Prolog: Zmiana Burmistrza

Prolog: Zmiana Burmistrza

 

Ostrin szykował się do wyjścia z ratusza. Tak ciężkiego dnia dawno już nie miał-tony listów od Króla, który zapowiadał burmistrzowi przyjazd jego delegacji. Nie wyjaśnił kim będą ci ludzie, lecz Ostrin spodziewał się, że będą to dyplomaci, który będą przekonywać go by zaniechał walk na południu regionu, w okolicy miasta Shill. W ostateczności mogli to być ludzie, którzy chcieliby kupić od Oracu drewno po ich śmiesznie niskich cenach. Tak czy inaczej Ostrin zamierzał odmówić. Południe regionu było dla niego zbyt ważne. Tereny te niegdyś były większe i sięgały aż do złóż złota i brązu. Lecz gdy był zajęty ratowaniem kraju przed najazdem ze strony Królestwa Faskii poprzedni burmistrz stracił te tereny na rzecz Kennanu i Vedii. Drewna także nie zamierzał łatwo oddawać. Był to ich jedyny środek utrzymania i nie mógł go rozrzucać na lewo i prawo.

 

Kimkolwiek byli ci ludzie mieli przyjechać tego dnia. Na wypadek gdyby przybyli już po jego wyjściu posłał po swojego siostrzeńca – Algge, żeby ten czekał w ratuszu i zaprowadził gości do pałacu gdzie mogliby porozmawiać z Ostrinem.

 

Ale gdy już miał zabrać teczkę i wyjść usłyszał poruszenie za drzwiami wejściowymi do ratusza. Drzwi otworzyły się i Ostrin zobaczył w nich pięciu uzbrojonych i groźnie wyglądających mężczyzn.

 

-Faskianie – pomyślał-Co oni tu robią?

 

Lecz wtedy rozpoznał jednego z nich – Sherena – dowódcę armii, którą Ostrin rozbił pod Oracius. Tamtego dnia Sheren obiecał, że spotkają się tak szybko jak będzie to możliwe. Dotrzymał słowa.

 

-Witaj przyjacielu-odezwał się Sheren z nutką ironii w głosie-Ileż to czasu już minęło? 30 lat? Może nawet 40?

 

-Może i jestem stary-odparł Ostrin-ale takie rzeczy jeszcze pamiętam. Juto będzie 19 rocznica.

 

-Dla mnie to trwało znacznie dłużej. Ale musisz wiedzieć, że dotrzymałem słowa. Przybyłem do Oracu przy pierwszej okazji.

 

-Nie powiem, że cieszę się z twojego przybycia-rzekł Ostrin-ale może wyjaśnisz mi kilka szczegółów. Choćby… Z czyjego polecenia działasz?

 

-Króla naturalnie – odpowiedział.

 

-Jasne, że Króla… Ale czyjego?

 

-Prawdę mówiąc…-zaczął Sheren-To obu-naszego i twojego. Mam tu list od Alhhera IX. Chcesz poczytać? – zaproponował.

 

Nie czytam większości listów od Króla. Dlaczego dla tego miałbym zrobić wyjątek?

 

Sheren nie odpowiedział. Odesłał swoich ludzi by mogli odpocząć i ponownie zaczął.

 

-Skoro nie chcesz czytać listu-streszczę Ci go. Król nakazuje Ci abdykować ze stanowiska burmistrza Oracu i wyjechać z kraju w terminie do tygodnia. Ponadto prosi…

 

-Ha, prosi-wtrącił drwiąco Ostrin

 

-Chciałem to ładnie ująć-wyjaśnił Sheren-Prosi by połowa waszego drewna została przekazana Kennanowi. Przy czym jak słusznie zauważyłeś, jest to rozkaz.

 

-Jeszcze czegoś nie rozumiem. Kto miałby zostać burmistrzem? – zapytał, choć domyślał się odpowiedzi.

 

-Ja – odparł krótko Sheren.

 

-Ale co to wszystko miałoby na celu? – dopytywał się Ostrin.

 

-Pozwolisz, że nie odpowiem ci na to pytanie. Poza tym myślę że już wszystko sobie wyjaśniliśmy. Pozwoliłem także by zmienić trochę plan Króla i nie wyganiać cię. Oficjalna wersja będzie mówić, że zaatakowałeś moich ludzi, a oni cię zabili. Kapitanie Harset! Bierzcie go.

 

Czwórka ludzi rzuciła się na Ostrina, który czekał już z mieczem – Sodalithem – w dłoni. Pierwszemu Faskianinowi odciął rękę po tym ja ten nieudolnie zamachnął się bronią. Drugiego rozbroił i pozbawił głowy. Pozostała dwójka ruszyła razem. Ostrin po chwili przebił jednemu kark, lecz nie zdążył się zasłonić przed ciosem Harseta w brzuch. Padł na ziemię, a Sheren i kapitan zaczęli zmierzać do wyjścia.

 

-Żegnaj przyjacielu – rzucił Sheren na pożegnanie – umieraj w spokoju.

 

I obaj zniknęli za drzwiami.

 

Ostrin czuł pulsujący ból w całym ciele. Był prawie pewny, że umrze bez spisania testamentu, ale nagle przypomniał sobie o czymś. Algge… Czy on musiał się akurat dzisiaj spóźnić?

 

Lecz wtedy drzwi się otwarły i stanął w nich młody, wysoki, choć mocno zbudowany chłopak. Światło wieczornego słońca odbijało się od jego zmierzwionych, kruczoczarnych włosów, które kontrastowały z bladą cerą. Słońce podkreślało również jego długą bliznę pod nosem.

 

-Dziadku – odezwał się niskim głosem Algge – co tu się stało?

 

-Może później będzie czas na wyjaśnienia. Przynieś kawałek papieru i pióro. Pomożesz mi spisać testament.

 

Podczas gdy chłopak szukał potrzebnych rzeczy, Ostrin zastanawiał się jak bardzo może go wtajemniczyć. W końcu był jeszcze młody i nie musiał się przejmować tym wszystkim… Lecz duma zwyciężyła. Został wskazany przez Gwardiana jaki pierwszy. Musi trochę wiedzieć.

 

-Mam – Algge przerwał rozmyślania Ostrina – Co mam teraz pisać?

 

-„Ja, Ostrin Borneo, Pierwszy Tego Imienia, burmistrz Oracius, zarządca krainy Orac…” Wpisz te wszystkie cholerne tytuły… – niecierpliwił się Ostrin. – „…na swojego spadkobiercę wyznaczam mojego syna – Febita, który ma dostać mieszkanie w Pałacach i wszystkie ziemie należące do mnie, oraz mego wnuka – Algge, który otrzyma mój miecz – Sodalith, oraz skrytkę w banku miejskim.”

 

-Dziadku – przerwał niepewnie Algge – Jesteś pewien, że mi się to wszystko należy?

 

– Oczywiście, że tak – odparł Ostrin – I nawet nie mów, że tak nie jest, bo mogę ci to wszystko odebrać.

 

Po tych słowach Algge uciszył się.

 

-Teraz słuchaj mnie uważnie – rzekł Ostrin i opowiedział mu wszystko, co się wydarzyło – Część ludzi w mieście na pewno się zbuntuje. Proponował bym zająć Stare Koszary, Zbrojownię i Tartak. Przydało by się także…

 

-Ale po co mi to mówisz? – zapytał Algge kładąc nacisk na „mi”.

 

-Bo wiem, że ty i twoi przyjaciele nie będziecie stać bezczynnie.

 

-Oczywiście, że nie, ale co my możemy zrobić?

 

– Na razie możecie iść do klasztoru, tam porozmawiać z Gwardianem, a dalej sprawy same się potoczą.

 

-A ten cały Gwardian nie będzie miał nic przeciwko temu?

 

-Zapewniam cię, że przyjmie was z otwartymi rękoma. – Jego głos zaczął słabnąć – 78 lat… Pozwolę ci płakać po mnie, gdy ty też tyle dożyjesz… A teraz daj mi umrzeć w spokoju.

 

I zamilkł. Przez parę minut było słychać tylko jego miarowy oddech.

 

-Bo to on was wskazał… – po tych słowach wydał ostatnie tchnienie.

 

Tak umarł Ostrin Borneo, IX burmistrz Oracius.

 

 

***

 

 

 

Algge wstał, wziął w ręce testament i wyszedł zastanawiając się nad ostatnimi słowami dziadka.

 

-Wskazał… Ale do czego?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Prosze o wysłuchanie.

Jest to dopiero pierwsza wstępna wersja. Pracuję nad kolejnym rozdziałami którę będą z punktu widzenia różnych bohaterów.

Gdy będzie jakaś poprawka to raczej pod względem emocjonalnym, a nie treściowym.

Oceniajcie, piszcie co o tym myślicie.

Pozdrawiam.

 

eMKa