Bad Mojo

Zapłonęło światło, więc co sił w nogach rzuciłem się w stronę ciemnego kąta za wiadrem. Mogłem zareagować wcześniej, gdy usłyszałem zgrzyt klucza obracanego w zamku, ale rzucona przed chwilą na kafelki guma była taka smaczna. Malinowa.

Ze schronienia podglądałem człowieka. Dużego, wyższego niż większość tu wchodzących. Najczęściej pojawiali się tacy o połowę mniejsi, którzy często sikali poza muszlę i rzadko myli ręce. Za to dużo śmieci zostawiali, które wieczorem co prawda ktoś wymiatał, ale niedokładnie. Zresztą na noc i tak zawsze schodziłem do kuchni restauracji na parterze, gdzie mimo konkurencji zawsze można było najeść się po czułki.

Człowiek stanął przed muszlą i ściągnął spodnie do kolan. Przez chwilę wylewał z siebie żółtą strugę. Pojedyncze krople lądowały przy moim wiadrze. Gdy skończył, podskoczył kilka razy, aż z tylnej kieszeni dżinsów wypadły na podłogę zwinięte w rulon kartki. Rozłożyły się na kafelkach. Kolorowy arkusz jakby starał się jeszcze zebrać szare strony do kupy, a potem rozciągnął się, przygniatając pozostałe.

Mężczyzna spojrzał za siebie, szybko wciągnął bieliznę, na której pojawiła się ciemna plama, i zaklął szpetnie. Zapiął spodnie, zebrał papiery i wetknął je sobie w tylną kieszeń i wyszedł, nie myjąc rąk i nie gasząc światła. Zanim wyszedł, zdążyłem wyczytać na rulonie „fantas…”.

Jestem karaluchem oczytanym. To trochę skutek miejsca, w którym żyję. Długi, ustawiony wzdłuż chodnika budynek zbudowany z nieotynkowanej cegły mieści w sobie szkołę muzyczną, warzywniak, dwa spożywczaki, dwa monopolowe, piekarnię, restaurację, a na piętrze bibliotekę, gdzie mieszkam od urodzenia. W dzień przesiaduję w toalecie. To jedyne pomieszczenie, które przez większość czasu jest ciemne. W nocy za to biegam przez nikogo nie niepokojony po całych włościach.

Tak też jest dzisiejszej nocy. Poczekałem w rogu za śmietnikiem do wieczora. To światło jednak przeszkadza. Po tamtym mężczyźnie z „fantas…” w pomieszczeniu pojawiły się jeszcze dwie osoby, ale żadna z nich nie zgasiła światła. Zauważyłem już, że ludzie tak mają – lubią zachować stan, jaki zastali. Dlatego czekałem głodny.

Potem ucichło i tylko kobieta najpierw przyszła po wiadro z mopem. Gdy wróciła, ja już siedziałem pod muszlą. Wiem, wystawiony trochę, ale po umyciu podłóg przychodziła po kosz na śmieci, to co było robić? W końcu i ona zniknęła, a cały budynek pogrążył się w ciemności. I ciszy. Tak, jak powinno być w bibliotece, co nie?

Przez kratkę wbiegłem do szybu wentylacyjnego. Otoczył mnie miły chłód. Minąłem rybika Romualda, który nigdy nie zwierzał się z celów swoich wędrówek. Po chwili zobaczyłem Kaspiana, Pawła i Onufrego, moich trzech ziomków. Cierpliwie i systematycznie kończyli gołębia, który zdechł w kanale kilka miesięcy temu, przez co ludziom w całym budynku przez jakiś czas dokuczał zapach. Umiejętnie minąłem pajęczynę, wskoczyłem na kabel antenowy i zbiegłem do kratki na parterze, wychodzącej wprost do kuchni restauracji. Był wtorek, czyli dyżur miała ta niechlujna kucharka – moja ulubiona.

Rozejrzałem się po pomieszczeniu. Odetchnąłem z ulgą, aż mi czułki zafalowały. Śmietnik był pełny. Może dziś załapię się na antrykot?

My, mieszkańcy naszego małego świata – poza drapieżnikami, oczywiście – mamy taki układ, że przy stole, lodówce, półce, podłodze, śmietniku, kiblu i szmacie zasadniczo się ignorujemy. Ludzie zostawiają tyle żeru, że nie ma sensu przepychać się i walczyć. Kto pierwszy, ten lepszy – taka tu panuje zasada. Ja mieszkam dosyć daleko od restauracji i długo się zbieram przez sprzątaczkę, dlatego gdy się pojawiam, z najlepszych kawałeczków zostają tylko szczątki. Ale nie narzekam.

– Szanowny kolego, może kawałeczek? – zagaił Wacław, który regularnie spija resztki w barze, przez co chwiał się trochę nad plasterkiem szynki. Zbyłem go milczeniem.

Wszamałem kawałek rozgotowanego kartofla (nieźle przyprawiony, gratulacje dla szefa kuchni), zapiłem śmietanką z resztek coleslawa i pobiegłem z powrotem na swoje piętro: kabelek, gołąbek, kibelek, pięć metrów korytarza i już byłem…

…u siebie!

Powoli, dostojnie rozpocząłem marsz wzdłuż półek. Tysiące woluminów patrzyły na mnie grzbietami. Encyklopedie tak pełne wiedzy, horrory tak straszne i książeczki dziecięce tak kolorowe przykuwały moją uwagę. Bawiły i inspirowały. Ale ta fantas… Zaintrygował mnie tamten człowiek.

Przeszedłem do półki z czasopismami. Była tam. Stała nieco zwinięta, z zagięciami na brzegu, dzięki czemu mogłem wdrapać się pomiędzy strony. Ciekawe rzeczy tam pisali. O dziwnych zabawkach, o rakietach i demonach. Śmiałem się tak, że aż odpadałem od kartek i spadałem na półkę. Wychodziłem spomiędzy stron i wspinałem się między kolejne i kolejne. Papier był marny. Jakiś taki szary. Litery też nieszczególnie zachęcające, ale ta treść! Przeczytałem wspomnienia jakiegoś Parowskiego, przemyślenia Kosika, refleksje Orbitowskiego i… i już było jasno!

Wyskoczyłem z czasopisma na półkę. Biegiem, ile sił w odnóżach przebiegłem do Gazety Prawnej – wyższej niż pozostałe – i zjechałem na podłogę. Gdy uciekałem w stronę wyjścia, po lewej i prawej migali mi Kafka, Lem, Watts, Houellebecq, Vonnegut. Już prawie dotarłem do drzwi, jeszcze tylko kilka sekund, jeszcze tylko kilka metrów.

W szczelinie pod drzwiami, na mojej drodze ucieczki pojawił się cień. Po chwili zgrzytnął klucz wsadzany w zamek. Zamarłem, nie wiedząc, co robić. Trwałem tak, czekając nie wiadomo na co. W drzwiach stanęła bibliotekarka. Zauważyła mnie od razu.

Instynkt zwyciężył i ruszyłem z powrotem pomiędzy regały. Znów minąłem Vonneguta, Houellebecqa, Wattsa, Lema, Kafkę, znów znalazłem się przy czasopismach. Na tylnych odnóżach czułem drżenie podłogi od szybkich kroków kobiety. Coraz mocniejsze, coraz bliższe.

– A ty co tu robisz? – wrzasnęła bezpośrednio nade mną, a po chwili przykryła mnie swoim cieniem. Sięgnęła po coś na półkę.

Ostatnią rzeczą, jaką zobaczyłem, był szybko zbliżający się napis „Nowa Fantastyka”.

Warszawa, wrzesień 2014 r.