Sen mrocznego lasu

Czy za­sta­na­wia­li­ście się kie­dyś jak rodzi się zło? Jaka jest jej na­tu­ra, jak funk­cjo­nu­je? Dobro i zło muszą ist­nieć obok sie­bie, a czło­wiek do­ko­nu­je wy­bo­ru. A je­że­li ta­kie­go wy­bo­ru nie ma?

Spo­glą­da­jąc w prze­paść wy­so­kiej skar­py, sie­dział na skra­ju lasu ogar­nię­ty głę­bo­ką me­lan­cho­lią. Łzy wolno spły­wa­ły mu po po­licz­kach, a oczy ja­rzy­ły się wśród na­ra­sta­ją­cej ciem­no­ści. Nie­doj­rza­ły głos, nie­zro­zu­mia­ny dla zwy­kłych śmier­tel­ni­ków,  okrył echem bez­kre­sną prze­strzeń lasu.

-Kim je­stem? – ton tych słów ze­rwał spło­szo­ne ptaki do lotu, a po­ru­szo­ne ga­łę­zie za­sze­le­ści­ły zło­wiesz­czo li­ść­mi. Wilki za­wy­ły w stro­nę nieba, tupot kopyt zadudnił, po­trzą­sa­jąc zie­mią.  Po­wsta­ła mrocz­na har­mo­nia.

“Już czas”, po­my­ślał i rzu­cił ostat­nim spoj­rze­niem, peł­nym żalu i tę­sk­no­ty, w stro­nę małej od­da­lo­nej osady. Czuł się nie­swo­jo, gdyż emo­cje, które go ogar­nę­ły były mu zu­peł­nie nie­zna­ne. 

**************************************

– Tato, nie gaś świecz­ki – le­żą­cy w łóżku mały chłop­czyk, ci­chym gło­sem wy­po­wie­dział te słowa, spo­glą­da­jąc ma­śla­ny­mi oczka­mi na wy­so­ką po­stać.

Noc była zimna i wy­jąt­ko­wo ciem­na. Świsz­czą­cy wiatr co chwi­lę za­glą­dał do domu przez dziu­ra­we drew­nia­ne okna, wno­sząc strzę­py ko­lo­ro­wych liści. Oj­ciec usiadł obok malca, przy­krył go koł­drą po samą szyję i po­gła­skał po gło­wie mó­wiąc:

– Śpij już, jest późno.

– Ale tato! Kto…ktoś tam jest – przerażony Nathan wskazał na drewniane skrzypiące od siły wiatru drewniane okno.

– To tylko dzi­kie zwie­rzę­ta przy­szy­ły na żer -od­po­wie­dział spo­koj­nym gło­sem oj­ciec.

Po tych sło­wach męż­czy­zna wstał, zdmuch­nął pło­mień świecz­ki i wy­szedł z po­ko­ju. Nathan od­wró­cił się na bok i spo­gląd­nął na las przez dziu­ra­we okno. Zimny po­dmuch wia­tru wpra­wiał go w drże­nie, a drze­wa ugi­na­ły się pod wpły­wem po­go­dy. Po chwi­li chło­piec za­padł w głę­bo­ki sen.

 Wilki krą­ży­ły nie­spo­koj­nie ni­czym opę­ta­ne. Licz­ne wark­nię­cia, pod­gry­za­nie to­wa­rzy­szy, świad­czy­ły o na­ra­sta­ją­cej agre­sji. Nagle w środ­ku nocy ma­łe­go chłop­ca wy­rwa­ło ze snu prze­ra­ża­ją­co gło­śny sko­wy­t. Ze­rwał się z łóżka i bie­giem udał się do po­ko­ju ro­dzi­ców.

– Mamo? Tato? Gdzie je­ste­ście? – za­wo­łał. 

Wśród pa­nu­ją­ce­go mroku, do­strzegł, że jego ro­dzi­ców nie ma w po­ko­ju. Serce za­czę­ło szyb­ciej i gło­śniej bić, a od­dech stał się cięż­szy. Kil­ka­krot­nie po­wtó­rzył wo­ła­nie, po czym udał się w kie­run­ku wyj­ścio­wych drzwi. Go­ły­mi sto­pa­mi sta­nął na ganku i błęd­nym wzro­kiem za­czął roz­glą­dać się po oko­li­cy, by w końcu spoj­rzeć w głąb lasu, z któ­re­go je­sień zdję­ła już wszyst­kie li­ście. Czar­ne chmu­ry pę­dzi­ły bardzo nisko, sprawiając wra­że­nie jakby wierz­choł­ki drzew się­ga­ły ich pod­brzu­sza. Trząsł się z zimna, lecz strach był sil­niej­szy, pa­ra­li­żu­ją­cy. Stał w bez­ru­chu dość długo.

 Ledwo za­uwa­żal­ne kon­tu­ry prze­mknę­ły po­mię­dzy drze­wa­mi, ni­czym  cień, pró­bu­ją­cy ukryć się przed zdra­dli­wym świa­tłem gwiazd, po czym zniknęły.  Nathan zmru­żył lekko za­łza­wio­ne oczy, następnie prze­tarł je do­kład­nie skraw­kiem rę­ka­wa. Po chwi­li ów cień znów po­ja­wił się po­mię­dzy go­ły­mi drze­wa­mi. Jego kon­tu­ry stały się na tyle wy­raź­niej­sze, że można było do­strzec po­ru­szający wska­zu­ją­cy pal­ec skie­ro­wa­ny w stro­nę chłop­ca.

-Tata! – krzyk­nął malec, po czym po­biegł przed sie­bie brnąc przez szorst­kie, su­che li­ście i ostre ga­łę­zie, kalecząc zarazem delikatne małe stopy.

Prze­peł­nia­ją­ca ra­dość do­da­wa­ła sił Nathanowi. Gdy ostat­nia łza opu­ści­ła jego po­li­czek , a gło­śne dy­sze­nie za­mie­ni­ło się w nie­kon­tro­lo­wa­ny chi­chot, zbli­ża­ją­cy się cień za­czął po­wo­li nik­nąć. Im bli­żej był chło­piec, tym kon­tu­ry po­sta­ci coraz bar­dziej zle­wa­ły się z oto­cze­niem. Strach po­wró­cił, siły ode­szły, a serce przy­bra­ło jeszcze szyb­sze tempo bicia. Blade, drobne ciało pró­bo­wa­ło prze­drzeć się przez gęste ciem­no­ści, wal­cząc w tym samym cza­sie z uczu­ciem zmar­z­nię­cia.  Oto­czo­ny dziw­ną, zie­lo­ną ni­czym pleśń mgłą, ostroż­nie ob­cho­dził grube pnie sę­dzi­wych drzew, mając na­dzie­ję, że znaj­dzie ro­dzi­ców gdzieś w ot­chła­ni lasu.

Ciem­ne ob­ło­ki skłę­bi­ły się, by chwi­lę póź­niej roz­pa­da­ło się na dobre. Nathan pod­niósł głowę ską­pa­ną w stru­gach desz­czu. Po po­licz­kach spły­wa­ły kro­ple wody, w któ­rych od­bi­ciu wid­niały prze­ra­ża­ją­ce drzewa. Od­gło­sy noc­nych zwie­rząt zo­sta­ły przy­głuszone przez ulewę, która roz­brzmie­wa­ła tłu­kąc rytmicznie o twar­dą zie­mię.

Czuł, że słab­nie. Reszt­ką sił, pró­bo­wał wołać ojca. Odpowiedziało tylko echo je­go głosu. Głosu tak smut­ne­go, tak bez­rad­ne­go i za­ra­zem tak nie­win­ne­go. Natura nie okazywała litości. Błotnisty grunt pa­li­ł jego stopy, a drze­wa na­cho­dzi­ły na sie­bie wpra­wia­jąc chłop­ca w poczucie ścisku. Księ­życ przybrał krwiście czerwoną barwę, a z ziemi za­czę­ły wy­cho­dzić obślizgłe ro­ba­ki.

Po­wie­ki po­wo­li opa­da­ły z wyczerpania. Osu­nął się na ko­la­na, po czym resz­ta bez­wład­ne­go ciała ru­nę­ła na zie­mię.

Księżyc zbladł, deszcz ustał. Drze­wa zaczęły wy­so­ko piąć się w górę, wy­cią­ga­jąc swoje ra­mio­na w stro­nę nieba, jakby dojrzewały na nowo. Lekki wiatr co chwi­lę zmie­niał swój kie­ru­nek, roz­no­sząc zło­wro­gą no­wi­nę wśród miesz­kań­ców lasu. Nastała złowieszcza cisza

Chło­piec obu­dził się. Czuł, że leży na zim­nej, mo­krej ziemi, ale oczy miał za­mknię­te. Bał się. Jesz­cze bar­dziej niż przed­tem. Po­czuł od­dech, na swo­jej twa­rzy. Jego kończyny nie reagowały, a krew mocno zapulsowała w żyłach. Ciało wciąż leżało bezwładnie, czekając na jakiś impuls. Mi­mo­wol­nie zmru­żył oczy i zo­ba­czył ciem­ną po­stać. Tym razem była bli­sko, zbyt bli­sko, ale wciąż nie­wy­raź­na. In­stynkt obron­ny na­ka­zał chłop­cu cof­nąć się i rzu­cić do uciecz­ki. Kiedy udało mu się wstać i od­wró­cić, silne ręce ob­ję­ły go i przy­cią­gnę­ły do swo­je­go ciała.

– To ja synku. Już jest do­brze. Spo­koj­nie. Już jest wszyst­ko do­brze, idzie­my do domu– chło­piec usły­szał cie­pły głos, po czym roz­pła­kał się, tuląc się w roz­grza­ne ciało swo­je­go ro­dzi­ca.

– Gdzie mama? – spy­tał ledwo wy­da­jąc z sie­bie dźwięk, spo­glą­da­jąc swo­imi nie­bie­ski­mi peł­ny­mi łez oczka­mi w stro­nę ojca.

– Mama wróci. Nie­dłu­go wróci.

Chwi­lę póź­niej chło­piec ze­mdlał.

– Udało się mój panie. Wszyst­ko po­szło we­dług planu – mała, roz­chi­cho­ta­na, przy­gar­bio­na po­stać spo­glą­da­ła ze skra­ju lasu, na bied­ny, osa­mot­nio­ny po­śród drzew dom.

Noc po­wo­li ustę­po­wa­ła sile dnia. Mgła opa­dła, a zwie­rzę­ta zbu­dzi­ły się ze snu. Las powoli po­wra­cał do na­tu­ral­ne­go rytmu życia.