Ragnarok [A2013]

Loki stał na ruinach Walhalii Wzniósł ręce i zamknął oczy. Uśmiechał się.

– Ragnarok zaczęty – powiedział w przestrzeń. – Został Thor.

Nagle coś poruszyło się za jego plecami. Potężnie zbudowany mężczyzna wstał. Loki wyszczerzył zęby jeszcze bardziej.

– Nic już nie zrobisz. Wszystko przepadło – i roześmiał się szaleńczo. – A poza tym – wskazał połamany drzewiec nieopodal władcy Asów.

Tamten spojrzał na resztki włóczni, podszedł do nich i chwycił.

– Nie ma już wystarczającej mocy na mnie – stwierdził Loki.

Odyn zbliżył się do niego.

– Może już nie drzemie w niej magia – przełożył jedną część do lewej ręki – ale zawsze mogę zrobić TO!

I rzucił nimi w Lokiego. Tamten nie spodziewał się takiego ciosu. W dodatku jedno drzewidrzewce uderzyło go w twarz. Zachwiał się. Odyn przypadł do niego i spojrzał w oczy. Już chciał go zabić, gdy tamten zniknął. Po chwili Odyn upadł na kolana. W okolicy serca pojawiła się plama boskiej krwi.

– Przeklęta niewidzialność – orzekł władca Asów i odszedł ze świata żywych.

Świat zadrżał w posadach, a góra, na której stał Loki oderwała się od reszty i poleciała w kierunku Ziemi.