Tysiącletnia wariacja amazonkowa, czyli "Pomnik cesarzowej Achai. Tom 1" Andrzeja Ziemiańs

Płyniemy z nurtem

Jeśli chodzi o książki, to z reguły lubię przywdziać hipsterskie okulary i zachwycać się takimi typowo spoza głównego nurtu kulturowego, ale w tym wypadku złożyłem broń, znaczy, okulary i postanowiłem oddać się lekturze. Muszę przyznać, że Ziemiański po raz kolejny mnie nie zawiódł.

Pierwszy-nie-pierwszy

Dostałem dokładnie to, czego oczekiwałem: solidną porcję dobrej literatury rozrywkowej. Czyta się łatwo i przyjemnie, książka w sam raz na upalne letnie popołudnie przy delikatnie zacienionej antresoli. Pierwszy tom "Pomnika cesarzowej Achai" jest niejaką kontynuacją samej "Achai", jednak sam nie nawiązuje zbyt wiele do wydarzeń z pierwszej trylogii (a jest smaczna, polecam!) i można ze spokojem potraktować to jako zupełnie osobną, nową serię. Nie trzeba więc czytać wcześniejszych tomów, by orientować się w wydarzeniach. Jak na mnie to duży ukłon w stronę czytelnika, choć fani pierwszych trzech książek również znajdą w tym tomie kilka smacznych kąsków dla siebie.

W zawieszeniu

Sam świat stworzony przez Ziemiańskiego nie może oczywiście istnieć, ale chwilami zastanawia mnie na ile autor jest w stanie utrzymać coś, co w angielskiej literaturze zwie się "suspension of disbelief", czyli proces polegający na utrzymaniu czytelnika w przekonaniu, że istnieje hipotetyczna możliwość, że takie wydarzenia mogłyby mieć miejsce w utworzonym przez autora świecie. Chwilami (ale tylko chwilami) fabuła wydaje się nieco naciągana, a ja mimo wszystko trochę zatęskniłem za charakterem pierwszych części. Mam nadzieję, że powróci w którymś momencie. Może już w następnym tomie.

Tysiącletnia nostalgia

Nie chcę opisywać fabuły, żeby nie psuć radości tym, którzy jeszcze książki nie czytali, więc spróbuję skomentować ją w nieco inny sposób. Mimo sporej dawki rozrywki, którą książka mi dostarczyła, odczuwalny jest pewien niedosyt. I już nie chodzi o to, wybacznie parszywy anglicyzm, suspension of disbelief, ale o sam charakter książki. Biorąc ją do ręki myślałem, że spotkam się z tymi samymi bohaterami, których polubiłem kilka lat temu czytając "Achaję". Wiedziałem oczywiście, że to może być raczej trudne (tysiąc lat przerwy w fabule), ale jakiś cień nadziei nadal kołatał się we mnie, gdy pierwszy raz chwyciłem książkę w dłoń. Może w następnym tomie.

To czytać, nie czytać?

Warto spróbować, nawet, jeśli fantastyka nie jest Twoją broszką, opończą, czy co tam się mówi. Książka dostarcza solidnej porcji rozrywki i naprawdę warto zabrać ją choć na plażę, by poczytać coś dobrego w upale (szczególnie teraz – wyobraź sobie, słońce, Bahamy, drink z palemką i wygodne krzesło z plecionki). Polecam fanom Achai, dobrej fantastyki i Ziemiańskiego.

PS

Są cycki