Kiedy ma się dwa miecze na co komu tarcza

To nie były czasy dobre dla kobiet. Świat należał do mężczyzn, z całymi ich wojnami i władzą i wszystko, do czego dokładali ręki nosiło znamiona ich manii wielkości. Strzeliste falliczne wieże z wierzchołkami niknącymi pośród chmur, olbrzymie zamki walące się od przepychu kosztowności uczepionych na ścianach, powozy mogące pomieścić połowę wsi, burdele, w których można było złapać więcej chorób niż znali uczeni, karczmy z beczkami trunków wysokości trzech stojących mężów stojących jeden na drugim, liczba nałożnic i potomków, którzy mogli zaludnić z łatwością średnią mieścinę. Nawet Orki swe legowiska na cuchnących bagnach i w zapleśniałych szczelinach budowały tak rozległe, że co głupsze zdychały z głodu nie mogąc znaleźć wyjścia.

Ismina myślała o tym wszystkim z dziko walącym sercem, gdy banda szaroskórych kompletnie nagich Orków rzuciła ją na ściółkę leśną zamierzając zgwałcić i zabić. Potem pewnie zjedliby jej parujące, lepkie od krwi wnętrzności, które wypruliby własnoręcznie, i rechotali do wieczora dumni z siebie. Dla nich była to pierwszorzędna rozrywka.

Ismina zaczęła się odczołgiwać do tyłu z elficką zwinnością. Jej suknia w kolorze fiołków, ukochanych przez nią najbardziej ze wszystkich kwiatów, oblepiła się mokrym piaskiem i listowiem, a srebrna pajęczyna wplątała się jej we włosy barwy pszenicy. Jeden z Orków zarechotał i uniósł kij, jakby chciał ją uderzyć. Kij służył do miejscowej gry nazywanej krokiet, ale te bestie używały go w jednym celu.

I wtedy zjawił się on, bard imieniem Bart, zwany też ,,spustoszycielem wiosek”, i wyjął swą misternie rzeźbioną, idealnie nastrojoną … mandolinę. To właśnie dzięki grze na tym instrumencie zdobył swój przydomek. Gdziekolwiek bowiem się pojawiał trącając strunę, by zapewnić akompaniament dla swego śpiewu ludzie uciekali w popłochu zostawiając wszystko – głos jego miałby moc rozbijania szyb gdyby tylko znano wówczas szkło.

Orki spojrzały na Barta z politowaniem. Bard uderzył palcami w struny mandoliny i jego śpiew zmazał z ich twarzy wszystko poza przerażeniem. Jeden z Orków w panice wypuścił z dłoni wzniesiony kij wprost na swoją głowę i padł nieprzytomny. Pozostali chwycili się za krwawiące uszy i skulili niezdolni wykonać ruchu.

Ismina doczołgała się pod stary dąb, do którego cały czas zmierzała i wydobyła spod maskujących je kępek mchu dwa ukryte tu wcześniej miecze. Poderwała się ze ściółki dzierżąc oręż w dłoniach i rzuciła na wrzeszczących z bólu Orków, których bez trudu zwabiła w tę pułapkę swą urodą. W myślach zaś powtarzała jak mantrę swe życiowe motto:

„Kiedy ma się dwa miecze na co komu tarcza.”

Nikt, nawet Bart, nie znał przyczyny nienawiści Isminy do Orków, a ona z nikim nie zamierzała się dzielić swoimi przeżyciami. Bo choć na co dzień była twardą babą, wspomnienia wciąż bolały, a były one tylko dopełnieniem wszystkich negatywnych uczuć, które się w niej nagromadziły do mężczyzn – traktowali ją oni bowiem tylko jak głupią blond cizię, którą co najwyżej można parę razy obrócić w łożu.

Wydarzenia, które przepełniły czarę goryczy miały miejsce zaledwie dwie pełnie księżyca wcześniej. Ismina odwiedzała wówczas swoją przyjaciółkę Marill w jej leśnej chatce i obie zasiedziały się do nocy zagadawszy nad butelką przedniego wina, które wyrabiał nieobecny wówczas mąż Marill. Wino miało słodki posmak jabłek rosnących w pobliżu i przyjemnie rozgrzewało, a rozmowa o typowych babskich sprawach wciągała. W końcu jednak Ismina musiała wracać do domu. Rano, równo z nastaniem świtu, czekał ją kolejny dzień pracy w karczmie „Pod Dzikim Ogierem” i elfka musiał wypocząć choć trochę, żeby móc potem co chwila dostarczać kolejne trunki i tak już pijanym mężczyznom przychwalającym się jakie to smoki ubili, zapomniawszy, że bestie te wymarły za młodości ich pradziadów.

Opuściła więc Marill długo się z nią żegnając i ruszyła przez las skracając sobie drogę jak tylko się dało. Było jej ciepło, choć noc była chłodna, a ona miała na sobie jedynie lekką błękitną suknię. Grupa czterech Orków zaatakowała ją znienacka powalając na ziemię. Jeden z nich chwycił Elkę za ręce a dwaj inni za nogi nim zdążyła choćby pomyśleć o zareagowaniu. Czwarty, zezowaty i zaśliniony, pochylił się nad nią i zadarł jej sukienkę aż po pępek odsłaniając nagie różowe łono kryjące się wśród plątaniny jasnych kręconych włosów. W owych czasach nikt nawet nie myślał o noszeniu czegoś przypominającego bieliznę w inne niż „trudne dni”.

Ismina zaczęła wrzeszczeć przerażona i szarpać się, ale mimo iż od noszenia kufli i ciągania beczek mięśnie miała dorównujące siłą niejednemu mężowi, na nic się to zdało. Orki roześmiały się tylko, a ten zezowaty i zaśliniony rozpoczął żmudne starania by ocieraniem o jej łydkę postawić swego krzywego i lepkiego od brudu członka.

I nagle pojawiła się szansa. Ork trzymający Isminę za ręce, puścił jedna z nich i począł dobierać się do piersi niewiasty. Elfka wykorzystała okazję. Wolną ręką sięgnęła do dyndających jąder bestii i ścisnęła je z całych sił metodą, jaką zawsze rozłupywała twarde orzechy. Usłyszała mokry trzask, Ork zawył głosem małej dziewczynki, która zobaczyła pająka i zwalił się na ziemię nieprzytomny odrywając przy tym mosznę, która wciąż tkwiła w dłoni Isminy. Elfka odrzuciła broczące krwią i nasieniem trofeum. Pozostali napastnicy popatrzyli na nią zaskoczeni i przerażeni. Osłupienie rozluźniło ich uścisk na jej nogi, które próbowali rozłożyć i Ismina zdołała im się wyrwać.

Reszta potoczyła się z szybkością trzech kopnięć okrytą cienkim trzewikiem stopą w krocza Orków i choć dla elfki skończyło się to dobrze (poza siniakiem na stopie), coś w niej pękło. Z dnia na dzień rzuciła wszystko i rozpoczęła swoją krucjatę kastrując i mordując Orków i ratując ich ofiary, jedna z nich był… Bart, którego Orkowie pomylili z niewiastą ze względu na jego gibką kibić i gładką twarz. Od tamtej pory nie odstępował Isminy nawet na krok wpatrzony w nią, jak w jedną z bogiń. Na początku ją to denerwowało i robiła wszystko, by go zgubić – gdy chciał grać ballady na jej cześć, ona chciała go zabić – ale szybko okazało się, iż jego wątpliwy talent może być przydatny w walce.

Odcięte członki fruwały w powietrzu w towarzystwie strumieni krwi, a Ismina wywijała swoimi dwoma wielkimi i ostrymi mieczami w dzikiej furii. Bart przestał pogrywać na mandolinie. W końcu elfka zatrzymała się wyciąwszy w pień cała grupę bestii. Przez chwilę oddychała ciężko, a pot spływał po jej ciele wsiąkając w pobrudzoną suknię. Legendy o wielkiej sile i szybkości elfów były ciutkę przesadzone.

Bart powiedział coś, ale nie dosłyszał go. W uszach wciąż miała kłębki bawełny, która zagłuszała dźwięki równie dobrze, jak wchłaniała krew w „trudne dni”. Wyjęła je i schowała do kieszeni sukni.

– Co mówiłeś? – zapytała barda.

– Pytałem dokąd teraz, moja pani. – odpowiedział tamten. Jego głos wznosił się i opadał bez ładu. Tylko Bard potrafił fałszować nawet wtedy, gdy jedynie mówił.

Ismina zamyśliła się. Dobrze by było odpocząć, wreszcie suto się najeść i odwiedzić Marill, ale nie mogła sobie na to pozwolić. Nie, dopóki żyły Orki… albo ona,.

– Przed siebie – odpowiedziała uśmiechając się z zadowoleniem.

Bart w milczeniu skinął głową. Oboje wyszli z lasu, elfka oczyściła swoją suknię, i ruszyli traktem nie mając pojęcia, co ich teraz czeka.