komentarze: 2, w dziale opowiadań: 2, opowiadania: 1

AdamKB, masz rację. Zgadzam się z tym co powiedziałeś o pisaniu traktatów filozoficznych - mało kto tego tyka, mało kto się w tym lubuje. Po niedługiej kontemplacji doszedłem do wniosku, iż masz rację również przy tym, że - jakiegokolwiek tematu, jakiejkolwiek dziedziny bym się nie podjął - lepiej będzie ująć to w formie sztuki, czyli w tym wypadku prozą. Dlaczego? Ano, jak wspomniałeś, jest duża - dużo większa niźli w przypadku opasłych traktatów - szansa, ze przyciągnie to ludzi; choćby nawet pojedyńczą osóbkę! Pisanie to praca nad własnymi myślami, a zatem jeżeli (1) autor może jednocześnie pracować nad własnym umysłem, (2) za pomocą języka próbować rozwiązywać problemy (q.e.d. vide: Edgar Allan Poe), oraz (3) interesować potencjalnego czytelnika fabułą, postaciami, aurą tekstu, to lepiej tworzyć sztukę, a nie pisać traktaty...

Oczywiście można tutaj się spierać czy Traktat o malarstwie Leonarda da Vinci jest sztuką czy nie, ale nie w tym rzecz. Zostańmy przy beletrystyce...

Lepiej zatem jest pisać własnie ją (beletrystykę), bo jest to, paradoksalnie, egoistyczne i altruistyczne jednocześnie. Egoizm stoi tutaj na miejscu samodoskonalenia - dużo trudniej jest stworzyć obraz niż szkic myśli, a to wymaga większej koncentracji, medytacji i pracy nad tekstem. Altruizm polega na tym, że kto inny może na tym skorzystać. I nie ważne w jaki sposób. Nie ważne czy ta osoba jedynie zachwyci się językiem, czy jedynie pochłonie fabułę, czy jedynie, zauważy myśli twórcy i odczyta to co miał do przekazania. Jeżeli potencjalny Kowalski zachwyci się językiem i przeczyta książkę do końca, to istnieje szansa, że w kraju będzie mniej analfabetów. Jeżeli Nowak zachwyci się fabułą, to być może rzuci szkołę i odnajdzie się w reżyserowaniu filmów (a w Polsce nam tego trzeba jak diabli...). A co jeżeli Winnicka bezbłędnie dostrzeże przekazywane wartości, myśli, ba!, poczuje aurę, emocje, usłyszy myśli autora?... Wtedy, moi drodzy, nasza planeta będzie o jedną osobę do przodu, aby być trochę lepszym światem. Takie jest moje stanowisko w tej sprawie. Mógłbym pisać jeszcze długo, ale nie chcę przynudzać pisaniem elaboratów, tudzież traktatów. :-) Amen.

jahusz, dlaczego napisałem ten tekst? Napisałem go z kilku bardzo banalnych powodów. Pierwszy jest wręcz kuriozalny, a wynika on z mojego wewnętrznego pragnienia - uczę posługiwania się językiem. Drugi powód to chęć coraz bardziej namacalnego, wizualnego przekuwania myśli w słowa. Trzeci wynika z drugiego, a chodzi o pracę nad umysłem i myślą, bo pisanie właśnie tym dla mnie jest - koncentracją, medytacją, kontemplacją, ostrzeniem intelektu. Mówiąc szczerze słowa i pisanie widzę jako prymitywne odzwierciedlenie naszych myśli i dlatego tak bardzo zależy mi na jak najlepszym opanowaniu języka - aby móc dostrzec to, co kotłuje mi się pod czaszką. Wbrew pozorom, masakrycznie duża część ludzi, działa jak automaty. Nie chodzi mi o zewnętrzną indoktrynację, vide: rodzice, rodzina, oświata, religia; lecz raczej o to, że ludzie są zwyczajnie głupi. Głupi sami z siebie, bo leniwi - nie chcą pracować nad myślą (medium mogą wybrać sobie sami, nie ważne czy jest to formalizm matematyczny, plastyka, czy język ojczysty; ważne jest to, aby chcieć, bo jak ktoś nie chce, to nie różni się wiele od psa zaglądającego do śmietnika, albo gołębia srającego na ulicę; taki człowiek różni się tylko tym, że potrafi intuicyjnie (intuicyjnie w pejoratywnym znaczeniu, czyli bezmyślnie) posługiwać się jakąś technologią, a kot już nie potrafi, ale ten kot przynajmniej działa zgodnie z własną naturą...) Dalej... W różnych językach różnie to nazywają, ale u nas mówią na to wena, albo natchnienie, ergo: czwarty powód to akt twórczy, czasami nie da się już wytrzymać, tak się w człowieku kotłuje... I wtedy właśnie piszę.

Cóż, mógłbym napisać jeszcze więcej powodów, ale wtedy to nie byłoby już kilka, a kilkanaście. A ja jestem honorowym człowiekiem. ;-)

jahusz, muszę Cię zawieść: nie mam zamiaru przestawać być skromny. Uważam tę cechę za bardzo wartościową. Wynika ona nie tylko z mojego wyboru (zauważyłem ją w sobie i postanowiłem piastować), lecz również z instynktownego temperamentu oraz wyrobionego światopoglądu. Chcę pisać - to wiem na pewno. Bycie literackim - tudzież jakimkolwiek - celebrytem, zwyczajnie mnie obrzydza. Posągową postacią jestem, ale nie chcę jako taka postać figurować. Uważam, że każdy człowiek taki jest. I stąd właśnie wynika skromność. Wiem jak to brzmi... Jak wykluczenie, ale tak nie jest, zaufaj mi. ;-) Grunt to obiektywna ocena własnej wartości oraz umiejętności. Fundament to praca nad tymi czynnikami. Reszta to już tylko życie.

Oczywiście jeżeli mnie zapytają to odpowiem. Jeżeli będę czuł, że powinienem coś powiedzieć z własnej inicjatywy, również tak uczynię.

W naszym przypadku idzie o rozmowę o literaturze, autorstwie i o moim tekście.

Wiem, że rozmowy ze mną moga nudzić i przypominać dysputy z podstarzałym mnichem, który zdziadział od pół-pustelniczego życia, ale wbrew pozorom, na co dzień jestem bardzo praktycznym człowiekiem. Człowiekiem czynu, co się zowie! ;-} Zatem, ad meritum!

Acha, wydaje mi się, że tekst byłby lepszy gdybyś zdecydował się na pojedyńczą formę opisu np.w pierwszym lepszym zdaniu---pomieszczenie zachlapała oliwa pomroki -----która czerniła ściany i kąty. Nie kupuje tego.Drażni. Masz wiele takiech miejsc kiedy wyraźnie przedobrzyłeś.Musisz skupić uwagę czytelnika jak najtańszym kosztem. Wystarczy akord,a nie cała symfonia.W końcu nie wszystkie ściany i kąty były zachlapane mrokiem. Raczej skupiłbym się na rozegraniu światła biegnącego spoza szpar żaluzji

To jest to! Dzękuję Ci!

Później zdecyduję czy się z tym zgadzam i jak w ogóle to wyjdzie... W orkiestrze symfonicznej jest cała gromada muzyków, ale nie każdy może od razu przerzucić się z wiolonczeli na obój - o ile może w ogóle. Skrzypkowi zmiana instrumentu na altówkę przyjdzie za to całkiem łatwo...

Nie zapominajmy jednak, że w orkiestrze jest jedna osoba, która grać na niczym nie potrafi, a jedynie macha kawałkiem drewna. Dyrygent.

jahusz, cóż mogę powiedzieć? Ano, niewiele. Wiem, że jeżeli autor nie stworzy niewidzialnej plątaniny haczyków, które poderwą zmysły odbiorcy to zwykle wyjdzie z tekstu wielkie nic. Wyobraźnia ludzka opiera się na zmysłach, dominującym jest wzrok, a zdecydowana większość ludzi to właśnie wzrokowcy. Wzrok z kolei bazuje się na obecności i sile światła, toteż budowanie sceny winno zaczynać się od wysyłania bodźców na ten zmysł. Doskonale zdaję sobie sprawę, że scena winna zaczynać się od rozegrania światła i wiedzialem, że mogłem skupić się na iluminacji dobiegającej zza okien. U mnie nie zaczyna się nawet od światła, lecz od dźwięku. Dlaczego zatem przejście od abstrakcji do abstrakcji (mało kto potrafi wyobrazić sobie dźwięk oraz niewyraźny obraz)? Bo było to trudniejsze. Chciałem iść na około i budować scenę właśnie od tego, aby zobaczyć jak to będzie, jak wyjdzie. Chciałem napisać to tak, aby czytelnik czytał lekko, płynnie, a jednocześnie namacalnie. Jakby tam był. Nie zacząłem od wyraźnego obrazu. Chciałem złapać czytelnika w wolno oplatające go powłóczyste witki. Bez pośpiechu i dystyngowanie, tak aby niczego nie zauważył, neutralnie. A wtedy może być dla czytelnika już za późno, bo wpadnie w winorośl słowa i już nie będzie mógł się oderwać. Dosłownie.

Pozdrowienia.