Piłka jest okrągła, a Chińczyk jest jeden

Rok 2014.

– I na pewno wygram? – spytał młody mężczyzna.

– Będzie tak jak powiedziałem – uspokajał Chińczyk.

– Wspaniale! – krzyknął uradowany, ruszając w stronę wyjścia. Już miał opuścić lokal, ale zatrzymał się i postanowił przeprowadzić jeszcze jeden test. – Dla pewności, powiedz mi coś jeszcze. Cokolwiek, o Wielki Chińczyku.

Trzeba zaznaczyć, że ów Chińczyk nie był wysoki. Miał niespełna metr siedemdziesiąt wzrostu, łysą czaszkę, skośne oczka, długie i cieniutkie wąsiki. Czyli standardowo.

– O Jezu… – uniósł ręce Chińczyk i w tej samej chwili wszedł do lokalu człowiek o długich, jasnych włosach i ciemnej brodzie. Ubrany w bawełnianą koszulę, dżinsowe spodnie i sandały.

– Witam państwa. Nazywam się Jesus Juarez Espadre Katabre Najabre. Sprzedaję…

– Niebywałe! – krzyknął Mirek i wyszedł.

– O co chodziło tamtemu panu? – spytał niespodziewany gość.

– Nieważne – odparł Chińczyk. – Potrzebuję małej przerwy, nim przyjmę następnego klienta – spojrzał na mężczyznę. – Albo dobra… Po co przyszedłeś? Co tam masz do sprzedania? Zresztą po co ja się pytam.

*

Jak było powiedziane, tak też i się stało. Mężczyzna wygrał ogromną fortunę, obstawiając  mecze według wytycznych Chińczyka. (Mistrzostwa Świata w Brazylii wygrała reprezentacja Kostaryki [uwaga spoiler!]). Nie on jeden zresztą. Kupił ogromny dom, samochód, podróżował po świecie i robił wszystko to, co robią próżni, bogaci ludzie. Zaś wieść o umiejętnościach Chińczyka, rozniosła się po kuli ziemskiej lotem błyskawicy, i bardzo szybko zdobył wielką sławę. Nikt jednak nie przewidział konsekwencji.

*

Rok 2114.

Chińczyk nadal żył i miał się dobrze, chociaż był bardzo, ale to bardzo sędziwym staruszkiem. Tak delikatny, że obawiano się, iż zamieni się w pył od samego pierdnięcia. Z racji ważnej roli jaką pełnił na świecie, zakazano mu spożywania gazopędnych produktów. Taki sam zakaz otrzymali ludzie, którzy przebywali w jego otoczeniu. Zrobiono to dla dobra ogółu – wszyscy pragnęli znać przyszłość, więc chcieli by żył jak najdłużej. No może prawie wszyscy…

W międzyczasie, wielu znudzonych ludzi, włączyło w swych domach  telewizory.  Rozpoczął się pierwszy mecz tegorocznych mistrzostw, a zarazem spotkanie finałowe. Piłkarze obu drużyn wyszli na boisko i ustawili się w dwóch rzędach. Pierwsi hymn odśpiewali Portugalczycy. Ich głosy przepełnione były smutkiem, żalem, goryczą, rezygnacją i czymkolwiek tam jeszcze. Później przyszła kolej na Holendrów, którzy  śpiewali radośnie i dumnie – jak na prawdziwych zwycięzców przystało. Niektórzy z nich byli już nawet w stanie wskazującym – lekko chwiali się na nogach. Zabrzmiał pierwszy i ostatni gwizdek kończący spotkanie. Większość zawodników reprezentacji Portugalii padła na kolana i płakała rzewnymi łzami. Holendrzy zaczęli biegać po boisku, rzucać koszulkami, całować się z radości. Ktoś nawet pobiegł po butelkę wódki. Inny gracz wyciągnął blanta, podpalił, zaciągnął się i przekazał dalej. Dosłownie szaleństwo, które miało miejsce przy pustych trybunach.

*

Jakiś czas później świat obiegła wiadomość o śmierci Wielkiego Chińczyka. Niestety, zabiła go grochówka, której nie mógł się oprzeć, będąc z wizytą w Polsce. Wiele osób na świecie dopatrywało się w tym zamachu, ale nigdy nic nie udowodniono.  Po tym wydarzeniu, serca fanów piłki nożnej wypełniły się nadzieją, że powrócą dawne czasy – mecze trwające, co najmniej dziewięćdziesiąt minut; emocje związane z eliminacjami, czasy słodkiej niewiedzy, kiedy nikt nie znał wcześniej wyniku meczu. No… przynajmniej w przypadkach, gdy mecz nie był sprzedany. Można chyba pokusić się o stwierdzenie, że polska grochówka uratowała świat… a przynajmniej świat piłki nożnej.