W pułapce czasu

Wyobrażaliście sobie kiedyś, jak potoczyłaby się historia, gdyby jakimś cudem jeden z szesnastowiecznych japońskich klanów dostał w swoje ręce współczesny sprzęt wojskowy? Jakiś tam czołg, helikopter, wóz opancerzony, a w bonusie oddział żołnierzy, uzbrojonych w ciężką broń maszynową. Pomysł wydaje się szalony? Niekoniecznie.

W moje lepkie łapki wpadł ostatnimi czasy film z 1979 roku pod tytułem „W pułapce czasu”, opowiadający historię japońskich wojaków, dziwnym trafem przeniesionych do starożytnej Japonii.

Jako, że jestem wielkim fanem obrazów traktujących o samurajach, a i produkcje wojenne z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych uważam za genialne, postanowiłem sprawdzić co też ciekawego może wyjść z takiego misz-maszu.

Fabularnie produkcja stoi na wysokim poziomie. Początkowo zdezorientowani żołdacy starają się jak najmniej ingerować w bieg historii, ale z czasem część z nich postanawia wspomóc jednego z dowódców, biorących udział w wojnie klanów, w nadziei, że jeśli odpowiednio zachwieją harmonią wydarzeń, zostaną cofnięci z powrotem do XX wieku.

Jednak nie tylko z odzianymi w starożytne zbroje wojownikami przyjdzie się zmierzyć naszym bohaterom. Niektórzy członkowie grupy mają bowiem nieco inny pogląd na zaistniałą sytuację i wykorzystując przewagę, jaką daje im posiadany sprzęt, zaczynają bawić się na całego, co w praktyce oznacza porywanie młodych dziewczyn z okolicznych wiosek, a w konsekwencji prowadzi do konfrontacji z niedawnymi towarzyszami broni.

Sceny bitewne to prawdziwy majstersztyk. Nie brakuje efektownych wybuchów i strzelanin rodem z amerykańskich produkcji, a widok koszonych karabinami rycerzy na długo pozostaje w pamięci. Mile zaskakuje pomysłowość samurajów, którzy najróżniejszymi fortelami starają się doprowadzić do zniszczenia opancerzonych pojazdów.

Jeśli chodzi o grę aktorską, to mamy do czynienia z ekspresją rodem z filmów Akiry Kurosawy. Czemu się zresztą dziwić, skoro starożytni wojownicy byli twardymi sukinsynami, nie dającymi sobie w kaszę dmuchać. Konfrontacja charakterów poszczególnych postaci świetnie napędza intrygę mającą na celu przejęcie władzy w kraju, co sprawia, że z zapartym tchem czekamy na dalszy rozwój wypadków.

Na uwagę zasługuje także doskonała ścieżka dźwiękowa. Utwory dobrze wkomponowują się w poszczególne sceny, a czasami tworzą interesującą dysharmonię z tym, co widzimy na ekranie.

Scenografia, kostiumy oraz charakterystyka robią ogromne wrażenie i w niczym nie ustępują filmom typowo kostiumowym, traktującym o XVI wiecznej Japonii. Tu ogromny plus dla scenografów i charakteryzatorów.

Podsumowując, „W pułapce czasu” to genialna mieszanka kina fantastycznego, batalistycznego i przygodowego oraz jeden z lepszych filmów o podróżach w czasie, jaki oglądałem. Z czystym sercem polecam go każdemu.