ŁOWCY POTWORÓW - Potwór Jimmyego

Gregory nie zdjął garnituru, siedział zmęczony w fotelu i nasłuchiwał narastającego dudnienia ze strony salonu. Zgasił papierosa w zdobionej popielniczce, a do pokoju wbiegł jego synek z płaczem.

– Synu, uspokój się. – powiedział stanowczo ojciec. Nie tolerował bezsensownego mazgajenia się, niekonstruktywnego, nieprzemyślanego zachowania.

– Tato… ale… – Timmy miał na sobie czarny pulower, z wyszytymi inicjałami T.R. Czarne oczy na czerwonej od płaczu buźce prosiły o jak najszybszą interwencję.

– Timmy… Gdybyś był porwany… przypuśćmy… dla dobra naszej konwersacji… Znalazłbyś się w niebezpiecznej,

stresującej sytuacji, czy rozwiązałbyś ją kierując się postawą, którą teraz reprezentujesz?

– Ale… – siedmioletni chłopak popatrzył na ojca, który był ścianą odbijającą słowa. Policzył w głowie do dziesięciu, jak kiedyś mu przykazano i uspokoił się.

– Teraz słucham.

– Jimmy powiedział, że mnie zabije… i powiedział, że mówi serio.

Gregory podniósł krzaczaste brwi, doceniał konkurencje wśród synów, ale agresje i głupie groźby traktował jak wychowawczą porażkę.

– Timmy, naprawdę ciężko mi w to uwierzyć synu.

– Naprawdę… mówię prawdę.

– W takim razie zawołaj Jimmyego.

Dzieciak prysnął, w mgnieniu oka wybiegł po schodach by po chwili przyprowadzić swojego rok starszego brata, który

wyglądał prawie jak on, był nawet ubrany w identyczny sweter. Różnice stanowiły tylko wyszyte inicjały.

– Jimmy… czy to prawda co powiedział Timmy?

– A co powiedział?

– Nieodpowiednie zachowanie wobec brata, może w przyszłości sprowadzić cię na złą drogę. Jesteś młody i nie jesteś w stanie zobaczyć końca ciągu przyczynowo-skutkowego, który właśnie zacząłeś, równie dobrze może on zakończyć się więzieniem, kto wie.

Jimmy wypuścił nerwowo powietrze ze swojego małego nosa, już wiedział co powiedział Timmy, wiedział, że jego mordercze plany wyszły na jaw.

– Tato…

– Tak?

– Powiedziałem, że zabije Timmyego.

– Dlaczego to zrobiłeś?

– Bo tak kazał mi potwór.

– Potwór?

– Tak.

– Potwór?

– Potwór.

Gregory nie wierzył własnym uszom.

– Potwór?

– Miał rogi, wielkie kły, był owłosiony… cały czarny i strasznie się ślinił.

– Dotykał cię gdzieś?

– Nie, kazał mi tylko zabić Timmyego.

Timmy postawił krok do tyłu, w stronę kaflowego pieca, licząc, że ciepło zapewni mu bezpieczeństwo.

– Wiesz, że będę wiedział kiedy kłamiesz.

– Nie kłamie, mówię serio.

– Nie używaj tego słowa. Kiedy mam czerwone i zatrzymuje się obok przystanku w drodze do pracy, zdarza się, że mam otwarte okno. Stoją tam studenciaki, kolesie… nadużywają słowa „serio". „Bla, bla, bla. Serio? Serio?"

Palą papierosy i nic w życiu nie osiągną. Nie mów „serio", bo to głupie słowo.

– Dobrze tato.

– Wróćmy do potwora. Możesz coś więcej o nim powiedzieć?

Kiedy do ciebie przyszedł?

– Czasami chowa się w garażu, a czasami w starej budzie Rexa. Mówi jakby dwoma głosami, jeden jest bardzo niski,

a drugi wysoki.

– Co dokładnie mówił?

– Żebym zabił brata to da mi kasę i, że załatwi mi panienkę

do zabawy? Co to jest panienka do zabawy?

– Nie interesuj się, albo nie… Interesuj się, ale jeszcze

nie teraz. Coś jeszcze mówił?

– Nanananana! – Timmy nie wytrzymał napięcia, zatkał uszy i zaczął krzyczeć. Nie wypuszczany nigdy stres i rygor, utworzył u dzieci zdeformowane reakcje. Gregory uniósł się, chwycił Timmyego za rękę i strzelił go jednym machnięciem w tył głowy, tak że pięknie ułożone włoski chłopaka znalazły się na jego twarzy.

– Nie rób tak. – wycedził przez zaciśnięte zęby Gregory.

– Nie jesteś upośledzony, więc nie zachowuj się tak.

Gregory strzepnął nieistniejący brud z kolana i udał się do salonu w celu wykonania telefonu.

– Halo?

Jimmy i Timmy wychylili się zza rogu podsłuchując każde

słówko.

– Mhm… mhm… za ile można się go spodziewać? Mhm…

mhm… dobrze dziękuje.

Świadomość, że po domu kręci się bezmyślna bestia wygadująca bzdury napawała Gregorego niepokojem. Wiedział, że istnieją te cwane potwory, agresywne, zabójcze, oraz pokręcone jak diabli,

ale liczył, że nigdy nie spotka ich za życia.

– Musimy poczekać. – powiedział spokojnie ojciec, jego oczy błyszczały jak czarne perły, a pod jego czaszką zagościł

strach, wiedział, że jego syn nie kłamał.

 

Następnego ranka mieszkańców domu rozbudził dzwonek do drzwi. Ding, dong.. uniosło się echem do łazienki, gdzie

Gregory w czarnym szlafroku ze złotymi inicjałami G.R. mył zęby.

– Czyżby już przyjechał? – Gregory porannym, rześkim krokiem zszedł ze schodów, minął się z ospałym białym kotem

Dickiem i otworzył drzwi.

– Witam pana! – za drzwiami stała niska kobietka, ubrana w urzędniczy garnitur. Na twarzy nosiła serdeczny uśmiech i co najmniej dwójkę dorosłych dzieci.

– Zapraszam do środka. Przepraszam, że jestem w szlafroku. Nie zdążyłem się przebrać.

– Nie szkodzi. Proszę się nie krępować. Mam na imię Paula. – Pani Paula zmrużyła oczy, mocno uścisnęła dłoń Gregorego i położyła na ziemi swoją czarną walizkę.

– Napije się pani czegoś?

– Przykro mi, ale wolałabym przejść do rzeczy, mam jeszcze sporo domów do odwiedzenia.

Jej ciepły, ale scharatany głos miał skłonność do zmienienia tempa zdania. Niektóre słowa lubiła rozciągać, tak jakby

mówiła do dziecka.

– To pani zabija potwory?

– Ohohoho nieeee… – Pani Paula roześmiała się. Słyszała ten żart tysiące razy, rozbawiła się z przyzwyczajenia.

– To zwykle mężczyźni zabijają potwory, to naprawdę nie jest praca dla kobiet, choć przyznam… mamy tą biedną Judith, która świetnie radzi sobie ze ściekowymi potworami. Mówi, że się świetnie bawi, No! aleee… taka piękna, zdrowa dziewczyna, moim skromnym zdaniem, nie powinna ganiać po

ściekach. Powinna szukać kawalera, a w ściekach go na pewno nie znajdzie.

Pani Paula lubiła sama sobie przytakiwać, przysuwała lekko głowę do tyłu robiąc w ten sposób podwójny podbródek, do tego kiwała leciutko głową uśmiechając się.

– Mógłby mi go pan opisać?

– Kogo?

– No potwora! – urzędniczka wyciągnęła spod szarej marynareczki skórzaną książeczkę z napisem „Bestiariusz".

– Yyy… – szybka zmiana wytrąciła Gregorego z równowagi.

– Jaki miał kolor skóry?

– Jimmy powiedział, że czarny. Czarne futro.

– Jimmy?

– To mój syn.

– Ile ma lat?

– Osiem.

– Eh… naprawdę smutne, że przychodzą jeszcze do dzieci. Miał rogi?

– Tak.

– Hmmm… – Pani Paula przewracała szybciutko kartki, z rysunkami potworów, wyglądały jak z podręcznika do biologii.

– Niedobrze, że miał rogi?

– Rogi nie rogi… to tylko potwór. Nie dramatyzujmy. Chodził na czterech łapach czy na dwóch?

– Nie wiem tego syn mi nie powiedział… ale pewnie na

dwóch skoro potrafił mówić.

– Mówił?

– Tak.

– Co takiego mówił?

Gregory złapał się za szyje, przypomniała mu się historyjka, którą usłyszał w telewizji śniadaniowej. Psycholog mówił, że gdy Potwór namawia do czegoś dzieci to najprawdopodobniej jest to ich spotęgowane, ukryte pragnienie.

– Mówił, że jeśli zabije swojego brata to załatwi mu

prostytutkę.

– Dokładnie tak powiedział „prostytutka"?

– Yyy… chyba powiedział „panienka do zabawy".

– No proszę, zwykle przekupują cukierkami, ciekawe jak na to wpadł…

Pani Paula przeleciała wszystkie kartki do końca, zamknęła książeczkę i włożyła za marynareczkę.

– I co?

– Spokojnie. – urzędniczka zrobiła parę kroków w stronę stolika, otworzyła walizeczkę i wyciągnęła z niej laptopa.

– W tym wypadku będę musiała skorzystać z bazy danych z mojego laptopa. Osobiście nie lubię tego robić, udowadnia to tylko jak człowiek potrafi być uzależniony od maszyny. Interesujące…

Na ekranie zamigał komunikat „BRAK POTWORA".

– Obawiam się, że potwór, którego opisał pana syn nie znajduje się w naszej bazie danych. Proszę się nie

denerwować, to nic poważnego, takie rzeczy się zdarzają.

– Jakie rzeczy?

– Czy mogę skorzystać z telefonu?

– Oczywiście.

– Mam jeszcze tylko jedno pytanie, z całym szacunkiem, nie chciałabym pana urazić, ale czy w opowieści pana syna nie wyczuł pan fałszu?

– Nie wydaje mi się, zawsze wiedziałem kiedy kłamie.

– Tak tylko zapytałam…

Pani Paula wybrała numer, wciskając bardzo mocno przyciski, była z tego pokolenia gdzie wszystko było twarde i wytrzymałe.

– Danny? Cześć Danny tu Paula. Jak tam córka? Wyzdrowiała? Wypisali już ją ze szpitala? Mhm. Bardzo się cieszę…

No… wiem, wiem… Posłuchaj Danny mam do ciebie jedno pytanie… mhm… Jestem właśnie na Eastclock Road w 

sprawie dziecięcego potwora… Mhm… Co? Czarny, mówi i ma rogi. Mówił dziecku by zabił brata… Mhm… Nie,

nie… miał futro… Tak… Tak… Mhm… Tak myślałam, dzięki Danny, pozdrów Sare. Do zobaczenia o 16.00 w 

firmie. Pa.

Pani Paula powoli odłożyła telefon, lekko westchnęła, przygotowywała się do wypowiedzenia smutnej lub trudnej do

przekazania wiadomości.

– Panie Gregory, obawiam się, że potwór, o którym mówił pana syn nie istnieje.

– Jak to nie istnieje?

– Czarne potwory z rogami, jeśli już… to jest mało prawdopodobne, ale jeśli już… przyjdą do dziecka to

pożerają je na miejscu, zwykle nie są zbyt rozmowne. Tak jak w palecie barw, czarny jest najmroczniejszy i zwykle

najniebezpieczniejszy, one rzadko kiedy interesują się dziećmi. Jeśliby nie miałby rogów… wtedy może, inna

sprawa… proszę się dopytać o to syna. Obawiam się, że pana syn mógł obejrzeć jedną z naszych reklam i zmyślił

historyjkę by po prostu zwrócić na siebie uwagę. To często się zdarza w naszej branży.

– Rozumiem.

– Absolutnie proszę się nie przejmować, osobiście wychowałam dwójkę dzieci i wiem do czego te wariaty są

zdolne… potem z tego wyrastają. Proszę się nie przejmować.

Urzędniczka zrobiła kilka kroków w stronę drzwi, spojrzała na przybitego Gregorego, widziała wiele takich reakcji.

– Głowa do góry panie Gregory, ja muszę już niestety lecieć. Obowiązki wzywają, mam jeszcze pięć domów do

objeżdżenia.

Gregory otrząsnął się w ostatniej chwili.

– Ile płace?

– Nie, nie, nie. Tylko po trzech niepotrzebnych zgłoszeniach nasza firma wystawia rachunek za koszty

transportu. Życzę miłego dnia.

 

Gregory w szlafroku usiadł w fotelu. Po długich godzinach do pokoju wbiegł Jimmy z nieściągniętym jeszcze tornistrem.

– Tato! Wróciłem!

– Synu… Czy ten potwór, o którym mówiłeś miał rogi?

– Yyy… Tak… dlaczego pytasz? Wielkie rooogiii!

– Eh… – Gregory, który zwykle potrafił odczytać z twarzy swojego syna kłamstwo, dzisiaj zobaczył, że ten mały brzdąc potrafi go już oszukać.

– Idź do swojego pokoju. – Gregory nalał sobie whisky i może i idiotycznie, ale zaczął się zastanawiać czy nie wychował przypadkiem zwykłego kłamczucha… a może jego syn jest tak wyjątkowy, że odnalazł unikatowego potwora? Po paru głębszych doszedł do wniosku, że jego dziecko jest geniuszem, a firma „Zabójcy Potworów" to złodzieje i oszuści.

 

KONIEC