“(...) A kiedy już przyjdzie igrać z ogniem, wysuń ostrze swe na skraju dłoni, aż  brzytwa zalśni tarczą słońca, zsyłając boską siłę ku mrocznej pożodze. Pożoga zaś zadrwi z miecza dobytego, i rzuci w chwale swej zaślepionej, by jeno runąć w otchłań zapomnienia, by łba swego nie unieść zza głębin ciemności.”

Pisarską dziewicą nie jestem, lecz daleko mi do biegłej w fachu kurwy.

<pole pozostawiam puste dając miejsce dla interpretacji własnej czytelnika>

Feeling the irresistible thirst for living 

Znam się na życiu jak na fizyce kwantowej, dlatego, proszę wszystko traktować z przymrużeniem oka. Dziękuję za wyrozumiałość ^^