Spetryfikowani

Do przo­du, do przo­du, po­wta­rza­łem sobie w my­ślach, sta­ra­jąc się zi­gno­ro­wać wła­sny nie­rów­ny od­dech, za­ci­ska­jąc dło­nie na alu­mi­nio­wych uchwy­tach żyw­no­ścio­wej boi. Pla­ton znaj­do­wał się już bli­sko, wie­dzia­łem jed­nak, że w bez­kre­sie wy­star­czy chwi­la nie­uwa­gi, wy­biór­cza głu­cho­ta, by było po mnie. Sku­pi­łem się więc z całej siły, aby nie za­pa­trzyć się na ły­ska­ją­ce z setek jed­no­stek astro­no­micz­nych grynsz­pa­no­we cuda od­le­głej ga­lak­ty­ki, lub na go­re­ją­ce­go ol­brzy­ma z pra­wej. Ze­zu­jąc na jego pro­tu­be­ran­cje, na te war­ko­cze pla­zmy wmro­żo­ne w gwiezd­ną ko­ro­nę, od­czu­wa­łem na­brzmie­wa­ją­ce w duszy am­bi­wa­len­cje. Z jed­nej stro­ny bo­wiem na samą myśl o póź­niej­szym opusz­cze­niu Pla­to­na, hi­po­te­tycz­nie będąc na znacz­nie niż­szej or­bi­cie i pod­czas pie­kiel­ne­go apo­cen­trum nie­mal dła­wi­łem się stra­chem, z dru­giej jed­nak do ga­zo­we­go boga cią­gnę­ła mnie jakaś nie­zna­na siła, zu­peł­nie jak­bym chciał przy­spie­szyć „Z pro­chu po­wsta­łeś…” Całą świa­do­mo­ścią trzy­ma­łem się wiary, że to nie brak in­stynk­tu prze­trwa­nia, lecz zwy­kłe fan­ta­zjo­wa­nie, chore wy­obra­że­nia zbyt długo prze­by­wa­ją­ce­go w ko­smo­sie czło­wie­ka. Ty­po­wa aber­ra­cja, a nie pa­to­lo­gia jak u Diany. Prze­cież nikt nor­mal­ny nie wy­sta­wił­by się do­bro­wol­nie na dzia­ła­nie wia­tru gwiezd­ne­go. Prze­cież…

Roz­my­śla­nie, za­ga­pie­nie, ale na szczę­ście nie wy­biór­cza głu­cho­ta. W heł­mie roz­le­gło się pi­ka­nie – taki znak ostrze­gaw­czy usta­wi­łem sobie na lot do Ikara i z po­wro­tem, na wy­pa­dek gdy­bym zna­lazł się w nie­wła­ści­wym po­ło­że­niu. Chcąc unik­nąć wer­ty­ka­li­za­cji, od­pa­li­łem sil­nicz­ki ko­ry­gu­ją­ce kom­bi­ne­zo­nu i za­czą­łem łapać ko­lej­ne uchwy­ty, któ­ry­mi upstrzo­na była boja żyw­no­ścio­wa. Po­ru­sza­łem się po­wo­li jak opa­da­ją­cy w wod­nej toni plank­ton. Poza wła­snym od­de­chem sły­sza­łem ci­chut­kie trza­ski pra­cu­ją­cej elek­tro­ni­ki. Część z nich syn­chro­ni­zo­wa­ła się z moimi ru­cha­mi; zgię­cie nóg, wy­pro­sto­wa­nie ręki, za­klesz­cza­ją­ce się na uchwy­cie palce dłoni – trzask, trzask – i wtedy wy­da­wa­ło mi się, że to ło­ży­ska ska­fan­dra za­ma­rza­ją, że gdzieś po­wsta­ła nie­szczel­ność. Ale prze­cież nawet wtedy nadal sły­szał­bym tylko sie­bie.

Od­zy­skaw­szy wła­ści­wą po­zy­cję, obej­rza­łem się na Ikara. Pod­czas gwiezd­nej po­dró­ży wiele razy na­wie­dzał mnie sen. Wkra­cza­łem na po­kład opusz­czo­nej sta­cji or­bi­tal­nej, na któ­rej do­ko­ny­wa­łem wstrzą­sa­ją­cych od­kryć. Nocne mary po­wsta­ją­ce z cią­głych roz­my­ślań, ze snu­cia hi­po­tez, two­rzo­nych siłą roz­pę­du przez mój roz­sza­la­ły umysł; per­pe­tu­um mo­bi­le na­stęp­nych i na­stęp­nych teo­rii spi­sko­wych. Ale na opusz­czo­nej sta­cji re­alia oka­za­ły się nie tylko bar­dziej zło­żo­ne, ale pa­ra­dok­sal­nie rów­nież znacz­nie dziw­niej­sze od snów. Zde­rze­nie z rze­czy­wi­sto­ścią sil­ne­go prze­ko­na­nia, że jedna wi­zy­ta w opusz­czo­nym Ika­rze po­zwo­li wy­cią­gnąć sen­sow­ne wnio­ski, skoń­czy­ło się bo­le­snym za­wo­dem.

Ru­ty­no­wo zer­k­ną­łem na wskaź­nik na­pro­mie­nio­wa­nia; zie­lo­ne tło, wszyst­ko ok. Nagle, wciąż sły­sząc te ci­chut­kie trza­ski w radiu, uj­rza­łem w pu­st­ce czło­wie­ka, w po­ma­rań­czo­wym kom­bi­ne­zo­nie dziu­ra­wio­nym nie­zli­czo­ną licz­bą mi­kro­me­te­orów. Nie, nie, to prze­cież nie­moż­li­we. Po­ru­szy­łem głową, chcąc w ten spo­sób strzą­snąć fan­ta­sma­go­rycz­ne ob­ra­zy, ale ze­ro­wa gra­wi­ta­cja nie po­zwa­la­ła na szyb­kie ruchy. Psy­che to­tal­nie sprzę­żo­na z cia­łem, obce śro­do­wi­sko do­da­je do zmien­nych tryb slow mo­tion i już nie mo­żesz funk­cjo­no­wać nor­mal­nie. Le­cia­łem więc dalej, przez chwi­lę jakby w stu­po­rze, a potem na­prze­mien­nie od­ry­wa­jąc ręce od uchwy­tów boi, żeby nie od­ciąć na­rzą­dów i człon­ków od umy­słu, żeby ko­smos nie stał się moją trum­ną flo­atin­go­wą.

Nie wy­trzy­ma­łem, włą­czy­łem radio. Przez chwi­lę na­słu­chi­wa­łem, lecz w ete­rze grała cisza. Wszy­scy na Pla­to­nie albo zaj­mo­wa­li się swo­imi spra­wa­mi, albo roz­ma­wia­li na pry­wat­nych czę­sto­tli­wo­ściach. Cie­ka­we, że jesz­cze nie za­uwa­ży­li mo­je­go wyj­ścia; bazę opu­ści­łem dobre trzy go­dzi­ny temu.

Znów uj­rza­łem. Na po­cząt­ku tylko zbyt czę­sto mi­ga­ją­ce gwiaz­dy, potem zaś uzmy­sło­wi­łem sobie, że to na ich tle po­ru­sza się jakiś obiekt. Po­ru­szał się w stro­nę Pla­to­na z pręd­ko­ścią po­dob­ną do mojej. I tym razem wcale nie był wy­two­rem mojej wy­obraź­ni.

– Halo, sły­szy mnie ktoś? – spy­ta­łem na ogól­nej czę­sto­tli­wo­ści.

Cisza.

Ob­li­za­łem suche pod­nie­bie­nie i ode­zwa­łem się drugi raz.

Cisza.

Wy­glą­da­ło na to, że fak­tycz­nie wszy­scy wy­łą­czy­li radia. Ale jak…

–  Sły­szę.

–  Pio­trek? – spy­ta­łem.

–  Tak. Ja dziś czu­wam, pa­mię­tasz? Dla­cze­go nie śpisz? Usta­li­li­śmy, że wszy­scy cho­dzi­my o tej samej porze. Nie wia­do­mo, co jest na Ika­rze… Cze­kaj, czy ty-

Mówił coś dalej, lecz ja z po­wro­tem sku­pi­łem się na obiek­cie le­cą­cym do Pla­to­na.

___

 

Palce za­wie­szo­ne tuż nad kla­wia­tu­rą, grzbiet wy­gię­ty w łuk, nogi pod­kur­czo­ne od przy­naj­mniej trzech go­dzin. Diana po­cią­gnę­ła przez słom­kę napój izo­to­nicz­ny, gar­dłem prze­la­ła się ka­ska­da chło­du; im­puls przy­po­mi­na­ją­cy o po­sia­da­niu ciała. Astro­fi­zycz­ka ob­li­za­ła suche wargi, mru­gnę­ła, prze­cią­gnę­ła się z ci­chym wes­tchnie­niem. Jesz­cze nie wy­da­rzy­ło się nic spek­ta­ku­lar­ne­go, ale ko­bie­ta wie­dzia­ła, że to tylko kwe­stia czasu. Na pierw­szy rzut oka gwiaz­da wy­glą­da­ła ty­po­wo. Zdję­cia w pod­czer­wie­ni i ul­tra­fio­le­cie, od­czy­ty fal ra­dio­wych, ana­li­za pro­mie­nio­wa­nia kor­pu­sku­lar­ne­go – wszyst­ko było zgod­ne z do­tych­cza­so­wą wie­dzą o po­dob­nych cia­łach nie­bie­skich. Praw­da jed­nak kryła się głę­biej. Diana wie­rzy­ła, że wy­star­czy od­dzie­lić szcze­gó­ły od tła, niu­an­se od szumu, wy­eks­tra­ho­wać isto­tę, aby zro­zu­mieć nie­zwy­kłość RS Es­se­di. Po­znać De­miur­ga.

Po­chy­li­ła się nad pul­pi­tem i znów wczy­ta­ła w ta­be­le, wy­kre­sy i dane, w tę nie­zwy­kle zło­żo­ną hi­sto­rię ak­tyw­no­ści. Zmia­ny – in­ten­syw­nie my­śla­ła, marsz­cząc czoło i przy­kła­da­jąc do ust palec – to wła­śnie zmia­ny sta­no­wi­ły olbrzyma. Tam, miliony ki­lo­me­trów od Pla­to­na, miała miej­sce przy­spie­szo­na ewo­lu­cja. Mi­lio­ny, mi­liar­dy che­mio-fi­zycz­nych ite­ra­cji, ale rów­nież aku­mu­la­cja no­wych kon­fi­gu­ra­cji; pla­te­au plus no­wość równa się pro­gres. Tylko gdzie, do cho­le­ry, Diana miała szu­kać? W polu ma­gne­tycz­nym, pro­tu­be­ran­cjach, ko­ro­nal­nych wy­rzu­tach masy, a może niżej, w fo­tos­fe­rze lub nawet w samym ją­drze? Od czego za­cząć, jak nie po­my­lić skut­ku z przy­czy­ną, ko­re­la­cji z wy­ni­ka­niem? Nie, zaraz, prze­cież tu nie ma żad­nych ko­re­la­cji, to nie zwy­kłe życie, żadna bio­lo­gia. Diana za­mru­ga­ła, prze­tar­ła zmę­czo­ne oczy. Jak nie wpaść w pu­łap­kę per­cep­cji wła­sne­go ga­tun­ku? Bez­wied­nie ob­gry­za­jąc pa­zno­kieć, ko­bie­ta prze­sko­czy­ła od wpłasz­czo­ne­go w układ współ­rzęd­nych widma spek­tro­sko­po­we­go, przez ob­ra­zy po­szcze­gól­nych pro­mie­nio­wań, aż po gra­ficz­ną ana­li­zę pro­ce­sów za­cho­dzą­cych w samym ją­drze De­miur­ga.

Astro­fi­zycz­ka po­cią­gnę­ła ko­lej­ny łyk na­po­ju izo­to­nicz­ne­go i pra­wie się za­krztu­si­ła, sły­sząc Je­rze­go:

–  Prze­cież wy­star­czy wy­re­gu­lo­wać, żeby się nie mę­czyć.

Od­krę­ci­ła się, spoj­rza­ła na me­dy­ka prze­krwio­ny­mi ocza­mi. Czyż­by znał spo­sób…?

–  Co? – spy­ta­ła za­chryp­nię­tym gło­sem.

–  Znisz­czysz sobie krę­go­słup. Trze­ba cię pil­no­wać jak dziec­ka.

Ode­tchnę­ła, po­nu­ro się uśmie­cha­jąc.

–  Odwal się. Na do­roż­ka­rza le­piej się myśli.

–  Na do­roż­ka­rza? – zdzi­wił się Jerzy.

–  Taka po­zy­cja. Nie­waż­ne. Czego chcesz?

–  Mar­twię się o cie­bie. Od kiedy…

Zbyła go ge­stem dłoni, ale zre­flek­to­wa­ła się, zanim Jerzy za­czął swoje mo­no­ton­ne po­ucza­nia.

– Chyba masz rację – wy­bą­ka­ła, ze­zu­jąc na in­ter­fejs. Gdyby prze­ga­pi­ła coś waż­ne­go przez tę durną roz­mo­wę… Wes­tchnę­ła, prze­cią­gnę­ła się i za­sty­gła w wy­pro­sto­wa­nej po­zy­cji. – Okej. Będę pa­mię­tać o ple­cach.

Jerzy jed­nak nadal nad nią stał.

– Po­słu­chaj…

– Przy­nio­słeś ta­blet­ki? – prze­rwa­ła mu.

– Już ci się skoń­czy­ły? – zdzi­wił się.

– Pra­wie. Nie chcę prze­ry­wać pracy.

Jerzy za­sę­pił się.

– Pod wa­run­kiem, że wresz­cie ru­szysz się stąd.

Spoj­rza­ła na niego py­ta­ją­co.

– Po­ćwi­czysz – wy­ja­śnił.

– Zwa­rio­wa­łeś!?

Jerzy pod­szedł, po­ło­żył dłoń na jej ra­mie­niu, ści­snął.

– Ba­da­nia są bar­dzo ważne, ale w takim sta­nie wiele nie od­kry­jesz. Prę­dzej się wy­koń­czysz.

– Dobra. – Zrzu­ci­ła na­tręt­ną dłoń z ra­mie­nia. – Niech ci bę­dzie. Jeśli mógł­byś teraz wyjść-

Ale Jerzy nie za­mie­rzał wy­cho­dzić.

– Chcę cze­goś jesz­cze.

– Nie mam czasu…

Jerzy, de­li­kat­nie chwy­ta­jąc pod pachy, pod­niósł ją z krze­sła.

– Bę­dzie szyb­ko – obie­cał.

Naj­pierw ocie­rał się kro­czem o jej tyłek. Dalej Diana miała czar­ną dziu­rę w pa­mię­ci.

Kiedy zo­sta­ła sama, usia­dła, przy­su­nę­ła się bli­żej in­ter­fej­su i wzno­wi­ła prace. Pro­tu­be­ran­cje, ko­ro­nal­ne wy­rzu­ty masy, tak, to tutaj znaj­dzie od­po­wie­dzi. Po­tęż­ne burze ra­dio­we z pew­no­ścią nie bez przy­czy­ny były tak rzad­kim zja­wi­skiem na De­miur­gu.

___

 

Kiedy śluza próż­nio­wa za­mknę­ła się, po­czu­łem za­wro­ty głowy. Moduł wyj­ścio­wy Ikara przy­wi­tał mnie mi­go­cą­cym bla­do­sza­rym oświe­tle­niem oraz… sztucz­ną gra­wi­ta­cją? Nie­uf­nie pu­ści­łem uchwy­ty sta­bi­li­zu­ją­ce i przez mo­ment sta­łem cały spię­ty; kora nowa jakby za­sty­gła, cze­ka­jąc na we­ry­fi­ka­cję prze­są­cza­nych przez ciało da­nych. Gadzi mózg wresz­cie uznał, że wszyst­ko jest w po­rząd­ku, zro­bi­łem więc pierw­szy, drugi, trze­ci krok przed sie­bie. Z każ­dym ko­lej­nym wcho­dzi­łem głę­biej w ko­ry­tarz, przy­po­mi­na­ją­cy gar­dło po­tęż­nej be­stii, mgli­ście zda­jąc sobie spra­wę, że mru­gam do taktu mi­ga­ją­ce­go oświe­tle­nia, że nie­rów­no od­dy­cham.

Po­ru­sza­łem się po­wo­li, ostroż­nie, co chwi­lę zer­ka­jąc na prawą dłoń z ana­li­za­to­rem; opty­mal­na do życia mie­szan­ka gazów, szko­dli­we pro­mie­nio­wa­nie na ak­cep­to­wal­nym po­zio­mie.

Tra­fi­łem na roz­wi­dle­nie. Ro­zej­rza­łem się po ścia­nach, szu­ka­jąc ja­kich­kol­wiek dro­go­wska­zów; przy­pad­ko­wość, w którą wpa­dłem, za­czy­na­ła mnie prze­ra­żać. Cho­ler­na wy­ciecz­ka na Ikara, im­puls, im­pro­wi­za­cja nie uwzględ­nia­ją­ca resz­ty za­ło­gi Pla­to­na. Nikt nie wie­dział, że tu je­stem. A teraz, jako psy­cho­log, któ­re­mu w tęt­ni­ce wgry­zał się dy­so­nans po­znaw­czy, pró­bo­wa­łem swym dzia­ła­niom nadać przy­naj­mniej odro­bi­nę lo­gi­ki.

Wszyst­kie ścia­ny były jed­no­li­cie szare, tylko w jed­nym miej­scu za­uwa­ży­łem drob­ne pęk­nię­cie, spod któ­re­go wy­zie­rał splot ka­bel­ków, więc nie mia­łem in­ne­go wy­bo­ru, jak znowu zdać się na lo­so­we roz­wią­za­nie. Po­sze­dłem w prawo. Ko­ry­tarz koń­czył się ko­lej­ną śluzą, za którą było cia­sne po­miesz­cze­nie. Pa­no­wa­ła tu ciem­ność, ale nie cał­ko­wi­ta i po chwi­li się do niej przy­zwy­cza­iłem.

W kilku miej­scach mi­ga­ły punk­ci­ki, przy­po­mi­na­ją­ce śle­pia dra­pież­ni­ków scho­wa­nych w le­śnych gę­stwi­nach. Praw­do­po­dob­nie to tylko pełna agre­ga­tów ste­row­nia, ale przez kilka sil­nych ude­rzeń serca mia­łem prze­moż­ną ocho­tę cof­nąć się, wró­cić na Pla­to­na… W ob­li­czu tkwie­nia na opusz­czo­nym Ika­rze nawet roz­mo­wa z Dianą wy­da­ła mi się ku­szą­ca. Bo w pew­nym sen­sie to miej­sce na­praw­dę wy­glą­da­ło jak dżun­gla. Lo­gi­ka od­da­wa­ła wodze po­bu­dzo­nej wy­obraź­ni, prze­kształ­ca­ją­cej setki pół­cie­ni i krzy­wizn w nie­bez­piecz­ny leśny ha­bi­tat.

Pro­blem po­le­gał na tym, że nie mo­głem teraz zre­zy­gno­wać. Uświa­do­mi­łem sobie, dla­cze­go tu na­praw­dę je­stem. Po­wo­do­wał mną ir­ra­cjo­nal­ny ego­cen­tryzm, im­pe­ra­tyw ka­żą­cy chro­nić Ikara przed ja­kim­kol­wiek ze­wnętrz­nym wpły­wem. Przy­naj­mniej do czasu, aż nie ro­ze­znam się w sy­tu­acji do­kład­niej, a póki co wie­dzia­łem nie­wie­le.

Co chwi­lę spraw­dza­łem po­ziom tlenu i pro­mie­nio­wa­nia. We­dług od­czy­tów mo­głem bez obaw wy­łą­czyć tlen. Do­sko­na­le zda­wa­łem sobie spra­wę, że z pod­eks­cy­to­wa­nia mar­nu­ję go znacz­nie wię­cej, niż po­wi­nie­nem. Wy­star­czy­ło od­ciąć do­pływ i scho­wać hełm, żeby zy­skać cenny czas na za­głę­bia­nie się w za­ka­mar­ki opu­sto­sza­łej bazy, być może nawet dojść do czę­ści B. O ile jed­nak w ja­snym mo­du­le wyj­ścio­wym wa­ha­łem się, o tyle w tych ciem­no­ściach nie mia­łem naj­mniej­szych wąt­pli­wo­ści; w grę nie wcho­dzi­ło naj­mniej­sze ry­zy­ko. Zde­cy­do­wa­łem się je­dy­nie włą­czyć zin­te­gro­wa­ne ze ska­fan­drem re­flek­to­ry, jeden przy­mo­co­wa­ny w oko­li­cy tu­ło­wia, drugi na przed­ra­mie­niu; świa­tło wy­do­by­ło z mroku wąską alej­kę, mu­snę­ło obłe kształ­ty agre­ga­tów. Ru­szy­łem przed sie­bie, cie­nie po­pły­nę­ły, za­fa­lo­wa­ły. W radiu coś trza­snę­ło, pi­snę­ło, po­ja­wił się szum. Po­krze­pi­łem się myślą, że to ja­kieś sprzę­że­nie z tu­tej­szą apa­ra­tu­rą.

Za za­krę­tem tra­fi­łem na wyj­ście ze ste­row­ni. Wpi­sa­łem na ter­mi­na­lu przy ślu­zie kod, mru­żąc oczy przed od­bi­ja­nym z bli­skiej od­le­gło­ści świa­tłem re­flek­to­rów, i ostroż­nie wsze­dłem do ko­lej­ne­go ko­ry­ta­rza. Na jego końcu tra­fi­łem na roz­wi­dle­nie, lecz w prze­ci­wień­stwie do po­przed­nie­go na ścia­nie były strzał­ki, pod nimi zaś na­pi­sy. W prawo do sy­pial­ni, w lewo do po­miesz­czeń ba­daw­czych, re­kre­acyj­nych i mesy.

Wes­tchną­łem, spraw­dzi­łem po­ziom tlenu i pro­mie­nio­wa­nia – w nor­mie – kilka razy po­gło­śni­łem i przy­ci­szy­łem radio, po­drep­ta­łem w miej­scu, a potem po­wtó­rzy­łem te czyn­no­ści, i jesz­cze raz, w innej ko­lej­no­ści, jak w ner­wi­cy na­tręctw. Impas prze­ła­ma­ły ciar­ki na przed­ra­mio­nach i ple­cach. Na samą myśl o… Wy­obra­zi­łem sobie dzie­siąt­ki sy­pial­ni, a w każ­dej roz­cią­gnię­ty na łóżku trup. Ze zwiot­cza­ły­mi człon­ka­mi, z wy­krę­co­ną pod nie­na­tu­ral­nym kątem głową, blady, ob­mier­z­ły, o twa­rzy za­sty­głej w po­twor­nym gry­ma­sie uśmie­chu, bez oczu, z ocza­mi, po­zba­wio­ny dol­nej szczę­ki… Prze­łkną­łem ślinę i zmu­si­łem się do skrę­ce­nia w prawo, oba­wia­jąc się, że gdy­bym zwle­kał jesz­cze choć­by chwi­lę, strach spa­ra­li­żo­wał­by mnie na wiecz­ność. To dzie­cin­ne, po­wta­rza­łem w duchu, nic złego mnie tu nie spo­tka.

I znowu uj­rza­łem mar­twe ciała.

Po­krę­ci­łem głową, jakby to miało pomóc po­zbyć się cho­rych wizji, za­mru­ga­łem, wzią­łem głęb­szy wdech.

Po­sta­no­wi­łem li­czyć. Wła­sny głos na tle sączącego się z radia szumu brzmiał dziw­nie obco, dodał jed­nak otu­chy. Jeden re­flek­tor oświe­tlał drogę przede mną, drugi błą­dził po ścia­nach, miej­sca­mi ide­al­nie gład­kich, miej­sca­mi upstrzo­nych pusz­ka­mi in­sta­la­cyj­ny­mi, ka­me­ra­mi oraz sia­tecz­ka­mi kabli. Te ostat­nie jak gi­gan­tycz­ne splo­ty ner­wo­we, wy­cho­dzą­ce ze ścia­ny w jed­nym miej­scu i gi­ną­ce w niej w dru­gim wraz z in­ny­mi sku­pi­ska­mi syn­te­tycz­nych neu­ro­nów. Albo gdzieś da­le­ko w mro­ku, poza za­się­giem wzro­ku.

Prze­sta­łem li­czyć, sta­ną­łem, ob­li­za­łem suche usta. To mu­siał być jeden z pa­sa­ży wy­po­czyn­ko­wych. Omia­ta­jąc sno­pem świa­tła bie­gną­ce po obu stro­nach wej­ścia do sy­pialń, wy­obra­ża­łem sobie, jak jesz­cze kilka lat temu cho­dzi­li tędy lu­dzie, spie­szą­cy się na ba­da­nia, do mesy, hali re­kre­acyj­nej czy in­nych miejsc. Stop­nio­wo do­cie­ra­ło do mnie, że Ikar jest na­praw­dę ol­brzy­mi. Pla­ton, nasz nie­wiel­ki sta­tek, był w po­rów­na­niu z nim ża­ło­śnie mały. Jeśli za­mie­rza­łem od­kryć ta­jem­ni­ce tego opu­sto­sza­łe­go miej­sca, będę mu­siał zdjąć kask. Ina­czej…

Radio za­pisz­cza­ło, a potem roz­legł się czyjś głos.

–  Halo? – spy­ta­łem na ka­na­le ogól­nym.

Coś trza­snę­ło, za­szu­mia­ło.

–  Sły­szy­cie mnie?

Cisza.

Kto mógł­by pró­bo­wać się skon­tak­to­wać? Marek i Jerzy z pew­no­ścią spali, Adam, ten apatyczny so­cjo­log, z po­wo­du sła­be­go sa­mo­po­czu­cia od kilku dni nawet nie wy­cho­dził ze swo­jej ka­ju­ty. Zo­sta­wał Piotr albo szur­nię­ta Diana. Astro­fi­zycz­kę na­tych­miast wy­klu­czy­łem, w związ­ku z czym tra­fi­ło na pi­lo­ta.

Przez chwi­lę wy­wo­ły­wa­łem go. Bez­sku­tecz­nie. Tłu­ma­czy­łem sobie, że to tylko nie­groź­na pa­ra­no­ja, spo­wo­do­wa­na de­pre­cja­cją zmy­słu wzro­ku; cho­ler­ne ciem­no­ści z jed­nej stro­ny wy­ostrza­ły słuch, z dru­giej spra­wia­ły, że mózg za­czy­nał skła­dać do­cie­ra­ją­ce in­for­ma­cje jak ćpun puz­zle.

Otwo­rzy­ły się drzwi jed­nej z sy­pial­ni. Ot tak, po pro­stu, aku­rat na nie świe­ci­łem, były za­mknię­te, aż nagle wsu­nę­ły się w ścia­nę. Boże, Jezu, kurwa. Czu­łem, jak strach mrozi mi krew w ży­łach. Serce skur­czy­ło się, za­mar­ło i roz­kur­czy­ło z po­dwój­ną siłą. Zer­k­ną­łem na apa­ra­tu­rę – po­wie­trze i pro­mie­nio­wa­nie okej – po­gło­śni­łem i przy­ci­szy­łem radio. Od­dy­cha­łem wolno i głę­bo­ko, w skro­niach nie­re­gu­lar­nie dud­ni­ła krew. Świa­tło re­flek­to­ra po­dry­gi­wa­ło na me­ta­licz­nych fu­try­nach. Serce jak za­po­wie­trza­ją­cy się ma­ra­toń­czyk – dum-dum dum-dum du-DUM.

Za wszel­ką cenę chcąc unik­nąć ka­ta­to­nicz­ne­go osłu­pie­nia, ze­bra­łem się w sobie i ru­szy­łem w stro­nę sy­pial­ni.

W środ­ku znaj­do­wa­ło się łóżko, ja­kieś szu­fla­dy i to wszyst­ko. Nic nie zna­la­złem. Od­dy­cha­łem jak wa­riat, w skro­niach ło­mo­ta­ła krew, gar­dło wy­schło na wiór.

Wy­sze­dłem na ko­ry­tarz tyłem, za­świe­ci­łem w lewo i wtedy zo­ba­czy­łem COŚ.

Radio za­pisz­cza­ło, przez szum prze­bił się jakiś nie­wy­raź­ny głos.

Z tej od­le­gło­ści wi­dzia­łem je­dy­nie od­ci­na­ją­cy się na tle tu­ne­lu kształt. Jakby roz­cią­gnię­tą w pio­nie plamę, fa­lu­ją­cą i… Zmru­ży­łem oczy, za­mru­ga­łem. Mia­łem ocho­tę je prze­trzeć, nie wie­rząc… Plama rosła, rosła, rosła.

Rzu­ci­łem się do uciecz­ki. Ko­ry­ta­rzem – jeden snop re­flek­to­ra oświe­tlał drogę przede mną, drugi, trzy­ma­ny w dłoni, spa­stycz­nie wy­ry­wał ciem­no­ści splo­ty ner­wo­we Ikara – ste­row­nią/dżun­glą – pre­hi­sto­rycz­ne ata­wi­zmy do oporu do­krę­ci­ły śruby gru­czo­łom do­krew­nym; ad­re­na­li­na za­sztor­mi­ła w ży­łach – pro­sto w świa­tło mo­du­łu wyj­ścio­we­go. Drżą­cą dło­nią wpi­sa­łem na ter­mi­na­lu kod.

Od­su­ną­łem się od śluzy kilka kro­ków. Wy­da­wa­ło mi się, że ktoś w nią ude­rza od dru­giej stro­ny.

dum-dum dum-dum du-DUM.

Chwi­lę tak sta­łem, a potem, kiedy się od­wró­ci­łem i ru­szy­łem do śluzy próż­nio­wej, za­uwa­ży­łem w kącie ogrom­ną boję żyw­no­ścio­wą. Mia­łem pew­ność, że wcze­śniej jej tu nie było.

___

 

Sie­dzia­łem przy stole cicho, mając na­dzie­ję, iż nikt nie po­ru­szy kwe­stii mojej nie­sub­or­dy­na­cji, że prze­ga­pi­li klu­czo­we mo­men­ty z na­gra­nia kamer. Z ka­mien­ną twa­rzą ob­ser­wo­wa­łem dys­ku­sję, oba­wia­jąc się, że naj­drob­niej­szy gry­mas mogą zin­ter­pre­to­wać jako dowód winy.

Piotr zer­k­nął na ze­ga­rek i za­czął mówić dalej, ska­cząc wzro­kiem od jed­ne­go do dru­gie­go człon­ka za­ło­gi, jakby w ten spo­sób chciał za­cho­wać nad nami pełną wła­dzę. Co było nie­moż­li­we – choć­by nie wia­do­mo jak wiel­ką miał siłę per­swa­zji, w obec­nych wa­run­kach mógł li­czyć je­dy­nie na to, że się nie po­za­bi­ja­my. Czu­łem ulgę, po­nie­waż pilot swym za­cho­wa­niem sku­tecz­nie ab­sor­bo­wał uwagę po­zo­sta­łych.

Ob­ser­wo­wa­łem.

Jerzy, nasz medyk, stał opar­ty o ścia­nę, ze sple­cio­ny­mi z tyłu dłoń­mi. Nie­ru­cho­mo, jak ide­al­nie wy­eks­po­no­wa­na grą świa­teł i cieni po­stać z hor­ro­ru. Prawa część twa­rzy dziw­nie spię­ta: kącik ust pod­nie­sio­ny, błysk zębów niby w gry­ma­sie gro­że­nia, po­li­czek pod­kur­czo­ny tuż przy oku, oko roz­sze­rzo­ne…

Prze­łkną­łem ślinę, spoj­rza­łem na ra­dio­loż­kę.

Ewa sie­dzia­ła na stole, ma­cha­ła zwie­szo­ny­mi z niego no­ga­mi, są­cząc z kubka napój izo­to­nicz­ny. W jej ciem­nych oczach błysz­cza­ło pod­eks­cy­to­wa­nie.

–  Czter­dzie­sta go­dzi­na na or­bi­cie – po­wtó­rzył słowa Pio­tra Marek. In­ży­nier sie­dział na krze­śle, od­chy­lo­ny do tyłu, z no­ga­mi opar­ty­mi o stół, ze skrzy­żo­wa­ny­mi ra­mio­na­mi i elek­trycz­nym pa­pie­ro­sem wsa­dzo­nym za ucho. – Czter­dzie­sta go­dzi­na, a my nic. Cze­ka­my na zba­wie­nie?

–  Ewa pró­bo­wa­ła w tym cza­sie na­wią­zać kon­takt z Ika­rem – od­parł Piotr. – To nie wy­ści­gi. Przed wy­ru­sze­niem po­win­ni­śmy ze­brać jak naj­wię­cej da­nych.

–  Naj­wię­cej da­nych zbie­rze­my na Ika­rze.

–  Dajmy Ewie jesz­cze tro­chę czasu.

Marek po­krę­cił z dez­apro­ba­tą głową i za­pa­lił pa­pie­ro­sa.

–  Świet­nie – po­wie­dział. – Mie­sią­ca­mi do­bie­ra­ją człon­ków za­ło­gi, a potem i tak jeden dru­gie­go trak­tu­je jak kre­ty­na.

Nogi Ewy za­mar­ły.

–  Masz jakiś pro­blem? – spy­ta­ła Marka.

–  Tak, z mar­no­wa­niem czasu.

–  Su­ge­ru­jesz…

–  Skar­bie, mówię wprost, że to było bez­sen­sow­ne. Prze­cież pró­bo­wa­li­śmy na­wią­zać z nimi kon­takt przez całą drogę. Co mia­ło­by się teraz zmie­nić?

–  Po­my­śle­li­śmy – wtrą­cił Piotr – ze jeśli wej­dzie­my na or­bi­tę, za­uwa­żą nas i dadzą jakiś znak życia. Poza tym ko­mu­ni­ku­je­my nie tylko drogą ra­dio­wą.

Marek od­chrząk­nął.

–  Okej, nie moje kom­pe­ten­cje. Chcę tylko wie­dzieć, kiedy wresz­cie za­cznie­my dzia­łać.

Wszy­scy spoj­rze­li na Pio­tra.

Na samą myśl o po­wro­cie na Ikara zro­bi­ło mi się słabo; krew za­dud­ni­ła w skro­niach, od­dech przy­spie­szył, czoło zro­sił pot. Za­czą­łem go­rącz­ko­wo roz­my­ślać, czy nie po­wi­nie­nem po­wie­dzieć im o tym, co od­kry­łem pod­czas sa­mot­nej wy­ciecz­ki. Z jed­nej stro­ny pra­gną­łem to z sie­bie wy­rzu­cić, z dru­giej do­my­śla­łem się, że ra­czej by mi nie uwie­rzy­li. Lub uzna­li­by za sza­leń­ca. W końcu kto nor­mal­ny opusz­cza Pla­to­na, nie in­for­mu­jąc resz­ty za­ło­gi?

–  Je­stem cie­ka­wy, co myśli Karol – po­wie­dział pilot.

Po­czu­łem na sobie lu­stru­ją­ce spoj­rze­nia.

–  Słu­cham? A, praw­da. Nie je­stem osobą od po­dej­mo­wa­nia ta­kich de­cy­zji, ale jeśli moja opi­nia ma w czymś pomoc, to…

Piotr pa­trzył ma mnie szcze­gól­nie in­ten­syw­nie.

Ucie­kłem wzro­kiem, przy­po­mi­na­jąc sobie wszyst­kie wy­ni­ki te­stów psy­cho­lo­gicz­nych, do któ­rych mia­łem wgląd przed wy­ru­sze­niem Pla­to­na. Ba­da­nia po­myśl­nie prze­szli wszy­scy – Jerzy, Adam, Piotr, Ewa, Diana – lecz to było jakiś czas temu. Na­to­miast testy okre­so­we… Po­dróż nie­wąt­pli­wie od­ci­snę­ła na nas swe pięt­no, ale tylko Diana od­mó­wi­ła mi dal­szej współ­pra­cy.

Za­stu­ka­łem pal­ca­mi w blat, za­mkną­łem oczy.

–  Karol?

Ro­zej­rza­łem się jak osa­czo­ne zwie­rzę, prze­łkną­łem ślinę.

 – W mojej opi­nii je­ste­śmy go­to­wi wy­ru­szyć na Ikara. Poza Dianą, która nie chce pod­da­wać się te­stom.

–  To ją au­to­ma­tycz­nie wy­klu­cza? – spy­tał Jerzy.

–  Nie, ale jak sami wie­cie… za­cho­wu­je się nie­ty­po­wo… nie­prze­wi­dy­wal­nie, uwa­żam.

–  Wi­dzi­my – po­wie­dział prze­cią­gle Piotr, pa­trząc mi głę­bo­ko w oczy. – Nie je­steś w sta­nie nic wy­wnio­sko­wać z roz­mów z nią?

Wzru­szy­łem ra­mio­na­mi.

–  Dla mnie nie ma wąt­pli­wo­ści, że Diana zo­sta­je – rzu­cił jakby od nie­chce­nia Marek. – Ta dupa jest stuk­nię­ta.

Na zdro­wej części twa­rzy Je­rze­go mi­gnę­ła iry­ta­cja.

–  Diana pro­wa­dzi ba­da­nia gwiaz­dy – po­wie­dział medyk.

–  Co nie zmie­nia faktu, iż po­win­na tu z nami być – za­uwa­żył Piotr.

–  Ani tego – Jerzy spoj­rzał na mnie spode łba – że Karol sobie od­pu­ścił.

–  Stan Diany nie jest groź­ny – skła­ma­łem.

Jerzy prych­nął.

–  Na­to­miast Adam – pręd­ko zmie­ni­łem temat. – Adam…

–  Wła­śnie! – Oży­wił się Marek. – Chcia­łem z nim po­roz­ma­wiać, ale w po­ko­ju go nie było.

–  Był – po­wie­dzia­łem.– Rzad­ko od sie­bie wy­cho­dzi. Wy­da­je mi się, że stra­cił… mo­ty­wa­cję do dzia­ła­nia. Nic mu się nie chce. Od­po­wia­da na py­ta­nia, lecz sam nie na­wią­zu­je in­te­rak­cji. – Prze­tar­łem szczy­pią­ce oczy, wes­tchną­łem. – Adam jest bar­dzo ważny, praw­da? – Spoj­rza­łem na Pio­tra. – So­cjo­log na stat­ku, na któ­rym lu­dzie zni­kli bez śladu. Cho­le­ra wie.

–  Co mu wła­ści­wie do­le­ga? – spy­ta­ła me­dy­ka Ewa.

Jerzy roz­ło­żył ręce.

–  Nie wiem. To ra­czej cho­ro­ba umy­słu, nie ciała. Spy­taj­my psy­cho­la. – Pod­szedł pew­nym kro­kiem, sta­nął tuż nade mną. – Karol, po­tra­fisz za­ob­ser­wo­wać coś poza tym, że ktoś się uśmiech­nął albo skrzy­wił?

Wsta­łem i spoj­rza­łem chu­de­mu fiu­to­wi w oczy.

–  Co je­steś taki spię­ty? – spy­ta­łem gło­śno. A potem, przy­sta­wia­jąc usta do jego ucha, szep­ną­łem: – Nie ru­cha­łeś Diany?

Na szpet­nej gębie Je­rze­go mi­gnął strach.

–  Od­pier­dol się – wy­bą­kał i wró­cił pod ścia­nę.

Tylko ja wie­dzia­łem o upodo­ba­niach su­kin­sy­na.

–  Może po­dzie­lisz się tym, co ci po­wie­dzia­łem? – py­ta­jąc, nie mo­głem po­wstrzy­mać zło­śli­we­go uśmie­chu.

–  Uspo­kój­cie się – po­wie­dział Piotr. Omiótł za­ło­gę chłod­nym spoj­rze­niem. – Mu­si­my po­roz­ma­wiać z Ada­mem. I ktoś ko­niecz­nie musi zo­stać z Dianą.

Marek uniósł ręce w obron­nym ge­ście.

–  Ja z wa­riat­ką nie chcę mieć nic wspól­ne­go.

Jerzy przez chwi­le wy­raź­nie się wahał, wi­dzia­łem jak ner­wo­wo na mnie spo­glą­da, ale osta­tecz­nie zgło­sił się na ochot­ni­ka.

–  Piotr, je­steś pi­lo­tem – wtrą­ci­ła Ewa – więc to ty po­wi­nie­neś zo­stać.

Piotr otwo­rzył usta, za­wa­hał się i za­milkł.

–  Po­le­cę z wami – rzekł wresz­cie. – Jerzy sobie po­ra­dzi. Od­pocz­nij­cie i przy­go­tuj­cie się zgod­nie z wcze­śniej­szy­mi wy­tycz­ny­mi. Wy­ru­sza­my za dzie­sięć go­dzin.

Jerzy, nagle pełny wi­go­ru, opu­ścił mesę pierw­szy. Do­my­śli­łem się, że idzie do Diany. Jezu, jak ona mogła się nim nie brzy­dzić?

Marek wstał, wło­żył pa­pie­ro­sa za ucho i prze­cią­gnął się, po­dą­ża­jąc spoj­rze­niem za Ewą.

–  Dzie­sięć go­dzin – burk­nął, uda­jąc się za ra­dio­loż­ką.

–  Karol, za­cze­kaj – za­trzy­mał mnie Piotr.

Kiedy wszy­scy opu­ści­li mesę, pilot syk­nął:

–  Czy ty cał­kiem osza­la­łeś? Dla­cze­go po­le­cia­łeś sam na Ikara? Zda­jesz sobie spra­wę, jakie to było bez­myśl­ne?

–  Prze­pra­szam.

Piotr wy­trzesz­czył oczy.

 – Prze­pra­szasz? Może sam zrób sobie te cho­ler­ne testy? – Wal­nął pię­ścią w ścia­nę. – Czło­wie­ku, po wszyst­kich spo­dzie­wał­bym się cze­goś głu­pie­go, ale nie po tobie. Mia­łeś mnie wspie­rać, po­ma­gać trzy­mać po­rzą­dek… Je­steś stuk­nię­ty bar­dziej od Diany!

–  Zgoda, głu­pio zro­bi­łem…

–  Wró­ci­łeś z boja żyw­no­ścio­wą – prze­rwał ostro Piotr.

Wzru­szy­łem ra­mio­na­mi.

–  Po­my­śla­łem, że może się przy­dać. Do badań, wy­ja­śnić przy­czy­nę za­gi­nię­cia za­ło­gi… Chcia­łem wam o tym po­wie­dzieć.

Piotr po­krę­cił głową.

–  Jezu, Karol… Mamy badać wła­sne je­dze­nie?

Za­mru­ga­łem, zdzi­wio­ny.

–  Chodź.

Ru­szy­łem za nim do mo­du­łu wyj­ścio­we­go.

–  To jest nasza boja żyw­no­ścio­wa! – wy­ja­śnił Piotr, za­trzy­mu­jąc się przy me­ta­licz­nie po­ły­sku­ją­cej kuli. – Za­bra­łeś ją na Ikara, a potem z nią wró­ci­łeś. – Po­krę­cił głową. Na jego opa­no­wa­nej zwy­kle twa­rzy ma­lo­wa­ła się zgro­za.

Obej­rza­łem boję ze wszyst­kich stron. Wy­glą­da­ło na to, że miał rację.

–  To nie wszyst­ko – ode­zwał się pilot.

Po­szli­śmy do ka­bi­ny. Piotr po­ka­zał mi na­gra­nie z ka­me­ry.

–  Film urywa się ja­kieś dwie go­dzi­ny przed twoim wyj­ściem i tuż przed tym, jak wró­ci­łeś.

–  A mnie na­gra­ło – po­wie­dzia­łem głu­pio.

–  Tak. Zo­bacz teraz to. Każdy z nas ma iden­ty­fi­ka­tor, który jest od­czy­tywany przez SI Pla­to­na. – Mamy okres obej­mu­ją­cy pierw­sze chwi­lo­we wy­łą­cze­nie kamer, twoje opusz­cze­nie stat­ku, dru­gie kil­ku­mi­nu­to­we wy­łą­cze­nie kamer i wresz­cie twój po­wrót. Sie­dem odczytów, na­to­miast gdy po­le­cia­łeś na Ikara, już sześć. Teo­re­tycz­nie wszyst­ko się zga­dza.

–  Ja nie wy­łą­czy­łem ka­me­ry.

–  Może i nie. Z kim tam byłeś?

–  Co? – zdzi­wi­łem się. – Prze­cież sam wspo­mnia­łeś, beze mnie było sześć iden­ty­fi­ka­to­rów.

Piotr uśmiech­nął się pod­stęp­nie.

–  Teo­re­tycz­nie wszyst­ko się zga­dza. Dla pew­no­ści spraw­dzi­łem odczyty emi­sji ciepl­nej prowadzone przez SI. Zgad­nij. SI roz­po­zna­ła pięć źró­deł, pięć ciał, pię­cio­ro człon­ków za­ło­gi… Jesz­cze przed twoim wyj­ściem było ich sześć… Z kim po­le­cia­łeś? Kto opu­ścił Pla­to­na, zanim ty to zro­bi­łeś?

–  Byłem sam na Ika­rze.

–  Ktoś opu­ścił Pla­to­na dwie go­dzi­ny przed tobą. Kto?

–  Nie wiem.

Piotr wes­tchnął cięż­ko.

–  Nie­dłu­go wy­ru­sza­my. Opo­wiedz mi o wszyst­kim. Sta­tek jest ska­żo­ny? Można tam nor­mal­nie od­dy­chać? – W jego gło­sie usły­sza­łem cie­ka­wość po­znaw­czą, ten głód wie­dzy, który mnie osta­tecz­nie pchnął w ob­ję­cia ir­ra­cjo­na­li­zmu. – Opo­wiedz mi.

___

 

Bie­gła po trzy­dzie­sto­pię­cio­me­tro­wej elip­sie, nie­zbor­nie jak uwię­zio­ne w pu­łap­ce zwie­rzę, na które za­czy­nał dzia­łać po­cisk usy­pia­ją­cy. Dawno nie ćwi­czy­ła, a teraz za­czę­ła bez roz­grzew­ki. Trud­no było zła­pać od­po­wied­ni rytm, od­na­leźć po­zy­cję ciała, wy­rów­nać od­dech. Po pra­wej stro­nie prze­su­wa­ła się gład­ka ścia­na, drzwi, znowu ścia­na, za­wie­szo­na u góry ka­me­ra sze­ro­ko­kąt­na, i tak w kółko; błęd­nik po­wo­li się przy­zwy­cza­jał. Diana do­tknę­ła pal­ca­mi oku­la­rów VR, bojąc się, że mogą spaść, prze­łknę­ła ślinę, po­krę­ci­ła głową, za­trze­po­ta­ła rzę­sa­mi, pra­gnąc strzą­snąć z po­wiek zmę­cze­nie. Wir­tu­al­na rze­czy­wi­stość przy­sła­nia­ła salę ćwi­czeń niby mu­śli­no­wa za­sło­na. W cen­trum gwiaz­da, po bo­kach naj­waż­niej­sze od­czy­ty – wszyst­ko na bie­żą­co prze­sy­ła­ne z kom­pu­te­rów astro­fi­zycz­ki.

Od­dzie­lić szcze­gó­ły od tła.

Niu­an­se od szumu.

Wy­eks­tra­ho­wać isto­tę.

Tylko że…

Brak wy­star­cza­ją­cych da­nych.

Pu­łap­ki ludz­kiej per­cep­cji.

Brzy­twa Ockha­ma?

Ścia­na-drzwi-ścia­na-ka­me­ra.

Nie wi­dzia­ła ich już. Sku­pio­na cał­ko­wi­cie na prze­sła­nia­ją­cym rze­czy­wi­stość ko­smicz­nym woalu, na ta­be­lach i wy­kre­sach, na od­czy­tach pro­mie­nio­wa­nia, za­ab­sor­bo­wa­na go­re­ją­cą gwiaz­dą.

Bie­gła wpa­trzo­na w ga­zo­we­go De­miur­ga i miała wra­że­nie, że tam jest, na ze­wnątrz, w ko­smo­sie, w prze­strze­ni, tuż przy nim. Razem krążą wokół cen­trum ga­lak­ty­ki, po bo­skiej or­bi­cie, roz­nie­ce­ni prze­strze­nią i cza­sem, za­hip­no­ty­zo­wa­ni szep­tem ciem­nej ma­te­rii. Mię­śnie ud palił żar kel­wi­nów, na pierś na­pie­rał wiatr czą­ste­czek, próż­nia pod­grze­wa­ła płyny, a oni pę­dzi­li. Przez wszech­ka­lej­do­skop su­per­no­wych, czer­wo­nych kar­łów, ho­ry­zon­tów zda­rzeń. Diana wpa­dła w trans i po­czu­ła, że może biec tak bez końca. Osiem­dzie­sią­te piąte okrą­że­nie, dzie­więć­dzie­sią­te, sił przy­by­wa­ło, osią­ga­ła ko­lej­ne i ko­lej­ne trans­cen­dent­no­ści, wzno­si­ła się na coraz wyż­sze po­zio­my po­zna­nia, ad in­fi­ni­tum, bie­gła i bie­gła, za­nu­rzo­na w mu­śli­no­wych pro­jek­cjach. Aż De­miurg wy­rwał się z gra­wi­ta­cyj­nych oko­wów i obrał nowy tor wę­drów­ki, wprost ku czar­nej dziu­rze; Diana za­mru­ga­ła, zdzi­wio­na, zgu­bi­ła do­tych­cza­so­wy rytm i omal się nie prze­wró­ci­ła.

W wej­ściu do mo­du­łu ćwi­czeb­ne­go stał Karol. Pa­trzył na nią ba­daw­czo, przez pierw­szych kilka se­kund nie kry­jąc zdzi­wie­nia.

–  Mu­si­my po­roz­ma­wiać – po­wie­dział, po­wo­li się do niej zbli­ża­jąc, wcho­dząc w świa­tło­cie­nie jak skra­da­ją­cy się do ofia­ry dra­pież­ca. – Diana…

–  Daj mi spo­kój.

–  Nie mu­sisz mnie uni­kać.

Diana zmniej­szy­ła kon­trast między muślinową zasłoną a rzeczywistością i gniew­nie spoj­rza­ła na psy­cho­lo­ga.

–  Naj­pierw mnie mę­czysz tymi cho­ler­ny­mi te­sta­mi, potem ole­wasz, a teraz znowu za­czy­nasz. Nie po­trze­bu­ję two­jej po­mo­cy. Znajdź sobie inny obiekt do eks­pe­ry­men­tów.

–  Jedno py­ta­nie.

–  Nie po­trze­bu­ję two­jej po­mo­cy! – syk­nę­ła. – Nieś ją innym, nie wiem, na przy­kład Ada­mo­wi.

–  Ada­mo­wi? – Karol z tru­dem prze­łknął ślinę. – Skąd wiesz?

–  To mały sta­tek. Wszy­scy wszyst­ko wie­dzą.

Karol po­krę­cił głową.

–  Nie za­mie­rzam ci po­ma­gać. Ani pro­sić o wy­ko­na­nie testu. Przy­sze­dłem po­roz­ma­wiać o two­jej sa­mot­nej wy­ciecz­ce na Ikara.

Diana osłu­pia­ła.

Psy­cho­log zbli­żył się, prze­sła­nia­jąc syl­wet­ką wir­tu­al­ną połać ko­smo­su, za­trzy­mał, a potem zro­bił ko­lej­ne dwa kroki, aż jego głowa ide­al­nie wpa­so­wa­ła się w pro­jek­cję gwiaz­dy.

–  To jak bę­dzie? – spy­tał Ka­rol-De­miurg. – Po­wiesz mi o tym, czy mam spy­tać in­nych? Po­myśl. Ty mi po­wiesz, dla­cze­go tam byłaś, a ja… ja zdra­dzę ci swój se­kret.

Diana prych­nę­ła, prze­krę­ci­ła głowę w lewo, usu­wa­jąc na­trę­ta z pola wi­dze­nia.

–  Wal się.

Karol par­sk­nął.

–  Mamy tak po­dob­ne prio­ry­te­ty, a za­cho­wu­jesz się… jak­bym zro­bił ci jakąś krzyw­dę. Po­myśl tylko.

Diana od wielu dni bez­u­stan­nie śle­dzi­ła od­czy­ty ak­tyw­no­ści De­miur­ga, rzad­ko kiedy wy­cho­dzi­ła z wła­snej ka­bi­ny, nie­wie­le jadła, a ten kre­tyn oskar­żał ją o bez­tro­ską wy­ciecz­kę na Ikara!

–  Sie­dzę u sie­bie. Spy­taj, ko­go­kol­wiek, nie ru­szam się…

–  A dziś?

–  Co?

–  Je­steś poza gniazd­kiem. Dla­cze­go nagle za­czę­łaś ćwi­czyć? Mhm?

Diana chcia­ła go omi­nąć i wyjść stąd, ale Karol chwy­cił ją za prze­gub.

–  Ja też tam byłem – po­wie­dział kon­spi­ra­cyj­nie, gdy ich twa­rze zna­la­zły się w od­le­gło­ści sto­sow­nej je­dy­nie ko­chan­kom. – W ciem­no­ściach, tam, gdzie oka­za­ło się, że czło­wiek może swo­bod­nie od­dy­chać. Sam w tym okrop­nym, opu­sto­sza­łym miej­scu… A potem wi­dzia­łem, jak wra­casz na Pla­to­na. – Wzmoc­nił uścisk. – Nie rób ze mnie kre­ty­na. Byłaś na Ika­rze, w pa­sa­żu kabin wy­po­czyn­ko­wych. – Jego głos za­drżał, ale się nie zła­mał. – To był im­puls, gdy­bym jed­nak wie­dział, przy­się­gam, gdy­byś mi tylko po­wie­dzia­ła o swo­ich pla­nach, nie uciekł­bym. Mo­gli­śmy udać się tam razem – wes­tchnął, pu­ścił ją.

Mówił dalej, lecz Diana już go nie sły­sza­ła. Wi­dząc roz­bły­sku­ją­cy woal – ro­dzą­cą się na De­miur­gu po­tęż­ną pro­tu­be­ran­cję – ode­pchnę­ła Ka­ro­la i po­bie­gła do swo­jej ka­bi­ny.

___

 

Piotr kazał au­to­pi­lo­to­wi Pla­to­na pod­le­cieć jak naj­bli­żej Ikara.

By­li­śmy go­to­wi, sku­pie­ni w cia­snej ślu­zie wyj­ścio­wej. Ewa opar­ta o ścia­nę, niby spo­koj­na, zdra­dza­ły ją jed­nak ner­wo­we ruchy nogą. Marka no­si­ło – cho­dził w kółko, za­trzy­my­wał się, a gdy zer­kał na wciąż mi­ga­ją­ce czer­wo­ne świa­teł­ko, uno­sił w re­zy­gna­cji ra­mio­na, krę­cił głową lub klął pod nosem; ak­tyw­ność fi­zycz­na da­wa­ła upust emo­cjom, z któ­ry­mi bez pa­pie­ro­sa, swo­iste­go uspo­łecz­nia­ją­ce­go re­kwi­zy­tu, in­ży­nier słabo sobie ra­dził. Albo, za­sta­na­wia­łem się, może to ja się de­ner­wu­ję, rzu­tu­ję afek­ty na in­nych. Pro­jek­cje, tak, to cał­kiem praw­do­po­dob­ne, bo prze­cież jaki czło­wiek, tym bar­dziej psy­cho­log, ak­cep­to­wał­by u sie­bie na­pa­dy pa­ni­ki – któż w takim sta­nie nie chciał­by pod­jąć walki o kon­tro­lę nad wła­snym ja?

Sta­łem nie­ru­cho­mo, pod na­tręt­nym spoj­rze­niem Pio­tra, i sta­ra­łem się po­wstrzy­mać la­wi­nę myśli. Po gło­wie cho­dził mi Adam, nasz so­cjo­log, który naj­wi­docz­niej sfik­so­wał. Dwie go­dzi­ny temu pró­bo­wa­łem z nim po­roz­ma­wiać. Drzwi do ka­bi­ny były za­mknię­te, więc włą­czy­łem radio. O dziwo udało się. Po­wie­dział, że wie, iż wy­ru­sza­my, a kiedy po­twier­dzi­łem i spy­ta­łem, czyby chciał też po­le­cieć, rzu­cił szyb­kie „po­wo­dze­nia” i roz­łą­czył się. Wciąż sły­sza­łem ten smut­ny, cichy głos. Bar­dziej mę­czy­ły mnie jed­nak myśli o Dia­nie, po­wra­ca­ją­ce jak bu­me­rang pie­przo­ne ru­mi­na­cje. Czy słusz­nie ją po­dej­rze­wa­łem? Na pewno zro­bi­łem do­brze, mó­wiąc o swo­jej wy­pra­wie na Ikara? Sęk w tym, że wszy­scy mogli już o tym wie­dzieć, ale upar­cie wie­rzy­łem w pro­fe­sjo­na­lizm Pio­tra.

Czer­wo­ne świa­teł­ko prze­sta­ło migać, zmie­ni­ło kolor na zie­lo­ny i wy­le­cie­li­śmy w ko­smicz­ną prze­strzeń. Ikar znaj­do­wał się znacz­nie bli­żej niż pod­czas mojej ostat­niej po­dró­ży. Bli­sko ty­siąc­o­so­bo­wa ko­lo­nia or­bi­tal­na, z którą nie było żad­ne­go kon­tak­tu. Od­da­lo­na o czterdzieści jeden i pół tysiąca jednostek astronomicznych od naj­bliż­szej za­miesz­ka­łej przez ludzi pla­ne­ty. Nie­gdy­siej­szy azyl, obec­nie opusz­czo­na kupa sto­pów me­ta­li, elek­tro­ni­ki, nie­zli­czo­nych kom­po­zy­tów. Ślepa, głu­cha na na­wo­ły­wa­nia be­stia. Ona, kwin­te­sen­cja aber­ra­cji, suma ludz­kich pa­to­lo­gii, na or­bi­cie gwiaz­dy RS Es­se­di. Nie­do­sko­na­łość krą­żą­ca wokół do­sko­na­ło­ści. Wesz że­ru­ją­ca na ener­gii ga­zo­we­go boga.

Piotr wpi­sał kod do śluzy próż­nio­wej i zna­leź­li­śmy się w mo­du­le wej­ścio­wym. Po­cze­ka­łem, aż uwie­rzą w sztucz­ną gra­wi­ta­cję, tak jak ja wtedy, i ru­szy­łem przed sie­bie.

–  Mo­ment – za­skrze­czał w radiu głos Pio­tra.

Na­ci­snął coś na przed­ra­mie­niu i w po­wie­trzu po­ja­wił się obraz. Po chwi­li zro­zu­mia­łem, że to mapa. Gdy Piotr zoo­mo­wał na nasze po­ło­że­nie, oszo­ło­mił mnie ogrom Ikara.

–  Znaj­du­je­my się na osiem­na­stym, czyli jed­nym z gór­nych po­zio­mów.

Marek pod­szedł bli­żej i wska­zał coś na mapie.

–  Muszę to zo­ba­czyć – po­wie­dział.

W ste­row­ni włą­czy­li­śmy re­flek­to­ry; snopy świa­tła za­wi­ro­wa­ły w mro­kach.

Marek pod­cho­dził do agre­ga­tów, in­ter­fej­sów, nad nie­któ­ry­mi za­trzy­my­wał się na dłu­żej, do­ty­kał kabli, in­sta­la­cji, spraw­dzał ich prze­bieg, krę­cił głową, mru­czał, wzdy­chał. Jak za­rdze­wia­ły robot, który kie­dyś wy­ko­ny­wał tu pracę, ale za­po­mniał, jaką. Piotr po­dą­żał za nim, ja z Ewą sta­li­śmy w miej­scu i błą­dzi­li­śmy świa­tła­mi.

–  Zna­la­złem in­ter­fejs – po­wie­dział Marek. – Chyba nawet dzia­ła.

–  Sczy­taj z niego dane – po­le­cił Piotr.

–  Cap­ta­in Obvio­us. Mam złącz­kę, ale in­ter­fejs jest ko­do­wa­ny. To chwi­lę zaj­mie.

–  Ile?

–  Za­le­ży. Jeśli zła­mię kod, na samo sczy­ta­nie da­nych, dajmy na to, góra pięt­na­ście minut.

–  Okej. Nie wy­łą­czaj radia. Nie bę­dzie­my tra­cić czasu. Idzie­my dalej.

–  Mamy go tu zo­sta­wić? – spy­ta­ła Ewa. – Jak się roz­dzie­lać, to le­piej po dwie osoby.

–  Dla­te­go zo­sta­nie­cie razem. Ja z Ka­ro­lem… Karol, chodź do mnie.

Zbli­ży­łem się do za­wie­szo­nej w po­wie­trzu nie­bie­skiej mapy.

–  To tu wi­dzia­łeś tę… rzecz? – Spy­tał Piotr, uprzed­nio zmie­nia­jąc kanał na pry­wat­ny.

Po­twier­dzi­łem.

Ru­szy­li­śmy w głąb be­stii.

W pa­sa­żu sy­pial­nia­nym Piotr zdjął hełm. Mnie kazał zro­bić to samo. Spoj­rza­łem na od­czy­ty – po­ziom tlenu i pro­mie­nio­wa­nia w ak­cep­to­wal­nym po­zio­mie. Na po­le­ce­nie gło­so­we hełm zło­żył się i scho­wał z tyłu kom­bi­ne­zo­nu. Ikar żył. Sły­sza­łem jego ci­chut­kie po­brzę­ki­wa­nie, cy­ka­nie, stu­kot, szum.

W pew­nym mo­men­cie za­czą­łem dy­wa­go­wać na temat wąt­pli­wych kwe­stii. Nie mia­łem pew­no­ści, czy Piotr mnie słu­cha. Szedł z przo­du, po­wo­li, ostroż­nie, skru­pu­lat­nie wy­szar­pu­jąc świa­tłem ta­jem­ni­ce ciem­no­ści. Mimo to mó­wi­łem dalej; wła­sny głos do­da­wał pew­no­ści sie­bie.

–  Fale ra­dio­we po­trze­bu­ją szes­na­ście mie­się­cy, aby do­trzeć z Ikara do na­szej sta­cji, dodaj ko­lej­ne pół roku zwło­ki Fe­de­ra­cji, tyle samo czasu na przy­go­to­wa­nia, i wresz­cie pięt­na­ście lat lotu Pla­to­na. Od dawna nie ma z nimi kon­tak­tu. Prze­pa­dli na sie­dem­na­ście lat. Mhm. – Kro­czy­li­śmy pa­sa­żem i za­glą­da­li­śmy do po­ko­jów wy­po­czyn­ko­wych. – Za­sta­na­wia mnie jed­nak inna kwe­stia: dla­cze­go wy­sła­no nas tak późno.

Piotr omiótł świa­tłem ko­lej­ny pusty pokój, ode­tchnął z ulgą i spoj­rzał na mnie.

–  Wi­docz­nie teo­ria roz­pro­sze­nia homo sa­piens ma od­zwier­cie­dle­nie w rze­czy­wi­sto­ści. A przy­naj­mniej nie­któ­re z jej twier­dzeń.

–  Roz­pro­sze­nie?

Piotr uniósł brwi.

–  Nie sły­sza­łeś? – Ru­szył ciem­nym pa­sa­żem dalej. – Czym się zaj­mo­wa­łeś wcze­śniej?

–  Byłem men­to­rem przed­się­bior­ców, le­ka­rzem dusz, od czego, na­wia­sem mó­wiąc, moja mocno ucier­pia­ła, wcho­dzi­łem w skład człon­ków Najwyższej Rady zajmującej się cen­zu­rą sztu­ki. Wiesz, jak trud­na jest walka o fun­du­sze na pio­nier­skie ba­da­nia neu­ro­lo­gicz­ne? Za tamte bzdu­ry mi pła­ci­li, ale żeby pomóc le­piej po­znać mózg, za­po­mnij. Swoją drogą to za­baw­ne, mózg po­zna­ją­cy mózg. Umysł oglą­da­ją­cy się w lu­strze – za­chi­cho­ta­łem, od­chrząk­ną­łem. – Oczy­wi­ście, tra­fi­ło na mnie nie tylko dla­te­go, że je­stem psy­cho­lo­giem. W Pro­gre­sji Inc. Wy­bie­ra­łem ludzi, któ­rzy mieli za­sie­dlać pla­no­wa­ne ko­lo­nie or­bi­tal­ne.

–  I nie sły­sza­łeś o jed­nej z pod­sta­wo­wych teo­rii? To już nie­mal ak­sjo­mat. Cho­dzi­ło mi o ten punkt, który mówi o ra­to­wa­niu od­le­głych ko­lo­nii… or­bi­tal­nych, pla­ne­tar­nych, wszyst­ko jedno.

–  Sły­sza­łem, sły­sza­łem. Nie za­wsze opła­ca się le­cieć wy­cią­gać z ta­ra­pa­tów ad hoc. Raz, eko­no­mia, dwa, żadna pro­wi­zor­ka nie wcho­dzi w grę. Ale…

–  Co ale? – Piotr za­trzy­mał się.

–  De­mo­gra­fia ta­kich miejsc jest zu­peł­nie inna niż ta, którą zna­li­śmy z Ziemi. Do­bierz le­min­gi tak, żeby po­pu­la­cja za jakiś czas nie oka­za­ła się ani za duża, ani za mała. Psy­cho­so­cjo­lo­gicz­na pro­ba­bi­li­sty­ka, mhm, na pierw­szy rzut oka może wy­da­wać się wróż­biar­stwem, w rze­czy­wi­sto­ści jed­nak fak­tycz­nie zmniej­sza do mi­ni­mum ry­zy­ko nie­po­wo­dze­nia. W two­rze­niu ta­kiej spo­łecz­no­ści mu­sisz być pre­cy­zyj­ny jak na­no­chi­rurg. Nie za­wsze się udaje. Niby prze­wi­dy­wa­nia ge­ne­tycz­ne po­szły do przo­du, niby ła­twiej oce­nić kto-co-kie­dy-jak, ale hi­sto­ria zna prze­cież przy­pad­ki, i to nie od­le­głe w cza­sie, gdy trze­ba było do­wo­zić ludzi. Lecz nigdy nie zda­rzy­ło się tak, żeby nagle cała baza, cała pier­do­lo­na sta­cja opu­sto­sza­ła. Po­win­ni nas wy­słać od razu.

–  Kto by przy­pusz­czał…

–  Wła­śnie.

–  Wnio­ski?

Wzru­szy­łem ra­mio­na­mi. By­naj­mniej nie dla­te­go, że wie­dza, którą chcia­łem się po­dzie­lić, była mi obo­jęt­na. Po­wo­li do­cho­dzi­łem do kon­klu­zji, od któ­rych prze­ję­ło mnie do­tkli­we zimno. Chcia­łem za­ga­dać wła­sne lęki, te jed­nak chwy­ci­ły mnie mocno za trze­wia i wie­dzia­łem, że żadna sztucz­ka, żaden gest, żaden me­cha­nizm obron­ny już nie po­mo­że. Wzią­łem głęb­szy wdech, znów wzru­szy­łem ra­mio­na­mi, pra­gnąc zde­pre­cjo­no­wać po­wa­gę sy­tu­acji. Dum-dum dum-dum du-DUM.

–  Weź na warsz­tat wszyst­kie moż­li­wo­ści. Przy­le­ciał ktoś z in­ne­go spo­łe­czeń­stwa i po­rwał lub zabił miesz­kań­ców Ikara? Mało praw­do­po­dob­ne, zbyt duże od­le­gło­ści. Poza tym, nie ma sen­sow­nych po­wo­dów, dla któ­rych mie­li­by to zro­bić. Dwa, za­paść pola gra­wi­ta­cyj­ne­go? – Stuk­ną­łem nogą o metal. – Nie. Brak tlenu, zbyt wy­so­kie pro­mie­nio­wa­nie? Kurwa, nie. Co jesz­cze?

Za­pa­dła chwi­la pół-ci­szy. Ci­chut­kie po­brzę­ki­wa­nie, cy­ka­nie, stu­kot, szum. Ikar z nas drwił.

–  Musi ist­nieć ja­kieś lo­gicz­ne wy­tłu­ma­cze­nie – rzekł Piotr.

Lód skuł mi kręgosłup.

–  I tego wła­śnie się oba­wiam.

–  Zła­ma­łem za­bez­pie­cze­nia – ode­zwał się na radiu Marek.

–  I? – spy­tał Piotr.

–  Jesz­cze nie wiem, daj­cie mi chwi­lę… Strasz­ny tu ba­ła­gan. Nie­moż­li­we, żeby te re­je­stry były de­faul­to­we. Ktoś nie­źle na­mie­szał.

Pasaż wy­po­czyn­ko­wy skończył się. Przez entą śluzę wkro­czy­li­śmy do wiel­kie­go, owal­ne­go po­miesz­cze­nia, w któ­rym czę­ścio­wo dzia­ła­ło oświe­tle­nie. Na okrą­głym stole wa­la­ły się jed­no­ra­zo­we ku­becz­ki, tu i ów­dzie wid­nia­ły po­za­sy­cha­ne plamy po roz­la­nych na­po­jach, przy­wo­dzą­ce na myśl pry­mi­tyw­ny test Ror­scha­cha, ołów­ki, e-no­tat­nik, ster­ta elek­tro­nicz­nych pa­pie­ro­sów, in­iek­to­ry, ja­kieś rę­ka­wi­ce… Po­wo­li, bar­dzo po­wo­li po­de­szli­śmy do tego ba­ła­ga­nu. Pod­nio­słem urzą­dze­nie z kil­ku­na­sto­ca­lo­wym wy­świe­tla­czem. Ekran ożył w moich dło­niach. Piotr sta­nął obok.

–  Jezu, co to za bo­ho­ma­zy.

Cała stro­na w róż­no­ko­lo­ro­wych pik­to­gra­mach, sło­wach, szlacz­kach, po­łą­czo­nych li­nia­mi. Strzał­ki, do góry, do dołu, w dwie stro­ny, przy­czy­ny i skut­ki, do­mnie­ma­ne im­pli­ka­cje.

–  Mapa umy­słu – mruk­ną­łem.

Gwiaz­dy, słoń­ca, wie­lo­rę­kie isto­ty, pro­gres, re­gres, małpa, spi­ra­la DNA, w cen­trum homo sa­piens oto­czo­ny ema­nu­ją­cym pro­mie­ni­ście kołem; kie­ru­nek:

 – ge­ne­ty­ka, epi­ge­ne­ty­ka, mu­ta­cje, dawna Zie­mia,

 – bio­tech­no­lo­gia, bio­in­ży­nie­ria, wsz­cze­py,

 – ge­ne­ty­ka, epi­ge­ne­ty­ka, mu­ta­cje, sta­cja or­bi­tal­na,

Niżej jakby opa­li­zu­ją­ca bańka. Na­pie­ra­ły na nią groty włócz­ni, włócz­nie two­rzy­ły wa­chlarz za­peł­nio­ny wy­ra­za­mi; jo­ni­zu­ją­ce alfa i beta, elek­tro­ma­gne­tycz­ne, mie­sza­ne, kor­pu­sku­lar­ne, a od każ­de­go z nich od­cho­dzi­ły prze­ry­wa­ne linie pro­wa­dzą­ce do resz­ty słów-klu­czy. Kom­bi­ne­zon, mi­li­si­wier­ty, Ikar, prze­pusz­czal­ność…

–  Co to, kurwa, jest – jęk­nął Piotr.

–  Jakiś no­tat­nik.

–  Pa­no­wie, mamy pro­blem – ode­zwał się na radiu Marek. – Wszyst­kie sys­te­my są spraw­ne, udało mi się nawet włą­czyć oświe­tle­nie w paru miej­scach. Bąbel ma­gne­tos­fe­rycz­ny jest ak­tyw­ny.

–  W czym więc ten pie­przo­ny pro­blem? – spy­tał oschle Piotr.

–  To, co dzia­ła po­praw­nie, to cała część A. Część B Ikara jest… Ja pier­do­lę, nie mam po­ję­cia, co tam się dzie­je. Te wszyst­kie dziw­ne re­je­stry, o któ­rych wcze­śniej wspo­mnia­łem, po­cho­dzą wła­śnie z czę­ści B. Albo to błędy sys­te­mu, ja­kieś ar­te­fak­ty, albo…

–  Tak?

–  Nie wiem. Na­praw­dę nie wiem.

Piotr wy­świe­tlił mapę Ikara.

–  Okej, idzie­my tam z Ka­ro­lem.

Wzią­łem ze sobą no­tat­nik z mapą myśli i ru­szy­łem za pi­lo­tem.

–  A – dodał Marek. – Sys­tem nadaw­czy też dzia­ła.

–  Co? – zdzi­wi­łem się.

–  Radio – po­wie­dzia­ła Ewa. – Ktoś coś ro­zu­mie?

Za­re­cho­ta­łem ner­wo­wo.

–  Więc mamy ludzi, któ­rzy od­bie­ra­ją sy­gna­ły, ale z ja­kie­goś po­wo­du nie dają od­po­wie­dzi.

–  O ile fak­tycz­nie ktoś tu jest – rzu­cił Piotr.

–  Prze­cież nie wy­pa­ro­wa­li.

Wszy­scy zgod­nie za­mil­kli.

Do­szli­śmy do śluzy łą­czą­cej części A i B. Piotr wpi­sał na ter­mi­na­lu kod do­stę­pu. Nie za­dzia­łał. Pilot jesz­cze raz wstu­kał kom­bi­na­cję cyfr i liter, spoj­rzał na ły­ska­ją­cą czer­wo­ną lamp­kę, wal­nął pię­ścią w ścia­nę.

–  Od­pa­laj hełm – po­wie­dział.

Za­klął siar­czy­ście, wyjął pal­nik ace­ty­le­no­wy. Błę­kit bły­snął, za­sy­czał w kon­tak­cie ze śluzą, po­le­cia­ły skry. Gdy ostat­nie z nich od­bi­ły się od pod­ło­gi i za­koń­czy­ły efe­me­rycz­ny żywot, Piotr pchnął wy­pa­lo­ną część śluzy. Na­stą­pił huk i w kuc­kach prze­szli­śmy do tu­ne­lu, jed­ne­go z wielu łącz­ni­ków czę­ści A i B Ikara. Sły­sząc pisk czuj­ni­ków pro­mie­nio­wa­nia, za­trzy­ma­li­śmy się.

0,2

0,4

0,6

0,8

Mi­li­si­wier­ty trza­ska­ły w nas jak skom­pre­so­wa­ne w cza­sie zdję­cia rent­ge­now­skie.

Na końcu tu­ne­lu po­wtór­ka z roz­ryw­ki; pal­nik, błę­kit, skry.

I znów wkro­czy­li­śmy w pół­mro­ki. Włą­czy­li­śmy re­flek­to­ry, snopy świa­tła za­wi­sły w spo­rym po­miesz­cze­niu jak gar­gan­tu­icz­ne pa­ję­cze nici, po­ czym za­czę­ły le­ni­wie błą­dzić po ścia­nach. We­dług mapy znaj­do­wa­li­śmy się w przed­sion­ku. Nie­da­le­ko stąd po­win­na być ste­row­nia, ale i tak ni­cze­go byśmy się nie do­wie­dzie­li; je­dy­nie Marek miał złą­cze do in­ter­fej­sów.

–  Nic wię­cej tu nie znaj­dzie­my. – Na głos Ewy w radiu aż pod­sko­czy­łem. – Pój­dzie­my dalej.

–  Zo­stań­cie na miej­scu – po­wie­dział Piotr.

–  Nie bę­dzie­my bez­sen­sow­nie mar­no­wać tlenu – włą­czył się Marek.

–  Nie macie mapy. Zo­stań­cie.

–  Bujaj się – wark­nął Marek.

Roz­łą­czy­li się.

___

 

Jerzy pa­trzył, jak za­ło­ga Pla­to­na wy­la­tu­je w ko­smos. Gdy czte­ry punk­ci­ki do­tar­ły do Ikara, medyk ode­tchnął z ulgą. Cze­kał na ten mo­ment od dawna. Był pod­eks­cy­to­wa­ny tak bar­dzo, że idąc do wła­sne­go po­ko­ju, cały się trząsł. Na miej­scu mu­siał za­apli­ko­wać sobie za­strzyk uspo­ka­ja­ją­cy. Tro­chę po­mógł, ale jaja nadal bo­la­ły jak dia­bli. Oba­wiał się, że Diana nie bę­dzie chcia­ła z nim roz­ma­wiać, tym bar­dziej po tym, jak zła­mał dane słowo, lecz z dru­giej stro­ny bez ta­ble­tek astro­fi­zycz­ka w końcu uśnie, a prze­cież prze­rwa­nie badań nad tą durną gwiaz­dą jest ostat­nią rze­czą, któ­rej by chcia­ła. Dla­te­go za­ło­żył, że jed­nak po­świę­ci mu tro­chę uwagi.

Jed­nak nawet jeśli Diana się ode­zwie, nie li­czył na nic wię­cej. Dla­te­go za­brał ze sobą chu­s­tecz­kę oraz śro­dek usy­pia­ją­cy w ae­ro­zo­lu. Astro­fi­zycz­ka wresz­cie zre­ge­ne­ru­je siły, a on sobie ulży. Za­czął fan­ta­zjo­wać, co z nią zrobi, aż mu sta­nął.

Wy­szedł z ka­bi­ny, lecz szyb­ko wró­cił, klnąc pod nosem; w ko­ry­ta­rzu krę­cił się Adam. Cho­ler­ny so­cjo­log przez ostat­ni ty­dzień więk­szość czasu sie­dział za­mknię­ty u sie­bie, a teraz, aku­rat teraz ze­bra­ło mu się na spa­ce­rek. Jerzy, wkur­wio­ny jak nigdy, z ku­ta­sem twar­dym jak stal, cze­kał.

Po dłuż­szym cza­sie, zdzi­wio­ny, po­de­rwał się z koi. Przez mi­nu­tę są­dził, że tylko mu się zdaje, ale tego de­li­kat­ne­go, oso­bli­we­go czu­cia w ko­ściach nie po­my­lił­by z ni­czym innym; Pla­ton z całą pew­no­ścią przy­spie­szał.

Jerzy po­biegł do ka­bi­ny pi­lo­ta. Przy kon­so­lach tkwił Adam.

–  Co tu ro­bisz? – spy­tał medyk.

Adam od­wró­cił się, po­wo­li, jakby w zwol­nio­nym tem­pie.

–  Nic – od­po­wie­dział.

–  Dla­cze­go nie po­le­cia­łeś z resz­tą? Po­wi­nie­neś ro­ze­znać się w sy­tu­acji, wyjść na ze­wnątrz…

Adam ru­szył w jego kie­run­ku.

–  Byłem – po­wie­dział bez­na­mięt­nie. – Byłem na ze­wnątrz.

___

 

Pra­wie udało się.

Od­dzie­lić szcze­gó­ły od tła.

Niu­an­se od szumu.

Wy­eks­tra­ho­wać isto­tę.

Pra­wie…

Po­twor­nie zmę­czo­na Diana, wpa­trzo­na w De­miur­ga, po­pi­ja­ła ko­lej­ny napój izo­to­nicz­ny. Mio­ta­ły nią am­bi­wa­lent­ne emo­cje. Czuła się za­wie­dzio­na, po­nie­waż są­dzi­ła, że po­tęż­ne pro­tu­be­ran­cje za­po­wia­da­ją gwał­tow­nie ro­sną­cą ak­tyw­ność gwiaz­dy. Gdyby oka­za­ło się to praw­dą, astro­fi­zycz­ka by­ła­by nie­mal bez­po­śred­nim świad­kiem nie­sa­mo­wi­tych zda­rzeń. Tak wiel­kie ko­ro­nal­ne wy­rzu­ty masy mogły sta­no­wić klucz do roz­wi­kła­nia za­gad­ki Ikara.

Gdy jed­nak prze­ana­li­zo­wa­ła od­czy­ty skru­pu­lat­niej, wy­szło na jaw, że w ko­ro­nal­nych wy­rzu­tach masy De­miur­ga nie ma żad­nej oso­bli­wo­ści. Być może była jakaś pod­czas po­przed­nich burz ra­dio­wych, tego jed­nak już nie spraw­dzi.

Ana­li­zu­jąc RS Es­se­di, Diana sro­dze się za­wio­dła, ale gdy mi­mo­wol­nie za­czę­ła wspo­mi­nać ćwi­cze­nia, do­znała olśnie­nia. Wy­star­czy­ło bo­wiem wyjść poza sche­mat tu i teraz, roz­sze­rzyć ba­da­nia, zmie­nić roz­dziel­czość ob­ser­wo­wa­nych zda­rzeń. Es­se­dum, spraw­dzi­ła, to po ła­ci­nie ry­dwan. Jaki był kie­dyś De­miurg? Gdzie się znaj­do­wał, gdzie jest obec­nie i dokąd zmie­rza? Tak, to or­bi­ta jest nie­zmier­nie ważna. Dia­nie za­świ­ta­ło to już pod­czas tre­nin­gu, gdy krą­ży­ła z RS Es­se­di po bo­skiej elip­sie. Tylko że wtedy po­ja­wił się ten durny psy­cho­log.

Am­bi­wa­len­cje.

Go­rycz po­raż­ki i nagła wiara w suk­ces

Diana nie mogła usie­dzieć w miej­scu. Wsta­ła, wy­pro­sto­wa­ła ze­sztyw­nia­ły grzbiet, kości chrup­nę­ły. Na­chy­li­ła się nad ter­mi­na­lem, wstu­ka­ła kilka po­le­ceń, Ok., zaraz, gdzieś tu były… Są!

Obiekt: gwiaz­da RS Es­se­di.

Po­ło­że­nie: ga­lak­ty­ka Wiel­kie­go Oka.

Jedno okrą­że­nie wokół cen­trum ga­lak­ty­ki: sto mi­lio­nów lat.

Naj­bliż­sza gwiaz­da: pięć lat świetl­nych.

Naj­bliż­sza pla­ne­ta: 0,65 roku świetl­ne­go.

Diana za­czę­ła ana­li­zo­wać tor lotu RS Es­se­di, pie­kiel­ne sto, dwie­ście mi­lio­nów lat. Znała po­ło­że­nie gwiaz­dy wzglę­dem po­zo­sta­łych ciał nie­bie­skich w ga­lak­ty­ce Wiel­kie­go Oka, mogła spraw­dzić, co ma istot­ny wpływ na De­miur­ga, ale usta­lić, gdzie po­wyż­szy za­cze­pi się po po­łą­cze­niu ga­lak­tyk? Nie­moż­li­we. Kom­pu­te­ry zwy­czaj­nie nie były w sta­nie – pod­czas ob­li­czeń albo się za­ci­na­ły, albo sy­pa­ły ar­te­fak­ta­mi jak obłą­ka­ni ma­gi­cy.

Po­wie­ki cią­ży­ły coraz bar­dziej, ciało za­le­wa­ły fale cie­pła, umysł zwal­niał, zwal­niał…

Diana się po­de­rwa­ła, prze­cią­gnę­ła i wy­szła na ko­ry­tarz. Je­rze­go nie zna­la­zła ani w jego po­ko­ju, ani w mesie. Rdzeń Pla­to­na także po­grą­żo­ny był w mroku, ciszy i bez­ru­chu. Gdzie był ten upier­dli­wy medyk?

Zo­sta­ła ka­ju­ta ka­pi­ta­na.

–  Pio­trek? – Diana zmarsz­czy­ła brwi, wi­dząc sto­ją­cą przy kon­so­lach syl­wet­kę.

–  Słu­cham? – Strach w gło­sie. A potem nagła ulga. – Nie, prze­cież po­le­ciał na Ikara. Z Ka­ro­lem, Mar­kiem i Ewą.

Diana roz­po­zna­ła Adama. Zro­bi­ła nie­pew­ny krok do przo­du.

–  A medyk?

–  Jerzy… Tak, on też. Z nimi.

Diana po­de­szła bli­żej, spoj­rza­ła na in­stru­men­ta­rium pi­lo­ta, a potem na so­cjo­lo­ga, za­ci­snę­ła pię­ści.

–  Dokąd le­ci­my?

Nie od­po­wie­dział, więc spró­bo­wa­ła go minąć i za­trzy­mać Pla­to­na. Adam za­gro­dził jej drogę.

–  Po­je­ba­ło cię? – syk­nę­ła.

–  Nic nie ro­zu­miesz. – So­cjo­log na znak szcze­ro­ści uniósł ręce. – Nie chcą, że­by­śmy kon­tak­to­wa­li się z bazą.

–  Nie wie­rzę. Piotr nigdy by…

–  Mam go w dupie! – Adam wy­buch­nął i od­wró­cił się do niej ple­ca­mi. – Po­ka­żę ci coś. – Za­czął ma­ni­pu­lo­wać przy kon­so­li ste­row­ni­czej. – Tam, na Ika­rze, dzie­ją się nie­sa­mo­wi­te rze­czy. Ci lu­dzie chcą wy­zwo­lić wła­sny ga­tu­nek. Wiesz, czym jest bier­ność w ko­smo­sie? To pe­try­fi­ka­cja, we­ge­to­wa­nie.

–  Roz­ma­wia­łeś z nimi? – Diana po­de­szła bli­żej męż­czy­zny. – I nic nam nie po­wie­dzia­łeś? Ewa sześć lat pró­bo­wa­ła się z nimi skon­tak­to­wać.

–  Tak, wiem. Ja zro­bi­łem to szyb­ciej, jesz­cze na po­cząt­ku na­sze­go lotu. Zro­zum, Ikar jest jak drzew­ko bon­sai. Od­po­wied­nio pie­lę­gno­wa­ny, bę­dzie żył długo. A Fe­de­ra­cja nie sły­nie z sub­tel­no­ści. Wiesz, że część B sta­cji jest zbu­do­wa­na z in­nych kom­po­zy­tów? Zo­bacz, głów­nie alu­mi­nium, bra­ku­je wody, oczy­wi­ście poza środ­ko­wy­mi po­zio­ma­mi, które zo­sta­ły zbu­do­wa­ne z myślą o hy­dro­po­nicz­nych upra­wach. To dla­te­go, żeby-

Diana użyła pa­ra­li­za­to­ra; Adam za­dy­go­tał i padł na zie­mię. Astro­fi­zycz­ka ukuc­nę­ła nad zwi­nię­tym jak em­brion męż­czy­zną, uważ­nie się mu przyj­rza­ła.

–  Nie ro­zu­miesz – wy­mam­ro­tał Adam. – Nadal nic nie ro­zu­miesz. Po­myśl tylko, po­świę­ci­łaś się ba­da­niu gwiaz­dy, żeby zro­zu­mieć jej nie­zwy­kłość. Teraz masz go­to­we od­po­wie­dzi, mu­sisz tylko wy­cią­gnąć po nie rękę.

Diana zwięk­szy­ła moc pa­stu­cha i przy­ło­ży­ła go do mocno tęt­nią­cej skro­ni.

–  Dla­cze­go Fe­de­ra­cja nic nam nie po­wie­dzia­ła?

–  Po­nie­waż nic nie wie­dzie­li. Ikar jest wła­sno­ścią Ta­bu­la In­cor­po­ra­ted, a ta nie chcia­ła po­zwo­lić na wy­sła­nie nas.

–  Nie ro­zu­miem.

–  Do dia­bła, ko­bie­to, sze­fo­wie Ta­bu­la to pla­no­wa­li! Ale Fe­de­ra­cja we wszyst­kim musi ma­czać palce, nikt nie jest w sta­nie się jej sprze­ci­wić, więc…

Diana do­ci­snę­ła pa­ra­li­za­tor moc­niej, palec wska­zu­ją­cy po­ło­ży­ła na przy­ci­sku i za­sty­gła w bez­ru­chu. Nie mając naj­mniej­sze­go po­ję­cia, że i tak już pod­ję­ła de­cy­zję.

___

 

Szli­śmy w mil­cze­niu, z otwar­ty­mi usta­mi, szpe­ra­jąc w pół­cie­niach sno­pa­mi świa­teł, sta­ra­jąc się zro­zu­mieć ota­cza­ją­cą rze­czy­wi­stość. Jak zna­leźć lo­gi­kę w cał­ko­wi­tym cha­osie? W pa­sa­żu sy­pial­nia­nym rosły ro­śli­ny, z su­fi­tu ka­pa­ła woda, ścia­ny sy­pa­ły skra­mi. Frag­men­ta­rycz­ne, mi­ga­ją­ce lampy wy­gry­wa­ły świa­tło­cie­niem me­lo­die cha­osu. Sze­dłem za Pio­trem, mi­li­si­wier­ty trza­ska­ły, w skro­niach dum-dum dum-dum DU-dum, krę­go­słu­pem mroź­ne szzzz-szzzz. W po­ko­jach wy­po­czyn­ko­wych dzicz: pa­pro­cie, trawy, ręcz­ni­ki, ska­fan­dry, e-no­tat­ni­ki, w ką­tach pa­ję­czy­ny. Piotr w jedną wszedł i za­klął. Pierw­szy raz usły­sza­łem w jego gło­sie ro­dzą­cy się strach.

Za pa­sa­żem wy­po­czyn­ko­wym prze­past­ne po­miesz­cze­nie, trud­no po­wie­dzieć mesa czy sala ćwi­czeń. A potem we­szli­śmy głę­biej i głę­biej w gar­dło be­stii.

Przed ko­lej­nym wej­ściem są­czy­ła się nie­bie­ska łuna. Piotr za­klął i wszedł do środ­ka.

–  Jezu – usły­sza­łem w radiu.

dum-dum dum-dum DU-dum.

–  Co? – spy­ta­łem głu­pio.

Nie od­po­wie­dział. Wy­da­wa­ło mi się, że czuję na ra­mie­niu czyjś od­dech.

Piotr stał przed ogrom­nym ho­lo­gra­mem.

–  Jezu… – szep­tał.

Na ho­lo­gra­mie punk­ci­ki; krą­ży­ły, gasły i roz­świe­tla­ły się ni­czym boje żyw­no­ścio­we, cią­gnę­ły za sobą war­ko­cze, ema­no­wa­ły świa­tłem.

–  Mapa ko­smo­su – po­wie­dzia­łem, pod­cho­dząc bli­żej.

Ski­nął głową.

–  Ga­lak­ty­ka Wiel­kie­go Oka. Nie­sa­mo­wi­te.

Zmru­ży­łem oczy.

–  Nie ro­zu­miem.

Wska­zał pal­cem.

–  Or­bi­ta RS Es­se­di. Zo­bacz, jest do­kład­nie opi­sa­na. Gwiaz­da znaj­du­je na obrze­żu Wiel­kie­go Oka…

–  Któ­re­go środ­kiem jest ol­brzy­mia czar­na dziu­ra.

–  Tak. Ale nie o to cho­dzi. Spójrz. Tu, na końcu ho­lo­gra­mu, wy­raź­nie widać skra­wek ga­lak­ty­ki Ein­ste­ina. Ani­ma­cja się za­pę­tla. Ga­lak­ty­ki mają się zde­rzyć za około trzy mi­lio­ny lat.

–  Prze­cież to po­wszech­na wie­dza.

–  Tak. Nas in­te­re­su­je, co sta­nie się z RS Es­se­di. We­dług ho­lo­gra­mu, pod wpły­wem zmia­ny sił gra­wi­ta­cyj­nych, wstrze­li się tu.

–  Ktoś to ob­li­czył? – zdzi­wi­łem się.

–  Na to wy­glą­da.

Prych­ną­łem. Ab­surd sy­tu­acji za­czy­nał mnie prze­ra­żać.

–  To nie­moż­li­we. Prze­cież… Po co im ta wie­dza?

Piotr po­krę­cił głową.

–  Istot­niej­sze jest pro­mie­nio­wa­nie. Dla­cze­go część A jest nie­ska­żo­na? Po­dej­rze­wam, że bąbel ma­gne­tos­fe­rycz­ny skur­czył się i nie obej­mu­je dzia­ła­niem czę­ści B.

–  Prze­cież pro­mie­nio­wa­nie jest zbyt ni­skie.

–  Je­że­li masz rację, to-

Nagle szyb­ka jego hełmu pękła. Wy­trzesz­czył oczy, do­tknął uszko­dzo­nej po­wierzch­ni pal­ca­mi dłoni.

–  Co…

Spoj­rza­łem na na­pro­mie­nio­wa­nie. Dwie­ście mi­li­si­wier­tów.

Piotr uśmiech­nął się.

–  Mogę od­dy­chać. Jezu, Karol, mogę od­dy­chać.

Cień mi­gnął za ho­lo­gra­mem. Od­su­ną­łem się w stro­nę wyj­ścia. Wi­dzia­łem, jak Piotr się uśmie­cha, jak chce mi coś po­wie­dzieć, otwie­ra usta, a potem coś na niego sko­czy­ło.

Nawet nie za­uwa­ży­łem, kiedy za­czą­łem biec, wstrzą­sa­ny dresz­cza­mi prze­ra­że­nia. Na gra­ni­cy świa­do­mo­ści zda­wa­łem sobie spra­wę, że po­wi­nie­nem pomóc Pio­tro­wi, bo prze­cież mia­łem broń, ale wzbu­rzo­ne hor­mo­ny miast wal­czyć ka­za­ły ucie­kać. Po­pę­dzi­łem ile sił w płu­cach, omal nie wpa­da­jąc na ścia­ny, na prze­mian klnąc i bła­ga­jąc nie wia­do­mo o co. Dum-dum DU-dum DU-dum. Gdy zbli­ży­łem się do tu­ne­lu łą­czą­ce­go oby­dwie czę­ści sta­cji, wy­wo­ła­łem na radiu Marka i Ewę.

Cisza.

Wy­pa­lo­nym w ślu­zie otwo­rem wpa­dłem pro­sto w silne świa­tło.

–  Karol? – ko­bie­cy głos.

Zwol­ni­łem, obej­rza­łem się za sie­bie.

–  Ewa? – wy­dy­sza­łem. – Ewa, ucie­kaj­cie do śluzy próż­nio­wej.

–  On tu jest.

Przez kilka moc­nych ude­rzeń serca my­śla­łem, że cho­dzi jej o Marka.

–  Kto? Gdzie je­steś?

–  Na dole. My… – Ewa szlo­cha­ła. – Nie­po­trzeb­nie tu ze­szli­śmy. Marek. On… On chyba nie żyje.

 Za­wi­ro­wa­ło mi w gło­wie, sta­ną­łem, zgią­łem się w pół, dłoń­mi opar­łem o drżą­ce ko­la­na.

–  Co?

–  Tu ktoś jest. Jejku, Karol, pomóż mi.

Ciało zlał zimny pot, nud­no­ści po­de­szły do gar­dła.

–  Boję się. Pomóż mi.

Przed ocza­mi za­mi­go­ta­ły mrocz­ki.

–  Po cho­le­rę tam scho­dzi­li­ście – sap­ną­łem.

–  Pro­szę, pomóż. Pro­szę…

–  Po chuj tam scho­dzi­li­ście! – wark­ną­łem.

Ewa się roz­pła­ka­ła. Wy­łą­czy­łem radio i uda­łem się do mo­du­łu wyj­ścio­we­go. Raz jesz­cze włą­czy­łem radio – Ewa szlo­cha­ła – a potem ją za­blo­ko­wa­łem i, cały roz­trzę­sio­ny, wy­le­cia­łem w prze­strzeń. Ani na se­kun­dę nie spusz­cza­łem z prze­szklo­nych oczu Pla­to­na. Le­cia­łem, le­cia­łem, le­cia­łem, serce biło coraz spo­koj­niej, myśli zwol­ni­ły, za­sty­gły, aż w końcu stra­ci­łem po­czu­cie czasu, wpa­dłem w per­cep­cyj­ny oni­ryzm; ska­fan­der trum­ną flo­atin­go­wą.

Ock­ną­łem się i zda­łem sobie spra­wę, że ani tro­chę nie zbli­ży­łem się do stat­ku. Wy­wo­ła­łem na radiu Je­rze­go. Cisza. Dianę. Cisza. Adama, nic. Spoj­rza­łem za sie­bie, na Ikara; jesz­cze nie było za późno, mo­głem tam wró­cić. Do miej­sca, w któ­rym COŚ za­bi­ło Pio­tra. „…bąbel ma­gne­tos­fe­rycz­ny skur­czył się i nie obej­mu­je dzia­ła­niem czę­ści B” Nie, po­my­śla­łem, nie, nie, nie. DNA dwóch po­pu­la­cji, róż­ni­ce mię­dzy nimi, ste­ryl­na część A, za­pusz­czo­na B… Albo roz­wią­za­nie oka­za­ło się ba­nal­nie pro­ste, albo za­czy­na­łem mieć uro­je­nia. Ikar po­sia­dał nie jeden, lecz dwa bąble ma­gne­tos­fe­rycz­ne. Jeden dzia­łał pra­wi­dło­wo, drugi zaś był usta­wio­ny na słab­szą moc, tak aby pro­mie­nio­wa­nie… Jezu, oni chcie­li zmo­dy­fi­ko­wać ci­śnie­nie ewo­lu­cyj­ne, spra­wić, żeby zmia­ny w ko­dzie ge­ne­tycz­nym za­cho­dzi­ły szyb­ciej/ina­czej.

A jeśli cho­dzi­ło o coś wię­cej? Zde­rze­nie ga­lak­tyk, zmia­na or­bi­ty RS Es­se­di… Czy ktoś pla­no­wał­by ewo­lu­cję w tak po­tęż­nej per­spek­ty­wie?

To był im­puls, coś prze­sko­czy­ło w gło­wie i ogar­nął mnie pa­nicz­ny strach. Dum-dum dum-dum DU-dum. Chcia­łem się mio­tać, wierz­gać, ale ko­smos odzie­ra czło­wie­cze ciało z wszel­kiej eks­pre­sji. Prze­ra­że­nie rosło, a ja mia­łem na­dzie­ję, że serce po­dob­nie jak gwiaz­da spuch­nie i za­pad­nie się w sobie.

Dum-dum dum-dum DU-dum.

Bła­gam…

Dum-dum dum-dum DU-dum.

Spró­bo­wa­łem po­łą­czyć się z Je­rzym, Dianą, Ada­mem. Cisza. Od­blo­ko­wa­łem Ewę. Głu­cho.

Dum-dum dum-dum dum-dum.

Uło­ży­łem usta, ale słowa wię­zły w gar­dle.

–  S…

–  Scho…

Scho­waj hełm? Nie, nie pod­dam się teraz, gdy roz­wią­za­łem za­gad­kę. Muszę wy­słać wia­do­mość do na­szej bazy, przy­le­cą po mnie… Za sie­dem­na­ście lat.

Od­pu­ści­łem. Przez jakiś czas po pro­stu le­cia­łem. Mój umysł ba­ry­ka­do­wał się me­cha­ni­zma­mi obron­ny­mi, bu­do­wał for­te­ce, od­ci­nał się od bodź­ców jak mógł, aż nagle… po­czu­łem się ma­lut­ki i nic nie­zna­czą­cy. In­stynkt prze­trwa­nia, wdru­ko­wa­ny w DNA każ­de­go or­ga­ni­zmu im­pe­ra­tyw, prze­stał mieć zna­cze­nie. Ko­smos odarł mnie do cna.

Tym razem słowa nie uwię­zły w gar­dle.