POLTERGEIST

Już ponad dwanaście lat temu naukowcy przeprowadzili dowód na istnienie ludzkiej duszy. Nastawili wyjątkowo skomplikowaną antenę na granicę poznanych częstotliwości i bum. Nie słychać i nie widać tam niczego innego prócz naszych ludzkich dusz. Po zmierzeniu i zbadaniu wszystkiego określono ją mianem „inteligentnego bytu rezydującego czasowo w naszym ciele”. Kupa naukowego bełkotu zamiast jednego dobrze wszystkim znanego słowa, obecnego w kulturze całego świata od tysięcy lat.

 

Frank jechał już prawie godzinę do niewielkiego miasteczka na wschodnich rubieżach kraju. Zlecenie dotyczyło nawiedzonego domu. Właścicielka twierdziła, że „po domu chodzą jakieś postacie” i całymi nocami „ktoś się tłucze”. Zaporowa cena nie zniechęciła właścicielki a wpłacona zaliczka sprawiła, że Frank chcąc, nie chcąc musiał podjąć się zlecenia.

 

Detektyw był oporny nie ze względu na dziwny charakter zlecenia, ale dlatego, iż większość tego rodzaju informacji najzwyczajniej w świecie nie była prawdziwa. Frank jeździł, badał, sprawdzał i zazwyczaj inkasował jedynie należność za dojazd i rozpoznanie terenu. Nie spodziewał się by tym razem mogło być inaczej.

 

Dotarł pod wskazany adres. Brama cicho otworzyła się, więc nie zastanawiając się długo, wjechał na dziedziniec. Płot otaczający dom był wzmocniony wysokim na ponad dwa metry żywopłotem, na którym pojawiały się świeże zielone pączki. Było to doskonała forma izolacji od otaczającego świata, pełnego ruchu ulicznego i hałasu.

 

Dom pochodził z początku XXI wieku. Mury, choć ponad półwieczne wyglądały dobrze. Biała fasada, asfaltowy podjazd a wokół mnóstwo starych drzew, które zdawały się otulać swymi konarami dom, przy którym wyrosły od małej sadzonki. Okna były duże, ale brudne i zaniedbane. Za każdym z nich wisiały firanki a przy niektórych stał jakiś kwiatek. Za domem był ogród z altaną obrośniętą starym winogronem z widocznym stolikiem i kilkoma krzesłami. Wyglądał jak setki, a może nawet i tysiące sobie podobnych domów budowanych w całej europie.

 

Wysiadł z samochodu i poczuł na twarzy chłód wczesnej wiosny. Słońce oświetlało wszystko bardzo jasnymi promieniami. Na niebie nie było jednej chmurki, dzięki czemu wszystko dookoła było jasne i piękne. Pocieszył się, iż tak piękny dzień spędzi na prowincji nie zaś w zatłoczonym mieście. Załatwi sprawę szybko, powłóczy się po okolicy i może napije czegoś w lokalnym barze.

 

Podszedł do drzwi wejściowych, przy których stała mniej więcej sześćdziesięcioletnia kobieta. Miała kręcone siwe włosy, okulary i ciepły uśmiech. Ubrana w granatowy sweter i szarą spódnicę, nie wyglądała na osobę majętną czy szczególnie elegancką. Gdy zbliżył się do niej poczuł aromat ciasta i odniósł wrażenie, że jest babcią, która robi najlepszą szarlotkę na świecie.

 

– Cieszę się, że jest pan taki punktualny.

 

Frank nigdy się nie spóźniał. Uważał, że brak szacunku dla czyjegoś czasu jest dowodem na złe wychowanie i złośliwy charakter.

 

– Szybciej zaczniemy, to szybciej skończymy – dopowiedział dziarsko i dokładnie tak myślał. Wciąż widział siebie w jakimś barze popijającego coś mocniejszego niż uganiającego się za duchami.

 

Wnętrze domu wyglądało trochę gorzej. Widać było, iż staruszka mieszka w nim sama. Meble były niewiele młodsze od samych murów, a dywany mogły przekroczyć sto lat życia. Jedyną zaleta była przestrzeń. Zaraz za drzwiami wejściowymi był salon powierzchnią dorównującej całemu budynkowi. Po prawej ciągnęły się schody prowadzące na piętro, pod którymi były drzwi, za którymi zapewne był jakiś składzik.

 

– Niech mi pani opowie, co się dzieje?

 

Staruszka wskazała fotele, na których siedli. Na stoliku obok czekał imbryk z gorącą herbatą i talerzyk z herbatnikami. Nalała w filiżanki i zaczęła.

 

– Wszystko zaczęło się jakieś pół roku temu… dokładnie pod koniec listopada. Na początku myślałam, że jakieś dzieciaki weszły mi na posesje i biegają dookoła domu. Potem zaczęło się robić jeszcze gorzej.

 

Staruszka łyknęła herbaty jakby chciała odświeżyć gardło przed rozpoczęciem właściwej opowieści.

 

– W nocy zaczęły chodzić jakieś postacie po domu, tłuc się, otwierać szafki raz nawet stłukło mi talerz.

 

– W którym miejscu dzieje się to najczęściej? – przerwał jej Frank, chcąc jak najszybciej dojść do sedna.

 

– Wszędzie, ale chyba najczęściej tutaj. – staruszka wskazała na komodę stojącą pod oknem niedaleko schodów – Chodzą te postacie po całym domu, wchodzą też na górę.

 

Frank zbliżył się do mebla. Wziął do ręki monetę i szepnął inkantację.

 

– Demonstro-Spirytus.

 

Frank nigdy wcześniej nie widział czegoś podobnego. Staruszka z pewnością mówiła prawdę i jego przyjazd nie był daremny. Niebieska poświata dowodziła rzeczywistej obecności poltergeista. Intensywność barwy wskazywała ponadto, iż jest on niezwykle silny. Taka moc z pewnością była w stanie poruszać meblami, tłuc naczynia czy obrazować się jako człowiek chodzący i hałasujący po całym domu.

 

– Widzi go pan? – zapytała oglądając bacznie poczynania Franka.

 

– Nie, ale z pewnością mówi pani prawdę. Ma pani w domu poltergeista. Za chwilę postaram się znaleźć jego serce.

 

Frank zaczął chodzić po całym mieszkaniu w poszukiwaniu przedmiotu będącego sercem poltergeista. Mogło to być wszystko. Od szafki, przez ubranie, nóż czy zabawkę.

 

– Poltergeist jest zlepkiem emocji – tłumaczył staruszce – nie ma rozumu, pamięci i uczuć. Przywiązuje się do miejsc i konkretnych przedmiotów, z którymi związane były emocje jakiegoś innego człowieka. Jeśli znajdę ten przedmiot i w odpowiedni sposób go zniszczę, to wszystko ustanie.

 

Jednak w ciągu następnej minuty był pewien, że nie będzie to takie proste. W całym domu poświata była jednakowej barwy i intensywności. Zupełnie jakby poltergeist umieścił swe serce w większości przedmiotów, jakie były w tym mieszkaniu. Takie coś również nigdy wcześniej mu się nie przydarzyło.

 

– Nie będę go w stanie namierzyć i zobaczyć w dzień.

 

– Dlaczego? – zapytała staruszka, a Frank wyczuł, iż obawia się nocy spędzonej w towarzystwie obcego człowieka.

 

– Poltergeist jest zakłócany przez nasze fale mózgowe. Ujawnia się, gdy w okolicy jest niewielu ludzi, lub większość z nich śpi. Wtedy nasze umysły mu nie przeszkadzają i ma siłę oraz możliwości działania. Jedynie w nocy będę w stanie zobaczyć jak się przemieszcza i gdzie znajduje się jego serce. Właśnie dlatego muszę to zrobić po zmierzchu, gdy pani i sąsiedzi z okolicy położą się spać.

 

Staruszka wzruszyła ramionami, jednak nie widząc innego rozwiązania zgodziła się.

 

– Teraz musze pojechać do miasta i zakupić kilka drobiazgów, które będą niezbędne do usunięcia dzikiego lokatora.

 

Frank miał w bagażniku praktycznie wszystko, ale wolał się zabezpieczyć na wypadek wyjątkowej mocy poltergeista i nieprzewidzianych wypadków. Wskoczył do auta i już układał listę zakupów.

 

– Potrzebuję 20… może 25 dziewięciocalowych wyświetlaczy ze wzmocnionymi akumulatorami. Do tego twardą jednostkę główną. – zwrócił się do najwyżej dwudziestoletniego sprzedawcy, na którego piersi widniało imię Marek.

 

– Jakie akumulatory? – zapytał.

 

– Na 12 godzin.

 

Marek wpisał do maszyny zamówienie i po chwili zaczęła produkować a następnie wypluwać zamówione wyświetlacze. Były to urządzenia grubości kilku kartek papieru, mogące wyświetlać obraz i odtwarzać dźwięk, miały wbudowane kamery i mikrofony, a ponadto możliwość bezprzewodowej komunikacji i ładowania. Można było je wyginać jak kartkę i łączyć w większą całość według życzenia i fantazji. Znał ludzi, którzy mieli wyświetlacze na wszystkich ścianach swych mieszkań, na których wyświetlali sobie tandetne widoczki i wodospady.

 

Jednostka zarządzająca była znacznie grubsza i nie była giętka. Kilka dekad wcześniej nazwano te urządzenie tabletami, po czym na całym świecie zdobyły wielką popularność. W tym małym cacku producent umieścił kości pamięci, procesor, kamery, czytniki, mikrofony i kilkanaście innych funkcji, których Frank prawie nigdy nie używał.

 

W markecie spożywczym kupił taśmę klejącą i przekąski, bo nie wiedział czy staruszka podejmie go czymś więcej niż suchymi herbatnikami. Wrócił na miejsce i opowiedział jej swój plan namierzenia serca i zniszczenia poltergeista.

 

Rozpoczął od programowania i konfiguracji ekranów i jednostki głównej.

 

– Połącz 25 ekranów… wyświetlaj znaki zgodnie z poleceniami… aktywuj kamery i głośniki… ustal pozycje względem siebie…

 

Frank wypowiedział przynajmniej kilkanaście tego typu komend następnie zaczął na jednostce głównej cos rysować.

 

Egipski alfabet zwany potocznie runami został opracowany przez dwóch brytyjskich studentów, będących jednymi z pierwszych w świecie, którzy zaczęli drobiazgowo studiować magię. Nazwę swoją wziął z podobieństw niektórych symboli do słynnych egipskich hieroglifów. Alfabet był graficzną wizualizacją zaklęć, dzięki którym na fragmencie papieru można było nie tylko zapisać zaklęcie, ale także sprawić by przedmiot przejął magiczną moc lub emanował nią na otaczające go środowisko i ludzi. Co ciekawe chwile później odkryto, że zaklęcia działają także przez telefon, mogą być rzucane również za pomocą obrazów przesyłanych przez Internet czy zwykłą telewizję. Siła i skuteczność była oczywiście niższa, ale fakt, iż możliwe stało się czarowanie po kablu była swoistą rewolucją.

 

Antywłamaniowe zaklęcie rzucone przy pomocy alfabetu na drzwi, mogło zadziałać na pierwszego człowieka lub nawet psa, który dotknął klamki bądź jedynie się do nich zbliżył.

 

W swojej pierwszej wersji alfabet miał prawie dziewięćdziesiąt znaków, obecnie zaś jest ich prawie pięćset i dzięki kombinacji kilku z nich da się przedstawić za ich pomocą praktycznie każde opracowane zaklęcie.

 

Frank rysował na jednostce centralnej jeden z egipskich znaków, po czym przykładał do ekranu monetę, dzięki której aktywował zaklęcie. Stosik ekranów zajaśniał lekko fioletowym światłem. Po chwili nakreślił kilka innych znaków, za każdym razem używał monety, a ekrany reagowały co chwila innym kolorem.

 

Gdy skończył, ponownie rozejrzał się po mieszkaniu. Poltergeisty szczególnie często pojawiają się w miejscach dotykanych lub tez często używanych. Wziął zwykłą taśmę bezbarwną i zaczął przyklejać ekrany na fotelach, szafach, drzwiach i niektórych ścianach. Po kilkunastu minutach osiągnął zamierzony cel.

 

Na jednostce centralnej miał zgłoszone i skonfigurowane wszystkie rozwieszone ekrany. Mógł przywołać obraz, dźwięk a także wykryć jakąkolwiek magię zaistniałą w całym domu. Dla sprawdzenie wszystkiego musiał przeprowadzić test.

 

Na piętrze przed sypialnią wyszeptał zaklęcie, a następnie rzucił na podłogę monetę. Krążek metalu nie zdołał upaść, ale zawisł dwa centymetry nad powierzchną dywanu, jakby pod nim był magnes utrzymujący monetę w górze. Zszedł na dół i spojrzał na jednostkę centralną.

 

– Pokaż obraz z piętra. – powiedział, a na ekranie pojawiło się kilkanaście małych ekraników, pokazujących wszystkie miejsca, w których Frank rozwiesił ekrany.

 

Nagle jeden z ekranów zaczął świecić się na czerwono, by następnie zająć cały wyświetlacz. Oprogramowanie działało prawidłowo. Zgłaszało zmiany i ruch w zasięgu kamer. Ostatni test polegał na wyczuciu magii. Przyłożył dłoń do ekranu i zamknął oczy. Po kilkunastu sekundach moneta zostawiona na górze wydała z siebie cichy syk, następnie błysnęła iskrami i spadła na dywan.

 

Frank wyczuł to tak jak przewidział. Impuls pojawił się na ekranie jednostki głównej, dzięki czemu poczuł magię tak jakby stał na piętrze, obok pozostawionej monety. Był zadowolony z uzyskanego rezultatu. Teraz pozostawało jedynie czekać.

 

Krótko po dziewiątej wieczorem staruszka poszła spać do swej sypialni. W tym samym czasie Frank napił się kawy, zasiadł w fotelu i co chwilę obserwował ekran jednostki, na której absolutnie nic się nie działo.

 

Pierwszy alarm pojawił się dopiero po 11 wieczorem. Drobne falowanie pomiędzy sypialną starszej pani, a łazienką. Nie było to jednak nic, co pomogłoby Frankowi znaleźć serce poltergeista. Największe obawy Franka leżały w tym, czy poltergeist dzisiejszej nocy w ogóle się pojawi.

 

Około północy ekran zamontowany przy łazience zarejestrował coś, co zdecydowanie było poltergeistem. Cienista postać obudziła kamery i magiczne czujniki. Ekran jednostki zajaśniał i zabuczał, ale Frank i bez tego wyczuł, co się dzieje.

 

Moc poltergeista była niezwykle silna. Miał wrażenie, że znajduje się zaraz przy ekspresji mocy, tymczasem tablet wyrażanie wskazywał na aktywność na piętrze. Frank wyjął kilka monet i powtykał je sobie między palce lewej dłoni. Krótkie zaklęcie sprawiło, iż jednostka centralna unosiła się w powietrzu, dwa może trzy centymetry pod prawą dłonią.

 

Dolna cześć domu była dobrze oświetlona tymczasem góra tonęła w mroku. Frank powili zaczął wchodzić na górę. Każdy stopień zagłębiał go w coraz ciemniejszy korytarz. Otaczała go cisza i zapach starych mebli. Jedynym źródłem światła był unoszący się w powietrzu pad, sygnalizujący, iż zbliżają się do aktywności magicznej.

 

Nagle wszystko ucichło. Jednostka centralna przestawała wysyłać informacje, a Frank przestał wyczuwać cokolwiek. Stał tak w ciszy i skupieniu, gdy nagle impulsy zaczęły docierać z parteru. Odwrócił się z zaczął schodzić na dół. Gdy znalazł się w połowie schodów impulsy znów ucichły, by po chwili pojawić się przy łazience na górze.

 

Sytuacja powtórzyła się jeszcze dwukrotnie, przez co poruszający się tam i z powrotem Frank zdał sobie sprawę, iż poltergeist się nim bawi lub robi mu zwyczajnie na złość. Nie było to jednak możliwe, gdyż te formy duchowe nią mają pamięci, ani rozumu. Nie można z nimi rozmawiać, spierać się czy dyskutować. One po prostu trwają przy jakiś miejscach, przedmiotach, tłuką się i dają się widzieć jako odgłosy i kształty ludzkich postaci.

 

Raz jeszcze, tym razem znacznie wolniej, wszedł na górę. Jego zmysł tak samo jak odpowiednio przygotowane ekrany informowały jasno i przejrzyście o obecności poltergeista w pobliżu drzwi do łazienki. Jak tylko zbliżał się do końca schodów zjawisko zanikało, by pojawić się na dole w okolicach komody. Frank zaczął schodzić, ale zanim zszedł na podłogę parteru wszystko wskazywało na pierwsze piętro.

 

Wydało mu się to niezwykle dziwne. Nigdy nie słyszał, ani tym bardziej nie spotkał się z rozumnym poltergeistem, który na dodatek był w stanie robić uniki. Jedyne, co przyszło mu do głowy to możliwość, iż duch jest w stanie odczytać z jego własnego poziomu emocji intencje i zamiary. Choć wydało mu się to mało prawdopodobne, postanowił pójść tym tropem.

 

Zaklęcia osłaniające własną aurę i fale mózgowe nie należały do łatwych ani przyjemnych. Zostawił w dłoni jedna monetę i szepnął.

 

– Medycyrus…

 

Następnie z całą siłą rzucił monetę w podłogę. Nie rozległ się dźwięk uderzenia o drewno, bo moneta zatrzymała się milimetry od podłogi, by rozsypać się tam na drobiny pyłu znacznie mniejszego niż ziaren maku. Pył zaklęcia rozszedł się gwiaździście w każdym kierunku i lekko zajaśniał zieloną poświatą.

 

Frank usiadł na nogach wewnątrz gwiazdy i głęboko odetchnął. Otoczyła go zupełna cisza a wszystkie barwy dochodzące z zewnątrz rozmyły się i straciły na sile. Ogarnęło go dobrze znane uczucie chwilowej izolacji.

 

Inicjowanie zaklęć dzięki Medycyrusowi znacznie zwiększało siłę ich działania jednocześnie bardziej obciążając siły maga. Jego nauczyciel porównał to do wnoszenia na rusztowanie cegły, możesz nosić po dwie przez cały dzień lub brać po sześć, ziać z wysiłku i wrócić do domu wcześniej. Frank niemal dosłownie chciał wrócić do domu wcześniej.

 

Najpierw wzmocnił ochronę ciała, potem obłożył swoją głowę zaklęciami ograniczającymi możliwość wyjścia na zewnątrz jakichkolwiek fal mózgowych.

 

– Claudorosense – wyszeptał i mocno zacisnął powieki.

 

Było to skomplikowane zaklęcie wymagające sporego skupienia, dlatego Medycyrus okazał się bardzo pomocny. Zaklęcie Claudorosense było niezwykle pomocne w odszukiwaniu magicznych miejsc, przedmiotów jak również bytów z granicy naszego świata i świata duchowego. Było idealne do odnalezienie i zniszczenia serca poltergeista. Sprawiało, że na kilka do kilkunastu minut praktycznie traciło się słuch, węch, smak, dotyk i co gorsza wzrok. Zaklęcia ochronne miały uchronić go przed skutkami upadku, potknięcia się lub działania poltergeista. Ostatnie zaklęcie miało wytworzyć przed Frankiem strefę widzialną, a przynajmniej odczuwalną do tego stopnia, iż pozwalała mu na poruszanie się w nie do końca znanych pomieszczeniach.

 

Frank wyszedł z gwiazdy, która po chwili przestała istnieć. Był całkowicie ślepy, więc wyświetlacz tabletu był bezużyteczny. Samo urządzenie dalej przekazywało magiczne impulsy z ekranów rozmieszczonych w całym domu. Nie mógł ich widzieć, ale był w stanie je wyczuć. W momencie gdy dłoń Franka dotknęła ekranu do jego umysłu dotarł pełen zastaw informacji.

 

Palec ułożony na ekranie jednostki sterującej nakreślił skomplikowany egipski run. Każdy z ekranów porozklejanych po domu wyświetlił to samo zaklęcie, rozświetlając mieszkanie. W umyśle Franka powstał trójwymiarowy obraz całego domu.

 

Przestał być ślepy, jednak nie wiedział na jak długo. Zaklęcia się wypalały a on sam nie mógł ciągnąć ich w nieskończoność. Rozejrzał się swym wewnętrznym zmysłem. Praktycznie wszędzie były obecne ślady ducha. Wyglądało to jakby meble, sprzęty, drzwi i poręcze parowały lekko niebieskim dymem, który po chwili rozpływał się w nicość.

 

Na szafce była szkatułka, w której było kilka monet. Świeciły one na jasnoniebiesko i jasnozielono. Zauważył też jakieś ubrania i biżuterię o skromnej jednak magicznej aurze. Było też kilka innych minimalnych źródeł, które postanowił zignorować. Wprowadził się w ten stan by znaleźć poltergeista nie zaś poszukiwać monet i miernych artefaktów.

 

Ruszył w kierunku schodów. Przy prawej ręce wciąż unosił się tablet, a w lewej trzymał trzy monety. Szedł z zamkniętymi oczami i jakby ktoś patrzył na to z boku pomyślałby, że ma do czynienia z lunatykiem trzymającym jedną dłoń na tablecie wzdłuż ciała, druga zaś wyciągniętą przed siebie.

 

Wchodził po schodach. Było to bardzo nienaturalne, bo nie słyszał nawet jednego szmeru, a dobrze pamiętał, że schody skrzypiały niemal na każdym stopniu. Wszedł na korytarz na piętrze, tam śladów poltergeista było równie dużo. Zbliżył się do łazienki, ale nie znalazł tam niczego, co można by uznać za serce ducha. Szukał dalej, gdy nagle zobaczył, a właściwie poczuł niechcianego lokatora.

 

Przybrał ludzki kształt i chodził na parterze pomiędzy komodą a oknem, jakby wypatrywał czyjegoś powrotu. Frank narysował na tablecie kolejne runy i cicho szepnął zaklęcie.

 

Każdy z ekranów wyświetlił znak, z którego zaczęły sączyć się iskry. Nie wypalały się jednak ani nie opadały na podłogę, ale zaczęły unosić się w powietrzu i niczym świetliki zaczęły krążyć w poszukiwaniu pożywienia. Pokarmem tych małych światełek było wszystko z pogranicza świata duszy i ludzi. Wkrótce odnalazły poltergeista i oblepiły go tak, iż można było zobaczyć jak bardzo nieregularne kształty ma ten rodzaj ducha.

 

Postać ludzka falowała jakby wewnątrz niej bulgotał kocioł, co chwila wypluwając pianę i bańki. Poruszał się płynnie i jednostajnie niczym chmura pchana delikatnym wiatrem. Dziwne jedynie było to, iż Frank wyczuł pulsowanie podobne do bijącego, żywego serca.

 

Frank czekał. Wiedział, że poltergeist nie jest w stanie go wyczuć a bał się, że zniknie, by pojawić się w innej części domu. Opłaciło się. Po chwili duch zaczął przemieszczać się po schodach prosto w jego kierunku. Uniósł dłoń z monetami, jednak nie po to by w jakikolwiek sposób skrzywdzić ducha, ale by wzmocnić jego aurę i dowiedzieć się, jakie emocje nim rządzą.

 

Nakreślił runę i ścisnął monetę.

 

– Trzeba było jechać wolniej… pięć minut później niczego by nie zmieniło… mama tam czeka… obiad… bylibyśmy… Boże…

 

Odgłosy, jakie pojawiły się w jego głowie z pewnością pochodziły od poltergeista. Były jednak znacznie mocniejsze i jakby bardziej żywe. Każde słowo napełnione było niezwykłą pasją i życiem, jakiego Frank nigdy wcześniej nie doświadczył.

 

Duch przeniknął przez drzwi sypialni i zbił się w pulsujący kształt wielkości pięści. Bez wątpienia było to serce poltergeista. Teraz jedynie trzeba wejść do sypialni i zniszczyć ten przedmiot.

 

Nie chciał budzić staruszki, dlatego najciszej jak potrafił otworzył drzwi i wszedł do środka. Kula była nieco ponad dwa metry od niego i najwidoczniej leżała na jakiejś płaskiej powierzchni. Już miał nakreślić runę i zniszczyć serce, gdy kula nagle przesunęła się i znów zamarła w bezruchu.

 

Szybko zdjął z siebie zaklęcia, otworzył oczy i spojrzał w dół. Wyjście z nagłej ciszy i zupełnych ciemności było szokiem, na który był przygotowany, jednak nie był na to, co ukazało się jego źrenicom.

 

Stał nad łóżkiem, na którym spała staruszka. Miała spokojną twarz, a piersi regularnie podnosiły się w spokojnym, sennym oddechu. Zrozumiał gdzie zamieszkał poltergeist. Sercem ducha było prawdziwe, żywe i wciąż bijące serce staruszki. Zrozumiał wszechobecne ślady i niezwykłą siłę poltergeista. Nie było jednak sposobu, by go unieszkodliwić nie krzywdząc również śpiącej kobiety.

 

Wyszedł z sypialni i wrócił na dół. Siadł na fotelu i zaczął rozmyślać. Prawdę powiedział jeden z jego nauczycieli.

 

– „Jesteśmy dopiero na początku magicznej drogi. Przed nami rzeczy, o jakich się nie śniło filozofom i magom” – zabrzmiało mu z przekąsem pod czaszką.

 

Siedział tak prawie do rana zastanawiając się, co ma zrobić i powiedzieć starszej pani. Dokonał niebywałego odkrycia, które z pewnością zainteresowałoby setki, jeśli nie tysiące magów z całego świata. Nie mógł zgładzić poltergeista, bo to zwyczajnie zabiłoby kobietę. Powiedzieć jej prawdę… nie miał pojęcia jak mogłaby na to zareagować. Nie mógł znaleźć rozwiązania. Dopiero promienie wschodzącego słońca podpowiedziały mu drogę, jaką powinien postąpić.

 

– Dzień dobry – przywitała go starsza pani, schodząc po schodach.

 

Miała na sobie długi jasnoróżowy szlafrok i granatowe bambosze. Wyglądała na wyspaną i wypoczętą.

 

– Czy pił pan już kawę? – zapytała zanim Frank zdążył ją przywitać.

 

– Nie, jeszcze nie…

 

Staruszka postąpiła do części kuchennej i po chwili wróciła z dwoma kubkami. W tym samym czasie Frank używając prostych zaklęć zauważył dużą bliznę na klatce piersiowej staruszki. Wszystko zaczynało być coraz bardziej jasne.

 

– Przepraszam, że pytam, ale ta blizna na pani piersi…

 

– Zauważył pan – staruszka poczuła się trochę skrępowana. Zacisnęła mocnej poły szlafroka – to pamiątka po mojej wrodzonej wadzie.

 

– Prawie dwadzieścia lat temu moje serce nie chciało dłużej dla mnie bić. – starała się z tego żartować, ale widać było, że pomimo lat wciąż ją to bolało – Podłączona do jakiejś aparatury czekałam na nowe. Klonowanie było wówczas w powijakach podobnie jak magia. Przyszedł do mnie lekarz i powiedział, że mają serce i że muszą już zaczynać.

 

Staruszka upiła spory łyk kawy.

 

– Jak się obudziłam dowiedziałam się, że dostałam serce jakiejś ofiary wypadku drogowego, jakaś kobieta za szybko jechała… Pan pewnie nie pamięta, ale kiedyś sami prowadziliśmy swoje samochody, nie było tych komputerów i automatów.

 

Frank wiedział, co staruszka ma na myśli. Jak był dwunastoletnim dzieckiem uruchomiono Światowy System Nadzoru Drogowego. Można było prowadzić swój samochód, ale w momencie przekroczenia przepisów bądź stwarzania zagrożenia, komputer przejmował kontrolę i hamował rajdowe zapędy właściciela pojazdu.

 

– Rozumiem, nie chciałem pani urazić – tłumaczył się Frank.

 

Momentalnie zrozumiał sytuację. Ofiara wypadku w momencie śmierci emanowała niezwykle silnymi emocjami i niezwykłym stało się to, iż musiała umrzeć sporo później niż jej własne serce. Organ będący martwy przejął emocje zapewne dlatego, iż kobieta bardzo chciała, aby ono dalej biło. Chęć życia w momencie śmierci jest przepotężna. W tym przypadku wystarczyła, by stworzyć tak silnego poltergeista.

 

– Ale czy zaradził pan coś na te cienie i to tłuczenie? – zapytała.

 

– Czy jest pani wierząca?

 

– Tak.

 

– Zatem jest lekarstwo – zaczął Frank, następnie wstał i zaczął chodzić po mieszkaniu – Poltergeist znalazł sobie nietypowe mieszkanie. Zazwyczaj serce tego ducha jest w jednym niewielkim przedmiocie, jednak u pani jest inaczej. Jest w pani, a dokładnie mówiąc w pani przeszczepionym sercu.

 

Staruszka wyraźnie zbladła.

 

– Proszę się jednak nie obawiać, ma pani nad nim całkowitą władzę.

 

– Jak to… mam władzę?

 

– Poltergeist jest odbiciem emocji, które zagnieździły się w pani. Podejrzewam, że należały do dawcy… kobiety, która w momencie śmierci na martwe już serce przeniosła wszystkie swoje emocje i uczucia. Jechała prawdopodobnie na obiad ze swoją matką… zginęła, nie dojechała. Z pewnością była wierząca, wyczułem dużą dawkę emocji przy słowie Bóg, pewne jest też to, że bardzo żałowała swojego postępowania. Dlatego żal… dlatego powstały tak silne emocje i dlatego powstał poltergeist …

 

Staruszka zamyśliła się. Widać było, że mocno się nad czymś zastanawia.

 

– Gdy robili mi operację – zaczęła cicho, jakby zdradzała najskrytszy sekret – śniła mi się kobieta. Mówiła, że udało się, że żyje, że będzie jeszcze długo żyć. Jak się obudziłam byłam pewna, że to ta kobieta z tego wypadku… Ona wciąż mówiła, że żyje i że będzie długo żyć…

 

– Tak, jej serce przeżyło i żyje dalej w pani.

 

Frank nie wiedział, co może więcej powiedzieć.

 

– Co mam robić? – zapytała w końcu kobieta mając łzy w oczach.

 

– Będzie musiała pani nauczyć się z nim żyć… – stwierdził smutno Frank – Za każdym razem, gdy zobaczy pani zjawę lub usłyszy coś niepokojącego proszę powiedzieć głośno i wyraźnie. „Szczęśliwej podróży, nie spiesz się i niech cię Bóg prowadzi” potem proszę na głos odmówić modlitwę. Ważne, by mówić ją na głos wówczas poltergeist na pewno zniknie.

 

Frank nie był tego pewien, ale miał wszelkie przesłanki by w to wierzyć. Nie widział innego sposobu pomocy starszej pani.

 

Po kilkunastu minutach zebrał porozwieszane ekrany, kilka zużytych monet i zaczął wychodzić.

 

– Jeszcze jedno, proszę nikomu o tym nie mówić. Jest wiele osób, które bardzo chciałyby zbadać tak nietypowy przypadek poltergeista. Zaliczkę zwrócę jeszcze dziś…

 

– Nie ma takiej potrzeby. Na imię mam Marta. Proszę mnie jeszcze kiedyś odwiedzić, nie wiadomo jak długo ten poltergeist będzie chciał dla mnie bić.

 

Staruszka złapała się za pierś, a Frank po raz pierwszy od przekazania smutnej wiadomości zobaczył cień uśmiechu na jej pooranej zmarszczkami twarzy.

 

– Frank – odpowiedział na odchodne.

 

Słońce na zewnątrz świeciło coraz mocniej. Nadchodził kolejny słoneczny, piękny dzień. Wsiadł do samochodu i zaczął cofać. Staruszka stała w oknie i machała mu. Frank nie wiedział, czy kiedykolwiek będzie miał okazję ją odwiedzić, ale był pewien, że nigdy jej nie zapomni. Podobnie jak anonimowej dawczyni serca.

 

Jej ostatnie życzenie się spełniło. Serce żyło wiele lat po jej śmierci w ciele innej kobiety.

 

Wyjechał na główną drogę i postanowił samodzielnie poprowadzić samochód całą drogę do domu. Był piękny wiosenny dzień.