Smocze Duchy Galaktyki 2 [M2013]

Gdzieś, nie tak dawno temu, w naszej Galaktyce, Smocze Duchy patrolowały terytorium w poszukiwaniu nieplanowanych zmian.

– Popatrz, twoja ulubiona planeta – stwierdził zerknąwszy na towarzysza. – Ziemia – dodał wyniośle.

– No.

– Dobrze, że jeszcze istnieje. W sumie ciekawe rzeczy na niej się dzieją.

– No – odburknął niezainteresowany rozmową.

– Coś taki gadatliwy? Twój ulubiony temat, a słyszę tylko no i no.

– A bo niedobrze mi – rzekł i objął się za brzuch. – Obżarłem się jak świnia przy korycie.

– Przecież wspominałeś, że jesteś na diecie – zdziwił się.

– Bo jestem, ale matka stwierdziła, że jednak chudy jak szczapa. Ooo… Słyszysz jak bulgoce mi w środku?

– Biedaku. To czym cię spasła?

– A nażarłem się grochówki, a na drugie zaserwowała mi kapustę z grzybami i grochem. Deseru nie pamiętam, ale coś we mnie wepchnęła.

– Co tyle grochu? Promocja była?

– Nie, sąsiadka podarowała kilka worków, bo miała za dużo zapasów – wyjaśnił łamliwym głosem, po czym dodał przedrzeźniając matkę: – Bo przecież szkoda wyrzucać jedzenie.

– Aha – westchnął, by po chwili dodać – ale czemu tyle żarłeś?

– Pytasz jakbyś mojej matki nie znał…

– No tak. – Ze zrozumieniem kiwnął głową. – Jedzenie i twoja matka to… – przerwał usłyszawszy przeciągły, potężny i niesłychanie głośny odgłos. – Osz kuźwa jego jasna mać, aleś się zebździał! Jak to potwornie jedzie! Zaraz rzygnę.

– Cholera – rzekł strapiony.

– Co, następny pierd nadchodzi?

– Nie, gorzej.

– Co gorzej? To możliwe gorzej?

– Puściły mi zawory – wyszeptał zawstydzony.

– Osz… Musiałeś właśnie w tym momencie? – krzyknął oburzony. Po czym wskazał na Ziemię – centralnie nad planetą!?

– Nie mogłem się powstrzymać…

8-)