, obie zbie­ga­ły po scho­dach, jakby ktoś je gonił.

Do­tar­ły do ostat­nie­go stop­nia, kiedy nagle, ni­czym duch, po­ja­wił się Król Śnie­gu, za­gra­dza­jąc im drogę.

Kaja pi­snę­ła i scho­wa­ła się za sio­strę. Wład­ca Zimy strzą­snął płat­ki śnie­gu z ko­żu­cha. Zmie­rzył Gerdę prze­ni­kli­wym spoj­rze­niem.

– To ty! Do­tar­łaś nawet tutaj – po­wie­dział do niej.

– Od­wie­dzi­łam sio­strę – Spoj­rza­ła mu od­waż­nie w oczy. – My­śla­łam, że… – Umil­kła, szu­ka­jąc od­po­wied­nie­go słowa.

– Czyli chce­cie wró­cić? – za­py­tał, marsz­cząc brwi.

Za nim usta­wi­ły się dwa niedź­wie­dzie po­lar­ne i kilka pin­gwi­nów.

Gerda go­rącz­ko­wo szu­ka­ła spo­so­bu uciecz­ki. Gdyby udało się do­stać do sku­te­ra…

– Jeśli chce­cie, droga wolna, nie będę was za­trzy­my­wał – wes­tchnął Król.

Jego słowa zdzi­wi­ły Gerdę.

– Ale dla­cze­go? – za­py­ta­ła.

– Chodź­my już! – Kaja cią­gnę­ła sio­strę za rękę.

– Nawet nie po­że­gnasz się ze mną? – Wład­ca Zimy spoj­rzał na nią ze smut­kiem.

– Do wi­dze­nia. – Kaja le­d­wie mu­snę­ła war­ga­mi jego oszro­nio­ny po­li­czek.

– Weź to. – Podał jej łań­cu­szek z wi­sior­kiem przy­po­mi­na­ją­cym brył­kę lodu. – Jeśli ści­śniesz go w dłoni i za­wo­łasz mnie pięć razy w my­ślach, na­tych­miast przy­ja­dę.

– Nie trze­ba. – Kaja mi­nę­ła go, trą­ca­jąc ra­mie­niem, po­bie­gła w kie­run­ku sku­te­ra.

– Ja to wezmę – po­wie­dzia­ła Gerda.

Ich dło­nie się ze­tknę­ły. Dziew­czy­na po­czu­ła ma­gicz­ną moc ka­my­ka, jakby trzy­ma­ła w ręku pul­su­ją­ce serce.

Król po­pa­trzył na nią. Wy­glą­dał na bar­dzo zmę­czo­ne­go.

– Po­my­li­łem się wtedy. Nie wiesz nawet, jak bar­dzo. Nie po­wi­nie­nem za­bie­rać tutaj two­jej sio­stry.

Szare oczy pełne były smut­ku.

– Życzę wam szczę­ścia – dodał.

– Dzię­ku­ję. Ja tobie też – od­par­ła Gerda, uśmie­cha­jąc się. – Muszę już iść, Kaja czeka. – Po­ka­za­ła na sio­strę, która zdą­ży­ła usa­do­wić się na sku­te­rze.

– Oczy­wi­ście.

Król usu­nął się, Gerda po­bie­gła do po­jaz­du sto­ją­ce­go na dzie­dziń­cu. Wład­ca Zimy stał na scho­dach i pa­trzył w ich stro­nę.

– My­śla­łam, że się za­ko­cha­cie. Wiesz, tak na za­wsze i do śmier­ci – po­wie­dzia­ła Gerda do sio­stry.

– Daj spo­kój! To nu­dziarz, w do­dat­ku zimny jak umar­lak – prych­nę­ła Kaja. – Jedź­my już!

Gerda od­pa­li­ła sil­nik sku­te­ra. Po­pa­trzy­ła jesz­cze raz na Króla Śnie­gu.

Znów zo­sta­nie sam – po­my­śla­ła.

Ru­szy­ła przez ośnie­żo­ne pola do domu.

 

***

Wio­sna 2020

 

Król Śnie­gu stał na scho­dach pa­ła­cu. Zi­mo­wą magią rzeź­bił ko­lej­ny posąg. Srebr­ne gwiazd­ki sy­pa­ły się z jego dłoni, a wiel­ka bryła lodu po­wo­li zy­ski­wa­ła nowy kształt. Chciał cho­ciaż tro­chę od­po­cząć od myśli, które wciąż go na­cho­dzi­ły, nie­ustę­pli­we i drę­czą­ce jak stado much. Wy­kro­ił z bryły syl­wet­ki dwóch osób, trzy­ma­ją­cych się pod rękę. Długa suk­nia damy, uśmiech na twa­rzy ry­ce­rza. Ze zdu­mie­niem za­uwa­żył, że oboje mają na no­gach łyżwy.

Nagle usły­szał głos, wo­ła­nie do­bie­ga­ją­ce z Kra­iny Ludzi. We­zwał konie, bły­ska­wicz­nie za­przągł sanie i wsko­czył do nich.

Droga mi­nę­ła szyb­ko jak bły­śnię­cie pro­mie­nia zi­mo­we­go słoń­ca. W Kra­inie Ludzi za­czy­na­ła się już wio­sna. Sanie z tru­dem je­cha­ły po tra­wie miej­sca­mi wy­sta­ją­cej spod śnie­gu. Wład­ca Zimy wy­po­wie­dział za­klę­cie, które spra­wi­ło, że za­czął sypać śnieg.

Kiedy do­tarł przed dom sióstr, Kaja i Gerda już na niego cze­ka­ły z za­wi­niąt­kiem na rę­kach.

Król Śnie­gu po­czuł, jak wra­ca­ją wszyst­kie emo­cje, które sta­rał się uśpić. Usły­szał płacz nie­mow­lę­cia i szept Kai do sio­stry:

– Na pewno z nim nie po­ja­dę.

Kaja cof­nę­ła się o krok, kiedy wy­siadł z sań. Wy­glą­da­ła, jakby chcia­ła uciec do domu, ale Gerda chwy­ci­ła ją za ramię.

– Wo­ła­ły­ście mnie – po­wie­dział Król, sta­jąc na­prze­ciw sióstr.

– Mu­sisz za­brać Jasia do Kra­iny Wiecz­nej Zimy. – Gerda po­ka­za­ła na nie­mow­lę. – Lato go za­bi­je. On jest taki, jak ty.

Król Śnie­gu aż wstrzy­mał od­dech z przej­cia.

– Czy to zna­czy…?– Spoj­rzał na Kaję, która ski­nę­ła głową. – Nic nie mó­wi­ły­ście – dodał.

– Mały umrze, jeśli go nie za­bie­rzesz – od­par­ła Gerda. – To jak bę­dzie?

Po­pa­trzył prze­ni­kli­wym wzro­kiem, marsz­cząc brwi.

– Po­je­dzie ze mną – od­parł w końcu.

– Obie­caj, że przy­wie­ziesz Jasia na zimę – po­wie­dzia­ła Kaja, po­da­jąc Kró­lo­wi becik.

Wziął nie­mow­lę ostroż­nie, wy­da­wa­ło mu się, że za chwi­lę ta kru­cha isto­ta wy­śli­zgnie się z jego rąk. Pa­trzył na po­bla­dłą twarz dziec­ka, które prze­sta­ło się krztu­sić, kiedy przy­tu­lił je do zim­nej pier­si. Spo­glą­da­ły na niego szare oczka, po­dob­ne do dwóch bry­łek lodu. Król nie do­wie­rzał, mil­czał, kom­plet­nie za­sko­czo­ny. I dumny.

– Spa­ko­wa­łam już naj­po­trzeb­niej­sze rze­czy. – Gerda wy­tasz­czy­ła z sieni ogrom­ną torbę i zło­żo­ne łó­żecz­ko tu­ry­stycz­ne.

Król z ulgą oddał jej dziec­ko. Za­brał bagaż, umie­ścił go w po­jeź­dzie.

– Zima już nie­dłu­go, czas szyb­ko zleci – po­wie­dzia­ła Gerda do sio­stry, po czym wsia­dła z nie­mow­lę­ciem do sań.

– Je­steś pewna? – za­py­tał zdzi­wio­ny Król Śnie­gu, zaj­mu­jąc miej­sce obok niej. – Rok w Kra­inie Wiecz­nej Zimy to po­waż­ny krok.

– Małym musi się ktoś opie­ko­wać, a Kaja nie… może – od­par­ła Gerda. – Poza tym, chcia­łam po­jeź­dzić na łyż­wach po tym je­zio­rze obok pa­ła­cu.

Król Śnie­gu uśmiech­nął się. Wziął lejce i za­wo­łał na konie. Sanie ru­szy­ły, nio­sąc de­li­kat­ną me­lo­dię dzwon­ków. Kiedy do­tar­ły się do Kra­iny Wiecz­nej Zimy, mały Jasio od­zy­skał ru­mień­ce na buzi i za­czął ga­wo­rzyć.

– Zło­ścisz się, że po­je­cha­łam? – za­py­ta­ła Gerda, po­da­jąc chłop­cu grze­chot­kę.

Król Śnie­gu po­krę­cił głową.

– Ża­łu­ję tylko jed­nej rze­czy – od­parł. – Kiedy pewna dziew­czy­na ude­rzy­ła mnie śnież­ką, za­miast od­rzu­cić kulkę, tra­ci­łem czas na złu­dze­nia.

Objął ra­mie­niem Gerdę i nie­mow­lę. Czuł, że wresz­cie prze­stał być sam.