Rycerz na białym rumaku

Czyli to nie­zu­peł­nie tak, jak my­ślisz

 

– Wszem i wobec wia­do­mym się czyni, jako smok okrut­ni­sty kró­lew­nę naszą, prze­cud­nej urody nie­wia­stę, po­rwał i do pie­cza­ry swej za­wlókł! – darł się he­rold. – Jego Wy­so­kość, mi­ło­ści­wie nam pa­nu­ją­cy Woj­sław Dłu­go­bro­dy, ogła­sza tedy, co na­stę­pu­je: kto po­czwa­rę oną za­ciu­ka, ten w na­gro­dę rękę kró­lew­ny do­sta­nie, a w do­dat­ku jedną ósmą kró­le­stwa w po­sa­gu weź­mie!

Lu­dzi­ska na targu słu­cha­li po­słań­ca z za­in­te­re­so­wa­niem, mą­drze ki­wa­li gło­wa­mi, po czym roz­cho­dzi­li się do karczm, aby przy ku­fel­ku piwa uczcić ubite in­te­re­sy tu­dzież omó­wić sen­sa­cyj­ną wia­do­mość.

 

***

 

Spo­kój sa­mot­ne­go po­po­łu­dnia prze­rwa­ło Szar­lan­dzie wa­le­nie do drzwi. Ktoś do­bi­jał się do tyl­ne­go wej­ścia, tego dla klien­tów, ozdo­bio­ne­go rzeź­ba­mi ku­rzych łapek. De­ko­ra­cje wy­glą­da­ły idio­tycz­nie, ale co zro­bić – tra­dy­cja. Są­dząc po dźwię­ku – ło­mo­ta­ła męska dłoń, za­mknię­ta w oku­tej rę­ka­wi­cy. Wno­sząc po stop­niu ugię­cia dę­bo­wych desek – siły go­ścio­wi nie bra­kło. Ko­lej­ny za­ku­ty ł… par­don! ry­cerz.

– Wi­taj­cie, szla­chet­ny panie. Ja­kiej ma­gicz­nej po­mo­cy po­trze­bu­je­cie? Dys­po­nu­ję po­tęż­nym elik­si­rem mi­ło­snym, po któ­rym każda nie­wia­sta odda wam serce, rękę i resz­tę ciała.

Ma­gicz­ka ge­stem za­pro­si­ła go­ścia do kom­na­ty, w któ­rej już przed laty za­bro­ni­ła służ­bie sprzą­tać, aby nikt nie zruj­no­wał mi­ster­nych gir­land pa­ję­czyn. Ko­cio­łek wi­szą­cy w ko­min­ku roz­ta­czał woń nie­od­par­cie ko­ja­rzą­cą się z ba­gna­mi, nie­zwy­kły­mi zio­ła­mi i dzi­wacz­ny­mi in­gre­dien­cja­mi (zwłasz­cza, jeśli ktoś po­tra­fi roz­po­znać po za­pa­chu oczy ważki). Go­spo­dy­ni wle­wa­ła do niego re­zul­ta­ty nie­uda­nych eks­pe­ry­men­tów ku­li­nar­nych. Grunt to wy­wrzeć na­le­ży­te pierw­sze wra­że­nie. Wtedy każdy pro­stak gotów bę­dzie za­pła­cić za zwy­czaj­ne masło utar­te z ru­mian­kiem jego dzie­się­cio­krot­ną war­tość. I „cu­dow­na” maść nawet wy­le­czy go z wszel­kich scho­rzeń.

– Witaj, cza­row­ni­co! Mąż tak gład­ki jak ja nie musi dzier­la­tek magią czę­sto­wać, by ich przy­chyl­ność zdo­być.

Po rzu­ce­niu okiem na ocie­nio­ną ron­dem mo­rio­nu twarz Szar­lan­da ży­wi­ła zgoła od­mien­ne prze­ko­na­nie, ale wo­la­ła nie dzie­lić się nim z klien­tem.

– Cóż was tedy spro­wa­dza?

– Wal­czyć ze smo­kiem za­mia­ru­ję! Masz ja­ko­wąś trut­kę na po­czwa­ry? Sły­szał­żem, iż siar­ka dia­bel­ska wiel­kie szko­dy ga­dzi­nom czyni.

– Cóż pra­wi­cie, szla­chet­ny panie?! Toż siar­ka czyli inna trut­ka dla po­spól­stwa jeno godna. Wam nijak nie ucho­dzi.

Klient zer­k­nął ze zło­ścią na to­wa­rzy­szą­ce­go mu gierm­ka. Gdyby nie przy­głu­pi pa­cho­łek…

– Cóż mi zatem czy­nić?

– Mam i śro­dek dla ry­cer­stwa do­sko­na­ły. Oto wywar z nie­zwy­kle po­tęż­ne­go ziela. Weź­mie­cie pu­char wody, wpu­ści­cie do niego trzy­dzie­ści kro­pel owego ma­gicz­ne­go elik­si­ru… – Spoj­rze­nie na twarz męż­czy­zny upew­ni­ło cza­ro­dziej­kę, że gość po­trze­bu­je do­dat­ko­wych wy­ja­śnień. – Trzy­dzie­ści kro­pel to po trzy­kroć tyle, ile macie pal­ców u rąk. Obu. Po­sma­ru­je­cie tym pły­nem, panie, kopię, a wten­czas każda rana nią za­da­na, śmier­tel­ną dla po­czwa­ry bę­dzie. Lecz jeno od świtu do po­łu­dnia alibo od po­łu­dnia do zmierz­chu. Po upły­wie po­ło­wy dzion­ka, na nowo mu­si­cie mie­sza­ni­nę spo­rzą­dzić i broń w niej za­har­to­wać.

– Dzię­ki ci, ma­gicz­ko. Czego pra­gniesz w za­mian za ów wywar?

– Drob­nost­ki. Dzie… Pięt­na­stu du­ka­tów.

– Czyś ty osza­la­ła? Tyle złota za ty­ciut­ką fla­szecz­kę?!

– Fla­szecz­kę to ja wam mogę za dwa mie­dzia­ki oddać. Ale ma­gicz­ny de­kokt to insza spra­wa. Wie­cie, jak trud­no ziele owo zna­leźć? A nie można go byle kiedy ze­rwać, bo swe cu­dow­ne moce utra­ci. Trze­ba cze­kać, aż burza pod­czas pełni księ­ży­ca na­stą­pi. Pięt­na­ście du­ka­tów to cena oka­zyj­na, bo znani je­ste­ście ze swej od­wa­gi i wa­lecz­no­ści, a ja po­wa­żam tę­gich wo­ja­ków.

– Dam dzie­sięć!

– Za dzie­sięć to sobie mo­że­cie u płat­ne­rza nowy na­pier­śnik ob­sta­lo­wać. Acz wąt­pię, czy przed smo­czym ogniem was uchro­ni.

Po­nu­ro zgrzy­ta­jąc zę­ba­mi, ry­cerz się­gnął do sa­kiew­ki.

 

***

 

– Stań do walki i giń, po­czwa­ro!

We­zwa­na po­czwa­ra wy­la­zła z ja­ski­ni, obej­rza­ła się na uwię­zio­ną kró­lew­nę, na­bra­ła po­wie­trza do po­tęż­ne­go zio­nię­cia ogniem i z za­sko­cze­niem zmarsz­czy­ła nos po­kry­ty łuską w ko­lo­rze, który bard nie­śmia­ło pod­glą­da­ją­cy zza po­bli­skiej skały okre­ślił jako „barwę naj­czyst­szych szma­rag­dów”. W żół­tych śle­piach bły­snę­ło coś do złu­dze­nia przy­po­mi­na­ją­ce mie­szan­kę obrzy­dze­nia i pa­ni­ki, po czym smok z bar­dzo krót­kie­go roz­bie­gu wzniósł się w po­wie­trze, w po­śpie­chu opusz­cza­jąc nie­do­szłe pole walki. Ry­cerz, wiel­ce rad z ta­kie­go prze­bie­gu po­tycz­ki, wy­pro­wa­dził za­pła­ka­ną kró­lew­nę na świa­tło dzien­ne. He­rold zde­cy­do­wa­nie prze­sa­dził z opi­sem jej urody, ale wi­dział kto kiedy szka­rad­ny do­da­tek do po­kaź­nej czę­ści kraju? Ech, nie­gdyś byle księż­nicz­ka warta była po­ło­wę wszyst­kich ziem… A po­dob­no strasz­na in­fla­cja pa­nu­je. No, i z jed­nej ósmej da­ło­by się wyżyć. Acz wiele jesz­cze za­le­ża­ło od tego, który frag­ment pań­stwa otrzy­ma dziel­ny wojak. Na cen­tral­ny ka­wa­łek ze sto­li­cą w środ­ku nawet nie li­czył, ale może by tak wy­brze­że z bo­ga­ty­mi por­ta­mi? Chyba wład­ca mi­łu­je je­dy­nacz­kę i nie chce, aby żyła w nędzy? W osta­tecz­no­ści wo­jow­nik nie po­gar­dził­by rów­nież cząst­ką za­wie­ra­ją­cą ro­dzin­ny zamek. Ha! Do­pie­ro utarł­by nosów kłó­tli­wym są­sia­dom! Byle tylko nie go­rą­ce pu­sty­nie na po­łu­dniu ani ja­ło­we góry na wscho­dzie.

– Nie lękaj się, cna kró­lew­no! – prze­mó­wił szla­chet­ny wy­baw­ca znę­ka­nej nie­wia­sty. – Otom po­ło­żył kres okrut­nej nie­wo­li, w któ­rej cię ta prze­brzy­dła be­stia trzy­ma­ła. Jam to, Mi­ło­ka­sior Ka­pi­ta­li­stycz­ny herbu Wy­rwi­trzos, uczy­nił. Ru­szaj­my, nie miesz­ka­jąc, w drogę, bym jak naj­szyb­ciej nag… ojca two­je­go w stra­pie­niu wiel­kim po­cie­szył.

Oca­lo­na Ma­ni­pul­ka od­gar­nę­ła z czoła złoty lo­czek. Tak po praw­dzie, to po zdję­ciu ko­ro­ny dziew­oja wy­glą­da­ła­by na sza­tyn­kę, ale wszak kró­lew­na nie może mieć wło­sów w ko­lo­rze mysim. Głów­ki księż­ni­czek i in­nych pa­nien z wy­so­kich rodów by­wa­ją zdo­bio­ne kę­dzio­ra­mi w je­dy­nie dwóch od­mia­nach: zło­tej i kru­czo­czar­nej. Uwię­zio­na przez smoka dama zde­cy­do­wa­nie pre­fe­ro­wa­ła okre­śle­nie „ciem­ne złoto”; wieść gmin­na gło­si­ła bo­wiem, że bru­net­ki zwy­kle są „tymi złymi”.

 

***

 

– Tatku…

– Nie.

– Ale, tatku…

– Nie! Już raz rze­kłem – żad­nych no­wych su­kien. Ślub­ną szatę ci spra­wię prze­pięk­ną i dość. – A o wszyst­kie po­zo­sta­łe za­trosz­czy się twój nie­szczę­sny mał­żo­nek, dodał w myśli.

– Ależ ja nie o suk­niach mówię!

– Nie?! – Woj­sław z za­sko­cze­nia drgnął tak sil­nie, że aż przy­du­ża ko­ro­na przod­ków spa­dła mu na oczy i bo­le­śnie wal­nę­ła w na­sa­dę nosa. Co za kiep wy­du­mał tak durną tra­dy­cję? – A o czym?

Kró­lew­na wes­tchnę­ła i po raz sto szes­na­sty tego dnia po­my­śla­ła o głu­po­cie wszyst­kich ro­dzi­ców, a jej ojca w szcze­gól­no­ści. Jak śmier­tel­nie nudny musi być wład­ca, aby do­cze­kać się je­dy­nie przy­dom­ka „Dłu­go­bro­dy”? Na­praw­dę tatko nie mógł po­szczy­cić się żad­ny­mi cie­kaw­szy­mi ce­cha­mi? No, jeśli nawet, to na pewno nie na­le­ża­ło do nich ro­zu­mie­nie po­trzeb bia­ło­głów.

– Ja wcale nie chcę pójść za mąż za tego ry­ce­rza!

– Dałem swoje kró­lew­skie słowo. Twój wy­baw­ca do­sta­je w na­gro­dę rękę mojej córki i ko­niec dys­ku­sji!

 

***

 

– Do­radź coś! – awan­tu­ro­wa­ła się kró­lew­na.

– Ale co?

– Gdy­bym wie­dzia­ła, nie po­trze­bo­wa­ła­bym twej rady, nie­praw­daż?

– A cze­muż to ode mnie ocze­ku­jesz roz­wią­za­nia?

– Bo to wszyst­ko przez cie­bie!

– Prze­ze mnie? Co ty nie po­wiesz?

– Wła­śnie, że tak! A kto zbiegł sro­mot­nie na sam widok Mi­ło­ka­sio­ra?

Tań­czą­cy Pło­mień wy­pu­ścił z noz­drzy dwie smuż­ki gry­zą­ce­go dymu.

– A wiesz­li, czym ten za­ku­ty w stal szla­chet­nie uro­dzo­ny łaj­dak po­sma­ro­wał swoją kopię?!

– To kopie się czymś sma­ru­je?

– Zwy­kle nie. Ale ten ry­ce­rzy­na od sied­miu bo­le­ści, oby w końcu go do­pa­dły, na­są­czył broń wy­cią­giem z mięty pie­przo­wej. Mięty!

Ko­ra­lo­we ustecz­ka wy­dę­ły się po­gar­dli­wie.

– Też mi coś! Pełno tego ziel­ska ro­śnie w przy­zam­ko­wych ogro­dach. Ku­char­ka do­da­je list­ki do de­se­rów, a nia­nia przy­rzą­dza her­bat­kę, kiedy mnie brzuch boli.

Ol­brzy­mi gad nie­uf­nie po­niu­chał roz­mów­czy­nię, po czym na wszel­ki wy­pa­dek od­su­nął się o kilka ludz­kich kro­ków.

– Czy ty w ogóle wiesz, czego smoki lę­ka­ją się naj­bar­dziej?

– Czyż­by nie­win­nych zió­łek? – Kró­lew­nom nie przy­stoi po­ka­zy­wa­nie ję­zy­ka za każ­dym razem, kiedy coś je zde­ner­wu­je, ale za to pod czuj­nym okiem gu­wer­nan­tek ćwi­czą miaż­dże­nie prze­ciw­ni­ka przy po­mo­cy po­gar­dli­wych min i tonu głosu.

– Zimna!

– Wszak mięta wcale nie jest zimna. No, świe­że list­ki orzeź­wia­ją. I tyle.

– Co ty tam wiesz, dzier­lat­ko! Brat mój włada nie­zwy­kłym ta­len­tem – może prze­no­sić się w cza­sie.

– I co z tego?

– Jak mi bę­dziesz bez­u­stan­nie prze­ry­wać i spie­rać się o dro­bia­zgi, to nigdy się nie do­wiesz! – Tań­czą­cy Pło­mień spoj­rzał na kró­lew­ską córkę, ale ta mil­cza­ła. – No! Szyb­szy Od Gromu od­wie­dził od­le­głą przy­szłość i do­wie­dział się, że w mię­cie drze­mie nie­zwy­kła magia. Opo­wia­dał, iż kie­dyś lu­dzie spra­wią sobie tewe… tele… no, takie krysz­ta­ło­we kule, tylko wcale nie okrą­głe i nie z krysz­ta­łu. I w jed­nej z nich zo­czył, iż po za­klę­ciu mięty w ma­lut­kie kost­ki i wło­że­niu do gęby, czło­wiek może ziać lodem.

– Oj! – pi­snę­ła prze­stra­szo­na dzie­wo­ja. – Jak smoki ogniem?

– Mniej wię­cej. Gdy człek z ową cu­dacz­ną miętą w ustach dmuch­nie, wszyst­ko do­oko­ła po­kry­wa się lodem.

– Strasz­na magia – przy­zna­ła z nie­chęt­nym sza­cun­kiem kró­lew­na. – To muszą być okrut­ne czasy. Tylko po­myśl, czego mógł­by do­ko­nać wo­jow­nik zbroj­ny w takie kost­ki.

– Toteż wła­śnie po­my­śla­łem. I wo­la­łem tego nie spraw­dzać na wła­snych łu­skach.

– Ro­zu­miem cię. Ale w takim razie od­da­waj dwa­dzie­ścia du­ka­tów!

– Nie­do­cze­ka­nie! Ja swoją część umowy wy­peł­ni­łem. To nie moja wina, że nie zja­wił się ten twój uko­cha­ny bard.

– Weź mi w ogóle nie wspo­mi­naj o tym nie­do­łę­dze!

– O! Aza­liż wasze uczu­cia już osty­gły? I dla­te­go nie przy­szedł?

– Nie! Umy­ślił sobie, że jedna ósma kró­le­stwa to zbyt mało. Cze­kał, aż cena pój­dzie w górę. A w mię­dzy­cza­sie ukła­dał pięk­ną bal­la­dę o swo­jej walce z tobą. Tchórz­li­wy dureń!

– Nigdy mi się nie po­do­bał ten chły­stek. Bard to nie­od­po­wied­nia par­tia dla cie­bie, Ma­ni­pul­ko.

– Na­praw­dę mnie­masz, iż łasy na du­ka­ty ry­cerz le­piej się na­da­je? A skoro o zło­cie mowa… Od­da­waj, cośmy ci za­pła­ci­li za te­atrum!

– Ależ, kró­lew­no, toż kosz­ty licz­ne po­nio­słem! Pięć monet jeno mi zo­sta­ło.

– A chciał­byś bu­kie­cik z mięty?

– A są­dzisz, że Woj­sław z ucie­chą wy­słu­cha całej tej hi­sto­rii?

– Tuszę, że sam twój widok spra­wi mu ogrom­ną ra­dość. A jesz­cze więk­szą tar­cza ob­cią­gnię­ta smo­czą skórą. Wła­śnie! – Ma­ni­pul­ka aż kla­snę­ła. – To jest myśl! Leć na zamek i spal tego ry­ce­rza! Nie­chaj ci bę­dzie, po­pro­szę służ­kę, by za­wie­ru­szy­ła kopię, skoro tak się prze­lą­kłeś.

– No do­brze! Masz tu pięt­na­ście błysz­czą­cych du­ka­tów. Nie mogę ni­g­dzie le­cieć, skrzy­dło sobie oneg­daj nad­wy­rę­ży­łem. Pew­ni­kiem do je­sie­ni ku­ro­wać się przyj­dzie…

 

***

 

– Naj­uko­chań­sza matko chrzest­na, w tobie moja ostat­nia na­dzie­ja! – Ma­ni­pul­ka przy­tknę­ła do twa­rzy chu­s­tecz­kę, w którą za­wi­nę­ła po­kaź­ny ka­wa­łek ce­bu­li. Z sa­tys­fak­cją po­czu­ła wzbie­ra­ją­ce w mo­drych oczę­tach łzy.

– Cóż się stało, moje dro­gie dziec­ko? Czyż­by nia­nia znowu roz­cień­cza­ła ci wino tak, że sma­ku­je ni­czym… ni­czym woda?

– Cio­tuch­no! Od dawna piję nie­roz­cień­czo­ne trun­ki. Liczę już wszak peł­nych szes­na­ście wio­sen!

– Szes­na­ście? Nie­wia­ry­god­ne! Do­pie­ro co uśmie­cha­łaś się do mnie z ko­ły­ski. Kie­dyż te lata mi­nę­ły? – wes­tchnę­ła te­atral­nie Szar­lan­da. – Z czym więc przy­cho­dzisz do matki chrzest­nej? Po­trze­bu­jesz na­po­ju mi­ło­sne­go? Trzy kro­ple na kie­lich i ten bę­cwał bę­dzie twój! – Mru­gnę­ła we­so­ło do sio­strze­ni­cy.

– Wprost prze­ciw­nie! Mam już na­rze­czo­ne­go, tylko wcale go nie chcę. A i on mi­łu­je mnie je­dy­nie jako do­da­tek do ósmej czę­ści kró­le­stwa. Ale tatko kazał mi go po­ślu­bić, bo smok, który mnie po­rwał, uciekł na sam widok tego chci­we­go dur­nia!

– Och, moje bie­dac­two! To strasz­ne! Widać ry­cerz ów zdo­był spe­cy­fik prze­ciw ga­dzi­nom. Nie mogę pojąć, jakim cudem to się mogło zda­rzyć! – Szar­lan­da ży­wi­ła szcze­rą na­dzie­ję, że nikt nie wie­dział o wi­zy­cie, którą zło­żył jej Mi­ło­ka­sior. Naj­waż­niej­sze, żeby gier­mek się nie wy­ga­dał. Za­kar­bo­wa­ła w pa­mię­ci, by po­stra­szyć pa­choł­ka przy naj­bliż­szej oka­zji. – Wszak to nie­zmier­nie rzad­ki de­kokt wy­ma­ga­ją­cy sil­nej magii pod­czas przy­go­to­wa­nia.

– Cio­tu­niu, znasz­li jaki an­ty­elik­sir? Kto wie, be­stia znowu może mnie po­rwać, w dzi­siej­szych nie­cnych cza­sach szla­chet­nie uro­dzo­na dzie­wo­ja po­win­na nosić przy sobie takie rze­czy na wszel­ki wy­pa­dek…

– Do czego to do­szło, by ry­ce­rze gorsi się zda­wa­li od smo­ków!

Cza­ro­dziej­ka za­sta­na­wia­ła się, czym da­ło­by się zni­we­lo­wać wpływ mięty. Imbir? Ma dzia­ła­nie roz­grze­wa­ją­ce. Syrop z malin? W końcu za­de­cy­do­wa­ła, że wy­pró­bu­je nowy sos do wetów. Jak się oka­za­ło, nawet trzpio­to­wa­ta sio­strze­ni­ca nie­kie­dy po­tra­fi­ła pod­su­nąć in­te­re­su­ją­ce po­my­sły.

– Nie­ste­ty, o ile mi wia­do­mo, a je­stem wszak bie­gła w magii jak mało kto, nikt nie dys­po­nu­je elik­si­rem, któ­re­go po­żą­dasz – kon­ty­nu­owa­ła po chwi­li.

– A w jaki inny spo­sób mo­gła­bym unik­nąć owego nie­szczę­sne­go za­mę­ścia?

– Ale dla­cze­go wła­ści­wie nie chcesz pójść za tego ry­ce­rza, Ma­ni­pul­ko?

– Prze­cież on jest strasz­nie stary! Ma chyba ze trzy­dzie­ści lat. Aż się dzi­wię, że jesz­cze dycha.

– Głu­pia smar­ku­la! – syk­nę­ła Szar­lan­da.

– Co mó­wi­łaś, cio­tuch­no?

– Że sta­rzy mę­żo­wie nie­kie­dy umie­ra­ją…

– Och, tak, sły­sza­łam te okrop­ne opo­wie­ści o wu­jasz­ku. Co za nie­szczę­ście! I to rap­tem dwa mie­sią­ce po ślu­bie…

Teraz Szar­lan­da mu­snę­ła po­wie­ki chu­s­tecz­ką, przy oka­zji kry­jąc pod ba­ty­stem trium­fal­ny uśmiech.

– Tak, tak… Nie po­je­cha­łam na to po­lo­wa­nie, głowa mnie bo­la­ła, ale opo­wia­da­no mi póź­niej, jak hra­bia spadł z sio­dła i roz­pę­dzo­ne ru­ma­ki go stra­to­wa­ły. Strasz­li­wa śmierć.

– To praw­da – wes­tchnę­ła kró­lew­na. – Na­dwor­ny medyk wciąż nie może o tym za­po­mnieć. Po kilku pu­cha­rach wina opo­wia­da, iż zna­lazł pięć strzał wbi­tych w plecy wu­jasz­ka.

– Po­dob­no miał koł­czan i koń­skie ko­py­ta po­wgnia­ta­ły mo­je­mu mał­żon­ko­wi groty w ciało.

– Po­twor­ny wy­pa­dek. Na­praw­dę le­piej cza­sa­mi nie kusić losu… To co można zro­bić z tym ry­ce­rzem? Do­radź coś, cio­ciu, póki nie jest za późno.

– W ta­kich nie­szczę­śli­wych oko­licz­no­ściach księż­nicz­ki zwy­kle zle­ca­ją lu­be­mu ja­kieś nie­moż­li­we do wy­peł­nie­nia za­da­nie; przy­nieść fla­szecz­kę żywej wody, usiec dwu­gło­we­go smoka, zna­leźć błę­kit­ną różę, od­gad­nąć za­gad­kę bez roz­wią­za­nia…

– Matko chrzest­na, je­steś ko­cha­ną i nie­zmier­nie mądrą nie­wia­stą!

 

***

 

– Tatku, chyba nie chcesz mieć za zię­cia dur­nia, który po­tra­fi je­dy­nie mie­czem robić.

Woj­sław wes­tchnął ci­chut­ko, my­śląc, że to aku­rat byłby wy­ma­rzo­ny kan­dy­dat. Nie­ste­ty, Mi­ło­ka­sior przed­kła­dał karty nad wo­jacz­kę. Ni jed­ne­go tur­nie­ju jesz­cze nie wy­grał. Wie­ści gło­si­ły, iż z licz­nych par­ty­jek po­ke­ra też nie wy­cho­dził zwy­cię­sko…

– Cóż zatem pro­po­nu­jesz, dro­gie dziec­ko?

– Wzo­rem licz­nych księż­ni­czek dam kan­dy­da­to­wi na męża trzy trud­ne za­da­nia do wy­peł­nie­nia. Nie­chaj do­wie­dzie swych uczuć.

– Aż trzy? – Król z ro­sną­cą pa­ni­ką wy­obra­ził sobie chęt­nych ca­ły­mi la­ta­mi bez­sku­tecz­nie pró­bu­ją­cych za­do­wo­lić Ma­ni­pul­kę. A jesz­cze, jeśli jego có­recz­ka wy­my­śli na­praw­dę zło­żo­ne kwe­stie… – Nie ma mowy! Musi ci wy­star­czyć jeden pro­blem.

– W takim razie ogło­śmy, że bę­dzie­my skra­cać o głowę tych, któ­rzy nie zdo­ła­ją dać mi tego, o co po­pro­szę!

– Czyś ty po­stra­da­ła zmy­sły? Kró­le­stwo nie może sobie po­zwo­lić na takie durne mar­no­tra­wie­nie licz­nych mło­dzień­ców. Po­trze­bu­je­my żoł­nie­rzy na wy­pa­dek walki.

Ma­ni­pul­ka zgrzyt­nę­ła bez­gło­śnie zę­ba­mi i po­nu­ro po­wle­kła się do swo­jej kom­na­ty na czub­ku wieży. Mi­ło­ka­sior wy­glą­dał tak staro i szpet­nie, że nie wy­obra­ża­ła sobie, jak mo­gła­by razem z nim wsiąść do wspól­nej ka­ro­cy. Ale skoro oj­ciec za­czął my­śleć o po­trze­bach armii, nie da się go prze­ko­nać nawet do naj­roz­sąd­niej­sze­go po­my­słu. I za­da­nie trze­ba bę­dzie wy­brać tylko jedno. Trud­no… W takim razie każe spro­wa­dzić sobie an­ti­do­tum na miętę. Z tym środ­kiem w rę­kach za­wsze bę­dzie mogła schro­nić się pod bło­nia­sty­mi skrzy­dła­mi Tań­czą­ce­go Pło­mie­nia.

 

***

 

Sta­lo­wa rę­ka­wi­ca bęb­ni­ła mia­ro­wo po de­skach.

– Otwie­raj, cza­row­ni­co!

– Któż to po­trze­bu­je mej ma­gicz­nej po­mo­cy? – Szar­lan­da sta­nę­ła w drzwiach. – Ach, to wy, szla­chet­ny panie! Co was do mnie spro­wa­dza? Czyż­by­ście już zu­ży­li zapas smo­cze­go elik­si­ru i pra­gnę­li nabyć nową fla­szecz­kę?

– Nie tym razem, ko­bie­to! Dziś po­trze­bu­ję cza­ro­dziej­skie­go środ­ka, który od­wró­ci dzia­ła­nie two­je­go de­kok­tu.

– Azali, panie, za­mia­ru­je­cie prze­mie­nić się w strasz­li­wą łu­sko­wa­tą be­stię?

– Nie twoja to rzecz, na co mi elik­sir! Dawaj spe­cy­fik, miast in­da­go­wać.

– Da­ruj­cie, szla­chet­ny panie, lecz nie mam ni krzty owej ma­gicz­nej maści. – Du­ka­ty du­ka­ta­mi, ale Szar­lan­da nie chcia­ła robić na złość sio­strze­ni­cy. Ten ry­ce­rzy­na zde­cy­do­wa­nie nie sta­no­wił od­po­wied­niej par­tii dla Ma­ni­pul­ki. Zuch dzie­wo­ja, że sama to w mig od­ga­dła.

– Pie­trek! – Mi­ło­ka­sior we­zwał pa­choł­ka sto­ją­ce­go skrom­nie przy drzwiach. – Przy­łóż wiedź­mie srebr­ny szty­let do gar­dła, a ry­chło, jak tuszę, elik­sir od­naj­dzie!

– Ani kroku! Bo za­mie­nię cię w ro­pu­chę! – Ma­gicz­ka za­sło­ni­ła się różdż­ką ze zło­co­ną gwiazd­ką sta­ran­nie przy­kle­jo­ną na czub­ku.

– Pie­trek! Com rzekł?

– Panie, da­ruj­cie! Wszak to cza­row­ni­ca! Ani chybi w stwo­rę pa­skud­ną mię prze­mie­ni!

– Wo­lisz sa­dzaw­kę w mych ogro­dach czyli kom­na­tę tor­tur w lo­chach?

– Li­to­ści, szla­chet­na pani! – roz­ję­czał się chło­pak, po­stę­pu­jąc nie­pew­nie w stro­nę ma­gicz­ki.

Szty­let – bez różnicy, że­la­zny czy srebr­ny – wiel­ce po­pra­wia spraw­ność my­śle­nia. Pa­choł­ko­wi tak drża­ły ręce, że Szar­lan­da nie wie­dzia­ła, kogo pierw­sze­go za­tnie. Acz wo­la­ła tego nie spraw­dzać. A już z pew­no­ścią nie na wła­snej skó­rze.

– Rze­kłam, że spe­cy­fi­ku nie mam, to nie mam. In­gre­dien­cje wsze­la­kie do niego nie­zbęd­ne, nie­zwy­kłe rzad­kie i trud­ne do zdo­by­cia. Te przy­nie­siesz, wraz elik­sir wy­rych­tu­ję.

– Ja­kież to in­gre­dien­cje, wiedź­mo?

Myśli wciąż ga­lo­po­wa­ły w gło­wie ma­gicz­ki. Co, u licha, mo­gło­by zrów­no­wa­żyć wpływ mięty? „Kap­sa­icy­na!” – przy­po­mnia­ła sobie w końcu słowo za­sły­sza­ne nie­gdyś od sta­rej zie­lar­ki.

– W za­mor­skiej kra­inie, za sied­mio­ma gó­ra­mi, za sied­mio­ma rze­ka­mi, za sied­mio­ma la­sa­mi mają naj­waż­niej­szy skład­nik: garam ma­sa­la.

– W którą stro­nę mam je­chać, aby szu­kać tych gór i rzek, wiedź­mo?

– Po­dą­żaj na wschód, stam­tąd pły­nie mą­drość wsze­la­ka i tam licz­ne smoki żyją, więc maść owa czę­sto bywa po­trzeb­na.

 

***

 

– Ma­ni­pul­ko, nie złość się, skar­bie, ale zmu­sił mnie do tego!

– Do czego? – Kró­lew­na zmarsz­czy­ła wy­pie­lę­gno­wa­ne brew­ki.

– Żeby mu zdra­dzić, skąd wziąć skład­ni­ki na an­ty­elik­sir!

– Chcesz mi po­wie­dzieć, że Mi­ło­ka­sior już to wie?

Szar­lan­da przy­tak­nę­ła w mil­cze­niu.

– A niech to smok spo­pie­li! Jak to: zmu­sił?!

– To po­twór! Przy­niósł ze sobą srebr­ny szty­let i gro­ził, że po­de­rżnie mi gar­dło!

– Dla­cze­go po pro­stu nie za­mie­nia­łaś go w żabę?

– Eeeee… Przy­pro­wa­dził ze sobą gierm­ka. Słaba nie­wia­sta ze mnie i dwóm mężom nie da­ła­bym rady. A poza tym… To wcale nie jest pro­ste za­klę­cie! Co ty sobie ima­gi­nu­jesz? Że wy­star­czy mach­nąć różdż­ką i już? Jeśli tak mnie­masz, to ci po­ży­czę ten patyk, kiedy twój za­ko­cha­ny ry­cerz po­wró­ci. Fajt! I sama sobie roz­wią­żesz swoje pro­ble­my, bez li­cze­nia na pomoc in­nych!

– Nigdy nie twier­dzi­łam, że je­stem dobrą wróż­ką albo cza­ro­dziej­ką – od­burk­nę­ła dzie­wo­ja ze zło­ścią. – No trud­no, stało się. W którą stro­nę zmie­rza pan Ka­pi­ta­li­stycz­ny?

– Po­sła­łam go na wschód.

– Do­brze. Dzię­ku­ję, że mnie o tym wszyst­kim po­wia­do­mi­łaś. A teraz wy­bacz, muszę pil­nie prze­my­śleć pewne kwe­stie.

Po wyj­ściu matki chrzest­nej Ma­ni­pul­ka roz­ka­za­ła za­ufa­nej słu­żą­cej przy­pro­wa­dzić głów­ne­go łow­cze­go. Głu­pia dziew­ka bia­do­li­ła przez chwi­lę, że to nie ucho­dzi, że pro­sty chłop i że me­za­lians, ale w końcu, za­chę­co­na kil­ko­ma po­gróż­ka­mi, po­bie­gła wy­ko­nać po­le­ce­nie.

Kró­lew­na wy­tłu­ma­czy­ła my­śli­we­mu, iż z ca­łe­go serca pra­gnie jak naj­szyb­sze­go spro­wa­dze­nia na­rze­czo­ne­go na zamek. No, nie w ca­ło­ści, po cóż aż tak się ob­cią­żać. Zu­peł­nie wy­star­czy­ła­by jej głowa, w osta­tecz­no­ści ręka z sy­gne­tem ozdo­bio­nym her­bem Wy­rwi­trzos. Męż­czy­zna po­cząt­ko­wo nie chciał uwie­rzyć, iż nie­cny łotr na­sta­wał na cnotę Ma­ni­pul­ki i tylko wier­na po­ko­jów­ka ura­to­wa­ła ten bez­cen­ny skarb przed znisz­cze­niem. Łow­czy przez chwi­lę wzbra­niał się przed speł­nie­niem drob­niut­kiej proś­by, ale wów­czas kró­lew­na za­czę­ła mówić o szcze­niacz­kach z zam­ko­wej psiar­ni, które ja­kimś cudem tra­fi­ły do sfory jed­ne­go z oko­licz­nych lor­dów. Dobry mo­nar­cha stara się wie­dzieć jak naj­wię­cej o swo­ich pod­da­nych. Ma­ni­pul­ka miała za­dat­ki na ide­al­ną wład­czy­nię, a my­śli­wy mógł tylko do­py­tać o szcze­gó­ły ubio­ru przy­szłej ofia­ry.

 

***

 

Za­pa­dła noc, ale, dziw­nym tra­fem, nie spo­wo­do­wa­ło to, że wszy­scy miesz­kań­cy kró­le­stwa głę­bo­ko za­snę­li.

Szar­lan­da prze­wra­ca­ła się z boku na bok na mięk­kim ma­te­ra­cu. Czy cza­sem nie po­szła do sio­strze­ni­cy zbyt wcze­śnie? Oczy­wi­ście, trosz­czy­ła się o kró­lew­nę i nie chcia­ła, aby ta po­ślu­bi­ła wstręt­ne­go ry­ce­rza. Ale wy­star­czy­ło ostrzec dzie­wo­ję już po tym, jak Mi­ło­ka­sior wróci z da­le­kiej po­dró­ży i za­pła­ci ma­gicz­ce za przy­go­to­wa­nie elik­si­ru.

Ma­ni­pul­ka ma­sze­ro­wa­ła z kąta w kąt swo­jej dzie­wi­czej kom­na­ty na czub­ku wieży. Już wcze­śniej wy­my­śli­ła, co uczy­ni z łow­czym, kiedy ten upora się z po­wie­rzo­nym za­da­niem. Wła­ści­wie nie miała żad­nych wąt­pli­wo­ści, co zro­bić. Nieco do­kład­niej­sze­go za­pla­no­wa­nia wy­ma­ga­ła kwe­stia, jak go zabić, ale i z tym sobie po­ra­dzi­ła. Teraz kró­lew­na za­sta­na­wia­ła się, jakie przy­mio­ty ce­chu­ją ide­al­ne­go kan­dy­da­ta na męża. Ze szla­chet­nych ry­ce­rzy na bia­łych ru­ma­kach już dawno wy­ro­sła – o nich ma­rzy­ły trzy­na­sto­let­nie smar­ku­le, ale nie księż­nicz­ki doj­rza­łe do za­mę­ścia. Że mał­żo­nek po­wi­nien być głupi, nie wąt­pi­ła. Ale co oprócz tego? Młody czy stary? We­so­ły utra­cjusz, który bły­ska­wicz­nie prze­pu­ści jej wiano, czy li­czy­kru­pa, z któ­rym bę­dzie mu­sia­ła wy­kłó­cać się o każdą su­kien­kę jak, nie przy­mie­rza­jąc, z tat­kiem?

Król szu­kał roz­wią­za­nia swo­ich licz­nych pro­ble­mów w ob­ję­ciach na­łoż­ni­cy. Le­piej nie in­te­re­so­wać się, co do­kład­nie ro­bi­li, bo w ta­kich chwi­lach Woj­sław bar­dzo nie lubił wścib­stwa. Zda­rza­ło się nawet, że kazał od­dzie­lać cie­kaw­ską głowę od resz­ty ciała.

Mi­ło­ka­sior długo mę­dr­ko­wał, czy prze­by­ty tego dnia stru­mień liczy się jako pierw­sza rzeka. Do­szedł do wnio­sku, iż jed­nak nie, po czym za­trzy­mał się na spo­czy­nek w przy­droż­nej karcz­mie. Lecz za­miast wy­ko­rzy­stać przy­by­tek zgod­nie z prze­zna­cze­niem i pla­nem, osu­szył dzban za­cne­go wina, a teraz prze­gry­wał w kości płaszcz po­dróż­ny z mi­ster­nie ha­fto­wa­nym her­bem.

Głów­ny łow­czy obi­jał zadek o sio­dło, pró­bu­jąc jak naj­szyb­ciej do­go­nić pana Ka­pi­ta­li­stycz­ne­go i roz­wią­zać pro­blem Ma­ni­pul­ki. Nie­za­wod­na kusza przy­jem­nie cią­ży­ła na ple­cach. Wy­star­czy zdy­bać ry­ce­rza w od­lud­nym miej­scu, po­słać bełt w plecy i po kło­po­cie. Cie­ka­we, jak też kró­lew­na na­gro­dzi człe­ka, który trium­fal­nie do­star­czy jej wą­sa­tą głowę? Może nawet dziel­ny obroń­ca nie­wie­ściej cnoty otrzy­ma w po­dzię­ce rękę? Woj­sław ani chybi da je­dy­nacz­ce ol­brzy­mi posag. Dla tak szla­chet­nie uro­dzo­nej panny i ty­siąc du­ka­tów może nie sta­no­wić wy­gó­ro­wa­nej kwoty. Trza tylko wła­snej głowy upil­no­wać. Coś tej mło­dej zoł­zie nie­pięk­nie pa­trzy­ło z mo­drych ocząt, kiedy że­gna­ła my­śli­we­go…

Smok prze­li­czał ze­bra­ne skar­by i roz­wa­żał moż­li­wość prze­pro­wadz­ki. Sporo dóbr zgro­ma­dził, ale nie uśmie­cha­ło mu się miesz­ka­nie w po­bli­żu ludzi, któ­rzy w ogro­dach upra­wia­li prze­brzy­dłą miętę. A już z pew­no­ścią Ma­ni­pul­ka nie nada­wa­ła się na przy­kład­ną są­siad­kę.

Nie spał rów­nież Deus w swo­jej ma­chi­nie. Za­miast po­ga­dać z Mor­fe­uszem, pod­glą­dał ulu­bień­ców i re­cho­tał w kułak. Mógł z nimi zro­bić wszyst­ko. Mógł uświa­do­mić Ma­ni­pul­ce, że oj­ciec obie­cał jej rękę temu, kto smoka ubije, a nie tylko prze­pło­szy. Mógł spra­wić, że łow­czy ustrze­li ko­ste­rę, pod­upa­dłe­go szla­chet­kę, który dzię­ki kilku drob­nym oszu­stwom wy­grał trzo­sik i płaszcz Mi­ło­ka­sio­ra. Mógł po­sta­wić na dro­dze ry­ce­rza bandę zbój­ców lub kupca wra­ca­ją­ce­go z od­le­głych krain z po­kaź­nym za­pa­sem wsze­la­kich przy­praw i ba­ka­lii. Mógł pod­su­nąć Szar­lan­dzie po­my­sły na no­wa­tor­skie wy­ko­rzy­sta­nie garam ma­sa­la. Mógł, przy po­mo­cy kilku za­baw­nych zbie­gów oko­licz­no­ści, do­pro­wa­dzić do ślubu kró­lew­ny i naj­po­dlej­sze­go świ­nio­pa­sa. Mógł przy­kład­nie uka­rać jed­nych oraz dać dłu­gie i szczę­śli­we życie innym, przy oka­zji osta­tecz­nie wy­ja­śnia­jąc, kto był dobry, a kto zły. Mógł…

Ale mu się nie chcia­ło. Wolał pa­trzeć, jak lu­dzie sami wy­pi­ja­ją piwo, które na­wa­rzy­li. Miał ser­decz­nie dosyć roz­wią­zy­wa­nia pro­ble­mów ca­łe­go świa­ta.