Nowe wcielenie HOKa

Punktualnie o siódmej drzwi Urzędu Pracy zostały otwarte i do środka wtargnął tłum białawych, lekko prześwitujących postaci. W holu witał petentów plakat ukazujący tyranozaura, który z przerażeniem spoglądał w niebo, gdzie czerwone litery ułożone w kształt spadającego bolidu ostrzegały: "Obywatelu! Unikaj nierejestrowanych wcieleń!" Większe zainteresowanie budziła jednak tablica ogłoszeń, przed którą zebrał się spory tłumek.

– Patrz, znowu organizują wielkie wymieranie! – HOK 351 wskazał duży afisz w rogu tablicy.

– "Komisja Doskonalenia Biosfery ogłasza, iż w pięćset siedemdziesiątym cyklu piątego miliardolecia rozpocznie się szóste Wielkie Wymieranie w dziejach Ziemi" – przeczytał na głos. – "Poszukujemy kandydatów na eksterminatorów".

– Interesujące. – BLOB 013 przysunął patrzałki do afisza. – Zwykle dotąd wykorzystywali zlodowacenia, superwulkany albo wielkie asteroidy. Można by się zatrudnić jako taki eksterminator?

– Zapomnij! – HOK ze sceptycyzmem skrzyżował szypułki patrzałek. – Pewnie już znaleźli pracowników wśród znajomków, a ogłoszenie dali tylko po to, żeby być w zgodzie z przepisami.

– Ale to jest ciekawe. – BLOB wskazał niewielką kartkę. – Sekcja Pajęczaków oferuje dziesięć milionów etatów na pobliskiej łące nad rzeką.

– No, nie wiem. Nie mam dobrych doświadczeń w tym zawodzie.

Zeszłego lata HOK zatrudnił się jako skakun i chociaż ukończył specjalny kurs łowiecki, ciągle miał kłopoty z odróżnieniem muchy żywej od martwej. Nieraz zdarzało mu się, że gdy wypatrzył atrakcyjnie wyglądającą ofiarę i podkradł się do niej na odpowiednią odległość, a następnie wykonał efektowny skok zakończony morderczym wbiciem szczękoczułków, okazywało się, że ta mucha nie nadaje się już do spożycia. Potem dopadł go jakiś duży czarny ptak i HOK przez cztery następne miesiące szukał nowego zajęcia. No cóż, bioduchy nie mogą zbyt długo przebywać poza ciałami organicznymi. W Urzędzie zainstalowano wprawdzie pole petryfikujące, dzięki któremu jego pracownicy mogli całymi latami przebywać tu w dobrym stanie, zwykli jednak obywatele zmuszeni byli osobiście pchać ewolucję do przodu.

– A pamiętasz paleozoik? – HOKowi zebrało się nagle na wspomnienia. – Przez trzysta milionów lat byłem trylobitem. Świetna fucha, chociaż trzeba było grzebać w mule dennym. Skończyłem wtedy też kurs na anomalokarisa, ale rząd je szybko skasował.

– Teraz powinieneś myśleć raczej o przyszłości – odrzekł BLOB – Ale popatrz, nie ma kolejki przy tym biurku, gdzie zawsze załatwiamy sprawy. Idź, podbij sobie ubezpieczenie.

Po dziesięciu minutach uradowany HOK wrócił do przyjaciela.

– I co załatwiłeś? – spytał BLOB.

– Skierowanie na kurs dla eksterminatorów. Też możesz się zapisać. Są jeszcze wolne miejsca.

Przez dwa miliony lat z kawałkiem HOK zdążył przyzwyczaić się do dwóch tylko odnóży krocznych i zbyt dużego mózgu. Szczególnie ostatnie czterdzieści tysięcy lat było okresem niezwykłych sukcesów Homo sapiens w usuwaniu z Ziemi przestarzałych modeli roślin i zwierząt. Niestety, z przerośniętym mózgiem wiązał się pewien problem. Czasami generował on myśli niezgodne z oficjalną linią władz Biosfery. Dlatego w najnowszym wcieleniu HOK otrzymał specjalne zadanie. Jako szef telewizyjnej rozrywki musiał zadbać o utrzymanie odpowiedniego poziomu umysłowego publiczności. Właśnie przed chwilą przyszedł mu do głowy pomysł na nowy teleturniej rodzinny.