Interfejs

– Pogięło cię, stary?! To… to jest jakieś gimbaziarskie emo-fantasy! Tak pretensjonalne, że aż szkoda mi gościa, który to narysował. Przecież chciałeś tworzyć przełomowe gry! Miałeś tam zanieść pomysł, który rozjebie im mózgi! Miałeś być w awangardzie postępu rozrywki interaktywnej! A po obejrzeniu tego będą tylko śmiać ci się w twarz. Albo, co gorsze, powiedzą coś w stylu “Dziękujemy, odezwiemy się” i przerechoczą nad twoją naiwnością całą przerwę na lunch. Wierz mi, znam tych ludzi.

Podczas mojej tyrady Janek robił się coraz bardziej czerwony. Coraz mocniej ściskał w dłoniach projekt postaci głównego bohatera Otherlands – gry, która w jego zamyśle miała rzucić świat na kolana. Gry, która, jak przekonywał, “wymiecie zgniły fetor nudy ze świata cRPG”. Przestraszyłem się, że zaraz wybuchnie albo się rozpłacze. Złagodziłem ton.

– Wybacz mi, ale to jest po prostu słabe. No słabe. I pomyśleć, że pożyczyłem ci dziesięć tysięcy, żebyś mógł polec z takim chłamem w ręku.

Widziałem, jak w myślach liczy do dziesięciu, jak walczy, by nie dać się wyprowadzić z równowagi, by nie wykrzyczeć mi w twarz jednego z tych swoich “Nikt we mnie nie wierzy! Nikt nigdy we mnie nie wierzył! Ty też nie?! Co z ciebie za przyjaciel?!”. Setki razy to słyszałem, dosłownie setki razy przez ostatnie dwadzieścia trzy lata. Przed każdym z jego głupich wyczynów, przed decyzją o realizacji każdego z jego “genialnych” pomysłów na biznes. Przed tym, jak połamał obie nogi próbując potrójnego backflipa na motocyklu, przed spektakularnym bankructwem Filmtertainment sp. z o.o., przed druzgocącym wpierdolem, jaki zarobił od ochroniarzy arabskiego szejka, któremu próbował poderwać żonę pod warszawskim Bristolem. Zbyt wiele razy dałem się na to złapać. Nie tym razem.

I owszem, nie tym razem. Zaskoczył mnie.

– Stary, wiem, co sobie myślisz – odpowiedział spokojnie. – Utopiłeś we mnie mnóstwo kasy. Nie wiem właściwie, dlaczego nadal to robisz. Ale teraz to naprawdę co innego. Teraz to chwyci.

– Też nie wiem, dlaczego to robię. Pewnie dlatego, że czasem jednak coś ci się udaje. I że hajsu i tak mam w nadmiarze.

– Dobrze, zgadzam się, że kreska, którą grafik narysował Al-Hassana jest trochę gimbaziarska. Muszę zlecić projekt komuś dojrzalszemu, żeby dżin-renegat był bardziej przekonujący i trafił do starszych graczy. Ale jestem przekonany, że wpadłem na pomysł wybitny. Epokowy. – Janek zamknął oczy i wypuścił powietrze. – Kaziu, tu w ogóle nie chodzi o fabułę, nie chodzi o wizuale, dźwięk, promocję, marketing, sraty taty. Ja wiem, że to jest ważne i nie zaniedbam tego, a twoje uwagi są bezcenne. Potrzebuję krytyki w tym stylu, choć czasem ciężko ją znoszę. Ale tym, czym moja gra naprawdę rozjebie mózgi, tym, co jest najważniejsze w całym przedsięwzięciu, jest interfejs. Bo widzisz, najlepsze zostawiłem na koniec.

– Interfejs? To tu jest twój przełom? Ale co tam w ogóle jeszcze można osiągnąć? Przecież…

– Zhackowałem wkładkę. – Janek nie dał mi skończyć.

– Jak to zhackowałeś wkładkę? Jak w ogóle można zhackować coś, co jest prostym przekaźnikiem danych między neuronami a komputerem? To tak, jakbyś powiedział, że zhackowałeś kabel USB!

– W takim razie powiem to inaczej – zhackowałem mózg!

– Mózg?! Czyj mózg?! Nadal nie rozumiem.

– Każdy mózg. Nie wiem, czy jest sens ci tłumaczyć. Chodzi o nowe zmysły, o niezależną kontrolę nad czymś więcej niż standardowy zestaw kończyn, o słyszenie skórą. O stary, sam nie wiem, jak o tym opowiedzieć. To trzeba przeżyć na własnej skórze. Zobaczysz w swoim czasie. Ale będziesz musiał pofatygować się osobiście, bo przez sieć cię jeszcze nie wepnę.

– Ech, ty i te twoje pomysły! Dobra, przylecę.

Rozłączyłem się, wróciłem do osobistego AR. Za oknem przepływały gondole Klubu Miliarderów Zhangjiajie Towers. Marzenie w realu wciąż nieosiągalne nawet dla mnie. Przy obecnym rozkładzie sił ekonomicznych tylko szalony, nowatorski pomysł mógł przenieść mnie przez barierę miliarda dolarów. Chyba dlatego wciąż dotowałem Janka i jego samobójcze idee.

Nieoczekiwany stoicyzm przyjaciela niepokoił mnie i, co dziwne, denerwował. Chyba przyzwyczaiłem się, że to on wybucha, a ja udaję oburzonego. Trudno było jednak nie przyznać się przed samym sobą do pewnej ekscytacji wywołanej nowinami na temat możliwości, jakie obiecywał. Jeśli realna stała się niezależna kontrola nad dodatkowymi członkami, odbieranie danych z dodatkowych interfejsów informacyjnych bez mieszania ich z tym, co dostajemy od matki natury, zastosowania wykraczały daleko poza branżę rozrywkową. IN-DARPA, Lockheed Grumman, Boston Dynamics czy nawet Googbook zapłaciłyby miliardy za dostęp do tej technologii. Nadal nie byłem pewien, o co dokładnie chodzi, ale bakcyl ciekawości został zasiany. Musiałem to sprawdzić.

 

* * *

 

Ziemia w roku 2050 nieco różni się od tej, którą znacie. To śmieszne. Opowieści, pamiętniki zwykle spisuje się dla potomnych albo współżywych i wtedy pewne sprawy są oczywiste. Wystarczy spojrzeć do podręcznika historii (tak, nadal mamy podręczniki), załadować backgroundy z chmury przez wkładkę albo po prostu się wie. Ja głupi próbuję dotrzeć do was, którzy żyliście przede mną, więc mam trochę trudniej.

Jak jest? Po pierwsze muszę was rozczarować. Nierówności majątkowe tylko się pogłębiły. Najbogatszy procent ma już kilkukrotnie więcej niż cała reszta. Żadnej rewolucji, żadnego opamiętania nie było. Tylko większy ucisk. Co gorsze, postępująca integracja organizmów państwowych nie wpłynęła zasadniczo na antagonizmy plemienne. Nadal się mordujemy przez dzielące nas różnice: język, religię, kolor skóry, orientację seksualną, poniekąd nawet płeć, symbol orła z jedną głową czy z dwiema głowami. Do tego doszły jeszcze zależności czysto ekonomiczne. To jednak nie ma znaczenia dla takich, jak ja. Dzięki systemowi umów o wolnym handlu, transkorporacje rozrosły się jeszcze bardziej, do postaci organizmów prawdziwie globalnych. Jeszcze łatwiej narzucają swoją wolę państwom i organizacjom międzynarodowym. Trzymają w kieszeniach policję, inspektorów nadzoru, sędziów, ministrów, nawet całe rządy. Zatrudniają własne armie i floty, używane najczęściej do ochrony zasobów, szlaków handlowych i pacyfikowania strajków.

Nie jestem co prawda właścicielem żadnego z tych imperiów, odziedziczyłem tylko rodzinną firmę informatyczną, ale dzięki ciężkiej pracy, odwadze i dobrym pomysłom, z majątkiem wartym czterysta milionów dolarów, regularnie trafiam do TOP1000 najbogatszych obywateli Bloku Wschodniego, nowego państwa zjednoczonego wokół Kremla. Dzięki grubości portfela nie podlegam kontroli paszportowej, moje pieniądze są eksterytorialne. Latam po świecie, bywam, używam życia.

Jednak każda, nawet najmniejsza grupa, ma swoją hierarchię, swoje złote progi, swoje stopnie wtajemniczenia. Czujesz się źle, jeśli nie jesteś na szczycie. W 2050 mamy na świecie prawie pięć tysięcy dolarowych miliarderów. A ja nie jestem jednym z nich. Nie należę do Klubu. Dlaczego mnie to boli? W przypadku miliarderów nie tylko ich pieniądze są nietykalne, oni sami nie podlegają jurysdykcji żadnego z państw. Nikt nie może ich ruszyć. Mieszkają na wyspach, stacjach kosmicznych, w eksterytorialnych enklawach. Takich jak Zhangjiajie Towers, letniskowe osiedle gondol-bungalowów zawieszonych na skałach pośród nieziemskich scenerii dawnego parku narodowego w chińskiej prowincji Hunan. Patrzę na nie codziennie w moim osobistym AR. Nie oczami, a przez wkładkę – instalowany wszystkim po urodzeniu interfejs komputer-mózg. I marzę, że w końcu też mnie tam wpuszczą. Właśnie dlatego wciąż szukam tego pomysłu i sponsoruję szaleńców, którzy mogą za mnie na niego wpaść.

 

* * *

 

– Kaziu złoty, tyle miesięcy realnie nie ściskałem twojej prawicy – przywitał mnie Janek z uśmiechem, kiedy wszedłem do jego mieszkanka przy Placu Zbawiciela. – Ciągle tylko ten AR albo VR, albo inne wynalazki. Ciężko się spotkać i pooddychać tym samym powietrzem.

– Wiesz, jak jest, kiedy się prowadzi biznes. Kontrahenci nieufni, wolą cię mieć w realu, dla przyjaciół czasu nie starcza – odpowiadam trochę zawstydzony.

– Dobra, dobra, to ci go nie zabieram. Patrz. – Podał mi kartkę. – Nowy Al-Hassan.

Byłem pod wrażeniem. Miał tylko dwa dni, a zdążył znaleźć człowieka, który odwalił naprawdę doskonałą robotę. Mroczny dżin-renegat patrzy spode łba. Dolna część bladego ciała rozpływa się we mgle, grube łańcuchy okalają jego umięśnioną klatkę piersiową i potężne ramiona. Umieszczone na końcach łańcuchów cztery czaszki sprawiają wrażenie, jakby za chwilę miały poderwać się do lotu i rzucić na obserwatora.

– No kuuuuurwaaa. Piękny jest. Teraz to zupełnie inna bajka – pochwaliłem kumpla. – To się sprzeda dużo pewniej niż tamto gówno. Ale nie po to tutaj przyleciałem. Pokaż interfejs.

– Czekaj. Tu masz jeszcze wersję powyżej dziesiątego poziomu. Cztery ręce, dwa razy więcej DoomSkulli. Bo to są DoomSkulle, te czaszki. To ważne, będą pierwszym elementem gry korzystającym z nowego interfejsu. W ogóle nazwałem go MoReality. Będzie można patrzeć ich oczami i używać ich prawie tak, jak dodatkowych rąk czy nóg. – Janek wyrzucał z siebie pomysły jak karabin maszynowy.

– Okej, okej. Spokojnie. Przestań gadać. Po prostu mnie podłącz.

– Ale ostrzegam, to jest wczesna alfa. Więc się nie wściekaj, zwłaszcza w pobliżu luster. Wewnątrz gry został stary wizual. Wiesz, ten z którego miałeś bekę przedwczoraj. Najpierw wepnę cię w podstawowego Al-Hassana, będziesz musiał się trochę oswoić. Potem dostaniesz dodatkowe ręce. Mówię ci, mózg rozjebany.

 

* * *

 

Wtyczka kablowego interfejsu VR Janka połączyła się z moją wkładką z cichym kliknięciem i to był ostatni realny dźwięk, który usłyszałem. Potem straciłem nogi. I poczułem zimno. Łaaał! Łaaaał! myślał mózg chłopaka przypiętego do wygodnego fotela stojącego w warszawskiej kawalerce. Łał. Nie mam nóg, myślałem. Łał. Otworzyłem oczy. Skały, morze, rozgwieżdżone niebo, zorza polarna. Pięknie wyrenderowane, zachwycające jak na tak wczesny etap rozwoju świata gry. Chciałem zrobić krok, ale przecież nie miałem czym. Powoli zaczynałem jednak czuć. Tak, czuć! Zaczynałem czuć kołnierz mlecznobiałej mgły łączący mnie z podłożem. Zaczynałem czuć kontinuum. Myślą wydałem mu rozkaz ruszenia naprzód i kołnierz białej mgły wykonał ten rozkaz tak, jakby faktycznie był częścią mojego ciała.

(Nie było w tym nic z topornych interfejsów powstających do tej pory gier, w których owszem, mózg wydawał rozkazy standardowym kończynom bohatera, ale w sytuacjach nadprzyrodzonych, takich jak latanie i rzucanie czarów, przed oczami gracza pojawiały się pływające nibyprzyciski sterowania lotem w trzech wymiarach czy wyzwalania magicznej kuli ognia. Nie. TO był przełom.)

A potem poczułem wiatr, wieczorną bryzę wiejącą w stronę załamujących się fal. Poczułem ją na karku i plecach, na ramionach i we włosach. I poczułem (poczułem!), jak rozwiewa, rozrywa mój kołnierz z mgły. Poczułem, jak wirują na wietrze obłoczki eterycznego ciała i zacisnąłem ten mięsień (tę analogię mój mózg zrozumiał), nie pozwoliłem im odpłynąć zbyt daleko. Zebrałem się do kupy.

W uchu usłyszałem głos Janka.

– Ha! Widzę, że klepnęło cię od początku! Uważaj. Dorzucam DoomSkulle.

– Poczekaj! Z tym się jeszcze nie oswoiłem do końca – próbowałem oponować.

– Chciałeś zobaczyć, to masz. Nie ma opierdalania się!

Łaaał. Otworzyłem oczy. Ooooczyyyy. Pięć par oczu. Jedne na własnej – dżiniej głowie. I cztery pary w wysuszonych oczodołach leżących na plaży czaszek. Kręciłem głową, jedną parą oczu patrzyłem na czaszki, oczyma czaszek też patrzyłem na czaszki. Na piasek, na niebo, na śmieszną twarz gimbaziarskiego dżina. A widziałem to wszystko NARAZ. Nie obok, nie nałożone jedno na drugie. Ale łatwo odróżnialne, wyraźne, kompletne. Zakręciło mi się w głowie, bo oto pojawiło się jeszcze jedno czucie. To Janek na zewnątrz dostrajał kolejne wrażenia.

Zrozumiałem, dotarło do mnie, że DoomSkulle mogą niezależnie od siebie poruszać się w trzech wymiarach. Znów poczułem, że zyskuję kontrolę nad czymś, co wcześniej było absolutnie nie do pomyślenia. Nie musiałem nawet wytężać umysłu. Zupełnie naturalnie podniosłem wszystkie czaszki nad powierzchnię piasku. Obróciłem ich oczy w moją stronę. Spojrzałem nimi na własną twarz, a sobą w gwiazdy. Podniosłem ręce w geście triumfu. Ruszyłem do przodu. Sunąłem przed siebie, a uwiązane na łańcuchach dodatkowe pary oczu tańczyły mi nad głową. Czułem wiatr, zaciskałem mgłę, unosiłem głowy, patrzyłem. A potem wszystko nagle zgasło.

I znów usłyszałem kliknięcie.

 

* * *

 

Zrobiło się cieplej. Odzyskałem nogi. W ustach czułem krew.

– O, stary! – gorączkował się Janek, wycierając mi nos kawałkiem papierowego ręcznika. – Chyba przesadziłem.

– Jasiu! I! DON’T! FUCKING! CARE! To jest wielkie! Zarobimy miliardy! Trzeba tylko trochę popracować nad modułem treningowym, żeby nie wystawiać mózgów graczy na zbyt wiele nowych bodźców naraz. Ale z tym sobie poradzimy.

 

* * *

 

Tak. Raz mu się udało. I mi się udało. Sfinansowałem R&D, udziały w MoReality sp. z o.o. podzieliliśmy po połowie. Otherlands to był ledwie proof-of-concept. Rozkręcaliśmy się powoli – pierwsze technologię kupiło EA Sports, spółka zależna CD Projekt. Do FIFA 2052 planowali dodać możliwość gry kilkoma zawodnikami naraz. Później jednak zrobiło się o nas głośno. Bumar, Sukhoi, Airbus-Boeing, Tesla General Motors. Całe skrzydła myśliwców obsługiwane przez jeden umysł, piloci bezzałogowych czołgów wyczuwający miny węchem, fizycy widzący jedenaście wymiarów.

 

Wakacje w Zhangjiajie Towers znudziły mi się trzy lata później.