Historia pewnej miłości

I

 

 Mała Księż­nicz­ka żyła na nie­wiel­kiej pla­ne­cie, która przy­po­mi­na­ła ty­sią­ce in­nych pla­net. Da­le­ko jej było do po­pu­lar­no­ści Jo­wi­sza czy choć­by Ke­ple­ra-90g. Bar­dzo da­le­ko. Nikt jej nie od­wie­dzał, nikt nawet o niej nie my­ślał. Rów­nie do­brze mo­gła­by nie ist­nieć.

Na pla­ne­cie, o któ­rej mowa, nie rosły żadne kwia­ty. W prze­ci­wień­stwie do ostów, któ­rych Mała Księż­nicz­ka nie zno­si­ła. Dla­te­go co rano brała do ręki sierp i przy­stę­po­wa­ła do pracy; za każ­dym razem ści­na­ła dzie­siąt­ki fio­le­to­wych głó­wek. ,,Patrz na nas, to my!" – krzy­cza­ły w jej my­ślach osty. ,,To my! By­ły­śmy tu wczo­raj, je­ste­śmy dzi­siaj i jutro też bę­dzie­my!” – krzy­cza­ły i ko­ły­sa­ły się na wie­trze, nie­wzru­szo­ne jej smut­ną miną i błysz­czą­cy­mi w oczach łzami.

 

II

 

Pew­ne­go dnia, tnąc osty, Mała Księż­nicz­ka za­sty­gła w pół ruchu. Ostrze sier­pa za­trzy­ma­ło się tuż przed smu­kłą ło­dy­gą. Upu­ści­ła na­rzę­dzie i przy­ło­ży­ła dło­nie do ust. Miała przed sobą naj­pięk­niej­szy kwiat, jaki kie­dy­kol­wiek wi­dzia­ła. Mało bra­ko­wa­ło, a ścię­ła­by go jak po­spo­li­ty chwast.

– Je­steś pięk­ny – szep­nę­ła, gła­dząc żółte płat­ki.

– Czemu mnie do­ty­kasz?! – krzyk­nął kwiat, na co Mała Księż­nicz­ka gwał­tow­nie cof­nę­ła dłoń. – Spo­koj­nie, bez stra­chu! – ro­ze­śmiał się. – Je­stem Nar­cy­zem i wy­glą­da na to, że wy­ro­słem na two­jej pla­ne­cie. Bo to twoja pla­ne­ta, praw­da?

Małej Księż­nicz­ce od­ję­ło mowę. W końcu zdo­ła­ła się przed­sta­wić i wy­ra­zić za­chwyt. Oraz zdu­mie­nie.

– Tak, to dziw­ne, że wy­ro­słem aku­rat w tym miej­scu – przy­znał Nar­cyz. – Wokół same osty…

– Tak, ale co­dzien­nie je usu­wam!

– To do­brze. Nie lubię ostów.

– Ja też nie!

– Mam na­dzie­ję, że masz tu pod do­stat­kiem wody?

– Oczy­wi­ście.

– Do­brze. Trze­ba mnie pod­le­wać trzy razy dzien­nie. Woda musi być let­nia. Masz może ter­mo­metr?

– Nie­ste­ty, nie.

– Hmm. Trud­no. Jakie kwia­ty rosną tutaj oprócz mnie?

Mała Księż­nicz­ka za­mar­ła.

– Na tej pla­ne­cie nic nie ro­śnie – wy­szep­ta­ła – z wy­jąt­kiem ostów.

Nar­cyz za­milkł. Mi­nę­ła dobra chwi­la, nim prze­rwał ciszę:

– Pod­lej mnie – po­pro­sił. Mała Księż­nicz­ka po­czu­ła ulgę; spo­dzie­wa­ła się, że kwiat, chcąc pod­kre­ślić swe roz­cza­ro­wa­nie, zwró­ci się do niej w spo­sób da­le­ki od uprzej­me­go. Po­mknę­ła do stud­ni. Za­czerp­nę­ła wody do ku­becz­ka i bły­ska­wicz­nie wró­ci­ła do Nar­cy­za. Prze­chy­li­ła na­czy­nie.

– Aj! Za zimna! Za zimna!

Mała Księż­nicz­ka wło­ży­ła palec do na­czy­nia.

– Jest let­nia. Tak, jak chcia­łeś.

Kwiat prych­nął.

– Widzę, że to ty wiesz naj­le­piej, czego po­trze­bu­ję!

– Nie, wcale tak nie uwa­żam.

– To dla­cze­go twier­dzisz, że jest ina­czej?

– Twier­dzę?

– Ow­szem! Zo­staw mnie sa­me­go!

Mała Księż­nicz­ka od­da­li­ła się, wy­rzu­ca­jąc sobie, że tak nie­umie­jęt­nie obe­szła się z Nar­cy­zem. Dla­cze­go nie skro­pi­ła naj­pierw jego płat­ków, by mógł oce­nić, czy woda ma od­po­wied­nią tem­pe­ra­tu­rę? Błą­ka­ła się po pla­ne­cie przez kilka go­dzin. Potem znów za­czerp­nę­ła wody ze stud­ni i dla pew­no­ści spraw­dzi­ła dwa razy, czy aby na pewno jest – przy­naj­mniej w jej od­czu­ciu – let­nia. Z duszą na ra­mie­niu po­szła do Nar­cy­za. A jeśli w mię­dzy­cza­sie usechł? Tylko nie to!

Nar­cyz wcale nie usechł. Wię­cej – był w do­brym hu­mo­rze.

– Witaj! Prze­pra­szam, że byłem taki nie­uprzej­my. To się nie po­wtó­rzy.

Mała Księż­nicz­ka za­pro­po­no­wa­ła Nar­cy­zo­wi, że przed pod­le­wa­niem skro­pi jego płat­ki. Chęt­nie przy­stał na tę pro­po­zy­cję.

 – Woda jest świet­na! Ide­al­na! – krzyk­nął, kiedy spa­dła na niego pierw­sza kro­pla. Mała Księż­nicz­ka mo­gła­by przy­siąc, że woda, którą pod­la­ła Nar­cy­za rano, miała taką samą tem­pe­ra­tu­rę. Le­d­wie to po­my­śla­ła, zga­ni­ła się w my­ślach – w końcu to on wie­dział naj­le­piej, czego mu trze­ba!

– Jutro znaj­dę ter­mo­metr – obie­ca­ła. – Nie chcę cię skrzyw­dzić. Je­steś taki pięk­ny.

– Daj spo­kój, je­stem pe­wien, że wi­dzia­łaś setki kwia­tów pięk­niej­szych ode mnie.

Cóż za skrom­ność! Mała Księż­nicz­ka miała wra­że­nie, że w głębi jej pier­si za­ci­ska­ła się że­la­zna ob­ręcz. To w tam­tej chwi­li po­ko­cha­ła Nar­cy­za. 

 

III

 

Na­stęp­ne­go ranka Mała Księż­nicz­ka pod­la­ła Nar­cy­za, a potem za­bra­ła się do usu­wa­nia ostów. Pra­co­wa­ła w po­śpie­chu. Kiedy skoń­czy­ła, oznaj­mi­ła kwia­tu, że zaraz wy­ru­sza na po­szu­ki­wa­nie ter­mo­me­tru. Za­pew­ni­ła, że wróci po po­łu­dniu, że nie za­po­mni o pod­le­wa­niu. Jeśli rze­czy­wi­ście zdo­bę­dzie ter­mo­metr, od razu zmie­rzy tem­pe­ra­tu­rę wody i bę­dzie mogła ją pod­grzać!

Nar­cyz mil­czał, prze­glą­da­jąc się w lu­strze, które uży­czy­ła mu Mała Księż­nicz­ka. Ru­szy­ła w drogę, ma­cha­jąc uko­cha­ne­mu na do wi­dze­nia.

Nie zwró­cił uwagi na jej gest.

 

IV

 

Prze­la­tu­jąc nad jedną z pla­net, Mała Księż­nicz­ka do­strze­gła bro­da­te­go pana, sie­dzą­ce­go przy sto­li­ku. Tam po­sta­no­wi­ła roz­po­cząć po­szu­ki­wa­nia.

– Kim pan jest? – za­py­ta­ła bro­da­cza, który, jak się oka­za­ło, po­chy­lał się nad sza­chow­ni­cą.

– Nie widać? – od­po­wie­dział py­ta­niem. – Je­stem Sza­chi­stą. Bar­dzo za­ję­tym – pod­kre­ślił, nie od­ry­wa­jąc wzro­ku od plan­szy, na któ­rej usta­wio­no różne fi­gur­ki w dwóch ko­lo­rach. Mała Księż­nicz­ka nigdy jesz­cze nie grała w sza­chy.

– Gdzie pań­ski prze­ciw­nik? 

Sza­chi­sta prych­nął i po­krę­cił głową. Potem się ro­ze­śmiał.

– Widzę, że ty nic nie ro­zu­miesz.

– Tak, to praw­da – przy­zna­ła Mała Księż­nicz­ka. – Nie umiem grać w sza­chy.

– Nie o tym mówię! – obu­rzył się Sza­chi­sta. – Nie ro­zu­miesz tego, że je­dy­nym god­nym dla mnie prze­ciw­ni­kiem je­stem ja sam!

– Dla­cze­go?

– Bo ze wszyst­ki­mi wy­gry­wam! Przez lata nie tra­fił się nikt, kto po­tra­fił­by mnie po­ko­nać!

– To bar­dzo cie­ka­we. Czy nie ma pan przy sobie ter­mo­me­tru?

– Też tak sądzę. Star­cia z in­ny­mi są nudne, bo z góry znam ich re­zul­tat. A kiedy wal­czę sam ze sobą, to też wy­gry­wam, co oczy­wi­ste, ale przy­naj­mniej nie tracę czasu, bo toczę bój z naj­lep­szym za­wod­ni­kiem w ko­smo­sie! – wy­ja­śnił Sza­chi­sta, pusz­cza­jąc py­ta­nie o ter­mo­metr mimo uszu.

Mała Księż­nicz­ka za­my­śli­ła się nad sło­wa­mi Sza­chi­sty, który w mię­dzy­cza­sie prze­su­nął jedną z figur, cmo­ka­jąc z za­do­wo­le­niem.

– Gdyby spoj­rzeć na to z innej stro­ny – rze­kła po chwi­li – to za każ­dym razem też pan prze­gry­wa, praw­da?

Sza­chi­sta znów prych­nął.

– Gdy­bym mimo odniesionego zwy­cię­stwa wolał sku­piać się na klę­sce, to wcale bym na to zwy­cię­stwo nie za­słu­gi­wał!

,,Zwy­cię­stwo to zwy­cię­stwo, po­raż­ka to po­raż­ka. Mogą chyba żyć obok sie­bie" – po­my­śla­ła Mała Księż­nicz­ka, ale uzna­ła, że le­piej gło­śno tego nie mówić. Po­nie­waż była pewna, że Sza­chi­sta nie ma przy sobie ter­mo­me­tru, ru­szy­ła dalej.

 

V

 

Ko­lej­ną pla­ne­tę za­miesz­ki­wa­ła Nie­wi­do­ma Ko­bie­ta.

– Zbliż się! – za­chę­ci­ła Małą Księż­nicz­kę, kiedy ta po­sta­wi­ła nogę na ziemi. – Zbliż się! Do­sko­na­le cię sły­szę! Je­steś dziew­czyn­ką, praw­da?

– Tak.

– Wie­dzia­łam. Takie rze­czy po pro­stu sły­chać. Je­steś bar­dzo de­li­kat­na. I uro­cza, tak, na pewno.

Mała Księż­nicz­ka po­czu­ła się zmie­sza­na. Prze­chy­li­ła głowę, by ukryć za­kło­po­ta­nie, i wła­śnie wtedy do­tar­ło do niej, że ko­bie­ta jest nie­wi­do­ma. To spra­wi­ło, że zmie­sza­ła się jesz­cze bar­dziej.

– Jak się pani miewa? – za­py­ta­ła.

– Och, bar­dzo do­brze. Ja za­wsze mie­wam się do­brze! – Nie­wi­do­ma Ko­bie­ta wy­buchnęła śmie­chem, który miał pod­kre­ślić te słowa.

– Nie jest tu pani… – za­czę­ła Mała Księż­nicz­ka, ale ugry­zła się w język. Za późno – roz­mów­czy­ni od­ga­dła treść nie­wy­po­wie­dzia­ne­go py­ta­nia:

– Czy nie czuję się sa­mot­na? Ależ skąd! Do­sko­na­le mi tu samej. Stra­ci­łam wzrok dawno temu, kiedy byłam młod­sza od cie­bie. Nigdy się nie skar­żę! Przy­by­łaś mnie od­wie­dzić, ale rów­nie do­brze mo­gła­byś tu nie za­glą­dać i nie mia­ła­bym z tym pro­ble­mu!

– Naj­moc­niej prze­pra­szam, ale… czy nie ma pani przy sobie ter­mo­me­tru?

Ko­bie­ta znów się ro­ze­śmia­ła.

– Moje dziec­ko, a na co ta­kiej sta­rej, śle­pej ko­bie­cie ter­mo­metr?

– No tak. – Mała Księż­nicz­ka za­ru­mie­ni­ła się, za­wsty­dzo­na po­peł­nio­ną gafą. – To ja chyba po­le­cę dalej.

– Ależ pro­szę bar­dzo! – wy­krzyk­nę­ła ko­bie­ta. Po­pra­wi­ła tkwią­ce na czub­ku nosa ciem­ne oku­la­ry, prze­cze­sa­ła pal­ca­mi siwe włosy. – Leć, moje dziec­ko. Leć! Gdy­bym tylko nie była ślepa jak kret, spa­ko­wa­ła­bym ci coś na drogę. Trud­no!

– Czy…

– Ach, spo­koj­nie, je­dze­nia mam pod do­stat­kiem! Nawet le­piej, że cię nie po­czę­stu­ję, bo to żadne spe­cja­ły. Ale nic nie szko­dzi! Nie ma ta­kie­go pa­skudz­twa, do któ­rej czło­wiek nie zdo­łał­by przy­wyk­nąć, za­pa­mię­taj moje słowa!

Mała Księż­nicz­ka zde­ner­wo­wa­ła się. Ku­si­ło ją, by za­py­tać Nie­wi­do­mą Ko­bie­tę, czy w końcu ży­czy­ła sobie tutaj gości, czy też nie? Czy na­praw­dę była ska­za­na na je­dze­nie ,,pa­skudztw” we wszech­świe­cie peł­nym smakołyków? Wresz­cie: czy to, że nie widzi od dziec­ka, rze­czy­wi­ście nigdy jej nie prze­szka­dzało? 

Po­sta­no­wi­ła za­py­tać o co in­ne­go:

– Czy…

– Nie! Do­brze mi tutaj! Ni­g­dzie się nie wy­bie­ram! Ko­cham mój dom, ko­cham mój los! Gdyby wszy­scy my­śle­li tak, jak ja, wszel­ki smu­tek znik­nął­by z tego bar­dzo smut­ne­go wszech­świa­ta!

,,Gdyby znik­nął cały smu­tek, wraz z nim znik­nę­ła­by też masa in­nych rze­czy. Wszech­świat nie stał­by się od tego lep­szy" – po­my­śla­ła Mała Księż­nicz­ka i ru­szy­ła w dal­szą po­dróż.

 

VI

 

Na ko­lej­nej pla­ne­cie Mała Księż­nicz­ka spo­tka­ła Pi­sa­rza, który sie­dział przy biur­ku i pisał na ma­szy­nie. Dłu­gie palce tań­czy­ły po kla­wia­tu­rze, a urzą­dze­nie zgrzy­ta­ło i wy­da­wa­ło z sie­bie stuk­nię­cia. 

Wokół biur­ka pię­trzy­ły się stosy pa­pie­ro­wych kulek. Mała Księż­nicz­ka nie chcia­ła prze­szka­dzać, dla­te­go już zbie­ra­ła się do dal­szej drogi, ale wła­śnie wtedy Pi­sarz jed­nym ru­chem wy­cią­gnął kart­kę z ma­szy­ny. Wie­dział, że ma go­ścia, po­nie­waż, nie pod­no­sząc wzro­ku, krzyk­nął:

– Chodź! Po­słu­chasz!

Pi­sarz po­chy­lał się nad tym, co na­pi­sał i kiwał głową, jakby z czymś się zga­dzał. Tym razem Mała Księż­nicz­ka po­sta­no­wi­ła nie zwle­kać z py­ta­niem:

– Prze­pra­szam, ale czy nie ma pan może ter­mo­me­tru?

Uśmiech znik­nął z twa­rzy Pi­sa­rza.

– Ter­mo­me­tru?

– Tak. Po­trze­bu­ję…

– Co?! – Pi­sarz zbladł. Jego ręce i wargi za­czę­ły drżeć. – Ter­mo­metr?! Mó­wisz mi tu o ja­kimś ter­mo­me­trze, kiedy ja wła­śnie skoń­czy­łem pisać wstęp do mo­je­go dzie­ła?!

– Niech pan prze­czy­ta mi naj­pierw to, co na­pi­sał – za­pro­po­no­wa­ła Mała Księż­nicz­ka – a potem od­po­wie pan na moje py­ta­nie, zgoda?

– Chyba sobie kpisz! – wark­nął Pi­sarz. – Wszyst­ko ze­psu­łaś! Wszyst­ko! Po­de­pta­łaś moją twór­czość, moją wraż­li­wość, mnie sa­me­go!

– Na­praw­dę? – Mała Księż­nicz­ka, choć prze­stra­szo­na, była pod wra­że­niem tego, że jed­nym zda­niem po­tra­fi­ła wy­rzą­dzić tak wiel­ką szko­dę.

Pi­sarz bar­dzo do­kład­nie zmiął kart­kę i ci­snął ją da­le­ko od sie­bie.

– Bar­dzo dzię­ku­ję! Idę stąd! Mo­żesz być z sie­bie dumna! Igno­rant­ka! – wrza­snął, po czym pod­niósł się zza biur­ka, prze­wra­ca­jąc krze­sło. Wło­żył ręce do kie­sze­ni i od­szedł.

Kiedy Mała Księż­nicz­ka otrzą­snę­ła się z szoku, pod­nio­sła z ziemi świe­żo ufor­mo­wa­ną, pa­pie­ro­wą kulkę. Oto co było na niej na­pi­sa­ne:

 

WSTĘP DO DZIE­ŁA

 

Niżej pod­pi­sa­ny, po wielu la­tach prze­ku­wa­nia pierw­szych zdań swej wiel­kiej po­wie­ści, po­sta­no­wił, że – wbrew po­cząt­ko­wym za­ło­że­niom – ob­na­ży przed czy­tel­ni­ka­mi całą swą duszę. Ni­cze­go nie ukry­je, jego dzie­ło bę­dzie szcze­re do bólu! Po­sta­no­wio­ne! Teraz słowa po­pły­ną same, suk­ces jest tuż za ro­giem!

 

Mała Księż­nicz­ka ru­szy­ła dalej.

,,To nie­waż­ne, czy Pi­sarz zmiął tę kart­kę prze­ze mnie czy z in­ne­go po­wo­du. Ważne, że to zro­bił. Książ­ki, rów­nież ich wstę­py, po­win­ny być cie­ka­we. A to, co na­pi­sał, ni­ko­go by nie za­in­te­re­so­wa­ło".

 

VII

 

Na jed­nej z pla­net Mała Księż­nicz­ka do­strze­gła Astro­no­ma, trzy­ma­ją­ce­go w dłoni lu­ne­tę. Pla­ne­ta była nie więk­sza niż dmu­cha­na, pla­żo­wa piłka.

– Co pan tu robi? – za­py­ta­ła.

– O, to cie­ka­we, że zja­wi­łaś się aku­rat teraz – rzekł, igno­ru­jąc py­ta­nie. – Patrz, co wła­śnie wy­my­śli­łem…

Astro­nom usiadł, prze­wró­cił się ostroż­nie na brzuch i wy­cią­gnął jak długi, przy­kry­wa­jąc pla­ne­tę cia­łem. Przy­ło­żył lu­ne­tę do oka.

– Co ty na to?

– Nie wiem. – Mała Księż­nicz­ka po­dra­pa­ła się po gło­wie. – Co pan wła­ści­wie robi?

– Pa­trzę na czub­ki swo­ich pięt! – oznaj­mił we­so­ło Astro­nom.

– Ale…

– Co, dziwi cię to? – za­py­tał, nie od­ry­wa­jąc oka od lu­ne­ty. Wier­cił się, przy­gry­za­jąc język, jakby usi­ło­wał do­strzec w po­de­szwach butów coś nie­oczy­wi­ste­go. – Wierz mi, że to cie­kaw­sze, niż pa­trze­nie na tamto.

– Na co?

– Na Zie­mię. Sły­sza­łaś o niej? Nie? To taka wiel­ka pla­ne­ta za­miesz­ka­na przez ludzi. Ich ob­ser­wo­wa­nie to praw­dzi­wa mor­dę­ga. W kółko to samo! Rodzą się i umie­ra­ją, śmie­ją się i pła­czą, sia­da­ją i wsta­ją, pra­cu­ją i le­niu­chu­ją, kłócą się i godzą, za­bi­ja­ją i znów rodzą, ech, szko­da gadać. Je­stem na­ukow­cem z uni­wer­sy­te­tu i zle­co­no mi stwo­rze­nie ra­por­tu o życiu na Ziemi. Wiesz, co zro­bię?

– Co?

Astro­nom za­chi­cho­tał.

– Oddam grubą tecz­kę pełną kar­tek, które za­pi­szę tylko jed­nym sło­wem: ,,NUDA”. A mię­dzy te kart­ki włożę zdję­cie, na któ­rym gapię się przez lu­ne­tę na wła­sne pięty. Ha! Ale wy­my­śli­łem!

– Ale po co?

– Sam nie wiem. Nie­któ­rzy Zie­mia­nie po­tra­fi­li­by na to od­po­wie­dzieć. Mają tam mę­dr­ków, któ­rzy naj­pierw wy­py­tu­ją cię o wspo­mnie­nia z dzie­ciń­stwa i każą ry­so­wać drze­wo, a potem tłu­ma­czą, czemu za­cho­wu­jesz się tak a nie ina­czej, nawet jeśli to za­cho­wa­nie jest głu­pie albo zwy­czaj­nie szko­dli­we. I to szko­dli­we dla cie­bie samej.

– To brzmi cie­ka­wie.

– E, tam. Nuda jak wszyst­ko inne, wierz mi na słowo.

Mała Księż­nicz­ka za­my­śli­ła się. Nie wi­dzia­ła związ­ku mię­dzy drze­wem, dzie­ciń­stwem a wy­rzą­dza­niem sobie krzyw­dy. Wspo­mnia­ła wi­zy­tę u Nie­wi­do­mej Ko­bie­ty – to, że żyła sama, po­grą­żo­na w ciem­no­ści, mu­sia­ło tak na­praw­dę być dla niej czymś strasz­nym. Czy w takim razie kła­ma­ła, za­pew­nia­jąc o swym do­brym na­stro­ju? Czy tak na­praw­dę ro­bi­ła sobie krzyw­dę? Po­tra­fi­ła­by na­ry­so­wać drze­wo? Czy pa­mię­ta­ła swoje dzie­ciń­stwo, tam­ten świat, który mogła po­zna­wać ocza­mi? Nawet jeśli tak, to co z tego? Jak wy­glą­da­ło­by drze­wo Sza­chi­sty? Trud­no było uwie­rzyć, że kie­dyś był dziec­kiem, że nie uro­dził się mi­strzem. A Pi­sarz? On za­cho­wy­wał się tak, jakby nigdy nie wy­do­ro­ślał…

Mała Księż­nicz­ka ode­pchnę­ła od sie­bie te roz­my­śla­nia. Nie miała na nie czasu; zbli­ża­ła się pora pod­le­wa­nia, mu­sia­ła pręd­ko zna­leźć to, czego szu­ka­ła.

Zra­żo­na gwał­tow­ną re­ak­cją Pi­sa­rza, nie­chęt­nie za­da­ła Astro­no­mo­wi py­ta­nie:

– Prze­pra­szam, czy nie ma pan może przy sobie ter­mo­me­tru?

– Nie, nie mam. Po co ci ter­mo­metr?

– Po­trze­bu­ję go… – Mała Księż­nicz­ka za­wa­ha­ła się – dla kogoś, kogo ko­cham.

– Poleć na mój uni­wer­sy­tet, tam mają ter­mo­me­trów pod do­stat­kiem, bez żalu ci jakiś od­stą­pią. Po­wia­dasz, że kogoś ko­chasz? O, ci od drzew i dzie­ciń­stwa mają sporo do po­wie­dze­nia na temat mi­ło­ści, wierz mi na słowo.

– Pew­nie tak! – zgo­dzi­ła się au­to­ma­tycz­nie Mała Księż­nicz­ka. – Gdzie jest ten uni­wer­sy­tet?

Astro­nom okre­ślił jego po­ło­że­nie. Mała Księż­nicz­ka po­smut­nia­ła. Kawał drogi. Gdyby zde­cy­do­wa­ła się na po­dróż, mu­sia­ła­by wy­ru­szyć skoro świt i pę­dzić na zła­ma­nie karku, by wy­ro­bić się przed wie­czo­rem…

– Dzię­ku­ję. Muszę wra­cać. Życzę uda­nych ob­ser­wa­cji.

Mała Księż­nicz­ka ru­szy­ła w drogę po­wrot­ną. ,,Dzie­ciń­stwo, drze­wa, lu­ne­ty, sza­chy, oku­la­ry, książ­ki…" – wra­że­nia z dzi­siej­sze­go dnia mie­sza­ły jej się w gło­wie. Do­świad­czy­ła tego wszyst­kie­go dzię­ki Nar­cy­zo­wi. W tam­tej chwi­li po­ko­cha­ła go jesz­cze moc­niej.

 

VIII

 

Zbli­ża­jąc się do domu, Mała Księż­nicz­ka czuła na­ra­sta­ją­ce zde­ner­wo­wa­nie. Nie wie­dzia­ła, jak Nar­cyz za­re­agu­je na wieść o tym, że wy­pra­wa za­koń­czy­ła się nie­po­wo­dze­niem. ,,Głowa do góry!" – po­wta­rza­ła sobie w my­ślach. ,,Jutro to za­ła­twię. Po­le­cę na uni­wer­sy­tet!".

Le­d­wie wy­lą­do­wa­ła na swo­jej pla­ne­cie, po­mknę­ła do stud­ni i za­czerp­nę­ła wody.

Nar­cyz drze­mał. Kiedy do niego po­de­szła, obu­dził się.

– Je­stem! Już je­stem!

– Ach, to ty. – Nar­cyz, tłu­miąc ziew­nię­cie, od­wró­cił się do lu­stra.

– Chcia­łam cię prze­pro­sić – rze­kła Mała Księż­nicz­ka. – Nie udało mi się zna­leźć ter­mo­me­tru. Ale nie martw się, pro­szę! Wiem, gdzie się udać. Jest taki uni­wer­sy­tet, wiesz? Po­le­cę tam jutro. Nie martw się, pro­szę! Nie znio­sła­bym tego!

– Czego nie mo­głaś zna­leźć? – za­py­tał Nar­cyz.

– Ter­mo­me­tru!

– Czego?

– No… termo…

– Ach! – wy­krzyk­nął Nar­cyz. Potem ro­ze­śmiał się. – Tak, tak, fak­tycz­nie! Pa­mię­tam, upar­łaś się na niego…

– Upar­łam się?

– Tak. Jakby to rze­czy­wi­ście było takie ważne. Czemu jesz­cze mnie nie pod­la­łaś?

 – Wy­bacz! – Mała Księż­nicz­ka za­po­mnia­ła o trzy­ma­nym w dłoni ku­becz­ku. Ostroż­nie skro­pi­ła żółte płat­ki.

– Co ty ro­bisz?!

– Spraw­dzam…

– Pod­lej mnie w końcu! Chcesz, żebym tu usechł?! – krzyk­nął Nar­cyz.

Nie, Mała Księż­nicz­ka bar­dzo tego nie chcia­ła.

– A tak w ogóle – po­wie­dział Nar­cyz – to przy­da­ło­by mi się lu­stro z praw­dzi­we­go zda­rze­nia. Spore. Masz tu takie?

– Nie.

– Może jutro przy­nie­siesz mi coś lep­sze­go, co?

– Jutro nie mogę. Lecę po ter­mo­metr.

– Po… a, tamto. Lu­stro jest mi bar­dziej po­trzeb­ne.

Mała Księż­nicz­ka za­mknę­ła oczy i wes­tchnę­ła.

– Nie dam rady, w ciągu jed­ne­go dnia, spra­wić ci ter­mo­me­tru i no­we­go lu­stra, Nar­cy­zie. To za dużo. Poza tym, muszę rano ściąć chwa­sty i…

– Do­brze! Ro­zu­miem! – Nar­cyz znów pod­niósł głos. Wy­glą­dał na roz­gnie­wa­ne­go. – Czemu nie po­wiesz wprost, że żądam zbyt wiele?! Jeśli nie chcesz, to nie mu­sisz le­cieć po ter­mo­metr, lu­stro, ani nic! Nie mu­sisz mnie nawet pod­le­wać! Z ra­do­ścią uschnę! To nie naj­gor­sza per­spek­ty­wa, zwa­żyw­szy na to, gdzie przy­szło mi żyć! Wszę­dzie osty! Wi­dzisz?! Tam wy­rósł ko­lej­ny! Rósł na moich oczach, my­ślisz, że to było przy­jem­ne?! Zrób z nim coś!

Mała Księż­nicz­ka, po­ły­ka­jąc łzy, wy­szep­ta­ła:

– Osta­mi zaj­mu­ję się rano.

– Pew­nie! Nie spiesz się! Dla kogoś ta­kie­go jak ja nie warto się spie­szyć!

Mała Księż­nicz­ka za­pła­ka­ła. Choć Nar­cyz nie do­ce­niał jej trudu i był dla niej nie­mi­ły, nie po­tra­fi­ła po­wstrzy­mać się przed speł­nie­niem jego za­chcian­ki. Nie ro­zu­mia­ła, dla­cze­go.

Kiedy wró­ci­ła z sier­pem, Nar­cyz gwał­tow­nie od­wró­cił się od lu­stra.

– Wy­bacz! – Jego głos drżał. – Wy­bacz mi, że byłem taki nie­mi­ły! To się nie po­wtó­rzy! To przez pra­gnie­nie! I strach przed tam­tym ostem.

– Oset nie zrobi ci krzyw­dy.

– Prze­cież wiem. Usiądź, pro­szę! Jeśli chcesz, to nie ści­naj tego głu­pie­go chwa­stu! Prze­cież to nie­istot­ne, nie zrobi mi krzyw­dy. Usiądź tu, przy mnie, i opo­wiedz, jak minął ci dzień. Zdaje się, że po­dró­żo­wa­łaś?

– Szu­ka­łam ter­mo­me­tru.

– Tak, tak, oczy­wi­ście. Tego nie­szczę­sne­go ter­mo­me­tru.

Mała Księż­nicz­ka spoj­rza­ła w stro­nę sa­mot­ne­go ostu.

– Zetnę go.

– Jak uwa­żasz – rzekł obo­jęt­nie Nar­cyz. – To przy­kre, że jutro też tam wy­ro­śnie, praw­da? Tam, albo jesz­cze bli­żej. Prze­ra­ża mnie to. Okrop­na ta pla­ne­ta. Nie zro­zum mnie źle, to twój dom i w ogóle, ale życie tu nie jest chyba szcze­gól­nie miłe, praw­da?

– Tak, masz rację.

Nar­cyz znów za­pa­trzył się w lu­stro. Gdyby tylko prze­su­nął spoj­rze­nie, do­strzegł­by w nim od­bi­cie Małej Księż­nicz­ki.

Wi­dział­by, że stoi nie­ru­cho­mo, pa­trząc w gwieź­dzi­ste niebo. Może zwró­cił­by uwagę na sierp w jej dłoni. Może na­szła­by go myśl, któ­rej by się prze­stra­szył. Może po­wie­dział­by Małej Księż­nicz­ce coś, co bar­dzo by ją za­wsty­dzi­ło.

Może.