Zdarzył się cud

Miałem sen.

Widziałem w nim Boga. Miał na sobie lnianą koszulę i słomiany kapelusz, spod którego patrzył na świat. W ręce trzymał wiklinowy koszyk, do którego wrzucał jabłka, pomarańcze oraz bataty.

 Deszcz zacinał, ale jemu to nie przeszkadzało. Omijał kałuże i chodził po błocie z niezwykłą precyzją, gracją, taką, o której człowiek nie ma pojęcia. Z każdym jego krokiem wysoko na niebie rozmywały się chmury, słońce przebijało się przez nie i ogrzewało przechodniów. Nie zostawiał po sobie żadnych śladów na błocie, dyskretnie szybował nad ziemią.

Przeszedł tuż obok. To wtedy dostrzegłem te wszystkie emocje, które miał wymalowane na twarzy; mówiły o smutku i żalu. A kiedy przystanął i obrócił się w moim kierunku – przeszył mnie dreszcz. Tak silny, że aż do dzisiaj go czuję. Po chwili ponownie spojrzał przed siebie i ruszył dalej przez targ.

Kroczyłem za nim, ocierając się o ludzi, których było tam pełno, tak samo jak i warzyw, owoców, ziół i słodyczy. W powietrzu unosiły się myśli przechodniów. Próbowałem z nich czytać, ale zlewały się w jedno.

Widziałem chłopca, który zmienił się w jaskółkę i przysiadł na drzewie. To drzewo było zawieszone w połowie drogi do nieba, i stamtąd zrzucało liście w kolorze żółtym, niebieskim i granatowym. Te liście delikatnie opadając na ziemię, muskając ją lekko, przeobrażały się w piękne motyle.

Patrzyłem jak kupuje daktyle, banany i chleb. Zrobił to u starszej kobiety, która żonglowała przy swoim stoisku bakłażanami. Niedaleko niej stał mężczyzna, który zamiast rąk miał korzenie. Sprzedawał on kwiaty, z którymi można było rozmawiać za pomocą dotyku.

W końcu opuścił bazar. I skierował się w stronę miasta, które wyłaniało się z mgły. Z każdym krokiem poznawałem kolejne detale: zwierzęta plątały się po ulicach, wygłodzone umierały po kątach, bezdomni zaczepiali przechodniów, którzy nie zwracając na nich uwagi – pędzili prosto przed siebie, i wsiadali do pojazdów rodem z przyszłości. Latali nimi w przestworzach.

Śledziłem go, idącego krętymi ścieżkami. Widziałem jak zatrzymał się przed rojem czarnych owadów i poczęstował je daktylami. Jak wszedł do martwego ogrodu, i zaczął w nim płakać, przywracając mu życie.

Przyglądałem się jak karmił przeźroczyste istoty, które pod wpływem jego owoców nabierały kolorów, stawały się ludźmi.

Zapatrzyłem się na gwiazdy, które  śpiewały o wolności człowieka, o materializmie, który podobno nas niszczy, i fundamentalnej ekspresji; rzekomej potrzebie każdego. A kiedy się ocknąłem, z tej opowieści, zacząłem ponownie szukać go wzrokiem. Okazało się, że jechał w oddali na jakimś rowerze, do którego przymocował swój koszyk. Wysypywało się z niego jedzenie, którego jeszcze nie rozdał. Ludzie pośpiesznie zbierali je z ziemi, patrząc na nie z zachwytem.

Poszedłem w tamtym kierunku. I podniosłem pękniętą pomarańczę. Zerknąłem na nią, a później spojrzałem, gdzieś poza horyzont. Mocno ścisnąłem ją w dłoni. Odczekałem, aż do końca wypłynie z niej sok, i zamknąłem oczy. Zacząłem płakać.

A kiedy ponownie je otworzyłem – leciałem wysoko na niebie, na którym materia uciekała od formy. Przebijałem się przez proporcje i kształty, zachłannie wdychałem gęste kolory, aż w końcu dotarłem do gwiazd. Wskakując na jedną z nich zobaczyłem, że na niebie wyświetlają są moje wspomnienia. Przedstawiały mnie i Monikę, moją żonę, która umiera na raka.

Rzuciłem z tej gwiazdy wyciśniętą pomarańczę prosto do oceanu.

W ten sposób chciałem pożegnać się z Bogiem.

Ale on pojawił się znikąd. I przebiegając po wodzie złapał pękniętą pomarańczę. Przeszył mnie dreszcz, a w następnej chwili zobaczyłem jak zamienił owoc w jakaś kobietę, którą ostrożnie trzymał na rękach. Ułamek sekundy później zniknął i pojawił się przy mnie. Wręczył mi ją, z uśmiechem na twarzy. Wykonał znak krzyża i zniknął ponownie. Zdążyłem tylko dostrzec, że to przecież była Monika.

I tyle. Obudziłem się. A Monika, była już mocno wtulona we mnie, i ze łzami w oczach wyszeptała coś mi do ucha. Powiedziała, że zdarzył się cud.

Miała sen. Widziała w nim Boga. Odzyskała czucie w rękach i nogach, a ból, który jak dotąd nie dawał jej ani chwili spokoju – nagle zniknął, ot tak. Został zdmuchnięty niczym kurz zbyt długo zalegający na półce.

Bóg, istnieje naprawdę. I ocalił Monikę.