Ostateczne rozwiązanie kwestii nordyckiej

Vi­kan­der sunął nie­spiesz­nie dep­ta­kiem w Ła­zien­kach. Za nim tup­ta­ła w szpil­kach drob­na ko­bie­ta w ele­ganc­kiej gar­son­ce, z każdą chwi­lą coraz bar­dziej zo­sta­ją­ca w tyle.

– Można do cie­bie mówić, żebyś tak nie le­ciał! Pew­nie! Jak gro­chem o ścia­nę!

– Trze­ba było za­ło­żyć jesz­cze wyż­sze szpi­lecz­ki, Ma­dzen­to.

–  Pew­nie już je­steś umó­wio­ny na ru­chań­sko z tą lam­ba­dzia­rą Au­ra­dio­ne!

– Nie wiem, o czym mó­wisz.

Skrę­ci­li w wy­sy­pa­ną żwi­rem ścież­kę. Vi­kan­de­ro­wi nie zro­bi­ło to żad­nej róż­ni­cy, zaś Ma­dzen­ta nie­źle się gim­na­sty­ko­wa­ła, by za­cho­wać god­ność i rów­no­wa­gę. W końcu dała za wy­gra­ną i po­tup­ta­ła traw­ni­kiem.

– Ta rasz­pla po­lu­je na chło­pów, odkąd oka­za­ło się, że ma wię­cej zębów niż ja­je­czek w jaj­ni­kach! Wszy­scy to widzą! Jak mo­żesz być aż tak ślepy!

– Ma­dzen­to, od paru do­brych lat to już nie jest twoja spra­wa, z kim uma­wiam się na… ru­chań­sko. Skąd w ogóle taki po­mysł? Je­ste­śmy pod mi­ni­ster­stwem w War­sza­wie, nie na sa­ba­cie w Salem. Z tego, co pa­mię­tam, Au­ra­dio­ne od­de­le­go­wa­no do nad­zo­ro­wa­nia sa­ba­tów.

– Ta mie­dzia­na rura fi sto pięć­dzie­siąt w bio­drach za­wsze była in­te­re­sow­na!

– Ale wszyst­ko wska­zu­je na to, że jest teraz na dru­gim końcu świa­ta.

Vi­kan­der przy­sta­nął przed roz­dwo­jo­nym bu­kiem, Ma­dzen­ta do­łą­czy­ła po chwi­li. Ro­zej­rze­li się. Vi­kan­der wes­tchnął.

– Same pro­ble­my, odkąd prze­ro­bi­li Ła­zien­ki na mu­zeum. Jesz­cze za wstęp każą pła­cić!

Prze­szli po­mię­dzy pnia­mi, by wy­ło­nić się w obrzy­dli­wie bo­ga­to zdo­bio­nych wnę­trzach, peł­nych za­bie­ga­nych ko­biet w gar­son­kach i męż­czyzn pod kra­wa­tem. Z nie­do­rzecz­nie wy­so­kich su­fi­tów zwi­sa­ły ży­ran­do­le całe z krysz­ta­łów, roz­świe­tlo­ne barw­ny­mi ogni­ka­mi. Nikt nawet nie zwró­cił uwagi na Vi­kan­de­ra i Ma­dzen­tę, wszak co chwi­la ktoś nowy płyn­nie wta­piał się w kor­po­ra­cyj­ny tłum. Szli teraz rów­nym tem­pem, choć on nadal spo­koj­nie, a ona dro­bi­ła ob­ca­si­ka­mi tuż za jego ple­ca­mi. Vi­kan­der nagle za­trzy­mał się, by prze­pu­ścić sta­żyst­kę dźwi­ga­ją­cą klat­kę z mło­dym smo­kiem. Dziew­czy­na od­po­wie­dzia­ła uśmie­chem.

– Więc to tak! Przy­szli­śmy tu, byś sobie mógł po­pa­trzeć na te siksy w za cia­snych ża­kie­ci­kach! Prze­cież tamta miała ewi­dent­nie cycki wy­pcha­ne!

– Przy­szli­śmy, bo do­sta­łem we­zwa­nie. A ty nie wiem gdzie i po co idziesz. Brzmisz na sfru­stro­wa­ną, Ma­dzen­to. Mogę cię po­znać z któ­rymś zna­jo­mym.

– No prze­cież cię sa­me­go nie pusz­czę w ob­ję­cia har­pii! Wy­staw sobie, że w tych cza­sach ko­bie­ty nie są już ska­za­ne na takie pożal się Boże swat­ki jak ty! Po­zna­łam wczo­raj kogoś!

– Prze­cież wczo­raj stal­ko­wa­łaś mnie cały wie­czór, gdy sta­łem w ko­lej­ce po wi­wer­nie jaja.

Ma­dzen­ta za­po­wie­trzy­ła się.

– Ka­pe­lusz i ciem­ne oku­la­ry nie zro­bią z cie­bie anioł­ka Char­lie­go. Zresz­tą już sied­mio­lat­ki ogar­nia­ją, że jeśli za­kry­ją sobie oczy, to wcale nie zna­czy, że ich nie widać…

– Po­zna­łam kogoś na Tin­de­rze!

– A cóż to ta­kie­go?

– Apli­ka­cja na te­le­fon śmier­tel­nych. Koi obo­la­łe dusze, odar­te z mi­ło­ści, na którą bez­sprzecz­nie za­słu­gu­ją!

Jeden z prze­cho­dzą­cych męż­czyzn za­ofe­ro­wał chu­s­tecz­kę, wi­dząc wil­got­ne oczy Ma­dzen­ty. Chwy­ci­ła ją w biegu; nie zdą­ży­ła nawet spoj­rzeć w twarz nie­zna­jo­me­go.

– Nie wie­rzę!

– Uwierz! Wczo­raj, na ten przy­kład, jakiś pan wy­słał mi zdję­cie swo­je­go pe­ni­sa, a potem do­pi­sał „mmm, może się teraz od­wdzię­czysz”?

– I umó­wi­łaś się z nim na ru­chań­sko?

– Nie. Wtedy też mu wy­sła­łam fotkę ku­ta­sa. I do­pi­sa­łam „patrz, tak to po­win­no wy­glą­dać! A nie jakąś za­su­szo­ną ga­łąz­kę mi wy­sy­łasz!”.

Vi­kan­der wes­tchnął.

– Ża­łu­ję, że gdy pró­bo­wa­łaś re­ani­mo­wać nasz zwią­zek, zgo­dzi­łem się na se­xting.

Wów­czas do­tar­li pod drzwi z pla­kiet­ką „Mi­ni­ster­stwo magii, re­li­gii i in­nych spraw nad­przy­ro­dzo­nych”. Prący do­tych­czas pew­nie przed sie­bie Vi­kan­der nagle za­wa­hał się i przy­sta­nął przed wro­ta­mi. Przy­tup­ta­ła i Ma­dzen­ta.

– Ża­łu­jesz? Nie wy­trzy­mam! A teraz co, strach cię ob­le­ciał i nawet drzwi nie mo­żesz otwo­rzyć? Taki z cie­bie bo­ha­ter! W klu­czo­wym mo­men­cie stchó­rzyć i zo­sta­wić wszyst­ko w cho­le­rę, tyle po­tra­fisz!

Roz­sier­dzo­na ko­bie­ta mu­snę­ła drzwi, świa­do­ma że tyle wy­star­czy, by do­stać się do urzę­du. Nic się jed­nak nie stało. Do­tknę­ła zatem znowu. I jesz­cze raz. Nadal bez skut­ku. Za­czę­ła więc w nie tłuc, naj­pierw otwar­tą dło­nią, a póź­niej pię­ścią.

– Jesz­cze ci lecą sobie w chuja! W życiu nikt mnie tak nie upo­ko­rzył!

– Chcia­ły­ście rów­no­upraw­nie­nia, to macie. #the­re­are­to­oma­ny­wit­ches­for­me­too*, czy jak tam le­ciał ten hasz­tag… Nie pa­mię­tasz?

To był dość nowy wy­mysł w ma­gicz­nym świat­ku. Wiedź­my, wi­dząc suk­ces śmier­tel­nych eman­cy­pan­tek, po­sta­no­wi­ły wpro­wa­dzić pa­ry­tet i po­dzie­lić się mocą, sta­no­wi­ska­mi i obo­wiąz­ka­mi z męż­czy­zna­mi, któ­rzy dotąd speł­nia­li się w ro­lach roz­pło­do­wych, czy też pier­do­łach po­kro­ju ja­sno­wi­dze­nia bądź różdż­kar­stwa. Tym spo­so­bem Vi­kan­der, tro­chę bez­wol­nie, stał się ofia­rą no­we­go ruchu, objął do­wódz­two nad swoją eks i skoń­czył z ty­tu­łem „wit”*. A co bar­dziej uszczy­pli­wi na­zy­wa­li po­dob­nych jemu „hal­fwit”*.

– Daruj sobie i nie rób ze mnie wa­riat­ki. Idio­ta i wa­riat­ka, two­rzy­my duet nie do po­wstrzy­ma­nia!

– To okre­śle­nie jest krzyw­dzą­ce. Wo­li­my się na­zy­wać bar­dziej swoj­sko – wie­dzim.

– Wie­dzim? Toż to gwałt na ję­zy­ku pol­skim!

– Wiem, że nie brzmi to naj­zgrab­niej, ale nazwę, która aż się sama na­su­wa, blo­ku­ją nam prawa au­tor­skie. Bę­dzie­my się pro­ce­so­wać. A teraz chodź.

Zła­pał ją za rękę, tknął drew­na, a wów­czas wrota wcią­gnę­ły ich do środ­ka. Oczy chwi­lę przy­zwy­cza­ja­ły się do za­sta­ne­go pół­mro­ku. Zna­leź­li się w nie­koń­czą­cym się ko­ry­ta­rzu peł­nym rów­no­le­głych drzwi. We­wnątrz mi­ni­ster­stwa pa­no­wa­ła cisza, jakże różna od zgieł­ku w stre­fie urzę­do­wej. Ścia­ny, sufit, a także po­sadz­kę po­ma­lo­wa­no gu­stow­ną fo­to­far­bą w ko­lo­rze nieba nocy let­niej.

Gdzieś na przo­dzie na oścież otwo­rzy­ły się drzwi, przez co po nie­bie roz­la­ła się smuga żół­te­go świa­tła. Trze­ba było tro­chę po­dejść. Przy­tło­czo­na za­sta­ną sce­ne­rią Ma­dzen­ta tym razem za­mil­kła. Jak zwy­kle zo­sta­wa­ła w tyle. Obie­ca­ła sobie, że wy­rzu­ci te szpil­ki.

Vi­kan­der pierw­szy do­tarł do celu, któ­rym oka­zał się nie­du­ży po­ko­ik z jed­nym oknem. Stało przed nim biur­ko, a opie­ra­ła się o nie ru­ben­sow­skich kształ­tów ko­bie­ta o krót­kiej, heł­mo­wa­tej i wście­kle rudej fry­zu­rze, do tego uśmiech­nię­ta ni to roz­kosz­nie, ni to szel­mow­sko.

Ma­dzen­ta, gdy tylko ją zo­ba­czy­ła, zdą­ży­ła wy­ce­dzić:

– Ty…

I nawet nie dane jej było skoń­czyć kwie­ci­stej obe­lgi, bo drzwi za­trza­snę­ły jej się przed nosem.

– Za­mknę­łam nas tutaj – oznaj­mi­ła urzęd­nicz­ka. – Nie wyj­dziesz stąd, do­pó­ki cię nie wy­pusz­czę.

Vi­kan­der za­ło­żył ręce na pier­siach. Po­ki­wał głową.

– Czy to ozna­cza, że je­stem za­kład­ni­kiem?

– Mmm… Jeśli cię to kręci, to czemu nie!

Ma­dzen­ta nie da­wa­ła za wy­gra­ną i do­bi­ja­ła się do drzwi, wy­krzy­ku­jąc wią­zan­ki i nie kło­po­cząc się przy tym chyba nawet na­bie­ra­niem wde­chu. Ścia­ny wy­głu­sza­ły jej głos na tyle, że trud­no było zro­zu­mieć po­szcze­gól­ne słowa.

Urzęd­nicz­ka kla­snę­ła w dło­nie dwu­krot­nie i w po­ko­ju za­pa­dła cisza.

– Pełne wy­tłu­mie­nie! Ach, pręd­ko nie znu­dzą mi się te ko­mi­sar­skie sztucz­ki! Mogę ci po­ka­zać jesz­cze ja­kieś, jeśli masz ocho­tę. – Pu­ści­ła do niego oczko.

– Au­ra­dio­ne, co ty tutaj ro­bisz? – za­py­tał Vi­kan­der. – My­śla­łem, że od­de­le­go­wa­no cię do Salem.

Po­mi­mo rzu­co­ne­go za­klę­cia, drzwi po­now­nie za­czę­ły hu­czeć, jakby ude­rzał w nie taran.

– Po­zna­no się na mnie. Awan­so­wa­łam! Ko­bie­ta mojej klasy za­słu­gu­je na luk­sus i sta­no­wi­ska. Sława, pie­nią­dze i wiel­ka ka­rie­ra. To wszyst­ko przede mną. Zo­sta­łam ko­mi­sa­rzem do spraw nor­dów, wicca, New Age i Ko­ścio­ła Eu­ta­na­zji (bo nikt go nie chciał objąć) w De­par­ta­men­cie Re­li­gii Mi­ni­ster­stwa Magii, Re­li­gii i…

Po­mi­mo wzmoc­nień, drzwi z hu­kiem wpa­dły do środ­ka, roz­trza­sku­jąc się przy tym w drza­zgi. Do środ­ka wma­sze­ro­wa­ła na­bu­zo­wa­na Ma­dzen­ta, cała ob­le­czo­na pło­ną­cą, szkar­łat­ną lu­mi­ne­scen­cją.

– Prze­cież to po­ziom mocy wi­ce­mi­ni­stra! – szep­nął Vi­kan­der. – Ma­dzen­to, kiedy opa­no­wa­łaś taką siłę?!

– Ta stara be­to­nia­ra ma wię­cej ty­tu­łów niż cho­rób we­ne­rycz­nych! Pew­nie pół rządu wy­smy­ra­ła, żeby do­stać ten sto­łek!

– Wy­pra­szam sobie te oszczer­stwa – ob­ru­szy­ła się Au­ra­dio­ne. – Nie je­stem stara, je­ste­śmy prze­cież z jed­ne­go rocz­ni­ka!

– Je­steś z kwiet­nia, a ja z li­sto­pa­da! To tobie już pół­dup­ki gro­bow­cem śmier­dzą!

– Za­zdrość cię zżera, Ma­dzen­to. Co ty w ogóle w życiu osią­gnę­łaś? Do­sta­łaś od ciot­ki wieś w spad­ku, która chyli się ku upad­ko­wi, odkąd tylko się po­ja­wi­łaś! I jesz­cze ta nazwa! Jak ona się…

– To miej­sco­wość z mno­gi­mi tra­dy­cja­mi, która wy­da­ła na świat wielu gierm­ków do­stoj­nych ry­ce­rzy, ta­kich jak…

– Ma­dzi­ce-Piź­dzi­ce! – przy­po­mnia­ła sobie Au­ra­dio­ne. – To brzmi za­je­bi­ście do­stoj­nie!

Vi­kan­der od­chrząk­nął, a dwie furie naraz uci­chły.

– Czy mo­że­my przejść do rze­czy? – spy­tał. – Je­stem umó­wio­ny na sie­dem­na­stą na me­czyk qu­id­dit­cha.

Au­ra­dio­ne prze­szła za biur­ko, zaś po­zba­wio­na aten­cji Ma­dzen­ta wy­tra­ci­ła blask wście­kłej lu­mi­ne­scen­cji. Urzęd­nicz­ka wy­cią­gnę­ła z szu­fla­dy fol­der z kart­ka­mi i rzu­ci­ła go na blat.

– Mi­ni­ster­stwo życzy sobie osta­tecz­nie roz­wią­zać kwe­stię nor­dyc­ką – rze­kła.

– Matko i córko! – Ma­dzen­ta aż zło­ży­ła ręce. – Chcą wy­wo­łać Ra­gnarök!

– E, gdzie tam. Trzy wiel­kie zimy rok po roku zruj­no­wa­ły­by bran­żę tu­ry­stycz­ną. Grecy i Rzy­mia­nie by nas zje­dli. Mi­ni­ster­stwu nie po­do­ba­ją się na­to­miast wy­stęp­ki bó­stwa imie­niem Widar, do­ko­na­ne wspól­nie z wal­ki­ria­mi.

– Widar? – po­wtó­rzył Vi­kan­der. – Pierw­sze sły­szę o takim bó­stwie.

– Bo to bóg ciszy. Stwo­rzy­li go i ka­za­li mu mil­czeć. – Au­ra­dio­ne, znie­cier­pli­wio­na, ma­cha­ła dło­nią w po­wie­trzu. – W każ­dym razie wy­my­ślił taką klą­twę, że za każ­dym razem, gdy ktoś rzuci kurwą, a potem butem, to z As­gar­du przy­la­ty­wa­ły wal­ki­rie całe na biało, ro­bi­ły de­li­kwen­to­wi z dupy je­sień śre­dnio­wie­cza, a potem wra­ca­ły do sie­bie. Zda­niem mi­ni­ster­stwa takie wy­ciecz­ki w te i nazad to ka­ry­god­ne mar­no­tra­wie­nie pie­nię­dzy, poza tym ten cały Widar sobie ewi­dent­nie jaja robi z ma­je­sta­tu nor­dyc­kie­go pan­te­onu.

– Co mamy zro­bić? – za­py­ta­ła Ma­dzen­ta.

– Wal­ki­rie są do li­kwi­da­cji. To po­mniej­sze bó­stwa, nikt ich nie bę­dzie ża­ło­wać. Wi­da­ra tak łatwo nie zu­ty­li­zu­je­my, dla­te­go Odyn za­pro­po­no­wał, by za­mknąć go w ja­kimś świę­tym gaju za kołem pod­bie­gu­no­wym. Vi­kan­der nie takie rze­czy już robił.

Vi­kan­der przy­tak­nął.

– Ru­sza­my na­tych­miast! Póź­niej sobie po­la­tasz na mio­tle!

– Po tym jak roz­pie­przy­łaś mi drzwi, Ma­dzen­to, choć wi­ce­mi­ni­ster obie­cy­wał, że są pan­cer­ne, nie mogę cię pu­ścić na taką po­spo­li­tą misję. Po­win­nam cię zgło­sić do ja­kie­goś GROM-u…

– Ależ wy­klu­czo­ne, ko­cha­na! Ja tego w życiu nie po­wtó­rzę! Nie wiem, co mu­sia­ło­by się stać! O, wi­dzisz? – Ma­dzen­ta roz­po­star­ła ra­mio­na, wznio­sła je, a także za­ci­ska­ła pię­ści. Nic się nie dzia­ło. – Pro­sta ze mnie funk­cjo­na­riusz­ka. W ogóle nie wy­jąt­ko­wa. Poza tym muszę przy­wró­cić świet­ność Ma­dzi­com-Piź­dzi­com!

Au­ra­dio­ne wes­tchnę­ła.

– A idź mi stąd w cho­le­rę. Zgła­sza­nie do GROM-u to biu­ro­kra­tycz­ne sep­pu­ku.

Wy­cho­dząc, Vi­kan­der prze­pu­ścił Ma­dzen­tę w drzwiach, a ra­czej we fra­mu­dze. Wró­cił jesz­cze po tecz­kę z ak­ta­mi. Gdy ją za­bie­rał, Au­ra­dio­ne przy­ło­ży­ła pięść do swo­je­go po­licz­ka, wy­sta­wi­ła kciuk w kie­run­ku ucha, a mały palec w stro­nę bród­ki i wy­szep­ta­ła „ZA-DZWOŃ”, a potem znów pu­ści­ła do niego or­dy­nar­ne oczko.

Widok ta­kiej sceny był dla Ma­dzen­ty ni­czym po­li­czek. Ni­czym ty­siąc nie­ustan­nych po­licz­ków.

Wkrót­ce biuro pani ko­mi­sarz znów wy­peł­nił szkar­łat.

 

 

 

*Słow­ni­czek*

– #the­re­are­to­oma­ny­wit­ches­for­me­too – #te­żu­wa­żam­że­ma­my­za­du­żo­wiedźm

– witch – wiedź­ma

– wit – umysł

– hal­fwit – idio­ta