Gegnarok

Nie wiem na ile to weird ale jako SF bardzo mi się podobało. Troszkę mi się z Hyperionem Simmonsa skojarzyło ale to raczej odległe skojarzenia.

To chyba nostalgia, jedna wielka tęsknota za tamtymi czasami, tamtą modą, muzyką, stylem, życiem...

Bardzo mi się podobało. Głównie ze względu na mnogość nawiązań, które (o dziwo) wyłapałam, choć na pewno wiele rzeczy mi umknęło. Pomysł na skrzyżowanie mitologii nordyckiej z “Boską Komedią” i wątkami niczym z “Matrixa” bardzo przypadł mi do gustu. Niesamowicie było wyobrazić sobie to zmutowane drzewo, te światy i dziękuję Ci, autorze, żeś mnie zabrał w tę niezwykłą podróż. 

Jedyne, co do czego nie jestem pewna to czy opowiadanie jest absurdalne albo groteskowe czy weirdowe. Natomiast w oderwaniu od konkursu, tekst bardzo mi się podobał i życzę mu powodzenia w konkursowych zmaganiach. 

Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow, Creeps in this petty pace from day to day, To the last syllable of recorded time; And all our yesterdays have lighted fools The way to dusty death.

Bardzo dobre. Napiszę więcej, jak to lepiej ogarnę, choć właściwie Rosebelle napisała większość tego, co sama bym napisała :D Włącznie z tym, że nie do końca widzę tu typowy weird, co mi osobiście nie przeszkadza, nie wiem jednak, jak wypadnie w konkursie. Życzę, żeby jak najlepiej, bo to bardzo dobry tekst.

 

http://altronapoleone.home.blog

Osobliwa to była wędrówka, a jako że świat, o którym piszesz, nie jest mi ani zbyt bliski, ani dobrze znany, w pełni polegam na Twojej wiedzy, Wickedzie, i ufam że całą rzecz opowiedziałeś najlepiej jak potrafiłeś. Pewnie dlatego Gegnarok przeczytałam ze sporym zaciekawieniem i bez najmniejszego znużenia. ;)

 

…żeby potem ze­żrzeć i wbu­do­wać mózgi… ―> Literówka.

 

…ale otwo­rze­nie go zaj­mie dłu­żej… ―> …ale otwo­rze­nie go potrwa dłu­żej…

 

…każdą z nich macha rów­nie wście­kle.

Biorę za­mach. ―> Czy to celowe powtórzenie?

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Bardzo dobry tekst.

Niezwykle pomysłowo łączy mitologię i dziwaczne SF podchodzące pod weirda. Tematyka, sposób scharakteryzowania postaci, styl – wszystko konsekwentnie podporządkowane głównej idei. Centralny koncept futurologiczny sprzedany pomysłowo i oryginalnie. Klik ode mnie, a będzie i coś więcej.  

ninedin.home.blog

Coś wspaniałego, Wicked G.

Pomysł na przedstawienie wędrówki przez krainy mitologii nordyckiej jako przeprawy przez kolejne kręgi piekielne (tutaj oczywiście plus za kompozycję) jest już sam w sobie świetny, ale na tym się nie kończy, bo potem dochodzi jeszcze doza informatycznej poetyki i hinduistyczna metaforyka awatarów i przemian jednych form życia w inne. Idziesz w połączenie totalne, gdzie zacierają się granice między organicznym i cyfrowym, wiecznością i nietrwałością. Wszystko to jest odpowiednio oddane w warstwie językowej; neologizmy to nie tylko smaczki czy pojedyncze pomysły światotwórcze, działają też na poziomie samej koncepcji (tak jak łączą się różne elementy, tak też zlewają się imiona i pojęcia). Poszczególne opisy oddziałują na wyobraźnię, adekwatnie zresztą do literackich inspiracji.

Wszystko idealnie się ze sobą łączy i naprawdę trudno pozostać obojętnym wobec tak przemyślanej, organicznej (czy też organiczno-cyfrowej ;)) wizji. Trzymam kciuki za wyróżnienia tak konkursowe, jak i portalowe.

Remplis ton cœur d'un vin rebelle et à demain, ami fidèle

Podpisuję się pod zadaniem poprzednich komentujących. Świetny tekst z doskonałymi odniesieniami do nordyckiej mitologii i “Boskiej Komedii”, zarówno w warstwie merytorycznej, jak i językowej i kompozycyjnej. Przeczytałam od początku do końca z ogromnym zainteresowaniem.

Rewelacyjne ilustracje. Super oddają klimat tekstu. Gratuluję :) A ze swojej strony zdecydowanie popieram piórko :):):)

Nie jestem tak zachwycony, jak panie, Wickedzie. Po prawdzie w ogóle nie jestem zachwycony. To opowiadanie to literacka matematyka. Po pierwsze obliczona pod jajogłowe forum, po drugie to wyliczanka nawiązań i powiązań mitologicznych. I tak po prawdzie, na tym tle widzę wow powyżej.

Czy masz wiarygodnych bohaterów? Czy czytelnik się o nich boi? Czy zagryza paznokcie w obawie, co się stanie w następnym akapicie?

Nie.

Don Thor, będąc czy nie będąc bogiem, mieszkający w wysokich partiach drzewa, zamiast wypowiadać się jak bóg, a przynajmniej ktoś mądry, wydaje się być, nie, jest dosyć naiwny i spowolniony w myśleniu. Czy on się czegoś tam w górze nawdychał, Wickedzie? Nie rozumiem tak przyjętej konwencji osobowościowej. A Varg? Jest Mistrzem, a wydaje się być jeszcze mniej rozgarnięty od głównego bohatera. Wydaje się, że intelektem go przewyższa, ale z zachowania to nie wynika, tu znowu kłania się przyjęta nie zrozumiała dla mnie konwencja. Czy to zamierzona odwrotność ról? W jakim celu? Dlaczego zachowują się irracjonalnie do swej pojętności?

Co zaś się tyczy samej wędrówki, to obaj przeskakują poszczególne światy raz w lewo, raz w prawo, jeśli nie pomyliłem kolejności, jak levele w grze. Okraszasz to wszystko pięknymi, jak to u Ciebie zdaniami, typu:

Powinienem kochać istnienie każdą cząstką duszy, a mimo to ogarnia mnie dziwny nastrój, gdy spoglądam na bezkresną równinę chmur z mojego kokonu mieszkalnego.

I co w związku z tym?

Nagle w mentalnym mroku dostrzegam czerwony błysk. Teraz już wiem. Lękam się, bo zostałem sam.

Gdyby mrok nie był mentalny, a błysk, powiedzmy, purpurowy, to coś by zmieniło?

 

Ostatecznie przybiły mnie opisy walk, widać, że łupiesz w gry jak nic.

Cóż, nie podobało mi się, ale posiadasz dużą wiedzę. Bardzo dobrze piszesz, potrafisz tworzyć przecudne zdania kwiatki i masz wysoką kulturę osobistą. Przyznam jednak, że cenię Cię bardziej za umiejętności, niż za to co piszesz.

Pozdrawiam.

Zbiorczo dziękuję wszystkim za czas poświęcony na przeczytanie i skomentowanie oraz za słowa uznania, kilki do biblioteki i nominacje do piórka :)

 

 

@Fanthomas

Skojarzenia z “Kantosem Hyperionu” z mojego punktu widzenia odbieram dobrze, bo to jeden z moich ulubionych cykli. Drzewostatek Templariuszy z tego dzieła utkwił w mojej pamięci, choć zalążek pomysłu na tekst ma nieco inne źródła. Co do weirdu – obawiałem się trochę przy tworzeniu, czy nie skręcam za bardzo w stronę typowego SF, ale nie chciałem na siłę forsować mroczności czy absurdalności. To oceni już jury.

 

@rosebelle

No, Matrixa też tu trochę było, najbardziej można doszukiwać się go chyba w pnąłączach.

 

@Drakaina

Przy weirdowości chciałem na pierwszy plan wysunąć właśnie swoisty “mozaicyzm” świata przedstawionego, inspirację mitologią i klasycznymi dziełami literatury z biopunkową estetyką. Nie chciałem nadawać utworowi grozowego charakteru od samego początku, starałem się zastosować gradację stylu, najpierw tworzyć nieco wyładnione opisy i potem skręcać w bardziej mroczne strony, żeby odzwierciedlić atmosferę światów, w których znajduje się bohater. No i nie mogłem się powstrzymać, żeby nie wrzucić meta-żartu o Cthulhu ;) Czy to wystarczy na potrzeby konkursu – jak wspomniałem wyżej – oceni jury.

 

@Regulatorzy

Klasycznie dziękuję za łapankę, zdecydowałem sie wprowadzić poprawki, bo nikt z jury jeszcze nie przeczytał tekstu.

 

@Ninedin

Ciekawe, co to jest to “coś więcej” :)

 

@Black_cape

 

Pomysł na przedstawienie wędrówki przez krainy mitologii nordyckiej jako przeprawy przez kolejne kręgi piekielne (tutaj oczywiście plus za kompozycję)

9 to dla mnie bardzo ciekawa liczba i jako motyw pojawi się w kolejnym z moim tekstów, który… w założeniu też jest weirdowy, ale jest osadzony w nieco innych realiach, niż ten. Na razie zdradzę tylko tyle ;)

 

Idziesz w połączenie totalne, gdzie zacierają się granice między organicznym i cyfrowym, wiecznością i nietrwałością.

O, to. Zblendowana rzeczywistość, w której idee (nawet te sprzeczne) przenikają się między sobą, a źródła bodźców trudno rozróżnić, stają się zatartę. Chciałem tu trochę rozwinąć ten wątek, który wrzuciłem już do “Hipermancera” 

 

@Katia72

Cieszę się, że uważasz ilustracje za rewelacyjne :)

 

@Darcon

Cóż, nie ukrywam, tworzenie postaci czy prowadzenie fabuły nie jest moją mocną stroną, a przynajmniej sam tak sądzę. Ale…

 

Czy masz wiarygodnych bohaterów? Czy czytelnik się o nich boi? Czy zagryza paznokcie w obawie, co się stanie w następnym akapicie?

 

Nie to było założeniem tekstu. Ci bohaterowie mieli budzić zdziwienie, wrażenie niewiarygodności, bo, cytując Vargiliusa:

 

“A to, co nazywasz bogami i elfami, to endosymbionty Yggdrasila… Poniekąd spadkobiercy ludzi.”

 

Chciałem postawić czytelnikowi pytanie – czy bohaterowie tekstu naprawdę są jeszcze ludźmi? Czy może tylko “poniekąd”? Może to tylko imitacje, gasnące echa cywilizacji, istoty, które realizują na swój sposób cele bycia przetrwalnikami, spadkobiercami, albo nawet “dziećmi” homo sapiens i w związku z tym próbują zachowywać się jak ich praprzodkowie, imitując wielkie dzieła ludzkiej kultury, tylko nie do końca im to wychodzi?

 

Don Thor, będąc czy nie będąc bogiem, mieszkający w wysokich partiach drzewa, zamiast wypowiadać się jak bóg, a przynajmniej ktoś mądry, wydaje się być, nie, jest dosyć naiwny i spowolniony w myśleniu. Czy on się czegoś tam w górze nawdychał, Wickedzie? Nie rozumiem tak przyjętej konwencji osobowościowej. A Varg? Jest Mistrzem, a wydaje się być jeszcze mniej rozgarnięty od głównego bohatera. Wydaje się, że intelektem go przewyższa, ale z zachowania to nie wynika, tu znowu kłania się przyjęta nie zrozumiała dla mnie konwencja. Czy to zamierzona odwrotność ról? W jakim celu? Dlaczego zachowują się irracjonalnie do swej pojętności?

 

Czy Don Thor naprawdę jest bogiem? Może w jego mniemaniu zamieszkiwanie w chmurach to cecha wystarczająca do zakwalifikowania do panteonu bóstw? A może:

 

“Ci, którzy nazywają siebie bogami, najczęściej nimi nie są”.

 

Tytuły mistrza czy boga równie dobrze mogą być tylko tagami wyłowionymi przez węzły obliczeniowe z archiwów wiedzy, które wewnątrz Yggdrasila nabrały innego znaczenia. Bohaterom wydaje się, że są wielcy (Don Thor) przed powrotem w Innej Formie), albo że ich cele są słuszne i wiedzą, jak je osiągnąć (Varg), a w rzeczywistości są zgubieni w postludzkiej, chaotycznej rzeczywistości Yggdrasila. Vargowi wydaje się, że jest lepszy od Don Thora, bo posiada nieco więcej informacji na temat przeszłości i postrzega jej już przez mityczno-poetycki pryzmat, tak jak Don. Sam stwierdza, że:

 

– To wszystko farsa, ziom – prycha Vargilius. – Żeby Yggdrasil mnie nie strawił, muszę z czegoś brać siłę. Ja też chłonę gnijące życiorysy, a w szczególności skryte w nich pragnienia, uczucia. Stworzyłem tę żałosną komedię specjalnie dla ciebie.

Jak wspomniałem na końcu opowiadania, Varg w pewnym stopniu miał być w tym opowiadaniu symbolem ludzkiej zuchwałości, zarozumiałości. Zachłysnął się wiedzą, (bądź co bądź powierzchowną), był przekonany, że wszystko wiedzie się zgodnie z jego planem i że może podporządkować sobie innych (jak często robią ludzie), ale został pokonany, bo jego atut, czyli zdolność do wpływania na układ, którego był elementem, ostatecznie pod nieco inną postacią okazał się też jego zgubą. To luźne nawiązanie do wykorzystywania natury przez ludzkość i widma katastrofy klimatycznej.

 

 

Nagle w mentalnym mroku dostrzegam czerwony błysk. Teraz już wiem. Lękam się, bo zostałem sam.

Gdyby mrok nie był mentalny, a błysk, powiedzmy, purpurowy, to coś by zmieniło?

“Mentalny” wskazywał to wskazywało na to, jakiej sfery dotyczy zjawisko. Kolor błysku ma znacznie, chodzi o symbolizm. Czerwień to kolor krwi, która jest wspomniana w sekwencji otwierającej i zamykającej opowiadanie:

 

“Dziś jest dzień, w którym słońce gorzeje błękitną krwią.”

 

Krew kojarzy się z życiem, bo niesie składniki odżywcze, ale też ze śmiercią, gdy zostaje przelana. Wzajemna przenikalność życia i śmierci była jednym z motywów przewodnich opowiadania.

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Widzisz, Wickedzie, świetnie znasz mitologię nordycką, zapewne też inne. W ogóle masz sporą wiedzę, tyle tylko, że idziesz w odwrotnym kierunku, niż ja, ten konkretny czytelnik, bym chciał. Zamiast ułatwić mi jej (mitologii) zrozumienie, jeszcze bardziej ją komplikujesz, miksujesz, dokładasz niuanse rozpoznawalne dla fanów mitologii, a niejasne dla zwykłego czytelnika. Okraszasz to wszystko tak ozdobnymi zdaniami, że brzmią prawie jak szyfr. 

Ja rozumiem potrzebę pisania takich opowiadań. Ba! Uważam, że wręcz powinny powstać, skoro jest ktoś taki, kto potrafi je pisać. Ale chciałbym, żebyś od czasu do czasu wykorzystał swój intelekt, umiejętności i wiedzę do napisania klasycznego opowiadania, które da mi porządny fun i zostanie opkiem roku, bo masz ku temu wszelkie predyspozycje. Powyższe nie zostanie nim na pewno. Niektórzy już wieszczą tytuł 2020 dla Dachu Świata, które jest proste w konstrukcji, jak budowa cepa, ale uważam, że właśnie takie najtrudniej jest napisać. Znaczy pisać o mądrych rzeczach w prosty sposób.

Napisz kiedyś coś dla mnie, zwykłego zjadacza chleba.

Pozdrawiam.

 

@Darcon

 

Ale chciałbym, żebyś od czasu do czasu wykorzystał swój intelekt, umiejętności i wiedzę do napisania klasycznego opowiadania, które da mi porządny fun i zostanie opkiem roku, bo masz ku temu wszelkie predyspozycje. Powyższe nie zostanie nim na pewno. Niektórzy już wieszczą tytuł 2020 dla Dachu Świata, które jest proste w konstrukcji, jak budowa cepa, ale uważam, że właśnie takie najtrudniej jest napisać. Znaczy pisać o mądrych rzeczach w prosty sposób.

Opowiadania o mniej skomplikowanej strukturze i bardziej przyziemnym świecie przedstawionym jeszcze będą, trochę rzeczy siedzi w przygotowaniu, w tym dłuższych.

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Po pierwsze: jak to możliwe, że w 24 tysiące znaków upakowales tyle akcji? Wow! 

To niestety niesie ze sobą największy, w moim odczuciu, mankament, czyli niesamowitą skrótowość tego tekstu – nie dane jest nam jeszcze poznać dobrze jednego świata-poziomu, a już wskakujemy na drugi. Za to bardzo podobał mi się wstęp, pięknie napisany. 

Trochę za wcześnie odsłoniłeś wszystkie karty dotyczące pochodzenia Yggdrasila, a Don-Thor przyjął to bez większych wątpliwości… to wzbudziło moje podejrzenia i tak właśnie sądziłem, że na końcu będzie twist i Vargilius okaże się zdrajcą. ;) 

Pomysł sam w sobie świetny, połączenie mitologii i sci-fi udane, super ci wyszła też realizacja konkursowego hasła. Myślę, że jakby znaków było trochę więcej, to tekst byłby o wiele lepszy, bo chciałbym te wszystkie krainy zobaczyć twoimi oczami, ale rozumiem, że limit nie pozwolił. 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Opowiadanie jest miszmaszem religii, kulturowych odniesień i perełką dla fanów mocnego researchu. Z cudzych światów i idei pościągałeś tyle, że niewiele już zostało miejsca na wkład własny.

 

Jeśli chodzi o plusy, to najważniejszym będzie zdecydowanie ten imponujący research, dzięki któremu roztaczasz przed czytelnikiem egzotyczny, złożony świat nordyckiej mitologii. Fascynujące. Wszystko jest świetnie przedstawione i pokazane w przekonujących detalach.

 

Poprawność absolutna. Językowo i gramatycznie idealnie poprawnie napisane opowiadanie. Z językiem bawisz się w interesujący sposób, podoba mi się na przykład zdanie otwierające tekst. Język jest dopasowany do konwencji.

 

Największe zastrzeżenie, jakie mam do tego tekstu, również dotyczy języka i obawiam się, że twój styl pisania (bo podobne zastrzeżenia miałam też przy twoim opowiadaniu w Trójkącie Sudeckim) jest bardzo nie w moim guście. Zabrzmię teraz prawdopodobnie dość szorstko, ale Wickedzie, masz w tym opowiadaniu bardzo dużo nadętego paplania – pustych zdań, w których używasz wielkich, ważnych słów, nietworzących w głowie czytelnika żadnych obrazów. To jest taki styl, od którego mnie osobiście bolą zęby przy czytaniu.

 

Z bardziej obiektywnych zastrzeżeń, nietrudno zauważyć, że limit skrzywdził opowiadanie: skaczemy ze świata do świata, ale w żadnym nie zostajemy na tyle długo, by cokolwiek zapadło nam w pamięć. Robi się z tego kosmiczny rollercoaster pozostawiający nas z mdłościami po szybko zmieniających się obrazkach.

 

Bohaterowie są płascy i posiadają zaledwie zalążki charakteru – bardzo skromna kreacja jak na tyle znaków, ale rozumiem, że pierwsze skrzypce gra u ciebie światotwórstwo.

 

Limit wpłynął również na to, że musiałeś naprędce wykładać czytelnikowi reguły świata, co skończyło się nadmiarem dialogów-ekspozycji. I tu znów powtarza się mój zarzut spod twojego tekstu na Kapsułę – bohaterowie wyjaśniają sobie wszystko w długich dialogach. Takie rzeczy trzeba przemycać ukradkiem, zdanie tu, zdanie tam, ty zaś tworzysz przynajmniej trzy niekrótkie wykłady.

 

Ponieważ zdaję sobie sprawę, że od Loży wymaga się obiektywności, nie będę brać pod uwagę stylu, w jakim napisałeś opowiadanie, do mojej ostatecznej oceny w głosowaniu o piórko, jednak nie da się ukryć, że mam do opowiadania też sporo zastrzeżeń czysto technicznych. Nie mogę powiedzieć, bym skończyła lekturę z satysfakcją.

Przed głosowaniem przeczytam na pewno raz jeszcze.

www.facebook.com/mika.modrzynska

Czytając to widzę, ile radochy miałeś z pisania tego. To się czuje.

 

Robisz tutaj taki mętlik odniesień, że większość czytelników znajdzie takie, o których pewnie sam nie pomyślałeś. Ja tu czułem, oczywiście poza rzucającą się od razu w oczy Boską Komedią, zderzenie animancji z Pillars of Eternity z zaświatami z Oh My Goddess (gdzie był Yggdrasil-komputer).

Osobiście bardzo szanuję dekonstrukcję i ironiczne potraktowanie mitologii nordyckiej, która w kręgach fantastyki jest przeważnie obrzydliwie pompatyczna. Tutaj mamy bohatera nasiąkniętego tym patosem, który jest wręcz karcony za bycie bucem.

Podczas czytania daje się wyczuć, że myślisz obrazami, nie słowami. Prawie nie ma tu treści, jest za to literackie kino drogi, malujące wizje w wyobraźni.

Gdybym chciał podchodzić do tego dzieła akademicko, pewnie zgodziłbym się z krytycznymi komentarzami powyżej. Ale to opowiadanie to ewidentny ekspresjonizm i ja wręcz nie potrafię wziąć go pod lupkę jak w przypadku Tradycyjnej Literatury. Ono sprzedaje konceptualny bigos, a niepoprawności formy dobrze to podkręcają. Śmiałbym stwierdzić, że niechcący wyszło ci coś lepsze niż powinno. Jestem nawet gotów wybaczyć sztampę w postaci herosa, ratującego ukochaną z opresji.

 

Fantastyka jako gatunek robi fikołki i kręciołki na poziomie treści i bardzo często zapomina o tym, że ma też pole do popisu na poziomie formy. Tutaj przebija się pewien bałaganiarski postmodernizm, który zaburza tę gnuśność. Wpadłeś do sali treningowej w filharmonii i grasz postpunk. I bardzo dobrze. Idź i grzesz więcej.

 

PS: jak wizualizowałem sobie Varga, to wychodził mi tylko Vikernes w czarodziejskim kapeluszu

Hail Discordia

Wickedzie, podobało mi się! z jednym ważnym zastrzeżeniem, którego jednak w tym opku nie sposób było – chyba –  obejść, tak myślę.

Zacznę komentarz od najłatwiejszej konstatacji – wykorzystanie hasła na sto procent. W momencie, gdy je przeczytałam miałam nadzieję, że pójdziesz w tę stronę. Takie rozwinięcie hipermacera jest mi bliskie, choć zdaję sobie sprawę, że to indywidualna preferencja, a przecież miałam nie o tym napisać, jednak coś czuję, że będę się ślizgać pomiędzy tymi stronami, gdyż każdy człowiek dla siebie jest kosmosem, więc na polu uwagi ciągle trwa walka i przeciąganie liny w tej kwestii.

 

Zdecydowanie na plus idea, powoli materializująca się na naszych oczach w prawdziwej rzeczywistości. Kóło śmierci, a nie życia. Jakie to dziwne, wystarczy przesunąć akcenty? Nadzieję daje narrator, którym tylko po części jest Thor. Wkrada się w tekst jeszcze ktoś, opisujący zmagania i poruszenia w Yggdrasilu. Swoją drogą, czy to na złość innym i by zwiększyć hermetyczność swoich korzeni i wierzeń w mitologii nordyckiej pojawiają się nazwy, przy któróch inni-obcy trzy razy muszą sprawdzać poprawność zapisu? A może to rodzaj wtajemniczenia, jesteś „in”, jeśli z automatu, bez zająknięcia stosujesz, używasz.  Kim jest obserwator, czy to sam proces, cz jego fragment? Nie wiem. Czy w śmierci jest życie? Tak, lecz może nie takie, jakie sobie wyobrażaliśmy/wyobrażamy.

Odniesienia piękne, ilustracje też, szczególnie druga mnie ujęła. :-)

 

Ponieważ Kam odniosła się do stylu, a myślę tu o zdaniach, wyrażeniach, słowach i o nich również wspominał Darcon, choć on trochę w innym kontekście, również ja chciałabym podzielić się swoją opinią. Dla mnie frazy nie są wypięknione, sztuczne, formalne, budowane dla dźwięku, wydźwięku. Po rozebraniu na czynniki pierwsze każdej z nich stoi za nimi solidna treść i refleksja. Innymi słowy dla mnie w tym tekście nie ma wydmuszek. Niełatwo tak pisać. 

Sama historia Thora i droga, którą podążył – zajmująca. Wyjaśnienie nadzwyczaj satysfakcjonujące. Wiele opowieści z tego świata można byłoby jeszcze napisać.

Wreszcie – zastrzeżenie. Odnosi się ono do formy, a właściwie liczby kręgów i wyzwań, przed którymi stawiasz bohatera. Dla mnie jest ich za dużo, i tym samym zbyt wiele potyczek. Człowiek w swojej pamięci operacyjnej utrzymuje siedem +/– 2 elementów (nieliczni, a i to niejasne, gdyż występuje utrata innych funkcji). W związku z tym, nie zapamiętałam przeszkód, zmagań, a były one ważne. Kręgi budujesz na zasadzie nowych światów, przejście jest rodzajem nie tyle wtajemniczenia, co wyższego poziomu gry. I ta symbolika plus wzmocnienie jej (wybacz szczerość c) „rąbanką” nie podeszła mi, zwłaszcza że właśnie ona zostawała mi w głowie od przeczytania piątego kręgu. Jednak Wick, mam swoje preferencje, więc komponentu subiektywnego w tej opinii jest dość dużo. Jednocześnie, paradoksalnie, przyszło mi do głowy, że może właśnie w ten sposób, warto łączyć idee i doświadczenia, aby stawały się bliższe doświadczeniom czytelników. Może to jeden z nowych kluczy. 

Gdybym miała napisać, które z Twoich opek zostały mi najbardziej w pamięci zaliczyłabym do nich ostatnie (świąteczne, na trójkąt), z wcześniejszych naturalnie na sny i Dzieci…, oraz kapitalne Rekurencje,  jak mi się zdaje niedocenione.

A bohaterów potrafisz budować, co już pokazałeś, ale czasem nie mieszczą się w koncepcji, gdyż nie są opowieścią prowadzona tylko z punktu widzenia człekokształtnego. :-)

A, i jeszcze mi się przypomniało, nowe słowa, neologizmy – fajne. :-)

Za koncept i słowa dokładam się do piórkowych nominacji.

 

Trzym się, coraz lepsze opki piszesz, IMHO. :-)

PS. Właśnie dowiedziałam się o śmierci Pendereckiego, Lacrimosa. C

 

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Bardzo dobre światotwórstwo. Twoje kręgi niby są martwe, ale tętnią życiem zróżnicowanym jak dzieci ewolucji. Na bogato.

Świetne nawiązania do “Boskiej komedii”. Innych też można się doszukiwać.

Fajne neologizmy.

Bohaterowie już bez szału, ale nie można mieć wszystkiego w 24 kilo.

Fabuła w porządku.

Ciekawe, co na to użytkownik Varg. ;-)

Miażdżę struktury jego jaźni, aż zostaje bezkształtna miazga.

Trochę masło maślane.

Jestem na TAK, czyli.

Edytka: Jeszcze zapomniałam wspomnieć, że udany mariaż różnych motywów.

Babska logika rządzi!

Ło, Wickedzie, trzeba przyznać, że w 24k zawarłeś bardzo wiele treści – masz rozmach. Cieszę się, że wpłynęłam na twój wybór hasła, bo wyszła z tego zacna historia :). Mam jednak trochę mieszane uczucia do twojego tekstu. Faktycznie jak zauważyli przedpiścy, pędzisz trochę przez stworzony przez siebie świat, chcąc pokazać jak najwięcej. Nie da się ukryć, że limit mocno skrzywdził opowiadanie. Mimo tego, trzeba przyznać, że bogaty worldbuiding robi wrażenie. Zgrabnie przemycasz odwołania do tekstów kultury. Językowo i stylistycznie się nie czepiam – klasa jak zawsze. Co do weirdu, absurdu – ja tu tego nie widzę, ale to już jurki będą się tym martwić.

Podsumowując, udana lektura, aczkolwiek widać, że tekst jest jak piękny ptak upchany w za ciasnej klatce i nie może rozwinąć skrzydeł.

Używanie poprawnej polszczyzny jest bardzo seksowne

Bardzo ładnie napisane. Podoba mi się sposób przedstawienia świata i język. Trochę jednak wymagałabym więcej od bohaterów, gdyż okazali się dość jałowi, nie całkiem, ale można by chyba wycisnąć z nich więcej. Zwłaszcza Varg zapowiadał się ciekawie, ale im niżej spadał, tym mniej w nim charakteru. Rozumiem, że to przez limit. Ach, i nie pasował mi do niego używany język. Mędrzec używający słów “kurwa?”. Próbowałam sobie wytłumaczyć, że Varg lepiej pamięta “dawne czasy” i “dawną mowę” i dlatego jest taki?

Nie znam dobrze mitologii nordyckiej, więc pewnie nie wszystko wychwyciłam, czego żałuję. Motyw wszystkożrącego drzewa bardzo mi przypadł do gustu. ;)

Ogólnie na plus, zwłaszcza warsztat, ale czuję lekki niedosyt.

 

“Naglę czuje – a tu się chyba końcówki pozamieniały

Ogromnie dziękuję kolejnym czytelnikom za komentarze i miłe słowa :) W szczególności Kam_mod, Japkiewiczowi i Asylum za rozbudowane analizy utworu. Wskazane błędy poprawiłem.

 

Limit rzeczywiście stanowił tutaj wyzwanie, zwłaszcza że planowałem mocno poszatkowaną konstrukcję z aż dziesięcioma podrozdziałami. W paru miejscach postawiłem na prostolinijną ekspozycję, żeby dać jasne wskazówki co do kształtu świata, wolałem zrobić to, niż ryzykować zbytnie niedopowiadanie. Choć pewnie przy większych umiejętnościach literackich to dałoby się jeszcze jakoś złagodzić.

W pewnym miejscu tekstu wrzuciłem nawet autoironiczny żart na temat infodumpowania ;) :

 

Wyrósł na gnijącej cywilizacji, przetworzył jej resztki we własny infośmietnik.

 

Inna sprawa, że ja po prostu lubię skrótowość, takie trochę tworzenie prozy dla pokolenia TL;DR :)

Z drugiej strony monologi trochę wpisywały mi się w postać Varga, zuchwałą, przemądrzałą, wyjaśniającą wszystko Don Thorowi z perspektywy mentora, jak dziecku. Dlaczego jednocześnie jest przy tym nieco wulgarny, ironizujący? SaraWinter wpadła na dobry trop, Varg czerpał siłę ze starych idei ludzkości, z jej dawnego obrazu, w którym dużą rolę odgrywał zarówno gniew, jak i humor:

 

I WŚRÓD MNIE WIELU TKWI LUDZI NIEPOMNYCH

WŁASNYCH WIN SPRZED UPADKU ZIEMI

LUDZI, KTÓRZY WCIĄŻ CHCĄ MIOTAĆ KLĄTWY

LUDZI, KTÓRZY WCIĄŻ CHCĄ ZNAĆ ŚMIECH

WCZEPIENI W ZMURSZAŁE IDEE JAK W PNĄCZA

TO ONI KARMILI PASOŻYTA-VARGILIUSA

 

Japkiewicz wspomniał o Vargu Vikernesie, Finkla o Vargu-użytkowniku forum (też ciekawe, co z nim, chyba dawno tu nie zaglądał), sam pomysł na postać zaś wziął się stąd, że potrzebowałem czegoś brzmiącego podobnie do Wergiliusza, a jednocześnie osadzonego w nordyckiej kulturze. Ale jest też inny Varg, który akurat dał mi inspirację muzyczną, i też osadzoną w Yggdrasilu. To Jonas Rönnberg, producent muzyki elektronicznej posługujący się właśnie pseudonimem Varg, który stworzył moim zdaniem przepiękny utwór o tytule Náströnd (Náströnd to miejsce, gdzie wąż Níðhöggr podgryza korzenie Yggdrasila), towarzyszący mi przy pisaniu “Gegnaroku”. Miałem kiedyś okazję posłuchać koncertu Varga na żywo na świetnym audiosystemie, to było niesamowite przeżycie, które skrótowo mogę opisać jako całkowite odcięcie od innych bodźców przez fale dźwiękowe, swego rodzaju zawieszenie w akustycznym świecie.

 

Don Thor miał być nie tylko zbliżony brzmieniowo do Dantego, ale być też nawiązaniem do Don Kichota, w jednym miejscu Vargilius nawet nazywa Don Thora rycerzem. Stąd w tych wszystkich potyczkach pewna doza pompatyczności, rąbanki czy “grokomputerowości”.

 

Na koniec wyłuskam jeszcze dwa spostrzeżenia z Waszych komentarzy, które trafnie odzwierciedliły proces twórczy :)

 

 Podczas czytania daje się wyczuć, że myślisz obrazami, nie słowami.

Kóło śmierci, a nie życia. Jakie to dziwne, wystarczy przesunąć akcenty?

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Jeśli Don Kichot, to dlaczego nie Don Corleone? ;-)

Babska logika rządzi!

Nie czytałem, się nie złożyło, więc o treści się nie wypowiem, ale ośmielam się zwrócić uwagę na pewien problem, który rzucił mi się w oczy we fragmencie reprezentacyjnym, na który trafiłem, nudząc się zdeczka i plącząc się po portalu (jako ten smród, co plącze się po gaciach) i który to fragment spełnił się w swojej roli, nota bene, w sposób doskonale odwrotny od zamierzonego: nie przyciągnął mnie tu, ponieważ się nim zachwyciłem, a dlatego, że wydał mi się zrazu dziwny, zanadto ciągnący się i ciężki, a potem, po krótkim zastanowieniu się, zorientowałem się, że sprawa ma się jeszcze gorzej i całość się zwyczajnie wysypała, w związku z czym trzeba wziąć się w garść i interweniować; ratować kolegę, żeby nie musiał się potem wstydzić i żeby ludzie z niego nie śmiali się.^^

Wszystko tutaj – ściany, podłogi, sklepienia – stworzone jest z ognia. Cuchnie siarką. Mijamy wypełnione magmą doły, z których tryskają gejzery formujące się w setki demonów o szponiastych łapach i długich pyskach, z których wylewają się setki run zwijających się w węże wgryzające się w moje ręce i dłonie, z których wypełzają setki pająków układających się w zaklęcia i…

Peace!

"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/

Ułć, masz rację, Cieniu, to zupełnie niereprezentatywny fragment.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

@Finkla

Tych sławnych donów to było jeszcze ho, ho, choćby Don Juan, gdybym chciał upchnąć wszystkich, to opowiadanie chyba naprawdę pękłoby w szwach limitu ;)

 

@Cień/Asylum

Przy wyborze wahałem się pomiędzy dwoma fragmentami, teraz zmieniłem na ten, którego nie wybrałem za pierwszym razem (są w nim neologizmy podobające się niektórym komentującym, może to przyciągnie czytelników). Z reguły staram się, żeby fragmenty nie zdradzały zbyt wiele z treści opowiadania, by nie spojlerować, tamtym razem może po prostu z tym przesadziłem.

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

A, faktycznie, Juan też. Każdy znajdzie swojego dona. ;-)

Babska logika rządzi!

Zdecydowanie lepszy, Wick, ale ciut zdradza. Nie możesz dać z dialogów, to byłoby bardziej reprezentatywne.

Przepraszam, znowu wtrąca się mój subiektywizm i pewien stopień dyktatorstwa, tak mi się zdaje. 

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Okej, widzę, że żartobliwa forma wyjustowania problemu nie chwyciła i trzeba będzie bezpośrednio. No cóż, ryzyko zawodowe.

Pisząc krótko i na temat: policz, Wickedzie, ile masz “się” w tym jednym zdaniu.

 

Peace!

"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/

@Cień

“Się”, “w”, “i” oraz “z których” to celowe powtórzenia w tej konstrukcji. Zdanie ma zapętloną, bełkotliwą strukturę, bo w tym momencie percepcja bohatera-narratora jest mocno zaburzona (a przynajmniej tak wydaje się jego towarzyszowi). 

 

[Spojler]

 

 

 

 

 

 

 

Motyw pętli jest też istotny w całym opowiadaniu.

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Roger that.

Niemniej, oderwane od wszelkiego kontekstu – np. jako fragment reprezentacyjny – wygląda to po prostu nieładnie.

 

Peace!

"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/

Niemniej, oderwane od wszelkiego kontekstu – np. jako fragment reprezentacyjny – wygląda to po prostu nieładnie.

Dlatego zreflektowałem się i zmieniłem na inny, który powinien brzmieć lepiej jako niezależna część bez kontekstu :) Dziękuję za zwrócenie na to uwagi.

 

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Proszę.

 

Peace!

"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/

To ja tak tylko kosmetycznie wtrącę:

 

Aura magna innych asów wydaje się obce, samotnieję w tłumie ich myśli.

Jeden jedyny raz zgubiła Ci się wielka litera.

Autokorekta mi tu podkreśla “samotnieję”, ale olać autokorektę. Radośnie i szczodrze.

 

Wypuściłem go z dłoni po zderzeniu z podłożem, które wygląda na czarną glebę, po której pełźnie mrowie robactwa.

Dla formalności – tutaj powtórzenie też jest celowe?

 

Zdaje mi się, że w cieniach dostrzegam czerwone rozbłyski, podobne do tego, którego widziałem w Asgardzie.

“Którego rozbłyska”? Coś jakby personifikacja wyszła ;)

 

Chybiam, znów obrywam cios (…)

Jak dla mnie to albo samo “obrywam”, albo “otrzymuję cios” czy coś w tym guście. Połączenie wypada trochę dziwnie. A może to tylko moje odczucie.

 

 

Dobra, do rzeczy. Wybacz, że nie przeprowadzę szczegółowej analizy. Po pierwsze, było ich już sporo (czytało się niewiele krócej niż opowiadanie). Po drugie, mam problem z konstruowaniem takich mądrych wypowiedzi. Chyba niespecjalnie lubię dzielić się z “zewnętrzem” tym, co się dzieje we wnętrzu mojej głowy, oczywiście poza skromną pisaniną beletrystyczną, którą czasem uprawiam. No i po trzecie, czytanie tak mnie pochłonęło, że pomijając mimowolne wychwycenie kilku powyższych smaczków (upierdliwość i drobiazgowość mym drugim, trzecim… dziesiątym imieniem, nawet Grzędowiczowi bym wytknęła czasem to i owo), nie skupiłam się na niczym poza… No tak, poza czytaniem. Doskonały warsztat, pięknie piszesz! Nie będę się powtarzać z “zamałością” limitu, który nie pozwolił lepiej rozwinąć wszystkiego, co chciałeś przedstawić. I tak dokonałeś rzeczy niemożliwej, podając taką ilość treści w tak skondensowanej formie. Na początku trochę mnie wytrącały z rytmu te króciutkie akapity, ale jak już przywykłam, to poszło. Wpadłam w tę doskonale skonstruowaną pętlę, o dziwo nie gubiąc się w pomieszaniu z poplątaniem w najczystszej postaci. Jak już tekst mnie nadtrawił i zwrócił, poczułam się głęboko usatysfakcjonowana tym, że mnie połknął.

A tak, jeszcze neologizmy. Trafne, ale pnąłącze mnie trochę skonfundowało. Niby rozumiem ideę (albo przynajmniej tak mi się wydaje), ale spróbuj to wymówić bez zastanowienia, jak widzisz po raz pierwszy na oczy. Prawie się nie da. Na chwilę dostałam mentalnego oczopląsu.

Ogólnie rzecz biorąc – chapeau bas.

Spodziewaj się niespodziewanego

@NaNa

Dziękuję za przeczytanie i komentarz :) Wskazane błędy poprawiłem. “Samotnieć” nie ma w wordowskim słowniku, bo też podkreślało mi to słowo, ale jest u Doroszewskiego. Z “pnąłącza” rzeczywiście wyszedł trochę łamaniec językowy, ale w sumie tak mi się spodobało.

Przede wszystkim jednak cieszę się, że lektura okazała się satysfakcjonująca :)

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

To opowiadanie podobało mi się znacznie bardziej niż wiewiórkowe. Ładnie poprowadzona fabuła, widoczne nawiązania (chociaż nie jestem pewna, czy wyłapałam wszystkie), rozbudowane światotwórstwo. Warsztatowo bardzo sprawnie napisany tekst, zwróciłam też uwagę na zróżnicowane stylistyczne wypowiedzi postaci.

Fajne, podobało mi się :)

Przynoszę radość :)

Dziękuję za kolejne komentarze, fajnie, że się spodobało :)

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Hejka, ja tylko z krótkim komentarzem na świeżo po przeczytaniu. Wszystko ładnie zagrało w twoim tekście, chociaż długo towarzyszyło mi przeczucie, że nie wiem o czym czytam i powoli gubię się w tych spotach przedwiecznego drzewa. Na plus dla mnie zdecydowanie to, że czułem rzeczywiście tę podróż wraz z głównym bohaterem, pośpiech był namacalny dzięki umiejętnej konstrukcji zdań, opisy urzekały. Szacunek, szczególnie biorąc pod uwagę ścisły limit. A tu i kreacja świata ładna i akcja wartka. Jedyne co zazgrzytało to jakoś za prędko i zbyt pospiesznie nastąpił dla mnie twist. Przez to nie wybrzmiał odpowiednio mocno. Dobra robota, pozdrawiam.

Dziękuję za przeczytanie i komentarz, Shawarkarze :) Fajnie, że podróż przez Yggdrasila okazała się dla ciebie interesująca.

 

Jeszcze taka ciekawostka – przywołany w tekście Andrew Adamatzky to prawdziwy naukowiec, a “Architektura fungalna” to tytuł jednej z jego publikacji, która była jedną z inspiracji do stworzenia tekstu. 

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Pomysł cudny, język przepiękny, ale całość wydaje mi się lekko przeintelektualizowana. Tak bardzo skupiłeś się na strukturze tekstu, na filozowicznym przesłaniu, że ucierpiała na tym fabuła. Skaczemy z kręgu w krąg w pośpiechu, właściwie zaliczamy je. Każdy jest skrótowo opisany i już pędzimy dalej.

Język jest cudny, ale jednocześnie zdania są tak wycyzelowane, że aż sterylne. Pozbawiłeś ten tekst emocji.

Nie wiem, może gdybyś miał więcej znaków do dyspozycji, udałoby się złapać jakąś równowagę pomiędzy tymi elementami, ale teraz jej brakuje.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Dziękuję za przeczytanie i komentarz, Irko_Luz :) Fajnie, że pomysł i język się spodobały.

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Ok. lubię Twój styl pisania, lubię tez klimaty mitologii nordyckiej. Ylleherm pasował idealnie. Tutaj podoba mi się tez kombinowanie z ideą Ygdrasilla i mieszanie konwencji. O ile jednak mieszanie czegoś lekkiego z czymś ciężkim jest dobre, nawet na zasadzie kontrastu, to tu mam wrażenie zazgrzytało. – i to chyba na poziomie przekombinowania z językiem.

Światotwórczo – świetny tekst. Pod względem czytania – jakoś miejscami miałem problem i chyba bym jednak wolał podobne podejście, jak w Phubarze i Khyzzim. Natomiast bardzo podoba mi się ta wędrówka przez kolejne światy. Podobnie jak bardzo znaczące jest użycie nazwy Gegnaroku i Gegnaheimu – o ile faktycznie jest to nazwa nadana świadomie i o ile dobrze doszukuję tu podobieństwa ze słowem “odtwarzać”.

Opowiadanie fajne, choć przyznam, że przez pierwsze dwa kręgi miałem problem z czytaniem. Wizja też dobra, ale coś mi zgrzytało. I tylko zastanawiam się czy to, co mi zazgrzytało nie było przypadkiem tym samym, co uczyniło opowiadanie mniej hermetycznym dla ogółu :-)

 

Edit: imho więcej znaków nie zrobiłoby temu tekstowi lepiej ;-) Akurat Ty potrafisz pracować z klimatem w tekstach o bardzo różnej objętości.

Dziękuję za przeczytanie i komentarz, Wilku Zimowy :) 

“Phubar i Khyzzi” i “Ylleherm” były niejako tekstami-źródłami, które dały też podstawy dla tego utworu – motyw życia-pętli i reinterpretację nordyckich światów. Tutaj chciałem trochę złamać tą hermetyczność sposobem wypowiedzi Vargiliusa i naukową terminologią w wyjaśnieniach właśnie po to, żeby nieco ułatwić odbiór świata przedstawionego oraz żeby wprowadzić pewien kontrast w stylizacji.

 

Podobnie jak bardzo znaczące jest użycie nazwy Gegnaroku i Gegnaheimu – o ile faktycznie jest to nazwa nadana świadomie i o ile dobrze doszukuję tu podobieństwa ze słowem “odtwarzać”.

“Gegn” to ze staronorskiego “przeciwko, w opozycji do”: https://en.wiktionary.org/wiki/gegn

Tematem utworu miał być właśnie odwrotny Ragnarok, upadek ludzkości i wyłonienie się z jej zgliszczy nowych form życia, kogoś doskonalszego od ludzi, czyli bogów (pytaniem stawianym przez tekst pozostaje to, czy rzeczywiście można nazywać ich bogami). “Gegnaheim” miało być z kolei czymś, co stoi w opozycji do klasycznej czasoprzestrzeni, “przeciwmiejscem”, w którym rządzi chimeryczna osobowość-osobliwość Yggdrasila. Konsultowałem te nazwy ze znajomym (wspomnianym w przedmowie) siedzącym głębiej w temacie skandynawistyki. 

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Przede wszystkim naprawdę znakomite światotwórstwo. I tutaj szczególne uznanie za to, że wprowadzasz tego mnóstwo, ale jest to w dużym stopniu zrozumiałe. Bardzo fajne, naprawdę wpuszcza przeciąg do głowy i otwiera zamknięte dotychczas drzwiczki :)

Historia w porządku, choć myślę, że nie jest ona głównym elementem tego tekstu.

Momentami przekazujesz bardzo dużo informacji w dialogach, mnie to nie razi, ale dało się zauważyć. Z drugiej strony przy takim limicie znaków i obfitości stworzonego świata gdzieś trzeba było to zrobić.

Jeden drobny zgrzyt był przy dwóch sformułowaniach Vargiliusa: “kminisz” i “ziom”. Rozumiem że Vargilius miał mówić w sposób współczesny co ogólnie fajnie kontrastowało z mową Don Thora, ale akurat te dwa sformułowania mi nie pasowały. Oczywiście to moja subiektywna uwaga pod Twoją rozwagę.

Ale ogólnie naprawdę bardzo przyjemnie mi się czytało.

Dziękuję za komentarz, Edwardzie, cieszę się, że lektura okazała się bardzo przyjemna :)

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Dziś jest dzień, w którym świętujemy wielką unię Królestwa Zwierząt, Królestwa Roślin i Królestwa Grzybów

A bakterie i protisty, to co? ;)

Czepiam się, ale jakoś mi to zdanie tak szkolnie wygląda, nie pasują mi te, umowne przecież, kategorie do boskiej perspektywy. To, że bogowie samozwańczy, nie ma większego znaczenia, bo na tym etapie czytelnik tego jeszcze nie wie, więc odczuwa dysonans.

Nawiązania bardzo zacne – na kosmografii nordyckiej się nie znam, ale odnajduję tu ślady np. “Pana Światła” (w koncepcie pseudoboskich post-ludzi), ale i “Cieplarni” (tak w idei drzewa-świata jak i w botanicznych neologizmach).

Jest epicko, co szczególnie zasługuje na uznanie, biorąc pod uwagę rozmiary i gęstość, jest i tragicznie, co mnie powinno wzruszać. Ale jednak wzrusza umiarkowanie, pewnie dlatego, że nieczuły jestem na cyfrową psychodelię. Bo chociaż wiem, że ma ona swoją tradycję, uzasadnienie i zwolenników, to ja jednak łaknę prawdziwej krwi, łez i potu. Kupuję światy cyfrowe jako uzupełnienie (nawet równoprawne) historii in vivo, ale nie jako samodzielną, zamkniętą kreację.

Ale to ja. Bo pewny jestem, że co najmniej jeden z jurorów będzie bardzo zadowolony ;)

Powodzenia!

Dziękuję za przeczytanie i komentarz, Coboldzie :)

 

A bakterie i protisty, to co? ;)

Czepiam się, ale jakoś mi to zdanie tak szkolnie wygląda, nie pasują mi te, umowne przecież, kategorie do boskiej perspektywy. To, że bogowie samozwańczy, nie ma większego znaczenia, bo na tym etapie czytelnik tego jeszcze nie wie, więc odczuwa dysonans.

Czytelnik nie może wiedzieć wszystkiego ab initio ;) Tu celowo pominąłem wymienianie tych królestw, których przedstawicieli raczej trudno zaobserwować gołym okiem, żeby nie zdradzać od razu naukowej warstwy tekstu. Skojarzenie z biologią miało być celowe, ale nie kierować czytelnika na stan wiedzy odpowiadający współczesności; protisty i bakterie nie bardzo pasują do staronordyckiego obrazu świata, a on miał znaleźć odzwierciedlenie w perspektywnie Don Thora (przed jego przemianą po podróży przez Yggdrasila i zresetowaniem cyklu).

 

Nie czytałem ani “Pana Światła”, ani “Cieplarni”, ale pomysły rzeczywiście są podobne. Inspiracje botaniczne w tekście wyniknęły częściowo z trylogii Southern Reach VanderMeera, którą bardzo cenię.

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Veni, vidi, readici.

Kolejny raz mam dylemat przy twoim tekście, Wickedzie. I kolejny raz będę na NIE. To jest takie NIE, które ma Cię mobilizować do pracy nad literacką stroną Twoich wizji. Właśnie, wizji, nie opowiadań.

Paradoksalnie problemem, który pojawia się podczas lektury Twoich tekstów, jest dla mnie ich bogactwo, napakowanie znaczeniami, odniesieniami, kolażem wielu idei, dziedzin, pomysłów… Dlaczego? Ponieważ uważam, że nie potrafisz mi sprzedać tego bogactwa w przemyślanej literacko formie. Wszystko to zazwyczaj aż się wylewa z tekstu, a Ty stosujesz wtedy zabieg najprostszy i zarazem najgorszy od strony literackiej – infodumpy. W tym tekście są to na dodatek infodumpy wciśnięte w wypowiedzi jednej z postaci.

Te nieszczęsne infodumpy to straszne pójście na łatwiznę, tchórzliwa droga na skróty. Przyznajesz nimi, że nie potrafisz napisać opowiadania literacko równego, literackim poziomem dorastającego do treści, wizji, pomysłowości. Że nie potrafisz zaprezentować swoich światów fabułą, opisami wplecionymi w narrację, nie umiesz wyjaśniać i wytłumaczyć swoich koncepcji naturalnie, dyskretnie, przy okazji czy mimochodem. Walisz prosto z mostu długaśnymi opisami skierowanymi wprost do czytelnika albo grzmocisz infodumpami włożonymi w usta postaci, które tak naprawdę zwracają się do odbiorcy tekstu, a nie do swoich rozmówców. Uwierz mi, to widać, to rzuca się w oczy i przeszkadza, ujmuje satysfakcji z lektury.

I to mi przeszkadza, to mnie boli, bo masz talent do interesującego łączenia, odważnej syntezy wielu odmiennych elementów, splatania idei, kultur, łączenia mitologii z technologią. Ale literacko to wszystko kuleje. Sprzedane jest w nieatrakcyjnej, infodumpowej formie. Owszem, czasem jest to forma pomysłowa, wzbogacona udanym słowotwórstwem (np. pnąłącze), jak powyższa szeleńcza wyprawa ratunkowa, odsyłająca nas o drodze do mitologii germańskiej i zarazem "Boskiej komedii", przez miszmasz cyforowo-biologicznego postświata wyrosłego na zgliszczach upadłej cywilizacji. Czasem dodajesz tej fabule atrakcyjności jak w omawianym tekście, gdzie dzieje się sporo, a całość wieńczy dobry twist. Ale co z tego, gdy ten pośpiech bohaterów udziela się również autorowi, gdy wszystko to jest tłumaczone w galopie, kawa na ławę, jak krowie na rowie…

Szkoda. Dalej będę czekał na tekst, w którym pogodzisz swoją wyobraźnię z warsztatem, w którym opowiesz nam o swoich wizjach poprzez opowiadaną historię, pięknie opisany i wykreowany słowem świat, a nie w monologach postaci opowiadających co autor chciałby nam pokazać i przekazać.

Dwie uwagi:

Bieg męczy, lecz gdy kieruję myśli na Betri-Sif, wracają mi siły.

– nie lepiej: ”kieruję myśli ku Betri-Sif”?

 

Jego ciało spływa białawą mazią, z ust błyskają rzędy ostrych kłów.

– nie lepiej: “w ustach, błyskają rzędy…”

Po przeczytaniu spalić monitor.

Dziękuję za przeczytanie i komentarz, Marasie :)

Nad zmianą przyimków we wskazanych przykładach zastanowię się po ogłoszeniu wyniku konkursów, bo opowiadanie zostało już przeczytane przez jednego z jurorów (Wiktor, dziękuję za przeczytanie ;) ). Sformułowanie “błyszczeć z ust” na pewno jest poprawne, co najwyżej nieco archaiczne. Można je znaleźć np. u Grabińskiego, polskiego pisarza grozy z ubiegłego stulecia:

 

“Ostre, białe zęby jak kły rozwścieczonego dzika błyskały z wykrzywionych pasją ust, zlepione potem włosy spadły w nieładzie na czoło.”

 

https://pl.wikisource.org/wiki/Strona:PL_Stefan_Grabiński_-_Szalony_pątnik.djvu/095 

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Cześć Wicked G, jest coś niesamowitego w Twoim pisaniu. Wyobraziłem sobie malarza, który w twórczym szale bombarduje płótno farbą, zalewa je kolorami, strukturami, wzorami, rzuca do boju swoją wyobraźnię i odważnie szarżuje słowotwórstwem. Robisz to bardzo fajnie, a przy tym jeszcze w dość wyjątkowy sposób budujesz podniosłą, pompatyczną tonalność całości. 

Obraz wychodzi imponujący, bez dwóch zdań. Ale czegoś mi tu w tym wszystkim brakuje. Szczypty dramatyzmu, który sprawiłby, że bardziej bym się zaangażował jako czytelnik? Historii, która byłaby czymś więcej niż przechodzeniem z pięknej komnaty do jeszcze piękniejszej? Bohaterów, do których bym się bardziej przekonał? Jak już ochłonąłem po lekturze, to doszedłem do wniosku, że zapamietam z tego opowiadania tylko scenografię, no, może jeszcze pomysł, na którym to wszystko oparłeś (Yggdrasil i to czym jest).

Fajne, świetnie napisane, robi naprawdę duże wrażenie, ale lekko puste w środku. 

pozdrawiam, Łosiot :)

Dziękuję za przeczytanie i komentarz, Łosiocie :)

 

Fajnie widzieć, żę tekst budzi różne reakcje wśród czytelników. Rzeczywiście przy tworzeniu nacisk położyłem na ukazywanie scen i na prezentowanie pomysłu, zrobienie z tekstu infomiszmaszu z wieloma analogiami utrwalonymi na płótnie (jeżeli pozostać dalej wśród malarskich odniesień) niż na prowadzenie historii. Dlaczego bohaterowie zachowują się tak a nie inaczej i mówią długimi ekspozycjami – to częściowo starałem się usprawiedliwić w komentarzach-odpowiedziach do Darcona i Kam_Mod. Vargilius był tu w pewnym stopniu spaczonym odzwierciedleniem archetypu przewodnika, a Don Thor – niedoświadczonego, dopiero czekającego na zaprawienie w boju bohatera chłonącego tę wiedzę i dopytującego o szczegóły “Innego Świata”. Wyjście z “Rodzinnej Wioski” do “Innego Świata” odbyło się tu raczej w sferze postrzegania niż w przestrzeni, było przejściem z mitycznego Yggdrasila do cyberchimerycznego Yggdrasila.

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Myślałem intensywnie nad długim i wyczerpującym komentarzem, by jakoś uzasadnić swoje NIE. Zwłaszcza, że okropnie długo się wahałem. Ale na myśleniu się skończyło, bo ostatnio jakoś u mnie nietęgo z przekuwaniem myśli w słowa… 

Więc będzie krótko. 

Bardzo spodobał mi się pomysł. To kolejny z nominowanych w marcu tekstów, który zachwycał światotwórstwem. U ciebie jest nie tylko pomysłowo i efektownie, ale też bogato w treść, nawiązania, idee. Masz ogromną wiedzę i potrafisz ją sprzedać w interesujący sposób. Koncepcja ubrania elementów nordyckiej mitologii w formę wędrówki z "Boskiej komedii" również jest znakomita. 

Ale tu pojawia się problem – świetny i dopracowany pomysł na świat i fabułę nienajlepiej przełożył się na "literackość". Tego nie czyta się dobrze, i nie mówię tu o stylu, który jest porządny i pasujący do treści, a o kompozycji. Trochę tak, jakbyś (sorki za moje ulubione, motoryzacyjne metafory) stworzył piękne auto z genialnym silnikiem, ale kiepskim przeniesieniem napędu. Na papierze wszystko wygląda super, ale jeździ się tak sobie i nie można całkowicie wykorzystać potencjału.

Już wyjaśniam: tekst jest za krótki (limit zapewne) jak na przyjęte założenia kompozycyjne i fabularne. Tworząc tak złożony i kompleksowy i niełatwy do zrozumienia świat, siłą rzeczy musiałeś poświęcić mnóstwo czasu i miejsca na jego opis, zwłaszcza, że czytelnik nie dostaje wszystkiego od razu na tacy, dozujesz mu informacje konsekwentnie, po trochę, przez całą opowieść. Do tego dorzucasz opartą na motywie podróży fabułę, która ma "odkrywać" ową rzeczywistość przed bohaterem, charakteryzować bohatera i rozwijać go, jednocześnie inkorporując obowiązkowy, końcowy tłist, stawiający na głowie wcześniej zarysowany obraz. I w efekcie czytelnik (to znaczy ja, nie wiem jak inni) ma po pierwsze – problemy z immersją, a po drugie wrażenie mocnej "połebkowości" i pośpiechu. Skoki do kolejnych komnat, "lokacji", dzieją się szybko, każda jest jakoś tam opisana, ale uważam, że nawet jak na próbę malarskiego, migawkowego opisu, zbyt pobieżnie. W każdym "kręgu" coś się dzieje, ale nawet walki są jakieś takie pośpieszne i pozbawione dynamiki. Nie zdążyłem wczuć się w bohatera, zrozumieć go, przywiązać się jakoś, a przez to losy Don Thora były mi obojętne. Dowiedziałem się o co chodzi i co się wydarzyło, ale raczej na zasadzie sprawozdania, niż wciągającej opowieści. Za mało typowo literackiego dramatyzmu i emocji. 

A winię za to limit. Bo koncepcyjnie tekst jest bomba. Połączenie "Non stop" z futurystyczną "Boską komedią", w gęstm, cyberpunkowo-filozoficznym sosie. Tyle, żeby sprawa wypaliła, opowiadanie musiałoby być znacznie dłuższe, a podróż Don Thora i Varga obfitsza w… Właściwie we wszystko. 

Pozdrawiam! 

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Dziękuję za przeczytanie i analizę, Thargone :)

 

Więc będzie krótko. 

Paradoksalnie twój komentarz jest jednym z dłuższych pod tym tekstem :D

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Źródło

Duzy plus za nawiązania mitologiczno-literackiem, ale tego chciałoby czytać się nieco więcej. Jest taki niedosyt i może to dobre, bo zachęca poszperać w Twoich tekstach, a może i nie, bo chyba ekspresję ograniczył limit. Powtarzam po innych, ale ten język naprawdę perełka.

Dziękuję za przeczytanie i komentarz, oidrin :)

Z moich dłuższych tekstów nieco podobnych klimatem do tego mogę zaoferować Prāṇa-345 i Dzieci Czasu.

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Bardzo ciekawe opowiadanie, na początku trochę parskałam śmiechem przy rozmowach poety mówiącego współczesnym językiem z głównym bohaterem który wyrażał się po staroświecku, wydawały mi się absurdalne, ale później się wszystko wyjaśniło. Świat przedstawiony jest zupełnie inny od naszego, abstrakcyjny i przerażający. Nie wiem, dlaczego, ale wyobrażałam sobie to drzewo i jego gałęzie i liście jako takie świecące białobłękitne, kryształowe.

Końcówka mi się podobała, nieoczywista i z dreszczykiem. Trochę nierealna wydawała mi się walka z olbrzymem, skoro to olbrzym, to jak bohater mógł podskoczyć tak wysoko do jego głowy? Poza tym akcja mi się podobała i zwiedzanie kolejnych poziomów drzewa. Jakbym wcześniej przeczytała, to bym nominowała do piórka, ale już za późno…

Dziękuję za przeczytanie i komentarz, Sonato, fajnie, że się spodobało :)

 

Nie wiem, dlaczego, ale wyobrażałam sobie to drzewo i jego gałęzie i liście jako takie świecące białobłękitne, kryształowe.

Część z korytarzy Yggdrasila były rozświetlane właśnie przez bioluminescencję, którą wykazują niektóre organizmy żywe:

 

zagłębiam się w gałąź, gdzie słońce milczy, a przestrzeń rozświetla tylko blade jarzenie Yggdrasila.

https://przystaneknauka.us.edu.pl/artykul/rozswietlaja-ciemnosci

 

Trochę nierealna wydawała mi się walka z olbrzymem, skoro to olbrzym, to jak bohater mógł podskoczyć tak wysoko do jego głowy?

Wytrenowani sportowcy skaczą z rozbiegu na wysokość ok. 60-70 cm, gdzieś z drugie tyle zasięgu zapewniłby młot. Don Thor był postczłowiekiem, więc mógł mieć większe możliwości niż obecni przedstawiciele Homo sapiens. Do tego, jak wspomniałem wcześniej, jego perspektywa była poetycko ubarwiona, więc “potężny” olbrzym mógłby być wielkości dwóch-trzech mężczyzn.

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Kolejny tekst, do którego wracam z komentarzem po dłuższym czasie od przeczytania. Na pewno na plus jest tu pomysł i solidne wykonanie. Natomiast całość wydaje mi się nieco zbyt, hmm, poetycka i udziwniona, przez co nie do końca płynnie mi się czytało, choć dla kogoś innego, i w kontekście realiów konkursu, może to być na plus i okazać się strzałem w dziesiątkę. Z jednej strony mamy tu głównego bohatera, i to dość klasycznego na tle całości struktury tekstu, ale wzbudza on dość mieszane uczucia. Ani go nie polubiłem, ani nie znielubiłem, generalnie zrobił sobie przebieżkę po wielkim drzewie-niedrzewie, dotarł do mety, zmienił postać, coś tam się niby wydarzyło, ale tak jakby te wszystkie trudności były zbyt łatwe do pokonania i nie wzbudziło to większych emocji. Inaczej wygląda sprawa z Vargiem, ten wydaje się może okrutny, ale mniej zblazowany, paradoksalnie – bardziej ludzki, i mimo że miał niecne zamiary, pod koniec jakoś mi go żal ;) . 

Podsumowując – największy plus za pomysł, a właściwie pewien konglomerat pomysłów, wizję świata i postać Varga.

"Nie wiem skąd tak wielu psychologów wie, co należy, a czego nie należy robić. Takie zalecenia wynikają z konkretnych systemów wartości, nie z wiedzy. Nauka nie udziela odpowiedzi na pytania, co należy, a czego nie należy robić" - dr Tomasz Witkowski

Dziękuję za przeczytanie i komentarz, Bailoucie :)

Los Varga poniekąd jest dość tragiczny, bo choć snopoeta był makiaweliczny w swych poczynaniach, to w istocie kierował nim naturalny, zrozumiały instynkt – chęć przetrwania, zachowania własnej tożsamości.

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Wicked G, jak cię lubię i szanuję – nie chcę znać twojej muzyki czytając twój tekst. Chcę dobrać swoją własną.

 

One przepadły podczas Gengaroku, Zmierzchu Ludzi…

Gegnarok czy Gengarok?

 

Właściwie mógłbym powtórzyć komentarz mr.maras, ale skondensuję: ogromna wyobraźnia, swiatotworstwo na zasadzie postmodernistycznej zabawy, przetworzenia mitologii nordyckiej i klasyków literatury, paskudne infodumpy, nieangażujący protagonista. Oprócz ciekawej formy chciałbym przeczytać jeszcze ciekawą historię.

 

I wiem, że możesz. Czekam :-)

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

Dziękuję za przeczytanie i komentarz, PsychoFishu :)

 

One przepadły podczas Gengaroku, Zmierzchu Ludzi…

Gegnarok czy Gengarok?

Literówka, poprawię ją po ogłoszeniu wyników.

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Przybywam z komentarzem jurorskim:

Imponująca interpretacja hasła konkursowego, która stała się dla Ciebie punktem wyjścia do stworzenia potężnego, spójnego i szalenie ciekawego świata. Motywami i kompozycją w sposób bardzo udany nawiązujesz do mitologii nordyckiej i Dantego – ale wciąż jest to nawiązanie, a nie wprost przetworzenie dobrze znanych nam treści; w „Gegnarok” proponujesz obraz jakościowo nowy i świeży. Szapoba z głów, jak to mawiają.

Warstwa językowa bardzo dobra – momentami wręcz rewelacyjna, jak chociażby o tu: „To Gegnaheim, myśloprzestrzeń Świętego Drzewa, antymiejsce śnione przez rzesze istot zamrożonych w bliskości śmierci”. Potknięć technicznych nie zauważyłam (jeśli były, tekst wciągnął mnie na tyle, że nie zwracałam na nie uwagi). Miałam wrażenie, że na początku trochę uwiera Cię przyjęta stylizacja, ale w toku opowiadania opisy nabrały lekkości.

Nasuwa mi się jeden zarzut: na tle tak gruntownie dopracowanego świata zostaje mało miejsca na zbudowanie bohatera. Don Thor staje się dla nas niejako soczewką, przez którą obserwujemy Cykl Przemian. Przez całą jego podróż nie odczułam, by stał się pełnokrwistym charakterem zaangażowanym w wydarzenia, w których uczestniczy (a przecież porwano mu żonę!). Gdyby nadać mu trochę więcej osobowości, tekst w moim odczuciu wskoczyłby o oczko wyżej (choć i tak uplasował się wysoko).

Stworzyłeś naprawdę fascynującą bazę światotwórczą – pod względem researchu typowo gdelną – i z przyjemnością przeczytałabym dalsze zmagania z tym settingiem.

Uwaga na marginesie, niewpływająca w żaden sposób na moją ocenę: pod koniec opowiadania przytaczasz przekaz Jednookiego Jesionu w formie białego wiersza. Moim zdaniem byłoby absolutnym sztosem, gdyby nadać mu formę nawiązującą w stylistyce i rytmie do Havamal – Pieśni najwyższego.

Gratuluję, bardzo udany tekst. I piękne ilustracje.

Dziękuję za komentarz, Wiktor :)

“Pieśni Najwyższego” jeszcze nie czytałem, będę musiał to sprawdzić :)

 

Edit: poprawione wskazane wcześniej błędy.

 

Ujawniam też jeszcze jedno nawiązanie – pośrednio do Hyperionu, bezpośrednio do Johna Keatsa i inskrypcji na jego nagrobku (Here lies One Whose Name was writ in Water) :

 

– Ludzkość rozwiała się niczym popiół na wietrze, rozedrgała niczym imię zapisane na wodzie – deklamuję.

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Użycie mitologii, wygodne czy nie, było poniekąd narzucone przez hasło, choć moim zdaniem ciekawiej byłoby dopasować mitologię do fabuły, a nie fabułę do mitologii.

Kolejne poziomy przygody bohatera przypominają nieco grę wideo – to bywa męczące, bo fabuła się ciągnie, a dzieje się niewiele (to przecież przede wszystkim quest ratunkowy, chcemy tylko dotrzeć do ukochanej).

 

Podoba mi się stylizacja Varga, głównie burzące patos narracyjny kolokwializmy. Sam zwrot akcji ten patos przywraca, robi się dziwnie eposowo: występuje zły i dobry bohater, i mamy konflikt interesów, kogoś trzeba pokonać. Superkomputer Yggdrasil wypada chyba najciekawiej – ujawnia się akurat wtedy, gdy duchota mitologii nordyckiej zaczyna w końcu podduszać. Wieczność przemian, jako nic nowego, niespecjalnie mnie przejęła, ale plus za niepowodzenie Don Thora. Jest w tekście coś z sosu z Dantego, co wyjątkowo mi się podoba.

@Żongler 

Dziękuję za jurorski komentarz :)

Fajnie, że postać Yggdrasila okazała się ciekawa, bo lubię pisać o takich dziwnych superinteligentnych tworach. Spora w tym zasługa Ummona z Kantosu Hyperionu :)

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Lepiej późno niż później… wreszcie przeczytałem wszystkie opowiadania z I tomu antologii kafkowej i przychodzę, coby skomentować.

 

Szalona, a’la cyberpunkowa podróż przez światy Yggdrasila była ciekawym przeżyciem. Twist na końcu też misię. Czy zrozumiałem wszystko… raczej nie, ale nic to. Jedno jest dla mnie pewne: Boże i Ctulhu, uchowajcie nas przed taką przyszłością, bo nie chcę skończyć we wnętrzu gigantycznego jesionu-muchomora-cyborga, na dodatek oszalałego…

 

Pozdrawiam!

Precz z sygnaturkami.

@Niebieski_kosmita

Dziękuję za przeczytanie i komentarz :)

 

bo nie chcę skończyć we wnętrzu gigantycznego jesionu-muchomora-cyborga, na dodatek oszalałego…

Cóż, rzeczywiście nie jest to zbyt przyjemna wizja przyszłości, ale nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być gorzej ;)

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing