Gra o Tron 2 - odcinek III - W kobietach siła

Zacznę od ważnej informacji. Pierwszy sezon serialu "Gra o Tron" oglądałam nie znając sagi Georga R.R. Martina. Sezon drugi śledzę znając już cały dotychczas wydany literacki pierwowzór. I mam świadomość tego, że nie pozostanie to obojętne na odbiór serialu – bo przecież wiem, jak potoczą się losy poszczególnych postaci. A jednak przede mną wciąż wiele niewiadomych: które z wątków, bardzo licznych przecież, wybiorą do pokazania twórcy serialu (dla zachowania odpowiedniego poziomu dramaturgii nie ma bowiem możliwości ukazania wszystkich postaci i ich losów), na które wydarzenia postawią główny nacisk, no i oczywiście, jak spiszą się poszczególni aktorzy. Dlatego też drugi sezon serialu, choć inny w odbiorze, z pewnością dostarczy mi wielu wrażeń. Czy będą one pozytywne i podobne do Waszych? Zobaczmy.

Trzeci odcinek Gry o Tron to prawdziwe mistrzostwo. Nie ma tu zbędnych scen, a każda z tych, które się pojawiają, perfekcyjnie oddaje ducha „Starcia Królów”.

Krótko o fabule odcinka i pojawiających się wątkach

Tyrion – nowo mianowany królewski Namiestnik – rozgrywa misternie uknutą grę, mającą na celu odkrycie, który z członków Małej Rady stanowi dla niego największe zagrożenie i szpieguje na rzecz Cersei. Ta z kolei, po utracie części władzy na rzecz brata, mając świadomość coraz mniejszego wpływu na zasiadającego na tronie syna, z nieukrywaną rozkoszą pastwi się nad tą, która nadal znajduje się w jej mocy – nad coraz bardziej zagubioną, przerażoną i niepewną swojego losu Sansą. Jon, cały czas poza Murem z Nocną Strażą w gościnie u Crastera, otrzymuje niełatwą, wręcz bolesną lekcję dotyczącą mniejszego i większego zła, hipokryzji, do której często musimy się uciec, by uratować życie. Catelyn Stark przybywa do Końca Burzy. Tu spotyka Renly’ego Baratheona, jego nowo poślubioną żonę Margaery, a przede wszystkim Brienne – dziewicę z Tarthu, waleczną i oddaną obrończynię króla z jeleniem w herbie. Theon Greyjoy, wysłany przez Robba Starka z misją pozyskania ludzi z Żelaznych Wysp do walki z armią Jeoffrey’a, zawiedziony powitaniem w rodzinnym Pyke, a raczej jego brakiem, zaskoczony i zrozpaczony wrogim nastawieniem ojca, zmuszony jest podjąć decyzję, której skutki okażą się brzemienne dla trwającej wojny, ale przede wszystkim dla niego samego. Bran, unieruchomiony w łóżku, nadal śni swoje niezwykłe sny, w których biega, węszy, wyje i smakuje krew zwierząt. A dziewczynka, która udaje chłopca – Arya, zmierzająca na Północ, by przywdziać czerń, pojmuje, że spokojny sen zapewni jej jedynie zemsta na tych, którzy skrzywdzili ją i jej bliskich.

W trzecim odcinku nie pojawiają się wątki związane bezpośrednio z postaciami Stannisa i Daenerys.

Główne naj tego odcinka

Po pierwsze, Brienne, dziewica z Tarthu i grająca ją Gwendoline Christie. Ta brytyjska aktorka ma 190,5 cm wzrostu, niski głos, obcięte na potrzeby roli blond włosy i kiedy jako Brienne mówi, że nie chce, by tytułować ją damą, to w ogóle nie musimy pytać „dlaczego?”. Otóż „dama” to chyba jedno z ostatnich skojarzeń, jakie przychodzą nam do głowy na jej widok. Sztywny chód, wyprostowane, olbrzymie ciało, a także bijąca z nich siła i krzepa idealnie odpowiadają mojemu wyobrażeniu tej postaci. Brawo!

Drugie naj trzeciego odcinka to wspaniały montaż scen z udziałem Tyriona, Varysa, Littlefinghera i maestra Pycelle, dzięki któremu intryga uknuta i rozegrana przez Krasnala, tak emocjonująca na łamach książki, na ekranie prezentuje się równie genialnie. Zresztą umiejętność atrakcyjnego filmowania scen „gadanych”, stanowiących przecież serce i znak rozpoznawczy sagi, zdają się być przyczyną tak wielkiego powodzenia serialu. Wspomniany montaż, ale też precyzyjnie skrojone dialogi, dopieszczone kadry, zbliżenia serwowane nam w kluczowych momentach danej sceny – to wszystko sprawia, że chłoniemy każde słowo, a tzw. gadające głowy zamiast nudzić, nie pozwalają oderwać nam oczu od ekranu, niczym w trakcie najpiękniej filmowanej sceny batalistycznej.

I wreszcie trzecie naj, świetna charakteryzacja postaci i dopracowane scenerie poszczególnych wątków. Bardzo podobają mi się zbroja i korona Renly’ego (czy tylko ja mam takie wrażenie, że wygląda w niej jak młody jelonek? :D), lokalizacja Żelaznych Wysp (zwłaszcza w scenie chrztu Theona) i oczywiście suknie Margery i Cersei (wybaczcie, ale jako kobieta zwracam uwagę na takie drobiazgi). Tak na marginesie, uważam obsadzenie Natalie Dormer w roli Margaery Tyrell za bardzo dobre posunięcie. To aktorka o bardzo charakterystycznej urodzie, idealnej dla ukazania silnych, pełnych seksapilu kobiet (Dormer doskonale sprawdziła się jako Anne Boleyn w „Dynastii Tudorów”). A po trzecim odcinku widzę, że scenarzyści serialu obdarzyli ją nieco mocniejszym charakterem niż George R.R. Martin. Z niecierpliwością czekam na rozwój tej postaci.

Czy coś w trzecim odcinku nie przypadło mi do gustu? Chyba tylko jedna rzecz – był zbyt krótki. Już nie mogę doczekać się kolejnego poniedziałku.