Niezadowolony klient

– Smaaażone, kiszone, pieczone, duszone! – wykrzyczał na jednym wydechu sprzedawca.

Dwójka funkcjonariuszy policji po cywilnemu stała przed ulicznym barem, którego neonowy szyld układający się w zgrabny napis squ-food oświetlał ich twarze czerwono-rdzawymi barwami.

Knajpa przyciągała zapachami. W gęstym powietrzu tańczyły aromaty cynamonu, imbiru i kolendry. Na pierwszym planie w buchającym parą woku skwierczały kawałki delikatnego mięsa, cukinii i czerwonej papryki przyprószone kurkumą. W płaskich koszach obok leżały świeżo usmażone wiewiórki przyrządzone na tuzin sposobów. W tle, na metalowej komodzie stał słój wielkości przerośniętej dyni piżmowej. Wypełniała go mętna zalewa z fermentującymi gryzoniami – prawdziwy rarytas dla koneserów. Wnętrze lokalu uzupełniali uwijający się przy grillach trzej kucharze, przygotowujący zamówienia dla osób stojących przy kasie. 

Policjanci zbliżyli się do lady, nad którą migotał holocennik.

– Co dla panów? – zapytał ze wschodnioeuropejskim akcentem, niski mężczyzna.

– Wydział do walki z genetycznie modyfikowanym mięsem. Poprosimy z kierownikiem – powiedział Max, machając blachą.

– Ach, okej. – Wyraźnie się zmieszał, po czym odwrócił głowę w kierunku kuchni. – Nikita! Panowie do ciebie.

Max wraz ze swoim syntetycznym partnerem zajmowali się kontrolą mięsa w barach w tej części dzielnicy. Weryfikacja certyfikatów i podstawowe badania genetyczne na miejscu to chleb powszedni pracowników tego wydziału. Rewir Maxa i Jeta obejmował setki knajp. Część sprawdzali rutynowo, inne tak jak ten bar to reakcja na zgłoszenia. Zawsze musieli wtedy podjechać, sprawdzić i spisać protokół. Ewentualnie wystawić mandat, a w najgorszym przypadku zamknąć jadłodajnię.

Dla Maxa praca w patrolu genetycznym była trzymiesięcznym zesłaniem za: pierdoloną niesubordynację, jak to w subtelny sposób określił komendant. Do zakończenia przymusowej degradacji pozostało czternaście długich dni.

W końcu, z przerzuconą przez ramię przybrudzoną białą szmatką przy ladzie z nierdzewnej stali pojawił się Nikita.

– Widziały gały, co brały. Nie ma zwrotu kasy – powiedział znudzony.

Odznaka znowu zabłyszczała w dłoni Maxa.

– Jesteśmy z wydziału… – nie skończył mówić.

Nikita niczym Flash obrócił się na pięcie i zaczął uciekać przez kuchnię w kierunku zaplecza.

– Szlag! – wycedził Max przez zęby.

Skinął na androida, który od razu pobiegł ukrytą w mroku uliczką na tyły budynku. Sam prześlizgnął się nad barem i pobiegł za Nikitą.

 Minął zdezorientowanych kucharzy i wbiegł przez kołyszące się drzwi wahadłowe na zaplecze. W ostatniej chwili w przytłumionym świetle dostrzegł, jak ścigany skręcił w korytarz po prawej.

– Stój! – wykrzyczał.

 Wbiegł za kierownikiem do kolejnego pomieszczenia, które po sam sufit wypełniały klatki ze ściśniętymi w środku żywymi wiewiórkami. Przystanął na ułamek sekundy. Swoją strukturą knajpa przypominała górę lodową.

Policjant dostrzegł w głębi pomieszczenia po lewej domykające się drzwi, sekundę temu przebiegał nimi Nikita. Max znowu ruszył biegiem, złapał za klamkę i pociągnął do siebie. Usłyszał nagle dźwięk przypominający toczące się koło kolejowe. Uciekający wywrócił słój pełen fermentujących, rudych gryzoni, który stoczył się z półki i z trzaskiem uderzył w podłogę tuż przed policjantem. W Maxa uderzył kwaśny zapach słonej zalewy. Podłogę wypełniła ciecz z obślizgłymi szarymi wiewiórkami. Dzisiejszy obiad zaczął pukać do gardła policjanta. Max chciał susem pokonać śmierdzącą kałużę, po której powierzchni sunęły białe bańki. Źle wymierzył, noga nastąpiła na kiszoną wiewiórkę. Stracił równowagę, wyrzucił ręce do tyłu, próbując ratować się przed upadkiem. Bez rezultatu. Z hukiem upadł przed siebie, uderzając głową ścianę.

Ciemność.

 

***

 

– Max! Ocknij się! – wołał Jet.

– Moja głowa… – Max uniósł tułów, łapiąc się prawą ręką za guza na czole.

– Mój moduł medyczny sugeruje, żeby podać ci czterdzieści miligramów…

– Nie. Wszystko jest okej. Gdzie ten gnojek? – Wstał, mrużąc oczy i dziękując opatrzności, że nie upadł w tę cuchnącą breję.

– Już prawie go miałem, ale twój chip ratunkowy wywołał mnie do natychmiastowej pomocy medycznej.

– Cholera jasna! Wyślij do centrali jego pełną biometrykę twarzy. Długo się nie uchowa.

– Już to zrobiłem. Wzywamy wsparcie?

– Moment, coś mi tu nie gra. – Max wrócił do pomieszczenia wypełnionego klatkami. Jet jak cień podążył za nim.

Ściśnięte wiewiórki przyglądały się duetowi z apatycznym zaciekawieniem.

– Jakieś pięćset sztuk, głównie pospolite – powiedział android po szybkiej analizie.

– Na cholerę mu tyle tych gryzoni, co o tym sądzisz Jet? – Pytanie zawisło w powietrzu.

– To faktycznie dziwne. W tej branży korzysta się głównie z przetworzonego wcześniej mięsa.

Jak na taką liczbę zwierząt nie było widać karmy i odchodów. Max zbliżył się do jednej z klatek, rudzielce nie wykazywały pobudzenia. Wręcz przeciwnie. Wyciągnął z zamka metalową zawleczkę w kształcie litery P i wyjął delikatnie jedną z wiewiór, uważając żeby pozostali mieszkańcy metalowego schronienia nie uciekli. 

– Jet, zrób pełną analizę medyczną.

– Max dobrze wiesz, że nie mam uprawnień do pełnej. – Jet starał się trzymać regulaminu.

– Po prostu to zrób.

Syntetyk nie miał wyjścia. Odsłonił wewnętrzną część przedramienia, z którego w ułamku sekundy wysunął się niewielki terminal skanujący ze złączem do pobierania próbek płynów ustrojowych. Chwilę później android na hologramie wyświetlał tomogram gryzonia i pełne wyniki krwi.

– Drobne modyfikacje genetyczne, aczkolwiek mieszczące się w normach.

– Mów dalej.

– Zdecydowanie za wysokie stężenie tryptofanu… w skrócie, substancji uspokajającej – dodał, widząc pytający wzrok Maxa. – Do tego zobacz tutaj…

Max spojrzał na animację, po czym zerknął z uśmiechem na Jeta.

– Bingo! Wezwij chłopaków. Poczekaj tu i pilnuj pozostałych pracowników. Nie mamy pewności, czy nie są w to zamieszani. Ja muszę jeszcze coś załatwić.

– Max, to co chcesz zrobić, wykracza poza nasze kompetencje.

– Przyjąłem do wiadomości, Jet.

 

***

Tego samego wieczora

 

Max wybiegł na wypełnioną gwarem ulicę. Skierował się w górę, w stronę budynku oznaczonego numerem 454.

Na miejscu zbliżył się do głównych drzwi i aktywował wideo-domofon. Po kilku sekundach odezwał się męski głos.

– Słucham?

– Dobry wieczór, jestem z wydziału do walki z genetycznie modyfikowanym mięsem. Chciałbym porozmawiać o pańskim zgłoszeniu dotyczącym baru squ-food. – Odsłonił od razu karty.

– Komplet informacji podałem w zgłoszeniu – zabrzmiało w głośniczku.

– Tak, tak. Rzecz w tym, że w naszej ocenie wszystko było okej. Chciałbym poznać więcej szczegółów.

Po kilku sekundach elektryczny rygiel w drzwiach odskoczył. Facet złapał przynętę.

Max wbiegł na drugie piętro i przystanął wsparty ręką o polimerową balustradę. Chwilę później mechanizm zamka zatrzeszczał we wnętrzu drzwi wejściowych do mieszkania. Jak tylko metalowe skrzydło otwarło się, Max wpadł z impetem do środka, przewracając gospodarza.

– Teraz mi wszystko opowiesz – rzucił z pewnością siebie policjant.

 

***

Dwa dni później

 

– Co ci do łba strzeliło, żeby odwalić taki numer?! – krzyczał rozwścieczony komendant.

Wysoki i barczysty mężczyzna poczerwieniał na twarzy od złości.

– Byłem pewien…

– Gówno mnie obchodzi, czego byłeś pewien. Wtargnąłeś do mieszkania wzorowego obywatela tego miasta. Co ty sobie do diabła wyobrażałeś?!

– Byłem pewien, że ten facet ma coś wspólnego ze sprawą squ-food – głos przesiąkał pokorą.

– To się kurwa pomyliłeś! To był tylko niezadowolony klient, który dostał sraczki po tym cholerstwie. – Komendant usiadł na fotelu, którego skórzana tapicerka zatrzeszczała od ciężaru. Zamyślił się.

– I co ja mam z tobą zrobić, Max? – Złość wyraźnie się ulotniła. – Masz szczęście, że te gnojki zaszyły trzydzieści kilogramów syntokoki w tych wiewiórkach. Dzięki tobie rozbiliśmy lokalny punkt dystrybucji tego ścierwa, które szmuglowali ze wschodnich rubieży. Teraz tylko módl się, żeby sprawa tego faceta rozeszła się po kościach. – Komendant wstał i podszedł do okna.

Max uznał to za pożegnanie i już miał skierować się do wyjścia.

– Zapomniałbym. – Szef policji obrócił się w kierunku podwładnego. – Ten, jak mu tam… Nikita to w rzeczywistości Viktor Simril. Dorwaliśmy go wczoraj w jednej z lokalnych melin. Rok temu zatrzymałeś go w związku ze znalezieniem niewielkiej ilości prochów przy jego motorze. Na przesłuchaniu powiedział, że zaczął uciekać, bo cię rozpoznał i był pewien, że tym razem pojawiłeś się w związku z syntokoką.

Choć Max nie przypominał sobie Viktora Simrila, uśmiechnął się delikatnie z satysfakcją, nie uszło to uwadze staremu.

– Dobra wystarczy tego lizania się po jajach. – Wrócił Mr Hyde. – Zejdź mi z oczu.

Max ruszył w stronę drzwi, starając się nie złapać kontaktu wzrokowego ze starym.

– I jeszcze jedno – rzucił komendant do stojącego w wyjściu podwładnego. – Obserwuję cię. – Szef policji przyłożył dwa palce do powiek i po chwili skierował je wymownie w stronę Maxa.

 

***

Dwa tygodnie później

 

– Z okazji twojego powrotu z odmętów policyjnych wydziałów, stawiam dzisiaj lunch – rzuciła z radością Megan, wychodząc na miasto.

– Okej. – Uśmiechnął się Max.

Po kwadransie siedzieli przy swoich biurkach, zajadali drugie śniadania i rozmawiali o tym, co się wydarzyło przez ostatnie trzy miesiące.

– I wyobraź sobie, że biegnę za tym gościem i wywracam się na brei gnijących wiewiórek. Centymetry dzieliły mnie, żeby wpaść w to gówno.

– Centymetry to dzieliły cię od roztrzaskania czaszki. Kiszone wiewiórki zabiły policjanta – Megan ruchem dłoni zobrazowała w powietrzu news serwisów informacyjnych, odkrywając przy tym białe zęby.

– Bardzo zabawne. Jedno jest pewne, nigdy nie tknę żadnej wiewiórki.

Megan zamarła. Zerknęła na kompana i jego sałatkę. Max rozszyfrował to spojrzenie w ułamku sekundy.

– To nie jest kurczak? – zapytał nerwowo.

– To teraz takie fit, przepraszam.

– Nie wierzę.